Η φύση δεν λαθεύει ποτέ! -> εμείς την καταστρέφουμε!!…

Αυτό σκέφθηκα χθες όταν κολυμπώντας στις νότιες «μπανιέρες μας» στην Ερμιόνη και είδα τις πρώτες μέδουσες -> πλημμαρίες – έτσι τις λέμε από τους παππούδες μας, που μαρτυρούν και τον ερχομό του πρώτου μηνά του Φθινοπώρου – Σεπτέμβρη.

 

 

 Ήταν τρεις μικρές από αυτό το είδος, που δεν δημιουργεί κανένα ερεθισμό όταν έρθει σε επαφή με το σώμα μας. Θυμάμαι μικρά παιδιά στις παραλίες τις πιάναμε με τα χέρια μας, θέλοντας να παίξουμε με την παιδική μας αφέλεια!...

Αυτά τα χρόνια την φθινοπωρινή εποχή εμφανιζόντουσαν πάρα πολλές από αυτές, που οπωσδήποτε έπαιζαν και κάποιο ρόλο στην ισορροπία του θαλάσσιου οικοσυστήματος μαζί με άλλα είδη μεδουσών, που τώρα εξαφανίζονται σιγά – σιγά προφανώς εξ αιτίας της μόλυνσης των θαλασσών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις θάλασσές μας... 

Δεν είμαι ειδικός στο θέμα, αλλά με μεγάλη πρακτική εμπειρία - λόγω επαγγέλματος-  σε ό,τι αφορά τη θάλασσά μας και το ζωικό της πλούτο!

Γράφοντας αυτό το σημείωμα ήρθε μέσα σε άλλες σκέψεις μου 

και αυτό το παλιό τραγούδι από σήριαλ στην ΕΡΤ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ – 1980

Μύρισε φευγάτο καλοκαίρι

γύρισε καιρός προς το νοτιά,

τι ΄ναι το φθινόπωρο να φέρει

τι ΄ναι το να κάψω στη φωτιά.

Στο καλό, φευγάτα τα καϊκια

στο γιαλό ξενύχτησε η καρδιά,

πού ΄ναι τα προικιά, τα πανωπροίκια

ποιος κρατά του κόσμου τα κλειδιά.

Μού ΄ταξες το παραμύθι ξένο

μού παιξες παράταιρο σκοπό,

έπεσε το βράδυ κουρασμένο

έδεσε η αγάπη μου καρπό,

Στο καλό, φευγάτα τα καϊκια

στο γιαλό ξενύχτησε η καρδιά,

πού ΄ναι τα προικιά, τα πανωπροίκια

ποιος κρατά του κόσμου τα κλειδιά.

STAM. DAM.D.