Ως μνημόσυνο στον Γιώργο Νοταρά - ιστορίες από την πολύ περιπετειώδη ζωή του ...

 

Αληθινές ιστορίες σε περιοχές του πλανήτη Γη που ο Χριστός δεν Ανασταίνεται...

Γράφει ο Γιώργος Νοταράς στο blog  του "Ο αλιβάνιστος"

ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ Ο ΜΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ

1964 WALVIS  BAY Δεύτερη από αριστερά, η σύζυγος μου και η κόρη μου και τρίτος εγώ στο γιορτινό τραπέζι της Αναστάσεως.

------------------------------------------------------------------------------------

Ήταν το 1964 το τυραννικό καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική σφυρηλατούσε αλυσίδες, για τα πόδια των Ζουλού που είχαν φέρει από το SOWETO ως δούλους, για τις χειρωνακτικές εργασίες των λευκών Ευρωπαίων αφεντάδων!!!

Και ο Νέλσον Μαντέλα, φυλακισμένος στο νησί ROMPEN 

μετρούσε με αδημονία τις μέρες που τον χώριζαν, από την πολυπόθητη ελευθερία αυτού και του Λαού του.

Η ζωή των ζουλού, είχε κοστολογηθεί στα πέντε σελήνια με απλές διαδικασίες και οι ανθρώπινες σχέσεις τους με τον λευκό,  (συνεύρεση) κόστιζε 4 μήνες στη φυλακή και 4 βουρδουλιές, στη πλάτη, που άφηναν ανεξίτηλα τα σημάδια για όλη τους τη ζωή.

Η ημέρα της Αναστάσεως του 1964 μας βρήκε να ξεφορτώνουμε στο Walvis Bay της Νοτίου Αφρικής, οι προετοιμασίες για την εορτή του Πάσχα είχαν αρχίσει από παραμονή. Ένα βαρέλι κομμένο κατά μήκος, γεμισμένο μέχρι τη μέση με άμμο και πάνω    κάρβουνα, τα αρνιά περασμένα στις σούβλες από το μάγερα, ήταν  έτοιμα για να αρχίσει ανήμερα το γλέντι.

Στο καράβι υπηρετούσαν ως καμαρότοι, δύο της φυλής των ζουλού, που και αυτοί ως πλήρωμα εόρταζαν μαζί μας, την Ανάσταση Του Θεανθρώπου.Στο αμπάρι νο 3 είχε ετοιμαστεί το γιορτινό τραπέζι, από το πρωί οι σούβλες γύριζαν συνεχώς, μέχρι ο οβελίας  να ετοιμαστεί, να τεμαχιστεί και να σερβιριστεί στο τραπέζι.

Το απομεσήμερο και ενώ το γλέντι είχε ανάψει και μαζί μας χόρευαν και οι καμαρότοι, δύο έφιπποι αστυνομικοί ήρθαν έξω από το πλοίο, φυσικά ειδοποιημένοι από κάποιον εργάτη του λιμανιού και με κάλεσαν να πάω να με δουν. Ο ένας που ήταν αξιωματικός με αυστηρό ύφος σχεδόν με διέταξε, οι δύο Ζουλού να αποτραβηχτούν στα δωμάτιά τους, εγώ με ευγενικό τρόπο τους απάντησα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ναυτολογημένοι στο πλοίο, που φέρει την Ελληνική σημαία και είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής επικράτειας  και ως εκ τούτου, είναι αδύνατον να απομονωθούν και θα σας παρακαλούσα ως καλεσμένοι μου, να λάβετε και εσείς μέρος στη γιορτή μας.

Χωρίς  καμία άλλη συζήτηση, σπιρούνισαν τα άλογά τους και έφυγαν, οι Αφρικανοί Ζουλού που παρακολουθούσαν το διάλογο, για πρώτη φορά ίσως στη ζωή τους, να ένοιωσαν ελεύθεροι Άνθρωποι!!!

Την επομένη με ειδοποίησαν με τον πράκτορα, να παρουσιαστώ στο λιμεναρχείο για ανάκριση, πήγα και ζήτησα να έλθω σε τηλεφωνική επαφή με τον πρέσβη της Ελλάδος στην Πρετώρια, όταν ο λιμενάρχης μου είπε, δεν χρειάζεται να γίνει διπλωματικό επεισόδιο, παρακαλώ το θέμα να θεωρηθεί λήξαν!!!