Ένα λιτό αντίο στον τελευταίο Ερμιονίτη σφουγγαρά, τέτοιο, όπως ήταν και η ζωή εκείνου και των συναδέρφων του - συντρόφων...

«Δώδεκα και μισή

πώς πέρασε η ώρα.

Δώδεκα και μισή 

πώς πέρασαν τα χρόνια» 
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ)

Δώδεκα και μισή χτύπησε πένθιμα η καμπάνα της πόλης μας, 
για να ανακοινώσει το μισεμό από τη ζωή του Δημήτρη (Μίμη)Παπανδρέου.

Αποκριές στα Μαντράκια ...

Υπήρξε  όμορφος νιός• ψηλός, μελαχρινός, με σγουρά μαλλιά, με πυκνό, αυστηρό μουστάκι που γέμιζε το επάνω χείλος και μπάσα φωνή.

Από αριστερά:  Μίμης Σκούρτης - Μίμης Παπανδρέου- άγνωστος ...

 Όταν είμαστε μικρά ήταν ο καθημερινός επισκέπτης του σπιτιού μας, καθότι παιδικός φίλος,  σύντροφος στα μακρινά ταξίδια και κουμπάρος του πατέρα μας. 

Τον φωνάζαμε και τα τρία αδέλφια νουνό μας, κι ας είχε βαφτίσει μόνο τον Άρη.

Τα τελευταία του χρόνια δέθηκε στον ασφαλή σκαρμό της οικογένειας της κόρης του, απολαμβάνοντας τη φροντίδα τόσο εκείνης όσο και των εγγονιών του.

Γερό σκαρί, αλλά τον πλημμύρισαν τα χρόνια, έτσι μαϊνάρισε τα πανιά του κι αποχαιρέτισε πρώτα τη θάλασσα και τώρα  για πάντα τη στεριά. 
Αντίο νουνέ, αντίο θαλασσόλυκε

Βιβή Σκούρτη