Ο Γιάννης Σπετσιώτης με άρθρο του αναδεικνύει μορφές και προσωπικότητες της Ερμιόνης - γενέτειρας γης μας !! ....

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο – 16 Δεκεμβρίου 2016 

[...]Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του γράφει: «Πατρίδα, να θυμάσαι πάντα αυτούς που για την τιμή και τη λευτεριά σου δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου εκείνοι έχυσαν αίματα και δάκρυα!» ...

==================================================================================

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Δεσμοί φιλίας και αίματος: 

«Μητσαίοι, Μαλλωσαίοι, Μερκούρηδες και Δεληγιανναίοι»

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Με αφορμή το επετειακό έτος των Μητσαίων, την ευχετήρια κάρτα του Ερμιονικού Συνδέσμου και το άρθρο του αείμνηστου Λίνου Μπενάκη «Η οικογένεια του Ιωάννου Δελληγιάννη» στο 19^ο τεύχος του περιοδικού «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα», δημοσιεύουμε και τα παρακάτω.

Ο καπετάν Γιάννης Αδριανού Μήτσας είχε ως αχώριστο φίλο, πιστικό και σύντροφο τον συμπολίτη και γενναίο παλικάρι Θεοδωράκη Μάλλωση. Τον ακολουθούσε πιστά σ’ όλες τις αποστολές και ήταν εκεί, όταν ο καπετάν Γιάννης, στη μάχη της Καλλιρρόης, άφησε την τελευταία του πνοή «υπέρ πατρίδος». O Θεοδωράκης Μάλλωσης τιμήθηκε από την Πολιτεία για την προσφορά του με το «Αργυρούν Αριστείον του Αγώνα». Απεβίωσε το 1864 σε ηλικία 73 χρόνων στην Ερμιόνη.

Ο καπετάν Γιώργης Μερκούρης, ο Καρλάκης (τον έλεγαν έτσι επειδή είχε μικρό καΐκι, καρλάκι), γιος του ηρωικού πολέμαρχου της Επανάστασης Σπύρου Μερκούρη, παντρεύτηκε τη Θεοδότα (ή Θεοδώρα) Μήτσα, κόρη του καπετάν Σταμάτη Μήτσα. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο Σπύρος Μερκούρης, ο μετέπειτα Δήμαρχος Αθηναίων. Ο Σπύρος Μερκούρης ακολούθησε τον θείο του Αντώνη Μήτσα στη Θεσσαλική Επανάσταση του 1878, όπου και τραυματίστηκε στη δεύτερη μάχη του Πλατάνου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της 25^ης Οκτωβρίου 1933 στην εφημερίδα «ΕΡΜΙΟΝΙΣ» «επρότεινε όπως στηθή εις το «Μπίστι» και εις την θέσιν που ευρίσκετε ο μύλος πολυτελές κενοτάφιον εις μνήμην των Μητσαίων».

Ο Γεώργιος Δεληγιάννης, συμβολαιογράφος στη Θεσσαλονίκη, ένα από τα εννέα παιδιά του Ιωάννη Εμ. Δεληγιάννη, επίσης συμβολαιογράφου της Ερμιόνης, και της Παγώνας Καραγιάννη, μεγάλωσε στην Ερμιόνη και φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων (1886 – 1990) και στο Μονοτάξιο Ελληνικό Σχολείο (1890 – 1891) της πόλης μας. Στη συνέχεια για δύο χρόνια φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο Κρανιδίου, όπου έλαβε και το απολυτήριό του (1894) που το υπογράφει ο Σχολάρχης Γ. Βανδώρος. Παντρεύτηκε τη Βασιλική (Κική) Μήτσα, κόρη του Σταμάτη Αντ. Μήτσα, εγγονού του καπετάν Σταμάτη. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη, καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Α.Π.Θ. και την Άννα, που είχε το όνομα της γιαγιάς της, συζύγου του Σταμάτη Αντ. Μήτσα.     

Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του γράφει: «Πατρίδα, να θυμάσαι πάντα αυτούς που για την τιμή και τη λευτεριά σου δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου εκείνοι έχυσαν αίματα και δάκρυα!». 

Η δημοτική αρχή, να μην ιδρώνει… για το ρυμοτομικό σχέδιο Κρανιδίου -> «το έργο το έχουμε ξαναδεί»…

 Ρεπορτάζ μου και συνεντεύξεις, για το «γεφύρι της Άρτας», 

που είναι το ρ.σ. Κρανιδίου....

Κύριε δήμαρχε, «όποια πέτρα κι’ αν γυρίσετε στην Ερμιονίδα, 

από κάτω θα με βρείτε»!! …

Λοιπόν, μην ασχολείστε με εμένα και το ερωτικό μου πάθος για ανιδιοτελή ενημέρωση των συμπολιτών μου, γιατί μαζί με τους στενούς συνεργάτες σας,  θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα ….

ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

=======================================================

Δημοσιεύτηκαν στην καθημερινή εφημερίδα - "ΑΡΓΟΛΙΔΑ" τον Φεβρουάριο 2008 και τον Μάιο του ίδιου χρόνου.

Για να διαβάσετε τα δημοσιεύματα - κλικ - > ΕΔΩ..

και με το συν + να ανοίξει σε όλη την οθόνη ...

Για το δεύτερο δημοσίευμα - κλικ - > ΕΔΩ

Γιάννης Μαργέτας επικ. αξιωμ. αντιπολίτευσης - > ο κ. δήμαρχος, συνεχίζει τις ανακρίβειες !!! ...

 

 Αυλές υπό απαλλοτρίωση

Ο Δήμαρχος Ερμιονίδας με την ανακοίνωση της 28 -5-2024 υποτιμά τη νοημοσύνη των συμπολιτών μας, αυτοαναιρούμενος σε διαδοχικές παραγράφους στο ίδιο έγγραφο

Δηλώνει ότι: «Σε καμία περίπτωση δεν θα απαλλοτριωθούν οι ιδιοκτησίες, οι οικίες και τα οικόπεδα που θίγονται από το σχέδιο Μαρασλή», για να το ανακαλέσει στην αμέσως επόμενη παράγραφο λέγοντας: «έτσι λοιπόν με την εκπόνηση του Ε.Σ.Ε.Κ.Κ γίνεται ένα νοικοκύρεμα, εφόσον για πρώτη φορά καταγράφονται και κατηγοριοποιούνται όλοι οι κοινόχρηστοι και κοινωφελείς χώροι, τους οποίους δύναται να απαλλοτριώσει ο Δήμος Ερμιονίδας σύμφωνα με το σχέδιο Μαρασλή».

Συνεχίζει τις ανακρίβειες λέγοντας: «Μάλιστα κατά την εκπόνηση της Ε.Σ.Ε.Κ.Κ διαπιστώθηκε ότι ορισμένοι κοινόχρηστοι χώροι, ενώ ήδη έχουν απαλλοτριωθεί από το Δήμο Ερμιονίδας, σύμφωνα με το σχέδιο Μαρασλή, οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν λάβει μέχρι σήμερα κάποια αποζημίωση, διότι δεν την έχουν αιτηθεί από το Δήμο Ερμιονίδας».

Η πραγματικότητα είναι ότι καμία απαλλοτρίωση δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα στο Κρανίδι από το σχέδιο Μαρασλή, παρά μόνο δεσμεύσεις περιουσιών.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι επίμαχοι κοινόχρηστοι χώροι που είναι προς απαλλοτρίωση αφορούν αυλές σπιτιών και υπάρχοντα κτίρια.

Η πραγματικότητα είναι πως χάνεται οριστικά η δυνατότητα να τροποποιηθεί ουσιαστικά το σχέδιο Μαρασλή, όταν για τις δύο τροποποιήσεις που επιχειρήθηκαν στο παρελθόν και δεν ολοκληρώθηκαν, ξοδεύτηκαν πολλά χρήματα και είχαν υποβληθεί πολλές αιτήσεις από συμπολίτες μας για τροποποιήσεις που πλέον δεν θα ικανοποιηθούν.

Βάζει στην ορολογία τη λέξη επιθυμία λέγοντας «είναι δεδομένο ότι ο Δήμος Ερμιονίδας δεν προτίθεται σε καμία περίπτωση να προχωρήσει σε απαλλοτριώσεις ιδιοκτησιών που θίγονται από το σχέδιο Μαρασλή και οι ιδιοκτήτες της δεν επιθυμούν την απαλλοτρίωση».

Γεννάται το ερώτημα. - >

Γλυκές, τρυφερές θύμισες, του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη από τα σχολίκά χρόνια στο Δημοτικό σχολείο Ερμιόνης...

 Παιχνίδια στην αυλή του σχολείου

 

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη 

Μέχρι το 1970, αν θυμάμαι καλά, τα δημοτικά σχολεία στην περιφέρεια λειτουργούσαν πρωί και απόγευμα. Το πρωινό μάθημα ξεκινούσε στις 8:00 και τελείωνε στις 12:00, ενώ το απογευματινό πρόγραμμα διαρκούσε από τις 2:00 έως τις 4:00 τον χειμώνα και από τις 3:00 έως τις 5:00 το καλοκαίρι. Τετάρτη και Σάββατο απογευματινό μάθημα δεν κάναμε. Προτού, λοιπόν, χτυπήσει το κουδούνι «για μέσα» αλλά και στα διαλείμματα παίζαμε διάφορα παιχνίδια που δεν χρειάζονταν ιδιαίτερη προετοιμασία, καθώς ο χρόνος μας ήταν …περιορισμένος. Παιχνίδια διασκεδαστικά, «κερδοφόρα» ορισμένες φορές, που έδιναν αφορμή για πειράγματα και ζαβολιές, ενώ ταυτόχρονα η πλεονάζουσα ενέργειά μας διοχετευόταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Θα περιγράψουμε ορισμένα απ’ αυτά!

1.   Λάδι – Ξίδι

Παιδιά, κυρίως της ίδιας τάξης, χωρίς «αριθμητικό περιορισμό», συγκεντρωνόμαστε στον τοίχο του σχολείου. Κολλάγαμε το ένα πάνω στο άλλο σε ευθεία γραμμή και αρχίζαμε να πιέζουμε πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη, ξεφωνίζοντας «ξίδι», όταν πιέζαμε και «λάδι», όταν χαλαρώναμε. Κάποιες φορές λέγαμε και «λαδόξιδο» και τότε η πίεση μεταφερόταν γρήγορα από τη μια πλευρά στην άλλη και το αντίθετο. Ιδανικό παιχνίδι για τις κρύες μέρες του χειμώνα που μας χάριζε διασκέδαση και …ζεστασιά. Αργότερα σε κάποια σχολεία είχα δει το ίδιο παιχνίδι με την ονομασία «ζουμί».

2.   Τα χαρτάκια από τις καραμέλες

Αγόρια και κορίτσια, μαζεύαμε τα χαρτάκια που ήσαν διπλωμένες οι καραμέλες. «Οι παίχτες» στεκόμαστε στην ίδια ευθεία και σε απόσταση περίπου δυο μέτρων από τον τοίχο του σχολείου. Ρίχναμε, άλλοτε ταυτόχρονα και άλλοτε ένας-ένας από το ίδιο πάντα σημείο, με δύναμη και προσοχή, τα χαρτάκια, αρχικά τα συνηθισμένα και τελευταία τα δυσεύρετα, προς τον τοίχο. Κέρδιζε το παιδί που το χαρτάκι του έφθανε πλησιέστερα στον τοίχο και μάζευε ξεφωνίζοντας τα χαρτάκια των υπολοίπων. Αργότερα τα «καραμελόχαρτα» αντικαταστάθηκαν από φωτογραφίες ηθοποιών, ποδοσφαιριστών και άλλες εικόνες εποχής, που τα παιδιά «κέρδιζαν» στις τσίχλες και τις «τύχες».

3.   Οι σακκακιές

Χειμωνιάτικο παιχνίδι αποκλειστικά για αγόρια. Ένα από τα 5-6 παιδιά της ομάδας «τα φύλαγε» είτε οικιοθελώς είτε -απουσία …εθελοντή- γιατί του έπεφτε ο κλήρος, καθώς τα παιδιά «τα έβγαζαν». Έσκυβε, λοιπόν, ακουμπώντας τα χέρια στα λυγισμένα γόνατα και με το κεφάλι προφυλαγμένο ανάμεσα στα πόδια, για μη συμβεί «κατά λάθος και ξεπίτηδες» κάποιο …ατύχημα.

Αν το κεφάλι ξεπρόβαλε δειλά φωνάζαμε: «Το κεφάλι μες τη γούρνα, μη στο φάει καμιά γουρούνα»! Στη συνέχεια με γρήγορες κινήσεις χτυπούσαμε με τα σακάκια την καμπουριασμένη πλάτη του. Αυτός, χωρίς να σηκώνεται, κουνώντας τα χέρια του δεξιά, αριστερά στα τυφλά, προσπαθούσε να πιάσει κάποιο από τα σακάκια που …αιωρούνταν πάνω απ΄ το κεφάλι του. Όταν το κατάφερνε, ο κάτοχος του σακακιού έπαιρνε τη θέση του και τα φύλαγε. Οι «σακακιές» στην πλάτη δεν πονούσαν. Αν, όμως, τα κουμπιά του ρούχου έβρισκαν ευαίσθητα σημεία, όπως τ’ αυτιά, ο πόνος ήταν οξύς και αβάσταχτος. Θυμάμαι, τότε, πως για να περάσει τα τρίβαμε τόσο δυνατά που κοκκίνιζαν και γίνονταν «σαν …λαγάνες»!

4.   Το «ακούσιο» χτύπημα της μύτης

Την ώρα που ένα παιδί καθόταν ξέγνοιαστο παρακολουθώντας κάτι ή μιλούσε και ήταν απασχολημένο ή διάβαζε συγκεντρωμένο πλησίαζε κάποιο άλλο, αθόρυβα, κοντά του. Τέντωνε το δάκτυλό του (δείκτη) ακριβώς στο ύψος της μύτης του «αμέριμνου» παιδιού και χωρίς να γίνει αντιληπτό φώναζε το όνομά του. Εκείνο, καθώς γύριζε απότομα και …απρόσεχτα χτυπούσε, τις περισσότερες φορές, τη μύτη του πάνω στο τεντωμένο δάχτυλο. Το «συμβάν» έφερνε πολλά γέλια στην παρέα, αλλά κάποιες φορές δημιουργούσε έντονες παρεξηγήσεις και ψυχρότητα στις σχέσεις των παιδιών.

5.   Το Κουτσαλώνι

Ένα πολύ διαδεδομένο παιχνίδι, διασκεδαστικό και δυναμικό, που κυριαρχούσε στα διαλείμματα του σχολείου. Παιζόταν, από αγόρια και κορίτσια, όπως το γνωστό «κυνηγητό», με τη διαφορά πως τα παιδιά  ισορροπούσαν στο ένα πόδι (κουτσό) και τρέχανε με μικρά και γρήγορα πηδηματάκια. Η εναλλαγή των ποδιών επιτρεπόταν, όχι όμως και το «κλασικό» τρέξιμο με τα δυο πόδια. Όποιος παραβίαζε τον βασικό κανόνα του παιχνιδιού έχανε και τα φύλαγε. Επίσης, επειδή στο «κουτσαλώνι», ο χώρος που «τρέχαμε», πάντα με κουτσό, ήταν οριοθετημένος, έπαιρνε τιμωρία όποιος έβγαινε έξω απ΄ αυτόν. Το παιδί, λοιπόν, που κυνηγούσε προσπαθούσε ν’ αγγίξει (να πιάσει) κάποιο από τα παιδιά της ομάδας, για να πάρει τη θέση του. Ιδανικός χώρος για το «κουτσαλώνι» ήταν ο δρόμος μπροστά στην ανατολική είσοδο του Ταξιάρχη μέχρι την είσοδο του Ι.Λ.Μ.Ε.

Σημ. «Εμνήσθην ημερών αρχαίων» αλλά ήταν όμορφα, νοσταλγικά και συγκινητικά… Γι’ αυτό θα επανέλθουμε...

Όταν μιλούν τα συναισθήματα και οι νοσταλγικές θύμισες… .

 

Από το προσωπικό μας αρχείο -16 Μαΐου 2011

Στην εκδρομή μας στο Βαλτέτσι και σε άλλες γωνιές της Αρκαδίας όπως αναφερθήκαμε, βιώσαμε και εμείς το σκίρτημα της ψυχής και της νοσταλγίας του συμπολίτη μας Αρκάδα Γιώργου Στάϊκου (ιδιοκτήτη καφέ-μεζεδοπωλείου στην παραλία της Ερμιόνης) που όταν αντίκρισε τα σγουρά... βραχώδη βουνά του Βαλτετσίου, πήγε στο μικρόφωνο του πούλμαν που μας ταξίδευε εκεί και ζητώντας την άδεια μας, άρχισε να τραγουδά με ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα στη φωνή του, ένα νοσταλγικό παραπονιάρικο(!) τραγούδι της ιδιαιτέρας του πατρίδας  αφιερωμένο στα βουνά του Βαλτετσίου.

Μαζί με την τρεμάμενη φωνή του τρεμόπαιξε και η δική μας ψυχή!! 

 

Ευτυχισμένοι όλοι αυτοί που αισθάνονται τόσο έντονα το αίσθημα της αγάπης και της νοσταλγίας για την ιδιαιτέρα τους πατρίδα, όπως αυτής του Γιώργου Στ. σκεφτήκαμε….

Το τραγούδι

Τα βαλτετσιώτικα βουνά τριγυρισμό δεν έχουνε.

Μόνο εγώ τα γύρισα πεζός και αρματωμένος.

Πέρασα από τον «Κούκουρα» και από την «Δημαρίτσα» και πήγα και ξελημέριασα στου «Κούκου» το λιθάρι και έχασα το τουφέκι μου, έχασα το σπαθί μου.

