Θέσεις, απόψεις, αγωνία, προβληματισμοί, προτάσεις, για το αριστερό κόμμα που έγραψε ιστορία και τώρα τρίζουν «αρμοί του» !!...

 

Από την Παρασκευή (Βιβή) Σκούρτη 2^η επιλαχούσα υποψήφια Βουλευτής 

με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Αργολίδα

Τι να κάνουμε;

Τον περασμένο αιώνα τούτο το ερώτημα σε κρίσιμη ιστορική στιγμή το είχε διατυπώσει ο Λένιν και μάλιστα έγραψε και βιβλίο που δημοσιεύτηκε με μορφή άρθρου στην εφημερίδα «ΙΣΚΡΑ», σε μια προσπάθεια απάντησης στα κρίσιμα ζητήματα που είχαν προκύψει στο κόμμα του.

          Το ερώτημα αυτό σήμερα είναι επίκαιρο για την Αριστερά, μέσα σε μια κοινωνία:

·       Που δέρνεται από την ακρίβεια

·       Που ο πόλεμος είναι στη γειτονιά του

·       Που έδωσε με την ψήφο της το 15% στην ακροδεξιά

·       Που επέλεξε να την κυβερνά ο αλαζόνας πολιτικός και η παρέα του

Η Αριστερά καλείται να μπει μπροστά, να εμπνεύσει, να ξεσηκώσει τον κόσμο να παλέψει για τη ζωή του.

Η Αριστερά, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα μέλη του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οφείλουμε να στηρίξουμε την πρόσφατη και με δημοκρατικό τρόπο εκλογή του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανου Κασσελάκη. Να προχωρήσουμε συγκροτημένοι προς το έκτακτο Συνέδριο ανασυγκρότησης του Φεβρουαρίου, αναλύοντας τα αίτια της εκλογικής ήττας, προχωρώντας σε νέες προτάσεις στρατηγικής και τακτικής, αφουγκραζόμενοι πάντα τα προβλήματα και διατυπώνοντας ένα νέο Κυβερνητικό Πρόγραμμα.

          Αυτή τη στιγμή επιβάλλεται ειλικρίνεια μεταξύ των μελών, ανιδιοτέλεια και ευθύνη απέναντι στην κοινωνία.

Η σχέση με την Αριστερά δεν έχει στοιχεία επαγγελματικής και πολιτικής αποκατάστασης.

Δεν είναι κήρυγμα από άμβωνος.

Δεν έχει σχέση με τους Ιεροεξεταστές της Ισπανίας, ποιός ξέφυγε και πόσο από τα ιερά δόγματα.

          Η Αριστερά μεγαλούργησε όταν ήταν απαλλαγμένη από δόγματα και αγκυλώσεις και τα στελέχη της δεν ενεργούσαν με όρους ιδιοκτήτη του χώρου, όπως συμπεριφέρεται για παράδειγμα ο αλαζόνας πρωθυπουργός και η παρέα του, ως ιδιοκτήτες του κράτους.

          Όποιος εκδηλώνει κριτική, πρέπει πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του,  κυρίως για τη στάση του μέσα στο κόμμα και κυρίως για το Πρόγραμμα που ηττήθηκε, για το οποίο -> 

 ΟΛΟΙ το είχαμε συμφωνήσει και κανείς δεν αμφέβαλε για το Αριστερό του πρόσημο, που δυστυχώς καταψηφίστηκε.

          Στην Αριστερά πάντα οι διαφορετικές πολιτικές θέσεις λύνονται στα όργανα του κόμματος και πρωτίστως στα Συνέδρια. Μέχρι τότε οι λευκές απεργίες των στελεχών δεν χωρούν και όποιος πιστεύει ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει με τους υπόλοιπους συντρόφους του αποχωρεί, δεν ακολουθεί το μαρτύριο της σταγόνας.

Επίσης αν διαθέτει δημόσιο αξίωμα, στο οποίο εξελέγει με το Πρόγραμμα και τη σημαία του κόμματος τη θέση αυτή την παραχωρεί. Τη δέσμευση αυτή την είχαμε αποδεχθεί και υπογράψει όσοι είμαστε υποψήφιοι στις τελευταίες εκλογές.

          Κατά τη γνώμη μου στην κρίσιμη αυτή στιγμή οτιδήποτε αρνητικό  γράφει κάποιος ουσιαστικά εξυπηρετεί τον αντίπαλο• και όπως έλεγε ο Λένιν, στην πολιτική δεν μετράει η πρόθεση αλλά το αποτέλεσμα.