Οδηγητικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου*
Αυγουστιάτικα θα
ξεχυθούμε στους επαρχιακούς και εθνικούς μας δρόμους ημέρες διακοπών και, όπως
δυστυχώς κάθε Αύγουστο, θα θρηνήσουμε και φέτος εκατοντάδες νεκρούς και
τραυματίες ως αποτέλεσμα της οδήγησης μας που προκαλεί απίστευτο και μόνιμο
πόνο σε οικογένειες και παράλληλα δυσθεώρητο κόστος στο Εθνικό Σύστημα Υγείας
και στην Οικονομία!…
Κάθε μεγάλο, κάθε
σπουδαίο ψυχοκοινωνικό φαινόμενο το βαφτίζουμε με την αποδεκτή και στις
επιστήμες της κοινωνιολογίας και ψυχολογίας όπως και στην κοινή γνώμη έννοια
που περικλείει ο όρος «πέρασμα». Περάσματα υπήρξαν μεταξύ άλλων, ανέκαθεν, η
ένταξη στις Ένοπλες Δυνάμεις, η εισαγωγή σε ένα Πανεπιστήμιο
ή, χωρίς να προσβάλλω τους σεμνότυφους, το ερωτικό αγκάλιασμα που
ολοκληρωνόταν κάποια στιγμή με την απώλεια της εφηβικής μας «αθωότητας» για
όλους και όλες.
«Πέρασμα» ήταν και
παραμένει και σήμερα η άδεια που μας δίνει μετά από την ολοκλήρωση της
μαθητείας και την επιτυχία στις σχετικές Κρατικές εξετάσεις ικανότητα να κρατάς
στο χέρι το τιμόνι, να τιθασεύεις 120, 160 ακόμη και 200 και βάλε «άλογα»
εγκλωβισμένα κάτω από το γυαλιστερό καπό ενός σύγχρονου Ι.Χ. και να το κάνεις
με την «άδεια» της Αστυνομίας, ή μάλλον του Υπουργείου Μεταφορών...
«Πέρασμα» ποτέ δεν υπήρξε αλλά
παραμένει η, παρά την κατοχή της σχετικής «αδείας ή διπλώματος οδηγήσεως»
αδικαιολόγητη πράξη της αφαίρεσης της ζωής ενός ή περισσότερων άλλων
συνανθρώπων μας στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους της Πατρίδας μας Ελλάδας
ή εντός της μεγάλης οικογένειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης..
Η οδήγηση είναι, σε
τελική ανάλυση, χαρά και απόλαυση και το αυτοκίνητο εργαλείο για δουλειά και
μέσο για αναψυχή. Η χαρά χάνεται όταν μετατρέπουμε το αυτοκίνητο από εργαλείο
και μέσο αναψυχής σε φονικό όργανο καθώς βυθίζουμε κάθε Σαββατοκύριακο στη
διάρκεια του χρόνου και καθημερινά στη διάρκεια του ελληνικού καλοκαιριού σε
πένθος αμέτρητες ελληνικές οικογένειες.
Στην πατρίδα μας συνηθίζουμε να λέμε ότι το ατύχημα συμβαίνει πάντα στον «άλλο». >>>>>
Εντάξει, να συμφωνήσω με
αυτήν την σαφώς ανόητη θέση.
Σας παρακαλώ, όμως, ως
οδηγός, πατέρας, παππούς και κοινωνικός επιστήμονας με δεκαετίες ερευνών της
ανθρώπινης ατομικής και ομαδικής συμπεριφοράς και στις ανθρώπινες σχέσεις να
σκεφθείτε ότι για εμένα εσείς είσθε ο «άλλος» ενώ για σας αυτός ο «άλλος» είμαι
εγώ!..
Ίσως ήδη έχετε ακούσει
τη σχετική αγγλοσαξονική φράση ερμηνείας αυτοκινητιστικών ατυχημάτων που σοφά
διατείνεται ότι χρειάζονται «δυο ανόητοι για να σκοτωθεί, τουλάχιστον, ο
ένας!..»
Σε ποιόν από τους δυο
μας, άραγε, θα συμβεί το ατύχημα, αυτόν τον Αύγουστο του 2023, ποιος θα είναι
τελικά αυτός ο τραγικός «άλλος» μετά τις γνωστές από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ
αναφορές σε «σφοδρή σύγκρουση που οφείλεται σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες ή σε
εγκληματικές απροσεξίες» και οδηγεί εκατοντάδες συνανθρώπους μας κάθε χρόνο στο
πρόωρο «πέρασμα» στην αιωνιότητα;
Αναφέρομαι στον Αύγουστο
επειδή κάθε χρόνο πέρα από εμάς τους ντόπιους «ξένοιαστους καβαλάρηδες ΙΧ
αυτοκινήτων, συγνώμη, οδηγούς εννοώ, οι επαρχιακοί και Εθνικοί μας δρόμοι
γεμίζουν κα με ορδές αλλοδαπών επισκεπτών που έρχονται στην Ελλάδα με δικά τους
ΙΧ ή νοικιάζουν εδώ κάποιο αυτοκίνητο, δίκυκλο ή «γουρούνα»
Εύχομαι τον φετινό
Αύγουστο, μετά τον πρωτόγνωρο ιστορικά καύσωνα και τις πρωτόγνωρες πυρκαγιές
που τον συνόδευσαν να μην συμβεί ούτε σε σας ή δικά σας πρόσωπα ούτε σε μένα
αλλά για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να οδηγήσουμε με την απαραίτητη
«Ψυχολογία αυτοάμυνας» την αποκαλούμενη οδηγητική ΑΜΥΝΤΙΚΗ ψυχολογία.
Ο όρος σημαίνει ότι
πρέπει να προσέξω τον εαυτό μου και να αποφύγω ΕΓΩ τις κάθε λογής ανοησίες και
επιπολαιότητες που βάζουν τις ζωές μας σε κίνδυνο. Και επιπρόσθετα σημαίνει να
προσέχω ώστε οι απροσεξίες και οι επιπολαιότητες του απέναντι οδηγού να μην
αποβούν καθοριστικά μοιραίο «πέρασμα» και για τους δύο μας και για τους συνεπιβάτες
μας...
Στον αιώνα που πέρασε
και σε αυτόν που διανύουμε η οδήγηση ήταν και θα παραμείνει μια απόλαυση για
κάποιους, διαδικασία επιβίωσης για άλλους αλλά συνάμα και πάρα πολύ επικίνδυνη
κατάσταση όπου ένα απρόσεκτο «προσπέρασμα» μπορεί να μετουσιωθεί σε ανεπιθύμητο
πρόωρο και ακούσιο «πέρασμα» στην αιωνιότητα!»
Πότε θα μάθουμε, επιτέλους, οι ίδιοι και τα παιδιά μας που αποκτήσαμε άδεια-δίπλωμα οδήγησης να αγαπάμε την οδήγηση και τον συνάνθρωπό μας ξεκινώντας, φυσικά, από την αγάπη για την ίδια τη ζωή μας;
------------------------------------------
*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ
Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και
Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ,
Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και
Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου