ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
| ||||
|
Παρασκευή 30 Απριλίου 2021
Η πιο Καλή και Θερμή Ευχή από την αγαπητή μου φίλη Τζένη Ντεστάκου, που κομίζει το διαχρονικό μήνυμα και την αγωνία της ανθρώπινης ψυχής...
Τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής με την χορωδία του Μουσικού Συλλόγου και η περιφορά του Επιταφίου με την μπάντα του Δήμου Ερμιόνης.
Απρίλιος 2010
Όπως κάθε χρόνο και φέτος τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής το βράδυ έψαλλε η χορωδία του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης υπό την δ/νση του χοράρχη κ. Τάκη Μανιάτη (+) στον Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου.
Στη συνέχεια σε μια μεγαλειώδη πομπή με μια λαοθάλασσα ή κοσμοπλημύρα αν θέλετε, η περιφορά των επιταφίων και των δύο κεντρικών ναών - με αυτό της μητρόπολης του Ι.Ν. Ταξιαρχών- συνοδεία για πρώτη φορά με την νεοσύστατη μπάντα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου.
Με αυτή την επιπρόσθετη μουσική νότα οι πιστοί ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες, βιώσανε μια διαφορετική εικόνα και τα ανάλογα συναισθήματα που δημιουργεί και με τη βοήθεια του πολύ καλού καιρού.
Αυτή τη φορά αντιλάλησαν στα στενοσόκακα της παλιάς Ερμιόνης αρχικά και κατόπιν στην βόρεια παραλία μέχρι το μνημείο των Ηρώων, οι νότες διαφόρων μουσικών κομματιών ερμηνευμένα από τους μουσικούς της μπάντας.
Όμως, οι νότες που δημιούργησαν την μεγαλύτερη αίσθηση και αγαλλίαση στις ψυχές των πιστών ήταν αυτές, του απαράμιλλου σε ομορφιά λόγου και μηνύματος εγκώμιο της βραδιάς «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου Τέκνο, που έδει σου το κάλλος…», που ήρθαν να δέσουν γλυκά στο πέρασμα τους με τις μνήμες απόντων...αγαπημένων μας προσώπων, καθώς και με τις μυρωδιές των ανθισμένων λουλουδιών στις γλάστρες και στους κήπους του παλιού οικισμού και όπου αλλού υπάρχουν, που είναι έτοιμα και αυτά να γιορτάσουν την δική τους Ανάσταση…
Πολύς κόσμος εντυπωσιασμένος συνόδεψε τους επιτάφιους και όλη την πομπή και στην επιστροφή τους στις εκκλησίες και παρακολούθησε την υπόλοιπη τελετουργία.
Φώτο - ρεπορτάζ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
«Διαμάντια»! – η λαογραφική μας παράδοση – ήθη και έθιμα στην Ερμιόνη…
Μ. Παρασκευή στην Ερμιόνη με θύμισες νοσταλγικές που έρχονται στη μνήμη μας από χρόνους αλαργινούς και πολύ διαφορετικούς ...
Από το βιβλίο του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη «Ω γλυκύ μου έαρ»
Αποσπάσματα (2) σελ. 24-25 ---- (3) σελ. 32
.
«Μπρος στην πεζούλα του σπιτιού, της γειτονιάς μελίσσι κι εμείς, αγόρια αγίνωτα κι αστάλωτες παιδούλες, ο ύπνος δε μας έπαιρνε, προσμέναμε την ώρα της εκκλησιάς...»
Κ. Παλαμάς
Μετά το μεσημεριανό φαγητό πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια συναντιόμαστε στις δύο ενορίες, στον Ταξιάρχη και την Παναγία. Σχηματίζαμε δύο μικτούς χορούς, έναν στο δεξιό κι έναν στο αριστερό αναλόγιο και ξεκινούσαμε να ψάλλουμε τα εγκώμια και τον κανόνα «Κύματι θαλάσσης». Γλυκές παιδικές-εφηβικές φωνές αντάμωναν τα ανοιξιάτικα σκιρτήματα της ψυχής που φαίνονταν στα μάτια και τα μάγουλα που κοκκίνιζαν. Όμορφα σώματα με ρούχα ελαφριά ντυμένα «φλογίζονταν μέσα σε θεϊκή φωτιά για μια αγνή και ανέγγιχτη Αγάπη».
Ανοίγαμε την «Ιερά Σύνοψη», Σύναψη τη λέγαμε, ή τον «Επιτάφιο Θρήνο», το μικρό βιβλιαράκι με το μωβ εξώφυλλο και την εικόνα της Σταύρωσης ή το πρόσωπο του Ιησού με το αγκάθινο στεφάνι. Προσπαθούσαμε να διαβάσουμε σωστά τα κείμενα των ύμνων με τις πρωτόγνωρες για μας λέξεις, για να τα ψάλλουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Εκείνα τα ζεστά απογεύματα της Μεγάλης Παρασκευής που πιστεύαμε πως αργούσε να σουρουπώσει και φως υπήρχε μέχρι αργά το βράδυ, βόλτα στο Λιμάνι δεν κάναμε. Περνούσαμε ολόκληρο το απόγευμα στην εκκλησία, όπου πηγαινοερχόταν κόσμος πολύς. Αρκετές γυναίκες συνήθιζαν να πηγαίνουν στα γειτονικά ξωκλήσια, στον Αγιοθανάση, τον Αγιομηνά, τον Αϊ - Νικόλα, τον Αϊ - Γιάννη για να ανάψουν τα καντήλια.
Άλλοι πάλι έβρισκαν την ευκαιρία να βγουν «έξω» και να απολαύσουν την ανοιξιάτικη φύση. Οι μεγαλύτεροι έκοβαν τα αμάραντα, τα μωβ ανοιξιάτικα λουλούδια, ενώ τα παιδιά έπαιζαν «νύφη και γαμπρό» με φλογάτες παπαρούνες. Άνοιγαν τα μπο-υμπούκια μαντεύο-ντας το χρώμα, το κόκκινο της νύφης ή το άσπρο του γαμπρού. Άλλα «έσκαζαν» τις παπαρούνες! Τοποθετούσαν ένα πέταλο του λουλουδιού στο εσωτερικό της παλάμης ή το έβαζαν στο επάνω μέρος του χεριού τους κάνοντάς το γροθιά. Στη συνέχεια με το άλλο τους χέρι το χτυπούσαν δυνατά με αποτέλεσμα να «σκάζει» με κρότο! Οι ταπεινές παπαρούνες! Λουλούδια που βρέθηκαν τη φρικτή εκείνη στιγμή κάτω από το Σταυρό, αυτόπτες μάρτυρες του Μαρτυρίου! Πάνω τους έσταξε αίμα Θεού, χρώμα που κράτησαν για πάντα μέσα τους καθώς και την πίκρα που «ένιωσαν» για την αδικία που γινόταν!
Έριχναν και σαΐτες τα παιδιά, το ένα στο άλλο, άγρια στάχυα που καρφώνονταν με ιδιαίτερη ευκολία στα μάλλινα ρούχα τους. Άλλα πάλι έκοβαν κι έβαζαν στη μύτη τους, ακριβώς όπως φοράμε τα γυαλιά, τις «μυτούλες» ένα μικρό σκληρό περίβλημα σε σχήμα U που περιέχει σπόρους και μοιάζει με φασολάκι.
«Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου.
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις…»
Κ. Βάρναλης
Ήταν Μεγάλη Παρασκευή του 1966. Η πομπή σταμάτησε στο γνωστό σημείο και ο παπα-Μιχάλης ξεκίνησε να ψάλλει τη δέηση «Υπέρ ζώντων και τεθνεώτων». Η αψεγάδιαστη φωνή του ακουγόταν τώρα διαφορετική. «Υπέρ της κωμοπόλεως ταύτης... Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών... Υπέρ... Υπέρ...». Έβαλε όλη τη δύναμη που του ‘χε απομείνει και με σπαραγμό ψυχής έψαλε και το δικό του υπέρ. «Υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του δούλου σου Κωνσταντίνου...».
Ήταν για το γιο του, τον αδικοχαμένο, που είχε φύγει για πάντα από κοντά του στις 2 Ιουλίου του 1965, μόλις 25 χρόνων. Ένα βαθύ «αχ!» ακούστηκε κι ένας λυγμός έπνιξε τις τελευταίες του λέξεις. Ο πατέρας μου στεκόταν δίπλα του ψελλίζοντας «Αιωνία η μνήμη!», ενώ ο κόσμος συγκινημένος κρατούσε την αναπνοή του. Ο παπα-Μιχάλης στηρίχτηκε στο μπράτσο του και κοιτάζοντας ψηλά ψιθύρισε: -Μιχαλάκη, πάμε! Τελείωσε κι αυτό…
Ήταν κάτι, όμως, που δεν τελείωσε γι’ αυτόν ποτέ, παρά μόνο όταν και ο ίδιος έφυγε από τη ζωή...
Σας μεταφέρουμε ένα ακόμα απόσπασμα με αναφορά
στην Μ. Παρασκευή, από το βιβλίο
«ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ»
του αείμνηστου δασκάλου μας
Μιχαήλ Αγγ. Παπαβασιλείου.
..........................................
Το απόσπασμα αυτό περιλαμβάνεται στην ενότητα «Μεγάλες Γιορτές»
στο κεφάλαιο «Το Άγιο Πάσχα» σελίδα 156.
Θέλοντας να κάνουμε ένα μνημόσυνο στον δάσκαλό μας μέρες που είναι, θα πούμε για όσους δεν τον γνώρισαν και δεν βίωσαν την προσωπικότητά του, στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης εκείνων των χρόνων, πέρασε και έμεινε στην μνήμη μας και στην ψυχή μας, ως πραγματικός θρύλος…
Επιμέλεια - Παρουσίαση
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Πέμπτη 29 Απριλίου 2021
Αληθινές ιστορίες που γράφει η ζωή!- Διαβάστε και αναλογιστείτε, πως και τέτοιες μέρες, κάποιοι συνάνθρωποί μας, ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά....
«Το δρομολόγιο που μου άλλαξε τη ζωή»
– Η εξομολόγηση ενός ταξιτζή για τον πιο απρόσμενο επιβάτη
by Ευαγγελία Λούτσου23/09/2019 14:233122
Η εξομολόγηση ενός ταξιτζή σχετικά
με το δρομολόγιο που του άλλαξε τη ζωή. -> Όπως σημειώνει έχει περάσει
μια εικοσαετία τότε που έκανε αυτή τη δουλειά.
Και την περιγράφει ως εξής: -> ” Ήταν μια
ευχάριστη δουλειά για κάποιον που δεν θέλει ένα αφεντικό συνέχεια πάνω από το
κεφάλι του. Αλλά και για κάποιον που του αρέσει να γνωρίζει συνέχεια ανθρώπους.
Ένα βράδυ συνέβη κάτι καταπληκτικό. Κάτι
που θα το θυμάμαι για πάντα. Κάποιος ζήτησε ταξί από μια ήσυχη περιοχή της
πόλης. Πήγα στο σημείο και είδα ότι αυτός που ζήτησε ταξί, έμενε σε ένα μικρό
αλλά πολύ όμορφο σπίτι.
Όση ώρα περίμενα απ’ έξω να ανοίξει η
πόρτα, σκεφτόμουν ότι ο πελάτης θα ήταν κάποιος μεθυσμένος που ήθελε να γυρίσει
σπίτι του. Κάποια που τσακώθηκε με τον εραστή της ή κάποιος που εργάζεται
πρωινή βάρδια σε κάποιο εργοστάσιο στο βιομηχανικό τμήμα της πόλης. Περιπτώσεις
δηλαδή που συναντούσα πολύ συχνά.
Γύρισα και κοίταξα ξανά προς το σπίτι.
Το κτίριο ήταν σκοτεινό, εκτός από ένα μοναδικό φως σε ένα παράθυρο στο
ισόγειο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι
ταξιτζήδες θα κόρναραν μια, δυο φορές. Στη συνέχεια, αν εξακολουθούσε να μην
εμφανίζεται κανείς, θα έφευγαν για να παραλάβουν τον επόμενο πελάτη.
