Ο Θοδωρής Καραβάς τώρα στο γέρμα του, σε ένα ξέσπασμα συναισθημάτων και νεανικών αναμνήσεων ...

 Και εμείς λέμε, δεν έχει σημασία τι λες και τι γράφεις, αλλά πως το λες κι’ αν αυτό βγαίνει από τα εσώτατά σου… 

S.D.D.

=============================================================================================================

ΣΤΑΜΑΤΗ, έχεις όλες τις ευχές του κόσμου και το Θεό μαζί σου!!!

Κι αν είναι πολλά τα άσχημα, κι αν είναι τα άδεια αφέντες, φτάνει μια σκέψη μια ψυχή να δώσει νόημα στων πολλών την ύπαρξη, φτάνει ένας . Σταμάτη Δαμαλίτη εσύ. 

Θοδωρής Καραβάς.

==========================================================================================================================

Σταμάτη ότι έγραψα και γράφω για το Δαμαλίτη είναι αυτά που αισθάνεται η καρδιά μου και το πνεύμα μου, και σκέψου ότι είμαι ένα παιδί του Πειραιά, που περπάτησε στα μαγικά στενά της Τρούμπας, στης Δραπετσώνας στις παράγκες και στις γειτονιές της Κοκκινιάς και στα Μανιάτικα. 

Είχα την ευχή λόγω του ποδοσφαίρου να με θαυμάζει πολύ κόσμος και ένα πλουσιόπαιδο που νόμιζε ότι είμαι ο Λίντχολμ (μεγάλος Σουηδός χαφ της Μίλαν) ερχόταν και με έπαιρνε πολλές φορές και με πήγαινε στα μπουζούκια σε πολυτελείας μαγαζιά αλλά και σε σκυλέ… όπως και σε αριστοκρατικά καμπαρέ των Αθηνών. 

Και να φανταστείς ήμουν μαθητής γυμνασίου μόλις είχα φύγει από το Κρανίδι. 

Ακόμα να σου πω, πως και οι  πιο σκληροί μάγκες αυτής της εποχής  του Πειραιά με σέβονταν,  γιατί στην Αστυνομία που με ρώτησαν αστυνομικοί γι’ αυτούς,  δεν μίλησα και αυτοί το έμαθαν. Έκτοτε, ο σεβασμός που μου έδειχναν ήταν συνεχής και ο θαυμασμός τους μεγάλος, κατάλαβες λοιπόν τι εννοώ.