Πρωινή εξομολόγηση - Θεέ μου θέλω να τα πω! …

Ανέκαθεν από τους χρόνους των μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα (στη χώρα της επίπλαστης ευμάρειας και της ασυδοσίας...) θυμάμαι αυτή των Αλβανών και στη συνέχεια άλλων βαλκανικών, ευρωπαϊκών, ανατολικών, αφρικανικών χωρών,  αισθανόμουν ένα συναίσθημα συμπόνιας και αλληλεγγύης γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον γι’ αυτούς τους  μετανάστες, σκεπτόμενος τη δύναμη,την οδύνη και τη δίνη της ψυχής τους με το μεγάλο ρίσκο που έπαιρναν να εγκαταλείψουν τη Γη  που τους γέννησε, για να βρουν τη τύχη τους- σχεδόν-  στο άγνωστο... Θόλωνε το μυαλό και η σκέψη μου, αναλογιζόμενος τις περιπέτειες, τις κακουχίες, τους κινδύνους για την ίδια της ζωή τους και τα δεινά που περνούσαν σ’ αυτό το αβέβαιο ταξίδι τους! Έτσι, με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα  μέσα μου ήταν καλοδεχούμενοι εδώ στην Ερμιόνη. 

Ωστόσο, περισσότερη αγάπη και συμπάθεια αισθανόμουν και αισθάνομαι για τους Αφρικανούς  που ορισμένοι τους αποκαλούν - Μαύρους πάνθηρες- εκτός των άλλων περιφρονητικών…. Αυτούς τους συνανθρώπους μας που τους συναντώ καθημερινά μέσα και έξω από την πόλη στην καθημερινή πεζοπορία μου (αρκετοί διαμένουν στον κάμπο σε διάφορες παλιές αγροικίες, αποθήκες κ.α.) την ώρα που συναντιόμαστε πρώτος εγώ τους χαιρετάω με το «γεια σου φίλε»(λέξεις που γνωρίζουν) Με τρελαίνει αυτή τη στιγμή ο τρόπος που ανταπαντούν με τον ίδιο χαιρετισμό. Παρ' όλα αυτά, αυτό που είναι ιδιαίτερα συγκινητικό για μένα είναι,  όταν βλέπω τα μάτια τους να λαμπυρίζουν από ικανοποίηση ή και έκφραση ευγνωμοσύνης αν θέλετε,  για το αίσθημα της φιλοξενίας (από και προς) που βγαίνει μέσα από αυτή τη σχέση μας. Τώρα πολλοί από αυτούς με γνωρίζουν και όταν με βλέπουν αλλάζουν κατεύθυνση και έρχονται να με συναντήσουν,  για να με χαιρετίσουν αυτοί πρώτα με το «γεια σου φίλε»….

Αντί για καλημέρα

ΣΤΑΜ. ΔΑM.