Η αλήθεια είναι ότι είχα μπει σε
πειρασμό να φύγω. Το είχα κάνει και σε άλλες περιπτώσεις αλλά αυτή τη φορά κάτι
με σταματούσε. Κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω.
Βγήκα από το αυτοκίνητο, περπάτησα μέχρι
την πόρτα και χτύπησα το κουδούνι. «Μισό λεπτό», μου απάντησε μια εύθραυστη,
αδύναμη φωνή από το εσωτερικό. Έμοιαζε σαν τη φωνή μιας πολύ ηλικιωμένης
γυναίκας”.
Ο ταξιτζής και το
δρομολόγιο που του άλλαξε τη ζωή
“Στεκόμουν έξω από την πόρτα και
μπορούσα να ακούσω κάτι βαρύ να σέρνεται στο πάτωμα. Μετά από μια μακρά παύση,
η πόρτα τελικά άνοιξε.
Μια κοντή, αδύνατη ηλικιωμένη γυναίκα στάθηκε μπροστά μου. Με την πρώτη
ματιά έμοιαζε ότι ήταν από 85 μέχρι 90 χρονών. Ίσως και λίγο παραπάνω.
Φορούσε ένα φόρεμα με λουλούδια και ένα
καπέλο με ένα βέλο καρφωμένο πάνω του. Ήταν το είδος των ρούχων που σήμερα
μπορεί κάποιος να δει μόνο στις ασπρόμαυρες ταινίες του 30 και του 40. Δίπλα
της υπήρχε ακουμπισμένη στο πάτωμα μια μικρή νάιλον βαλίτσα.
Φαινόταν λυπημένη αλλά ήρεμη. Έριξα μια
διακριτική ματιά από την πόρτα στο εσωτερικό του σπιτιού. Όλα τα έπιπλα ήταν
καλυμμένα με χαρτιά από εφημερίδες και ύφασμα. Έμοιαζε ακατοίκητο, σαν να μην
έμενε ποτέ κανείς σε αυτό.
Δεν υπήρχαν ρολόγια στους τοίχους, δεν
υπήρχαν διακοσμητικά, χαλιά, τίποτα.
«Μπορείτε να μεταφέρετε την βαλίτσα μου
έως το αυτοκίνητο σας παρακαλώ; Θα ήθελα για μερικές στιγμές να μείνω μόνη. Στη
συνέχεια, αν θέλετε, ελάτε να με βοηθήσετε να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο.
Δεν νιώθω πολύ δυνατή» την άκουσα να μου λέει ευγενικά.
Πήρα την βαλίτσα, την τοποθέτησα στο
πορτ μπαγκάζ και στη συνέχεια επέστρεψα για να την βοηθήσω. Κράτησε το χέρι
μου, και περπατήσαμε αργά μέχρι την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου.
Συνέχεια με ευχαριστούσε. «Δεν είναι τίποτα» της έλεγα. «Απλώς προσπαθώ να συμπεριφέρομαι στους επιβάτες μου με τον τρόπο που θα συμπεριφερόμουν και στη μητέρα μου»”.
“Όταν μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στο
αυτοκίνητο, μου έδωσε μια διεύθυνση και στη συνέχεια με ρώτησε: «Θα μπορούσαμε
να περάσουμε μέσα από το κέντρο της πόλης;»
«Μα δεν είναι ο πιο σύντομος δρόμος» της
απάντησα.
«Ω, δεν πειράζει» μου είπε. «Δεν βιάζομαι. Ούτως ή άλλως πηγαίνω στο γηροκομείο». >>>>>>>
Το μήνυμα της Ανάστασης αντίδοτο στη Μοναξιά!...
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Μοναξιά!...
Φοβερό συναίσθημα, μια άβυσσος όπου
πέφτουν και χάνονται αμέτρητοι συνάνθρωποί μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη
την Υφήλιο και επιδεινώθηκε ένα χρόνο τώρα καθώς ζούμε όλοι την πανδημία covid-19...
Θα γεννηθεί, όμως πάλι όπως κάθε χρόνο το
ερχόμενο Σαββατόβραδο (έστω σε πρωτόγνωρη ώρα) πρώτη του Μάη, 2021 με την
συμβολική ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Θεανθρώπου η ΕΛΠΙΔΑ, με την υπόσχεσή Του για την σωτηρία
μας….
Μάης 2021 μπροστά μας, ανοίγουν
εστίαση και λιανεμπόριο και επιστρέφουν
στα Γυμνάσια τα εγγόνια μας…
Και μαζί ελπίζουν να επιστρέψουν στις
θέσεις απασχόλησής τους αμέτρητοι συμπατριώτες μας που βιώνουν την «αναστολή
εργασίας»…
Κάποιοι συνάνθρωποί μας
ξύπνησαν και σήμερα στις εισόδους των κτιρίων που τους «φιλοξενούν» και με
λαχτάρα έψαξαν στους κάδους σκουπιδιών για τα δικά μας
αποφάγια…
Μοναξιά!...
Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο
γένος γενικά και εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά;
Σίγουρα μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα,
πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικά κέντρα, η μοναξιά έχει διογκωθεί σε
προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί για πολλούς σε σημείο καθημερινής
απελπισίας.
Ζούμε σε κακόγουστες πολυκατοικίες
όπου αγοράσαμε διαμερίσματα ακριβά και τώρα τα αγοράζουμε ξανά με πρόστιμα για
αυθαιρεσίες και χαράτσια και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα
μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου σε σημείο ώστε να
χρειάζεται να "μυρίσει" το πτώμα κάποιου άτυχου, μοναχικού γείτονά
μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή
αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της...ζωής!
Βγήκαμε πάλι συνοδοιπόροι φορώντας
μάσκες στους πολυσύχναστους δρόμους, στρυμωγμένα και φορώντας μάσκες ασφυκτικά
τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία.
Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας
όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα
μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς...
Παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και
αιτιατά ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτικού - πολιτιστικού συστήματος με
οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά
ορμέμφυτα για "κέρδος" και για "δύναμη" και απολήγουν
εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που
επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση
της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας- όχι του θανάτου-αλλά της μοναξιάς...
Η μοναξιά, έχει δύο όψεις.>>>
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας»!
 | ||
|
Πηγή διαδίκτυο
Η Μεγάλη Πέμπτη, η ιερή μέρα κατά την οποία εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού Χριστού με τους 12 Αποστόλους. Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη τη χώρα, σε κάθε ορθόδοξη εκκλησία.
Τα Δώδεκα Ευαγγέλια περιγράφουν την πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά. Τον Μυστικό Δείπνο, το δάκρυ και την ανθρώπινη αδυναμία στους κήπους της Γεσθημανής, την προδοσία του από τον Ιούδα, την σύλληψη, την δίκη, τα βασανιστήρια, την Σταύρωση.
Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ η Εκκλησία θα μάς συγκλονίσει παρουσιάζοντάς μας τη Σταύρωση του Θεανθρώπου.
Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης τελείται ο εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής μαζί με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Οι ιερείς κατά την ετοιμασία της Θείας Κοινωνίας εξάγουν δύο «αμνούς» (το μέρος του άρτου το οποίο μεταβάλλεται σε σώμα Χριστού) και διατηρούν τον ένα αφού τον τεμαχίσουν και τον αποξηράνουν, σε ασφαλές σημείο (μέσα στο αρτοφόριο πάνω στην αγία τράπεζα) για έναν ολόκληρο χρόνο για την κοινωνία των πιστών σε έκτακτες περιπτώσεις. Το βράδυ τελείται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής, στον οποίο αναπαριστάται το Θείο Δράμα της Σταύρωσης και διαβάζονται τα 12 ευαγγέλια που περιγράφουν τα γεγονότα από τη σύλληψη έως και την ταφή του Χριστού.
Ανάμεσα στο 5ο και το 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς. Στις εκκλησίες της Ζακύνθου, η περιφορά του Εσταυρωμένου γίνεται μετά το 11ο Ευαγγέλιο.
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη,
ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.
Είναι η στιγμή, περίπου στις 9 το βράδυ, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας θα σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης υπό το αμυδρό φως των κεριών θα κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών, διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο πάθος σχεδόν κορυφώνεται…
>>>>>>>>>>>>>