«Ερμιονίδα μας αρέσει, δεν μας αρέσει»: Άρθρα του Βασίλη Λαδά ως μνημόσυνο

Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

>>>>>>>>

Βασίλης Λαδάς προς Σταμάτη Δαμαλίτη

.
Οι θέσεις και οι απόψεις του γηραιού αγωνιστή Βασίλη Λαδά με αφορμή το γνωστό επεισόδιο στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των μέτρων της κυβέρνησης στις 19/12/2011 στο Κρανίδι και στη συνέχεια το σχόλιό μας περί κόκκινου φασισμού
Η απάντησή μας στη συνέχεια, θα είναι πολύ συνοπτική. Προς το παρόν, διαβάστε προσεκτικά το κείμενο του συντρόφου Β. Λαδά έχει ενδιαφέρον…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗ ΔΑΜΑΛΙΤΗ

Κύριε Δαμαλίτη, διάβασα στην ιστοσελίδα σου στις 20/10/2011 μία ανιστόρητη και κατά την γνώμη μου απαράδεκτη κριτική πάνω σε μία απαράδεκτη πράξη του γραμματέα της Κ.Ο Ερμιονίδας του ΚΚΕ. Τον γραμματέα δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά πληροφορήθηκα ότι λέγεται Στέλιος Τσίχλας.

Σε όλη μου τη ζωή μέχρι τα 86 μου χρόνια αγωνίστηκα προσπαθώντας να ακολουθήσω την θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού σαν οργανωμένο στέλεχος του ΚΚΕ. Ένοιωσα στο πετσί μου 6 σκληρούς ξυλοδαρμούς και «πέρασα» μαζί με χιλιάδες αγωνιστές από το κολαστήριο της Μακρονήσου. Το 1963 ήμουν υποψήφιος της ΕΔΑ στην Αργολίδα. Έζησα τις διώξεις μετά τον εμφύλιο. Έφαγα στην Μακρόνησο σκουλικιασμένες τροφές με μαργαρίνη, κάτω από την ωμή βία των βασανιστών μας. Όσοι εξόριστοι δεν άντεχαν το ξύλο, υποτάσσονταν και τους ανάγκαζαν να γράψουν επιστολές στον παππά της ενορίας τους, ότι «ανένηψαν και είδαν το φως της Ελλάδος, την «μεγάλη αγάπη» του διοικητή τους και συγχωρήθηκαν ενώ ήταν έτοιμοι να πουλήσουν την Ελλάδα στους Ρώσους και τους Σλάβους. Γνώρισα πολλούς Έλληνες πατριώτες που αντέχανε τα σκληρά μαρτύρια και προπάντων την δολοφονική επίθεση των βασανιστών μας που από τα όπλα τους μέσα σε πέντε ώρες (νύχτα 29/2 – 1/3 του 1948) είχαμε πάνω από 350 νεκρούς και 70 τραυματίες. Αυτά τα γράφω για να υπενθυμίσω στον Στέλιο Τσίχλα που «τιτλοφορείται» κομμουνιστής, ότι σε όλη τη ζωή μου δεν μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα. Δεν με άφηναν οι χωροφύλακες με συνεχείς διώξεις και μηνήσεις.

Εξεπλάγην όταν έμαθα από τους παρευρισκόμενους ότι ο Στέλιος Τσίχλας πήρε το μικρόφωνο από το χέρι του Δημάρχου Ερμιονίδας, αφαιρώντας του το δικαίωμα να μιλήσει επειδή τον θεωρούσε όργανο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Σε ποιο σημείο της Μαρξιστικής θεωρίας βρήκε αυτός ο κύριος ότι οι κομμουνιστές είναι κατά της ελεύθερης έκφρασης ιδεών; Οι κομμουνιστές δεν φοβούνται την ιδεολογική αντιπαράθεση! Ίσα – ίσα την επιδιώκουν γιατί ξέρουν ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους!

Εγώ σε όλη μου τη ζωή επιζητούσα τον διάλογο οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Τι φοβήθηκε ο γραμματέας; Να ακουστεί η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου; Να μην φανεί ο «συνοδοιπόρος» του ΠΑΣΟΚ; Θα μπορούσε να πάρει πάλι το μικρόφωνο και να απευθυνθεί στους συγκεντρωμένους για το δίκαιο του αγώνα. Με αυτήν την «λίαν επιεικώς» άστοχη και απαράδεκτη πράξη του, έδωσε το δικαίωμα στους φασίστες και προδότες να μας αποκαλούν «κόκκινους φασίστες». Ο κύριος Δαμαλίτης δεν είναι ούτε προδότης ούτε φασίστας. Έκανε όμως το λάθος να «βάλει στο ίδιο τσουβάλι» τους φασίστες και τους κομμουνιστές. Σ΄αυτό το λάθος τον οδήγησε η «ανόητη» ενέργεια του συγκεκριμένου γραμματέα που αμαύρωσε την θεωρία του Μαρξισμού και τους αιματηρούς αγώνες των κομμουνιστών για την κατάκτηση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Φτάνει πια! Θα πρέπει κάποιος να είναι τουλάχιστον ανιστόρητος για να δέχεται αυτά τα «παραμύθια».

Εσείς κύριε Δαμαλίτη που πιστεύω ότι δεν είστε ανιστόρητος, γιατί χρησιμοποιείτε την έκφραση «κόκκινος φασισμός» και μάλιστα τον θεωρείτε χειρότερο από τον «μαύρο» του Χίτλερ;

Οι φασίστες (αυτοί είναι μόνο μαύροι) σε δύο παγκόσμιους πολέμους (και για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, κυρίως στον δεύτερο) γέμισαν την Ευρώπη με 96.000.000 νεκρούς στρατιώτες και πάνω από 300.000.000 νεκρούς αμάχους. Δεν ήταν ο Στάλιν αυτός, που μαζί με τον Σοβιετικό λαό και την υποστήριξη όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων της Ευρώπης συνέτριψε την πολεμική μηχανή του Χίτλερ; Κατά την γνώμη μου ο Στάλιν ήταν ο μεγαλύτερος πολιτικός του αιώνα μας. Μην παρασύρεσαι κύριε Δαμαλίτη από την «έντεχνη» λασπολογία των δολοφόνων του παγκόσμιου καπιταλισμού στο πρόσωπο του Στάλιν και της Μαρξιστικής – Λενινιστικής κοσμοθεωρίας και πρακτικής. Αν έχεις κάτι για τα «Γκούλακ» και τη «Σιβηρία», δημοσίευσε το και αν ξέρω θα σου απαντήσω. Όλοι εμείς που θέλουμε να αποκαλούμεθα «κομμουνιστές» δεν πρέπει να στερούμε το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης από κανέναν και πουθενά. Γι αυτό το δικαίωμα έχουμε «να επιδείξουμε» εκατόμβες νεκρών και δολοφονημένων ιδεολόγων και λαϊκών αγωνιστών. Την στιγμή που οι κομμουνιστές αγωνίζονται να πείσουν τον λαό για την μόνη διέξοδο από το κατάντημα της χώρας, «ανόητες» ενέργειες σαν αυτή του τοπικού γραμματέα του ΚΚΕ στερούν από το κόμμα την αξιοπιστία του και τις πραγματικές δημοκρατικές και πατριωτικές του προθέσεις του. δίνουν «όπλα» στα χέρια αυτών που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, αυτών που είναι προδοτικά υπεύθυνοι γι αυτήν την κατάσταση, αυτών που έχουν ρεζιλέψει παγκοσμιώς την ιστορική Ελλάδα με τον πολιτισμό, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού της.

Σε όλη μου τη ζωή κύριε Τσίχλα, επιζητούσα, προκαλούσα τον διάλογο, επειδή ήμουν πάντα με το μέρος του αδικημένου και βασανισμένου λαού που τον «φίμωνε» το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο με τους εκπροσώπους του και τα όργανα του.

Αγαπητέ Σταμάτη Δαμαλίτη, έπραξες πολύ καλά και έκανες «καυστική» κριτική στην απαράδεκτη (θέλω να πιστεύω αψυχολόγητη) ενέργεια του γραμματέα Τσίχλα. Γιατί όμως, «πατώντας σ’ αυτό το καταδικαστέο περιστατικό, «παίρνεις σβάρνα» ολόκληρο κόμμα (το ΚΚΕ) όλους τους ιστορικούς αγώνες του, τις θυσίες του και (το χειρότερο δυστυχώς) την ανθρωπιστική θεωρία του Μαρξισμού;

Αυτοί που έχουν την μεγάλη τιμή να εκπροσωπούν το ΚΚΕ στις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής και της πολιτικής πρέπει να γνωρίζουν άριστα όχι μόνο την τιμημένη ιστορία του και τις θυσίες του, αλλά κυρίως για ποιο σκοπό πάλεψαν και θυσιάστηκαν όλοι αυτοί οι αγωνιστές. Ένας από τους πολλούς λόγους ήταν και η παλλικαρίσια στάση τους απέναντι σ’ αυτούς που τους «φίμωναν», τους βασάνιζαν και τους εκτελούσαν γιατί θεωρούσαν «ιερό» το δικαίωμα τους να διαδώσουν τις ανθρωπιστικές ιδέες τους. Κανένας και όποια θέση να κατέχει στην κομματική ιεραρχία, δεν έχει το δικαίωμα να «προσφέρει» τέτοια όπλα στην αντίδραση για να λασπολογεί εναντίον του κόμματος που σαν πρωτοπορία της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ κλπ. ήταν και το πατριωτικότερο κόμμα και οι αγώνες του είναι αναγνωρισμένοι παγκόσμια. Το δικαίωμα έκφρασης, το ΚΚΕ το πλήρωσε με τα κακουργοδικεία, τις δίκες σκοπιμότητας, τις εξορίες, τους βασανισμούς, τις εκτελέσεις και τις δολοφονίες των μελών και των συνοδοιπόρων του. οι αστικές προδοτικές κυβερνήσεις, φοβούμενες τον «δίκαιο» λόγο του κόμματος, στέρησε την κοινωνία απ’ ότι ωραιότερο και αγνότερο είχε. Οι 2.800 εκτελεσμένοι πατριώτες, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, πάλεψαν και για το απλό δικαίωμα στην έκφραση!!!

Το 1990 επί τέλους, έπαψε τουλάχιστον επίσημα να θεωρείται ο εμφύλιος σαν «συμμοριτοπόλεμος» όπως είχαν επιβάλει οι «νικητές» εγκάθετοι των Αγγλοαμερικάνων. Αν ήταν με το μέρος των «δικαίων» η νίκη του εμφυλίου, πιθανότατα (αν όχι σίγουρα) θα είχαμε μια Ελλάδα όχι τόσο πλούσια για κάποιους, αλλά ανεξάρτητη και όχι ρεζιλεμένη και με χρέος που δεν εξοφλείται ούτε σε 200 χρόνια. Τα έχω γράψει πολλές φορές και θα το λέω συνεχώς ότι οι κυβερνώντες συνεχίζουν προδοτικά να μην απαιτούν αποφασιστικά από την Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις για τα 4 χρόνια ληστρικής επιδρομής και εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου, αρχαίων ευρημάτων, καταστροφής υποδομών, κατοικιών και κυρίως δολοφονίας αθώων ανθρώπων. Τι κάνουν όμως πολλοί «Ελληνικοί κοντυλοφόροι» που είναι ξεπουλημένοι; Δεν θα χρωστάμε ούτε ένα ευρώ αν μας δοθούν οι πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας και πληρώσουν οι κυβερνήτες που έφτασαν την χώρα σε τέτοια κατάντια. Μέχρι τα 86 μου χρόνια πίστεψα στο ΚΚΕ και αγωνίστηκα μέσα απ’ τις γραμμές του όσο μπορούσα. Με την συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία τόσων χρόνων διατυπώνω κάποιες απορίες και ερωτήσεις, όπως πχ αν έπρεπε το 1924 το ΚΚΕ να εμφανιστεί στην θέση του ΣΕΚΕ. Το θεωρώ λάθος, διότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς το 1848 στο «κομμουνιστικό μανιφέστο» παρουσιάζουν την κομμουνιστική κοινωνία σαν κάτι το ιδανικό, το ειρηνικό, το δικαιότερο σύστημα. Όλα αυτά όμως σε μία κοινωνία ανώτερης μορφής, χωρίς πολέμους, με παγκόσμιο αφοπλισμό, με τα μέσα παραγωγής σε κοινωνική κτήση, χωρίς ιδιωτικό εμπόριο και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το Χριστιανικό δόγμα «τοποθετεί» μία τέτοια κοινωνία στην «Δευτέρα παρουσία», όπου ο άνθρωπος «θα ζει εν ειρήνη» ακόμα και με τα πιο σαρκοβόρα ζώα! Δυστυχώς όμως με την υπάρχουσα ανθρώπινη «ψυχολογία» δεν μπορούμε να μιλάμε για εφαρμογή του κομμουνιστικού ιδεώδους. Αυτό το ξέρει καλά ο απάνθρωπος καπιταλισμός και «πατώντας» σ’ αυτή την ανθρώπινη αδυναμία, κατασυκοφαντεί με χίλιους τρόπους την κομμουνιστική ιδεολογία. Νοιώθω περήφανος που όλη μου τη ζωή, μέσα από αγώνες, προσπάθησα να βάλω κι εγώ «ένα λιθαράκι» στην προοπτική της νομοτελειακής μελλοντικής οικοδόμησης αυτής της «ιερής» κοινωνίας από τους ανθρώπους του μέλλοντος. Δεν αδίκησα τον συνάνθρωπο, δεν πρόδωσα την πατρίδα μου, δεν απαρνήθηκα την ιδεολογία μου. Διώχτηκα σαν κομμουνιστής από το «σύστημα» όπως και τόσοι πολλοί. Κάποιοι πλήρωσαν με την ζωή τους αυτήν την ανιδιοτελή «επιμονή» στα πανανθρώπινα ιδανικά του κομμουνισμού!!! Με την πλήρη επίγνωση της βαρύτητας και της «ιερότητας» του όρου «κομμουνισμός» δεν θέλω να με «αποκαλούν» κομμουνιστή!! Το θεωρώ άτιμο και υποκριτικό, διότι πιστεύω ότι πρέπει να περάσουν 15 – 20 γενιές για να μπορεί ο άνθρωπος να υλοποιήσει αυτό το ιδεώδες. Κανένας από εμάς της σημερινής εποχής και της σημερινής «ανθρώπινης ψυχολογίας» δεν θα ήταν σε θέση να «συμμετέχει» σε κομμουνιστική κοινωνία. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι! Μας «βαραίνουν» τα πάθη μας και οι «αδυναμίες» μας, χαρακτηριστικά όλων των σύγχρονων ανθρώπων. Όσο και να έχουμε «βελτιωθεί» από την μελέτη του Μαρξισμού και την προσφορά μας στους καθημερινούς «μικρούς και μεγάλους» αγώνες, εμείς οι «αποκαλούμενοι» κομμουνιστές δεν θα μπορούσαμε να «σταθούμε» σ’ αυτήν την μελλοντική ιερή κομμουνιστική κοινωνία.

Αυτή η παραδοχή της πραγματικότητας δεν «μειώνει» κανέναν μας. Ούτε εμένα που τα γράφω, ούτε τα τωρινά στελέχη του ΚΚΕ ούτε την Αλέκα Παπαρήγα που την εκτιμώ και αναγνωρίζω την μεγάλη της συμβολή σε «δύσκολες» και ιστορικές στιγμές για το κόμμα. Πρώτος εγώ δηλώνω ότι δεν είμαι άξιος να φέρω τον «ιερό» τίτλο του κομμουνιστή!! Ας προσπαθήσουμε πρώτα να πετύχουμε τα «αυτονόητα» στην αστική δημοκρατία όπως είναι η απλή αναλογική, κάτι που το παλεύει σταθερά και αγωνιστικά το ΚΚΕ. Έχουμε πολύ «ψωμί» για την κομμουνιστική κοινωνία. Τα «ανθρώπινα λάθη» των πρωτοπόρων οικοδόμων του σοσιαλισμού από το 1917 μέχρι το 1990 πρέπει να γίνουν «μαθήματα» για τις επόμενες γενεές που στο μακρινό μέλλον θα υλοποιήσουν το κομμουνιστικό ιδεώδες.

Δεν φταίει η ιδεολογία, φταίνε οι άνθρωποι που προσπαθούν να την υλοποιήσουν. Δεν χρειάζεται «βελτίωση» ο Μαρξισμός. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να «βελτιώσει» τον εαυτό του!!!

Κύριε Τσίχλα, μέχρι το 1974 οι κυβερνώντες μου «έκλειναν το στόμα». Έχω κάνει μετά το 1974 πολλές ομιλίες και όχι μόνο δεν απαγόρευσα σε κανέναν να πει την γνώμη του (έστω κι αν ήταν εκ του «πονηρού»), αλλά ζητούσα τον διάλογο. Κι έφτασα στα 86 μου χρόνια να δω τον τοπικό γραμματέα του τιμημένου ΚΚΕ στο Κρανίδι, να παίρνει το μικρόφωνο από το χέρι του Δημάρχου, με διάφορες ανόητες δικαιολογίες. Αν ήμουν στη θέση του, θα άκουγα τι είχε να πει ο Δήμαρχος και θα του ανταπαντούσα «από μικροφώνου» σε ότι δεν συμφωνούσα, σαν εκπρόσωπος του ΚΚΕ, σύμφωνα με το πρόγραμμα και τις αρχές του κόμματος.

Κύριε Δαμαλίτη, με την τιμιότητα του χαρακτήρα σου και την ικανότητά σου, κάνε μία πολύ προσεκτική ιστορική έρευνα και μην «υιοθετείς» εύκολα την άποψη του καταραμένου καπιταλισμού και ειδικά την λασπολογία του προς το ΚΚΕ. Τέλος, θυμήσου αυτό που λέει ο σοφός λαός μας : «ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΡΙΑΡΙ ΚΡΕΜΑΝΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ».

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΚΑΤΣΑΙΤΗ

Ο Μάκης Κατσαίτης με καταγωγή από την Λευκάδα, είναι εδώ και πολλά χρόνια γνωστός στην περιοχή μας για τις προοδευτικές του αρχές, την αγωνιστικότητα του και το πολιτιστικό του επίπεδο. Θέλω όμως να τονίσω ιδιαίτερα το γεγονός ότι αν και δεν είναι οργανωμένος στο ΚΚΕ, πάντα επιζητεί διάλογο με το κόμμα, πάνω σε κοινούς ανταγωνιστικούς στόχους για τα προβλήματα της περιοχής. Ακόμα και στα σημεία που διαφωνεί με το κόμμα, ποτέ δεν κάνει αντικομμουνισμό, ενώ σέβεται και εκτιμά βαθειά τους αγώνες και τις θυσίες του ΚΚΕ για ειρήνη και ανεξαρτησία της πατρίδας. Το γνωρίζεις αυτό κύριε Δαμαλίτη; Είναι επί χρόνια πρωτοπόρος αγωνιστής για τα θέματα των ξενοδοχοϋπαλλήλων και πρωτοπόρος στην «κίνηση πολιτών» για τα προβλήματα της περιοχής (σκουπίδια κτλ). Στην διαμαρτυρία της Πέμπτης ήταν με τους πολίτες που αντιδρούσαν στο ξεπούλημα της χώρας, ενάντια στους κυβερνώντες που χρέωσαν την Ελλάδα και επιβάλλουν την ανεργία, τους φόρους, τις περικοπές μισθών και συντάξεων κλπ. Με τη ντουντούκα στο χέρι περνούσε το αγωνιστικό μήνυμα για να μην οδηγηθεί ο Ελληνικός λαός σε μία νέα πείνα όπως το 1941-42 στην Αθήνα από το «σύγχρονο» Δ Ράιχ των Γερμανών. Πρέπει τουλάχιστον αν ντρέπονται αυτοί που 70 χρόνια μετά έφτιαξαν μια χώρα που αντί να είναι πλούσια, αναγκάζεται και πουλάει και την ΔΕΗ. Μετά το 2000 έχει πουληθεί φθηνά σε ξένους το 33% της ΔΕΗ και το ποσοστό κοντεύει να φτάσει στο 50%. Τι τα έκαναν τα χρήματα;

Η δουλική τους και πρόστυχη συμπεριφορά έκανε τους ξένους ψυχρούς εισπράκτορες του Ελληνικού πλούτου που προφανώς προσπαθούν να πάρουν από την Ελλάδα όσα περισσότερα μπορούν. Τους κυβερνώντες τους ενδιαφέρει να εισπράτουν τα ληστρικά τιμολόγια της ΔΕΗ αυτή την άλλη πηγή εκμετάλλευσης του δύστυχου Ελληνικού λαού και να βάζουν αβάσταχτα χαράτσια στις πλάτες του.

Την Πέμπτη 19/10/2011 ο Κατσαίτης με την ντουντούκα και την γυναίκα του μαζί, μοίραζε το έντυπο της ομάδας πολιτών, με το οποίο καλούσαν τους πολίτες να πληρώσουν στην ΔΕΗ μόνο το ρεύμα που κατανάλωσαν και όχι το ληστρικό χαράτσι ανάλογα με το εμβαδόν του σπιτιού τους. Συγχαίρω την ομάδα πολιτών και τον Κατσαίτη και σαν κάτοικος της περιοχής είμαι περήφανος που τον γνωρίζω προσωπικά και κατά καιρούς κάνουμε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις μέσα από τις οποίες «κερδίζουμε» και εγώ και αυτός.

Αγαπητέ Σταμάτη Δαμαλίτη, ο Κατσαίτης παρ’ όλο που διαφωνεί σε κάποια θέματα τακτικής με το ΚΚΕ, καυτηρίασε την απαράδεκτη ενέργεια του τοπικού γραμματέα Τσίχλα να πάρει το μικρόφωνο από τον Δήμαρχο Ερμιονίδας, χωρίς να «τσουβαλιάζει» όλο το ΚΚΕ, τον «Περισσό» και τους μεγάλους αγώνες του κόμματος. Πάντα ήταν και είναι ξεκάθαρος στις σχέσεις του με το ΚΚΕ και ξέρει πολύ καλά ότι τέτοιες ανόητες και απαράδεκτες ενέργειες οποιουδήποτε στελέχους ή μέλους του δεν είναι ικανές να σπιλώσουν το κόμμα και πολύ περισσότερο την ανθρωπιστική ιδεολογία του Μαρξισμού για την ιδανική «ιερή» και ελεύθερη κομμουνιστική κοινωνία του μέλλοντος.

Αγαπητέ Σταμάτη Δαμαλίτη, γράφω τις απόψεις μου σε ειδικό άρθρο για την σωστή κριτική σου στον τοπικό γραμματέα του ΚΚΕ, και την «τουλάχιστον άδικη» κατηγορία σου για «κόκκινο φασισμό» κλπ. Αγωνιστές συνεπείς και τίμιοι όπως ο Μάκης Κατσαίτης, μόνο προσφορά μπορούν να έχουν στον κοινό αγώνα. Ο τίμιος και ειλικρινής διάλογος με τέτοιου είδους αγωνιστές, μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Αγαπητοί συντοπίτες, Σταμάτη Δαμαλίτη και Μάκη Κατσαίτη, να θυμηθούμε όλοι την σοφή λαϊκή ρήση : «ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΡΙΑΡΙ ΚΡΕΜΑΝΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ» που είναι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που είναι οι σωστοί εκπρόσωποι του Λαού μας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Μερικές σκέψεις για το πώς έφτασε σ’ αυτό το σημείο η παγκοσμίως πολιτισμένη Ελλάδα, με αδίστακτους δολοφόνους και μεγάλους προδότες.

Η μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και των τεχνών.

Από παγκοσμίως γνωστή για τον πολιτισμό και την αρχαία κληρονομιά της, πως κατάντησε ρεζίλι στον αιώνα μας, με αδίστακτους δολοφόνους και εξευτελιστικά καταχρεωμένη οικονομικά και ιδιαίτερα δουλική στο διεθνές νομισματικό ταμείο με την οικονομική της κατάντια!

Πως λοιπόν η χώρα μας από παγκόσμιος φάρος πολιτισμού κατάντησε παγκοσμίως ρεζιλεμένη;

Δεν ήθελαν μόνο αυτό. Είμαστε υποταγμένοι στο Ευρωπαϊκό κεφάλαιο με το ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ την ΟΝΕ και με κυρίαρχο τη Γερμανίδα Μέρκελ, που μας χρωστάει πολλά περισσότερα ευρώ από όσα χρωστάμε εμείς και δεν μας δίνει ούτε ένα ευρώ από τις νόμιμες αποζημιώσεις για την καταστροφή που έκαναν στην Ελλάδα.

που ο άνθρωπος από την πρωτόγονη ιστορία ήταν ανθρωποφάγος και πολεμιστής με εγκληματικές τάσεις, που περιέργως ιστορικά είναι το μόνο νοήμων ζώο που εμφανίστηκε στη φύση, σε πλήρη αντίθεση με τα άλλα σαρκοβόρα κτήνη (τίγρη, λεοπάρδαλη, λέων κλπ) που κανένα δεν τρώει από τη φυλή του, ενώ ο άνθρωπος σαν το χειρότερο κτήνος από την αρχαιότητα, έκανε πολέμους με ξύλα και πέτρες σκοτώνοντας τους ανθρώπους του με τον αγριότερο τρόπο, κάνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές ακόμα κάνοντας από το ανθρώπινο σώμα το λίπος του, σαπούνι!

Έγιναν μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις στον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο με 36 εκατομμύρια νεκρών μαχητών στον 1ο και 56 εκατομμύρια από τον 2ο, χώρια τα εκατομμύρια των αμάχων θυμάτων. Ο κύριος υπουργός σαν προστάτης των πολιτών τι κάνει στο υπουργείο του για την προστασία της ζωής του πολίτη; Ας ψάξουμε να βρούμε την πηγή που θρέφει τέτοιους φονιάδες σαν τους τωρινούς. Ο άνθρωπος από τη φύση του σε σύγκριση με τα ζώα σαν νοήμον είναι ο μισός τίμιος και ο μισός άτιμος, όπως αναφέρονται και οι 9 θρησκείες που επικρατούν προβάλλοντας τον σατανά (διάβολο) και τον άγιο, που δυστυχώς είναι θύμα καταπίεσης από κάποια μερίδα φονιάδων που την στηρίζει μια άλλη μειοψηφία φονιάδων κοινών πολεμοκάπηλων καπιταλιστών. Θα μπορούσαμε να τους θεωρήσουμε και άρρωστους διότι κανένας δεν θυσιάζει την γαλήνη του με απαίσια και φανταστικά δήθεν υπερκόσμια με τη ζωή και το θάνατο κλπ.

Αυτή η μικρή ομάδα των κτηνάνθρωπων σήμερα κυβερνάει παγκόσμια όλους τους λαούς με την βία και το χρήμα. Δυστυχώς υπάρχει άλλη μία πολυπληθής κατηγορία ανόητων ανθρώπων που υποταγμένοι σε αυτούς τους κακούργους, στέλνονται να πολεμήσουν και να σκοτώσουν συνανθρώπους τους, σε αιματηρούς πολέμους που αν βάλουμε τον πρωτόγονο που πολεμούσε με τα γνωστά πολεμικά όπλα, δίπλα στους σύγχρονους με τους πυραύλους, τις ατομικές βόμβες ακόμα και βακτηριολογικά μέσα, όχι μόνο να σκοτώνουν ανθρώπους και ζώα αλλά και την ίδια τη φύση, που αποδεικνύεται ότι και οι ίδιοι κινδυνεύουν με αυτοκαταστροφή. Δυστυχώς αυτή η μικρή ομάδα των φονιάδων έχει την μεγαλύτερη ομάδα των λαών που τους κατευθύνει υποταγμένα να αλληλοσκοτώνονται και να καταστρέφουν. Αυτά τα κτήνη γέμισαν τις φυλακές και τα ξερονήσια με τίμιους ανθρώπους. Έκαναν τα μεγάλα μαρτύρια στη γενική ασφάλεια Αθηνών, και στο τρομερό νησί του μαρτυρίου την Μακρόνησο. Αυτά τα τέρατα βασάνισαν εργάτες και αγρότες που ενεργούν με εντολές των φονιάδων. Έχουμε όμως και μια μικρή μειοψηφία άριστων συνανθρώπων μας με επιστημονική σκέψη και διάφορες εφευρέσεις στην υγεία και ότι καλό για το λαό. Με μεγάλη τεχνολογία που δυστυχώς από την άλλη πλευρά αυτά τα τέρατα με εντολές των άλλων στέκουν εμπόδιο στην ευγενή και ανθρωπιστική τους προσπάθεια για το καλό του λαού. Αυτή η ομάδα των ολίγων με τα χρήματα της κατέκτησε όλους τους εφευρέτες και τους επιστήμονες τύπου Αϊνστάιν, που αντί με τις εφευρέσεις τους να βοηθήσουν τα λαϊκά προβλήματα, τους δίνουν υπερσύγχρονα όπλα που αυτοί οι ανόητοι ταλαιπωρούνται και σκοτώνουνε τραβώντας τη σκανδάλη, πατώντας τα κουμπιά τύπου Χιροσίμα και Ναγκασάκι που στις 6 Αυγούστου 1945 έριξαν τις περίφημες ατομικές βόμβες. Στο κέντρο της πτώσης 30 χιλιάδες άνθρωποι αεριοποιήθηκαν και άλλες αρκετές χιλιάδες σε 10 χλμ απόσταση έμειναν στις θέσεις τους νεκροί, σκιές στους τόπους εργασίας και ακολούθησαν χιλιάδες άνθρωποι να πέφτουν οι σάρκες τους από την ραδιενέργεια.

Συνέχεια...
Tο μέλλον του ανθρώπινου γένους στον πλανήτη, είναι «πιόνι» στα αδηφάγα μυαλά και χέρια των παγκόσμιων φονιάδων και δολοφόνων!!!

ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΛΕΝΕΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Σύμφωνα με την Μαρξιστική Λενινιστική θεωρία, ο Ιμπεριαλισμός είναι το «ανώτερο» στάδιο του καπιταλισμού. Πολλά είναι τα εγκλήματα κυρίως του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού εναντίον των λαών (Βιετνάμ, Κορέα, Λατινική Αμερική με τις «δημοκρατίες», Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ). Όμως το μαζικό έγκλημα τους στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν το πιο τρομερό και απάνθρωπο. Στις 6 Αυγούστου 1945 οι Αμερικάνοι φονιάδες έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα στην Χιροσίμα της Ιαπωνίας με τα γνωστά καταστρεπτικά αποτελέσματα σε ανθρώπινες ζωές με ραδιενεργά κατάλοιπα για πολλά χρόνια στο περιβάλλον.

Αντί να περιμένουν τουλάχιστον δέκα ημέρες για να εκτιμήσουν τις αντιδράσεις των Ιαπώνων φονιάδων και συμμάχων του άξονα, τρεις ημέρες μετά έριξαν την δεύτερη βόμβα στο Ναγκασάκι με τα ίδια φριχτά αποτελέσματα. Ο Αϊνστάιν τότε έχοντας «τύψεις συνείδησης» γνωρίζοντας τα μακροχρόνια αποτελέσματα της ραδιενέργειας, αγανακτισμένος με το προμελετημένο διπλό έγκλημα των Αμερικάνων (και κυρίως γιατί δεν περίμεναν τουλάχιστον δέκα ημέρες για την δεύτερη βόμβα αφού σε τρεις ημέρες ήταν αδύνατον οι Ιάπωνες πολεμοκάπηλοι να καταλάβουν ότι έχασαν τον πόλεμο), θεώρησε τον εαυτό του συνεργό αυτού του εγκλήματος. Με δημόσια δήλωσή του ζήτησε συγνώμη από τα αθώα θύματα των αθώων Ιαπώνων.

Η ιστορία με τον Αϊνστάιν ξεκινάει από το 1937 στην Γερμανία όταν ήταν σε ερευνητική ομάδα επιστημόνων για την διάσπαση του ατόμου, πάνω στην δική του θεωρία της σχετικότητας (Ε = m*c2) στηριγμένη στην ιδέα του πρωτοπόρου και πατέρα της ατομικής θεωρίας αρχαίου Έλληνα, Δημόκριτου.

Τότε κατάλαβε ότι ο Χίτλερ θα χρησιμοποιούσε τις γνώσεις του (και των άλλων Γερμανών επιστημόνων) για την κατασκευή ενός υπερόπλου για μαζική καταστροφή. Με τα φιλειρηνικά και αντιναζιστικά του αισθήματα, κατόρθωσε πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο να καταφύγει στις ΗΠΑ. Εκεί παράλληλα με την επιστημονική του έρευνα, θεώρησε σωστό αν ενημερώσει την κυβέρνηση για τα σχέδια του Χίτλερ, φοβούμενος ότι αν ο Χίτλερ «προλάβαινε» να φτιάξει την ατομική βόμβα πρώτος, θα έριχνε μία στο Λονδίνο και μία στην Νέα Υόρκη και ο πόλεμος θα τελείωνε νικηφόρα για τους Ναζί, ήδη από το 1942. Έτσι λοιπόν (το 1942) έστειλε επιστολή στον Ρούσβελτ (πρόεδρο των ΗΠΑ) και του ανέφερε τους φόβους του για το ενδεχόμενο ατομικής βόμβας στα χέρια των Ναζί. Τότε ο Ρούσβελτ αποφάσισε να φτιάξουν πρώτες οι ΗΠΑ την ατομική βόμβα και ανέθεσε την κατασκευή της στον κορυφαίο πυρηνικό επιστήμονα και μηχανικό Οπενχάιμερ.

Ο Αϊνστάιν πέθανε το 1956 γεμάτος τύψεις για την επιστολή που έστειλε το 1942 στον Ρούσβελτ αφού πολλές φορές ζήτησε συγνώμη από τα αθώα θύματα με την φράση «καλύτερα να μου κόβονταν τα δάχτυλα όταν έγραφα την επιστολή». Στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, ο Ιμπεριαλισμός (ΗΠΑ – ΝΑΤΟ) συνεχίζει να είναι πολύ επικίνδυνος για τους λαούς. Όσο κι αν «φοράει τομάρι προβάτου» είναι πάντα λύκος. Γι αυτό θέλω να παραθέσω κάποιες μακάβριες σκέψεις και ανησυχίες μου για το μέλλον του ανθρώπινου γένους στον πλανήτη, που είναι «πιόνι» στα αδηφάγα μυαλά και χέρια των παγκόσμιων φονιάδων και δολοφόνων.

Στην εποχή μας έχουν διαμορφωθεί τέσσερις «οικονομικοί σχηματισμοί». Ο Αμερικάνικος, ο Ευρωπαϊκός, ο Ιαπωνικός και ο Κινέζικος, με ένα «ιδιότυπο» «νεοκαπιταλισμό». Οι Κινέζοι πιστεύουν πρώτα στον Βούδα, στον ουρανό, και μετά τον Μάο στη γη. Από των 4.000 χρόνων πολιτισμό τους είναι γνωστό το μίσος τους για τους «Δυτικούς». Το Σινικό τείχος το έφτιαξαν γι αυτό το σκοπό (αρχικά για προστασία από τους Μογγόλους που δεν είναι Δυτικοί). Η δυναμική παρουσία τους στο σύγχρονο διεθνές εμπόριο δημιουργεί μία επικίνδυνη αντίθεση με τα άλλα τρία οικονομικά «τραστ». Αν η οικονομική σύγκρουση «εξελιχθεί» σε πολεμική, τι θα γίνει το ΝΑΤΟ με τα 28 κράτη – μέλη του; Προς το παρόν οι παγκόσμιοι φονιάδες (ΝΑΤΟ κλπ) αρκούνται σε τοπικούς και «σύντομους» πολέμους. Αλίμονο στους λαούς και ειδικά στους νέους ανθρώπους αν γενικευθεί η σύγκρουση Δύσης – Κίνας.

Με ανόητα προπαγανδιστικά στοιχεία, οι παγκόσμιοι φονιάδες θα τους μεταχειριστούν για τα συμφέροντά τους. Τρέμω στην ιδέα του «επερχόμενου» οικονομικού αδιέξοδου του οικονομικού τραστ Αμερικάνων – Ευρωπαίων – Ιαπώνων και ειδικά για την περίπτωση που κάποιος «τρελός» πυροδοτήσει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Είμαι βέβαιος ότι τότε, το ένα δις 300 εκατομμυρίων των Κινέζων θα το ακολουθήσουν πολλά εκατομμύρια της Ανατολής και κυρίως όλοι οι νέγροι του κόσμου.

Ανησυχώ μήπως επιβεβαιωθούν για άλλη μια φορά τα λόγια του Λένιν «ο καπιταλισμός για το συμφέρον του είναι τόσο αδίστακτος που θα «πουλήσει» ακόμα και το σχοινί για την κρεμάλα του. Φοβάμαι ότι αν ο καπιταλισμός αισθανθεί ότι «χάνει», θα κάνει τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο και τότε αλίμονο σε όλους τους λαούς της γης».

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο πορτοχελιώτης Τάσος Στάικος σχολιάζει με θαυμασμό τις έγγραφες αναφορές και τους προβληματισμούς του Βασίλη Λαδά.

«Ένας ογδονταεξάχρονος ο οποίος δεν έχει πάρει χαμπάρι το βάρος, του χρόνου, στους ώμους του, προβληματίζεται, αγωνιά για τις γενιές που έρχονται, στεναχωριέται, για την ανθρωπότητα και το δυσοίωνο μέλλον της, τολμάει και γυμνώνει την αλήθεια δίχως φόβο και το σπουδαιότερο όλων πολεμάει με τη μόνη δύναμη που του έχει μείνει, που δεν είναι άλλη από την πνευματική ικανότητα, την ψυχική δυναμική και την πηγαία θέληση να καταγράφει ότι σκέπτεται! Εξωτερικεύει – με λίγα λόγια – οτιδήποτε τον προβληματίζει στέλνοντας μηνύματα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, προς όλες τις ηλικίες και προς όλα τα κέντρα εξουσίας του πλανήτη μας. Προσπαθεί να αναλύσει και να εξηγήσει συνάμα εις το που τελικά οδηγούνται οι λαοί του κόσμου από την χρήση των όπλων μαζικής καταστροφής!

Στην εποχή μας έχουν διαμορφωθεί τέσσερις «οικονομικοί σχηματισμοί»:ο αμερικανικός, ο Ευρωπαϊκός, ο Ιαπωνικός και ο Κινέζικος, ο τελευταίος μάλιστα να παρουσιάζει «ιδιότυπα μείγματα» καπιταλισμού. Οι Κινέζοι πιστεύουν πρώτα στο Βούδα, το Θεό του ουρανού και μετά στον Μάο, το Θεό της γης. Από τον τέσσερις χιλιάδες χρόνια πολιτισμό τους είναι γνωστό το μίσος τους για τους Δυτικούς και για να προστατευθούν (κυρίως από τους Μογγόλους) έφτιαξαν το Σινικό τείχος.

Η δυναμική παρουσία τους στο σύγχρονο διεθνές εμπόριο δημιουργεί μια επικίνδυνη αντίθεση στα άλλα τρία οικονομικά «Τραστ». Αν η οικονομική σύγκρουση γίνει πολεμική – τι άραγε – θα κάνει το ΝΑΤΟ με τα 28 κράτη - μέλη του; Προς το παρόν οι παγκόσμιοι φονιάδες συνεπικουρούμενοι με τους πολεμικούς συνασπισμούς τους – τύπου ΝΑΤΟ κλπ – αρκούνται σε τοπικούς και «σύντομους» πολέμους! Αλίμονο στους λαούς και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους αν γενικευθεί η σύγκρουση Δύσης – Κίνας! Τότε θα χρησιμοποιήσουν όλα τα ανόητα προπαγανδιστικά στοιχεία που θα επινοήσουν προκειμένου να συμπαρασύρουν τα πλήθη να πολεμήσουν γι αυτούς και τα άνομα συμφέροντά τους.

Καταγράφω το προμελετημένο έγκλημα του Αμερικανικού Κογκρέσου με την ατομική βόμβα, που «πλήρωσε» με τύψεις συνείδησης ο Αϊνστάιν, ως θεμελιωτής της ατομικής θεωρίας (πατέρας ήταν ο Δημόκριτος). Οι Αμερικανοί στις 6 Αυγούστου 1945 έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και αντί να περιμένουν την αντίδραση των πολεμοκαπήλων Ιαπώνων και πριν προβούν σε παράδοση άνευ όρων έριξαν τη δεύτερη βόμβα μετά».

Τάσος Στάικος
Πορτοχέλι 11-10-2011

Ιστορική μελέτη του 86χρονου Βασίλη Λαδά με θέμα: «Το παγκόσμιο οικονομικό ρεζίλεμα της Ελλάδας, τα αίτια και η λύση του»

Ζώντας στον 20ο αιώνα και μελετώντας την ιστορία, βλέπουμε κατ’ αρχήν τον ρόλο του ανώτερου κλήρου κατά την επανάσταση του 1821, με την άρνηση του Γρηγορίου Ε΄ και τον αφορισμό (μαζί με κατάρες) του Υψηλάντη και των άλλων «Φιλικών», προς μεγάλη χαρά των Τούρκων. Ο κατώτερος κλήρος συμμετείχε στην επανάσταση (Αγία Λαύρα κλπ) με άξιους αγωνιστές όπως ο Παπαφλέσσας και ο Αθανάσιος Διάκος και έτσι ο Γρηγόριος Ε΄ αναγκάστηκε να την αναγνωρίσει «μερικώς», και όταν το έμαθαν οι Τούρκοι τον κρέμασαν στην Πύλη της Πόλης και τον «ηρωοποίησαν». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις εθνικές προδοσίες! Τον Εφιάλτη, τον Πήλιο Γούση, το μικρασιατικό μέτωπο, το Σαγγάριο, τις ψεύτικες υποσχέσεις στις εκλογές του 1920 (για ανάκληση στρατιωτών από την Μ. Ασία), την καταστροφή της Σμύρνης, το σφάγιασμα και τον ξεριζωμό (1.740.000 ξεριζωμένοι και 700.000 νεκροί) Ελλήνων της Ιωνίας από τους Τούρκους Τσέτες; Τον Μέγα ανθέλληνα Τσώρτσιλ που όταν καιγόταν η Σμύρνη θα μπορούσε με δυο κανονιές των πλοίων του να γλυτώσει τον Μικρασιατικό Ελληνισμό από την καταστροφή;

Όλα αυτά έγινα στα «άγια» και αιματοβαμμένα Ελληνικά χώματα. Να θυμηθούμε αυτούς που συνεργάστηκαν με τον Αλή-Πασά όταν συγκρούστηκε με την Πύλη; Την καταδίκη του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη κλπ παρουσία του Όθωνα και των Βαυαρών που πάντα «από ψηλά» προστάτευαν την οργανωμένη κλίκα των προδοτών υποτακτικών τους; Δεν ξεχνιέται η φρικτή περιπέτεια του λαού του Μεσολογγίου που έτρωγε γάτες και ποντίκια, την ώρα που στο Ναύπλιο ο Κωλέτης με τον Μαυροκορδάτο «τρώγονταν» για το βουλευτικό, το εκτελεστικό κλπ. Ήταν ενσυνείδητοι προδότες! Μια ηλιαχτίδα πατριωτισμού ήταν οι δικαστές στην δίκη του Κολοκοτρώνη ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης. Οι προδότες όμως συνέχιζαν τη δουλειά τους και το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» τους ήταν η δολοφονία του Καποδίστρια επειδή προσπάθησε να κάνει «κράτος» την Ελλάδα. Οι Ρώσοι, Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί προσπαθούσαν με τους ντόπιους πρόθυμους προδότες να «πατήσουν πόδι» στην χώρα. Το πέτυχαν αρχικά οι Ρώσοι με τον Καποδίστρια (υπουργό του Τσάρου, γιατρό με Κερκυραϊκές ρίζες). Ο Καποδίστριας σίγουρα θα οδηγούσε τη χώρα μακριά από τα σκυλιά τους Αγγλοσάξωνες. Τελικά αυτοί τα κατάφεραν με τους προδότες Μαυρομιχαλαίους (πρώην φοροεισπράκτορες των Τούρκων) που τον σκότωσαν στο Ναύπλιο έξω από την εκκλησία.

Να ξεχάσουμε τους προδότες εμποροκαραβοκυραίους της Ύδρας κι ας είχαν 800.000 λίρες που είχε φέρει απ’ έξω όταν ήταν κυβερνήτης στην Αίγινα; Δεν πρόλαβε ο Μακρυγιάννης να χαρεί την έξοδο από τη χώρα του Όθωνα (1863) όταν οι φοιτητές τον πήραν από το κρεβάτι του για τους πανηγυρισμούς. Το «σκυλολόι» των ντόπιων προδοτών έφεραν τον Γεώργιο Γλύζμπουργκ απ’ την Δανία. Οι «προστάτες» μας οι ξένοι ήθελαν να στείλουν δικό τους πρίγκιπα για σίγουρη επιρροή γι’ αυτό και έδωσαν εντολή στους προδότες Κωλέτη και Μαυροκορδάτο να δεχτούν τον Γεώργιο ΄Β Γλυζμπουργκ από την φτωχή Δανία. Τότε σταμάτησαν οι δολοφονίες Ελλήνων πατριωτών που τους αποκαλούσαν «ξυπόλυτους» και «ψωριάρηδες» οι Βαυαροί με τους ντόπιους προδότες.

Ντρέπομαι που γράφω για τους χιλιάδες προδότες που μέσα από τις σελίδες της ιστορίας «φθάνουν θριαμβευτές» μέχρι τις μέρες μας. Η εθνική μας οικονομία βρίσκεται σ’ αυτά τα χάλια διότι η Ελλάδα μετά το 1821 δεν κυβερνήθηκε από «Έλληνες». Κυβερνήθηκε από προδότες που μιλούσαν Ελληνικά και δυστυχώς γεννήθηκαν σε τούτα τα «ιερά» χώματα. Εδώ γεννήθηκε ο Εφιάλτης, ο Πήλιος Γούσης, ο Κωλέτης, ο Μαυροκορδάτος, οι Μαυρομιχαλαίοι κοτζαμπάσηδες φοροεισπράκτορες του 10% για λογαριασμό των Τούρκων.

Το 1823 έγινε η προδοτική διάσπαση στο Άργος και το «Βουλευτικό» εγκαταστάθηκε στο Κρανίδι (από τις διαφορές Κωλέτη – Μαυροκορδάτου). Στις 22 Δεκέμβρη 1823 μέχρι 5 Μάρτη 1824, υποστηριζόμενο κυρίως από τους καραβοκυραίους της Ύδρας. Εμείς σαν επαρχία πήραμε μέρος έστω και με την ανοχή του Βουλευτικού.

Μοναδικό φως πατριωτισμού και δικαιοσύνης ήταν η καταδίκη και η «εκτέλεση των 6» στο Γουδί.

Η θλιβερή «σειρά» των προδοτών συνεχίστηκε με τον Τσολάκογλου που παρέδωσε μαζί με τον Δεσπότη Θεσσαλονίκης, την χώρα στους Γερμανούς άνευ όρων, τους «Γερμανοστήρικτους πρωθυπουργούς» Λογοθετόπουλο και Ιωάννη Ράλλη που με 8.000 «τσολιάδες» μαζί με τους Γερμανούς έκαναν επιδρομές στα προάστια της Αθήνας με χιλιάδες αιχμαλώτους και ομήρους που εκτελέστηκαν οι περισσότεροι. Κι όμως! Όλοι οι «Γερμανοντυμένοι» οι κουκουλοφόροι οι συνεργάτες της Γκεστάπο, μετά την Βάρκιζα κατέλαβαν θέσεις «κλειδιά» του κρατικού μηχανισμού. Γέμισε η χώρα με αργόμισθους που αμείβονταν με «παχυλούς» μισθούς και συντάξεις τοποθετώντας τα εκατομμύρια τους στο εξωτερικό.

Ενώ η δικαιοσύνη καταδίκασε σωστά τους «6» για εκτέλεση στο Γουδί, αρκετά χρόνια αργότερα είχαμε τις «δίκες σκοπιμότητας» χιλιάδων Ελλήνων πατριωτών, και εκτελέσεις με απόφαση των κακουργοδικείων κατά τον εμφύλιο. Οι ίδιοι οι δικαστές τις χαρακτήρισαν «δίκες σκοπιμότητας».

Τιμωρήθηκαν μήπως οι προδότες Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης; Αντί γι’ αυτό, μετά την Βάρκιζα (επί πρωθυπουργίας του «μαύρου καβαλάρη» Νικ. Πλαστήρα), δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν χιλιάδες αγωνιστές, βιάστηκαν γυναίκες, γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια με πατριώτες. Τον κρατικό μηχανισμό στελέχωναν αυτοί που είχαν «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» από την τότε προδοτική χωροφυλακή και διατηρούν «κομματικά» και «κληρονομικά» τις βασικές θέσεις μέχρι σήμερα στην εξουσία.

Αντί για εθνικούς λόγους να σκοτώσουμε τους προδότες, σκοτώσαμε τους πατριώτες!

Γι αυτό κύριοι «εν δικαίω αγανακτισμένοι» που φωνάζετε στους δρόμους ψάξτε πόσοι «χαραμοφάηδες» αργόμισθοι και φοροφυγάδες βρίσκονται στο 90% των Ελλήνων που μέσα από ρουσφέτια βγάζουν τα κόμματα που μας κυβερνούν όλα τα χρόνια. Απαιτήστε με τη φωνή σας την σύλληψη και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

Οι ένοχοι είναι:

Όλοι οι πρωθυπουργοί, αρχής γενομένης από τον Τρικούπη και ιδιαίτερα αυτούς των δύο «καταραμένων οικογενειών» Καραμανλή – Παπανδρέου. Όλοι οι υπουργοί οικονομικών των κυβερνήσεων μετά τον εμφύλιο.

Τι έκανε ο κάθε εκλεγμένος πρωθυπουργός και ο κάθε υπουργός οικονομικών όταν έπαιρναν στα χέρια τους έγγραφα και τα οικονομικά στοιχεία, ιδίως αυτά με το εθνικό χρέος από τον προκάτοχό τους;

Χωρίς καμία πατριωτική ευθύνη, βλέποντας τα οικονομικά χάλια και το αυξανόμενο χρέος από τα συνεχή δάνεια, έβγαιναν και μας γέμιζαν με ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις. Για όλους αυτούς ο Ελληνικός λαός πρέπει να στήσει ένα «νέο Γουδί» και να πληρώσουν με την ζωή τους.

Η αρχή με τα «δάνεια» έγινε επί Τρικούπη. Η Αγγλική εταιρεία «Πάουερ» ηλεκτροδότησε περιοχές Αθηνών – Πειραιώς και εγκαινιάστηκε η πρώτη γραμμή ηλεκτρικού τρένου από τον Πειραιά στην Αθήνα. Εμφανίστηκε ο Μποδοσάκης δίπλα τους με το πυριτιδοποιείο και τα λιπάσματα στη Δραπετσώνα με υποβάθμιση της περιοχής. Δίπλα τους εμφανίστηκε ο «μέγας» Συγγρός, μέγας ληστής του Ελληνικού Δημοσίου μαζί με μια Γαλλική εταιρεία με μεγάλες απάτες από τις σκουριές των μεταλλείων Λαυρίου. Από τα «κλοπιμαία» έκανε μεγάλες αγορές, και μεγάλα έργα (σχολεία, νοσοκομεία, φυλακές κλπ). Το 1897 – 1899 ο ανόητος πόλεμος με τους Τούρκους με παρέμβαση των Αγγλογάλλων, όπου οι Τούρκοι έφθασαν μέχρι την Λαμία από την Μελούνα. Αναγκαστική καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων στην Τουρκία για την επιστροφή τους μέχρι τη Μελούνα και το περίφημο δάνειο από την ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος). Νέα αιματηρή φορολογία σε βασικά είδη διατροφής, πετρέλαιο, βενζίνη, αλάτι, εισιτήρια κλπ. Ο ΔΟΕ έκανε άμεση είσπραξη των φόρων (σαν δανειστής). Αυτή η φορολογία σταμάτησε την δεκαετία του 1940 και έπαψε να ισχύει το 1974 και τελείωσε η «αιμορραγία».

Εκλογές 1945. Σε σύνολο 250 βουλευτών ο Τσαλδάρης πήρε 200 έδρες και ο βρωμερός προδότης Σοφούλης (πρόεδρος του κόμματος των φιλελευθέρων) κυβέρνησε με 40 βουλευτές μέχρι το 1949. Ευθύνεται για χιλιάδες δολοφονίες, εκτελέσεις, βιασμούς πατριωτών κατά τον εμφύλιο, με τα στρατοδικεία και τις «δίκες σκοπιμότητας», την ντροπή της Ελληνικής δικαιοσύνης.

Κανένας δεν τόλμησε να ελέγξει πόσα λεφτά «χρέωσε» την χώρα αυτό το τέρας, ούτε ακόμα και ο Πλαστήρας που τον διαδέχθηκε δεν είχε την τόλμη, αφού προσπαθούσε να «κρατηθεί» από την παρουσία του Παπάγου. Αυτή την εποχή την Ελλάδα την έλεγχαν μια χούφτα προδοτών και το παλάτι. Ακολούθησαν Καραμανλής, Παπανδρέου, Χούντα, με ανεξέλεγκτα οικονομικά, μεγάλα σκάνδαλα (ναυπηγεία Νιάρχου, αεροδρόμιο Ωνάση) με την ανοχή του Καραμανλή. Ακολούθησαν πολλά ανεξέλεγκτα χρέη από τον Ανδρέα, τον Μητσοτάκη, τον Σημίτη κλπ. Πεταμένα δις για Ολυμπιάδα, σκάνδαλα Βατοπεδίου, Ζήμενς κλπ. Ο Καραμανλής (ο ανιψιός) «παρέδωσε» στον Γ. Παπανδρέου που για να πάρει ψήφους, υποσχόταν να «ξεδιαλύνει» τα χρέη που του «κληροδότησε» η δεξιά, λες και αυτός δεν συμμετείχε για 20 χρόνια στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήξερε, ούτε ρώτησε τον προκάτοχό του πόσα χρέη φορτώνεται; Απελπιστικές Εθνικές ΝΤΡΟΠΕΣ!

Και όμως όλοι αυτοί κυβέρνησαν με «λαϊκή εντολή» από τον ίδιο το λαό! Πάμε πάλι πίσω στα «δύσκολα» χρόνια της δεκαετίας του 40. τον Τσαλδάρη διαδέχθηκε ο μεγάλος προδότης και εγκληματίας Σοφούλης. Τον ρώτησε τι «παραλαμβάνει» (χρέη κλπ) όπως θα έκανε ένας απλός ιδιώτης που έπαιρνε ένα παντοπωλείο;

Το 1950 ρώτησε ο Πλαστήρας πόσα χρωστάμε; Τι έκανε όταν ανέλαβε ο Καραμανλής το 1954; Ξεκαθάρισε πόσα χρωστάμε και σε ποιους;

Το 1958 κυβέρνηση Βενιζέλου – Γ. Παπανδρέου. Ενημερώθηκαν από τον Καραμανλή για την κατάσταση της οικονομίας; Τα ίδια και το 1961 ο Παπανδρέου από τον Καραμανλή. Το Εθνικό χρέος όλο και διογκώνεται. Η «ανεξέλεγκτη» χούντα τουλάχιστον σταμάτησε την «αιμορραγία» προς το παλάτι και τα κομματικά ρουσφέτια.

Το 1974 ο «σωτήρας» Καραμανλής με την ΝΔ και 53% ανακοίνωσε πόσο χρέος βρήκε; Το 1981 ο «σοσιαλιστής» Ανδρέας Παπανδρέου και οι υπουργοί του αντιμετώπισαν τα χρέη της ΝΔ με νέα χρέη και δάνεια. Ο Μητσοτάκης τι έκανε; Μαζί με «δικούς» του επιχειρηματίες βοήθησαν τα Σκόπια ενισχύοντας την οικονομία τους, το εμπόριο, τις τράπεζες κλπ με Ελληνικά χρήματα. Και ο Σαμαράς άνοιξε την πόρτα στους Αλβανούς (πάνω από 1.000.000), ενώ σήμερα αδιάντροπα κάνει «αντιπολίτευση» στους υποτακτικούς του ΠΑΣΟΚ τάχα ότι μόνο αυτός έχει δύναμη και επιρροή στην τρόικα και με τα «υποτακτικά» και «δουλικά» του σχέδια θα σώσει την χώρα. Κάνει λες και ποτέ η δεξιά δεν κυβέρνησε την Ελλάδα και την ευθύνη για την κατάντια της την έχει μόνο το ΠΑΣΟΚ!

Πρέπει να ντρέπεται το 90% του Ελληνικού λαού, αφού πρώτα τους εκλέγει και τους εναλλάσσει στην εξουσία, ύστερα «κουβαλιόνται» έξω από την βουλή μαζί με γυναίκες με τις κατσαρόλες στο χέρι και πετάνε αυγά και γιαούρτια στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Δεν είναι όμως αυτοί οι μοναδικοί υπεύθυνοι για το ρεζίλεμα της χώρας. Είναι κύρια όλοι οι πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές που εναλλασσόμενοι στην εξουσία κυβέρνησαν μετά τον εμφύλιο. Είναι οι απατεωνίσκοι που μας τρέλαιναν και μας τρελαίνουν στην «θεωρία», φτάνει να μην χάσουν την θέση τους.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

Α) οι χιλιάδες «σοφοί» οικονομολόγοι με τον σύλλογό τους μέσω μιας επιτροπής να απαιτήσουν από τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου να αναλάβουν να ερευνήσουν τα οικονομικά στοιχεία μετά τον εμφύλιο. Ποιος πρωτοδανείστηκε, τι τα έκανε τα χρήματα και ποιες ντόπιες και ξένες εταιρείες εργολάβων «έφαγαν» τα 100πλάσια απ’ όσα άξιζαν να αμειφθούν. Εκεί θα βγουν στο φως οι μεγάλες απάτες όλων αυτών που αναμείχθηκαν στα σκάνδαλα.

Β) σε βάθος έλεγχος των σκανδάλων «Βατοπέδι» και «Ζήμενς». Ποιοι διαχειρίστηκαν χρήματα, ποιοι κομματικοί φορείς και ποια πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά με τεράστιους μισθούς εμπλέκονται σ’ αυτές τις ντροπές.

Γ) απόδοση της ευθύνης στον Ελληνικό λαό που μέσα από εκλογές τους ανέβαζε στην εξουσία. Μήπως είμαστε «άμοιροι ευθυνών» σαν λαός γι αυτό το χάλι; Εμείς δεν τους ψηφίσαμε;

Όταν ο Τσαλδάρης το 1945 διόρισε 5.000 αργόμισθους στον ΟΛΠ, αυτοί την μόνη δουλειά που έκαναν ήταν να παίρνουν τον μισθό κάθε πρώτη του μήνα. Στα ναυπηγεία του Νιάρχου (επί Καραμανλή) για πλήρη απόδοση υπήρχαν 2.800 εργάτες και μόνο το 50% δούλευε. Τους διόρισε ο Καραμανλής με κομματικά κριτήρια (τους περισσότερους) στη συνέχεια έφθασαν τους 3.600 και το ΠΑΣΟΚ τους έφθασε 4.900.

Δ) οι κύριοι οικονομολόγοι να ξεσκεπάσουν όλους τους «κηφήνες» και να πληρώσουν έστω και τώρα, γιατί επί χρόνια έπαιρναν «τζάμπα λεφτά» και σαν «χαραμοφάηδες» γυρόφερναν ώσπου να έρθει η ώρα να σχολάσουν, ενώ άλλοι δούλευαν τίμια. Δισεκατομμύρια σπαταλήθηκαν για ημερομίσθια άλλων «χαραμοφάηδων» στο αεροδρόμιο του Ωνάση που έφθαναν περίπου στα 20.000 άτομα.

Σαν να μην έφθανε αυτό το «σκάνδαλο», ο κάθε πρωθυπουργός είχε το δικό του αεροπλάνο, το ίδιο και οι υπουργοί. Το μεγάλο «πανηγύρι» γινόταν στις εκλογές όπου το κάθε κόμμα (της εξουσίας) ναύλωνε αεροπλάνα (με επιστροφή) από ΗΠΑ, Γερμανία, Καναδά, Αυστραλία κλπ. για να ψηφίσουν οι Έλληνες του εξωτερικού.

Τα γραφεία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαχειρίζονταν αυτή την σπατάλη στα εισιτήρια. Εκατομμύρια στην τσέπη του Ωνάση και των «εγκάθετων» της Ολυμπιακής αργότερα. Αν γίνει τέτοιος έλεγχος θα φανούν καθαρά κάποιες από τις αιτίες για το οικονομικό ρεζίλεμα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Στην Ελλάδα μετά την Βάρκιζα η κυβέρνηση «Εθνικής ενότητας» ήταν η βασική υπεύθυνη, αφού διόρισε χιλιάδες «τσολιάδες» και κουκουλοφόρους του Ράλλη, συνεργάτες των Γερμανών με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, την ώρα που καταδίκαζε τους αγωνιστές πατριώτες με τις «δίκες σκοπιμότητας».

Έχω στην διάθεση του αναγνώστη ονόματα διορισμένων προδοτών, καθώς και ονόματα κυνηγημένων και εκτελεσμένων αγωνιστών. Πήραν τις τύχες της Ελλάδας στα βρώμικα χέρια τους, άνθρωποι αμόρφωτοι και με εγκληματικά ένστικτα.

Σ’ αυτούς πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της σημερινής ντροπής μας! Νομίζω ότι οι «εν δικαίω αγανακτισμένοι» συνάνθρωποι μας μαζί με τις δικαιολογημένες φωνές και διαμαρτυρίες τους πρέπει να απαιτήσουν οικονομικό έλεγχο όλων των κυβερνήσεων μετά τον εμφύλιο, και αν χρειαστεί να επαναφερθεί η θανατική ποινή και να «στηθεί» ένα «νέο Γουδί». Είμαι σίγουρος ότι από τον πραγματικό έλεγχο κανένας υπουργός δεν θα βγει «καθαρός». Να ελεγχτεί η κάθε υπουργική διαχείριση, το «πόθεν έσχες» οι τραπεζικές καταθέσεις στο εξωτερικό και να μην παραγραφεί τίποτα, για κανέναν όποτε κι αν έγινε. Έλεγχος των οικονομικών ενισχύσεων των κομμάτων. Πρέπει να ντρέπεστε εσείς οι εκάστοτε κυβερνήτες γιατί εσείς διορίσατε τους αργόμισθους και τους φοροφυγάδες και τους κάνατε «κράτος εν κράτει».

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΙ

ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Σαν πανεπιστημιακός καθηγητής του Δικαίου, τι θα λέγατε στους φοιτητές σας και στον λαό; Πόσα χρέη σας «άφησε» ο προκάτοχός σας; Ποιοι διαχειρίστηκαν χρήματα και χρέωσαν τη χώρα; Σίγουρα ξέρετε τους κλέφτες και τους υπεύθυνους.

Γιατί δεν τους πάτε στον εισαγγελέα; Δεν είναι δύσκολο. Δίπλα σας είναι! Εγώ σαν απλός αγρότης στην οικονομική μου διαχείριση ξέρω πάντα τι ρευστό έχω, τι χρωστάω και σε ποιον.

Σαν υπουργός στρατιωτικών πόσα δις χρεώσατε τη χώρα για τα υπερσύγχρονα όπλα του ΝΑΤΟ; Ποιος ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ; Τι έκανε στο Κόσσοβο στη Μ. Ανατολή; Πόσα χρήματα στοιχίζει η Ελληνική στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν;

Πιάστε έστω έναν κλέφτη για να δείξετε σε μας τους απλούς αγρότες κάποιο ίχνος από πατριωτισμό και αισθήματα δικαίου. Κύριοι, κύριοι οικονομολόγοι «σοφοί πατριώτες» γιατί δεν βγαίνετε στα κανάλια να καταγγείλετε ονομαστικά όλους τους υπεύθυνους της κλεψιάς; Αντί να ζητάτε λεφτά από το λαό και να μεθοδεύετε «ρυθμίσεις» από τους φονιάδες της Ευρώπης (κυρίως τους Γερμανούς), οργανώστε μια επιτροπή τίμιων Ελλήνων πατριωτών να απαιτήσει από τον πρωθυπουργό το δικαίωμα αυστηρού οικονομικού ελέγχου και έρευνας, τουλάχιστον για πρόσωπα που εμπλέκονται στην διαχείριση μετά τον εμφύλιο.

Ποιοι υπουργοί «χρέωσαν» τη χώρα, τι έκαναν τόσα λεφτά, πόσα σπαταλήθηκαν για Ολυμπιακούς Αγώνες και γιατί τους αναλάβαμε; Με «πρωτοπόρους» τους ξενόδουλους εθνοπροδότες πιστεύω ότι υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι κυβέρνησαν από πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο βουλευτή. Ο λαός τους ήξερε, τους ξέρει, αλλά δυστυχώς γι αυτόν, τους ψήφιζε και τους ψηφίζει σε ποσοστό 90%.

Ας καταλάβει επιτέλους ο πρωθυπουργός, ότι οι Γερμανοί μας χρωστάνε περισσότερα από 340 δις ευρώ από πολεμικές αποζημιώσεις (ληστεία ορυκτού πλούτου, γεωργικών προϊόντων, αρχαίων ευρημάτων κλπ χωρίς να υπολογίζονται οι ανθρώπινες ζωές που δεν αποτιμώνται σε λεφτά). Παίρνοντας αυτά τα 340 δις ευρώ και τα κλεμμένα χρήματα των ντόπιων προδοτών, όχι μόνο εξοφλούμε το χρέος, αλλά μπορούν να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις.

ΕΡΩΤΗΣΗ

Ποιοι κυβέρνησαν τόσα χρόνια την Ελλάδα;

Δικάστηκαν και πόσο οι τρεις προδότες πρωθυπουργοί Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης;

Τι έλεγαν τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» των προδοτών που στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό μετά τον εμφύλιο και έφθασαν την χώρα στο σημερινό κατάντημα;

Γιατί οι κύριοι οικονομολόγοι δεν φθάνουν στις «ρίζες του κακού» και πότε επιτέλους θα πληρώσουν οι ένοχοι;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Να βρεθούν, να δικαστούν και να εκτελεστούν όλοι οι υπεύθυνοι της κατάντιας με ένα «νέο Γουδί».

Τότε θα μπορέσουμε να βαδίσουμε οι σωστοί πατριώτες στο δρόμο της προόδου, σε μια καινούργια Ελλάδα αντάξια των μεγάλων ιστορικών μορφών Πλάτωνα, Σωκράτη, Αριστοτέλη κλπ.

Ο Κρανιδιώτης Βασίλης Λαδάς είναι κομουνιστής, γι' αυτό είναι ασυμβίβαστος...

.
Η Ελλάδα με τους σύγχρονους φονιάδες και δολοφόνους!!

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Μερικές σκέψεις για το πώς έφτασε σ’ αυτό το σημείο η παγκοσμίως πολιτισμένη Ελλάδα,
με αδίστακτους δολοφόνους και μεγάλους προδότες.

Η μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και των τεχνών. Από παγκοσμίως γνωστή για τον πολιτισμό και την αρχαία κληρονομιά της, πως κατάντησε ρεζίλι στον αιώνα μας, με αδίστακτους δολοφόνους και εξευτελιστικά καταχρεωμένη οικονομικά και ιδιαίτερα δουλική στο διεθνές νομισματικό ταμείο με την οικονομική της κατάντια!

Πως λοιπόν η χώρα μας από παγκόσμιος φάρος πολιτισμού κατάντησε παγκοσμίως ρεζιλεμένη;

Παράλληλα έχουμε πληθώρα δολοφόνων με τρομερές φονικές οργανώσεις, παράδειγμα η απόπειρα δολοφονίας υπουργού με θύμα τον αστυνομικό του φρουρό. Κατά την γνώμη μου αν εξετάσουμε την παρουσία αυτών των δολοφόνων με τέτοια κακούργα ένστικτα, που ο άνθρωπος από την πρωτόγονη ιστορία ήταν ανθρωποφάγος και πολεμιστής με εγκληματικές τάσεις, που περιέργως ιστορικά είναι το μόνο νοήμων ζώο που εμφανίστηκε στη φύση, σε πλήρη αντίθεση με τα άλλα σαρκοβόρα κτήνη (τίγρη, λεοπάρδαλη, λέων κλπ) που κανένα δεν τρώει από τη φυλή του, ενώ ο άνθρωπος σαν το χειρότερο κτήνος από την αρχαιότητα, έκανε πολέμους με ξύλα και πέτρες σκοτώνοντας τους ανθρώπους του με τον αγριότερο τρόπο, κάνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές ακόμα κάνοντας από το ανθρώπινο σώμα το λίπος του, σαπούνι!

Έγιναν μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις στον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο με 36 εκατομμύρια νεκρών μαχητών στον 1ο και 56 εκατομμύρια από τον 2ο, χώρια τα εκατομμύρια των αμάχων θυμάτων. Ο κύριος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη σαν προστάτης των πολιτών, τι κάνει στο υπουργείο του για την προστασία της ζωής του πολίτη; Ζητάμε κ. υπουργέ να μας προστατέψετε.

Ας ψάξουμε να βρούμε την πηγή που θρέφει τέτοιους φονιάδες σαν τους τωρινούς.

Ο άνθρωπος από τη φύση του σε σύγκριση με τα ζώα σαν νοήμον είναι ο μισός τίμιος και ο μισός άτιμος, όπως αναφέρονται και οι 9 θρησκείες που επικρατούν προβάλλοντας τον σατανά (διάβολο) και τον άγιο, που δυστυχώς είναι θύμα καταπίεσης από κάποια μερίδα φονιάδων που την στηρίζει μια άλλη μειοψηφία φονιάδων κοινών πολεμοκάπηλων καπιταλιστών. Θα μπορούσαμε να τους θεωρήσουμε και άρρωστους διότι κανένας δεν θυσιάζει την γαλήνη του με απαίσια και φανταστικά δήθεν υπερκόσμια με τη ζωή και το θάνατο κλπ.

Αυτή η μικρή ομάδα των κτηνανθρώπων σήμερα κυβερνάει παγκόσμια όλους τους λαούς με την βία και το χρήμα. Δυστυχώς υπάρχει άλλη μία πολυπληθής κατηγορία ανόητων ανθρώπων που υποταγμένοι σε αυτούς τους κακούργους, στέλνονται να πολεμήσουν και να σκοτώσουν συνανθρώπους τους, σε αιματηρούς πολέμους που αν βάλουμε τον πρωτόγονο που πολεμούσε με τα γνωστά πολεμικά όπλα, δίπλα στους σύγχρονους με τους πυραύλους, τις ατομικές βόμβες ακόμα και βακτηριολογικά μέσα, όχι μόνο να σκοτώνουν ανθρώπους και ζώα αλλά και την ίδια τη φύση, που αποδεικνύεται ότι και οι ίδιοι κινδυνεύουν με αυτοκαταστροφή. Δυστυχώς αυτή η μικρή ομάδα των φονιάδων έχει την μεγαλύτερη ομάδα των λαών που τους κατευθύνει υποταγμένα να αλληλοσκοτώνονται και να καταστρέφουν.
Αυτά τα κτήνη γέμισαν τις φυλακές και τα ξερονήσια με τίμιους ανθρώπους. Έκαναν τα μεγάλα μαρτύρια στη γενική ασφάλεια Αθηνών, και στο τρομερό νησί του μαρτυρίου την Μακρόνησο.
Αυτά τα τέρατα βασάνισαν εργάτες και αγρότες που ενεργούν με εντολές των φονιάδων.

Έχουμε όμως και μια μικρή μειοψηφία άριστων συνανθρώπων μας με επιστημονική σκέψη και διάφορες εφευρέσεις στην υγεία και ότι καλό για το λαό. Με μεγάλη τεχνολογία που δυστυχώς από την άλλη πλευρά αυτά τα τέρατα με εντολές των άλλων στέκουν εμπόδιο στην ευγενή και ανθρωπιστική τους προσπάθεια για το καλό του λαού. Αυτή η ομάδα των ολίγων με τα χρήματα της κατέκτησε όλους τους εφευρέτες και τους επιστήμονες τύπου Αϊνστάιν, που αντί με τις εφευρέσεις τους να βοηθήσουν τα λαϊκά προβλήματα, τους δίνουν υπερσύγχρονα όπλα που αυτοί οι ανόητοι ταλαιπωρούνται και σκοτώνουνε τραβώντας τη σκανδάλη, πατώντας τα κουμπιά τύπου Χιροσίμα και Ναγκασάκι που στις 6 Αυγούστου 1945 έριξαν τις περίφημες ατομικές βόμβες. Στο κέντρο της πτώσης 30 χιλιάδες άνθρωποι αεριοποιήθηκαν και άλλες αρκετές χιλιάδες σε 10 χλμ απόσταση έμειναν στις θέσεις τους νεκροί, σκιές στους τόπους εργασίας και ακολούθησαν χιλιάδες άνθρωποι να πέφτουν οι σάρκες τους από την ραδιενέργεια.

Απόψεις και συμπεράσματα του Βασίλη Λαδά για τη δράση και τη στάση μερίδας του ιερατείου σε διάφορες εποχές της ελληνικής ιστορίας σύμφωνα με μελέτες που έχει κάνει σε διάφορα συγγράμματα.

.
ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ο 86χρονος κρανιδιώτης Βασίλης Λαδάς.

Τα γεγονότα της κοινωνικής διαφθοράς του Καπιταλιστικού και κοινωνικού μας συστήματος, - δικαστικούς να απαλλάξουν εμπόρους ναρκωτικών, σε συνεργασία με αστυνομικούς με εξαγορά συνειδήσεων από την πλευρά των εμπόρων με πολλά εκατομμύρια ευρώ, ακόμα συνεργασία με δικηγόρους και παρεμβάσεις υπέρ του τότε Μητροπολίτη Μαγνησίας και αργότερα μακαριστού Αρχιεπισκόπου της Ελληνικής Εκκλησίας Χριστόδουλου με γραπτές παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη με ροζ σκάνδαλα ακόμα και συνεργασία με διάφορους απατεώνες τύπου Βαβίλη εμφανιζόμενος με διάφορα ονόματα και ενδυμασίες ιερωμένου (και με κομποσκοίνι στα χέρια που το μεταχειριζόταν αδέξια σαν κομπολόι), ακόμα και συνεργασίες που είχε με την Εβραϊκή κατασκοπευτική οργάνωση ΜΟΣΑΝΤ εθνικώς απαράδεκτα, με όλον αυτόν τον κόσμο που εκπροσωπούσε την δικαιοσύνη και την ασφάλεια του πολίτου, και προπάντων την βεβήλωση της φύσης του λαού προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, που κόπτονται κάνοντας βρώμικες εκλογές με απατεώνες τύπου Βαβίλη όπως τις εκλογές της Χούντας των συνταγματαρχών για το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων για την ανάδειξη του Πατριάρχη, μου έδωσαν το ερέθισμα να ασχοληθώ με το θλιβερό ιερατείο. Από την Επανάσταση του 1821 και μετά, διαβάζοντας και μελετώντας ιστορικά ντοκουμέντα και αρκετή βιβλιογραφία.
Για τον αναγνώστη αποδεικνύεται η άρνηση του ιερατείου για την λευτεριά της Ελλάδας το 1821, καταφεύγοντας σε διάφορες αποφάσεις, ακόμα και εξορκισμούς των αγωνιστών με σκοπό την πλήρη υποταγή στην Πύλη και τις στενές τους σχέσεις με τον Σουλτάνο. Όπως επίσης και εξορκισμούς των αγωνιστών της Εθνικής αντίστασης!!

Εδώ εξαιρούνται οι απλοί ιερείς που προσέφεραν ακόμα και την ζωή τους για την λευτεριά της πατρίδας. Από την γέννηση του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση του 1821 στις 15/3/1833, συστήθηκε επιτροπή με βασιλικό διάταγμα με αντικείμενο την ανεξαρτησία της Εκκλησίας και στην πρώτη συνεδρίαση αναφέρεται ότι η εκκλησία της Ελλάδας, μη γνωρίζουσα πνευματικώς κανέναν αρχηγό της παρά τον θεμελιωτήν της εκκλησίας Ιησούν Χριστόν, πολιτικώς δε έχουσα και γνωρίζουσα αρχηγόν της τον Βασιλέα της Ελλάδος.

Έτσι άρχισαν οι εκπρόσωποι του Θεού αναγνωρίζοντας έναν ξένο δυνάστη και στην συνέχεια η Εκκλησία της Ελλάδος, θέτοντας στο πυρ το εξώτερον τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ανοίγοντας τις κερκόπορτες στον Σουλτάνο. Ακόμα υπήρξε εποχή που αποκήρυξε την επανάσταση του 1821 όπως θα δούμε στην συνέχεια. Γι αυτό έχουμε πρόσφατη επέμβαση τον 20ο αιώνα, με πολλές παρεμβάσεις της Εκκλησίας στην πολιτική μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών του Λαϊκού Κόμματος. Συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 1916 στο πεδίον του Άρεως, ο Θεόκλητος αναθεματίζει τον Βενιζέλον, παρακινώντας το πλήθος σε διχασμό και υποδεικνύοντας να ρίξουν τον λίθον του Αναθέματος, καταργώντας τους Βενιζελικούς.

Θυμάμαι μικρό παιδί τον πατέρα μου με τον αδελφό του (μπράβοι του Λαϊκού Κόμματος), πήγαν μαζί με άλλους Κρανιδιώτες στο δρόμο Κρανιδίου – Διδύμων στην θέση «Σταυρός» απέναντι από τα σημερινά σφαγεία του Δήμου σε έναν χώρο που διάλεξαν να στήσουν για το Ανάθεμα. Εκεί κάθε διαβάτης που περνούσε από το μέρος αυτό έριχνε από μία πέτρα. Είχα δει τότε ένα σωρό από πέτρες στον τόπο αυτό του Αναθέματος με τον Σταυρό όπως τον έλεγαν, που σχημάτιζαν το σωρό της ντροπής και ντρόπιαζε την Νεοελληνική ιστορία. Και αυτό ήταν παρέμβαση του Ιερατείου, σαν γνήσιοι κληρονόμοι και συνεχιστές της ιερής εξέτασης. - Χαρακτηριστική περίπτωση του Παπαφλέσσα με το Επαναστατικό κήρυγμα, αδιάψευστο παράδειγμα από τα απομνημονεύματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού που περιγράφει τον Παπαφλέσσα ως εξής: Άνθρωπος απατεώνας και εξολέστατος περί μηδενός άλλου, φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθήσει την ταραχήν του Έθνους.

Το Ιερατείο την εποχή αυτή έφθανε μέχρι να αφορήσει και την Επανάσταση του 1821. Τον Μάρτη του 1821 το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου, που είχε ξεδιπλωθεί στην Μολδοσλαβία το κράτος θέλοντας να διατηρήσει τα προνόμια και να ευχαριστήσει τον Σουλτάνο υπό την καθοδήγηση του Γρηγορίου του Έ συνέρχεται και αποφασίζει ότι αμφότεροι Υψηλάντης και Σούτσος αλαζόνες και δοξομανείς ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους την ελευθερία και με την φωνήν αυτήν εφυλάκησαν πολλούς τον εκεί κακοήθεις και ανόητους που ήσαν εκεί έγινε γνωστή εις το Πολυχρόνιον Κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθη σχεδίου με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο (2) ούτοι, και τούτον συμπράκτοντες φιλελεύθεροι μάλλον δε μισελεύθεροι και επιχείρησαν έργον μυαρόν, θεοσταγές και ασύνετον θέλοντας να διακηρυξώσιν την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κρατεάς Βασιλείας.

Αντί λοιπόν φιλελεύθερων εφάνησαν μισελεύθεροι και αντί φιλογεννών και φιλοθρήσκων μισόθρησκοι και αντίθετοι διοργανίζοντες και φευ οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα τιμήματα των την αγανάκτησιν της ευμενούς κρατεάς Βασιλείας …. Και οι εκπρόσωποι του Θεού φθάνουν στο δια ταύτα με απαίσιο τρόπο όπως πάντα τους χαρακτήριζε απειλώντας άπταιστη καθαρεύουσα που για τον λαό της εποχής όπως μέχρι και σήμερα είναι μια γλώσσα ακαταλαβίστικη.

Δια τούτο προκαταλαμβάνοντας εκ προνοίας εκκλησιαστική υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα στεντόρια και συμβουλεύομεν και παρενούμεν και εντελόμεθα και παραγγέλομεν πάσαν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι τοις ηγουμένοις των ιερών Μοναστηρίων τοις ιερώσι των εκκλησιών τοις πνευματικής πατράσι και ενοριών και ευκαταστάτες των κωμοπόλεων και χωρίων και πάσι απλώς της κατά τόπον προκρίτης να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακούργων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στειλητεύσητε πανταχού ….. εκείνους δε τους ασεβείς προτετίους και απονενοημένους φυγάδες και αποστάτες ολεθρίους να τους μισήτε, και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μισημένους και επισωρεύει κατ’ αυτών τας παλεμνεστάτας και φρικοθεστάτας αράς ως μέλη σεσυπότα τους έχει αποκομμένους της καθαράς και υγινούσης χριστιανικής ολομελείας ως παραβάτες δε τον θείον Νόμον και κανονικών διατάξεων αφορισμένοις υπαρχίαν και κατηραμένην και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον ο αφορισμός αυτός εκτός από την υπογραφήν του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως φέρει την υπογραφή του Μητροπολίτη Ιεροσολύμων καθώς και μεταξύ άλλων των Μητροπολιτών Καισαρίας, Νικομηδίας, Δέκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σύφνου, Ιερακλείας, Νικαίας Θεσσαλονίκης, Βεροίας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναύπακτης, Χαλκιδώνας, Τυρνάβου, όσο για τον Ρήγα Φεραίον δεν είχε καλύτερη τύχη ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Έ και οι Αυλικοί που είχα αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν διεφθαρμένος στα φρένα.

Όταν δε ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν οι άνθρωποι του Θεού και προστάτες του γένους, αγαλίασαν όπως έγραφεν ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του εσκόπευαν να κάνουν Επανάσταση κατά του Κρατεωτάτου Σουλτάνου αλλά ο Μεγαλοδύναμος Θεός τους επέδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε.

Αυτή ήταν η προσφορά της ιεραρχίας για την λύτρωσιν από την Τουρκικήν σκλαβιά αλλοθρήσκων με κατάρες και αφορισμούς των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και προχωρούμεν παρακάτω διότι πάντα αντιδρούσε το Ιερατείον ενάντια σε κάθε προσπάθεια των πατριωτών για την λευτεριά της πατρίδας μας.

Από τους 7.000 περίπου κληρικούς κατά την εποχήν της κατοχής από τους Γερμανοιταλούς κατακτητές πάνω από τους μισούς πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση που ήταν η πλειοψηφία των πτωχών κληρικών.

Ενώ το Ιερατείον ήταν όχι απών αλλά αποτελούσε το στήριγμα των κατακτητών και της εγχώριας αντίδρασης. Ο Δαμασκηνός Αρχιεπίσκοπος αυτής της εποχής διορίστηκε στην θέσιν του από την κατοχικήν Κυβέρνησιν του Τσολάκογλου και στις επιστολές του στην κυβέρνησιν των προδοτών ευλογούσε τους Κουίγκλιν δηλώντας μετά βαθείας εκτιμήσεως προς την τολμηράν πρωτοβουλίαν την οποίαν αναλάβατε και χαρακτήριζεν συνθηκολόγησιν με τους κατακτητές σαν μέτρον ανάγκης.

Το 1941 ενώ και οι επικεφαλείς του Αγίου Όρους έστειλαν μέχρι και επιστολή προς τον Χίτλερ με την οποίαν καλούσαν την Υμετέραν εξοχώτητα τον Αδόλφον Χίτλερ να αναλάβει υπό την υψηλήν αυτήν προσωπικήν προστασίαν και κηδεμονίαν το Άγιο Όρος. Όσο για τους Μητροπολίτες Φλωρίνης Εδέσσης Αιτολοακαρνανίας και Φθιώτιδος υποδέχονταν τα ΕΣ ΕΣ με δοξολογίες υπέρ του Μεγάλου Γερμανικού Έθνους και με κυρήγματα ότι ο Ελληνικός λαός τάσσεται παρά το πλευρόν των δυνάμεων του Άξονος.

Ευτυχώς υπήρχαν και Μητροπολίτες που τίμησαν το σχήμα τους όπως ο Κοζάνης Ιωακείμ και ο Ηλίας Αντώνιος που στάθηκαν δίπλα στο ΕΑΜ μόνον που η ιεραρχία γι’ αυτήν την πατριωτικήν τους στάσιν μετά την απελευθέρωσιν τους κυνήγησε και τους καθέρεσεν ο Δαμασκηνός, που είχε εκδιώξει από τον θρόνον τον Χρύσανθον ο οποίος με την σειρά του ομολογούσε αργότερα ότι αυτός ήταν που καθοδηγούσε τον Γρίβαν και την φασιστικήν οργάνωση των Χιτών, που αποκαλούσε τα Τάγματα Ασφαλείας σαν τελευταία εφεδρεία του Έθνους.

Ακόμα και ο ρόλος του Δαμασκηνού ήταν γνωστός σαν συνεργάτης των Άγγλων αφού πρώτα είχε ορκίσει τις Κυβερνήσεις των Γερμανοτσολιάδων Λογοθετόπουλον και Ράλιν ακόμα και την συνάντησιν στα Δεκεμβριανά Δαμασκηνού με τον Τσώρτσιλ αφού εμένετο η επέμβασις των Άγγλων και ο εμφύλιος πόλεμος είχε αρχίσει, που τον όρισαν Αντιβασιλέα της χώρας μας, εκπροσωπώντας τον Γεώργιον Γλισμποργκ, έχοντας οδηγήσει την Ελλάδα σε τρομερές πολιτικές ταλαιπωρίες. Γι’ αυτό η εξαργύρωσις του Δαμασκηνού, το αιματοκύλισμα του Ελληνικού λαού υπήρξε πλήρης ακόμα σαν Αντιβασιλέας το 1946 εξέδωσε σε έκτακτη σύνοδος της Ιεραρχίας ποιμαντικήν εγκύκλιον για την καταδίκη της αριστεράς ακόμα με την καθοδήγησιν του η Ιερά Σύνοδος στις 30/5/1947 τασσόταν παρά το πλευρόν του εμφυλιοπολεμικού Κράτους και αφόριζεν σαν εθνικώς εγκληματικόν κίνημα τον αγώνα των μαχητών του Δημοκρατικού στρατού.

Αργότερα το 1949 δηλώνει υπερηφάνως για την εθνική κολυμβήθρα της Μακρονήσου, που εκεί μεγαλούργησαν αρκετοί Αρχιμανδρίτες όπως ο Δεσπότης Φλωρίνης και άλλοι, ακόμα και το 1/3 της Ιεράς Συνόδου υπηρέτησαν στο στρατό σαν πνευματικοί αρχηγοί στον εμφύλιο 1946 – 49 ευλογώντας τα όπλα που σκότωναν μεταξύ τους τους Έλληνες. Ο Δαμασκηνός επίσης ήταν εκείνος που το 1948 ευλογούσε τα εκτελεστικά αποσπάσματα Ελλήνων να σκοτώνουν Έλληνες και δικαιολογούσε την δολοφονία χιλιάδων πατριωτών ότι επρόκειτο για καταδικασθέντες εις θάνατον κατόπιν νομίμου και δημοσίας διαδικασίας.

Ας σημειωθεί ότι μετά από λίγα χρόνια η ίδια η πολιτεία αποκαλούσε αυτές τις δίκες σκοπιμότητας δηλαδή θεωρούσαν ανάγκη και υποχρέωση η Δικαιοσύνη να βγάζει θανατικές καταδίκες και να εκτελεί χιλιάδες Έλληνες κομμουνιστές και αντιστασιακούς με ψεύτικες κατηγορίες που ορκίζονταν δύο συνεργάτες των κατακτητών εγκληματίες ότι δήθεν οι πατριώτες αυτοί έσφαζαν με μαχαίρια αγρίως εθνικόφρονες Έλληνες.

Αυτοί οι άνθρωποι ξεπέρασαν με τις δικαστικές αυτές αποφάσεις τους 3700 πατριώτες πάντα με τις ευλογίες της Ιεραρχίας έχοντας το θράσος, οι ιερείς να πηγαίνουν στο κελί των μελλοθανάτων, που είχαν απομονώσει από το βράδυ τους μελλοθάνατους, και μαζί με τον επικεφαλή του εκτελεστικού αποσπάσματος και με το αρμόδιο δικαστικό που πρώτος γνωστοποιούσε την καταδικαστικήν απόφασιν του μελλοθανάτου, και αφού οι δύο πρώτοι έκαναν την δουλειά τους δικαστικώς και ο επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος, ο παπάς παρέμενε και είχε το θράσος και τολμούσε να προτείνει τον μελλοθάνατον να εξομολογηθεί ακόμα και να κοινωνήσει.

Από θετικές πληροφορίες η μεγάλη πλειοψηφία αρνούνταν τον παπά να τους πλησιάσει και να μιλήσουνε διότι δίκαια θεωρούσαν τους εαυτούς τους μάρτυρες μιας μεγάλης και ανθρώπινης ιδέας για την ειρήνη και τον Σοσιαλισμό. Ακόμα και το Φανάρι για παράδειγμα το 1949 εξέδωσε δήλωση προειδοποίηση αφορισμού των ομογενών που εμφορούνταν από κομμουνιστικάς ιδέας ενώ το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας το 1949 έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Παπάγο επ’ ευκαιρία της οριστικής συντριβής των εχθρών της πατρίδας και της ανθρωπότητας, των φονιάδων κομμουνιστών. Αλλά και η Παπική κλίκα το 1948 που η καθολική Ιεραρχία της Ελλάδας καταδίκασε απεριφράστως τον άθεον κομμουνισμόν, ενώ από το 1944 ο Πάπας Πίος συνεργάτης πολλών εγκληματιών Ναζί καταδικάζει τους κομμουνιστές επειδή αρνούνταν το φυσικόν δικαίωμα της ιδιοκτησίας και λίγο αργότερα απαγορεύει την ταφήν των κομμουνιστών, εάν πριν τον θάνατό τους δεν έχουν δώσει δημόσια απόδειξη μετανοίας.

Αυτή ήταν και η Καθολική Εκκλησία με τον κάθε Πάπα Πίο αγνοώντας ηθελημένα την αξία και υπεραξία της οικονομικής θεωρίας του Μαρξισμού μιας μεγάλης κομμουνιστικής θεωρίας αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι η ατομική ιδιοκτησία δεν μπορεί να γίνει οικονομική μονάδα χωρίς αδικία κλεψιά και εκμετάλλευση των συνανθρώπων της κοινωνίας που ευλογούσε καθημερινά αυτό το ιερωμένο κτήνος δίνοντας κουράγιο, τα κτήνη του Ιμπεριαλισμού να γίνονται πιο ωμοί εκμεταλλευτές και καταπατητές της ελευθερίας των λαών.

Αυτούς ευλογούσε ο Πάπας Πίος ξέροντας καλά ότι αδικούν και εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους για να πλουτίσουν.

Αυτές είναι οι δέκα (10) εντολές του Αρχιερέα των Καθολικών και εκπροσώπων του Θεού έχοντας ακόμα και το θράσος με ανάλογη αμοιβή να δίνει συγχωροχάρτια των πιστών, να πάει στον παράδεισο. Ως πότε ο άνθρωπος θα παραμένει σε τέτοια πνευματικά σκοτάδια και πότε θα τολμήσει να δει καθαρά τον ρόλο του στην κοινωνία, ποιον παίζει και ποιον πρέπει να παίξει όταν οι πνευματικοί αρχηγοί του συμμαχούν με τους πλουτοκράτες ευλογώντας τα όπλα των Στρατοκρατών να σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους και να καταστρέφουν τα υπάρχοντά τους που έχουν κάνει με τόσο κόπο πλουτίζοντας μια χούφτα πλουσίων από το αίμα των λαών και το κακό συνεχίζεται με τις ευλογίες των Ιερωμένων.

Το εκκλησιαστικό Ιερατείο και η ιστορία του που η εκκλησία υπήρξε κύριος υποστηρικτής της μαύρης πολιτικής του Μεταεμφυλιακού κράτους. Το επιστέγασμα της μαύρης αντίδρασης που υπηρετούσε και εκπροσωπούσε η Ιεραρχεία ήταν η στάση της κατά την περίοδο της Χούντας.

Παράλληλα με το επίσημο Ιερατείο βοήθησαν σκανδαλωδώς τα διάφορα παραθρησκευτικά σωματεία όπως το κυριότερο περιοδικό «η ζωή» που ιδρύθηκε το έτος 1907 και επιφανέστης στέλεχος ήταν ο Ιερώνυμος πρωθιερέας της Φρειδερίκης, και κατοπινά ο εκλεκτός της χούντας των Συνταγματαρχών στην θέσιν του Αρχιεπισκόπου.

Το θεάρεστο έργο της ζωής σε συνεργασία πάντα με την Φρειδερίκη ήταν να ηγιηθεί το πνευματικό έργο του αντικομμουνιστικού αγώνα που για τον σκοπόν αυτόν το φασιστικό κράτος διαθέτει ένα πλατύ δίκτυο οργανώσεων και μηχανισμών και σε αντάλλαγμα της προσφοράς τους προς το Έθνος οι Μοναρχοφασιστικές κυβερνήσεις τους προσφέραν κάθε είδους διευκολύνσεις.

Χαρακτηριστικά εκείνη την εποχή τρεις (3) οργανισμοί είχαν απαλλαγεί από το χαρτόσημο από τα ανάκτορα η Πρεσβεία των Η.Π.Α. και η «ΖΩΗ». Ας σημειωθεί ότι «Η ΖΩΗ» στις τάξεις της είχε τις ΧΜΟ (Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες) στους στρατώνες που οι στρατιωτικοί καθοδηγητές τους εξόπλιζαν με στόχο τον αγώνα της Χριστιανικής Ελλάδος κατά τον άθεον κουμουνισμόν.

Το βαρύ πυροβολικό της Ζωής ήταν οι πανεπιστημιακοί Τσιριντάνης και Ράμος, ο ψυχίατρος Ασπιώτης ο οικονομολόγος Μερικόπουλος οι Αρχιμανδρίτες Ξένος και Παρασκευόπουλος και οι θεολόγοι Παυλίδης και Μουρατίδης. Όλοι αυτοί σε διάφορες εποχές σύμφωνα με τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και των ξένων πήραν διάφορες διοικητικές θέσεις.

Ο Τσιριντάνης και Μερτικόπουλος στην κατάλληλη εποχή ανέλαβαν Υπουργοί στην κυβέρνηση ΔΟΒΑ που έκανε τις εκλογές της βίας και νοθείας το 1961 και ο Τσιριντάνης ήταν υπουργός Δικαιοσύνης οι Παρασκευόπουλος και Ξένος θα ενθρονιστούν Μητροπολίτες από τον Αρχιεπίσκοπον της χούντας Ιερώνυμον ο Παρασκευόπουλος που ήταν σαν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης προσφώνησε την Δέσποινα Παπαδοπούλου γυναίκα του Δικτάτορα παρομοιάζοντάς την με την Παναγία.

Ο Ξένος αργότερα θα γίνει Μητροπολίτης των Ενόπλων Δυνάμεων όσο για τον Μουρατίδη υπήρξε ο καθοδηγητής των τριών (3) Μητροπολιτών της Κύπρου στην προσπάθειά τους να εκθρονίσουν το 1972 τον Μακάριο. Κάπως έτσι φθάσαμε στην Χούντα όταν δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος ήταν απασχολημένος στις μελέτες όπως δήλωνε για τον Χριστόδουλο ο εκπρόσωπος τύπου της Ιεράς Συνόδου 4-3-2001.

Εν τούτοις κάθε άλλο παρά απασχολημένο με το διάβασμα ήταν το Ιερατείο την επταετία γνώριζε πολύ καλά από πρώτο χέρι την βαρβαρότητα της Δικτατορίας. Το ομολογεί και ο Ιερώνυμος Αρχιεπίσκοπος της Χούντας ο οποίος στ απομνημονεύματα του κάνει λόγο για τις αναφορές που φθάνουν στο γραφείο του, για τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ - ΕΣΑ αναφορές που προφανώς περνούσαν από τα χέρια του γραμματέα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Το τι έπραξε η εκκλησία είναι γνωστόν και θα ναι μάταιος κόπος να ζητάμε από ένα υψηλό βαθμοστέλεχος του Ιερατείου διαφοροποίηση σχετικά με το έργο των Συνταγματαρχών της Χούντας με την ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.

Όσο για τα χρόνια της αντιπολίτευσης και μέχρι το 1974, έγραφαν στον φασιστικό τύπο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» και αλλού πάντα με την ευλογίαν του Ιερατείου και του περίφημου περιοδικού «ΖΩΗ». Το Ιερατείο σε πλήρη έχθρα κατά του Ελληνισμού διακήρυσσε την πλήρη ασυμφωνία του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε πλήρη ιστορική αντιστροφή της Ελληνικής πραγματικότητας και ιστορικά αποδεικνύεται διώκτης του Ελληνισμού για την Ιεραρχία κατά τους ιστορικούς, της εποχής.

Η λέξις Έλλην εθεωρείτο ύβρις, είναι γνωστό ο Γενάδιος εκλεκτός Πατριάρχης του Μωάμεθ του Πορθητή διακήρυσσε μετά την άλωσιν της πόλης το 1453, ότι δεν θα έλεγα ποτέ ότι είμαι Έλληνας γιατί δεν σκέπτομαι, όπως άλλωστε σκέπτονταν οι Έλληνες.

Η στάσις αυτή οφείλεται κατά τους ιστορικούς το γεγονός ότι το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα τον 6ο π.Χ. αιώνα στα θεοκρατικά κριτήρια του κόσμου ερμήνευαν με βάσιν την λογικήν θέτοντας τις βάσεις της επιστήμης αυτής της εποχής. Η Ελληνική σκέψις διατυπωμένη από τον Πρωταγόραν αντιμετώπιζε τους Θεούς διατυπώνοντας δεν έτυχε να δω τους Θεούς για να ξέρω πως είναι ή πως δεν είναι. Οι αρχαίοι Έλληνες στο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου το αντιμετώπιζαν σαν μωρία ενώ οι Πατέρες της εκκλησίας με το έργον του Μεγάλου Αθανασίου τον 4ον π.Χ. αιώνα, έχουν σταθερό μέτωπο κατά του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.

Η κυριαρχία του Χριστιανισμού είχε μακρυά πορεία κατά του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού που ξεκίνησε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου και συνεχίστηκε επί Μεγάλου Θεοδοσίου, Ιουστινιανού κτλ., με σφαγές χριστιανών, κατεδαφίσεις αρχαίων ναών, αγαλμάτων και έργων τέχνης, εμπρησμού βιβλιοθηκών μέχρι κατάργηση των Δελφών και των Ολυμπιακών Αγώνων ακόμα κλείσιμο των Φιλοσοφικών σχολών στην Αθήνα μέχρι και θανατική ποινή κατά των Ελλήνων ειδωλολατριών, μέτρα τα οποία επικυρώθηκαν στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο του 787 από τους Άγιους Πατέρες οι οποίοι και εξέδωσαν ανάθεμα για τα Ελληνικά δεξιούσι μαθήματα.

Το Εκκλησιαστικό Ιερατείο, πιστών προς τους Ρωμαίους επιστολή του Απόστολου Παύλου να θεωρεί εχθρόν του Θεού όποιον εναντιώνεται στην εξουσία. Πορευθείτε σαν κήρυκας του σκοταδισμού, και της συντήρησις ακόμα και στον τομέα της σκέψις ακόμα. Η νεώτερη Ελλάδα θυμάται ότι το Ιερατείο στην δικτατορία του Παγκάλου, με παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου το 1925 επιδιώκει σαν επικίνδυνους τους εκπαιδευτικούς Δημοτικιστές, δασκάλους Γλινό, Ιορδανίδη, Δελμούζο Ρόζα Ιμβριώτη, Παπομαύρο και Βάρναλη.

Νωρίτερα το 1866 ο Ροίδης είχε αφορισθεί δια της εγκυκλίου της Ιεράς συνόδου, με αριθμό 5688 για την «Πάπισσα Ιωάννα» που είχε γράψει, όπως και ο Λασκαράτος για τα μυστήρια της Κεφαλονιάς. Ακόμα στο στόχαστρο, βρέθηκε και ο Καζαντζάκης με το έργο «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ» και τον «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ» με απαίτηση της Ιεράς Συνόδου, ζητούσε από το Πατριαρχείου να αφορίσει τους παραπάνω.

Ακόμα επί των ημερών μας η Ιεραρχία συνηγόρησε υπέρ της Δικαστικής δίωξης, των δημοτικών τραγουδιών της αποκριάς, σαν άσεμνα, όπως της Δόμνας Σαμίου. Επί των ημερών μας πάλι από όσα θυμάμαι στον τόπο μας, όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, ο Παπακλεάνθης μαζί με τους ντόπιους προδότες που ήταν οργανωμένοι να υποδεχθούν τους Γερμανούς, με λευκές σημαίες και λουλούδια, στην άκρη του Κρανιδίου, προς το σπίτι του Μουτζαρέλη, και ενώ οι Γερμανοί ερχόντουσαν ανεβαίνοντας από την Μυλίνδρα, δεν ήταν μόνον ο παπάς και οι οργανωμένοι προδότες αλλά και οι δέκα (10) φονιάδες που σφάξανε τον αντάρτη τραυματία, με δύο τρία όπλα και μαχαίρια.

Όταν οι Γερμανοί εγκαταστάθηκαν στο σπίτι του Καράντουλη που το είχανε ετοιμάσει συνεργάτες τους και αφού μάζεψαν 1200 Κρανιδιώτες στην πάνω πλατεία όλη την νύκτα και την άλλη ημέρα το πρωί, εξόπλισαν αρκετούς βλάκες και κακούς του τόπου μας, και ήταν δίπλα τους οπλισμένοι, και αυτό το πρωί, υποδείκνυαν στους Γερμανούς πάνω από 15 άτομα τα οποία συνέλαβαν οι Γερμανοί, και έκαναν μίαν πρόχειρη φυλακή σε μία αποθήκη με ένα δωμάτιο δίπλα βασανισμού των πατριωτών και άρχισαν τις εκτελέσεις.

Ήδη είχε δημιουργηθεί μια δεκαμελής επιτροπή από τους προύχοντες του τόπου με την ευλογία και την ανοχή των πέντε (5) παπάδων, που κανένας δεν βγήκε από το Ιερόν Άμβωνα να φωνάξει στους προδότες και στις μάνες των προδοτών να μην καταδίδουνε τους πατριώτες μας, και συνανθρώπους μας στον κατακτητή.

Ακόμα ούτε και ο Παπαγιάννης ο Στεφάνου, που ήταν ήσυχος άνθρωπος, ενώ αυτές τις ημέρες του είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί των εικοσιδιάχρονο γιο του, δεν τόλμησε να βγει, και να φωνάξει στον κόσμο κατά την Θεία Λειτουργία θυμίζοντάς τους τις δέκα (10) εντολές του Θεού το «ου φονεύσεις» και άλλα.

Και για όποιον θέλει να εμβαθύνει στο ιστορικό χάλι του Ιερατείου, υπάρχουν πηγές που μπορεί ο αναγνώστης να καταφύγει στην βιβλιογραφία να εμβαθύνει περισσότερο στο θέμα για πιο πολλές γνώσεις σχετικά με το Ιερατείο, όπως από τα άπαντα του Γ. Κορδάτου, ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Εμμανουήλ Ροίδη, (Πάπισσα Ιωάννα) (Λιλί Ζωγράφου αντιγνώστη), Γιώργος Καραγιάννης «εκκλησία και κράτος» και η εκκλησία από την κατοχή στον εμφύλιο, Πάπα Συμόπουλος «ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας» Ε. ΓΙΑΡΟΣΛΑΜΨΗ «πως γεννιούνται ζουν και πεθαίνουν οι θεοί και οι θεές Πάβερ Γκούροβιτς, οι θεοί ξαναζούν Σωτήρης Οικονόμου, θρησκευτικός λόγος το χαλινάρι της ελευθεροφροσύνης Δ. Κανελλόπουλος ο Ελληνορθόδοξος Λίθος Ακαδημίας Σοβιετικών Επιστημών, «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ».

Με αυτήν την βιβλιογραφία ο αναγνώστης μπορεί να εμβαθύνει με ατράνταχτα λογικά ντοκουμέντα. Ιστορικά για την αντικοινωνική αλήθεια σχετικά με την συμπεριφορά του κλήρου. Έχω να πω ο Μητροπολίτης της Ύδρας Προκόπιος κατά το διάστημα της κατοχής ήταν αυτός που άνοιξε τις πόρτες και έγινε η πρώτη συνέλευση του ΕΑΜ Ύδρας βοηθώντας την οργάνωση του ΕΑΜ σε όλη την Ερμιονίδα και Τροιζηνία.

Διότι κινείτο ελεύθερα και μετέφερε στις οργανώσεις διάφορα επαναστατικά μυστικά και όταν οι Γερμανοί ήλθαν στις επαρχίες μας ο Προκόπιος έκρυψε στην Μητρόπολη διάφορους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης όπως τον Κακαβούτη και τον Στρατάκο, οι οποίοι ήσαν με τους ιδρυτές του ΕΛΑΝ που ανάπτυξε αξιόλογη δράση κατά των κατακτητών στην θάλασσα παρεμποδίζοντας τον ανεφοδιασμό του στρατού κατοχής προς μεγάλο όφελος του αντάρτικου σε τρόφιμα πολεμοφόδια και διάφορα άλλα στρατιωτικά υλικά.

Στην οργάνωση ήταν και τα δύο (2) αδέλφια Ντούρου και ο Φαρμακοποιός διερμηνέας των Γερμανών οργανωμένος στο ΕΑΜ. Δεκαοχτώ (18) Κρανιδιώτες με αρκετούς Γερμανούς πήγαν στη Ύδρα με ένα καΐκι απείλησαν τον Δεσπότη και κάνοντας έρευνα συνέλαβαν τους παραπάνω και τους έφεραν στο Κρανίδι τον Στρατάκο και τον Κακαβούτη τους βασάνισαν και τους κρέμασαν στην πλατεία του Κρανιδίου και οι ενώ οι Γερμανοί είχαν μαζέψει υποχρεωτικά τον κόσμο να παρακολουθήσουν το μαρτύριο αυτών των αγωνιστών, και σ' αυτή την περίπτωση κανένας παπάς δεν βγήκε να πει μια λέξη συμπόνιας γι’ αυτούς τους ήρωες.

Χαρακτηριστικά για τον αναγνώστη και προς τιμήν του Προκόπιου θέλω να αναφέρω ότι μέσα σ’ αυτούς τους 18 Κρανιδιώτες ήταν και ένας Ερμιονίτης, σεβόμενος τους απογόνους του δεν αναφέρω το όνομα του αλλά ήταν ο άνθρωπος που έπιασε τον Προκόπιο από τα γένια και τον ταρακούνησε να μαρτυρήσει αυτούς που είχε κρύψει. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα 4 χρόνων προσεβλήθη από καρκίνο και νοιώθοντας ότι πλησιάζει ο θάνατος είπε στην γυναίκα του σαν τελευταία του επιθυμία να καλέσει τον Δεσπότη στον τάφο του διότι τον είχε αφορίσει να του άρει τον αφορισμό και ο Προκόπιος πήγε στην Ερμιόνη γονάτισε στον τάφο και είπε τις ανάλογες ευχές.

Η ¨ ΑΓΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ¨...

.
Σκέψεις και απόψεις για την Γερμανία

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Κρίνοντας την Γερμανία με τον λαό της, θα είναι παράλογο να βάλουμε αυτόν τον λαό στο ¨ίδιο τσουβάλι¨ τους καλούς με τους κακούς.

Είναι βέβαιο ότι στους λαούς όλου του κόσμου πολύ λίγοι είναι οι εκλεκτοί όπως και στην περίπτωση του Γερμανικού λαού.

Από την Γερμανική κοινωνία αναδείχθηκαν αξιόλογοι σοφοί και τεχνικοί όπως ο Μάρξ ο Έγκελς, μεγάλοι μουσουργοί, αλλά όλοι αυτοί είναι μια μικρή μειοψηφία. Η μεγάλη μάζα του λαού είναι με πολλά εγκληματικά έργα που υπερβαίνουν κάθε όριο αγριότητας και απανθρωπιάς όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Το Γερμανικό κράτος δημιουργήθηκε το 742 μχ. από τον Καρλομάγνο, θρυλικό βασιλιά των Φράγκων και ιδρυτή του ¨Αγίου¨ Γερμανικού κράτους που εκτεινόταν από τη Βόρεια θάλασσα έως τα Πυρηναία όρη και την Μεσόγειο. Πέθανε το 814 μχ. Αυτός ίδρυσε την ¨Αγία Γερμανία¨ που η ¨αγιοσύνη¨ της στους αιώνες όπως θα αναφερθούμε, δημιούργησε τα μεγαλύτερα εγκλήματα των συνανθρώπων τους. Όλες οι θρησκείες έχουν τον κακό άνθρωπο ¨διάβολο¨ ή ¨σατανά¨ αλλά στην περίπτωση της ¨Αγίας Γερμανίας¨ αυτός ο λαός προέβη σε πρωτόγονα εγκλήματα με πολλά ερωτηματικά. Οι Γερμανοί εκτός από τον εγωισμό τους είναι πειθαρχικός λαός και υποτακτικός στους αρχηγούς του.

Είναι εργατικός και φιλόπατρις. Οι Γερμανοί απέδειξαν σε όλους τους πολέμους που δεν βρέθηκαν προδότες και διασπαστές αλλά υπερασπιστές του γερμανικού κεφαλαίου και διώκτες των προοδευτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα του Κ.Κ Γερμανίας.

Το 1933 το Κ.Κ.Γ είχε 6.000.000 μέλη με την Ρόζα Λούξεμπουργκ που την δολοφόνησαν και έτσι ο Χίτλερ δημιούργησε το Νταχάου για την εξόντωση των κομμουνιστών και στην πορεία των Εβραίων.

Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933 με διάφορα ύπουλα μέσα να πετύχει την δίωξη των κομμουνιστών έβαλε φωτιά στα ¨Ράιχσταντ¨ ( γερμανικό κοινοβούλιο) και έριξε όλο το βάρος στους κομμουνιστές. Στην συνέχεια φυλάκισε τους Εβραίους που τους εξόντωσαν με τον πλέον σκληρό επιστημονικό τρόπο, με φριχτά μαρτύρια, σκοτώνοντας άνδρες γυναίκες και παιδιά. Όσοι άντεξαν από τα μαρτύρια την πείνα και τις κακουχίες, μεταφέρθηκαν στους θαλάμους αερίων σαν πρώτη πράξη του μαρτυρίου στον πρώτο θάλαμο και τους μετέφεραν νεκρούς.

Με τεχνική επεξεργασία διαχώριζαν τα ανθρώπινα λίπη και έκαιγαν το υπόλοιπο σώμα, το δε λίπος το έκαναν σαπούνι κατά τις πληροφορίες της εποχής αυτής τα άτομα που εκτελέστηκαν ήταν περίπου 6.000.000 άνθρωποι.

Όσα καλά και να θέλουμε να αποδώσουμε σε αυτόν τον λαό, στην μεγάλη του πλειοψηφία ήταν αδίστακτοι και ψυχροί εγκληματίες, που μέσα σε τρία χρόνια ο Χίτλερ παρουσίασε την μεγαλύτερη πολεμική δύναμη με 7.000 αεροπλάνα προπάντων τα ¨ στούκας¨ καθέτου εφορμήσεως με εκκωφαντικούς θορύβους από απαίσιες σειρήνες έναντι των Αγγλογάλων που είχαν μόνο 1.000 αεροπλάνα.

Είχε τα πιο σύγχρονα όπλα με την ενίσχυση του Αμερικανικού και του Αγγλικού κεφαλαίου. Έτσι μέσα σε πέντε χρόνια είχε μια τεράστια πολεμική μηχανή ( εκτός των αεροπλάνων ) με 13.000 τανκς έναντι 2.000 των Αγγλογάλων. Στην πορεία θα προσπαθήσω να εξηγήσω την πολιτική αυτών των ελεεινών που επέτρεψαν τον εξοπλισμό αυτού του φονιά, καταπατώντας τους νόμους της κοινωνίας των εθνών, τον τωρινό θλιβερό ΟΗΕ που σε καμία περίπτωση δεν επέτρεπαν τον εξοπλισμό της Γερμανίας.

Το 1935 ο Χίτλερ αδιαφόρησε για την συμφωνία του 1918 μετά την παράδοση της Γερμανίας στους συμμάχους και με την ανοχή της ¨κοινωνίας των εθνών¨ των Αγγλογάλων φονιάδων που ανέχθηκαν τους φασίστες και τους ενίσχυσαν με την βεβαιότητα ότι ο Χίτλερ σαν φασίστας ο πρώτος αντίπαλος που θα επιλέξει για να επιτεθεί είναι ο Στάλιν και η Σοβιετική Ένωση. Έπεσαν έξω, διότι αυτή η μαύρη δικτατορία αντί να χτυπήσει τον κομμουνισμό, το 1939 χτύπησε τον καπιταλισμό τους Αγγλογάλους με την περίφημη μάχη στην Δουνκέρκη, με τον βομβαρδισμό του Λονδίνου, με τεράστιες καταστροφές και προπάντων την επιρροή του εθνικοσοσιαλισμού στην Γαλλική εργατική τάξη. Όταν τους επετέθησαν στην γραμμή Μαζινό, οι Γάλλοι αρνήθηκαν να πολεμήσουν με την περίφημη λέξη ¨πορκουά¨ διότι τους φαινόταν πολύ περίεργο να εναντιωθούν στο εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα του Χίτλερ. Γι’αυτό η αντίσταση των Γάλλων κράτησε μόνο 16 μέρες. Όπως τα άλλα κράτη έπεφταν εύκολα, μόνο τον Απρίλιο του 1941 η Σερβία με την Ελλάδα κράτησαν τους Γερμανούς 16 μέρες με τις μικρές τους δυνάμεις. Η μεγάλη ζημιά του επίλεκτου Γερμανικού στρατού με τους αλεξιπτωτιστές, έγινε το 1941 στην μάχη της Κρήτης. Εκεί σακατεύτηκαν οι επίλεκτοι αλεξιπτωτιστές και αντί να επιτεθεί ο Χίτλερ από τον Απρίλιο κατά της ΕΣΣΔ, αναγκάστηκε να επιτεθεί στις 22 Ιουνίου χάνοντας πολύτιμο χρόνο και προχώρησε με γρήγορους ρυθμούς, φθάνοντας 50 χιλιόμετρα έξω από την Μόσχα. Ο λαός κατατρομαγμένος με αραμπάδες και άλλα όπλα εγκατέλειψε τα σπίτια του προσπαθώντας να σωθεί προς τη Σιβηρία.

Τότε η παρουσία του αείμνηστου Στάλιν ήταν καταλυτική.

Με εκπομπή από το ραδιόφωνο στις 11 μ.μ καλούσε όλους τους σοβιετικούς πολίτες ¨κανένας να μην υποχωρήσει και όλοι να επιστρέψουν στον τόπο τους και να πολεμήσουν τους φασίστες επιδρομείς μέχρι την τελική νίκη¨. Αν ο Χίτλερ είχε επιτεθεί κατά της ΕΣΣΔ από τις 20 Απριλίου και όχι στις 22 Ιουνίου ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, διότι ο σκληρός ρωσικός χειμώνας τους καθήλωσε έξω από την Μόσχα με αποτέλεσμα ο ρωσικός λαός στο όνομα του Ιωσήφ Στάλιν στο Στάλινγκραντ και στην μνήμη του Λένιν στο Λένινγκραντ πολέμησε με αφάνταστο ηρωισμό εξοντώνοντας ολόκληρο σώμα στρατού και συνέλαβε αιχμάλωτο τον αρχηγό του καθώς και 300.000 γερμανούς.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Χίτλερ αφού καλώς άρχισε να χτυπάει τους Αγγλογάλους και με μικρή αντίσταση υπέταξε όλη την Ευρώπη και τα Βαλκάνια ( ο βασιλιάς Βόρις της Βουλγαρίας ήταν σύμμαχός του και του παρέδωσε την ελληνική Μακεδονία), θα μπορούσε μέσω της Τουρκίας που ήταν σύμμαχος και τον ενίσχυε να κατέβει στα πετρέλαια της Μοσούλης να τα καταλάβει άνετα, ενισχύοντας και το μέτωπο της Αφρικής στο οποίο σίγουρα θα επικρατούσε, παίρνοντας τις Αγγλογαλικές αποικίες στην Αφρική και την Άπω Ανατολή.

Συνεχίζεται....

«Η ΑΓΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ» (ΑΠΟ ΣΕΛΙΔΑ 10)

.
Β΄ Μέρος

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

....Έτσι το αποτέλεσμα του πολέμου θα ήταν διαφορετικότερο.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Στάλιν λόγω των μεγάλων προβλημάτων και των αρχών του Μαρξισμού – Λενινισμού δεν θα τον πολεμούσε και θα άφηνε έξυπνα τα σκυλιά του καπιταλισμού και του κεφαλαίου να φαγωθούν μεταξύ τους, διότι ο Μαρξισμός δεν μιλάει κατάκτηση λαών και καταπάτηση ξένων εδαφών.

Έχω παρακολουθήσει μέσα από ιστορικά βιβλία προπάντων το 1939 που έγινε την άνοιξη σύσκεψη στο Λονδίνο με πρωτοβουλία του Αγγλικού κεφαλαίου που εκπροσωπείτο από τον Τσάμπερλαιν και την βασίλισσα της Αγγλίας, που κάλεσαν τον Ρίμπετροπ σαν υπουργό εξωτερικών του Χίτλερ στην σύσκεψη αυτή, με στόχο την επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ. Στο Λονδίνο τότε έγινε το φοβερότερο παιγνίδι μεταξύ Αγγλογάλων και Γερμανών, αδιαφορώντας για την θέση της ΕΣΣΔ και του Στάλιν. Προετοιμάζονταν για επίθεση κατά των κομμουνιστών. Τότε στην Πολωνία παγκόσμιο φαινόμενο πολιτικής έγινε η συνάντηση του Σεπτέμβρη του 1939 μεταξύ ΕΣΣΔ με εκπρόσωπο των Μολότωφ και Γερμανίας με εκπρόσωπο τον Ρίμπετροπ. Τότε υπεγράφει η περίφημη συνθήκη ειρήνης και μη επιθέσεως μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Αυτό βέβαια βοηθούσε τότε την ΕΣΣΔ να προετοιμαστεί για την σίγουρη καταπάτηση της συμφωνίας, διότι ο Χίτλερ στην πορεία καμία συμφωνία δεν σεβάστηκε και πολεμούσε για τα συμφέροντα του Γ΄ Ράιχ. Αυτό έφερε σε αμηχανία τους Αγγλογάλους, διότι όπως απεδείχθη, από το 1939 ο Γερμανικός στρατός μέχρι το 1941 κατέλαβε όλη την Ευρώπη.

Ο Χίτλερ αντί να ακολουθήσει την πορεία προς την Μέση και Άπω Ανατολή, καταπάτησε την συμφωνία και επετέθη κατά της ΕΣΣΔ.

Πιστεύω ότι ο Χίτλερ ξεγελάστηκε από τους προπαγανδιστές και τους πληροφοριοδότες του, ελπίζοντας σε μια περιορισμένη αντίσταση του σοβιετικού λαού, λόγω της υποτιθέμενης αντίθεσης του λαού προς τον Στάλιν.

Όμως ο μεγάλος Στάλιν με τις 17 δημοκρατίες και τις 100 εθνότητες ένωσε όλους τους λαούς σε μια μεγάλη δύναμη που την ονόμασε Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, και απεδείχθη ότι αυτός ο λαός πάλεψε για την σοσιαλιστική του πατρίδα στο όνομα του Στάλιν σαν εκπρόσωπό του και τα 260.000.000 πάλεψαν με τεράστιες θυσίες που παγκοσμίως φάνηκε ότι η ΕΣΣΔ υπερασπίστηκε το πολιτικό της σύστημα αποκρούοντας τους φασίστες εισβολείς.

Το περίεργο που παραπλανήθηκε ο Χίτλερ είναι ότι το 1938 η Φιλανδία ένα κράτος των 3.000.000 επετέθη κατά της ΕΣΣΔ χωρίς κανένα σοβαρό αποτέλεσμα, αλλά οι αψιμαχίες κράτησαν πάνω από 6 μήνες. Συμπέρασμα λοιπόν για τον Χίτλερ ότι ο Σοβιετικός λαός δεν μπορεί να πολεμήσει αφού δεν νίκησε την μικρή Φιλανδία.

Χωρίς να σκεφθεί ότι ο Μαρξισμός είναι ενάντια στην κατοχή ξένων εδαφών, ο Στάλιν το τήρησε αυτό και κατέληξε σε μια συμβιβαστική συμφωνία με τους Φιλανδούς και έπαψαν οι εχθροπραξίες.

Αυτό για τον Χίτλερ ήταν δείγμα ότι δεν υπάρχει λαός που να αντισταθεί στη μεγάλη στρατιά της Γερμανίας.

Νόμιζε ότι θα υποτάξει την ΕΣΣΔ με ¨περίπατο¨.

Η επίθεση (βάση του σχεδίου ¨Μπαρμπαρόσα¨) άρχισε από την Ουκρανία που ήταν ο σιτοβολώνας της ΕΣΣΔ αλλά είχε και εχθρότητα στο σύστημα και απέναντι στο Στάλιν.

Από τις πρώτες ημέρες του πολέμου οι Ουκρανοί υποδέχθηκαν τους Γερμανούς και δημιουργήθηκε ακόμα και Ουκρανική μεραρχία εξοπλισμένη από τους Γερμανούς.

Κατά την γνώμη μου ο Χίτλερ για δύο λόγους επετέθη κατά της ΕΣΣΔ. Πρώτος γιατί κύριος εχθρός του καπιταλισμού, ασυμβίβαστος είναι ο κομμουνισμός. Δεύτερος ο ευσεβής πόθος των Αγγλοαμερικανών ήταν το χτύπημα και η διάλυση της ΕΣΣΔ και του συστήματός της.

Παρόλα αυτά ο μεγάλος λαοπρόβλητος Στάλιν όπως αποδείχθηκε με τον υπέροχο κόκκινο στρατό, συνέτριψε τον φασισμό, έχοντας μεγάλες απώλειες με εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες.

Κάτω από τις συνθήκες της ήττας του φασισμού και βάση των συμφωνηθέντων από πριν μεταξύ των συμμάχων Σοβιετικών, Άγγλων, και Αμερικανών θεωρήθηκε απαραίτητη μια σύσκεψη μεταξύ των νικητών.

Αυτή έγινε στις 23 Μαρτίου 1945 και είναι η περίφημη ¨συμφωνία της Γιάλτας¨. Θα ασχοληθούμε με την πραγματική συμφωνία γιατί παραποιήθηκε η αλήθεια από πολλούς πουλημένους κονδυλοφόρους του καπιταλισμού.

Θα ασχοληθούμε ακόμα με τον μεγαλύτερο ανθέλληνα της παγκόσμιας ιστορίας, τον Ουίνστον Τσόρτσιλ που στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι στην σύσκεψη της Γιάλτας έδωσε ένα χαρτί ( ίσως και χαρτοπετσέτα) στον Στάλιν που του έγραφε: «Πολωνία εσείς 70%, εμείς 30% Ελλάδα εμείς 80% εσείς 20%». Τότε σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, ο Στάλιν απάντησε καταφατικά με την λέξη « ντα» ( δηλαδή ναι ). Αυτές οι γελοιότητες που ακόμα κυκλοφορούν είναι για ανόητους, λασπολόγους, κοινούς ψεύτες, που δυστυχώς ενισχύθηκαν κατά καιρούς από διασπαστές πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ξεπερνώντας όχι μόνο τους ανιστόρητους συκοφάντες σχετικά με την πραγματική συμφωνία που ήταν το μοίρασμα της Γερμανίας και ειδικά του Βερολίνου και όχι το μοίρασμα του κόσμου σε ζώνες επιρροής, αλλά και τον αντικομμουνισμό αυτών που στην πραγματικότητα έθρεψαν το φασισμό, εξοπλίζοντας από το 1933 τον Χίτλερ για να χτυπήσει την ΕΣΣΔ.

Η αλήθεια και η λογική για την συμφωνία της Γιάλτας.

Η συμφωνία έγινε στις 23 Μαρτίου 1945 όταν ο Σοβιετικός στρατός πλησίαζε τα σύνορα της Γερμανίας για την οριστική κατάρρευση της. Οι Αγγλοαμερικανοί μετά την απόβαση στη Σικελία είχαν ενωθεί με τους αντάρτες ¨ΜΑΚΙ¨ του Ντε-Γκώλ. Οι Γερμανοί έχοντας καταλάβει ότι έχασαν τον πόλεμο παρέδιδαν σχεδόν τηλεφωνικά τις περισσότερες της Ευρώπης εκτός από λίγες που προέβαλαν μια υποτυπώδη αντίσταση.

Στη σύσκεψη της Γιάλτας ήταν ο Στάλιν εκπρόσωπος της ΕΣΣΔ ο Τσώρτσιλ πρωθυπουργός της Αγγλίας και ο Χάρυ Τρούμαν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, λόγω θανάτου του προέδρου Ρούσβελτ.

Ιστορικά και από κουτσομπολιά της εποχής ο Χάρυ Τρούμαν παρουσίασε ομοίωμα της ατομικής βόμβας για να τρομοκρατήσει τον Στάλιν. Ο Στάλιν ήταν αδιάφορος και μετά τρεις μήνες οι Αμερικανοί στις 6 Αυγούστου του 1945 έριξαν ατομική βόμβα στην Χιροσίμα και μετά τρεις ημέρες χωρίς να περιμένουν τουλάχιστον την υποχώρηση των Ιαπώνων, που από την πλευρά τους δεν υποχωρούσαν ακόμη, στις 9 Αυγούστου έριξαν και άλλη βόμβα στο Ναγκασάκι με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς άμαχους.

Ο Στάλιν στην επίδειξη της βόμβας από τον Τρούμαν, έμεινε αδιάφορος επειδή η ΕΣΣΔ είχε ήδη προχωρήσει στην επιστημονική έρευνα και τον Γενάρη του 1946 έκανε την πρώτη δοκιμή της βόμβας υδρογόνου, τεράστιας καταστρεπτικής ισχύος, μεγαλύτερης από της ατομικής βόμβας.

Στη συνέχεια με τους σύγχρονους πυραύλους οι Σοβιετικοί έστειλαν την σκυλίτσα Λάικα στο διάστημα, επέστρεψε υγιείς, και στην συνέχεια τον πρώτο άνθρωπο τον Γιούρι Γκαγκάριν που έκανε αρκετές περιστροφές γύρω από την υδρόγειο.

Η συμφωνία της Γιάλτας είχε κύριο στόχο, μετά την συντριβή της φασιστικής Γερμανίας, την απόφαση για διαμελισμό της Γερμανίας σε 4 μέρη με κέντρο το Βερολίνο η οποία θα μοιραζόταν στους νικητές Ρώσους, Άγγλους, Αμερικανούς, και Γάλλους. Ο Στάλιν ήξερε καλά ότι είχε προηγηθεί αχρήστευση της κοινωνίας των Εθνών από το 1933 με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση 1928-1932 που ανάγκασε τους Αγγλογάλους να αναγνωρίσουν την ΕΣΣΔ από ανάγκη για σιτάρι που τους παραχωρούσε η ΕΣΣΔ ( 500.000 πούτια). Ακόμα ο Χίτλερ το 1935 ανενόχλητος αθέτησε την διεθνή συμφωνία απαγόρευσης του εξοπλισμού της Γερμανίας. Έτσι εμφανίστηκε το 1939 μια στρατιωτική υπερδύναμη με την βοήθεια των Αγγλοαμερικάνων.

Έτσι λοιπόν ο Στάλιν απαίτησε:

Α) Να συλληφθούν όλα τα στελέχη των Ναζί και ο Χίτλερ που έκαναν αυτόν τον αιματηρό πόλεμο.

Β) Να συσταθεί διεθνές δικαστήριο και να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου.

Ας σημειωθεί ότι ποτέ στην παγκόσμια ιστορία δεν δικάστηκαν οι υπεύθυνοι ενός πολέμου. Έγινε η δίκη της Νυρεμβέργης και καταδικάστηκαν 17 στελέχη με απαγχονισμό, όπου και εκτελέστηκαν σε ειδικό δωμάτιο διαμορφωμένο γι’αυτό το σκοπό.

Ο Χίτλερ αυτοκτόνησε με υδροκυάνιο με την ερωμένη του Εύα Μπράουν. Το δικαστήριο είχε πρόεδρο τον………. Και εισαγγελέα τον Σοβιετικό Γκρομίκο.

Γ) Να συσταθεί παγκόσμιος οργανισμός στη θέση της διαλυμένης κοινωνίας των Εθνών που θα απαγορεύσει τον εξοπλισμό των Γερμανών και να ρυθμίσει τον διαμελισμό του Βερολίνου.

Αυτό που θυμάμαι όταν ήμουν 20 χρονών, είναι από διαβάσματα συζητήσεις και διαδόσεις που έλεγαν χαρακτηριστικά «όποιος θα έχει στην κατοχή του το Βερολίνο θα κερδίσει τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο»

Σκοπός της συμφωνίας της Γιάλτας ήταν να μην επιτραπεί να γίνει κράτος η Γερμανία και να εξοπλιστεί.

Το 1945 με κυβέρνηση Πλαστήρα ο Στεφανόπουλος σαν υπουργός εξωτερικών συμμετείχε στην συνάντηση του Αγίου Φραγκίσκου όπου συστήθηκε ο ΟΗΕ με σκοπό να μην επιτραπεί άλλος πόλεμος, σίγουρα καταστρεπτικότερος από τον προηγούμενο.

Ο Στεφανόπουλος παρά την αντίδραση των Αμερικάνων και της κυβέρνησης Πλαστήρα, όταν ετέθη σε ψηφοφορία η ψήφιση της διάταξης του “veto” που ήταν πρόταση των Σοβιετικών, ψήφισε υπέρ.

Το δικαίωμα του “veto” το χρησιμοποίησε η ΕΣΣΔ στην εποχή της έξαρσης του ψυχρού πολέμου. Προς τιμήν του ο Στεφανόπουλος ενήργησε πατριωτικά και ανθρωπιστικά επειδή: α) ψήφησε υπέρ στην πρόταση της ΕΣΣΔ για το “veto” και β) πήρε μέρος στη συμφωνία της Βάρκιζας και στο τέλος της ζωής του δήλωσε «αν ήξερα τι θα γινόταν μετά την υπογραφή μου στη συμφωνία της Βάρκιζας καλύτερα να μου κοβόταν το χέρι.»

Πράγματι μετά την συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ, επικράτησαν σε όλη την Ελλάδα 200 ληστοσυμμορίες με χιλιάδες δολοφονίες, βιασμούς γωνιακών, χιλιάδες φυλακισμένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης .

Χωρίς να το θέλει ο Στεφανόπουλος βοήθησε την ανθελληνική πολιτική του Τσόρτσιλ αναγκάζοντας τους Έλληνες πατριώτες για να αποφύγουν τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες, να πάρουν τα όπλα και να βγουν στα βουνά, σύμφωνα με το σχέδιο του Τσόρτσιλ, δημιουργώντας υποχρεωτικά τον Δημοκρατικό Στρατό.

Οι τότε αμερικανόδουλες ελληνικές κυβερνήσεις έστειλαν τα Ελληνόπουλα να σκοτωθούν μεταξύ τους στον Γράμμο- Βίτσι.

Επανέρχομαι στον διαμελισμό της Γερμανίας με την απόφαση της Γιάλτας.

Α) Ανατολικά της Γερμανίας με μέρος του Βερολίνου στους Σοβιετικούς.

Β) Το υπόλοιπο τμήμα της Γερμανίας χωρισμένο σε 3 μέρη.

(Αγγλικό, Γαλλικό, Αμερικανικό). Αυτή ήταν η συμφωνία της Γιάλτας και για τους συκοφάντες που λένε ότι εκεί μοιράστηκε ο κόσμος, καθώς και τους δικούς μας αναθεωρητές που λένε ότι η Ελλάδα πουλήθηκε από τον Στάλιν, το ερώτημά μου είναι: Ο κόσμος είναι μόνο Ευρώπη και Βαλκάνια; Την Κούβα, την Λατινική Αμερική, το Βιετνάμ την Μέση Ανατολή κλπ. Ποιος τις καρπώθηκε στην ¨μοιρασιά¨; Στη συνέχεια θα αναφερθώ ειδικότερα στην παρουσία και δράση στην Ελλάδα του φασιστικού Γερμανικού στρατού κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Τον Απρίλιο του 1941 παρά την αντίσταση του ελληνικού στρατού στην γραμμή ¨Μεταξά¨ οι Γερμανοί έκαναν παράκαμψη και κατεβαίνοντας στην Θεσσαλονίκη συνάντησαν τον Τσολάκογλου (αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων) και τον δεσπότη Θεσσαλονίκης οι οποίοι δήλωσαν υποταγή άνευ όρων. Το μεγάλο τους έγκλημα ήταν ότι τα παιδιά του Ελληνικού λαού σκοτώνονταν ακόμα στα βουνά της Αλβανίας. Εγκαταλελειμμένοι, ταλαιπωρημένοι και ρακένδυτοι οι στρατιώτες επέστρεφαν ¨πεζη¨ όσοι επέζησαν. Οι Γερμανοί τους προσπερνούσαν και φθάνοντας στην Αθήνα στις 18 Απριλίου 1941 βρίσκουν μια πόλη έρημη, ύψωσαν στην Ακρόπολη την σβάστικα στη θέση της σημαίας μας. Εγκατέστησαν ¨κυβέρνηση¨ με τον πρώτο υποτακτικό τους, τον προδότη Τσολάκογλου. Αμέσως άρχισαν την λεηλασία της παραγωγής και ιδιαίτερα του σταριού της Θεσσαλίας, που από 10 δρχ την οκά μέσα σε ένα μήνα την έφθασαν 60 δρχ. Πήραν το περισσότερο για τον Γερμανικό στρατό.

Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ ( που μόλις είχε ανασυνταχθεί από εξορίες κλπ.) εστάλησαν στη Θεσσαλία γεωπόνοι και κατόρθωσαν να κρατηθεί από τον κόσμο κάποια ποσότητα σιταριού που γλύτωσε αρκετούς από την πείνα.

Την ημέρα των Τριών Ιεραρχών τα κάρα του δήμου της Αθήνας μάζεψαν 5.000 νεκρούς από τα πεζοδρόμια.

Πολλές οικογένειες δεν δήλωναν τον θάνατο κάποιου μέλους για να κρατήσουν το δελτίο του για μια μερίδα πλιγούρι που μοίραζε ο Ερυθρός Σταυρός. Η πρώτη κίνηση αντίστασης κατά των Γερμανών έγινε το Μάιο του 1941 όταν δυο μέλη του ΚΚΕ ανέβηκαν από κρυφή είσοδο στην ακρόπολη την νύχτα, κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα. Ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή αντίσταση κατά του φασισμού.

Ο λαός στα αστικά κέντρα τον χειμώνα ’41-’42 λιμοκτονούσε και τον Ιούνιο του ’41 οι κομμουνιστές γυρνώντας από τις εξορίες ίδρυσαν το ΕΕΑΜ ( Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Στην πορεία το πλαισίωσαν και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις και μετονομάστηκε σε ΕΑΜ. Στις 22 Μαρτίου 1942 το ΚΚΕ έστειλε τον Άρη Βελουχιώτη στα χωριά της Θεσσαλίας, βολιδοσκοπώντας την πιθανότητα ένοπλου τμήματος. Απεδείχθη ότι ο Άρης επέτυχε και τον ακολούθησαν χιλιάδες. Άρχισαν οι σκληρές μάχες και τα μεγάλα αντίποινα των Γερμανών. Παρ’ όλη την πείνα στην προσπάθεια επιστράτευσης Ελλήνων για να σταλούν στο ανατολικό μέτωπο, το ΚΚΕ μαζί με τις αντιστασιακές οργανώσεις οργάνωσε τεράστια απεργία και διαδήλωση καταστρέφοντας τα σχέδια επιστράτευσης της προδοτικής κυβέρνησης. Ο λαός μπήκε στο υπουργείο εργασίας, κατέστρεψε τα γραπτά στοιχεία και αρκετά βιβλία. Αυτός ο ηρωισμός στοίχησε 147 νεκρούς και εκατοντάδες συλληφθέντες. Οι Γερμανοί με την κτηνώδη συμπεριφορά τους , έχοντας από το 1937 δημιουργήσει το Νταχάου για τους κομμουνιστές, άρχισαν σκληρά αντίποινα στον Ελληνικό, λαό με φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ. Ο Άρης σε συνεργασία με τον Ζέρβα ( για πρώτη φορά υπήρξε τέτοια ελληνική αντιστασιακή συνεργασία) ανατίναξε τη γέφυρα του Γοργοποτάμου με υπόδειξη και συνεργασία 9 Άγγλων σαμποτέρ. Αυτό είχε στρατιωτικές και πολιτικές συνέπειες. Δεν παρεμπόδισε μόνο την διέλευση των τραίνων του Γερμανικού στρατού προς τη Λιβύη αλλά ήταν και μια παραπλανητική επιχείρηση δείγμα απόβασης των Αγγλοαμερικάνων στην Πελοπόννησο με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να αναγκαστούν να στείλουν 21 μεραρχίες (που τις στέρησαν από το Ανατολικό μέτωπο) και παρέμειναν στην Ελλάδα διότι η αντίσταση του ΕΛΑΣ δεν σταματούσε στιγμή. Μια από τις φονικότερες επιχειρήσεις των Γερμανών ήταν το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Έκλεισαν τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και στον απέναντι λόφο περίφραξαν με σύρμα τους άνδρες από 15 – 90 χρονών. Όταν χάραξε η μέρα και με ριπές πολυβόλων τους πυροβολούσαν. Έτρεχαν να γλυτώσουν και κατέληξαν να γίνουν ένα σωρό στο κέντρο. Τα Γερμανικά κτήνη άρχισαν να εκτελούν έναν- έναν τους τραυματίες με την χαριστική βολή

Επακολούθησε και άλλο ¨έργο¨ των κτηνάνθρωπων. Στο Δίστομο παρακολούθησα στην εκπομπή του Χαρδαβέλα τις αφηγήσεις και τα γραπτά στοιχεία ανθρώπων που έζησαν τότε και αποδείκνυαν την θηριωδία των Γερμανικών κτηνάνθρωπων που δυστυχώς δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματα και την ληστεία σε υλικά μέσα. Ο Χαρδαβέλας κατηγορούσε τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή επειδή σαν κυβέρνηση το 1960 συμβιβάστηκε και θεώρησε λήξασα την οικονομική οφειλή και αποζημίωση της Γερμανίας, με ειδική γραπτή συμφωνία, αρκέστηκε τότε σε 140.000.000 μάρκα για αποζημίωση ανθρωπίνων ζωών και υλικών μέσων. Ας σημειωθεί ότι σ’αυτό το χαρτί (θεωρώ προδότη τον Καραμανλή) για λόγους δήθεν τιμής, δίνει το δικαίωμα σε κάθε Έλληνα πολίτη να διεκδικήσει για τον εαυτό του τις Γερμανικές αποζημιώσεις μέσα από διεθνή δικαστήρια. Αποζημίωση πήραν μόνο όσοι είχαν βεβαίωση από ληξιαρχείο για την εκτέλεση συγγενικών τους προσώπων. Όμως όλη η Ελλάδα είχε γεμίσει με πτώματα εκτελεσμένων. Τα Γερμανικά κτήνη στου Νέγρη εκτέλεσαν 496 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μεταξύ αυτών και 13 Κρανιδιώτες. Γύρω από το Κρανίδι έγιναν και περίπου άλλες 30 εκτελέσεις μεταξύ αυτών και 5 Κρανιδιώτες με έναν Ιταλό που εκτελέστηκαν στο δασάκι της Αγίας Άννας. Στην εκπομπή του Χαρδαβέλα σε μια κυρία που της αναλογούσε αποζημίωση 45.000 δρχ. από τους Γερμανούς, η κυβέρνηση Καραμανλή της έδωσε 19.000. Τα υπόλοιπα τα κράτησε. Η κυρία δεν τόλμησε να διαμαρτυρηθεί διότι μετά την απελευθέρωση, όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα ή ήταν ¨ουδέτεροι¨ (τύπου Καραμανλή) ή συνεργάτες των κατακτητών. Οι κύριοι αυτοί (τύπου Καραμανλή) δεν ένιωσαν την σκλαβωμένη Ελλάδα τον αγώνα του λαού και στη συμφωνία με τους Γερμανούς η κυβέρνηση είναι ικανοποιημένη.

Είχαν κατατεθεί 65.000 μηνύσεις κατά των Γερμανών, βάση του άρθρου 3 της συμφωνίας, υπήρχε η δυνατότητα σε κάθε πολίτη να απαιτεί δικαίωση καταγγέλλοντας τους φονιάδες Γερμανούς από τα διεθνή δικαστήρια. Αυτή είναι η ντροπή του πρωθυπουργού και της παρέας του. Σήμερα με κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου μπορεί να ενεργοποιηθεί το άρθρο 3 της συμφωνίας, να πάψουν να παρακαλούν τους Γερμανούς όχι μόνο να πληρώσουν τις νόμιμες αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων ευρώ για τους κλεμμένους θησαυρούς των Ελληνικών μουσείων, αλλά και για την αποζημίωση των ανθρώπινων ζωών. Κατά τη γνώμη μου η ανθρώπινη ζωή δεν αποτιμάται σε ευρώ.

Στην εκπομπή του Χαρδαβέλα μια κυρία αφηγούμενη έλεγε ότι ο Γερμανός δήμιος ήταν ένας νεαρός αξιωματικός που διέταξε τη σφαγή στο Δίστομο με αφορμή μια μάχη με τον ΕΛΑΣ όπου σκοτώθηκαν 9 Γερμανοί. Το Γερμανικό κτήνος τους ¨εξίσωσε¨ με 218 Έλληνες μέχρι και 6 μηνών μωρά. Εμείς οι Έλληνες πόσες χιλιάδες ζωές πρέπει να απαιτήσουμε απ’αυτά τα τέρατα που μας σκλάβωσαν μας λήστεψαν και μας δολοφόνησαν στον τόπο μας; Αυτά σεν τα ¨καταλάβαινε¨ ο κος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν είδε σε φωτογραφίες δεκάδες Έλληνες κρεμασμένους σε κολώνες των δρόμων;

Από την ίδια εκπομπή συγκλονιστική ‘ήταν η αφήγηση ενός 60 χρονου πλέον κατοίκου του Διστόμου που την εποχή του ολοκαυτώματος ήταν 4 χρονών παιδάκι. Στο ανώγειο του σπιτιού του μπήκαν οι Γερμανοί, και αφού σκότωσαν τους γονείς, ο μεγάλος του αδελφός (14 χρονών) τρομοκρατημένος κατέβηκε από τα σκαλιά στο υπόγειο με τα κρασιά. Τον ακολούθησε ένας Γερμανός. Ο 4 χρονος τους ακολούθησε φοβούμενος για τον αδελφό του. Ο 14χρονος μπουσουλώντας μέσα από τα βαρέλια πέρασε για να κρυφτεί κάπου αλλού. Με τον ίδιο τρόπο τον ακλουθούσε ένα Γερμανικό κτήνος. Ο μικρός κρύφτηκε πίσω από ένα αντικείμενο άκουσε τον αδελφό του να φωνάζει κλαίγοντας, έναν δυνατό κρότο και μετά σιωπή. Μετά 2 ώρες έφυγαν τα Γερμανικά κτήνη και οι χωρικοί που απέμειναν άρχισαν να αναγνωρίζουν και να μαζεύουν τους νεκρούς. Στην κρύπτη του υπογείου βρήκαν το 4χρονο παιδί, το μάζεψαν και τότε είδε το νεκρό αδελφό του με κομμένα χέρια και πόδια από μαχαίρι και μια μεγάλη τρύπα στο κεφάλι. Μια γυναίκα που ήταν τότε 4 χρόνων αφηγήθηκε ότι ένα Γερμανικό κτήνος πλησίασε μια μάννα που κρατούσε αγκαλιά το 6 μηνών μωρό της, το άρπαξε το σήκωσε ψηλά του ξέσκισε την κοιλιά με την ξιφολόγχη και το πέταξε πάλι στην αγκαλιά της, την οποία σκότωσε με την ίδια ξιφολόγχη.

Από αφήγηση μιας άλλης γυναίκας στο Αιγάλεω, μια ομάδα κτηνάνθρωπων Γερμανών μπήκαν σε ένα κέντρο με 12 άτομα μεταξύ τους και ένα ανδρόγυνο με το 15χρονο παιδί του. Βλέποντας ο μικρός τους σκοτωμούς για να προστατέψει τους γονείς του, παρακάλεσε τον δήμιο να σκοτώσει αυτόν αντί για τους γονείς του. Το κτήνος τον πήρε από το χέρι και μπροστά στους γονείς του τον εκτέλεσε, και μετά εκτέλεσε και αυτούς.

Είναι δύσκολο να καταδικάζουμε ένα λαό αλλά δυστυχώς ο Γερμανικός λαός αποτελείται από φονιάδες στην πλειοψηφία. Και ακόμα χειρότερα οι Γερμανοί σήμερα καθορίζουν τις τύχες της Ευρώπης.

Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι επιτέλους πρέπει η Ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει τα ¨παρακαλετά¨ στους Γερμανούς.

Στον Ριζοσπάστη στο φύλλο της 15 Μαρτίου 2008 αναγράφεται λεπτομερώς η ερώτηση της Γ.Γ Αλέκας Παπαρήγα προς τον πρωθυπουργό με θέμα ¨Γερμανικές Επανορθώσεις¨. Παραθέτω αναλυτικά κείμενο της ερώτησης.

---------------------------------------------

Η ¨ ΑΓΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ¨...

.
Σκέψεις και απόψεις για την Γερμανία

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Τότε η παρουσία του αείμνηστου Στάλιν ήταν καταλυτική.

Συνεχίζεται....

Για το βιβλίο του Γιώργου Αντωνίου «Σχολική Ζωή στην Αργολίδα»

.
Έγινε η παρουσίασή του ένα χρόνο περίπου πριν στην πάνω πλάτεια του Κρανιδίου

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Την Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010 έγινε η παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του αξιόλογου, ακούραστου ερευνητή και μελετητή κου Αντωνίου Γεωργίου, με αξιόλογες φωτογραφίες από το 1890 μέχρι και τις μέρες μας. Εδώ πρέπει να συγχαρούμε τον Δήμο Κρανιδίου και την κα Αιμιλία Μπρούστα, υπεύθυνη της πολιτιστικής κίνησης Κρανιδίου, που εμπνευσμένα και αντικειμενικά έκανε την εισήγηση και την παρουσίαση του συγγραφέα και της βιογραφίας του.

Ο συγγραφέας στο βιβλίου του «ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑ» παρουσίασε αξιόλογο ιστορικό έργο με πάνω από 600 φωτογραφίες και γραπτά από την ζωή των σχολείων, τα διάφορα κτίρια και προπάντων με πολλές σχολικές φωτογραφίες. Μελετώντας το έργο του Γιώργου Αντωνίου, που προσωπικά γνωρίζω την ιστορία του αλλά και την ευγενή του προσπάθεια, φαίνεται ότι προτίμησε να παρουσιάσει με τον τρόπο του, την ζωή, τα ήθη και τα έθιμα κάθε τόπου με την εξέλιξη, την τεχνολογία και τα προβλήματα της ζωής. Μελετώντας το βιβλίο του, διαπιστώνουμε έναν ερευνητή και αγωνιστή με αξιόλογη δεκαετή εργασία με κοινωνική και προοδευτική προσφορά.

Τον Γιώργο Αντωνίου τον πρωτογνώρισα σε μια εκπομπή του ραδιοσταθμού «Αργειακή Ραδιοφωνία» όπου είχε καλέσει όλους τους κοινοτάρχες της επαρχίας μας, τον Δήμαρχο Κρανιδίου και διάφορους συλλόγους, καθώς και τον Δημήτρη Σίδερη σαν πρόεδρο των δασκάλων και εμένα σαν πρόεδρο του Αγροτικού Συλλόγου Κρανιδίου «Η Αναγέννηση». Η συζήτηση κράτησε περίπου μια ώρα, με αξιόλογες ερωτήσεις και προτάσεις του παρουσιαστή. Εγώ μίλησα για τα αγροτικά προβλήματα προπάντων του νερού και του αγροτικού συνεταιρισμού που κομματικοποιήθηκε και στο τέλος ξέπεσε και πουλήθηκε όλη η περιουσία του. Ο Σίδερης μίλησε για τα προβλήματα της παιδείας και του ερασιτεχνικού θεάτρου που μόλις είχε ξεκινήσει. Έχω παραβρεθεί σε πολλές εκδηλώσεις του νομού μας και τον Γιώργο Αντωνίου πάντα τον έβλεπα να παρακολουθεί.

Κατά την γνώμη μου εκτός από την παρουσία του στα προβλήματα του νομού μας με δημοσιογραφικές ικανότητες, διέθεσε τον περισσότερο χρόνο του να μεταφέρει με την γραφή και την φωτογραφία τον τρόπο ζωής αναβιώνοντας παλιές εποχές με τα προβλήματα και τον τρόπο ζωής του λαού μας. Μάζεψε πολλές φωτογραφίες αυτής της εποχής στο βιβλίο του «ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ». Έχω την γνώμη και αυτές είναι οι αρχές μου και τον συγχαίρω που έγραψε και ξανάγραψε για όλα τα προβλήματα του νομού μας και θεωρώ έντιμη πράξη για κάθε άνθρωπο, να γράφει, διότι γράφοντας δίνει δικαιώματα για κρίσεις και ερωτήσεις των αναγνωστών. Αν γράφει ψέματα υπάρχει και η τιμωρία από την ίδια την δικαιοσύνη.

Ο Γιώργος Αντωνίου έχει γράψει 8 βιβλία και αρκετές μελέτες με έρευνες για τα μεγάλα προβλήματα της Αργολίδας. Με 29 εκδόσεις από ότι ξέρω, το ερευνητικό του έργο έχει βραβευθεί τρεις φορές από τον οργανισμό αθλητισμού και πολιτισμού της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Αργολίδας, τον προοδευτικό σύλλογο Ναυπλίου «Ο ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ» και άλλους συλλόγους. Έχει αξιόλογες φωτογραφίες στο βιβλίο του «Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑ» παλιών και νέων σχολικών κτιρίων και το σπουδαιότερο, για τον άνθρωπο και το αγνό παιδί του δημοτικού σχολείου με τα αθώα πονεμένα μάτια του. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο συναντάμε πολλές παιδικές φωτογραφίες των σχολείων του νομού μας και έρχονται στο νου μου αυτά τα αθώα παιδιά που στο διάβα του χρόνου άλλα «έφυγαν» βιολογικά, αλλά τα περισσότερα από τις πολιτικές και εθνικές ανωμαλίες. Γνώρισα συνομήλικους που πέθαναν πολεμώντας για την λευτεριά της πατρίδας, άλλους που παρέδωσαν στους κατακτητές και τους σκότωσαν (δυστυχώς μια μειοψηφία προδοτών). Είμαι και εγώ σε μια φωτογραφία με δάσκαλο τον κ. Κώστα Ορφανό από το 1935 δεκάχρονο παιδί τότε. Στην τάξη μου γνώρισα αγωνιστές και άλλους που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Δεν θέλω ούτε να θυμάμαι τους καταδότες τους. Αυτή η φωτογραφία εμένα μου έφερε ιερή νοσταλγία των παιδικών μου χρόνων που όλοι με τα αθώα μάτια μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσα βάσανα μας περίμεναν, όπως Εθνική Αντίσταση, φυλακές, εξορίες, Μακρονήσια, βιασμοί, δολοφονίες κλπ.

Αντικρίζοντας τα αθώα παιδικά πρόσωπα που συμπορευθήκαμε μαζί στη ζωή και μέχρι σήμερα μείναμε πάρα πολύ λίγοι, συγχαίρω τον Αντωνίου γι’ αυτό το κοινωνικό και πατριωτικό έργο του, με αυτές τις φωτογραφίες που τις θεωρώ ιερές, αλλά και μακάβριες, διότι απ’ αυτά τα αγγελούδια άλλοι αποδείχθηκαν υπεράνθρωποι και πατριώτες προσφέροντας πολλά, και άλλοι σπιούνοι προδότες και βασανιστές, ευτυχώς μια μειοψηφία. Στις φωτογραφίες αντικρίζουμε τις μικρές κοπελίτσες που έγιναν οι αυριανές μανάδες με σκληρούς οικογενειακούς αγώνες συμβίωσης. Για να κρίνουμε το έργο του Αντωνίου θα χρειαστούν πολλές σελίδες. Σε περίληψη θα αρχίσουμε από «ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ» με διάφορα πανέξυπνα και περίεργα σκίτσα, που τα γνώρισα από παιδί στην περιοχή του Κάμπου που μεγάλωσα και ιδιαίτερα στην «ξερόβρουβα» που ήταν όλο αμπελοκαλλιέργειες έχοντας 5 «πατητήρια» για τα σταφύλια που μάζευαν τον μούστο. Δύο δραγάτες φυλάγανε για να μην κλέβουν τα σταφύλια οι περαστικοί, αλλά το μεγάλο κακό το έκαναν χιλιάδες πουλιά και οι δραγάτες έβαζαν σε διάφορα μέρη σκιάχτρα που κινούνταν με τον αέρα. Έμεναν σε δυο καλύβες από κλαριά και ξύλα. Στο ισόγειο μαγείρευαν και κατοικούσαν, ενώ στον «πρώτο όροφο» ήταν πάντα κάποιος άνθρωπος προπάντων τα μεσημέρια και με διάφορους τρόπους κινούσε τα σκιάχτρα και είχε ένα σχοινάκι με τενεκεδένια που τα χτυπούσε με ένα σκληρό αντικείμενο τρομάζοντας τα πουλιά.

Ο Αντωνίου στο έργο του παρουσιάζει 16 φωτογραφίες για το Κρανίδι, με σχολικά κτίρια και προπάντων φωτογραφίες από τα αθώα παιδικά χρόνια. Από τα Δίδυμα παρουσιάζει 8 φωτογραφίες, από το Ηλιόκαστρο 7, από την Κινέτα Ερμιόνης 2, από το Λουκαίτι 1, από τα πηγάδια Ερμιόνης 3, από το Πόρτο – Χέλι 1, από το Σωληνάρι Ερμιόνης 2, από το Ράδο 1 και από τους Φούρνους 2. Το έργο και την έρευνα του Αντωνίου, την θεωρώ ιστορικά και πατριωτικά πολύ αξιόλογη.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ, ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΘΕΤΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

.
Γράφει ο Βασίλης Λαδάς.

Είναι καταξιωμένος στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο για το μεγάλο (σε όγκο και ποιότητα) συνθετικό του έργο και για τους αγώνες του στο πλευρό του λαού, μέσα από την θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού. Πάντα μπροστάρης, ορμητικός, με αυτοθυσία πρωτοστάτησε στους αγώνες της αριστεράς, κινδυνεύοντας πολλές φορές να σκοτωθεί από «υπερβάλλοντα ζήλο και ενθουσιασμό», όπως τον Δεκέμβρη του 1944 (12 χρονών κρατώντας στο Σύνταγμα την Ελληνική σημαία βουτηγμένη στο αίμα των νεκρών από τις σφαίρες των πρώην ταγματαλητών και των Άγγλων προστατών τους).

Η αταλάντευτη προσήλωσή του στα ιδανικά της αριστεράς (με τις όποιες διαταραχές στην πολύχρονη και ηρωική ιστορία της) φαίνεται και μέσα στο αξιόλογο συγγραφικό του έργο, καθώς και στις εμφανίσεις του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (Ελληνικά και διεθνή).

Μου έκανε εντύπωση η έμφυτη ευγένεια και το χιούμορ του στην εκπομπή της κα Φλέσσα «ΣΤΑ ΑΚΡΑ» από τη ΝΕΤ. Εκεί αυτοχαρακτηρίστηκε σαν «ουτοπικός κομμουνιστής» μέχρι τον θάνατό του. Τα βιογραφικά του στοιχεία και οι αγωνιστικές «περγαμηνές» του είναι γνωστά σε όλους. Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στην Χίο. Πρωτότοκος υιός του Γεωργίου Θεοδωράκη (από τον Γαλατά Χανίων) και της Ασπασίας Πουλάκη (από τον Τσεσμέ Σμύρνης), μεγάλωσε σε ένα αστικό περιβάλλον λόγω θέσης του πατέρα του (ανώτατος διοικητικός υπάλληλος του υπ. Εσωτερικών). Ακολουθεί το μακρύ ταξίδι των παιδικών χρόνων λόγω μεταθέσεων του πατέρα (Χίος - Μυτιλήνη – Σύρος – Αθήνα – Γιάννενα – Κεφαλονιά – Πάτρα – Πύργος – Τρίπολη). Η έμφυτη μουσική του ιδιοφυία φάνηκε το 1937 στον Πύργο όπου με το βιολί του συνέθετε κυρίως παιδικά τραγούδια. Λόγω γιαγιάς (από την μητέρα) επηρεάστηκε από τους βυζαντινούς ύμνους, ενώ σαν παιδάκι ήταν σοπράνο στην εκκλησιαστική χορωδία της Κεφαλονιάς που έψελνε όχι με το αυστηρό Βυζαντινό μονοφωνικό ύφος αλλά με πολυφωνική χορωδία (Πολυκράτης – Σακελαρίδης κλπ.) Στην Κεφαλονιά άκουσε για πρώτη φορά την φιλαρμονική και συγκλονισμένος έβαλε στο παιδικό του μυαλό την ιδέα κάποτε κι αυτός να διευθύνει μεγάλη ορχήστρα.

Επειδή ο πατέρας του ήταν Βενιζελικός (και συγγενής του Βενιζέλου) τον μετέθεταν κάθε τόσο από τόπο σε τόπο ανάλογα με τις πολιτικές μεταβολές. Η κατοχή τον βρίσκει στην Τρίπολη με τον κατά 7 χρόνια μικρότερο αδελφό του Γιάννη (ένα προικισμένο, υπερευαίσθητο παιδί, αργότερα δημοσιογράφο στην «ΑΥΓΗ» και στιχουργό που πέθανε πρόωρα). Εκεί διάβαζε πάρα πολύ από την πλούσια βιβλιοθήκη του πατέρα του ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε τις μουσικές του αναζητήσεις και μέσα από την εκκλησιαστική χορωδία που δημιούργησε ο ίδιος. Στον κινηματογράφο άκουσε πρώτη φορά την 9η συμφωνία του Μπετόβεν και συγκλονισμένος αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών (Οικονομίδης). Σαν γόνος αστικής οικογένειας δεν του έλειπε τίποτα, όμως η έμφυτη ευαισθησία του για κοινωνική δικαιοσύνη (αρχικά μέσα από το Χριστιανικό δόγμα) τον οδήγησε να έλθει σε επαφή με το ΕΑΜ της περιοχής καθώς και με την θεωρία του Μαρξισμού. Εκεί «γεννήθηκε» ο αγωνιστής Θεοδωράκης. Η Γερμανική κατοχή τον βρίσκει στην Αθήνα φοιτητή της Νομικής και αριστούχο του Ωδείου Αθηνών. Λόγω γνώσεων και αγωνιστικότητας διακρίθηκε στον αγώνα μέσα από καθοδηγητικές θέσεις της νεολαίας του εφεδρικού ΕΛΑΣ. Τα Δεκεμβριανά τον βρίσκουν επικεφαλής διμοιρίας στις μάχες του Μακρυγιάννη. Σε κάθε ανάπαυλα των μαχών ο Μίκης στο ένα χέρι κρατούσε το όπλο (για τους Άγγλους και τους δοσίλογους) και στο άλλο το μολύβι για να γράφει στο πεντάγραμμο τις νότες που όμως λέει ξεχείλιζαν σαν χείμαρρος από μέσα του. Μετά την Βάρκιζα αρχίζει ο «μεγάλος χειμώνας της ζωής του», κρύβεται με πλευρίτιδα και πυρετό στην αποθήκη του Ωδείου και σε φιλικά σπίτια όπως του παντοτινού του φίλου και τότε συναγωνιστή από το καλλιτεχνικό τμήμα της ΕΠΕΝ του Μάνου Χατζηδάκη. Παράλληλα έχει τα «κρυφά» ραντεβουδάκια με την μετέπειτα γυναίκα του Μυρτώ (με Σμυρναίικια καταγωγή), κινδυνεύοντας να συλληφθεί επειδή ήταν παράνομος. Σαν φάντασμα γυρνούσε στην «ματωμένη» Αθήνα, αυτός που και όπως χιλιάδες άλλους αγωνιστές, τον κατηγόρησαν ότι ήθελε να «πουλήσει την Ελλάδα στους Σλάβους». Η κυβέρνηση του προδότη Σοφούλη τον εκτοπίζει στην Ικαρία (δύο φορές) όπου τελειοποιεί τα σημαντικότερα συμφωνικά του έργα (ωδή στον συναγωνιστή Βας. Ζάνο ‘Α συμφωνία κλπ). Εκεί γνωρίζεται με τον Ρίτσο.

Το 1949 φθάνει στην Μακρόνησο (εγώ ήμουν ήδη εκεί) μία αποστολή 400 νέων για κατάταξη στον στρατό των Αμερικανόδουλων συνοδεία χωροφυλάκων. Ανάμεσά τους και ο Θεοδωράκης. Τον έφεραν στο ΄Β τάγμα όπου ήταν δύσκολο να τους σκοτώσουν λόγω επισκέψεων του Ερυθρού Σταυρού. Στην συνέχεια ένα πρωινό τον έφεραν στο πρώτο τάγμα και η υποδοχή των 400 νέων ήταν δραματική. Πάνω από 100 αλφαμίτες με ρόπαλα, από τις 8 π.μ. μέχρι τις 4 μ.μ. τους χτυπούσαν και τους 40 που μείναν όρθιοι και έτρεχαν προς την θάλασσα για να σωθούν, όπου τους υποδέχονταν τορπιλάκατοι με πολυβόλα. Γέμισαν τα αναρρωτήρια τραυματίες με σπασμένα πόδια και χέρια (όπως ο Φαρασόπουλος που του έσπασαν δεξί του χέρι και του το ποδοπατούσαν μέχρι αιμόπτυσης).

Τον Μίκη τον «ανέλαβε» ο διαβόητος «στραγγαλιστής» Λώρης και του κατέστρεψε το ένα γόνατο. Τον πήγαν στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο όπου δεν του έδωσαν σημασία με αποτέλεσμα να κουτσαίνει ελαφρά μέχρι τώρα. Τον έφεραν πάλι στην Μακρόνησο όπου έζησε το τρομερό μαρτύριο. Δαρμένο αλύπητα τον «έθαψαν» μέχρι τον λαιμό σ’ ένα λάκκο, έχεσαν γύρω από το κεφάλι του και τον άφησαν για «μεζέ» στους αρουραίους. Τους δάγκωνε ο ίδιος για να γλυτώσει. Τελικά τον έσωσαν κάποιοι άλλοι φαντάροι. Και όλα αυτά επειδή δεν έκανε μία απλή δήλωση αποκύρηξης των ιδεών του. Στάθηκε ακλόνητος (όπως πάρα πολλοί), αυτός που είχε όλο το μέλλον του συστήματος μπροστά του, λόγω ταξικής θέσης με πατέρα ανώτατο κρατικό λειτουργό και θείο στρατηγό. Τον βασάνισαν παιδιά του λαού (οι περισσότεροι φτωχοί εργάτες και αγρότες) που «έσπασαν» και έκαναν δήλωση και πήραν ένα ρόπαλο από μπαμπού στο χέρι και έγιναν οι χειρότεροι δήμιοι. Στο τέταρτο μου βιβλίο αναφέρομαι στην τρομοκρατία με δύο μορφές. Αυτός ο μεγάλος Έλληνας πατριώτης, ο οικουμενικός Μίκης πάλευε στην ουσία για τα ταξικά συμφέροντα των αμόρφωτων βασανιστών του και όχι για αυτά της τάξης του την οποία στην ουσία «πρόδωσε». Έζησα και εγώ στο κολαστήριο της Μακρονήσου και κατάλαβα πως οι προδότες κυβερνήτες (υλοποιώντας πείραμα των Αμερικάνων) μέσα από σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια μετατρέπουν τα παιδιά του λαού σε δήμιους για τους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα ιδανικά της Μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και όχι μόνο για να πάρουν ένα καλύτερο «ξεροκόμματο» από το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Μέσα στην τραγικότητα των αφηγήσεων του για την Μακρόνησο, έχει το χιούμορ να αναφερθεί γελώντας σε ένα περιστατικό. Πάντα κουβαλούσε μαζί του ένα βαλιτσάκι με τις παρτιτούρες συμφωνικής μουσικής που συνέθετε στα διαλλείματα των μαρτυρίων. Για να αποφύγει ένα κυνηγητό – ξυλοδαρμό του ξέφυγε η βαλίτσα, άνοιξε και ο αέρας σκόρπισε τις παρτιτούρες γεμίζοντας τα συρματοπλέγματα, τα πουρνάρια και την θάλασσα με χαρτιά γεμάτα νότες. Πολλά χρόνια αργότερα έλαβε ένα γράμμα από έναν συγκρατούμενό του Μακρονησιώτη που είχε ένα φύλλο με νότες λερωμένο σε πολλά σημεία, αφού στην ανάγκη είχε χρησιμοποιηθεί τότε απ’ τον συγκρατούμενό του σαν χαρτί τουαλέτας. Έστω και έτσι ήταν ένα κειμήλιο!

Απ’ τη Μακρόνησο τον γλύτωσε ο πατέρας του κινδυνεύοντας και ο ίδιος. Τον πήρε στα Χανιά όπου υπηρέτησε με κλονισμένη υγεία και παράλληλα σε στίχους του αδελφού του Γιάννη συνέθεσε τα πρώτα τραγούδια του (Λιποτάκτες) εκτός συμφωνικής μουσικής. Δεν μπόρεσαν να του στερήσουν την υποτροφία του Ωδείου (αν και προσπάθησαν πολύ οι Αμερικάνοι και τα τσιράκια τους) και έτσι το 1954 πηγαίνει στο Παρίσι στο «κονσερβατουά» για ανώτατες σπουδές στην μουσική σύνθεση και διεύθυνση συμφωνικής ορχήστρας. Είναι ήδη παντρεμένος με την Μυρτώ που κάνει μεταπτυχιακό στην Ιατρική στο Παρίσι. Βγάζει χρήματα γράφοντας μουσική για μπαλέτο και κινηματογράφο, τελειοποιεί τις σπουδές του, αλλά το «αμαρτωλό» παρελθόν του και η σταθερότητα των ιδεών του στερεί την διαδοχή του μεγάλου μαέστρου Δημήτρη Μητρόπουλου στη συμφωνική ορχήστρα της Μασαχουσέτης και της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος ο Μητρόπουλος βλέποντας έργα του ενθουσιάστηκε και τον προσκάλεσε για να τον διαδεχθεί αργότερα. Πήρε το πρώτο βραβείο νέου συνθέτη συμφωνικής μουσικής σε διεθνή διαγωνισμό στην Μόσχα.

Το Παρίσι έγινε το δεύτερο σπίτι του. Εκεί (όπως ο ίδιος γράφει και λέει) «άνοιξαν τα παράθυρα του σπιτιού του και μπήκαν μέσα τα φαντάσματα της Μακρονήσου» μαζί με την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί από την παρανομία του ΚΚΕ. Στο Παρίσι το 1958 «γεννήθηκε» ο έντεχνος λαϊκός συνθέτης, μελοποιώντας μέσα σε μία ώρα 8 ποιήματα από τον «ΕΠΙΤΑΦΙΟ» του Γιάννη Ρίτσου. Ήταν το κομβικό σημείο για την Ελληνική μουσική, γιατί για πρώτη φορά ένας «λόγιος» συνθέτης φέρνει την ποίηση στον λαό μέσα από λαϊκά μουσικά μοτίβα από την μεγάλη παρακαταθήκη του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού (Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Παπαιωάννου, Χιώτης κλπ). Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Μελοποίηση Σεφέρη, Ελύτη, Βάρναλη, Σικελιανού, Αναγνωστάκη, Χριστοδούλου, Ελευθερίου, Γκάτσου, Λειβαδίτη, Παπαδόπουλου κλπ). Το «Άξιον Εστί» το «Κάντο Χενεράλ» (λαϊκά ορατόρια) τον έκαναν διάσημο στο εξωτερικό, όπου πάντα παράλληλα με την μουσική του δημιουργία, ήταν πρωτοπόρος στον αγώνα για τα δίκαια του λαού, καταγγέλοντας τις εκάστοτε Αμερικανόδουλες κυβερνήσεις, την χούντα κλπ.

Ήταν ο πρώτος που σαν υπεύθυνος της «λέσχης φίλων Ελληνικής μουσικής» μέσα από την ΕΔΑ και τους «Λαμπράκηδες» καθιέρωσε τον θεσμό της λαϊκής συναυλίας σε όλη την Ελλάδα κινδυνεύοντας από παρακρατικούς όπως στην Φλώρινα που πέταγαν πέτρες την ώρα της συναυλίας. Αυτός (και ο άλλος μεγάλος Χατζηδάκης) ήταν η αιτία να «ξεπηδήσουν» και να «φωτίσουν» την Ελληνική μουσική συνθέτες όπως ο Ξαρχάκος, ο Λοίζος, ο Λεοντής, ο Σαββόπουλος, ο Μακρόπουλος, ο Μικρούτσικος κλπ). Πάντα πληθωρικός, μπροστάρης στους αγώνες της αριστεράς, στο κίνημα ειρήνης είχε και έχει τον διακαή πόθο για την «ενότητα της πολύπαθης αριστεράς». Με τις μουσικές γνώσεις που διαθέτω, θαυμάζω το συνθετικό του έργο, σαν Έλληνας είμαι περήφανος για την διεθνή ακτινοβολία του και σαν κομμουνιστής για την αταλάντευτη προσήλωσή του στα ιδανικά του Μαρξισμού για μία ανώτερη, πνευματικά εξυψωμένη, ανθρώπινη αταξική κοινωνία.

Όμως χωρίς να αμφιβάλλω για τις αγνές προθέσεις του σχετικά με αυτή την «ενότητα» αναρωτιέμαι για το «είδος» αυτής της ενότητας του ΚΚΕ με τους διασπαστές του «εσωτερικού του Συνασπισμού και του Σύριζα. Ρωτάω τον σύντροφο Μίκη ποιοι βοηθούν τον Παπανδρέου το 1993 διασπάνε Σαμαρά, σίγουρος ότι δεν ξεχνά ποιοι μας έδερναν και μας βασάνιζαν στην Μακρόνησο. Μήπως ανάμεσά τους ήταν και πρώην σύντροφοί μας που προσπαθούσαν να μας αναγκάσουν να τους «μοιάσουμε» και να απαρνηθούμε την Κομμουνιστική Διεθνή; Είδαμε τι έγινε μετά το 1956 με την εκτέλεση του Μπέρια και τριών στρατηγών, ασχοληθήκαμε με τον θλιβερό Γκορμπατώφ, τον Γέλτσιν κλπ που κατόρθωσαν μέσω των Αμερικάνων να διαλύσουν τα πάντα. Ας πάμε στους Έλληνες διασπαστές και αντικομουνιστές και κυρίως στην οικογένεια Κύρκου. Θυμόμαστε όλοι τον πατέρα Μιχάλη Κύρκο και τον υιό του Λεωνίδα, όταν ο Μπελογιάννης ζητούσε από το κόμμα να μπει υποψήφιος στις εκλογές του 1952 και έτσι θα ήταν δύσκολο να εκτελεστεί λόγω παγκόσμιας κατακραυγής. Τότε ο Μιχάλης Κύρκος αρνήθηκε και απειλούσε την ΕΔΑ ότι θα παραιτηθεί από την Κ.Ε. και από βουλευτής. Παρ’ όλη την διεθνή αντίδραση από προσωπικότητες, ο Βασιλιάς δεν έδωσε χάρη και ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε. Μετά από δύο μήνες ο Μιχάλης Κύρκος παραιτήθηκε και από τις δύο θέσεις του, ενώ ο ίδιος ο Λεωνίδας δεν υπέγραψε την απόδοση χάριτος.

Κύριοι υπεύθυνοι λοιπόν (ηθικά) ήταν η οικογένεια Κύρκου και οι υπόλοιποι διασπαστές Ζωγράφος, Δημητρίου, Παρτσαλίδης κλπ. Αυτοί που επιτίθενται στην γνήσια Μαρξιστική Θεωρία είναι δύο ειδών. Οι μεν σε ξυλοκοπούν και σε θάβουν ως το λαιμό και οι δε διασπούν το κόμμα με «δήθεν ανανέωση» της κοσμοθεωρίας του, μέσα από αστικούς και ανόητους εγωισμούς, αντιδρώντας σ’ ένα πολιτικό πρόγραμμα μακροπρόθεσμο που για να υλοποιηθεί πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 10 γενιές και να επέλθει παγκόσμια ειρήνη. Το ξέρω ότι πονάς βαθειά για όλα αυτά που ταλαιπώρησαν την αριστερά (διασπάσεις κλπ) όμως πιστεύω και είμαι βέβαιος ότι κάπου με τον τρόπο τους (μέσω της αστικής ιδεολογίας) έβαλαν το χεράκι τους και οι αστοί πολιτικοί. Η αριστερά μέσα από το μεγαλείο της ανθρωπιστικής ιδεολογίας της έβγαλε στον προηγούμενο αιώνα (20ο) μεγάλες προσωπικότητες, όμως και μέσα από τις «παιδικές αρρώστιες» της ( βλέπε γραπτά του Λένιν) έβγαλε και οπορτουνιστές διασπαστές που της προκάλεσαν την μεγαλύτερη ζημιά. Αυτοί είναι το «αριστερό» δεκανίκι του καπιταλισμού.

Αυτά τα λίγα συνομήλικε, συναγωνιστή, σύντροφε Μίκη και ελπίζω έστω και σ’ αυτή την ηλικία με την πνευματική διαύγεια που σε διακρίνει να βοηθάς με το «ειδικό βάρος σου» την πολύπαθη χώρα μας που με το έργο και τους αγώνες σου την εξυψώνεις τόσα χρόνια στο παγκόσμιο στερέωμα.

«Αιωνία η μνήμη σου, φίλε, συναγωνιστή και σύντροφε Γιάννη Στυλιάτη».

Γράφει Βασίλης Λαδάς για τον αείμνηστο φίλο

του αγωνιστή της Δημοκρατίας και μεταφραστή του έργου του Τσέχωφ, τον Κρανιδιώτη Γιάννη Στυλιάτη

Την Παρασκευή 13 Μαΐου 2011, πέθανε ένας Κρανιδιώτης, μεγάλος πατριώτης, διανοούμενος, αγωνιστής της ειρήνης και της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο παιδικός μου φίλος και σύντροφος Γιάννης Στυλιάτης. Με κύρια αφορμή το θάνατό του, αλλά και κάποια γεγονότα στην κηδεία που πιστεύω ότι «αμαύρωσαν» το όνομα και την προσφορά του, νοιώθω την υποχρέωση να δημοσιεύσω κάποιες γραμμές για την ζωή του.

Γεννήθηκε την Δευτέρα 16 Μαΐου 1916. παρά την διαφορά ηλικίας που είχαμε (9 χρόνια μικρότερος εγώ) υπήρξε ο αγαπημένος «μεγάλος» φίλος μου, και μάλιστα σε ηλικίες που η ηλικιακή διαφορά παίζει ρόλο. Στα εφηβικά μου χρόνια, ο Γιάννης με τις ακαδημαϊκές γνώσεις του από τις σπουδές του στην Αθήνα, επηρέασε καταλυτικά την σκέψη μου πάνω στα ίδια ιδανικά που μας ένωναν τότε. «Κέρδισα» πάρα πολλά από τις συμβουλές του στα πρώτα βήματα της ζωής μου. Εγώ μεταξύ περιβολιού – Κρανιδίου και ο Γιάννης μεταξύ Κρανιδίου – Αθήνας αναπτύξαμε αμοιβαίο σεβασμό και φιλία, με συνεχή δίψα από μέρους μου για να ωφεληθώ από τις γνώσεις του.

Θυμάμαι ότι το 1935 ρωτούσα τον Γιάννη να μου εξηγήσει γιατί πνίγηκε στο αίμα το «κίνημα Βενιζέλου». Αυτός με υπομονή μου εξηγούσε ότι οι εκτελέσεις των «Βενιζελικών» το 1935 από τον πρώην «Βενιζελικό» αξιωματικό στρατηγό Κονδύλη, στηρίζονταν στον νόμο του μεγάλου αντικομμουνιστή, του ίδιου του Ελ. Βενιζέλου, το «περίφημο» ιδιώνυμο. Για «κακή του μοίρα» ο Βενιζέλος έπεσε ο ίδιος μέσα στον «λάκκο» που άνοιξε για τους κομμουνιστές. Τότε έγινε το ρεζιλίκι της καθαίρεσης ανώτερων αξιωματικών όπως του Στ. Σαράφη. Το 1936 σε ηλικία 11 χρόνων «τρέλαινα» τον Γιάννη με ερωτήσεις του «τύπου» γιατί ο δικτάτορας Μεταξάς με τον Μανιαδάκη συλλαμβάνουν τους αντιφρονούντες, τους χτυπάνε, τους ποτίζουν καθαρτικό και ρετσινόλαδο και τους βάζουν γυμνούς πάνω σε παγοκολώνες. Τον ρωτούσα ακόμα αν είναι σωστό να στέλνουν ανθρώπους σε εξορία στην Ανάφη, στη Φολέγανδρο, στην Ικαρία κλπ. διαλύοντας τις οικογένειές τους. Όλα αυτά μου τα εξήγησε τότε ο Γιάννης και εγώ τον θαύμαζα «ζηλεύοντας» τις γνώσεις του. Εμείς τότε (1930 – 1940) στην επαρχία νοιώθαμε κάπως «καθυστερημένοι» βλέποντας τους νέους που έρχονταν από την Αθήνα, ντυμένους με τις «επιταγές» της μόδας και τους θεωρούσαμε όλους «πλούσιους», «μορφωμένους» και γενικά «ανώτερους» από εμάς με τα αγροτικά ρούχα και τις συνήθειες. Τους θυμάμαι άλλοτε με πολύ φαρδιά παντελόνια (στο κάτω μέρος) άλλοτε στενά (ανάλογα με την μόδα), με κούρεμα ανάλογο (διαφορετικό απ’ το δικό μας), με «φαβορίτες» και παπούτσια άλλοτε ασπροκόκκινα και άλλοτε ασπρόμαυρα. Ρωτούσα τον Γιάννη τι νόημα έχουν όλα αυτά και αυτός μου εξηγούσε πάντα με την λογική. Μια μέρα, όταν το «παράκανα» στις ερωτήσεις μου είπε «αυτός ο παντοδύναμος λαός αν καταλάβει την δύναμή του, θα στείλει τους φασίστες που του προξενούν τόσο κακό και πόνο, στα νησιά για να αποδοθεί δικαιοσύνη για το καλό της πατρίδας. Όσο η εξουσία καταδυναστεύει τον λαό, τόσο του παρουσιάζει «έντεχνα» τις διάφορες «τάσεις» της μόδας, με σκοπό να τον αποπροσανατολίσει και να μην αντιδρά».

Στο έπος της Αλβανίας το 1940 ο Γιάννης ήταν 24 χρονών και υπηρετούσε στο Ναυτικό και έτσι θεωρείται «τυχερός» που «γλύτωσε» τις μάχες στα χιονισμένα κακοτράχαλα βουνά του μετώπου. Είμαι σίγουρος όμως, ότι αν χρειαζόταν να πολεμήσει εκεί, θα έκανε το καθήκον του σαν πατριώτης και δεν θα δίσταζε να θυσιαστεί (όπως και τόσοι άλλοι) για να προασπίσει την πατρίδα από τις επιβουλές του φασίστα Ιταλού επιδρομέα. Τότε εγώ ήμουν 15 χρονών και οι συζητήσεις μας με τον Γιάννη συνεχίζονταν σε θέματα ιμπεριαλιστικού πολέμου των φασιστών Χίτλερ – Μουσολίνι καθώς και με ερωτήσεις και αναλύσεις πάνω σε θέματα της Μαρξιστικής θεωρίας. Ήταν η εποχή που εγώ άρχιζα την αυτομόρφωσή μου διαβάζοντας με ζήλο και επιμέλεια διάφορα βιβλία Μαρξιστικής σκέψης. Ο Γιάννης απαντούσε πάντοτε σαν ευσυνείδητος σύντροφος στις ατελείωτες ερωτήσεις και απορίες μου πάνω σε θέματα Μαρξισμού. Με γοήτευε η πλατύτητα των γνώσεών του και ο μεστός και κατανοητός λόγος του που πήγαζε από τις γερές θεωρητικές βάσεις που απέκτησε μέσα από διαρκή και γόνιμο προβληματισμό. Τα λόγια του «έπεφταν» σαν ενεργητική βροχή στα «χωράφια» του μυαλού μου που διψούσε για μόρφωση που μου την στέρησε ο πατέρας μου από τα 12 χρόνια μου. Η δίψα μου για μάθηση και ο άψογος χαρακτήρας του έκαναν για μένα απαραίτητη την παρέα μαζί του!

Στην μεγάλη πείνα του 1941 – 1942 ο Γιάννης αναγκαστικά έμενε στο Κρανίδι και οι συναναστροφές μας έγιναν συχνότερες. Οι πολύτιμες συμβουλές του σε συνδυασμό με την αυτομόρφωσή μου με οδήγησαν να αποκρυσταλλώσω στο μυαλό μου την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού και να προσπαθώ σε όλη μου την ζωή να προσφέρω όσο μπορώ για την υλοποίηση της, έστω και αν χρειαστούν πολλές γενιές ανθρώπων ακόμα. Όμως ο Γιάννης μου εμφύσησε στην παιδική μου ψυχή ότι αυτό είναι αναπόφευκτο όσοι αιώνες και να χρειαστούν. Όταν στις 23 Σεπτέμβρη του 1943 ήρθαν στο Κρανίδι οι πρώτοι αντάρτες (Κονταλώνης, Γεροδήμος κλπ) η πλειοψηφία των κατοίκων οργανώθηκε στο ΕΑΜ και αρκετοί «βγήκαν στο βουνό» με τον Κονταλώνη. Ο Γιάννης και η οικογένειά του οργανώθηκαν από τους πρώτους. Όμως ανήκε και στην οργάνωση της Αθήνας και έτσι έλαβε μέρος στην μεγάλη απεργία και κινητοποίηση του 1942 στην Αθήνα για την ματαίωση της «επιστράτευσης» για εργασία στην Χιτλερική Γερμανία που προσπαθούσε να κάνει η προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Με αυτοθυσία και ανώτερης μορφής αγωνιστικές ενέργειες του Αθηναϊκού λαού, το σχέδιο ματαιώθηκε, αφού οι αγωνιστές έσπασαν τις πόρτες του υπουργείου εργασίας και πέταγαν από τον πάνω όροφο χαρτιά με τις «επιστρατεύσεις». Ο αγώνας αυτός στοίχισε 148 νεκρούς όμως αυτοί που γλύτωσαν την κόλαση των Γερμανικών εργοστασίων της Χιτλερικής πολεμικής βιομηχανίας ήταν ασύγκριτα περισσότεροι. Όλα αυτά μου τα διηγήθηκε «από πρώτο χέρι» ο Γιάννης επειδή συμμετείχε με κίνδυνο της ζωής του. Σε προηγούμενα άρθρα μου και στα βιβλία μου έχω περιγράψει αναλυτικά τι έγινε το 1944 όταν ήρθαν οι Γερμανοί στο Κρανίδι (μειοψηφία προδοτών, βασανισμοί, εκτελέσεις στην πλατεία και την εποχή αυτή, όπως στα «Δεκεμβριανά»), μετά την Βάρκιζα και στον εμφύλιο, ο Γιάννης αγωνίστηκε με συνέπεια μέσα από τις γραμμές της αριστεράς, του πρωτοπόρου τμήματος του Ελληνικού λαού με χιλιάδες νεκρούς στον αγώνα.

Οι «συντροφικές» και όχι μόνο συζητήσεις! Επέστρεψα από την κόλαση της Μακρονήσου 5/4/1950. Θυμάμαι το 1960 όταν περνώντας ο Γιάννης από το περιβόλι μου είπε στεναχωρημένος «ο Καραμανλής μας έβαλε με τους άλλους 6 στην ΕΟΚ» (όχι σαν πλήρες και ισότιμο μέλος αυτή την εποχή). Ήταν τότε που ο Ηλίας Ηλιού (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ) είπε το χαρακτηριστικό «ο Καραμανλής μας έριξε στο λάκκο των λεόντων». Στην επόμενη επίσκεψη του στο Κρανίδι, μου έφερε ένα μικρό βιβλίο (150 σελίδες) με μια αξιόλογη πολιτικό-οικονομική μελέτη για το ληστρικό Ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αναλογιζόμενος την σημερινή «κατάντια» μας, λέω ότι το βιβλίο αυτό ήταν «προφητικό». Δυστυχώς δεν το έχω διότι το έδωσα σε κάποιον που δε θυμάμαι και χάθηκε. Η ακλόνητα αγωνιστική και συνεπής στάση του συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια (βία και νοθεία του 1961, χούντα κλπ). Σην κηδεία του κατέθεσα δυο στεφάνια με την ιδιότητα του προέδρου του παραρτήματος της ΠΕΑΕΣ Κρανιδίου. Το ένα για τον παιδικό μου φίλο, συναγωνιστή και σύντροφο και το άλλο για τον συνεπή διανοούμενο, τον ακούραστο μελετητή του Μαρξισμού, τον συγγραφέα και τον μεταφραστή. Θα σταθώ ιδιαίτερα στο μεταφραστικό του έργο. Θεωρώ ιδιαίτερη τιμή για μένα, την αφιέρωσή του στους 3 τόμους με το μεγαλύτερο μέρος του θεατρικού συγγραφέα Τσέχωφ, σε δική του μετάφραση – απόδοση από τα Ρωσικά, που μου χάρισε. Αυτός ήταν ο Γιάννης Στυλιάτης ο ακούραστος και συνεπής αγωνιστής – διανοούμενος. Παραβρέθηκα στην κηδεία του, συλλυπήθηκα τις δυο κόρες του και εξέφρασα στην μία την επιθυμία μου (εγώ την θεώρησα τιμητική υποχρέωση) να πω δυο λόγια σαν «κατευόδιο» στον Γιάννη.

Η στάση της («θα το συζητήσουμε» κλπ) μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν ήθελε, και σεβόμενος την ιδιότητα της και την στιγμή αποφάσισα να μην επιμείνω.

Θεωρώ κατ’ αρχήν επιβεβλημένη την ενέργεια του δημάρχου κου Καμιζή να αναφερθεί κατά την διάρκεια της κηδείας στον σημαντικότατο αυτό συντοπίτη μας, τιμώντας τον σαν εκπρόσωπος του Κρανιδιώτικου λαού. Πιστεύω όμως ότι στην ομιλία του αναλώθηκε κατά κόρον στην παρουσίαση του έργου του Τσέχωφ, αναφερόμενος ελάχιστα στην αγωνιστική δράση του Στυλιάτη, αρκούμενος στα γενικόλογα «ήταν ένας καλός πατριώτης, ένας τίμιος και ευγενικός άνθρωπος». Σωστά όλα αυτά! Όμως ο Γιάννης δεν ήταν μόνο ο «καλός άνθρωπος», αλλά ήταν και ο ακούραστος αγωνιστής για την σωστή υλοποίηση της Μαρξιστικής κοσμοθεωρίας. Την παρατήρησή μου αυτή είχα το θάρρος να την διατυπώσω καλόπιστα στον κο Δήμαρχο αμέσως μετά την ομιλία του για τον Γιάννη. Το «θλιβερό» όμως γεγονός συνέβη όταν ο εκπρόσωπος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» (της παράταξης του ΚΚΕ στην αυτοδιοίκηση) θέλησε να τιμήσει (εκπροσωπώντας ένα πολιτικό χώρο που σημάδεψε θετικά την ζωή του εκλιπόντος), τον νεκρό αγωνιστή. Δεν είχε προλάβει να αρθρώσει δύο λέξεις και (όπως μου είπαν κάποιοι που ήταν κοντά) μία εγγονή του Γιάννη τον «κατσάδιασε» λέγοντάς του «δεν θέλουμε να μιλήσεις εσύ αφού ήδη μίλησε ο δήμαρχος». Φαίνεται ότι στην κυρία αυτή ή δεν άρεσε ο χώρος της αριστεράς τον οποίο εκπροσωπούσε ο διακοπείς ομιλητής ή θεώρησε ότι για να τιμήσει κάποιος έναν νεκρό θα πρέπει να είναι από δήμαρχος και πάνω. Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα! Δεν το περίμενα! Περνώντας δίπλα από το φέρετρο «είπα» στον νεκρό Γιάννη «εσύ πέθανες, αλλά η εγγονή σου σκότωσε το «πνεύμα» σου και τις ιδέες σου. Κρίμα που δεν μπορείς να σηκωθείς και να αντιδράσεις με ένα φτύσιμο. Ευτυχώς όμως γιατί θα πέθαινες για δεύτερη φορά, μη αντέχοντας τον εξευτελισμό και την απαξίωση των ιδεών σου». Αναρωτιέμαι! Δεν βρέθηκε κανείς από το συγγενικό περιβάλλον να σταματήσει αυτήν την κοπέλα και να σεβαστεί τον νεκρό; Κορίτσι μου, η προσβολή που έκανες δημόσια σ’ έναν πολιτικό χώρο, ωχριά μπροστά στην προσβολή του νεκρού αγωνιστή παππού σου! Πιστεύω ότι ήταν ένα μεγάλο λάθος σου. Τουλάχιστον εκ των υστέρων, για την μνήμη του, αναλογίσου το!

Όμως η «θλιβερότητα» έχει και συνέχεια. Με την πρώτη ευκαιρία, κοντά στον τάφο, απευθύνθηκα στην κόρη του και της ζήτησα να μου δώσει (όποτε αυτή μπορεί) κάποια στοιχεία για τον Γιάννη με σκοπό να δημοσιεύσω άρθρο τιμής στο πρόσωπό του, μέσω ίντερνετ και τοπικού τύπου. Τότε απαίτησε να της φέρω τα γραφόμενά μου «προς έγκριση» ή «μη»! Μία από τις παρευρισκόμενες έλεγε «ότι ήταν να ειπωθεί, το είπε ο δήμαρχος». Αηδίασα! Σεβόμενος την στιγμή και τον φίλο μου Γιάννη, αποχώρησα συντετριμμένος και αναλογιζόμουν (όσο ακραίο και να θεωρηθεί «ευτυχώς δεν έχω παιδιά»). Αν υπήρχε μετά θάνατον ζωή, είμαι σίγουρος ότι ο Γιάννης θα «σηκωνόταν» και θα «έβαζε στη θέση τους» με κάθε τρόπο, κάποιους από το οικογενειακό περιβάλλον του. Όμως αυτά δε γίνονται και έτσι το μόνο που έχω να πω είναι : Αιωνία η μνήμη σου, φίλε, συναγωνιστή και σύντροφε Γιάννη Στυλιάτη.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Ενώ η Ευρώπη είχε αμέσως αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση και είχε δώσει στους ήρωές της τη θέση που τους άξιζε και συγχρόνως τιμωρούσε παραδειγματικά τους δοσίλογους και εγκληματίες, εδώ η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης έγινε μετά από πολλά χρόνια, το 1983.

Όταν λοιπόν ο Παπανδρέου αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση, αρχίσαμε να υποβάλλουμε αιτήσεις. Κάθε αντιστασιακός σύμφωνα με τη δράση και δύο μάρτυρες που κατέθεταν με υπεύθυνη δήλωση. Όμως ο Παπανδρέου αναγνώρισε σαν αντιστασιακούς και 82.000 ταγματασφαλίτες που τους είχε αναγνωρίσει η Χούντα.

Το έτος 1987, ο γιατρός Σκαρτσιάρης με τον Παλυβό έκαναν αίτηση στην Επιτροπή Κρίσεως των Αντιστασιακών που την αποτελούσαν ένας Πρωτοδίκης, ένας εκπρόσωπος της Νομαρχίας, ένας εκπρόσωπος της Αυτοδιοίκησης, ένας εκπρόσωπος των Εκπαιδευτικών, ένας εκπρόσωπος της ΠΕΑΕΑ και ένας εκπρόσωπος της ΠΟΑΕΑ.

Η ΠΟΑΕΑ ήταν δημιούργημα του Βαγγέλη Γιαννόπουλου, που στα Δικαστήρια με τον Κατριβάνο Υπερνομάρχη Αττικής, αποδείχτηκε με χαρτιά ότι ήταν Λοχίας υπό τις διαταγές του Μπάκου, Υπουργού Στρατιωτικών της Προδοτικής Κυβέρνησης Ράλλη και πήρε με αίτηση τον βαθμό Ανθυπασπιστή.

Ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος παρουσιάστηκε σαν Ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον ΕΛΑΣ, όπως αναφέρθηκε στη διάρκεια της δίκης, και αυτό για να διασπάσει την Εαμική Εθνική Αντίσταση και τους μεγάλους αγώνες, με αίμα και θυσίες των κομμουνιστών.

Ο Σκαρτσιάρης με τον Παλυβό έφτιαξαν ένα ψεύτικο χαρτί ανυπόγραφο ότι δήθεν είχαν συσταθεί στα Δίδυμα στις 13 Σεπτέμβρη 1944 δύο επιτροπές. Η μία με τον Σκαρτσιάρη Καπετάνιο του ΕΔΕΣ και τον Παλυβό σαν Στρατιωτικό Αρχηγό. Από την άλλη πλευρά πήραν μέρος, όπως είπαν, οι τρεις εκλεγμένοι βουλευτές της ΠΕΕΑ, Κυβέρνησης του Βουνού. Ο Κωστελένος από την Τροιζηνία, ο Γεωργοπαπαδάκος από την Ύδρα και ο Μήτσος Παπαγεωργίου από την Ερμιονίδα. Το χαρτί αυτό, καθόριζε τις περιοχές ελέγχου του ΕΔΕΣ Τροιζηνία και Ερμιονίδα και του ΕΛΑΣ περιοχές μετά την Τραχειά, Ναύπλιο, Άργος κλπ.

Με αυτό το χαρτί έκαναν αίτηση στην παραπάνω Επιτροπή αναγνωρίσεως της ιδιότητας του αντιστασιακού και κατ’ αρχήν ενεκρίθησαν. Αμέσως έκαναν αιτήσεις 35 άτομα, αναγνώρισης αντιστασιακών αγωνιστών του ΕΔΕΣ, μεταξύ των οποίων ήταν και δύο άτομα που γεννήθηκαν το 1929. Μόλις πληροφορήθηκα αυτήν τους την ενέργεια γράψαμε με τον Κοσμά Σταματίου Γραμματέα της ΠΕΑΕΑ, μια έκθεση των γεγονότων της επαρχίας μας και τον ρόλο αυτών των εξοπλισμένων από τους Γερμανούς. Στην έκθεση αυτή τονίζαμε ότι, ουδέποτε πήγαν δικοί μας αντιπρόσωποι στις 13 Σεπτέμβρη στα Δίδυμα, όπως έλεγαν αυτοί, που τότε δεν τους λογάριαζαν γιατί είχαν καταρρεύσει μετά τη μάχη και το ρεζιλίκι των Φούρνων. Επίσης αναφερόμαστε στον εξοπλισμό τους από τους Γερμανούς και την παρέλαση που έκαναν εξοπλισμένοι μπροστά στην Επιτροπή, που παρέδωσε 100 πατριώτες στους Γερμανούς και τους εκτέλεσαν.

Την έκθεση αυτή την στείλαμε στον Πρόεδρο της επιτροπής Κρίσεως και ένα αντίγραφο στείλαμε στην εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» που το δημοσίευσε με τον τίτλο «Θράσος χωρίς όρια» και συνοδευόταν από μια ξυλογραφία του Τάσου που έδειχνε τσολιάδες να εκτελούν τραυματίες του Αλβανικού πολέμου. Ο πρόεδρος της επιτροπής με κάλεσε να πάω στο Ναύπλιο, μια ορισμένη μέρα και ώρα και να του εξηγήσω τα παραπάνω, ερχόμενος σε αντιπαράθεση με τον Σκαρτσιάρη και τον Παλυβό, για να φανεί η αλήθεια. Γιατί εκκρεμούσαν οι 35 αιτήσεις Κρανιδιωτών για την αναγνώριση του αντιστασιακού αντάρτικου ΕΔΕΣ.

Πήγα μαζί με τον Κοσμά Σταματίου και εκεί βρήκαμε καμιά εικοσαριά πατριώτες γνωστούς για τα εθνικιστικά τους φρονήματα. Μέσα σ’ αυτούς ήταν και ο Λάμπης ο Κορδώνης (Μπεντής) που μόνιμα ήταν στην Ιταλική Καζάρμα. Ο πρόεδρος της επιτροπής κάλεσε τον Σκαρτσιάρη μέσα στην αίθουσα «κεκλεισμένων των θυρών» εμείς είμαστε απέξω. Εγώ έκανα βόλτες στον απέναντι διάδρομο, γιατί ο Παλυβός, είχε παραλάβει τον Σταματίου και τον απειλούσε ότι με αυτά που γράφουμε θα μας κλείσουν φυλακή γιατί αυτοί είναι εθνικόφρονες Έλληνες και πατριώτες και εμείς είμαστε Εαμοβούλγαροι, που θέλαμε να πουλήσουμε την Ελλάδα στους Ρώσους.

Σε κάποια στιγμή κατάλαβα ότι παράγινε το κακό και ότι ο Σταματίου είχε έλθει σε δύσκολη θέση. Τότε πλησίασα τον Παλυβό και του είπα να του μιλήσω. Του μίλησα λοιπόν για τον Γκαίμπελς καθώς και ο Μπακούνιν είχε πει, ότι εάν ένα ψέμα το επαναλάβεις χίλιες φορές, θα το πιστέψεις και εσύ και οι άλλοι. Αυτό έχεις πάθει και εσύ Γιάγκο. Στο άκουσμα του Γκαίμπελς, απάντησε ότι αυτός δεν ήταν με τους Γερμανούς και εγώ του είπα ότι όλα θα τα βρούμε εκεί μέσα, δείχνοντας την αίθουσα. Ενώ γύριζες στα κρατητήρια των Γερμανών μέσα στο Κρανίδι και σε εξόπλισαν κιόλας με αυτόματο τύπου Στεν, με το οποίο εμφανίστηκες στην παρέλαση στην πάνω πλατεία, μας λες ότι δεν πήγες με τους Γερμανούς και εμάς που δεν έχουμε δει ποτέ μας Βούλγαρο μας λες Εαμοβούλγαρους.

Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα, εμείς σαν Έλληνες και σαν Κρανιδιώτες που αγαπάμε την πατρίδα μας, τα ξεχάσαμε και σας συγχωρήσαμε γιατί πιστεύουμε ότι με μίση και αντεκδικήσεις δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Τότε πετάχτηκε ανάμεσα από τα είκοσι άτομα, ο Λάμπης ο Κορδώνης και είπε ότι αυτοί μας συγχώρησαν. Ανατρίχιασα για το θράσσος του, γιατί εκτός από το ξύλο που έδινε στα κρατητήρια των Γερμανών στου Πέλλα, χτυπούσε μαζί με έναν ναύτη απ’ το Φανάρι, μετά τη Βάρκιζα και στα κρατητήρια του Κρανιδίου και στις Σπέτσες, τον Μάρτη του 1945. τότε που ο Μπενάκης μας είχε φυλακίσει και μας βασάνιζε, ήταν και αυτός βασανιστής. Του απάντησε, βέβαια, ότι εσύ πρέπει να ζητήσεις συγχώρηση από τους βασανισμένους στα κρατητήρια των Γερμανών και των Ιταλών ακόμα και από τους νεκρούς. Παρόλα αυτά σηκωθείτε και φύγετε γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα σας αφήσουμε να αλλάξετε την ιστορία του τόπου μας που είναι γραμμένη με βασανιστήρια και τόσους νεκρούς, με θυσίες και με αίμα καθώς και με μεγάλους πατριωτικούς αγώνες για τη λευτεριά της πατρίδας μας.

Μετά από αυτά έφυγαν όλοι και γλυτώσαμε με τον Κοσμά. Μείναμε όμως έξω από το δωμάτιο της εξεταστικής επιτροπής που επικρατούσε ησυχία. Προς στιγμή ακούσαμε τον Σκαρτσιάρη να φωνάζει και ανοίγει αμέσως η πόρτα και ένας από την επιτροπή είπε να περάσει ο πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ. Μπήκα μέσα και ο πρόεδρος μου υπέδειξε να καθίσω σε μια καρέκλα εμπρός σε ένα μακρόστενο μεγάλο τραπέζι που γύρω του κάθονταν περίπου 10 άτομα. Δεξιά μου είχα τον καθηγητή μέσης εκπαίδευσης και απέναντι του Σκαρτσιάρη. Ο πρόεδρος καθόταν στο βάθος του τραπεζιού. Μόλις μπήκα, ο πρόεδρος μου είπε ότι μας έχεις στείλει μια καταγγελία σαν πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ και μας γράφεις : «Όταν ήρθαν οι Γερμανοί στο Κρανίδι μια επιτροπή από Κρανιδιώτες παρέδωσε στους Γερμανούς 100 άτομα που απ’ αυτούς εκτέλεσαν 34». Του απάντησα ότι για ότι γράφω είμαι υπεύθυνος και μπορώ να το αποδείξω από τους υπάρχοντες επιζώντες. Τότε με ρώτησε αν ο κύριος Σκαρτσιάρης ήταν στον αφοπλισμό των Ιταλών στο Πορτοχέλι. Και ποιος άλλος ήταν. Τα όπλα δε που πήραν τι τα έκαναν. Απάντησα ότι αρκετοί Κρανιδιώτες και Διδυμιώτες, είκοσι περίπου άτομα όπως ο Πέτρος Μπουγιατιώτης, Κώστας Σαραντόπουλος, Γιαννακόπουλος και 7 εξοπλισμένοι αντάρτες πήραν μέρος σ’ αυτή την επιχείρηση κάτω από τις διαταγές του πρώτου αντάρτη Αντωνίου (Μαύρου). Αυτοί έφεραν το βάρος της επιχείρησης, γιατί οι άλλοι είχανε τρία όπλα δύο Εγγλέζικα και ένα Ιταλικό και δύο δίκανα. Τα όπλα τα πήραν οι αντάρτες, τα φόρτωσαν σ’ ένα κάρο τετράτροχο του Μπούκωση με μεταφορέα τον Πάνο Γιαννακόπουλο από την Κοιλάδα, τον Ντίνο Σαραντόπουλο και την ομάδα των ανταρτών. Τα όπλα τα ξεφόρτωσαν σε μια σπηλιά πριν από τους Φούρνους και για τρεις ημέρες τα φρουρούσε ο Γιαννακόπουλος. Κατόπιν τα πήγαν στα Παπούλια και αφού ο Κονταλώνης κράτησε μερικά, τα υπόλοιπα τα έστειλαν στην Νέα Επίδαυρο για την Γκούρα.

Ο Σκαρσιάρης επέμενε, ότι τα όπλα μας τα πήραν οι αντάρτες παρά τη θέλησή μας. Εγώ απάντησα ότι μόνον η παρουσία των ανταρτών ήταν εγγύηση για την παράδοση των όπλων από τους Ιταλούς, επειδή ήταν εξοπλισμένοι. Οι Ιταλοί ζητούσαν μόνο έναν αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού για να τα παραδώσουν και παρουσιάσθηκε ο Κονδύλης που του παρέδωσαν τον οπλισμό.

Τα όπλα τα πήραν οι αντάρτες και ήσαν υποχρεωμένοι να τα στείλουν στο Αρχηγείο της Γκούρας για να εξοπλισθούν και άλλοι Έλληνες και να πολεμήσουν τους κατακτητές. Σε ερώτηση του προέδρου αν γνωρίζω ότι ο Σκαρτσιάρης ήταν στην επιτροπή που παρέδωσαν, όπως έγραφα τους 100 Κρανιδιώτες, απάντησα ότι δεν μπορούσα να το πω γιατί μας είχαν κλείσει σπίτια μας από τις 5 η ώρα το απόγευμα και η κυκλοφορία άρχιζε στις 8 το πρωί. Αυτές τις ώρες γύριζαν οι συνεργάτες των Γερμανών μαζί με τους Γερμανούς σε διάφορα σπίτια και έκαναν συλλήψεις, βασανισμούς και εκτελέσεις. Συγκεκριμένα κύκλωσαν το σπίτι του γαμπρού μου Βαγγέλη Κυριάκη 18 Κρανιδιώτες και λίγοι Γερμανοί και τον συνέλαβαν μαζί με τον πατέρα μου και τις 2 αδελφές μου.

Θα σας διηγηθώ όμως, είπα στον πρόεδρο, μια περίπτωση που ήμουνα μπροστά. Κατά τις 10 η ώρα το πρωί ο Σκαρτσιάρης, ερχόμενος από την Παναγία περνούσε έξω από το μπακάλικο του θείου μου του Γιώργη Καλομπίρη, που οι Γερμανοί είχαν πιάσει τον 23χρονο γιο του. Ο θείος μου βλέποντας τον Σκαρτσιάρη βγήκε από το μαγαζί και εκλιπαρώντας τον του είπε : «Γιατρέ κάνε μου τη χάρη να μεσολαβήσεις στους Γερμανούς να μη σκοτώσουνε το γιο μου γιατί τον έχω ένα και μοναχό». Τότε ο Σκαρτσιάρης του απάντησε : «Έι Μπαρμπαγιώργη ο γιος σου είναι ζωηρός και ο ήλιος του Κρανιδίου δεν πρέπει να τον ξαναδεί». Τον έστειλαν το γιο του στην Κόρινθο και τον εκτέλεσαν με άλλους πατριώτες στις 13 Αυγούστου 1944.

Απ’ ότι κατάλαβα, ο θείος μου με την πείρα του, πίστευε ότι ο γιατρός μπορούσε να τον ελευθερώσει. Η απάντηση του Σκαρτσιάρη ήταν ότι αυτές τις ημέρες ήταν στα Δίδυμα. Του απάντησα σταθερά ότι : «Δεν ήσουν στα Δίδυμα αλλά ερχόσουν από το σπίτι του Τσουρούτη που εσύ και ο Τάσος ο Βάθης, ο συγγενής τους, πιάσατε τον άνδρα της Παναγιούλας και τον αδελφό της». Τον άνδρα της τον εκτέλεσαν στις 12 Αυγούστου στην Κόρινθο. Και τον αδελφό της το Γιάννη ο Παλιτσάκης, αφού τον χαράκωνε και του έριχνε αλάτι και λεμόνι, τον πέταξε από μια ταράτσα καλώντας και τον κόσμο των Ιρίων να παρακολουθήσει το θέαμα. Απευθύνθηκα στον πρόεδρο και του είπα ότι η γυναίκα αυτή ζει ακόμα και κάθε βράδυ μοιρολογώντας τους δικούς της καταριέται αυτούς τους δύο που κατέστρεψαν την οικογένειά της, να μην τους βρει το ξημέρωμα. Μπορείτε να την καλέσετε να σας τα πει η ίδια. Ο Σκαρτσιάρης που ήταν απέναντί μου, έξαλλος σήκωσε το μπαστούνι να με χτυπήσει στο κεφάλι. Ευτυχώς πρόλαβε ο διπλανός μου καθηγητής που ήταν πανύψηλος και δεν με χτύπησε. Φώναζε ότι ήταν 82 χρονών και δεν έλεγε ψέμματα και ότι είχε επαφές με την Ιντέλιτζες Σέρβις και μας ανέφερε διάφορα πρόσωπα από την Αθήνα που είχαν επαφές και δεν ήσαν με τους Γερμανούς.

Απευθυνόμενος σε μένα είπε ότι εμείς είμαστε με τους Γερμανούς και ότι οι αδελφές μου, φτιάχνανε και τους πήγαιναν γλυκά. Ο πρόεδρος με κοίταξε ερωτηματικά και του απάντησα : «Εμείς είμαστε μια οικογένεια με πέντε αδελφές και τις δύο, τον πατέρας μας και τον γαμπρό μας τους είχανε οι Γερμανοί κρατούμενους. Ίσως οι αδελφές να σκέφτηκαν να στείλουν γλυκά στους Γερμανούς για να τους καλοπιάσουν και να γλυτώσουν τη ζωή των δικών μας. Αλλά εμείς κύριε πρόεδρε, στον τόπο μας στέλνουνε γλυκά σε χαρές και γιορτές. Και το παιδί που πηγαίνει τα γλυκά το ντύνουμε με τα καλύτερα ρούχα τα πηγαίνει δε σε ένα δίσκο εκτεθειμένα για την χαρά και την τιμή του σπιτιού που προορίζονται. Στην περίπτωση όμως τη δική μας αυτά ήτανε γλυκά ντροπής και σίγουρα οι αδελφές μου θα τα πήγανε σκεπασμένα σε κάποιο καλάθι.

Γυρίζοντας τότε προς τον Σκαρτσιάρη, τον ρώτησα αν ήταν καλά τα γλυκά και του άρεσαν. Αυτός εξαγριωμένος σήκωσε για δεύτερη φορά το μπαστούνι να με κτυπήσει και τότε ο πρόεδρος παρενέβη και τον απείλησε ότι θα τον πετάξει έξω αν συνεχίσει αυτήν την τακτική. Τότε εγώ είπα : Εάν ήταν ή δεν ήταν κύριε πρόεδρε ο Σκαρτσιάρης με τους Γερμανούς το λέει μόνος του. Διότι ναι μεν είναι ψέμα και συκοφαντία τα γλυκά αλλά, έδειχνε ξεκάθαρα ότι βρισκόταν στα γραφεία των Γερμανών. Τότε έχασα την υπομονή μου και είπα στον Σκαρτσιάρη : Την ιστορία δεν θα την αλλάξετε εσείς. Να πας στο σπίτι σου και να περιμένεις τον θάνατο, που αργά ή γρήγορα θα έρθει σε όλους μας, αλλά εσύ θα πεθάνεις σαν προδότης και σαν εγκληματίας. Στην συνέχεια ο πρόεδρος κάλεσε τον Παλυβό και μου έκανε την ίδια ερώτηση. Δηλαδή αν πήρε μέρος στον αφοπλισμό των Ιταλών στο Πορτοχέλι.

Του απάντησα ότι πήρε μέρος από όσα ξέρω. Ο Παλυβός αμέσως είπε ότι πήρε μέρος και τα μισά όπλα τους τα πήραν οι αντάρτες με το ζόρι και τα άλλα μισά τα κράτησαν και με αυτά εξόπλισαν τις αντάρτικες ομάδες του ΕΔΕΣ. Τότε ο εκπρόσωπος της ΠΕΑΕΑ Σταμάτης Λούρης τον ρώτησε αν είχαν δώσει καμιά μάχη με τους Γερμανούς ή αν είχαν κάνει σαμποτάζ ή έστω είχαν πετάξει μια πέτρα στους Γερμανούς. Η απάντηση του ήταν ΟΧΙ. Τότε είπα εγώ «πως είναι δυνατόν να χτυπούσαν τους Γερμανούς αφού αυτοί τους είχαν εξοπλίσει; Δώσανε μάχη στις 3 του Σεπτέμβρη με τους αντάρτες και είχαμε 9 νεκροούς;»

Στη συνέχεια είπα στον πρόεδρο να μου επιτρέψει να ρωτήσω τον Παλυβό, πόσα όπλα πήραν από τους Ιταλούς στο Πορτοχέλι και εξόπλισαν το ΕΔΕΣ. Η απάντηση του ήταν ότι δεν ήξερε. Τότε, του λέω, θα σου πω εγώ πόσα ήτανε.

- Ήτανε 72 οι Ιταλοί σε όλη την επαρχία μας και μαζεύτηκαν στο Πορτοχέλι. Πήρατε τα όπλα όπως λες και τα άλλα μισά τα πήραν οι αντάρτες. Δηλαδή, 36 όπλα. Ήταν Ιταλικής κατασκευής τα όπλα; Απάντησε καταφατικά.

- Τότε πως εξηγείται κύριε Παλυβέ, την τελευταία ημέρα που φεύγανε οι Γερμανοί από το Κρανίδι και παρελάσατε μπροστά τους πάνω από 100 άτομα οπλισμένοι με διάφορα όπλα, εσύ να έχεις κρεμασμένο ένα γερμανικό όπλο τύπου ΣΤΕΝ; Τα δε όπλα των Ιταλών πως γίνανε πάνω από 100;

Τότε εκνευρισμένος και εξαγριωμένος ο Παλυβός είπε στον πρόεδρο :

- Κύριε πρόεδρε εγώ δεν μπορώ να κουβεντιάσω με αυτόν τον άνθρωπο και να μου επιτρέψετε να φύγω. Και έφυγε.

Ο πρόεδρος προς τιμή του, όπως πληροφορήθηκα, δεν αρκέσθηκε στις μαρτυρίες μας σχετικά με το ΕΔΕΣ αλλά πήρε πληροφορίες από το υπουργείο στρατιωτικών, που τον διαβεβαίωσαν ότι στην Ερμιονίδα δεν υπήρξε ποτέ παράρτημα του ΕΔΕΣ ούτε σε άλλο μέρος της Ελλάδος εκτός της υπαίθρου της Ηπείρου και στην Αθήνα με πολιτικές οργανώσεις.

Τις πληροφορίες ο κ. Τσιμάνης τις πήρε από αυτούς τους ανθρώπους, τους προδότες και σαν φασίστας που ήταν, παραποίησε την ιστορία της επαρχίας μας.

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΥ

.
Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Το 1996 ο σύλλογος δασκάλων και νηπιαγωγών του Αργοσαρωνικού σαν σωστοί εκπαιδευτές ερεύνησαν και έγραψαν την ιστορική εκτέλεση 22 αγωνιστών, θύματα των Γερμανών κατακτητών στη θέση Νιχώρι περιφέρειας Δήμου Επιδαύρου.

Από τους 22 αυτούς εκτελεσθέντες οι 17 ήταν από το χωριό Καρατζά περιοχής Τροιζινίας και Δήμου Τροιζινίας. Η κοινότητα Καρατζά πήρε τα οστά των 17 εκτελεσθέντων πατριωτών, τα μετέφερε στο Νεκροταφείο του χωριού και στην συνέχεια έφτιαξε ένα μνημείο στο κέντρο του χωριού τιμώντας τους νεκρούς τους.

Κάθε χρόνο με πρωτοβουλία του συλλόγου των δασκάλων και μια επταμελή Επιτροπή που 5 από τα μέλη της είναι παιδιά εκτελεσθέντων, αγόρασαν ένα χώρο 100 τ.μ στον τόπο της εκτέλεσης 20X40 τ.μ.

Οι πρώτες ενέργειες της επιτροπής έχοντας ιδιόκτητο χώρο ήταν η κατασκευή μνημείου και άρχισαν από τον κοινοτάρχη Τραχειάς και στη συνέχεια από τον Δήμαρχο Επιδαύρου και τον Νομάρχη Αργολίδος Σαραβάκο. Αλλά τα μέλη της επιτροπής για τους κυρίους αυτούς ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και έτσι άρχισε από μέρους τους μια ανόητη αντίδραση κομματικού αμοραλισμού εις βάρος της μνήμης των 22 εκτελεσθέντων.

Η επιτροπή συναντώντας δυσκολίες και επειδή η ΠΕΑΕΑ συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις της, παραχώρησαν το 1/7 του χώρου και εκεί τοποθέτησαν μια μαρμάρινη πλάκα 1.50X0.80 γράφοντας αναλυτικά τα ονόματα των 22 νεκρών. Στη συνέχεια με τις δημοτικές εκλογές επικράτησε ο Ιωάννης Σαμπάνης και σαν νέος δήμαρχος άρχισε συνεργασία με το Σύλλογο δασκάλων και την ΠΕΑΕΑ Κρανιδίου που πρόεδρος του παραρτήματος ήταν ο Βασίλης Λαδάς.

Κάθε χρόνο το πρώτο 10ήμερο του Ιουνίου με ανάλογες τιμητικές εκδηλώσεις στην εκκλησία του Καρατζά και με θρησκευτική δέηση στον τόπο εκτέλεσης με βασικούς ομιλητές τους δασκάλους του Συλλόγου.

Η Επιτροπή των θυμάτων μαζί με τον Πρόεδρο του Παραρτήματος ΠΕΑΕΑ άρχισαν να μεθοδεύουν για την επιτυχή έκβαση της κατασκευής του μνημείου στον ιδιόκτητο χώρο. Η επιτροπή με διάφορα διαβήματα και αιτήσεις στο Νομάρχη Αργολίδος κο Σαλεσιώτη που επρόσκειτο στο ΠΑΣΟΚ και είχε διαδεχθεί τον κο Σαραβάκο που ανήκε στη Ν.Δ.

Με τον Καποδιστριακό Δήμο και την επέκταση του Δήμου, με Δήμαρχο τον κο Λιμνιάτη ο οποίος ήταν πάντα πρόθυμος όταν τον επισκέφτηκα σαν πρόεδρος της επιτροπής, ευχαρίστως να βοηθήσει για το μνημείο, αλλά ο κος Σαραβάκος με τον πρώην Κοινοτάρχη και την κομματικοποίηση είχαν δώσει εντολή στην Πολεοδομία και αυτοί σύμφωνα με το νόμο απαιτούσαν έκταση 4 στρεμμάτων που πάνω σ’ αυτή επιτρέπετο να οικοδομηθούν πολυκατοικίες και εργοστάσια!

Οι δυσκολίες σαν πρόεδρος της επιτροπής, ήταν διότι τα μέλη της επιτροπής για το μνημείο ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, και είχε αρχίσει μια διαμάχη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Όταν κατάλαβα πού πηγαίνανε με αυτές τις ανοησίες των 2 παρατάξεων, απαίτησα η επιτροπή να μην ασχοληθεί με τα κόμματα παρά μόνο με τα θέματα του μνημείου τιμώντας τη μνήμη των 22 νεκρών.

Ξεκινήσαμε λοιπόν σαν επικεφαλής με διάφορες παραστάσεις αιτήσεις και επισκέψεις των αρμοδίων οι οποίοι κανένας δεν είχε αντίρρηση σ’ αυτό το εθνικό και ανθρωπιστικό μας αίτημα αλλά πρόβαλλαν την Πολεοδομία Ναυπλίου.

Το πιο περίεργο είναι ότι ο Σαλεσιώτης διαδέχθηκε τον Σαραβάκο στην Νομαρχία Αργολίδος σαν σοσιαλιστής του ΠΑΣΟΚ που το κόμμα αυτό είχε μερικώς αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση, ενδιαφέρθηκε έντονα και μας υποσχέθηκε νε μεσολαβήσει με την Πολεοδομία να πάρουμε την άδεια αυτή που μας ανήκε στον ιδιόκτητο χώρο. «Ευχαρίστως» μου υποσχέθηκε, «θα έρθω μαζί σας μέχρι την κα Παπανδρέου για το δίκαιο αίτημά σας». Σαν πρόεδρος της επιτροπής τόνισα στον Νομάρχη πως το πρόβλημα δεν είναι Παπανδρέου είναι οι υφιστάμενοί σας της Πολεοδομίας, που αρνούνται να μας δώσουν την άδεια στο χώρο μας να τοποθετήσουμε το μνημείο με τα ονόματα των 22 εκτελεσθέντων σε έναν χώρο 40 X 80! Τόνισα επίσης στο Νομάρχη ότι εκατοντάδες χιλιάδες στύλοι της ΔΕΗ και του ΟΤΕ και άλλα τόσα εικονοστάσια δίπλα στην άσφαλτο αυτά ενοχλούν, ή εμείς 25 μέτρα από τον άξονα του δρόμου γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό;

Ζητήσαμε να επιβάλλει στην Πολεοδομία να μας δώσει ειδική άδεια γι’αυτό το σκοπό και αν για οποιοδήποτε λόγο αποτύχει, να μας δώσετε εσείς σαν πρώτος πολίτης του Νομού ένα χαρτί να τοποθετήσουμε 12 κύβους και πάνω σ’ αυτούς το μνημείο.

Ο Νομάρχης έδειξε ενδιαφέρον, και μου είπε να πάρετε ένα μηχάνημα και να πάτε να τοποθετήσετε τους 12 κύβους και όταν του είπα πως μπορεί να μας συλλάβουν, μου υποσχέθηκε πως θα πάρει τον Διοικητή της Χωροφυλακής στο τηλέφωνο και θα του ζητήσει να μην με συλλάβουν και να μας αφήσουν να τελειώσουμε το έργο. Μου ζήτησε ακόμα την ημέρα που θα ξεκινήσουμε να τον ειδοποιήσω για να λάβει τα μέτρα του να γίνει σωστά η δουλειά.

Έτσι και έγινε από την προηγούμενη πήρα το Νομάρχη τηλέφωνο και του είπα ότι αύριο ώρα 9 ξεκινάμε. Μόλις αρχίσαμε την εργασία ώρα 10 πρωινή ήρθε το 100 από το Λυγουριό και μου ζήτησαν την άδεια για να μην με πάνε στο αυτόφωρο και ότι είχε γίνει καταγγελία.

Την καταγγελία την έκανε ένας πρώην χουντικός πρόεδρος από το Καρατζά που το ομολόγησε εν καιρώ ο ίδιος με θράσος και ένιωθε περήφανος και ας του είχαν σκοτώσει στον τόπο αυτό τον πατέρα του! Αυτός όπως μου είπαν είχε το παρατσούκλι «Νταγιάν» διότι είχε ένα μάτι και φορούσε πάντα μαύρα γυαλιά.

Στο αστυνομικό τμήμα του Λυγουριού που με οδήγησαν με κράτησαν μέχρι τις 2 η ώρα γιατί αυτός που έκανε την καταγγελία δεν ήρθε να την κάνει και γραπτώς, στο μεταξύ τηλεφώνησα 5 φορές στο Νομάρχη για να με αφήσουν, και αυτός με καθησύχαζε.

Όταν αφέθηκα ελεύθερος εξέθεσα στα μέλη της ομάδας για την κατασκευή του μνημείου τι ακριβώς είχε συμβεί και ποια ήταν η στάση του Νομάρχη που τον χαρακτήρισα ψεύτη, επιπόλαιο και προπάντων ασυνεπή. Και αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε να ακούσουμε τι είχε να μας πει. Στην επίσκεψή μας του τονίσαμε αφού βρίσκει σωστές και πατριωτικές τις ενέργειες μας να μας δώσει το χαρτί από την Πολεοδομία για να μην κινδυνεύουμε. Μας δήλωσε αγανακτισμένος να πάτε να τοποθετήσετε και απλώς να τον ειδοποιήσουμε πριν και θα το αναλάβει.

Μετά την υπόσχεση του Νομάρχη κατεβάσαμε γερανό και μόλις τοποθετήσαμε τους πρώτους 10 κύβους ήρθε ένας πολίτης με το 100 και με τους 2 ίδιους χωροφύλακες που με συνέλαβαν την πρώτη φορά. Ο πολίτης μου ζήτησε αν έχω άδεια από την Πολεοδομία και στην ερώτησή μου για το ποιος είναι μου απάντησε πως ήταν ο πρόεδρος της Τραχειάς και μέλος του Δ.Σ Επιδαύρου.

Τον κοίταξα αηδιασμένος και του είπα: « πήγαινε ρε 10 μέτρα πιο κάτω στο ποτάμι και σκύψε να φιλήσεις το χώμα που εκεί χύθηκαν πάνω από 200 κιλά αίμα αθώων πατριωτών της περιοχής σας».

Επενέβησαν οι χωροφύλακες και τον ρώτησαν αν θα έρθει να κάνει γραπτή καταγγελία για να με συλλάβουν. Αυτός αποτραβήχτηκε πιο πέρα και τηλεφώνησε προφανώς στον Δήμαρχο Επιδαύρου και αφού πήρε την εντολή μας έβαλαν στο περιπολικό με τον οδηγό του γερανού και αυτός ο αλήτης έκανε γραπτή καταγγελία και εγώ απολογήθηκα γραπτώς στον Αστυνόμο και ετοίμασαν το κατηγορητήριο. Από την ώρα της σύλληψης μου μέχρι τις 3 μ.μ που με πήγαν στον εισαγγελέα πήρα 6 φορές τηλέφωνο αυτόν τον θλιβερό Νομάρχη και οι απαντήσεις του ήταν πάντα καθησυχαστικές, «εγώ τηλεφωνιέμαι με τον Διοικητή της χωροφυλακής» και «πως με έμπλεξε σε τέτοια περιπέτεια» και άλλα ψέματα.

Στην τελευταία μου τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του, μπαίνοντας στο δικαστικό μέγαρο, είχα την εξής γελοία απάντηση: «πήγαινε στον εισαγγελέα και όταν τελειώσεις να με ενημερώσεις τι έγινε».
Ο εισαγγελέας όρισε δικάσιμο μετά από 20 μέρες και αφέθηκα ελεύθερος. Δεν καταδέχτηκα να πάρω τηλέφωνο αυτόν τον ψεύτη μια και δεν σεβάστηκε την θέση του και τον εαυτό του που ο λαός τον είχε τοποθετήσει πρώτο πολίτη του Νομού.

Στη δίκη ο πρόεδρος έδωσε ένα χρόνο αναβολή για να προσπαθήσουμε να νομιμοποιήσουμε την κατασκευή του μνημείου.

Τότε πήρα τηλέφωνο και ενημέρωσα τον Νομάρχη για την απόφαση του δικαστηρίου, και του ζήτησα μέσα στο διάστημα αυτό να βγάλουμε μια ειδική άδεια από την Πολεοδομία. Αυτός με όλα τα ψεύτικα του λόγια δεν μπόρεσε να κάνει κάτι. Και πριν εκπνεύσει το χρονικό περιθώριο που μας έδωσε το δικαστήριο, έγιναν εκλογές και έχασε τη θέση του. Φτάνουμε λοιπόν την ημέρα της δίκης που τον είχα ειδοποιήσει από την προηγούμενη, για να έρθει όπως μου είχε υποσχεθεί μάρτυρας για να μην τιμωρηθώ, και ο αξιοθρήνητος αυτός άνθρωπος ήταν πρόθυμος να έρθει. Την ημέρα όμως εκείνη και ενώ η ώρα είχε πάει 9 δεν τον έβλεπα να εμφανίζεται. Στα επανειλημμένα τηλεφωνήματα μου ο αυτόματος απαντούσε ότι το τηλέφωνο είναι εκτός λειτουργίας.

Η πρόεδρος του Δικαστηρίου με ρώτησε γιατί δεν πήρα άδεια από την Πολεοδομία. Της είπα ότι έχουμε στη διάθεση μας έναν ιδιόκτητο χώρο και θέλουμε να τοποθετήσουμε ένα μνημείο με εμβαδό 80X40 πόντους, όσο μια κολόνα της ΔΕΗ. Εξήγησα ότι είμαι από το Κρανίδι και πρόεδρος του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ, μια οργάνωση με 110.000 μέλη και το καταστατικό μας είναι ότι όπου υπάρχουν τόποι εκτελεσθέντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης κατά το διάστημα της κατοχής από τα γερμανικά στρατεύματα, να τιμούνται στους τόπους μαρτυρίων με μνημεία και ότι άλλες εκδηλώσεις στη μνήμη των νεκρών μας. Γι’ αυτό έφυγα από το Κρανίδι 50 χιλιόμετρα μακριά να φτιάξουμε ένα μνημείο από εθνική και ανθρωπιστική υποχρέωση. Η Πρόεδρος προς τιμήν της με απάλλαξε, και βγαίνοντας από το δικαστήριο ώρα 2.30 μ.μ πήρα ξανά τηλέφωνο διότι πίστευα απόλυτα ότι αυτός ο θλιβερός ψεύτης είχε κλείσει το τηλέφωνο επίτηδες να αποφύγει το δικαστήριο. Απόδειξη μόλις χτύπησε το τηλέφωνο το σήκωσε ο ίδιος του είπα ότι «έγινε το δικαστήριο και αθωώθηκα και λυπάμαι που αθέτησες κάθε σου υπόσχεση». Η απάντησή του ήταν ότι ήταν άρρωστος, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν άρρωστος απ[ο τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 μ.μ. του έκλεισα το τηλέφωνο με αηδία.

Αυτή είναι η ιστορία, μέχρι προ ενός μηνός που στην μαρμάρινη πλάκα που είχαμε τοποθετήσει το παράρτημα ΠΕΑΕΑ Κρανιδίου, βέβηλοι ανθέλληνες μουντζούρωσαν πάνω στα ονόματα των 22 νεκρών την πλάκα με μαύρη μπογιά με το σήμα του φασιστικού αγκυλωτού σταυρού και κάτω με τα αρχικά των S –S. Αυτό το φωτογραφίσαμε, αλλά τα κτήνη αυτά δεν αρκέσθηκαν σάυτήν την βεβήλωση και μετά 5 ημέρες το έκλεψαν και εξαφανίστηκε.

Με όλα τα παραπάνω το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει σαν υπεύθυνος άνθρωπος από τους κυβερνώντες στην Ελλάδα, να δώσει επιτέλους ένα χαρτί για την κατασκευή αυτού του μνημείου που είναι εθνική υποχρέωση κατά το σύνταγμα ατομική ιδιοκτησία της ΠΕΑΕΑ και της επιτροπής των θυμάτων που αποτελούν την ομάδα για την ανέγερση του μνημείου για την θυσία αυτών των Ελλήνων πατριωτών, και στην συνέχεια στην πορεία των χρόνων να βλέπουν και να διδάσκονται οι μέλλουσες γενιές, που από τη θέση του θα είναι ένα κομψοτέχνημα δίπλα σε έναν δρόμο που περνούν κατά χιλιάδες όχι μόνο Έλληνες αλλά και ξένοι από όλο τον κόσμο.

Ιστορικά γεγονότα...

«Η καλλιέργεια στη μνήμη ενάντια στη λήθη και σε
κάθε μορφή εξουσίας, είναι η ίδια η ύπαρξή μας»

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Ερχόμενη η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη συμφωνία του Λιβάνου, ήταν υποχρεωμένη να συλλάβει αμέσως και να καταδικάσει όλους τους συνεργάτες των Γερμανών.

Η πρώτη ενέργεια όταν αποβιβάστηκε ο Κανελόπουλος σαν υπουργός της κυβέρνησης στην Καλαμάτα, αφόπλισε τα Τάγματα Ασφαλείας, που ηγέτης των ταγμάτων Ασφαλείας ήταν ο Παπαδόγκονας, συνταγματάρχης του Ελληνικού στρατού.

Σε όλη την Πελοπόννησο με 8.000 τσολιάδες, υποχρέωσε τον Παπαδόγκονα να καταθέσουν τα όπλα σε μια ομάδα Εγγλέζων και σε τμήματα του ΕΛΑΣ τον δε Παπαδόγκονα με ορισμένα στελέχη τον συνέλαβαν δήθεν και τους μετέφεραν στα ξενοδοχεία των Σπετσών και μετά ένα μήνα τους πήγανε στου Μακρυγιάννη, έχοντας οι Άγγλοι στο πρόγραμμά τους, με την δολοφονία του λαού στις 3 Δεκεμβρίου και στην συνέχεια τον εμφύλιο πόλεμο, τον δε Παπαδόγκονα και τους άλλους τους εξόπλισαν με εγγλέζικα όπλα, αντιστάθηκαν στου Μακρυγιάννη κατά του εφεδρικού ΕΛΑΣ Αθηνών και στη συνέχεια στον εμφύλιο πόλεμο.

Στις 18 Οκτωβρίου ήλθε στην Αθήνα η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, και σύμφωνα με τη συμφωνία του Λιβάνου πάντα με την καθοδήγηση των Άγγλων!! για τους σκοπούς τους στην Ελλάδα, συνέλαβαν το στρατηγό Τσολάκογλου, που σαν εκπρόσωπος της Ελλάδας παρέδωσε επίσημα τη χώρα στους Γερμανούς κατακτητές και στη συνέχεια ανέλαβε την πρωθυπουργία μιας ομάδας προδοτών. Τον διαδέχθηκε ο Λογοθετόπουλος, και στην συνέχεια ο Ιωάννης Ράλλης.

Τρείς προδοτικές κυβερνήσεις μαζί με τους πρωθυπουργούς και μέρος των υπουργών τους.

Συνέλαβαν και τον στρατηγό Μπάχο, μεγάλο εγκληματία, αρχηγό τμήματος των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τον Λογοθετόπουλο δεν τον συνέλαβε διότι φεύγοντας οι Γερμανοί, έφυγε και αυτός μαζί με τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής και πήγε στην Γερμανία.

Για την ιστορία, όταν έγινε το δικαστήριο των Δοσίλογων κατηγορήθηκε για προδότης, και καταδικάστηκε εις θάνατον ερήμην διότι απουσίαζε.

Για την ιστορία στο διάστημα του εμφυλίου πολέμου ο Λογοθετόπουλος έκανε αναθεώρηση της δίκης και αθωώθηκε!!!!!

Ήλθε ελεύθερος στην Ελλάδα.

Το πρώτο δικαστήριο των Δοσίλογων έγινε τον Δεκέμβριο του 1944 με κατηγορούμενο τον στρατηγό Μπάχο, η δίκη εξελισσόταν παρωδία,πολύ λίγο σύμφωνα με τα εγκλήματά του που ο λαός ξέροντας την δράση του και τα εγκλήματα του, αγανακτούσε με τον τρόπο που εκτελείτο η διαδικασία.

Γ'αυτό σύμφωνα με τους ιστορικούς της εποχής και την εφημερίδα Ακρόπολη μια ομάδα της ΟΠΛΑ επήγε στη φυλακή όπου κρατούνταν και τον έσφαξε.

Ακολούθησε μετά τον Δεκέμβριο η δίκη του Τσολάκογλου, που τον καταδίκασαν εις θάνατον με στρατιωτική καθαίρεση, και μετά ένα χρόνο πέθανε στις φυλακές από καρκίνο.

Στη δίκη του Τσολάκογλου, μάρτυρες κατηγορίας ήταν ο Κανελόπουλος και ο Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν γελοίοι και οι δυο τους σαν μάρτυρες κατηγορώντας τον Τσολάκογλου προδότη όταν ο ίδιος στο δικαστήριο τους μίλησε επί λέξη, ότι με υπόδειξη του Γεωργίου Παπανδρέου, Καφαντάρη και Κανελόπουλου υπέδειξαν τον Τσολάκογλου, μπαίνοντας οι Γερμανοί να γίνει ελληνική κυβέρνηση, να διατηρηθεί η τάξις και η δική μας υπόσταση.

(Αν ήταν δυνατόν με τους Γερμανούς φασίστες να δεχθούν σαν κατακτητές υποδείξεις των σκλαβωμένων!!!!)

Στο δικαστήριο έγιναν τρομερές προκλήσεις κατά των δικαστών εκ μέρους των κατηγορουμένων, που ο Τσολάκογλου τους αποκαλούσε φαύλους, και ότι ήταν ανίκανοι να τον δικάσουν διότι εθεωρείτο μέγας πατριώτης.

Ο Τσολάκογλου ακόμα αποκάλυψε στην δίκη και υπόδειξη Γεωργίου Παπανδρέου, να κάνει κυβέρνηση επί λέξη και να πει έναν καλό λόγο στους κατακτητές για το καλό του λαού!!!

Εδώ γελάμε;

Ο Τσολάκογλου δικάστηκε εις θάνατον και πέθανε στη φυλακή μετά ένα χρόνο.

23 Φλεβάρη 1945 έγινε η περιβόητη δίκη του Ιωάννη Ράλλη, του ανθρώπου που μετέφερε μαζί από φυλακή σε φυλακή 2 βαλίτσες, που αναφέρω σε άλλο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, απειλώντας ότι; 'όποιος θέλει να με πάει στο δικαστήριο αν τολμάει ας το κάνει και θα ακουστούν συνταρακτικές αποκαλύψεις.

Στις 23 Φλεβάρη 1945 ακούστηκαν πολλά απίστευτα και κατά τους ιστορικούς της εποχής ο Ράλλης από κατηγορούμενο μετετράπη σε κατήγορο αποκαλώντας τους δικαστές, όπως και ο Τσολάκογλου, φαύλους και ανίκανους να τον δικάσουν.

Στην απολογία του ο Ράλλης, με απερίγραπτο θράσος, προτείνοντας στους δικαστές ότι πρέπει να διαλυθείτε και πρέπει να αναγνωρίσετε ότι τα Τάγματα Ασφαλείας προσέφεραν εθνική υπηρεσία στην πατρίδα για τη δίωξη των κομμουνιστών, που είναι κοινός στόχος μας.

Ο Ριζοσπάστης τότε σε κύριο άρθρο για τις δίκες των δοσίλογων έγραφε ότι αυτά τα δικαστήρια είναι πρόκληση και σαρκασμός εις βάρος του ελληνικού λαού και της ιστορίας του.

Μαζί με τον Ράλλη κατηγορούνταν και 8 υπουργοί που οι περισσότεροι αθωώθηκαν, ορισμένοι δικάστηκαν λίγους μήνες. Μάρτυρες υπερασπίσεως του Ράλλη ήταν μεγάλα στελέχη των αστικών κομμάτων ο Στυλιανός Γόνατας ο Τσακαλότος στρατηγός της 9ης Μεραρχίας στον εμφύλιο, ο Έβερτ αρχηγός της Αστυνομίας πόλεων, με απερίγραπτες μαρτυρίες πατριωτισμού υπέρ του Ράλλη, μάρτυρας υπερασπίσεως ήταν και ο δικτάτορας του 1928 Πάγκαλος.

Σε όλες τις δίκες των Δοσίλογων δεν αναφέρθηκε πουθενά ούτε λέξη για την αριστερά και την εθνική αντίσταση για την πραγματική λευτεριά της πατρίδας.

Στην απολογία του ο Ράλλης για τα Τάγματα Ασφαλείας απευθυνόμενος στους δικαστές τους είπε ότι;" Δεν είσαστε εις θέσιν να με δικάσετε εμένα και τα Τάγματα Ασφαλείας διότι αυτοί έσωσαν το τομάρι σας!!! από τους κομμουνιστές.

Το ίδιο και ο δικτάτορας Πάγκαλος κατέθεσε ότι ο κύριος εχθρός μας είναι ο κομμουνισμός. Γι'αυτό όποιος τον πολεμάει είναι έλληνας πατριώτης και αυτό προσέφεραν τα Τάγματα Ασφαλείας!!!!

Από διάφορα ιστορικά στοιχεία ενώ ο σταθμός του Λονδίνου μετέδιδε συνέχεια στο διάστημα της κατοχής και αποκαλώντας τα τάγματα ασφαλείας προδότες απειλώντας τους ότι θα πληρώσουν για την προδοσία τους.

Και αποδεικνύεται από την ιστορική πορεία ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν απαραίτητα για τους Άγγλους και τον σκοπό τους να δημιουργηθεί ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα και να την υποτάξουν στρατιωτικά και πολιτικά, όπου και επέτυχαν τους σκοπούς τους!!!!

Μαζί με τη δίκη των δοσίλογων δικάστηκαν εις θάνατον 6 προδότες κατηγορούμενοι όχι με ένοπλη αντεθνική δράση, παρά σαν μαυραγορίτες που θησαύρισαν όταν ο λαός πέθαινε της πείνας.

Οι 6 καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν σύμφωνα με την εντολή των Άγγλων, διότι με αυτήν την αφορμή επί 30 χρόνια συνέχεια τα κακουργιοδικεία της Ελλάδας έκοβαν χιλιάδες κεφάλια

αντιστασιακών και κομμουνιστών. Ας σημειωθεί, ιστορικά ότι μετά την δίκη του Ράλλη τον Φλεβάρη του 1945 που τον δίκασαν με ισόβια δεσμά και με αποτέλεσμα μετά από ένα χρόνο να πεθάνει και αυτός από καρκίνο! Κατά τη γνώμη μου με πολλά ερωτηματικά.

Μετά την δίκη του, αρχές Μαρτίου του 1945 καταργήθηκαν τα δικαστήρια των δοσίλογων και όλες οι κατηγορίες πέρασαν στο αρχείο, αν λέγεται αυτό ιστορία, δικαιοσύνη και ελληνισμός.

Αυτά ήταν τα ελληνικά δικαστήρια αυτής της εποχής και για όποιον έζησε και γνώρισε αυτούς τους προδότες που ενεργούσαν εις βάρος του Ελληνικού λαού και της ελληνικής ιστορίας, που κυκλοφορούσαν πάνοπλοι δίπλα στους κατακτητές, και οι δικαστές, τους έβλεπαν να προδίδουν και να εγκληματούν που για κάθε Έλληνα είναι έξω από κάθε λογική και πατριωτισμό, αυτές οι πράξεις που δυστυχώς παράβλεπαν τους εγκληματίες πολέμου παραδίδοντας Έλληνες στους Γερμανούς κατακτητές, που όχι μόνο δεν τους καταδίκασε η Ελληνική δικαιοσύνη, αλλά τους ανέχτηκε και τους τοποθέτησαν σε κύριες διοικητικές κρατικές θέσεις.

Είχαμε δυστυχώς και στο Κρανίδι τον Ιωάννη Μπόλμπο σε στενή συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές και τον δίκασε το δικαστήριο δοσίλογων το 1948 σε ισόβια δεσμά και στη συνέχεια έμενε σε δωμάτιο στην Ακροναυπλία, γύριζε όλο το Ναύπλιο σαν τροφοδότης όλων των κρατουμένων της Ακροναυπλίας, και κατηγορήθηκε για 67 εκτελέσεις σε όλη την Αιγιαλεία Ελλήνων πατριωτών. Το 1950 που ήρθα στο Κρανίδι από την Μακρόνησο, τον είδα ελεύθερο και να παίζει τάβλι στο καφενείο. Στη συνέχεια σε κρατικές θέσεις στη ΔΕΗ και από την πλευρά της δικαιοσύνης αυτής της εποχής, σάπιζαν στις φυλακές επί 17 συνεχή χρόνια, και από αυτούς με τις περίφημες δίκες σκοπιμότητας εκτελέστηκαν 2800 αγωνιστές της εθνικής αντίστασης με την κατηγορία σαν προδότες και εγκληματίες.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΩΝ

.
Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Αν και πέρασαν 66 χρόνια από την απελευθέρωση της χώρας από τη Γερμανική κατοχή, το θέμα των Γερμανικών επανορθώσεων παραμένει σε εκκρεμότητα. Πρόκειται για ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα με μεγάλες οικονομικές, ηθικές και εθνικές διαστάσεις και καμία πολιτική σκοπιμότητα δε δικαιολογεί απραξία και ολιγωρία. Είναι βαριές οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων, γιατί έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει το μεγάλο θέμα της διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Η Γερμανία οφείλει:

● Την επιστροφή του αναγκαστικού (με την επιβολή των όπλων) Δανείου που σύναψε με την Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής, ύψους 3,5 δις δολαρίων σε τιμές του 1944.

● Το ποσό των 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε τιμές του 1946, που υποχρεώθηκε από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας πληρώσει ως επανορθώσεις για τις ζημιές που προξένησε στην ελληνική οικονομία.

● Να αποζημιώσει τα θύματα και τις ζημιές που υπέστησαν και

● Να επιστρέψει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που άρπαξε από την Ελλάδα.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. πρωθυπουργός:

● Πού βρίσκεται το όλο ζήτημα;

● Σε τι ενέργειες θα προχωρήσει η κυβέρνηση, ώστε το ταχύτερο δυνατόν να επιστραφούν τα σημαντικά αυτά ποσά ( που σε σημερινές τιμές είναι πολλαπλάσια), να επιστραφούν οι αρχαιολογικοί θησαυροί και να αποζημιωθούν όλα τα θύματα;

► ► ► ► ► ► ► ► ► ► ► ► ►

Σαν απλός Έλληνας πολίτης ρωτάω τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τον πρόεδρο της βουλής……………

1) Έχουμε δημοκρατία στην Ελλάδα;

2) Το ΚΚΕ είναι νόμιμο;

3) Όταν κυβερνάει το 44% αντί να έχει 132 βουλευτές με την απλή αναλογική έχει πάνω από 160 βουλευτές με το ληστρικό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής. Έστω και με αυτή την πλασματική σύνθεση της Βουλής τι απαντήσατε σ’αυτό το εθνικό κα πατριωτικό ερώτημα του ΚΚΕ;

4) Τι ενέργειες έκανε ο πρόεδρος της Βουλής ( ο κύριος υπεύθυνος για την τήρηση των κοινοβουλευτικών θεσμών) ώστε να αναγκάσει τον πρωθυπουργό να απαντήσει;

Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι επιτέλους πρέπει η Ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει τα παρακαλετά στους Γερμανούς και να μην ¨φιλάει τα πόδια της Μέρκελ¨και του Γερμανού υπουργού που θρασύτατα μας ¨υπέδειξε¨, να πουλήσουμε τα νησιά μας, ακόμα και την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα που όταν οι Έλληνες τον κατασκεύαζαν, οι Γερμανοί ζούσαν ακόμα στις σπηλιές στις βελανιδιές

Εάν μας δώσουν τις νόμιμες αποζημιώσεις που μας οφείλουν από την κατοχή που είναι σχεδόν τριπλάσιες από το εθνικό χρέος της Ελλάδας ( χωρίς να υπολογίζουμε την αποζημίωση για τους νεκρούς) τότε η Ελλάδα δεν θα χρωστάει ούτε ένα ευρώ.

Και όμως βγάζουν ότι τους χρωστάμε 200 δις ευρώ και μας ξεφτιλίζουν παγκοσμίως σαν ασυνεπείς στις οικονομικές μας υποχρεώσεις, σαν τεμπέληδες, προσβάλλοντας την εθνική μας ιστορία και αξιοπρέπεια ποιοι;

Αυτοί: Οι φονιάδες των λαών.

Πως αλλάζουν οι καιροί!! Ιστορίες δύο χρόνια περίπου πριν, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε…

.
Ο Βασίλης Λαδάς εφ’ όλης της ύλης…

ΠΡΟΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ»

Κύριε διευθυντή διάβασα στην εφημερίδα σας 30 Δεκεμβρίου και στην σελίδα «το κεντρί της αλήθειας», σχόλιο με τον τίτλο «φιλαρμονική του Δήμου Ερμιόνης», από πληροφο-
ρίες δωρεά των οργάνων από τα αμαρτωλά ταμεία του καπιταλισμού από τον κύριο Βαρδινογιάννη.

Μιλούσε για δυο μουσικούς, Κρανιδιώτες τον κ. Μανιάτη και τον κ. Νόνη, που επιτέλους ο κ. Νόνης ήρθε στις ρίζες του, δηλαδή στην Ερμιόνη. Το κακό ήταν χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τον κ. Σφυρή, διότι δεν θέλω να ανακατευτώ σε πολιτικές διαμάχες, που τον χαρακτήριζε σαν μελανό σημείο στην άρνηση της συμμετοχής του και την παρουσία του στην πάνω πλατεία και τους δρόμους του Κρανιδίου, απαιτούσε να εγκαταλείψει το εορταστικό του πρόγραμμα και παρόλα αυτά ήρθαν και έπαιξαν στο Δήμο να ξεχάσουμε την ομορφιά της μουσικής.

Αφού γύρισαν όλα τα σοκάκια του Κρανιδίου και στην πάνω πλατεία, αντί να πάνε στην Ερμιόνη που και ο Δήμος της έκανε εκδήλωση, που ο λαός άκουγε την μουσική τους, ήρθαν στο Κρανίδι να μας επιδείξουν την φιλαρμονική του Βαρδινογιάννη που λόγω των ημερών δεν θέλω να επεκταθώ, αν τα χρήματα προέρχονται από ανθρώπους που θαλασσοπνίγονται στις άγριες θάλασσες γεμίζοντας τα ταμεία με Ευρώ των εφοπλιστών και άλλα πολλά.

Εγώ σαν απλός πολίτης του Κρανιδίου ξέροντας αρκετά από μουσική και επειδή, ο κ. σχολιαστής χαρακτήρισε ως μελανό σημείο την συμπεριφορά του Δημάρχου, χωρίς να θέλω να τον υπερασπιστώ θεωρώ μελανό σημείο:

Πρώτον: Γιατί ήρθε η φιλαρμονική του Βαρδινογιάννη στο Δήμο Κρανιδίου και δεν γύριζε στους δρόμους του διευρυμένου Δήμου της Ερμιόνης; Μας ήρθαν γυρίζοντας στους δρόμους του Κρανιδίου και στην πάνω κεντρική πλατεία.

Δεύτερον: μελανό σημείο ήταν δυστυχώς και η παρουσία του Δημάρχου της Ερμιόνης, χωρίς την παρουσία του Δημάρχου Κρανιδίου, γυρίζοντας στους δρόμους, ίσως ο κ. Δήμαρχος της Ερμιόνης σκέπτεται να βάλει υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές με τον « Καποδίστρια Νο 2» που έχει κάθε δικαίωμα και φιλοδοξία του και ερχόμενος στο Κρανίδι ξέρει ότι οι Κρανιδιώτες μπορεί να τον ψηφίσουν για δήμαρχο, σε πλήρη αντίθεση δεν θα ψηφήσουν κανένα Κρανιδιώτη οι Ερμιονίτες λόγω τοπικισμού.

Τρίτο: μελανό σημείο η παρουσία του πρώην δημάρχου κ. Καμιζή που προσωπικώς τον είδα να μεγαλώνει στον Κάμπο Κρανιδίου και στην πορεία του την επιστημονική και το έργο του σαν δημάρχου που πήγε να υποδεχθεί την φιλαρμονική του Βαρδινογιάννη.

Σαν αντιπολίτευση του Δήμου που είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα αλλά αυτό δεν είναι πολιτική και αντιπολίτευση διότι ο κ. Καμιζής σαν άνθρωπος και επιστήμονας όπως αναφέρω πιο πάνω προσέφερε πολλά στο Κρανίδι προπάντων για την υγεία.

Τον υποστήριξα με κάθε τρόπο ακόμα και στο ψηφοδέλτιο του.

Αυτό είναι μελανό σημείο κύριε σχολιαστή που δεν έπρεπε να παρευρεθεί στην εκδήλωση διότι προσβάλλει τους θεσμούς της αυτοδιοίκησης, τόσο ο κ. Καμιζής όσο και ο Δήμαρχος της Ερμιόνης που έχουν και οι δυο τους μια ωραία ιστορία ενώ ο νοικοκύρης του Δήμου από τον λαό δεν παρίστατο.

Η αφορμή από τον κ. σχολιαστή κατηγορώντας τον Δήμαρχο είναι ότι η αντιδήμαρχος της Ερμιόνης έκανε ότι δήθεν, ενημέρωσε γραπτώς τον Δήμαρχο Κρανιδίου, και αυτός δεν ενέδωσε. Από πότε κύριε «κεντρί της αλήθειας» η αυτοδιοίκηση της Ερμιόνης ρυθμίζει την πορεία του Δήμου Κρανιδίου που έπρεπε να τους δεχθεί; Και παρόλα αυτά οι κύριοι της φιλαρμονικής του Βαρδινογιάννη ήρθαν και έκαναν την εμφάνιση τους αλλάζοντας κατά ένα τρόπο το εορταστικό πρόγραμμα του Δήμου. Λάθος του Δημάρχου που τους επέτρεψε. Παρευρέθηκα και εγώ επίσημα καλεσμένος από το Δήμο και ο Δήμαρχος σαν πρώτο θέμα με μια σύντομη ομιλία, μου έδωσε ένα αναμνηστικό δώρο που γράφει το εξής: «Τιμής ένεκεν στον κ. Λαδά Βασίλειο, ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης εκ μέρους όλων των δημοτών για την δωρεά των μουσικών οργάνων της φιλαρμονικής στον Δήμο μας. Σας ευχαριστούμε θερμά, ο δήμαρχος»

Εγώ με την σειρά μου τους ευχαρίστησα και ζήτησα από τους παρευρισκόμενους που υπερέβαιναν τα 200 άτομα να προωθήσουν τα παιδιά τους στη μουσική, όπως και εγώ από μικρό παιδί την αγάπησα και μου έδωσε πάρα πολλά δείγματα ανθρωπιάς. Γι’αυτό επειδή το Κρανίδι από τα παλιά χρόνια ήταν πρώτο στην επαρχία σε μουσικές εκδηλώσεις, προσέφερα τα 35 όργανα να τα πάρουν νέα παιδιά που θα προσφέρουν χαρά στο λαό του Κρανιδίου, ευγένεια και πολιτισμό που και αυτοί οι ίδιοι θα τον απολαύσουν καλύτερα.

Αυτή η ενέργεια με συγκίνησε διότι πάντα τιμώνται διάφοροι δωρητές δυστυχώς μετά θάνατον, και απόλαυσα αυτή την χαρά πριν τον αφανισμό μου και το θάνατο, όπως ο Ηλίας ο Φωστίνης στο Κρανίδι.

Την φιλαρμονική αν πρέπει να την πούμε! Εάν δεν ήμουν προσκεκλημένος θα έφευγα προκλητικά αναγκασμένος διότι οι δυο μουσικοί Κρανιδιώτες ο κ. Μανιάτης και ο κ. Νόνης ξέχασαν ότι η μουσική είναι χαρά και έκφραση του λαού στις χαρές και τα προβλήματα του που αντιμετωπίζει καθημερινά.

Έπρεπε να ξέρουν ότι στο Κρανίδι υπάρχουν φίλοι της μουσικής και τέτοια ημέρα δεν έπρεπε να έρθουν με τέτοιο πρόγραμμα και προπάντων με τέτοιους εκτελεστές, με κάτι λίγα πνευστά δυο κλαρινέτα που με δυσκολία διάβαζαν και εκτελούσαν την μουσική, όπως τα παιδιά της πρώτης δημοτικού κακότεχνα και με αυτό το απαίσιο σαξόφωνο με τους εκκωφαντικούς ήχους παρεμβαίνοντας σαν σιγόντο και άλλοτε σαν κοντράλτο που σκέπαζε όλη την φτωχιά μελωδία. Αυτό ήταν η φιλαρμονική.

Μετά από κάτι μουσικά κομμάτια για Χριστούγεννα και για Πρωτοχρονιά, έπαιξαν και το «Βαλς των κεριών» από το έργο «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι», που έχει σχέση αν θυμάμαι καλά από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο που η γέφυρα ήταν η διαχωριστική γραμμή δυο αντιμαχόμενων παρατάξεων. Ο συγγραφέας παρουσιάζει έναν νέο αξιωματικό από την αντίπερα όχθη, να περάσει τη γέφυρα σε μια ολιγοήμερη ανακωχή να γνωρίζεται με μια κοπέλα να αλληλο- ερωτεύονται, αλλά ήρθε και η τελευταία μέρα της ανακωχής και έπρεπε το ζευγάρι αυτό να χωρίσει πριν βγει ο ήλιος της άλλης μέρας.

Το έχω παίξει αυτό το κομμάτι που είναι γραμμένο σε 6 όγδοα χρόνο και χορεύετε βαλς σιτασιόν και το έχω τραγουδήσει πολλές φορές. Για τους παρευρισκόμενους που το άκουσαν αμφιβάλλω αν το ήξεραν. Και μια ερώτηση στους μαέστρους. Ήξεραν την υπόθεση του έργου. Ήταν πρωτοχρονιάτικη ευχή « Το βαλς των κεριών» ή το βαλς του χωρισμού; Χάθηκαν τα ωραία μας δημοτικά και λαϊκά τραγούδια να ταιριάζουν στη χαρμόσυνη μέρα; Που η Ελλάδα είναι πλούσια και πρώτη στον κόσμο από μουσική ανάλογα με τον πληθυσμό της.

Ίσως ήταν λάθος που ήρθαν οι κύριοι μαέστροι και το έπαιξαν στο Κρανίδι το έργο αυτό που είναι δράμα που προέρχεται από δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις, που σε κάποια ανακωχή εμφανίστηκε ο έρωτας των δυο νέων ανθρώπων, ερωτεύτηκαν αλλά έπρεπε να χωρίσουν, και ο αξιωματικός τελευταία βραδιά πριν περάσει τη γέφυρα, που το έργο το έχω δει και στον κινηματογράφο, το χορεύουν πάνω από 20 ζευγάρια σε μια αίθουσα φωτισμένη με κεριά γι’ αυτό το λένε «Το βαλς των κεριών». Επειδή το τραγούδησα πολλές φορές το γράφω και αν έχω κάνει κάποιο λάθος, οι κύριοι μαέστροι ας με διορθώσουν.

Σε λίγο η νύχτα θα σβήσει, το φως θα απλωθεί μες τη γη

Αλλά η αγάπη μας θα΄ναι στη δύση, την ώρα που ο ήλιος θα βγει

Ρεφρέν

Απόψε κλαίνε τα βιολιά τα’όνειρό μας που πεθαίνει,

Γι’αυτό ας βρούμε λησμονιά μες του βαλς την αγκαλιά.

Στο χωρισμό μάυτό το βαλς θα είμαστε ενωμένοι

και στην ψυχή σαν προσευχή κάθε ώρα θ’ αντηχεί.

Οι νότες να κλαίνε δεν παύουν μες την τρομερή την νυχτιά

Και μες την ψυχή μας ανάβουν του πόθου χιλιάδες κεριά.

Ρεφρέν

Απόψε κλαίνε τα βιολιά τα’όνειρό μας που πεθαίνει,

γι’αυτό ας βρούμε λησμονιά μες του βαλς την αγκαλιά.

Στο χωρισμό μ’αυτό το βαλς θα είμαστε ενωμένοι

και στην ψυχή σαν προσευχή κάθε ώρα θ’αντηχεί.

Αυτό το δραματικό τραγούδι κλαίγοντας τα βιολιά για ένα σκληρό χωρισμό δυο νέων ανθρώπων το θεωρείτε πρωτοχρονιάτικο και σαν ευχή για τον καινούριο χρόνο για το λαό του Κρανιδίου; Που μόνο και από τον ήχο του είναι πόνος και θλίψη, δεν ξέρω αν οι μαέστροι ήξεραν τι ήρθαν να παίξουν στο Κρανίδι με την φιλαρμονική του Βαρδινογιάννη. Ο κ. δήμαρχος της Ερμιόνης και άλλοι πολίτες δικαιολογημένα μπορούν να μου πουν έπρεπε να αρνηθούμε μια δωρεά, προσωπικώς τους λέω ¨μπράβο¨ και καλά κάνουν, αλλά σαν μαρξιστής και φιλειρηνιστής ο καπιταλισμός πλουτίζει με αίμα και δάκρυα.

Όσο για τον κύριο που σχολιάζει στο «κεντρί της αλήθειας» θαυμάσιος τίτλος αλλά με πολλές απορίες, παρακολουθώ τα σχόλια στον «Παρατηρητή» που πολλές φορές είναι αξιόλογα και σωστά αλλά διακρίνω πολιτική αντιπολίτευση, και τότε ο έξυπνος τίτλος είναι δυνατόν να του δημιουργήσει προβλήματα από την πρώτη λέξη «το κεντρί» που είναι δηλητηριώδης βελόνα που τρυπάει τη σάρκα των ανθρώπων με μια μικρή δόση δηλητηρίου και πονάνε, από την φύση το κεντρί το ρίχνουν οι μέλισσες ίσως για αυτοάμυνα ή ότι άλλο, αλλά μαζί με το κεντρί φεύγει και ένα κομμάτι σάρκα από τη μέλισσα και πεθαίνει. Εσύ κύριε σχολιαστή ρίχνοντας το κεντρί δεν θα πεθάνεις αλλά αν ασχολείσαι με την βρώμικη πολιτική σίγουρα θα διαψευστείς, και θα χάσεις και πολιτικώς και επαγγελματικώς.

Όσο για την δεύτερη λέξη «η αλήθεια» είναι πολύ μεγάλη λέξη και θα σου αναφέρω ένα περιστατικό από το έργο του Φλαμαριόν που διάβασα μικρό παιδί χίλιες διακόσιες σελίδες σε τρεις τόμους, με τον τίτλο «Η επιστροφή της Αϊσά», αναφέρεται στα βάθη της Αφρικής σε μια περιοχή που κυβερνάν οι γυναίκες αμαζόνες που για Θεά τους είχαν την Αλήθεια, μέσα στο ναό είχαν ένα άγαλμα της Θεάς Αλήθειας.

Επειδή την εποχή εκείνη οι γνώσεις των ανθρώπων ήταν περιορισμένες, και επειδή βιολογικά και σεξουαλικά ήταν έντονες, πάνω στο γυμνό κορμί της Θεάς σκεπασμένο με ένα αραχνοΰφαντο πέπλο που στο βάθρο έγραφε «όποιος έρθει μαζί μου θα έχει τα τέκνα της σοφίας και των καλών έργων», ο λαός κατά σειρά περνούσε και γονάτιζε μπροστά στο άγαλμα της Θεάς και έλεγε με πικρία «όλοι σε αγαπούμε και όλοι σε ποθούμε ω Αλήθεια, παρθένα είσαι και παρθένα θα μείνεις στον αιώνα τον άπαντα». Πρόσεξε το θεωρητικό της Αλήθειας μήπως ότι γράφεις είναι υπερβολή και ίσως ακατόρθωτο, αγαπητέ κύριε της αλήθειας όταν ασχολείσαι με την πολιτική σίγουρα θα διαψευστείς. Ο σοφός λαός λέει ότι η αλήθεια είναι πικρή.

Ορισμένες ιστορικές σκέψεις για το Κρανίδι που στο βιβλίο του ο Γ. Αντωνίου αναφέρονται διάφορα κτίσματα όπως αυτά του 1920- 1927

.
Νοσταλγικές θύμισες...
Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Τώρα στο περιβόλι που μένω υπάρχουν πολύ λίγα πουλιά, προπάντων τσαλαπετεινοί που μέσα στις καλαμιές ήταν οι φωλιές τους και με τον τρόπο τους ομόρφαιναν την φύση. Δυστυχώς σήμερα δεν βλέπουμε ούτε ένα πουλί. Ακόμα δεν ακούμε και τις κουκουβάγιες στα κεραμίδια διότι δεν κυκλοφορούν πλέον ποντίκια που είναι η βασική τροφή τους.

Ακόμα και στην γειτονιά μου στο Κρανίδι όλα σχεδόν τα σπίτια ήταν με κεραμίδια και τα σπουργίτια έκαναν τις φωλιές τους στο κενό με χιλιάδες ¨τιτιβίσματα¨. Τώρα σ’αυτή τη γειτονιά δεν υπάρχουν σπουργίτια διότι η ¨τσιμεντένια¨ τεχνολογία τους στέρησε τον τρόπο ζωής. Πιστεύω ότι για την απώλεια των πουλιών ευθύνονται και τα φυτοφάρμακα, η μεγάλη καταστροφή της φύσης και του ίδιου του ανθρώπου, όπως ο Γ. Αντωνίου στο βιβλίο του ¨ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ¨ προμηνύει αυτό το κακό που μας βρήκε.

Ορισμένες ιστορικές σκέψεις για το Κρανίδι που στο βιβλίο του Αντωνίου αναφέρονται διάφορα κτίσματα όπως αυτά του 1920- 1927 που χτίστηκε το Α΄ δημοτικό σχολείο στην πάνω πλατεία.

Μετά το 1821 χτίστηκε στα ¨Λαινάδικα¨ ένα αξιόλογο οίκημα στο οποίο πήγαν και οι γονείς μου όπως μου έλεγε ο πατέρας μου που το ονόμαζαν ¨σχολαρχείο¨.

Τώρα ανήκει στον Δήμο Κρανιδίου και στην κατοχή υπήρξε κέντρο ψυχαγωγίας μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης και ο Δήμος το χρησιμοποιεί για πολιτιστικούς λόγους όπως λένε. Πρόλαβα και είδα σπίτια που νοικιάζονταν όπως στην γειτονιά μου στο κάτω Κρανίδι ένα τριώροφο του Ανάργυρου Κοντογιάννη ( Γρέγου), όπου πήγαιναν οι μαθητές, αλλά στη συνέχεια χτίστηκε 100 μέτρα δίπλα το σχολείο του ΄Συγγρού. Αξιόλογο οίκημα που ο Δήμος το εκμεταλλεύεται για πολιτιστικούς σκοπούς.

Από αφήγηση του πατέρα μου ( αναφέρομαι στο τρίτο μου βιβλίο) έδρευε το ¨βουλευτικό¨ του Άργους με σημαντικές αποφάσεις στο σπίτι κάποιου «Μέρε» που σήμερα είναι οικόπεδο ιδιοκτησίας της ενορίας του προδρόμου. Είναι κρίμα διότι κανένας δήμαρχος δεν το αξιοποίησε ιστορικά και μουσειακά. Σχολεία του ¨Συγγρού¨ έγιναν επίσης στην Ερμιόνη και στα Δίδυμα.

Ο Αντωνίου στο βιβλίο του με εικόνες περιγράφει τον τρόπο που έπαιζαν και διασκέδαζαν τα παιδιά, με τους βόλους, τα τόπια, τα ξυλάκια κλπ. Εμείς σαν παιδιά στο Κρανίδι παίζαμε βώλους και μεταξύ των άλλων και ένα παιγνίδι που το λέγαμε ¨πίτσι¨. Σίγουρα είναι αρβανίτικη λέξη. Στους χωμάτινους δρόμους ανοίγαμε μια μικρή γούβα και με ένα ξύλο 50 πόντους και ένα άλλο 15 πόντους σε σχήμα ΄Τ¨ ο παίχτης το έστελνε και το έπιαναν τα άλλα παιδιά.

Το Κρανίδι από τα παλιά χρόνια είχε 4 συνοικίες. Το κέντρο κάθε συνοικίας ήταν το πηγάδι με το νερό. Η πρώτη συνοικία με το άφθονο νερό και το πρώτο νεκροταφείο ήταν στο κάτω Κρανίδι γύρω από το σημερινό πηγάδι της ¨Μιλίντρας¨.

Δεύτερη συνοικία ήταν στο πάνω Κρανίδι με κέντρο το πηγάδι της ¨Σκούρας¨ όπου μαζεύονταν και οι γείτονες από τα ¨Λαινάδικα¨ για να πάρουν νερό.

Η Τρίτη συνοικία ήταν με κέντρο την ¨βρυσούλα¨ στο κάτω Κρανίδι που ακόμα έχει νερό.

Η τέταρτη συνοικία ήταν ο ¨πύργος¨ με καλό νερό. Εκεί κατέβαιναν όλα τα ¨σαραντάσπιτα ¨ για νερό. Όλα τα πηγάδια είχαν γύρω τους μεγάλες πέτρες που ζύγιζε ακόμα και ένα τόνο η καθεμιά σε ύψος 50 πόντων.

Η κάθε γυναίκα κατέβαινε με την στάμνα εντέχνως δεμένη στην πλάτη της και με έναν κουβά που τον λέγαμε ¨τέστα¨ έβγαζε το νερό, γέμιζε την στάμνα και το μετέφερε στο σπίτι της. Η ¨Μιλίντρα¨ είχε πολύ κόσμο, διότι στο συνοικισμό πάνω στην γραφική ράχη ήταν και είναι ακόμα αξιόλογα τριώροφα καπετανέικα σπίτια με τοιχογραφίες έργα ζωγραφικής τέχνης, αξιόλογες ξύλινες εσωτερικές σκάλες κλπ.

Χαρακτηριστικά, σαν έφηβοι κουτσομπολεύαμε διότι επικρατούσε ένα έθιμο όταν το κορίτσι περνούσε τα 15 χρόνια το έστελνε η μάνα του στο πηγάδι για νερό, αλλά και με την έννοια ότι είναι της ¨παντρειάς¨ και χρειάζεται γαμπρό. Δύσκολες εποχές ανδροκρατίας ¨προίκες¨ κλπ.

Ο Αντωνίου στο έργο του παρουσιάζει 16 φωτογραφίες για το Κρανίδι, με σχολικά κτίρια και προπάντων φωτογραφίες από τα αθώα παιδικά χρόνια. Από τα Δίδυμα παρουσιάζει 8 φωτογραφίες, από το Ηλιόκαστρο 7, από την Κινέτα Ερμιόνης 2, από το Λουκαίτη 1, από τα πηγάδια Ερμιόνης 3, από το Πόρτο- Χέλι 1,από το Σωληνάρι Ερμιόνης 2, από το Ράδο 1, και από τους Φούρνους 2.

Το έργο και την έρευνα του Αντωνίου την θεωρώ ιστορικά και πατριωτικά πολύ αξιόλογη.

«Αλληλογραφία δύο φίλων»…

Γράφουν με τη σειρά, ο Τάσος Στάικος εκ Πορτοχελίου

και ο Βασίλης Λαδάς εκ Κρανιδίου.

Σκιαγραφία ενός φίλου...

Όση ώρα μιλούσε – κάνοντας κάποιες μικροδουλειές – παρατήρησα ότι το (BE – V) πουλόβερ ήταν φορεμένο ανάποδα. Γέλασα, μάλλον μειδίασα για να μη γίνω αντιληπτός, όμως έκανα την επισήμανση λέγοντας του ότι έχει φορέσει το πουλόβερ ανάποδα, το μπρος – πίσω δηλαδή. Χαμογέλασε κι αυτός, κι ενώ θα περίμενε κανείς να δικαιολογηθεί ότι: Ε, γράψε λάθος, μεγάλος είμαι, λογαριασμό δεν δίνω, αλλά κι οι φίλοι μου έτσι με αγαπούν, όπως είμαι – μου απάντησε – σαν να μην έτρεχε τίποτε: Φίλε, το φόρεσα ανάποδα επειδή το μπροστινό μέρος είναι λερωμένο!.. Μετά άρχισε να κάνει φασίνα καταστρώματος (παπάζι το λέμε εμείς οι ναυτικοί) αλλά κι εδώ παρατήρησα ότι αυτό το εργαλείο, κάποτε έκανε τη δουλειά του, τώρα του είχαν μείνει τέσσερα – πέντε «φυτίλια» κι αυτά ξεφτισμένα και δεν άντεξα στον πειρασμό να του ζητήσω μια χάρη: Μη ξεχάσεις, θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα μου το χαρίσεις μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια! Ατέλειωτος, απέραντος, ο φίλος, απολαμβάνω την κουβέντα όσες ώρες κι αν καθίσω μαζί του. Τις προάλλες, μου είπε στο τηλέφωνο ότι είναι μόνος, ότι δεν έχει φίλους, δεν υπάρχουν πια συνομιλητές κι όταν τον «καταχέριασα» λέγοντας του (εγώ, τι τέλος πάντων είμαι;) μου απάντησε ότι είμαι λίγος! Μου τηλεφωνεί, το λιγότερο, μια με δυο φορές την ημέρα κι εγώ του συμπαρίσταμαι. Αυτός θέλει την παρέα μου κι εγώ τη σοφία του!! Όλη τη νύχτα ή θα διαβάζει ή θα γράφει! Η ηλικία του ογδόντα έξι χρονών! Θα τον αδικούσαμε αν του ευχόμαστε να τα εκατοστήσει! Απ το στόμα του ρέει γνώση κι απ το μυαλό του πείρα, το θάνατο δεν τον φοβάται, συνήθως λέει ότι θα γίνει κοπριά και τότε σκέπτομαι «μέσα μου», πως η κοπριά του θα είναι καλής ποιότητας ενώ η δική μου χειρήστης και αυτό κάνει τη διαφορά.

Το άτομο είναι υπαρκτό, δεν ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω το όνομα του διότι δεν θα μου την έδινε…. Παρά να σκοτωθούνε λοιπόν δυο φίλοι προτίμησα να μην τον ονοματίσω. Διαφωνούμε σε πάρα πολλά σημεία, άλλωτε τα βρίσκουμε άλλωτε όχι, συχνά οι συζητήσεις εξελίσσονται ζωηρές. Σε δυο όμως «ταιριάζουμε», ότι συμφωνούμε διαφωνούντες και συζητώντας προβληματιζόμαστε! Αυτός δεν έχει να «πάρει» τίποτε από εμένα παρά μόνον τη συντροφιά μου, ενώ εγώ πολλά. Μια μέρα – από αυτές που τον επισκέπτομαι – μου είπε να περιμένω να ετοιμαστεί, «όπερ» και έκαμα. Σε κάποια στιγμή τον βλέπω να προσπαθεί να φορέσει τα παπούτσια του με τη βοήθεια ενός χασαπομάχαιρου!!! Τρελάθηκα κι από τότε ψάχνω παντού να βρω γλώσσα υποδημάτων, πλαστική ή μεταλλική με μακρύ βραχίωνα ώστε να μη σκύβει όταν φοράει τα παπούτσια… Συχνά – πυκνά, όταν τον βρίσκω στις καλές του ανοίγω μακροσκελείς διαλόγους κι είναι σαν να σκάβω με οξύ σκαλιστήρι ανακαλύπτοντας ρυάκια, και προχωράω και προχωράω πιο μέσα και πιο βαθιά να βρω κρυστάλλινο «πνευματικό νερό» τη δίψα μου να σβήσω και τελειωμό δεν έχει η έρευνα και το νερό δεν φτάνει! Είναι σαν εκείνα τα όνειρα που βλέπουμε καμιά φορά, ποτάμια ολόκληρα και καταρράχτες δεν φτάνουνε για να μας ξεδιψάσουν…

- Για πες μου, φίλε

- Τι να σου πω;

- Άνθρωπος

- Ανθρωποφάγος

- Προοπτική;

- Θα αργήσει πολύ…

- Πως την αφουγκράζεσαι;

- Για να χρησιμοποιήσω τη σύγχρονη ονοματολογία, έρχεται τσουνάμι που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Η τεχνολογία προπορεύεται των δυνατοτήτων του ανθρώπου, η επιστήμη στη βιάση της για τιμές και όσκαρ, σκλάβα, υποτακτική και υποχείριο των μεγάλων οικονομικών «ΤΡΑΣΤ» έπαυσε να είναι εγγυητής αξιών…

- Πως οραματίζεσαι το μέλλον;

- Εμείς δεν θα υπάρχουμε ούτε σαν κοπριά όταν οι ορδές των πεινασμένων νέων θα ξεχασθούν κατά του κατεστημένου που εμείς δημιουργήσαμε….

- Δεν νομίζω ότι εμείς το δημιουργήσαμε…

- Έγινε κάτι χειρότερο, εμείς επιτρέψαμε ως άλλοι αφελείς ή βολεψάκηδες, εμείς ποτίσαμε και συνεχίζουμε να ποτίζουμε το δένδρο της διαφθοράς..

- Τι άλλο;

- Θα γκρεμίσουν τις μπάρες, σύνορα δεν θα υπάρχουν πια, τα μίση θα εκλείψουνε, τα κανόνια θα γίνουν άρωτρα να οργώνουν τη θυληκιά μας γη. Η σημερινή επιστήμη του κέρδους αφού ξεφτυλιστεί θα αλλάξει ρότα, το βάρος θα πέσει στην ιατρική έρευνα για να ελαφρύνει και να απαλλάξει τον άνθρωπο από τον πόνο…

- Πιστεύεις στη μετεμψύχωση;

- Άφησέ τα αυτά, δεν ταιριάζουν σε εμάς! Μετά το κλείσιμο των ματιών, το τίποτα!!

- Αν υποθέσουμε ότι μετά από μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια – αν, λέω – εμφανιζόμαστε εμείς στη γη..

- Άκου λοιπόν αφού επιμένεις : Θα μας έπαιρναν το κατόπι, θα τρώγαμε ξύλο επί μονίμου βάσεως, θα μας έκαναν μούμιες – θα μας ταρίχευαν, δηλαδή – και θα έκαναν μάθημα στη νεολαία των εξηγώντας ότι αυτές οι μούμιες ήταν ότι χειρότερο παρουσίασε ποτέ η ανθρωπότητα!!!

- Αλήθεια, για πες μου, αυτοί οι σταυραετοί, τα γενναία παληκάρια, οι επαναστατημένοι νέοι, γιατί αργούν; Τι περιμένουν;

- Την ωρίμανση, αυτοί ξέρουν καλύτερα από εμάς. Η αρχή έχει γίνει όμως κι εμείς δεν έχουμε καταλάβει τίποτε ακόμα. Εξεγέρθηκαν οι λαοί των υπανάπτυκτων χωρών αλλά και των αναπτυγμένων. Εμείς βρισκόμαστε σε χειμέρια νάρκη γιατί μας δίνουν μια μπουκιά ψωμί για να μη μιλάμε! Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο τη βλακεία, την αλαζονεία, την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, το κέρδος, θα σπάσει τα δεσμά της τυρρανίας…

Φίλε, αυτά τα ολίγα μπόρεσα να γράψω για εσένα, λίγα από αυτά που μου έμαθες. Άγονη, βλέπεις, η περίοδος… Φτώχεια σου λέω, φτώχεια θεμάτων και ιδεών σου ζητώ συγνώμη αν κάπου σε αδίκησα.

Αυτά για σήμερα,

Υγιαίνετε

Τάσος Στάικος

Βασίλης Λαδάς - Για τον φίλο μου Τάσο Στάικο

Στον τύπο της επαρχίας μας διάβασα ένα άρθρο του Τάσου Στάικου, με τίτλο «σκιαγραφία ενός φίλου».

Ο Τάσος με τη συγγραφική δεινότητα και τον μεστό λόγο του, σε κάποιο φίλο του και ιδιαίτερα στα χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν, όπως κυρίως η εντιμότητά του, τα φιλικά αισθήματα για τον συνάνθρωπο, ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κλπ. Και λιγότερο η εξωτερική του εμφάνιση και ο ρουχισμός του. Παρουσιάζει ένα φίλο που αδιαφορεί για την εξωτερική του «εικόνα» και στέκεται με αξιόλογο ύφος στην ενασχόλησή του με τα «πνευματικά θέματα» τονίζοντας τα ευγενικά του αισθήματα, την έφεσή του για διαρκή μάθηση και μελέτη, την αξιόλογη βιβλιοθήκη του με πάνω από 1200 τόμους. Αυτός ο φίλος προσπαθεί πάντα να εμπλουτίσει τις γνώσεις του ιδιαίτερα σε ότι αφορά στα ήθη και έθιμα των λαών, μέσα από τη διαρκή και πολύχρονη μελέτη της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Στην βιβλιοθήκη του έχει 50 τόμους λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής (ήθη, έθιμα, ιστορία, θρησκεία κτλ) και 40 τόμους Ιαπωνικής λογοτεχνίας με τους καμικάζι, τα περίφημα Σογκούν, τα σκληρά ήθη και έθιμα, το χαρακίρι, την μετεμψύχωση κλπ.

Εκεί μπορεί κάποιος να διακρίνει την τιμή και την χαρά που ένοιωθαν οι καμικάζι, πεθαίνοντας ευχαρίστως νομίζοντας ότι θα «γυρίσουν» σε ανώτερη ζωή και κοινωνικές θέσεις. Σκέτη τρέλα! Αξιόλογα είναι και τα έργα Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας που διαθέτει (ιδιαίτερα της Ρωσικής), καθώς και πολλά έργα νεοελλήνων συγγραφέων και ποιητών (Ρίτσο, Βάρναλη, Ελύτη, Παλαμά, Σικελιανό, Καζαντζάκη κλπ). Προφανώς από αυτή την βιβλιοθήκη δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα αριστουργήματα της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, της γλυπτικής, του θεάτρου κλπ.

Όταν ρώτησα τον φίλο μου τον Στάικο τι τον προέτρψε να αναφερθεί στον «ανώνυμο» φίλο του, μου απάντησε «οι αγώνες του, η στάση ζωής, οι σχέσεις του με τον συνάνθρωπο και τα προβλήματά του και ιδιαίτερα η σταθερή και πολύχρονη αγωνιστική στάση του απέναντι στην κοινωνική αδικία. Τον εντυπωσίασε η συχνή τηλεφωνική επικοινωνία με κάθε φίλο του και ενδιαφέρον για την υγεία του κλπ. Και η γνώμη του ότι ακολουθούμε μία ελάχιστη χρονικά πορεία ζωής σε σχέση με την αιωνιότητα και το άπειρο του σύμπαντος. Αυτή την ελάχιστη βιολογική του ύπαρξη στον πλανήτη, ο άνθρωπος δυστυχώς πριν «κονταροχτυπηθεί με τον χάρο» και αφανιστεί, έχει «φροντίσει» να την κάνει «άνοστη», άχαρη, με χίλιους καημούς και βάσανα. Ζει την επίγεια «κόλαση» μέσα σε ψευτιές, κλεψιές και πολέμους στους οποίους θυσιάζεται για μια θλιβερή μειοψηφία του πλούτου, φερόμενος σαν ανόητος και βλάκας. Μέσα από το υψηλό λογοτεχνικό ύφος του Στάικου περνάνε σκέψεις και μηνύματα για τα κοινωνικά προβλήματα και κάνουν τον αναγνώστη να ευαισθητοποιηθεί στην πολύ απλή και πολύ «ανθρώπινη» σκέψη. Αν ο «ανόητος» άνθρωπος θέλει μία καλύτερη ζωή (όσο λίγη και να είναι), πρέπει πρώτα να «καταργήσει» τον πόλεμο, να αρνηθεί να καταστρέφει και να καταστρέφεται, να σκοτώνει και να σκοτώνεται. Για παγκόσμια συμφιλίωση όμως χρειάζονται παγκόσμιοι αγώνες μέσα από διεθνείς οργανώσεις και δραστηριότητες. Τότε δεν θα χωρούσαν «κόμματα» και αντίπαλα κοινωνικά συστήματα, ή ολέθριες θρησκευτικές αντιπαραθέσεις. Ο «ανώνυμος» φίλος του Στάικου πιστεύει ότι τότε οι άνθρωποι θα ζούσαν μία μικρή μεν, αλλά θαυμάσια και ποιοτική ζωή, πριν γίνουν «κοπριά».

Σαν Βασίλης Λαδάς (πιστεύω να συμφωνεί και ο φίλος του ο Στάικος) σ’ αυτό το σημείο θέλω να τονίσω ότι τα παραπάνω δεν έχουν καμία σχέση με το «φίδι» της «παγκοσμιοποίησης» που έντεχνα μας «πλασάρουν» τα τελευταία χρόνια αυτοί που έκαναν σκληρή και «άνοστη» την ανθρώπινη ζωή σε παγκόσμια κλίμακα. Σχετικά με την «κοπριά», ο Τάσος Στάικος με την γλαφυρότητα και παραστατικότητα που διακρίνει τα άρθρα του, δίνει και μία «μακάβρια» διάσταση στο πανανθρώπινο θέμα του θανάτου, γράφοντας χαρακτηριστικά ότι πιστεύει πως η κοπριά των καλών ανθρώπων ίσως βγάλει θαυμάσια λουλούδια, ενώ η κοπριά των κακών θα κάνει να φυτρώσουν «ξάλαφτα» και «τσικουνίδες».

Ο Τάσος είναι φίλος μου και τον θαυμάζω για την διπλή του «ιδιότητα». Αυτήν του ακούραστου συντοπίτη που επί χρόνια δραστηριοποιείται στην αυτοδιοίκηση (επί χρόνια σύμβουλος και πρόεδρος στο Πόρτο Χέλι) προσπαθώντας να προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί στον θεσμό, και ιδιαίτερα αυτήν του συγγραφέα, του αρθρογράφου, του ανθρώπου με πλατείς πνευματικούς ορίζοντες και ακούραστη διάθεση να προσφέρει μέσα από την συγγραφή στον πολιτισμό και στο «ξύπνημα» των ανθρώπινων συνειδήσεων. Τα ανιδιοτελή κίνητρα του για προσφορά στο «κοινωνικό καλό» σε συνδυασμό με την αξιοθαύμαστη συγγραφική του δεινότητα, συνθέτουν έναν άνθρωπο για τον οποίο είμαι περήφανος που είναι φίλος μου.

Τον ευχαριστώ που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω στην ιστοσελίδα μου κάποια τμήματα από τα γραφόμενα του. Τάσο καλή δύναμη και «γερό στομάχι» στις δραστηριότητές σου που σε τιμούν σαν πατριώτη και δραστήρια σκεπτόμενο ευαίσθητο άνθρωπο.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ...

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ Θ.Ο.Ε.

«ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΜΑΡΤΟΥΡΑΝΟ»

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

29 Απριλίου 2011, ημέρα Σάββατο παρακολούθησα την θεατρική παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Ερμιονίδας Θ.Ο.Ε. στο έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίπε «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Ένα έργο γραμμένο το 1946 περίεργη εποχή, για την οικογένεια και τα παιδιά που οι Ιταλίδες μανάδες θρηνούσαν χιλιάδες παιδιά σκοτωμένα στις πολύνεκρες μάχες. Εκτός από τον πόλεμο στην μέση Ανατολή και Αλβανία, είχαν και την εθνική αντίσταση κατά του φασισμού του Μουσολίνι που παγκοσμίως περίεργο τον συνέλαβαν οι Παρτιζάνοι τον Σεπτέμβρη του 1944 και τον κρέμασαν.

Ο Φιλίπε μετά από όλα αυτά, το μεγάλο κακό της Ιταλίας και όλου του κόσμου στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, είχε την δύναμη και παρουσίασε το ιερότερο σαν κοινωνικό στήριγμα, την οικογένεια, την μάνα και τα παιδιά. Το έργο του έρχεται σε αντίθεση με το κατεστημένο βάζοντας το ρόλο της μάνας και τη δικαιοσύνη του ανθρώπου πάντα με την Ναπολιτάνεα ψυχολογία και σαν άποψη της στάθηκε στο τρίτο και ιερό, την οικογένεια κλέβοντας ακόμα και χρήματα από τον σύντροφο που συζούσανε χάριν των τριών αγοριών της.

Όλο το έργο είχε κοινωνικό χαρακτήρα ενάντια στο κατεστημένο και ύμνο στην ανθρωπιά και την γυναίκα, μάνα, κυρία, δημιουργό της κοινωνίας και της ανθρώπινης ζωής.

Ο Φιλίπε είναι νόθο παιδί του μεγαλύτερου πρωταγωνιστή συγγραφέα και συνθέτη. Γεννήθηκε το 1900 όταν στα έντεκα του χρόνια έμαθε ότι ήταν νόθος, ένοιωσε έναν μεγάλο ηθικό κλονισμό με έμμεση ψυχολογική ανησυχία. Έγραψε έργα ισόρροπα του πνεύματος από πνευματική και καλλιτεχνική οικογένεια που από μικρό παιδί με τα δύο αδέρφια του Τιτάνα και Πεπίνο, πήρε πολλά βραβεία και επαίνους και πέθανε στις 31 Οκτωβρίου σε ηλικία 84 χρόνων στη Ρώμη. Ο Φιλίπε επηρεασμένος ίσως από το προσωπικό του πρόβλημα το έργο του όπως και τα άλλα έργα του έχουν σαν μόνη ελπίδα για την μέλλουσα ζωή την οικογένεια, κύριο κοινωνικό στήριγμα, βάζει την ηρωίδα γυναίκα και μάνα. Έρχεται αντιμέτωπος με τους κοινωνικούς νόμους, την θρησκεία και την δικαιοσύνη με πικρές αλήθειες στους μονόλογους της Φιλουμένα στηρίζεται εκτός από όλους τους ρόλους που είναι έντεχνα τοποθετημένοι στο μεγαλείο του έργου του είναι στους μονόλογους πρώτα της Φιλουμένα Μαρτουράνο με τη Λίτσα Λαμπίρη. Αξιόλογη ερμηνεύτρια και το μεγαλείο προς τιμήν της ήταν ο μονόλογος κυρίως με την υποκριτική τέχνη που εκεί φαίνεται η αξία του ηθοποιού. Η Λίτσα σε αυτόν τον μονόλογο εξέφρασε την μεγάλη φιλοσοφία του συγγραφέα για την γυναίκα υμνώντας σαν δημιουργό της ζωής έχοντας μία μικρή πείρα από το τρομερό παρασκήνιο που άλλοι τιμήθηκαν και αναδείχθηκαν και άλλοι χάθηκαν στην πορεία του χρόνου. Η Λίτσα επάξια για πρώτη φορά όπως και η μουσική υπόκρουση του Τάκη Μανιάτη με τα αρπίσματα της κιθάρας ήταν κάτι μουσικά αξιόλογο. Αυτό που χαρακτηρίζει το έργο του Εντουάρντο Ντε Φίλιπε «Φιλουμένα Μαρτουράνο» για την εποχή του, όλοι οι ηθοποιοί είχαν ρόλους που εκφράζανε εμμέσως το παράπονο του συγγραφέα στο ρόλο του νέου. Ο συγγραφέας στους μονόλογους των δύο πρωταγωνιστών αρχίζοντας από τον Ντομένικο που το ρόλο ερμήνευσε άψογος ο Σπύρος Γεωργιλής θαυμαστός στην κίνηση πάνω στην σκηνή με διάφορες κινήσεις των χεριών, έκφραση προσωπικού, περιέργεια και απορία ψάχνοντας να μάθει ποιος είναι και ποια είναι η αδιάφορη Φιλουμένα, ποια είναι η κοινωνική του θέση του αφεντικού και του εραστή ακολουθώντας την ανόητη και ανέντιμη ανδροκρατία από την πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία που ο ίδιος ο άντρας με την δυναμική του υπεροχή υπέταξε την γυναίκα ΜΑΝΑ και δημιουργό απευθυνόμενος στην αδιάφορη Φιλουμένα απειλώντας την διάλυση του γάμου του. Η Φιλουμένα σε μία σκληρή και αξιοπρεπή στάση υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια της σαν γυναίκα και με περιφρόνηση στον έκπληκτο Ντομένικο με πόνο όταν την απείλησε ότι με τον νόμο θα τιμωρηθεί η Φιλουμένα απάντησε με πόνο «ας τιμωρηθώ, έχω τιμωρηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου που όταν έστηνα αυτό το θέατρο δεν ήξερα τους νόμους σας πάντα έδινα στους ανθρώπους γέλιο και χαρά αλλά εσείς οι πολλοί κάνετε τους άλλους να κλαίνε και να πονάνε αμέσως». Κοιτά τα τρία της παιδιά και μπροστά στον Ντομένικο αυτά τα τρία παλικάρια είναι παιδιά μου και κανείς δεν μου το απαγορεύει αυτό και κοιτάζοντας τα παιδιά της στον έκπληκτο Ντομένικο του μιλάει για τα παιδικά της χρόνια μπροστά στον δικηγόρο του Ντομένικο του έλεγε ότι γεννήθηκε στην φτωχογειτονιά του Σαν Τζιοβανέλο στο Βερτζίνε, μεγάλη οικογένεια που δεν τους θυμάμαι και δεν ξέρω τι απέγιναν (εδώ ο συγγραφέας παρουσιάζει τη φτώχεια της αστικής κοινωνίας φτώχεια μιζέρια και γκρίνια για μια κουταλιά φαγητό). Η Φιλουμένα μιλάει για μία άλλη καλοντυμένη παλιά της φίλη που της εξήγησε την προσωπική της κατάντια και τον τρόπο ζωής μέσω του Ντομένικο. Την άλλη μέρα η Φιλουμένα πήγε στον Ντομένικο αφού εργαζόμενη είπε στα παιδιά της «σας μεγάλωσα εργαζόμενη και σας έκανα άντρες και έκλεβα αυτόν τον κύριο Ντομένικο να σας μεγαλώσω» (εδώ ο συγγραφέας με τους Μεσογειακούς τύπους του έργου με Ιταλική και Ναπολιτάνικη συμπεριφορά, σε μία μεγάλη φιλονικία του Ντομένικο με την Φιλουμένα που για πρώτη φορά η Φιλουμένα τόλμησε να του έχει αντιρρήσεις, και ο Ντομένικο της είπε : πουτάνα ποτέ δεν θα ξεφύγεις από αυτό που ήσουνα, πουτάνα). Η απάντηση της Φιλουμένα με στόμφο : σιγά το νέο, λες και δεν ξέρουνε όλοι αυτοί ποια ήμουνα και που δούλευα (εδώ το μεγαλείο της γυναίκας) για ότι έκανα τότε δικάστηκα και τιμωρήθηκα στην συνείδηση μου (εδώ η μεγάλη γυναικεία υποκρισία). Το θέατρο της Φιλουμένα δήθεν ετοιμοθάνατη, κάλεσαν τον παπά να την μεταλάβει για την ψυχή της και φεύγοντας ο παπάς είπε στον Ντομένικο : είναι ετοιμοθάνατη, παντρέψου την και ο Ντομένικο την παντρεύτηκε (ας σημειωθεί ότι συζούσανε επί 25 χρόνια, δούλα, νοικοκυρά και όταν ήθελε να κάνει έρωτα δεν τολμούσε ποτέ να έχει αντιρρήσεις αφού της έδινε και ένα κατοστάρικο κάθε φορά). Στα 25 χρόνια η Φιλουμένα έκανε 3 παιδιά με άλλους επιβήτορες και φεύγοντας ο παπάς, γελώντας ξεκαρδιστηκά η Φιλουμένα πετάχτηκε όρθια και είπε στον Ντομένικο γελώντας : επιτέλους αγόρι μου είμαστε ανδρόγυνο. Εδώ η Φιλουμένα και λόγο πείρας από το παρελθόν της έδειξε την φαύλα γυναίκα από τον διάλογο Θεόφιλου – Κασσιανής όπως όλοι οι περηφάνως θεωρούσαν την πορνεία πράξη που την επέβαλλαν οι υπεύθυνοι άνδρες με την ανδροκρατία από την πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία. Ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα φινάλε τιμώντας τη μάνα και τον παράγοντα άνθρωπο στην πιο ανθρώπινη παρουσία όλων των ηθοποιών πάνω στη σκηνή πρώτα την ειλικρίνεια και την μεταμέλεια για την θεατρική πράξη του πρώτου γάμου και όταν η ερωμένη του Ντομένικο έφερε έναν δικηγόρο να ακυρώσουν τον γάμο η Φιλουμένα με αξιοπρέπεια είπε στον Ντομένικο : ο δικηγόρος να ακυρώσει το γάμο διότι δε σε θέλω πια και θα φύγω και παρόλα αυτά που σε αγάπησα , μπροστά στα 3 παιδιά της. Τα τρία παιδιά της στην σκηνή τόνισε στον Ντομένικο, ότι αυτά τα δικά της παιδιά (εκεί γίνεται η μεγάλη αλλαγή του Ντομένικο βλέποντας τα τρία παλικάρια και ζητώντας από την Φιλουμένα να παντρευτούνε ο Ντομένικο σε ένα θαυμάσιο μονόλογο κρίνοντας την αμαρτωλή πορεία της ζωής του ζήτησε από τα τρία παιδιά να τον λένε πατέρα και αυτά αρνήθηκαν). Σε κάθε θεατρική παράσταση η Φιλουμένα απεδείχθη ότι αγαπούσε τον Ντομένικο και βάσει των αρχών της καθολικής εκκλησίας αποφάσισαν όλη η οικογένεια να οδηγηθούν στην στέψη της Φιλουμένα με τον Ντομένικο. Εκεί ο συγγραφέας παρουσιάζει τα τρία παιδιά ώριμα, να δέχονται τον Ντομένικο σαν πατέρα, να αποτελούν μια ιδανική οικογένεια και οι δύο γιοι να οδηγήσουν εν πομπή την νύφη – μάνα προς τον γαμπρό και ο ένας γιος με τον ίδιο τρόπο να οδηγήσει τον πατέρα του στον παπά να τους στεφανώσει. Και έτσι έγινε ένα φινάλε με πολύ αγάπη και ανθρωπιά. Όλοι οι ερμηνευτές του έργου, αξιόλογοι απέδωσαν θαυμάσια την ψυχολογία του έργου του συγγραφέα με Μεσογειακή ψυχολογία που έχουμε όλοι οι λαοί της Μεσογείου με τους ενθουσιασμούς που μας χαρακτηρίζουν την αγάπη και τις εύκολες ψυχολογικές αλλαγές.

Η ερμηνεία του Σπύρου Γεωργιλή σαν καθαρός μεσογειακός άνθρωπος με αξιόλογες και έντεχνες αλλαγές, και με την μουσική υπόκρουση του Τάκη του Μανιάτη με διάφορα αρπίσματα στην κιθάρα έδωσαν την ομορφιά του έργου διότι στην συνέχεια η Φιλουμένα που το ρόλο της έπαιζε η Λίτσα Λαμπίρη, παρακολουθώντας την θεατρική της ικανότητα ένοιωσα υπερήφανος σαν άνθρωπος και Κρανιδιώτης και πάντα το Κρανίδι ήταν πρώτο στην επαρχία από θεατρόφιλους, μουσικούς και καλούς τραγουδιστές.

Επίσης θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα σε δύο ακόμα από τους συντελεστές της παράστασης. Τον Βασαγιάννη και τον Φτίμη τον Τουτουντζή.

Ο Βασαγιάννης ερμήνευσε υπέροχα τον ρόλο του παπά και όπως μου είχε πει χαριτολογώντας ο ίδιος στο τέλος της παράστασης «ήμουν το κερασάκι στην τούρτα». Είναι από τους πρωτοπόρους της Θ.Ο.Ε και συνεχίζει ακούραστα να προσφέρει. Χίλια μπράβο! Ο Φτίμης ο Τουτουντζής στον απαιτητικό ρόλο του Αλφρέντο (υπηρέτη του Ντομένικο) ήταν άριστος, ερμηνεύοντας τον «τρίτο άνθρωπο». Ζωντάνεψε ένα οικογενειακό περιβάλλον με θεατρική μαεστρία.

Στην αρχή του έργου και στην πρώτη σκηνή δείχνει αδιάφορος και όπως φαίνεται είναι γνώστης των προβλημάτων της οικογένειας Ντομένικο. Φαίνεται να διαδραματίζει έναν έντιμο ρόλο. Όταν ο Ντομένικο απειλώντας να σκοτώσει τη Φιλουμένα ζήτησε από τον υπηρέτη του Αλφρέντο το πιστόλι, αυτός αδιάφορα του λέει «το έδωσα να το καθαρίσουν», δείχνοντας ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου και απλά εκτελεί εντολές. Σε άλλο σημείο του έργου ο Φτίμης ερμήνευσε υπέροχα τον Αλφρέντο στη σκηνή με τα τρία γράμματα και την Ροζαλία που σίγουρα ήξερε και τα εκμεταλλεύτηκε, όσο του επέτρεπε η στάση του πιστού υπηρέτη που έπρεπε να δείξει στον Ντομένικο.

Η υποκριτική ικανότητα του Φτίμη είναι γνωστή στο θεατρόφιλο κοινό της περιοχής μας και την έχει «καταθέσει» στο θεατρικό σανίδι επί χρόνια, ερμηνεύοντας απαιτητικούς ρόλους, με συνέπεια και υψηλή θεατρικότητα. Αυτός ο συνδυασμός ποιότητας και ερασιτεχνικής δραστηριότητας είναι που τον τιμά ιδιαίτερα, όπως και όλους τους συντελεστές της Θ.Ο.Ε.

Εύχομαι να συνεχίσει (όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές και αυτοί που θα προστεθούν στην Θ.Ο.Ε.) την ερασιτεχνική καλλιτεχνική του δραστηριότητα, σίγουρος για το ήθος του, την πατριωτική του στάση και την ατελείωτη διάθεσή του για προσφορά στον πολιτισμό της περιοχής μας.

Έχω συζητήσει με τον πρόεδρο και τον Βασαγιάννη να κάνω μια δωρεά δίπλα στον δρόμο Κρανιδίου – Ναυπλίου με 50 μέτρα δίπλα στην άσφαλτο και έκταση πάνω από 5 στρέμματα, έχω ένα πρόβλημα που θα το ξεπεράσω και σύντομα από αυτές τις στήλες δηλώνω ότι θα μεταφέρω στο Κρανίδι, στον Δήμαρχο Ερμιονίδας δωρεά αυτά τα 5 στρέμματα και σε συνεργασία με τη Θ.Ο.Ε. να ασχοληθούν με την κατασκευή ενός οικήματος για τις θεατρικές παραστάσεις και μόνον για την ψυχαγωγία των συμπατριωτών μας προσφέροντας πολιτισμό απασχόλησης στη νεολαία και μόρφωση που όλα αυτά να τα απολαύσουν διατηρώντας την θεατρική ομάδα!

Η κατάρα του δικομματισμού από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι στις μέρες μας!

Το «Ανάθεμα» στο Σταυρό Διδύμων...

Του Βασίλη Λαδα

Στην αναφορά μου «Χίλια Εύγε» σαν εισαγωγή παραθέτω τα παρακάτω!

Σε μια ιστορική κριτική για τους κυβερνήτες που κυβέρνησαν αυτήν την άμοιρη χώρα κάνοντας κατά το δυνατόν την ιστορική πορεία τους του κάθε κυβερνήτη, πρωθυπουργού και αν υπάρχει ένας άξιος πρωθυπουργός θα λέω το εύγε. Αν δεν τον θεωρώ σωστό σαν κυβερνήτη θα γράφω κατάρα και ανάθεμα που αυτό το θυμάμαι από μικρό παιδί το 1932 – 33 που ακολουθούσα τον πατέρα μου με τον αδερφό του, μπράβοι της δεξιάς, που πήγαιναν προς τα Δίδυμα καβάλα στα γαϊδουράκια και φτάνοντας στο Σταυρό του αναθέματος, απέναντι από τα σφαγεία του Δήμου, τους είδα να κατεβαίνουν από τα γαϊδουράκια και να παίρνουν από μία πέτρα να την ρίχνουν σε ένα μεγάλο σωρό. Ερώτησα γι’ αυτό και μου είπαν: εδώ είναι το ανάθεμα του Βενιζέλου.

Έμαθα αργότερα ότι το 1916 με τον διχασμό Βενιζέλου – Γούναρη δύο κυβερνήσεις Αθήνα – Θεσσαλονίκη ο τότε Μητροπολίτης αφόρισε τον Βενιζέλο σαν προδότη της Ελλάδας και με ανάλογη δέηση έστησε ένα σταυρό για το ανάθεμα και κατάρα του Βενιζέλου. Και τότε όλος ο κόσμος περνούσε και έριχνε από μια πέτρα.

Εγώ με ελαφριά τη καρδία θα πω την κατάρα και το ανάθεμα σε όποιον κακό πρωθυπουργό διότι ο Ελληνικός λαός επλήρωσε πολλά και πληρώνει και γω μαζί του με τον καταραμένο δικομματισμό με κακή διαχείριση με εθνική και οικονομική αναξιοπρέπεια, παγκόσμιο εξευτελισμό.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019

Άρθρα του Βασίλη Λαδά ως μνημόσυνο - συνέχεια μόνο σ' αυτό το blog ...

Ορισμένες ιστορικές σκέψεις για το Κρανίδι που στο βιβλίο του ο Γ. Αντωνίου αναφέρονται διάφορα κτίσματα όπως αυτά του 1920- 1927

«Αλληλογραφία δύο φίλων»…

Η κατάρα του δικομματισμού από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι στις μέρες μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου