«Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει…»

 Ένας φίλος μάς έστειλε χθες βράδυ ένα βίντεο με ωραία τραγούδια,

 αλλά το αφιέρωμα ήταν σε ένα τραγούδι…

Κλικ εδώ >>> https://www.youtube.com/watch?v=5ZptEcsSl5U

Αυτές τις στιγμές, αμέτρητες εικόνες από τα περασμένα χρόνια κατέκλυσαν την σκέψη μας και μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφουμε αυτό το κομμάτι, δεν θέλουν να φύγουν ακόμα...

Μαζί με όλες τις σκέψεις και μια στροφή από το γνωστό τραγούδι,

«τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια

με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει…»

Και εμείς θα προσθέσουμε, σε σπίτια με τσιμέντο στο δάπεδο, σε μικρές και στενόχωρες κουζίνες, σε δωμάτια με ξύλινα δάπεδα που υποχωρούσαν στο κτύπημα των ποδιών μας και ας σταματήσουμε εδώ…
Τώρα τα γυαλιστερά μας σαλόνια, δεν έχουν αισθανθεί μαζί με εμάς τέτοιες χαρές, εξ αιτίας των επιλογών μας…

Μοιάζουν αυτοί οι μοντέρνοι χώροι σαν μουσεία... που παντού είναι αναρτημένες πινακίδες και μας ενημερώνουν: Απαγορεύετε η φωτογράφιση, το άγγιγμα, το κάθισμα, το λέρωμα, η είσοδος σε ορισμένες περιπτώσεις και ένα σωρό άλλες απαγορεύσεις και μη...
.

Για όλα φροντίσαμε, όλα τα φτιάξαμε, χωρίς να σκεφτούμε αυτό που είναι το πιο σπουδαίο και πιο βασικό στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Η τροφή και η γαλήνη της ψυχής. Αυτό που λέμε κοινωνική συνοχή…

Το ξέρουμε ανοίξαμε ένα πολύ μεγάλο θέμα και ξύνουμε αγιάτρευτες πληγές!!!

Γι’ αυτό το λόγο θα το κλείσουμε εδώ ...

.
Φώτο: Από το αρχείο του αείμνηστου Στέφου Αλεξανδρίδη

Κείμενο 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