«Ακτινογραφία» - με πιστή περιγραφή - για την κατάντια της σημερινής κοινωνίας μας ….

Αναζητώντας την ελπίδα

Γράφει η Βιβή Σκούρτη

 Ευχές και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους εορτάζοντες, και εορτάζουσες, στην πόλη μας, με μια παλιά εικόνα, συνδεδεμένη με άλλες εποχές της υπέροχης μικρής πατρίδας μας.

Φώτο από το αρχείο της Βιβής Σκούρτη 8- Νοεμβρίου -1967

Στις μέρες μας αντίθετα βρισκόμαστε σε μια περίοδο κοινωνικής και σπιτικής απομόνωσης, αιχμάλωτοι ενός ακήρυχτου πολέμου, με τη χώρα στη δίνη μιας αδιανόητης κοινής κρίσης, με τους πολίτες  να απειλούνται ταυτόχρονα και με ταυτόχρονο τον περιορισμό της ατομικής ελευθερίας τους και με την ανθρωπότητα ολόκληρη κλειδωμένη στο σπίτι.

Στην πρωτόγνωρη επιδημία που σίγουρα θα στιγματίσει τις ζωές μας και ίσως και πολλές γενιές απειλείται η συνοχή της κοινωνίας, η συνοχή επίσης της ΕΕ, αφού η αξία της Ένωσης δε βασίζεται μόνο στο οικονομικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο πολιτισμού και διαφορετικότητας.

Κυρίαρχος ο μαζικός φόβος, οι απαγορεύσεις, η υστερία, η σιγουριά της απόστασης, η απειλή της εγγύτητας, οι άδειοι δρόμοι.  Μια κοινωνία σε αποστείρωση χωρίς εστιατόρια, ταβέρνες, καφενεία τόπους συνάντησης κι επικοινωνίας,  χωρίς θέατρα και κινηματογράφους.

Κοιτάζεις τον δίπλα σου με δυσπιστία ως μεταφορέα του ιού. Κρυμμένο πρόσωπο, άδεια ψυχή, σωματική απομάκρυνση, άνθρωποι συναντώνται από μακριά χωρίς να αγκαλιάζονται, χωρίς να αλληλοεπιδρούν.

Με ένα επιτελικό κράτος ανίκανο να εξασφαλίσει τη δημόσια υγεία, που υπολείπεται της προληπτικής της ικανότητας.  Με το δημόσιο σύστημα υγείας ανοχύρωτο, έτσι που το κατάντησαν να αδυνατεί να επωμιστεί το βάρος της πανδημίας.

Και πάλι από την αρχή να μπαίνει η χώρα σε περίοδο οικονομικής κρίσης,  με οικονομικά πληγέντες και καταπιεσμένες τις ομάδες κατά  πλειοψηφία των «μη εχόντων», για να επαληθευτεί  το μια φορά «φτωχός» πάντα πεινασμένος,

            Να τελειώσω με τους στίχους του ποιητή Γιάννη Ρίτσου:

 «Πιστεύω πως η πρώτη ελευθερία δεν είναι η μοναξιά μας, αλλά η συντροφικότητά μας…»