Σημ. «Δημαρίτσα» «Κούκουρας και «Κούκος» είναι τοποθεσίες του Βαλτετσίου.

Φώτο - ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Ο συμπατριώτης μας πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού και απόμαχος των Θαλασσών Δημήτρης Τουτουτζής, - επιστρέφει στη «γαλάζια θεά» με το βιβλίο του «Η Πειρατεία ανά τους Αιώνες»

 

 

 Κυκλοφόρησε το βιβλίο μου 

«Η Πειρατεία ανά τους Αιώνες».

Πριν λίγα χρόνια είχα δημοσιεύσει σε τοπικό ιστότοπο κεφάλαια του βιβλίου και σήμερα παρουσιάζεται, μετά από περισσότερη έρευνα, ολοκληρωμένο.

Περιπέτεια, θάρρος, γενναιότητα, ρίσκο, ικανότητα ναυτοσύνης, συναρπαστικά γεγονότα αλλά και ακρότητες, παρανομία, θράσος, και σκληρότητα συναντάει ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου.

Γράφτηκε διότι η πειρατεία είναι κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας και άρχισε σχεδόν μαζί με την εμφάνιση της ναυτιλίας.

Το βιβλίο υπάρχει στις βιβλιοθήκες Κρανιδίου και Ερμιόνης.

Δημήτρης Τουτουντζής

Ενδιαφέρουσα ιστορία της Μαρίκας Κανελλη – Τουτουτζή – που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 33 του περιοδικού -> «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»

 

Παπά-Διαμαντής Φασιλής 

Μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας

 

Ο Παπά-Διαμαντής γεννήθηκε το 1814 και ήταν γιός της Δέσποινας Εμ. Φασιλή που ήταν κόρη του Προεστού της Ύδρας Ιωάννη και της συζύγου του Θεοφανίας Οικονόμου (1750). Αδέλφια του ήταν η Σοφία Γεωργ. Κομμά, η Μάρω Ανδρ. Δέδε και η Σταματία Γεωργ. Σπετσιώτη. Με την Πρεσβυτέρα του Μαρίκα Παπαβασιλείου απέκτησαν πέντε παιδιά. Τη Μαρία, τη Βασιλική, την Ελένη, τον Βασίλειο και την Δέσποινα.

    Στα τελευταία χρόνια του Αγώνα ξεκίνησε σαν ναυτόπουλο και σταδιοδρόμησε ως

Καπετάνιος. Η Ερμιονίτισα γυναίκα του τον παρακαλούσε να αφήσει τη θάλασσα για να είναι κοντά στην οικογένειά του. Έτσι και έγινε. Ο Καπετάν Διαμαντής αφήνοντας τα ταξίδια του, ακολούθησε τη βαθύτερη κλήση του και ζήτησε να χειροτονηθεί Ιερέας. Υπηρέτησε στον Ι.Ν. των Ταξιαρχών από το 1871 έως το 1909.

    Η γιαγιά μου, Παρασκευή Χαρ. Σκούρτη, το γένος Κομμά, όταν ήμουν μικρή, μου μιλούσε για έναν Άγιο παππούλη που ήταν συγγενής της. Η γιαγιά της, Σοφία Γεωργ. Κομμά, ήταν αδελφή του Παπά-Διαμαντή. Μου διηγιόταν λοιπόν ότι ο Παπά-Διαμαντής έκανε εξορκισμούς και μικρό κοριτσάκι όταν ήταν, είδε πως εξόρκιζε την ασθενή – δαιμονισμένη Μπαμπ-Γκελίνα, δηλαδή την Μπάμπω (Θεία-Αγγελική). Τη στιγμή του εξορκισμού, περιγράφει ο αείμνηστος δάσκαλος Μιχαήλ Παπαβασιλείου στο βιβλίο του «Θρύλοι και Παραδόσεις της Ερμιόνης». Μας λέει: Η Μπαμπ-Γκελίνα ήταν μοναχή από την οικογένεια Τέση. Οι φήμες έλεγαν ότι έγινε μοναχή για να θεραπευθεί από τα δαιμόνια που είχε μέσα της. Όταν έφτανε σε σημείο έξαρσης της ασθένειάς της, άφριζε και εκφραζόταν άσχημα για τα Θεία. Τότε οι συγγενείς φώναζαν τον Παπά-Διαμαντή. Σέρνοντας την πήγαιναν στην εκκλησία. Ο Παπά-Διαμαντής έκανε με το μπαστούνι ένα νοητό κύκλο. «Εδώ μέσα θα μείνεις», της έλεγε, και εκείνη τον έβριζε χυδαία. «Με έφαγες Διαμαντή», του φώναζε. «Φύγε από μπροστά  μου και άλλο μη με τυραννάς». Ο Παππούλης διάβαζε τους εξορκισμούς και εκείνη σιγά-σιγά ηρεμούσε. Την ώρα που περνούσε με τα Άγια, η Μπαμπ-Γκελίνα έμοιαζε πια σαν «κιτρινισμένο κατάξερο φύλλο».

    Άκουγα από τη γιαγιά μου να λέει, ότι όταν η Μπαμπ-Γκελίνα «δαιμονιζόταν», η είδηση αυτή, από στόμα σε στόμα διαδιδόταν στην Ερμιόνη και τότε παιδιά και μεγάλοι έτρεχαν στην εκκλησία να δουν το θέαμα – θαύμα.

    Όταν ήμουν δεκαπέντε χρόνων συναντήθηκα με τη Ντόρα Προκοπίου, συνομήλική  μου και μακρινή συγγενή. Εκείνη μου μίλησε για τον προ-προπάππο μας Παπά-Διαμαντή Φασιλή. Είμαστε μου είπε, δύο αδελφών τρισέγγονες. Μας συνέδεσε μια στενή, αληθινή φιλία. Τα καλοκαίρια που συνήθως συναντιόμαστε, έφερνε μαζί της το σταυρό που τελούσε ο παππούλης τους αγιασμούς, κειμήλιο από τη γιαγιά της Λούλα Φασιλή – Προκοπίου, εγγονή του Παπά - Διαμαντή. Σε αυτό το σταυρό ορκιστήκαμε παντοτινή φιλία. Με την προστασία αυτού του σταυρού, περάσαμε πολλά καλοκαίρια με διάβασμα, συζητήσεις και ποδηλατάδες.

    Αργότερα ο αδελφός της Ντόρας, καθηγητής Ε.Μ.Π. Γεώργιος Προκοπίου μου έδωσε και άλλες πληροφορίες που ο ίδιος είχε ακούσει από τη γιαγιά του Λούλα Φασιλή. «Ως ιερέας δεν δέχτηκε ποτέ χρήματα για τα Μυστήρια που τελούσε. Μόλις έπαιρνε το μισθό του, που έφερνε ταχυδρόμος από την Ύδρα, τον μοίραζε στους φτωχούς. Εκείνη την ημέρα μαζεύονταν στη σειρά έξω από την εκκλησία και όλοι έπαιρναν κάτι. Στο σπίτι του επέστρεφε με πολύ λίγα χρήματα. Μια κρύα χειμωνιάτικη ημέρα επέστρεψε σπίτι του παγωμένος και χωρίς το παλτό του. Παπά μου! Αναφώνησε η πρεσβυτέρα, χωρίς το παλτό σου θα αρρωστήσεις. «Τελείωσαν τα χρήματά μου, της απάντησε, δεν είχα τι άλλο να δώσω και χάρισα σε ένα φουκαρά το 

παλτό μου». Όταν πέθανε το 1914, ο Δεσπότης Ύδρας διέταξε να τον περιμένουν για την κηδεία. Το καΐκι όμως άργησε να φτάσει στην Ερμιόνη και νύχτωσε. Ο Δεσπότης έδωσε εντολή να προχωρήσει η νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι ο Παπά- Διαμαντής κηδεύτηκε με λαμπάδες αναμμένες και φανάρια βράδυ, όπως «ο Επιτάφιος του Χριστού», είπε ο Δεσπότης στο λόγο του. Θεωρούσε τον εκλιπόντα ιερέα υπόδειγμα ιερέως και ανθρώπου και παρότρυνε τους ιερείς της Μητροπόλεως να του μοιάσουν στην Αγιοσύνη. Η ημέρα της ταφής του έμεινε αξέχαστη στην Ερμιόνη.

    Η Μπαμπ-Γκελίνα λυτρώθηκε από το μαρτύριο της με φυσικό θάνατο, έχοντας πάντα δίπλα της στα δύσκολα που περνούσε η ψυχή της, τις προσευχές του παππούλη Διαμαντή. Το γεγονός του εξορκισμού είχε πάρει έκταση στην περιοχή τόση, ώστε ένας γνωστός αγιογράφος Σπετσιώτης ιερέας, ο αείμνηστος  Παπά-Νικόλας Τραϊφόρος, αγιογράφησε εικόνα όπου η μοναχή Μπαμπ-Γκελίνα, βρίσκεται ανάμεσα στον Ταξιάρχη που την προστατεύει με την πύρινη ρομφαία του και το Σατανά που τη διεκδικεί. Την εικόνα έχουν σήμερα οι απόγονοι των συγγενών της.

    Πρόσφατα ο τρισέγγονος του παππούλη καθηγ. Γεώργιος Προκοπίου, δώρισε στο ΙΛΜΕ το πορτραίτο του Παπά-Διαμαντή φιλοτεχνημένο από τον παππού του Γιώργο Προκοπίου. Λίγο αργότερα το ΙΛΜΕ απόκτησε και το πορτραίτο της πρεσβυτέρας Μαρίκας Παπαβασιλείου, έργο και αυτό του Γιώργου Προκοπίου. Ο καθηγ. Γεώργιος Προκοπίου, είχε δώσει πληροφορίες για τον άγιο ιερέα και στο μακαριστό ιερέα πατέρα Ιωάννη Σαρρή ο οποίος στο βιβλίο του περί των «Ερμιονιτών Ιερέων», αναφέρει τη ζωή του Παπά-Διαμαντή.

    Ας έχουμε όλοι την ευχή του και την ευλογία του.    

Μαρίκα Κανέλλη - Τουτουντζή

Η "ΑΡΝΗΣΗ" -> Τραγούδι αφιερωμένο εξαιρετικά, σ’ αυτούς που γράφουν στην άμμο τ’ όνομα τους…

Αυτό θα συμβαίνει πάντα σε όσους παραβλέπουν τη σύνταξη των  κειμένων  μου και βγάζουν σκοπίμως, λανθασμένα νοήματα…

Αλλά ωστόσο, πάντα, θα υπάρχει και μια Εισαγγελέας 

που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους και θα απονέμεται

 ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στους ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ!! … 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

=======================================================================================================================

"Στο περιγιάλι το κρυφό"

Τραγούδι Γρηγόρης Μπιθικώτσης 

Μουσική Μίκης Θεοδωράκης / Στίχοι Γιώργος Σεφέρης  

 

Στο περιγιάλι το κρυφό

κι άσπρο σαν περιστέρι

διψάσαμε το μεσημέρι

μα το νερό γλυφό   ] 2x

 

Πάνω στην άμμο την ξανθή

γράψαμε το όνομά της

ωραία που φύσηξε ο Μπάτης

και σβήστηκ' η γραφή   ] 2x

 

Με τι καρδιά με τι πνοή

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας λάθος

κι αλλάξαμε ζωή   ] 2x

Θέλω στο σημείο αυτό να πω, πως ο τίτλος του ποιήματος απ' το οποίο προήλθε το ανωτέρω τραγούδι είναι  - > "ΆΡΝΗΣΗ". 

Όμως, λόγω του ότι την εποχή εκείνη υπήρχε λογοκρισία, στο δίσκο αναγράφηκε με τον τίτλο "Στο περιγιάλι το κρυφό"

Κι’ όμως η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – δεν είναι τυφλή …

Σήμερα στο τριμελές Δικαστήριο Ναυπλίου ο  Ιδιοκτήτης και διαχειριστής του blog  αθωώθηκε   πανηγυρικά…

Μετά από μήνυση (η δεύτερη)  που του είχε  υποβάλλει ο ειδικός σύμβουλος του Δημάρχου Ερμιονιδας Ιωάννης Ευαγ. Δημαράκης.

 Οι Δικαστές  και η κα Εισαγγελέας της έδρας μπήκαν βαθιά  στις ευαίσθητες πτυχές της υπόθεσης και έτσι επιτεύχθηκε, η πολυπόθητη αθώωση μου!!

Ελπίζω,  αυτή η δίκαιη δικαστική απόφαση να γίνει οδηγός, που θα επηρεάσει τις άλλες έντεκα (11) υποθέσεις - για τον ίδιο λόγο, με πρώτες μεταξύ των μηνύσεων εναντίον μου αυτές του Δημάρχου Ερμιονιδας Γιάννη Γεωργόπουλου και στη συνέχεια  στενών συνεργατών του …

================================================================

Υστερόγραφο: Η επίμαχη ανάρτηση   - > ΕΔΩ  της οποίας αυτή η φράση - > 

- >  β) Γιαννούλη, εγώ υπογράφω τα δημοσιεύματά μου  με όνομα και επώνυμο που εσύ ανήθικα και αναξιοπρεπώς δεν αναφέρεις –

ερμηνευόταν διαφορετικά  το νόημα, από τον κ. Δημαράκη και τον δικηγόρο του.

