Ο φόβος που δεν είναι δικός μου… .

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο - 5 Αυγούστου 2010

 10 χρόνια πέρασαν και δεν έχει αλλάξει τίποτα! 

Μάλλον προς το χειρότερο, με άλλη μορφή...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έχω ένα φόβο που δεν είναι φόβος που προέρχεται από εμένα, είναι ο φόβος αυτός, που μου δημιουργεί η υποκρισία των ανθρώπων, η αγνωμοσύνη, η απληστία, η αλαζονεία, η νοσηρή φιλοδοξία, η άπατρις συνείδηση και αλλά πολλά, που έχω βιώσει στην περιπετειώδη ζωή μου…

Σε ότι αφορά τους δημοτικούς μας άρχοντες, είναι ο φόβος που μου δημιουργούν δοκιμασμένοι συμπολίτες μου στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην ευρύτερη πολιτική ζωή της πατρίδας μου, που όταν βγάζουν «τα μαχαίρια να αλληλοσφαχθούνε» καταθέτουν στοιχεία ο ένας για τον άλλο, η μια πλευρά για την άλλη και αναδύεται στην επιφάνεια όλη η μπόχα από τον οχετό του βρώμικου πολιτικού τους βίου… Και αυτό είναι το λιγότερο...

Δεν θέλω πια να είμαι ρομαντικός, δεν θέλω να ζω με ψευδαισθήσεις, δεν μπορώ να ελπίζω σε δοκιμασμένους πολίτες, (ή σε άλλους γνωστούς για τον βίο και την πολιτεία τους…) πως αυτή τη φορά θα σεβαστούν τον όρκο που θα δώσουν ενώπιον Θεού και ανθρώπων και ότι πραγματικά έχουν τύψεις για τα πρότερα λάθη, τις παρανομίες και τις αδικίες τους, αν τα έκαναν συνειδητά… Πόσο μάλλον, το αντίθετο!!!

Έτσι, αυτό που φοβάμαι είναι, πως από την άλλη μέρα που θα αναλάβουν την εξουσία οι ίδιοι ανακυκλωμένοι τοπικοί εξουσιαστές μας, θα είμαι εκεί, δίπλα τους και είμαι βέβαιος για τις ευκαιρίες που θα μου δώσουν για να ασκήσω τον έλεγχο και την κριτική μου, σύμφωνα με το συνταγματικό δικαίωμα που έχω, σαν δημότης και Έλληνας πολίτης.

Όμως, αυτό που εύχομαι την επόμενη φορά είναι, να έχει αλλάξει η κοινωνία μας, να λειτουργεί διαφορετικά η Δημόσια Διοίκηση και να δικαιωθώ από τα όργανα του νόμου, για να μην είμαι ο παρεξηγημένος ανάμεσα σε τόσους «πολιτισμένους και πολιτικοποιημένους συμπολίτες μου!»

Γι’ αυτό, σ’ αυτή την περίοδο, ναι (!) θα κρατήσω ίσες αποστάσεις, πλην των γνωστών... ακραίων ποταπών και προδοτικών περιπτώσεων, από άθλιες  «προσωπικότητες», που τις έχω πετάξει στον Καιάδα... της Ερμιονίδας.

Και όλα αυτά, γιατί δεν θέλω να έχω ψεύτικες ελπίδες και να αισθάνομαι ελεύθερος… 

Το κείμενο αυτό γράφτηκε μετά από αφορμές που μου δόθηκαν…

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