Νόμιμο μπορεί να είναι κ. δήμαρχε ΗΘΙΚΟ είναι;;; ...
STAM.DAM.D.
=====================================================================================================================
.jpg)
Χριστούγεννα και Παπαδιαμάντης.
Είναι γνωστά τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, αλλά δεν είναι γνωστό ένα περιστατικό που του συνέβη όταν πήγε να παραδώσει ένα από τα χριστουγεννιάτικα διηγήματά του στην εφημερίδα "Ακρόπολις".
Στην εφημερίδα εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ο διευθυντής της, ο Σταμάτης Σταματίου (γνωστός ως Σταμ. Σταμ. τιμημένος στους Βαλκανικούς Πολέμους, καθώς είχε υφαρπάξει τη κόκκινη σημαία των Βουλγάρων), ο οποίος δεν τον αναγνώρισε. Νόμιζε πως ήταν κάποιος άπορος που κρατούσε το χαρτί απορίας στα χέρια του και του έδωσε τις 10 δραχμές που συνηθίζονταν εκείνες τις γιορτινές μέρες στους άπορους. Όταν κατάλαβε το λάθος του, άνοιξε η γη να τον πλακώσει.
Έτσι διηγείται ο ίδιος ο Σταματίου το περιστατικό:
-Κι αυτά τι να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;
Και μου έδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ήταν πιστοποιητικά απορίας.
-Κράτησε τα, του είπα. Εμάς δεν μας χρειάζονται.
Εσείστηκε, λυγίστηκε ολίγο, έκανε, σκυφτός να φύγη, ξαναγύρισε.
-Τότε, αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, εγώ με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;
-Δεν πειράζει, αρκούμεθα εις τον λόγον σας. Χριστούγεννα είναι τώρα.
-Ναι, αλλά αν δεν τα πάρετε, εγώ δεν μπορώ να πάρω χρήματα.
-Μα δεν τα παίρνετε εσείς τα χρήματα. Σας τα δίνουμε εμείς!...
-Ε, τότε πάρτε κι εσείς ετούτα που μου τα ζητήσατε!
Και τα άφησε σιγά και μαλακά πάνω στο τραπέζι.
Εσκέφτηκα μήπως του ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά το λογιστήριο.
.jpg)
-Το διήγημα των Χριστουγέννων, που μου εζητήσατε.
-Το διήγημα των Χριστουγέννων... Και ποιος είσθε εσείς;
-Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
-Ο ίδιος;
Ο ίδιος και ολόκληρος!
Έπεσε το ταβάνι και με πλάκωσε, η πέννα έφυγε από τα χέρια μου, όλα εκεί μέσα, εικόνες, καρέκλες, βιβλία, εφημερίδες, σαν να στροβιλίσθηκαν γύρω μου κι έκανα ώρα να συνέλθω.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αυτός ο πρίγκηψ των Ελλήνων λογογράφων, που τον φανταζόμουνα ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, ευτυχή, γεμάτον εγωισμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια, αυτός!... Αυτός ο μαλακός, ο καλός, ο δειλός, ο φοβισμένος, και τσαλακωμένος άνθρωπος, που στεκότανε με συστολή μαθητού επιμελούς, εκεί ενώπιόν μου!...
Υ.Γ. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ζούσε από τα διηγήματά του. Πλήρωνε το νοίκι του, τη θέρμανσή του, το φαγητό του... Έγραφε πρώτα και κύρια για βιοπορισμό.