Βιώματα που απρόσμενα αναδύονται από το υποσεινήδητό μας ...

 

Ερεθίσματα, σκέψεις, προβληματισμοί…

… « Ο πολιτισμός ενός τόπου φαίνεται, με το πώς κτίζεις τα σπίτια σου 

και πως κηδεύεις τους νεκρούς σου….»

Αυτό το διάβασα κάπου και το πέρασα στις σημειώσεις μου. Τώρα που το διαβάζω από εκεί σκέπτομαι,  ανέκαθεν τα σπίτια μας εδώ στην Ερμιόνη δεν παρουσιάζανε καμιά αρχιτεκτονική κουλτούρα πλην ολίγων, πολύ ολίγων εξαιρέσεων.

Φτωχός ο τόπος και οι κάτοικοί του – ψαράδες, γεωργοί, κ.α. Όλοι τους, άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης. «Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους»… ήταν το όνειρό τους, άμποτε αυτό  γινόταν πραγματικότητα…

Όμως, τους νεκρούς μας, τους κηδεύαμε με πολιτισμένο τρόπο και με ένα ιδιαίτερο σεβασμό. Αναφέρομαι ειδικά στον  τρόπο που τους μεταφέραμε από το σπίτι τους στην εκκλησία και από εκεί στην τελευταία τους κατοικία... 

Και το θεωρούσαν  υποχρέωση και σεβασμό στο νεκρό να ακολουθούν τη σορό  ντόπιοι αλλά και ξένοι πολίτες σε όλη αυτή τη διαδρομή. 

Ωστόσο, αυτό που έχει μεγαλύτερη πολιτιστική αξία και σημασία κατά τη γνώμη μου,  είναι  το αίσθημα και η  εσωτερική ανάγκη που  αισθανόντουσαν όσοι είχαν δυνάμεις – νέοι άνθρωποι, να μεταφέρουν στα χέρια τους με εναλλαγές το νεκρό! 

Αυτό εκτός των άλλων που δεν χωράνε στο μικρό σημείωμα της στιγμής… έχω τη γνώμη πως ήταν ένας πολιτισμός! που χάθηκε στο βάθος του χρόνου!!   Έπειτα, μπήκε στη ζωή μας το αυτοκίνητο,  αυτό το ειδικά κατασκευασμένο για την περίπτωση, μαύρο αυτοκίνητο... Και παρ’ όλα αυτά, πολλοί λίγοι ακολουθούν το νεκρό μέχρι τον τελευταίο τόπο κατοικίας του…

Πρέπει να παρατηρήσω όμως, πως τα τελευταία χρόνια για λόγους καθαρά επικοινωνιακούς, συμμετέχουν πολλοί πολίτες σε αυτή την τελετουργία, όμως επιτρέψτε μου να πω, για τους λόγους και με τον τρόπο που προανέφερα.

Έτσι καταλήγω στη σκέψη,  πως τελικά χάσαμε και αυτόν τον έσχατο πολιτισμό μας!!!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