Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο - 26 Ιουλίου 2011
.
Γράφει ο Γιάννης Σπετσιώτης
Αισθάνθηκα άβολα που δεν μπόρεσα να απαντήσω στην κυρία Ελένη Βλάσση
δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης, όταν μου ζήτησε να της πω, αν
θυμόμουν, πως παιζόταν στον τόπο μας το παιχνίδι «Το λουρί της μάνας» γιατί σκεφτόταν να το παίξουν τα παιδιά
της τάξης της με τη λήξη του σχολικού χρόνου.
Προσπάθησα να της το περιγράψω αλλά κάπου δεν μου έβγαινε σωστά και
ολοκληρωμένα.
Το θυμόμουν «μέσες άκρες» όπως λέμε και καταλάβαινα πως η περιγραφή μου
ήταν ελλιπής.
Η ίδια μου είπε ότι, είχε ρωτήσει και άλλους συμπολίτες αλλά και αυτοί δεν
ήταν σε θέση να απαντήσουν γιατί δεν το «θυμόντουσαν καλά» Ένιωσα την ίδια
απογοήτευση όπως όταν ήμουν μικρός και ψάρευα καθώς από τα χέρια μου γλιστρούσε
το ψάρι που έπιανα και έπεφτε στη θάλασσα και χανόταν, πριν προλάβω να το βάλω
στην πάνινη τσάντα που είχα κρεμασμένη στο λαιμό μου.
Βέβαια, είναι αλήθεια, ότι το παιχνίδι αυτό εμείς δεν το παίζαμε συχνά. Το
ξέραμε όμως. Απλά τα χρόνια πέρασαν και το λησμονήσαμε. Όπως έχουμε ξεχάσει,
γι’ αυτό έχουν σκορπίσει, τόσα και τόσα πράγματα αφού δεν φροντίσαμε να τα
προστατέψουμε από τη λήθη και τη φθορά του χρόνου και να τα διασώσουμε μέσα από
οργανωμένες δράσεις όπως έχουμε υποχρέωση να κάνουμε.
Ερχόμενος το καλοκαίρι στην Ερμιόνη, άνοιξα τις σημειώσεις της μητέρας μου
και εκεί βρήκα γραμμένη όλη τη διαδικασία του παιχνιδιού με κάθε λεπτομέρεια.
Συναισθήματα χαράς και κυρίως ανακούφισης βγήκαν από μέσα μου.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να τα μοιραστώ μαζί σας και να ξαναθυμηθούμε το
παιχνίδι αυτό που έχει μεγάλη σημασία για την άσκηση της προσοχής, της
ετοιμότητας, αλλά και τη γενικότερη κινητική ανάπτυξη του παιδιού.
… και το λουρί της μάννας!
(στην Ερμιονίτικη εκδοχή του)
Την ομάδα του παιχνιδιού αποτελούν 6-12 παιδιά που κάθονται όπως λέμε «στα
πόδια» δηλαδή σκαμνάκι, το ένα κοντά στο άλλο, κολλητά, χωρίς να μένει κενό
μεταξύ τους.
Ένα παιδί που το ονομάζουν «μάννα» ξεκινά το παιχνίδι. Παίρνει ένα λουρί
(μια αντρική ζώνη) τη μαζεύει καλά και την κρατά στο χέρι του χωρίς να
φαίνεται.
Στη συνέχεια γύρω – γύρω από την έξω πλευρά του κύκλου, που έχουν
σχηματίσει τα παιδιά, λέγοντας ρυθμικά. «Αλά-τι ψηλό, Αλά- τι
χοντρό, έχασα τη μάννα μου και πάω να - τη βρω»
Λέει το τραγουδάκι μια, δύο, τρείς φορές ενώ εξακολουθεί να έρχεται γύρω
από τον κύκλο, κάνοντας διάφορες παραπλανητικές κινήσεις , ότι τάχα κάπου θα
αφήσει το λουρί χωρίς να το αφήνει. Κάποια στιγμή, που κρίνει κατάλληλη το
παιδί, ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό, αφήνει κρυφά πίσω από την πλάτη ενός
παιδιού το λουρί. Αν το παιδί το καταλάβει γυρίζει αμέσως πίσω, παίρνει το
λουρί και το δίνει «στη μάννα». Αν όχι, η μάννα συνεχίζει το τραγούδι
εξακολουθώντας να έρχεται γύρω – γύρω.
Όταν η μάνα φτάνει στο παιδί που του έχει «ρίξει» το λουρί και αυτό δεν το
έχει δει, σκύβει, το παίρνει και λέει: «να το λουρί της μάννας» και αρχίζει να
χτυπά το παιδί με το λουρί. Αυτό προκειμένου να αποφύγει τα χτυπήματα, που
μερικές φορές είναι αρκετά δυνατά και πονούν, πρέπει να σηκωθεί γρήγορα από τη
θέση του και τρέχοντας γύρω από τον κύκλο προσπαθεί να τα αποφύγει, με σκοπό να
ξανακαθίσει στη θέση του, γιατί τότε η μάννα δεν έχει δικαίωμα να το χτυπά.
Μερικές φορές το κυνηγητό γίνεται και έξω από τον κύκλο και τα παιδιά
τρέχουν μεγάλες αποστάσεις. Στο μεταξύ τα άλλα παιδιά σηκώνονται από τη θέση
τους και με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούν την εξέλιξη του παιχνιδιού
λέγοντας: «και αλάργα και κοντά και το λουρί της
μάννας» Γελούν, χτυπούν παλαμάκια και ενθαρρύνουν πότε το παιδί που το κυνηγούν,
πότε το παιδί που κάνει τη μάννα, απολαμβάνοντας την εξέλιξη του παιχνιδιού και
περιμένοντας το τελικό αποτέλεσμα.
Αν η μάννα «πιάσει» το παιδί οι ρόλοι αντιστρέφονται, το παιδί γίνεται
«μάννα» και η «μάννα» παίρνει τη θέση του παιδιού στον κύκλο. Αν όμως το παιδί
καταφέρει και γυρίσει στη θέση του το παιχνίδι συνεχίζεται, όπως ξεκίνησε, για
άλλη μια φορά.
Αυτό το παιχνίδι αλλά και κάθε παιχνίδι
δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να αυτοσχεδιάσουν και να τα παίξουν με διάφορους
τρόπους. Η φαντασία τους μέσα στο πνεύμα της ελευθερίας που επικρατεί, «πιέζει»
το νου για δημιουργία και πρωτοτυπία.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο συμπατριώτης μας Γιάννης Μιχ.
Σπετσιώτης είναι παιδαγωγός
για παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου