Τέτοιες στιγμές με κρατάνε στο blogging…

 

Συνάντηση χθές, εν μέσω θερμών ευχών για την ονομαστική μου γιορτή, σε άλλες περιπτώσεις κατ’ ιδίαν, σε άλλες τηλεφωνικώς  και σε πολλές άλλες μέσω του διαδικτύου…

Κάθε φορά που άκουγα και διάβαζα αυτές τις ευχές που οι πιο πολλές  ήταν από τη σχέση που έχει αναπτυχθεί με τους αναγνώστες και τους φίλους  στο διαδίκτυο (πολλοί από αυτούς δεν με γνωρίζουν προσωπικά) σκεπτόμουν, πως όσο σεμνός και ταπεινός να είσαι, αισθάνεσαι ωραία και λες, αξίζει όλη αυτή η περιπέτεια... και ό,τι αυτή κουβαλάει μαζί της….

Και συγκινούμε  κάθε φορά όταν συναντιέμαι καθ' οδόν με νέα παιδιά εφήβους ή και μεγαλύτερα καθημερινοί επισκέπτες του διαδικτύου και του blog μας κατά δική τους ομολογία και με χαιρετούν με το - γεια σου STAM.DAM.

Μια φορά συνάντησα στο δρόμο μια παρέα μικρών παιδιών 15χρονα αγόρια και κορίτσια και λέγανε ο ένας στον άλλο – «να ο δικός σου»...

Γι’ αυτές τις καλές και συγκινητικές στιγμές που μου χαρίζει το blogging και για πολλές άλλες που με πληροφορούν από συζητήσεις που γίνονται και μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, αξίζει αυτή η κοπιαστική και γεμάτη αγωνία ενασχόληση και όλες αυτές οι οδυνηρές περιπέτειες και συκοφαντικές ταπεινώσεις που έχω υποστεί από τους γνωστούς... και για γνωστούς λόγους... που σας είναι γνωστές!!

Αυτό το συναίσθημα με χαλυβδώνει και μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω!!

Σας υπόσχομαι περισσότερη ενημέρωση με τη γλώσσα της αλήθειας, γιατί η επιλογή αυτή, κάνει το λιγότερο κακό, από όλες τις άλλες επιλογές...

Αρκεί, την Υγειά μας να'χουμε.

Αντί για καλημέρα

STAM.DAM.D.