Δεν είναι μόνο οι γλυκές θύμισες, είναι και τα συναισθήματα που αναδύονται αυθόρμητα από εκεί που είναι φωλιασμένα …

 

Για κάποιους άλλους… όλα αυτά…  μπορούν να περάσουν απαρατήρητα… 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

===============================================================================================================

 Christiana Konstantinidou

Καλημέρα!!!!

Η ιεροτελεστία της Κυριακής... 

Το φαγητό στον φούρνο της γειτονιάς... Στον φούρνο του κυρ Νίκου... Δίπλα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς ... 

Εκείνος ο μεγάλος πέτρινος φούρνος που με εντυπωσίαζε πάντα σαν ήμουνα παιδί .... Ο χώρος μέσα μεγάλος .... Το βλέμμα μου αιχμαλώτιζαν παντα τα μεγάλα ξύλινα δοκάρια στην οροφή... Μαυρισμένα από τον χρόνο και την κάπνα του φούρνου.... Αναρωτιόμουν πως μπορούσαν και βαστούσαν αυτόν τον τεράστιο χώρο.... Σαν ήμουνα πολύ μικρή φάνταζαν στα μάτια μου πελώριοι γίγαντες.... Εικόνες γνώριμες και λησμονημένες ... Ταξιδεμένες τώρα πια στην λήθη του χρόνου αλλά πάντα οικείες ... Πάντα εκεί για να μας θυμίζουν ότι ναι ... Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν φούρνοι με ξύλα... Κι η πλακόστρωτη γειτονιά πλημμύριζε από μυρωδιές... Φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί... Μαγειρευτό φαγητό .... Γνώριμες κι αγαπημένες κι οι φιγούρες με τα ταψιά στα χέρια στον δρόμο για τον φούρνο ... Ένα μικρό πολύβουο κυριακάτικο μελίσσι από γειτόνισσες αγαπημένες.... Πρόσωπα γελαστά και χαρούμενα ... Γέλια και φωνές... Κάπου κάπου κι ένα τραγούδι... Καθόμουν στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού με τις πλεκτές κουρτίνες.... Εκείνο που έβλεπε στο λιμάνι.... Τις έβλεπα και τις χάζευα ... Περνούσαν πάντα κάτω από το σπίτι μας ... Μοίραζαν καλημέρες και χωρατά .... Απαραίτητη η στάση στην μεγάλη αυλόπορτα της γιαγιάς... Η πρωινή κουβεντούλα .... Στα όρθια πάντα με τα σκεπασμένα ταψιά στα χέρια.... Να μαθευτούν τα νέα της γειτονιάς.... Τα νέα κι από τις άλλες γειτονιές .... Προσπαθώ τόσα χρόνια μετά να βρω τι απόμεινε από την αύρα εκείνων των ανθρώπων... Από τον τρόπο που ζούσαν την κάθε στιγμή.... Από την απλότητα, την γραφικότητα κι μια μοναδική αυθεντικότητα που αναδύονταν αβίαστα μέσα από την ίδια την ζωή τους.... Τις χαρές και τις λύπες τους .... Δεν βρίσκω τίποτα ... Προσπαθώ αλλά μάταια ... Τα πάντα άλλαξαν... Ο χώρος κι οι άνθρωποι... Οι συνήθειες... Η ίδια η ζωή.... Μένουν όπως έχω γράψει πολλές φορές οι αναμνήσεις ... Οι ξεθωριασμένες εικόνες στο μυαλό και την ψυχή.... Πρόσωπα λησμονημένα .... Που όμως είναι πάντα εκεί .... Για όλους εκεινους που αντιστέκονται στην δύναμη του χρόνου... Στην λήθη του ... Και πεισματικά τις κρατούν καλά φυλαγμένες στην ψυχή τους ... Σαν την αφεντιά μου .....