Με εκτίμηση

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Ο Γιάννης Μαργέτας «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» για το ρυμοτομικό σχέδιο Κρανιδίου που έχει καταντήσει «γεφύρι της Άρτας» …

Νέος κύκλος πολεοδομικών προβλημάτων στο Κρανίδι

 

Ως παράταξη στις 15 Σεπτεμβρίου 2023 με ανακοίνωσή μας εδώ με τίτλο « Απίστευτα και όμως Πολεοδομικά» είχαμε αναφερθεί στην υπ΄ αριθμ. 69/2022 Απόφαση της τότε Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Ερμιονίδας, με την οποία ενέκρινε τη μελέτη για την «Εκπόνηση επιχειρησιακού σχεδίου για την εξασφάλιση κοινοχρήστων χώρων του Δήμου Ερμιονίδας».    

Στη συνέχεια με ανακοινώσεις μας απαντώντας στα δελτία τύπου του Δημάρχου Ερμιονίδας εδώ και εδώ είχαμε επισημάνει έντονα το νέο κύκλο πολεοδομικών προβλημάτων που ξεκινούν για το Κρανίδι και τώρα ήλθε η ώρα της αλήθειας. >>>>>>>

Πολιτικάντικος πόλεμος για την τιμή της φέτας, -> ένθα - κακείθεν ...

Για την τιμή του τυριού - φέτα, ο καυγάς...

 Συνεχίζει την αντιπαράθεση για τη τιμή της φέτας ο Στέφανος Κασσελάκης. Σε νέο βίντεο που ανήρτησε στο TikTok ο πρόεδορς του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να επισκέπτεται σούπερ μάρκετ και να κοιτάζει τις τιμές. 

«Φέτα, πρώτη μάρκα, 11,94 ευρώ το κιλό. Φέτα από τη Θράκη είναι 9,85 ευρώ. Φέτα από την Ήπειρο 11,45 ευρώ. Φέτα από τη Βυτίνα 12,90 ευρώ. Και μετά υπάρχει μια φέτα Καλαβρύτων που είναι 12,30 ευρώ» αναφέρει μεταξύ άλλων.

«Ψάχνω να βρω προσφορά για φέτα. Δεν μπορώ να αγοράσω φέτα με τον προϋπολογισμό μου. Πάω να βρω την προσφορά κι αν δεν τη βρω, θα στείλω γράμμα στην Ούρσουλα!» δηλώνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η φέτα, η τιμή της και οι καταναλωτές....

 

Γράφει η Βιβή Σκούρτη

Όπως είναι γνωστό, το τυρί φέτα δεν έλειπε από το ελληνικό τραπέζι είτε αυτό ήταν φτωχό, είτε ήταν πλούσιο, μόνο που στο φτωχικό τραπέζι η ποσότητα ήταν πάντα μικρότερη.

Με τον Πρωθυπουργό όμως της χώρας ο οποίος πιστεύει και δηλώνει από το βήμα της Βουλής ότι η φέτα σήμερα πωλείται 6,28 ευρώ, μπορεί να συμβαίνουν τα παρακάτω:

1.       Δεν γνωρίζει ποια είναι η μονάδα μέτρησης της φέτας· κιλό, μισόκιλο ή μέτρο;

2.   Δεν καταναλώνει φέτα, αλλά άλλα τυριά

3.   Δεν έχει σχέση με το ταμπελάκι του Σούπερ Μάρκετ

Το τι από τα παραπάνω συμβαίνει, θα είναι καλό να αποτελέσει αντικείμενο μιας έρευνας που θα καλούνται οι πολίτες να πουν τη γνώμη τους επ’ αυτού.

Και σα να μην έφτανε τούτη η δήλωση, εμφανίστηκε στη συνέχεια ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος να μάς διευκρινίσει τάχατες,  ότι ο Πρωθυπουργός εννοούσε όχι το κιλό της φέτας, αλλά το μισόκιλο.

Τούτο σημαίνει ότι, για να μην μπερδεύονται οι Έλληνες καταναλωτές, να αναγράφεται η τιμή των προϊόντων ως εξής:

Στα μανάβικα το κόστος του μισού κιλού πατάτες

Στα Σούπερ Μάρκετ  το ίδιο

Στο Μετρό το μισό εισιτήριο κ.λ.π.

Ο  μισός σε ανάστημα Πρωθυπουργός τάζει μισή ζωή στους Έλληνες πολίτες!

Κατόπιν τούτου, προτείνουμε στην αρμόδια Επιτροπή του Υπουργείου Ανάπτυξης από τούδε, να καθιερώσει ως μονάδα μέτρησης το μισό κιλό και όχι το ένα, αν και αυτό βεβαίως αντιβαίνει στο διεθνές σύστημα μέτρησης μονάδας.

Αλλά και τι πειράζει;

Εδώ είναι Ελλάδα!