Επισκέψεις στο έντυπο δημοσιογραφικό μου αρχείο και τι δεν μου θυμίζει...

 Στα πρώτα δημοσιογραφικά μπουσουλήματα(!)   

στο μαγικό και βρώμικο κόσμο της δημοσιογραφίας....

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου 6-7 Ιανουαρίου 2001

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

…Ψάχνοντας την ευτυχία!

Προπαραμονή Χριστουγέννων, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου στην εθνική οδό Κορίνθου –Αθηνών, η κίνηση στο δρόμο ήταν πολύ μεγάλη και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.

Στη σκέψη μου ήρθε η φράση, που συνηθίζει να λέει ο λαός, «Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό» και είπα στην οικογένειά μου, «εμείς είμαστε δικαιολογημένοι σύμφωνα με την παράδοση. Αυτοί τι πάθανε και εγκαταλείπουν την πόλη;» Κανείς δε μου απάντησε. Ποιος ξέρει που αρμένιζε το μυαλό τους, ποια σκέψη ήταν αυτή που τους έκανε… ευτυχισμένους πηγαίνοντας στην πρωτεύουσα. Ίσως, η ωραία στολισμένη και φωτισμένη πόλη σε αντίθεση με τη σκοτεινή δική μας! Ίσως οι φωτεινές στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα μουσεία, τα κέντρα διασκέδασης, η πολυκοσμία. Ίσως όλα αυτά κι’ άλλα τόσα!... Τελικά φτάσαμε στην πρωτεύουσα.

Η πρώτη δουλειά ήταν να τηλεφωνήσω σ’ ένα παλιό μου φίλο. Γέννημα θρέμμα Αθηναίος και γνώστης των πάντων περί της αθηναϊκής ζωής και κουλτούρας. Τον ρώτησα για το κάθε τι. Κι’ από θέατρο, τον ρωτάω(;). Τους «Ηλίθιους» του Νηλ Σάϊμον, με τον Πέτρο Φιλιππίδη, στο θέατρο Βρετάνια, στην Πανεπιστημίου μου απάντησε. Προγραμμάτισα τις μέρες μου κατά την παραμονή μου στην Αθήνα, αγόρασα και εισιτήρια για να παρακολουθήσoυμε  την παράσταση του έργου, όπως μου υπέδειξε ο φίλος μου. Πήγαμε το βράδυ κανονικά στην ώρα μας και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες για να περάσουμε στην αίθουσα. Όταν τελικά άνοιξαν, η πρώτη μας διασκέδαση (!) άρχισε από εκεί. Σε μια μεγάλη πινακίδα αναρτημένη στον τοίχο ήταν γραμμένη η φράση: «Το Υπουργείο Πολιτισμού, προειδοποιεί, το θέατρο ωφελεί στην υγεία». Σκέφθηκα με… λύπη μου, άλλαξαν οι ρόλοι των υπουργείων! Ο σοσιαλισμός εκμοντερνισμένος! Λέω στον εαυτό μου, «κάνε υπομονή, θα περάσει…» και προχωρήσαμε στην αίθουσα του θεάματος και καθίσαμε στις θέσεις που μας οδήγησαν οι ταξιθέτριες, σύμφωνα με αυτές που αναγράφονται στα εισιτήριά μας. Ομολογώ, ότι επειδή είμαστε από τους πρώτους που καθίσαμε στα καθίσματά μας, η πρώτη μισή ίσως και πάρα πάνω ώρα, προ της ενάρξεως της παράστασης πέρασε ευχάριστα, χαζεύοντας και παρατηρώντας τους θεατές που εισήρχοντο στην αίθουσα, διαφόρων φύλων και ηλικιών. Αλλά όταν πέρασε το πρώτο τέταρτο απ’ την καθορισμένη ώρα ενάρξεως της παράστασης, τα συναισθήματα άλλαξαν. Ξαφνικά κάποιος κύριος που καθόταν δίπλα μου, γυρίζει και με ρωτάει: «Έχετε αρρωστήσει ποτέ απ’ την ασθένεια της συνέπειας ;» Του χαμογέλασα, δείχνοντας ότι κατάλαβα την ερώτησή του. Και συνέχισε ο άγνωστος κύριος: «Γιατί εμείς οι συνεπείς πρέπει να υποφέρουμε πληρώνοντας μάλιστα, την ασυνέπεια των άλλων και το ακόρεστο πάθος του για το χρήμα των θεατρικών επιχειρηματιών, με την ευλογία της … Πολιτείας». Για να καθησυχάσω τον άγνωστο συνθεατή μου, του απάντησα με χιούμορ: «Αν θέλετε πάμε αύριο να κάνουμε τα παράπονά μας στο Υπουργείο Υγείας!» Ο άγνωστος κύριος με κοίταξε έκπληκτος και παράξενα… Όμως, αυτή τη στιγμή μετά από 20- 30 λεπτά από την κανονική ώρα ενάρξεως της παράστασης, κτύπησε το τελευταίο καμπανάκι. Και η παράσταση άρχισε. Αυτό που πρόλαβα να του πω, ήταν: «Θα σας εξηγήσω στην έξοδο». Το έργο ήταν καλό και οι θεατρίνοι απέδιδαν τα μέγιστα. Όμως, η σκέψη μου, γύριζε και ξαναγύριζε, στις σκηνές και τα περιστατικά προ της ενάρξεως. Και παρ’ όλο που ο φίλος μου μού είχε πει ότι θα σκάσω στα γέλια, εγώ δε γέλασα. Αντίθετα, οι ηθοποιοί μου πέρασαν, βαθιά κοινωνικά μηνύματα! Σε κάποια στιγμή της παράστασης, ο Πέτρος Φιλιππίδης με μια πετυχημένη ατάκα, απευθυνόμενος προς το κοινό, είπε: «Μήπως και εσείς που ήρθατε σήμερα εδώ δεν ήσαστε ηλίθιοι;».

Η παράσταση τελείωσε, κι’ εγώ με την οικογένειά μου, κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Ο άγνωστος κύριος έρχεται δίπλα μου και μου λέει: Κάτι θέλατε να μου εξηγήσετε. Του δείχνω την πινακίδα
«Το Υπουργείο Πολιτισμού κτλ….» Διαβάζει, κατάλαβε, και μου χαμογέλασε! …«Γεια σας και καλή χρονιά» μου είπε και χάθηκε μεσ΄ στο πλήθος, ψάχνοντας να βρει την ευτυχία!

STAM.DAM.D. 

ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΙΟΓΡΑΦΟΣ