«Γεμίσαμε κισσούς!»…

 

Πολλά είναι  τα προβλήματα που βιώνουμε αυτό τον καιρό σαν κοινωνία και σαν λαός εδώ στην Ερμιονίδα. 

Προβλήματα που μας δημιουργούν οι τυχάρπαστοι - σπεκουλαδόροι… που έχουν παρεισφρήσει στη ζωή μας, αλλά και η ίδια η ανεμελιά μας! 

Έτσι, μέσα στο δικό μου προβληματισμό,  έρχεται πιο συχνά τον τελευταίο καιρό στη σκέψη μου ένα μικρό ποιηματάκι, που μάθαμε εκτός των άλλων στο δημοτικό σχολείο πριν 70 περίπου χρόνια (τι σου είναι το μυαλό…) 

Είναι τα λόγια του λίγα αλλά μου λένε πολλά...

Τα βαθιά μηνύματά του έκτοτε, είναι πυξίδα για μένα

σε όλο το διάβα της ζωής μου, γι’ αυτό και δεν τα ξεχνώ…

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον γιο μου τον Δαμιανό

-------------------------------------------------------------------------------------------
Ο κισσός

Δεν θέλω του κισσού του πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώματα  δεμένο, 
θέλω να είμαι ένα κρινάκι, μια ανεμώνη, ένα χαμόδεντρο, 
μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω…

 ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.