Γλυκές θύμισες του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη από τ' ανέμελα παιδικά μας χρόνια...

Ήμουν κι εγώ εκεί…

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Αφορμή να ξαναγράψω για τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα της παιδικής μας ηλικίας μου έδωσε μια σπάνια φωτογραφία, ηλικίας 60 και πλέον χρόνων, γεμάτη μνήμες και ιστορία. 

Την είχε καλά φυλαγμένη, από το 1958, ο «φτερωτός» παιδικός μου φίλος Τάκης Σχοινάς και μου την έδειξε σε μια από τις καλοκαιρινές συναντήσεις των συνομηλίκων…

Ασυναγώνιστος στο τρέξιμο, ο Τάκης, ο γείτονάς μου! Καλόκαρδος, σεμνός, λιγόλογος, αγαπητός σε όλους, αλλά και πιστός συνοδοιπόρος και συναγωνιστής σε κάθε «παράπτωμα» των παιδικών χρόνων. Καμαρώστε μας!

Όρθιοι (από αριστερά):

Σταμάτης Λακούτσης, Γιώργος Αγγελής, Αντώνης Δράκας, +Μανόλης Πολίτης, +Λευτέρης Γκάτσος, Σταμάτης Δαμαλίτης, Σταύρος Νάκος.

Καθιστοί (από αριστερά):

Τάκης Σχοινάς, Αργύρης Ντανές, +Νίκος  Καρατζάς και ο υπογράφων.

Αυτή, λοιπόν, ήταν η «ΠΑΝΕΡΜΙΟΝΙΣ», η θρυλική ποδοσφαιρική ομάδα του Ταξιάρχη με κάποιες «μεταγραφές» από άλλες γειτονιές.

Με τόλμη και αυτοπεποίθηση, φαντασία και υψηλή αίσθηση του χρέους, ποζάρουμε στον φακό αγνοώντας τα «δυσάρεστα» επακόλουθα στο σπίτι και το σχολείο... Μικροί παίκτες, με μεγάλα οράματα, έτοιμοι για όλα! σκεφτόμουν με νοσταλγία για αρκετή ώρα …

Τότε, όπως κι άλλες φορές έχω γράψει, κάθε γειτονιά είχε τη δική της ποδοσφαιρική ομάδα. Οργανώναμε, μάλιστα, και τοπικό πρωτάθλημα! Το ντέρμπι του πρωταθλήματος ήταν ο αγώνας Ταξιαρχιώτες - Λιμανιώτες. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, οι Λιμανιώτες είχαν καλύτερη ομάδα και τις περισσότερες φορές μας νικούσαν.

Ωστόσο, σπάνια χαίρονταν τη νίκη τους, γιατί σχεδόν πάντα μετά τον αγώνα ακολουθούσαν «βίαιες συγκρούσεις» για ασήμαντη αφορμή! Σ’ αυτές τις «συρράξεις» οι Ταξιαρχιώτες είμαστε ανίκητοι…

Έτσι πανηγυρίζοντας και έχοντας ξεχάσει εντελώς το αποτέλεσμα του αγώνα με ιαχές και αλαλαγμούς γυρίζαμε πίσω στο στρατηγείο μας, στου «Μπούλη του Παπά» το σπίτι. Ακολουθούσε ξέφρενο πανηγύρι με σημαιοστολισμούς, παρελάσεις, λαμπαδηφορίες, κρυφές συναντήσεις των μηδισάντων… και όχι μόνο!

Καλό καλοκαίρι!

ΣΗΜ.

Αργότερα, όταν μαλώσαμε, αποχώρησαν μερικοί, πήραν και το όνομα και οι …εναπομείναντες τη νέα ομάδα την ονομάσαμε «Δάφνη».