Η Βιβή Σκούρτη για το νέο βιβλίο του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη και της Τζένης Δημ. Ντεστάκου...

 Από σήμερα η βιβλιοθήκη του σπιτιού μου είναι πλουσιότερη, καθώς παρέλαβα το καινούργιο ιστορικό πόνημα με τίτλο «ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ (ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΑΙ ΘΗΛΕΩΝ) ΚΑΤΑ ΤΟΝ 20Ο ΑΙΩΝΑ (1900-1929). 

Ο Γιάννης Σπετσιώτης και η Τζένη Ντεστάκου συνεχίζουν τον ερευνητικό τους κύκλο γύρω από την εκπαίδευση στην Ερμιόνη. 

Το βιβλίο αποτελεί συνέχεια κι έρχεται να συμπληρώσει τις όψεις που αφορούν την εκπαίδευση στα δημοτικά σχολεία της Ερμιόνης Αρρένων και θηλέων κατά τον 20ο αιώνα, τους δασκάλους, τις συνθήκες, το βοηθητικό προσωπικό, τα κτίρια κ.α. σε μια ζωντανή, δελεαστική ανάγνωση και με χειρόγραφες και αρχειακές μαρτυρίες. 

Μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα: "Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι από εκείνα που η Ερμιόνη "βράζει" και παλεύει με τους 39 βαθμούς, ενώ οι ρυθμοί της ζωής επιβραδύνονται, βρέθηκα εκεί -στου Συγγρού- με το βλέμμα πάντα αδηφάγο και απαιτητικό. Ήθελα να αποτυπώσω με όση περισσότερη ακρίβεια μπορούσα στοιχεία του εξωτερικού χώρου και της γειτονιάς, γνωρίζοντας ότι πάντα ορισμένες λεπτομέρειες πολύ σημαντικές γλιστράνε μέσα από τα χέρια "σαν το χέλι".... Ακριβώς κάτω από το πεζούλι στέκει το όμορφο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, "της Παναγίτσας", με επίσης μεγάλη ιστορία αλλά και μικροπεριπέτειες με τους κατά καιρούς ιδιοκτήτες του. Σήμερα φαίνεται μόνο το καμπαναριό του αφού ένα πελώριο κτήριο μέσα στο προαύλιο του ναού έχει αποκλείσει τη θέα του. Νότια το σπίτι του Μήτσου Σκούρτη με τη μεγάλη αυλή, μπροστά από τους τρεις προπολεμικούς τσιμεντόδρομους της Ερμιόνης "ποτισμένος" με παιδικές δράσεις και μνήμες. στο βάθος ένα νέο κτίσμα, το σπίτι του Πέτρου Σκούρτη, γιού του Μήτσου. Βόρεια τα περιποιημένα και καλοσυντηρημένα σπίτια Λίτσα και Νάκου, μια πινελιά ανανέωσης του τοπίου. Δυτικά, ο χωμάτινος δρόμος, λασπωμένος τον μισό χρόνο, τώρα τσιμεντοστρωμένος και η γειτονιά με τα λίγα τότε παλιά σπίτια αγνώριστη...