Συχνά πυκνά έρχεται στο μυαλό μου, αλλά σήμερα είχα ισχυρό ερέθισμα - περιστατικό!...
- γι ' αυτό και η αναφορά μου ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
3 Ιουλίου 2018
Το τελευταίο αντίο στον Δαμιανό Δαμαλίτη
Παλικάρι μου, είχες τις χάρες όλες, γι’ αυτό σε ζήλεψαν οι μοίρες και σε πήρανε γρήγορα κοντά τους, δημιουργώντας πολύ πόνο, πολύ καημό σ’ αυτούς που μένουνε...
Πολύς κόσμος μαζεύτηκε σήμερα στον Ι.Ν. Ταξιαρχών στην Ερμιόνη να παρακολουθήσει την εξόδιο ακολουθία και να πει το τελευταίο αντίο στον Δαμιανό από τα βάθη της ψυχής και από μέσα του και με λόγια παρηγοριάς στους δικούς του. Τραγικές φιγούρες οι γονείς του και η σύζυγος του.
Μου φάνηκε, μέσα στην παραζάλη και το παραμιλητό μου - για το φευγιό του ανιψιού μου, πως όλος αυτός ο κόσμος των συμπολιτών κι’ όχι μόνο, του κουνούσε μαντίλια και του έλεγε καλό ταξίδι.
Μόνο που αυτό το ταξίδι, ήταν το τελευταίο! Ένα ταξίδι αλίμονο με κατευόδιο, όμως, χωρίς καλωσόρισες. δίχως γυρισμό!! Ένα ταξίδι που γρήγορα ή αργά κάνουμε όλοι μας...
Όμως, η διαφορά γι’ αυτούς που μένουν, (την οικογένειά του) είναι, ότι ο πόνος είναι δυσβάστακτος, οδυνηρός, όταν αυτόν τον πηγαιμό τον κάνεις σε ηλικία 38 χρονών και κάτω από τραγικές συνθήκες, αφήνοντας πίσω σου μια γυναίκα και δύο μικρά παιδιά.
Άντε στο καλό Δαμιανέ και να’σαι βέβαιος πως θα συναντηθούμε…
Ο θείος σου
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου