Προσωπικότητα: ποιος είναι ο δικός σας τύπος;

                     Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Πόσο ρομαντικός και απομακρυσμένος από την τρέχουσα πραγματικότητα ο στίχος του ποιητή που αναζητούσε «έναν κόσμο όμορφο και… αγγελικά πλασμένο», καθώς από το ξεκίνημα σχεδόν του 2020 εμείς, τα παιδιά και εγγόνια μας ζούμε στην Ελλάδα του covid-19 που ακόμη δεν γνωρίζουμε πόσο μας κόστισε οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και πολιτισμικά…

     Θα αποστασιοποιηθώ από τα πολιτικά και οικονομικά θέματα και θα καλέσω την προσοχή σας σε θέμα κοινωνικό-ψυχολογικού περιεχομένου και ενδιαφέροντος ζητώντας σας να δείτε πώς χειρίζεστε εσείς και τα παιδιά σας τα καθημερινά ευχάριστα ή δυσάρεστα, επιθυμητά ή ανεπιθύμητα γεγονότα και προκλήσεις.

     Έχουμε εμείς και τα παιδιά μας κάποιους συγκεκριμένους τρόπους διαχείρισης μικρών ή μεγάλων προβλημάτων ή είμαστε καράβια ακυβέρνητα, που προσπαθούμε να αντιδράσουμε όσο και όπως καλύτερα μπορούμε χωρίς σχέδια, χωρίς στρατηγική, ίσως και χωρίς ελπίδα;

     Στην κλασική ορθόδοξη ψυχοδυναμική του άποψη ο Freud υποστήριξε ότι η δομή του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας αναπτύσσεται από το σύνολο των παιδικών μας εμπειριών και παγιώνεται γύρω στην ηλικία των επτά περίπου ετών.

     Αντιδρώντας σε εκείνη την αυστηρά ορθόδοξη και περιοριστική άποψη του Freud, από την αρχή κιόλας της γέννησης του ψυχαναλυτικού κύκλου της Βιέννης, μερικοί συνάδελφοι και μαθητές του αντέδρασαν υποστηρίζοντας την άποψη ότι η θεμελιακή δομή του χαρακτήρα μας εξελίσσεται μέχρι και το τέλος της εφηβικής ηλικίας.

     Στη συνέχεια επικράτησαν και ακόμη πιο προωθημένες απόψεις, χωρίς ίσως αυτές να γίνονται άμεσα αποδεκτές από τους «ορθόδοξους» του ψυχοδυναμικού κινήματος, που πρεσβεύουν ότι ο ανθρώπινος χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας παραμένουν ανοιχτά συστήματα μέχρι και την μέση ώριμη σε χρόνια ζωής ηλικία μας…

     Ο γερμανικής καταγωγής ψυχολόγος Abraham Maslow, που διέφυγε από τη Ναζιστική Γερμανία και διέπρεψε στις ΗΠΑ, βοήθησε στον προσδιορισμό των ψυχολογικών κινήτρων μας με την πασίγνωστη «πυραμίδα των αναγκών του ανθρώπου». Για τον Maslow, όπως και για έναν μεγάλο αριθμό επιστημόνων της συμπεριφοράς (ανάμεσά τους και ο υπογράφων), ο άνθρωπος μέχρι και τη στιγμή που θα αφήσει την τελευταία του πνοή ως έμβιο ον παραμένει ένα ανοικτό σύστημα και εξελισσόμενο μέχρι και την τρίτη ηλικία.

     Στην εξελικτική του πορεία μέσα στον κόσμο των ατόμων που το περιτριγυρίζουν το παιδί έχει τρεις πιθανές επιλογές συμπεριφοράς που θα επιδείξει και στη συνέχεια θα υιοθετήσει σε βαθμό που ΜΙΑ από αυτές να αποτελέσει το ορατό, ευδιάκριτο και καθοριστικό τύπο και περίβλημα του χαρακτήρα του για το υπόλοιπο της ζωής του.

     Όσοι είστε κιόλας γονείς με ένα, δύο ή περισσότερα παιδιά και όσοι μεγαλώσατε κάποια παιδιά βιώσατε και βιώνετε την διαπίστωση ότι κάθε ένα από τα παιδιά σας έχει τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του προσωπικότητα, τους δικούς του τρόπους προσαρμογής στην ίδια ακριβώς αντικειμενική πραγματικότητα όπου συμβιώνει με άλλα αδέλφια/αδελφές.

     Η Αμερικανίδα ψυχαναλύτρια Dr Karen Horney έχει ήδη υποστηρίξει ότι ο καθένας μας από την παιδική ακόμη ηλικία δείχνει ότι θέλει συγκεκριμένα:

- να προσεγγίσει τους συνανθρώπους,

- να αντιπαραταχθεί με τους συνανθρώπους ή

- να αποστασιοποιηθεί από τους συνανθρώπους.

     Ας δούμε τι ακριβώς σημαίνει ο κάθε τύπος συμπεριφοράς στους απέναντί μας.

>>>>>>>>

Ηγέτες ή Επιβήτορες θώκων Εξουσίας;

 [...]«Διαθέτει η Ανθρωπότητα άνδρες και γυναίκες ικανούς και ικανές να χειρισθούν 
τις μελλοντικές κρίσεις που σίγουρα θα μας έρθουν ως πραγματικοί Ηγέτες
 ή θα αφήσουμε τις τύχες μας σε επιβήτορες θώκων εξουσίας;»...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                              Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Διαβάζοντας διεθνείς και ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά, μελετώντας διεθνείς έρευνες με αφορμή την πανδημία covid-19 και τις καταστροφικές για την παγκόσμια οικονομία επιπτώσεις της, διαπιστώνει κανείς ότι πολλοί «ηγέτες» ανά την Υφήλιο έχουν έλλειψη επαφής με την καθημερινότητα των λαϊκών μαζών και μοιάζει να ομφαλοσκοπούν περισσότερο με την κτήση, τη διατήρηση και τη νομή της Εξουσίας και λιγότερο με την σώφρονα «ανθρωποκεντρική» άσκησή της.

     Σας προσκαλώ σήμερα καλοπροαίρετα να δούμε μαζί τι σημαίνει η λέξη «Εξουσία»…

     Εξουσία σημαίνει ισχύ ή δύναμη, ικανότητα αυτού που την έχει και την ασκεί να απαιτεί και να πετυχαίνει υπακοή, πειθαρχία, συμμόρφωση στα προστάγματά του και στην εκπλήρωση στόχων που αυτός θέτει ακόμη και όταν η εκπλήρωσή τους απολήγει σε καθοριστική διαμόρφωση της ζωής, των ενδιαφερόντων, ακόμα και των συμφερόντων αυτών που τον ακολουθούν.

     Ο Μαξ Βέμπερ ο μεγάλος Γερμανός κοινωνιολόγος θεώρησε την εξουσία, την δύναμη ή ισχύ, ως « ...την εκμετάλλευση της ευκαιρίας από ένα ή περισσότερα άτομα για την επιβολή της δικιάς τους βούλησης σε κοινά θέματα, άσχετα με την αντίσταση που προβάλλουν άλλα πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο...»

     Ενώ ο Ρόμπερτ Μακ Άϊβερ, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος έγραψε ότι «Οι κάτοχοι εξουσίας αποκτούν το δικαίωμα να καθιερώσουν τη δικιά τους πολιτική σε κάθε φάση της ανθρώπινης δραστηριότητας, να κρίνουν πρόσωπα και καταστάσεις, να ασκήσουν διαιτητικό-ισορροπητικό ρόλο σε αντιδικίες και τελικά να επιβληθούν στους συνανθρώπους τους…»

     Η εξουσία αντλείται και ασκείται με τρείς θεμελιακούς τρόπους:

     με την εφαρμογή ωμής βίας ή με την επιβολή της ψυχολογίας του φόβου,

     με βάση το κληρονομικό δίκαιο των ηγεμονικών καθεστώτων, και

     από τη δημοκρατική και αβίαστη αναγνώριση από τη λαϊκή ετυμηγορία ηγετικών χαρακτηριστικών αυτών που επιλέγουν να την κατέχουν και την ασκούν....

>>>>>

Διαφθορά και Διαπλοκή: θα έρθει ποτέ Κάθαρση;

                      

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Επαναφέρω σήμερα τα χρονίζοντα θέματα ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ που ταλανίζουν επί σειρά ετών τον τομέα της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης και αναρωτιέμαι:  θα έρθει ποτέ η ΚΑΘΑΡΣΗ!.  

     Πολλά ειπώθηκαν επί σειρά δεκαετιών Πρωθυπουργούς και Προέδρους Κομμάτων και από επιφανείς πολίτες, αλλά όλοι αναρωτιόμαστε, «Παναγιά μας, Μεγαλόχαρη», αλήθεια τι πέτυχαν μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις και Αντιπολιτεύσεις;

     Εδώ και αρκετές δεκαετίες η αρμόδια «Επιτροπή Διαφάνειας» του ΟΗΕ χτυπά όχι καμπανάκι αλλά ΚΑΜΠΑΝΕΣ για τα σημεία και τέρατα διαφθοράς, των καταχρήσεων και της περιβόητης…μίζας από άκρο σε άκρο του πλανήτη μας!

     Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ-ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που Κυβέρνησαν και Κυβερνούν.

     Η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από την οποία πηγάζει η ΜΙΖΑ ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή.

     Επιπρόσθετα, όμως, εμείς οι Έλληνες διακρινόμαστε για την σχιζοειδή συμπεριφορά μας τη μια στιγμή να κατηγορούμε το αδηφάγο, σπάταλο, φορομπηχτικό και απρόσωπο Κράτος και την άλλη να εκλιπαρούμε μέσα από θεσμοθετημένα κομματικά όργανα και φορείς ΑΥΤΟ το ΚΡΑΤΟΣ να προσλάβει εμάς ή τα παιδιά μας!..

     Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα.

     Θυμάμαι ότι είχα πληγωθεί ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του John Gunther με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» όπου ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα με πρόθεση να…χαριτολογήσει ότι «μετά την χειραψία με τους Έλληνες, που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού κακού, μετρήστε τα δάκτυλά σας!...”

     Θυμήθηκα και παραθέτω από περυσινή σύναξη Ευρωπαίων συναδέλφων με συμμετοχές από ΗΠΑ, Καναδά και Άπω Ανατολή ένα ανέκδοτο που αν και πλήγωσε τον εθνικό μου εγωισμό είχε και κάποιο δίδαγμα που με προτρέπει να το αφηγηθώ/

     Σπούδασαν, σύμφωνα με το ανέκδοτο, σε επιφανές πανεπιστήμιο των ΗΠΑ τρεις ευρωπαίοι: ένας  Γάλλος, ένας Γερμανός και ένας Έλληνας και έγιναν, μάλιστα, και πολύ καλοί φίλοι. Επιστρέφοντας στις πατρίδες τους προοδευτικά μπλέχτηκαν όλοι με τα κοινά....

>>>.>>

Άριστα, όχι Άρρωστα!..

                           Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Στο θέμα των εξετάσεων αφορά το σημερινό μου σημείωμα καθώς επέστρεψαν στα θρανία τα Ελληνόπουλα σε μια ιδιόμορφη κανονικότητα που απέχει πολύ από το χτες που όλοι γνωρίζαμε, στην προ-covid-19 εποχή.

     Τα Ελληνόπουλα θα προαχθούν στις επόμενες τάξεις Γυμνασίων και Λυκείων χωρίς να υποβληθούν στις κλασικές προαγωγικές εξετάσεις.

     Αντιθέτως, τα παιδιά της , Γ΄ Λυκείου, πέρα από τις ψυχικές επιβαρύνσεις που προκάλεσε η πανδημία με το υποχρεωτικό ‘κλείσιμο’ στα σπίτια μας, θα υποβληθούν και στις καθιερωμένες Πανελλήνιες για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

     Ως συνταξιούχος Πανεπιστημιακός δάσκαλος μπορώ να διαπιστώσω ότι εξαιτίας της φετινής πανδημίας τα παιδιά της Γ’ Λυκείου έχασαν ώρες και ημέρες μαθημάτων τις οποίες, όμως, θέλω να πιστεύω τις αντικατέστησαν με εξ αποστάσεως μαθήματα από τους καθηγητές/τριές  τους και από τους φροντιστές τους.

     Ειλικρινείς ευχές για καλή επιτυχία!     

     Ιδιαίτερα δύσκολο φέτος το έργο συναδέλφων της Πρωτοβάθμιας και ιδιαίτερα της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς απαιτείται να είναι δίκαιοι τόσο απέναντι στα παιδιά που όσο ήταν ανοιχτά τα σχολεία της Ελλάδας πέτυχαν υψηλούς βαθμούς όσο και απέναντι σε αυτά που μέχρι την ημέρα που έκλεισαν δεν είχαν πετύχει υψηλούς βαθμούς.

     Είναι αλήθεια ότι η αντικειμενική προσμέτρηση επιδόσεων σε διάφορους τομείς των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, γίνεται με διαδικασίες γνωστές ως δοκιμασίες, διαγωνίσματα ή, κατά τον ξενόφερτο και πασίγνωστο όρο  «τεστ», έχει ως στόχο τη διαφοροποίηση ανδρών, γυναικών και παιδιών και την κατάταξή τους σε κάποιες ιεραρχικές συμβολικές πυραμίδες επιδόσεων και επιτυχίας που αντικατοπτρίζουν και πραγματικές πυραμίδες καθημερινών κοινωνικών, οικονομικών, επιστημονικών, επαγγελματικών, πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων.

     Συχνά ακούγεται η κριτική που αποδοκιμάζει όλες ή έστω κάποιες προσπάθειες προσμέτρησης και διαφοροποίησης προβάλλοντας, προφανώς όχι ως ουσία αλλά καταφανώς ως επίφαση, επιτακτικά την ανάγκη διασφάλισης δημοκρατικής ισότητας που επιφέρει νομοτελειακά και αναγκαστικά ως αποτέλεσμα τη θεώρηση όλων ως… ίσων!

     Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ανακριβές και άδικο για τον καθένα και την καθεμιά μας ως άτομα με το χαρακτηριστικό της ανεπανάληπτης μοναδικής προσωπικότητάς και αντιπαραγωγικό για ολάκερη την κοινωνία που ως σύνολο συνθέτουμε.

     Οι άνθρωποι διαφέρουμε στο μπόι, στο πάχος και στο κάλλος, δηλαδή στην αισθητική της εποχιακής ή διαχρονικής σημασίας «ομορφιάς», όπως διαφέρουμε και στις επιδόσεις που διαφοροποιούν τις μυϊκές, τις σωματικές και τις διανοητικές δεξιότητες και ικανότητές μας. Αυτό και αντικειμενικά εμφανές είναι και αναλλοίωτο παρέμεινε ως δεδομένο στο πέρασμα του χρόνου.

     Θα ήμουν, όμως, ανιστόρητος, ίσως και επικίνδυνα υποκριτικός εάν δεν παραδεχόμουν ότι υπήρξαν εποχές στις ανθρώπινες κοινωνίες που οι διαδικασίες αξιολόγησης διαβρώθηκαν με στόχο να υποτιμηθούν άτομα ή ομάδες και να υπερτιμηθούν άλλοι.

     Να θυμηθούμε τους Μαύρους της Αμερικής ως ένα κραυγαλέο, ιστορικό παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά άλλα διαχρονικά παρόμοια. Αυτά δεν αναιρούν ούτε τη χρησιμότητα των «τεστ» ούτε, φυσικά, και το δεδομένο των ανθρώπινων διαφορών σε ποικίλα και αντικειμενικά μετρήσιμα χαρακτηριστικά και τις ανισότητες που προκύπτουν στη διαδικασία του ανταγωνισμού.

     Δημοκρατία σημαίνει να διασφαλίζουμε την ισότητα των ευκαιριών βοηθώντας άτομα και ομάδες να επιδείξουν τα ταλέντα, τις δεξιότητες και ικανότητές τους και να επιβραβεύουμε τους καλύτερους και τις καλύτερες, για να προκύπτει έτσι όφελος για τα κοινωνικά σύνολα!

     Αντίθετα, η διασφάλιση της ισότητας των επιδόσεων θα μας οδηγήσει όχι μόνο σε εξίσωση της αντικειμενικής πραγματικότητας με την ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας, αλλά, ακόμη χειρότερα για τον καθένα και την καθεμιά μας χωριστά και για όλους μας συνολικά, θα μας εξισώσει προς χαμηλότερους κοινούς παρονομαστές...

     Στην πρώτη περίπτωση, αυτήν της διασφάλισης ισότητας ευκαιριών, κάποιοι, που το αξίζουν, στη διαδικασία του ελεύθερου ανταγωνισμού και συναγωνισμού επειδή υπερτερούν θα πάρουν... Άριστα.

     Στη δεύτερη περίπτωση, αυτήν της ψευδούς και συνάμα διαχρονικά μυωπικής αποδοχής ίσων επιδόσεων από άτομα που δεν διαθέτουν ίσες ικανότητες, τόσο τα κριτήρια όσο και τα αποτελέσματα τέτοιας στρατηγικής δυστυχώς θα είναι... Άρρωστα!

Ε.Ε.: 12 χρυσά αστέρια σε φόντο μπλε!... - Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος ....

     Η Ευρωπαϊκή Σημαία αποτελείται από 12 χρυσά αστέρια σε κύκλο πάνω σε μπλε φόντο, δημιουργήθηκε το 1955 και υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και προωθεί τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.

     Τα αστέρια συμβολίζουν τα ιδανικά Ενότητας, Αλληλεγγύης και Αρμονίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης αλλά για τον Covid-19 η Ε. Ε. απέφυγε να καθορίσει κοινή Πολιτική…

     Ο αριθμός των αστεριών δεν αντιστοιχεί στον αριθμό των χωρών-μελών, που θα γίνουν 27 μετά την 31 Δεκεμβρίου 2020, αλλά ο κύκλος που σχηματίζουν είναι το σύμβολο της ενότητας. Το 1983, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη σημαία και το 1985 αυτή υιοθετήθηκε από όλους τους ηγέτες της Ε.Ε. ως επίσημο έμβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τότε Ένωσης Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων).  

     Ενότητα, Αλληλεγγύη, Αρμονία, υιοθετήθηκαν ως θεμελιακές έννοιες και προϋποθέσεις στο πλέον φιλόδοξο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό πείραμα σύνθεσης μιας Νέας Πατρίδας στη Γηραιά Ήπειρο με δημιουργία δομής ΗΠΕ (Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης) κατά το πρότυπο των ΗΠΑ.

     Έξι δεκαετίες πέρασαν από το 1955 τη χρονιά δημιουργίας και προβολής της Ευρωπαϊκής Σημαίας και είναι ήδη εξοργιστικά ρεαλιστικό και καθόλου χυδαίο το ερώτημα εάν αυτό ήταν το ζητούμενο ή απλά και μόνο οι οικονομικές, χωρίς σύνορα, αγοραπωλησίες υποβρυχίων και αρμάτων μάχης, αεροσκαφών πολεμικής αεροπορίας και σκαφών πολεμικού ναυτικού, όπλων και οπλικών συστημάτων, αυτοκινήτων και άλλων καταναλωτικών αγαθών.

     Υπήρξαν κατά καιρούς σημαντικοί κλυδωνισμοί που ταρακούνησαν το αποκαλούμενο Ευρωπαϊκό Σκάφος αλλά τα πράγματα αποδείχθηκαν δύσκολα πριν μια 10ετία όταν εξαιτίας της Οικονομικής κρίσης πέντε χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρειάστηκαν τη βοήθειά της για να τη διαχειριστούν.

     Mας χαρακτήρισαν PIGS (όχι γουρουνάκια) από τα ακρωνύμια των Εθνικών μας ταυτοτήτων Portugal, Italy/Ireland, Greece, Spain  και GIPSI Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland.

     Έδωσαν δάνεια στους άλλους ΑΛΛΑ την Ελλάδα την «υπέταξαν» με τα καταστροφικά Μνημόνια που, ειλικρινά φοβόμουν ότι θα αποπληρώναμε όταν τα εγγόνια μας θα έπαιρναν τις θέσεις μας!..

     Υπογραμμίζω ότι αυτό φοβόμουν πριν προκύψει αυτή η απίστευτα καταστροφική για εμάς τους Έλληνες και την ταλαιπωρημένη οικονομία μας “πανδημία covid-19”.

     Τώρα Merkel-Macron με ένα καινοτόμο για την Ε.Ε. πρόγραμμα ανασυγκρότησης (όταν εγκριθεί) θα «βοηθήσουν» το Μεσογειακό Νότο αλλά προβλέπω ΕΜΕΙΣ να ξεμπερδεύουμε, συγνώμη για την δραματική υπερβολή, μάλλον στο τέλος του 21ου αιώνα…

     Στο δίλημμα  «τη ζωή σας ή τα λεφτά σας» η Ελληνική Κυβέρνηση όπως δεκάδες άλλες Κυβερνήσεις «επέλεξε πριν από εμάς για εμάς» την ζωή μας και επέβαλε υποχρεωτικό lock-down κλείνοντας όλους στα σπίτια μας και αναστέλλοντας κάθε κοινωνική, οικονομική, και εκπαιδευτική δραστηριότητα για 3 σχεδόν μήνες. Στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική ακούστηκαν φωνές διαμαρτυρίας για την απροσδόκητη και απίστευτα αυστηρή «στέρηση πολιτικών ελευθεριών».

    Στην Ελλάδα και αλλού δόθηκαν κάποια οικονομικά βοηθήματα που, αναμφίβολα, δεν αποκατέστησαν την απώλεια εισοδημάτων για εργαζόμενους και εισπράξεων για επιχειρήσεις και επιχειρηματίες. 

     Δεν είχαμε εκατόμβη θανάτων στην Πατρίδα μας (ούτε και στα Βαλκάνια) και σε αυτούς και αυτές που χάθηκαν συνυπήρχαν πολύ σοβαρές υποκείμενες νόσοι έστω και εάν, με σχετική δημόσια παραδοχή, κάποιοι καταγράφηκαν ως θύματα του covid-19…

     Μέσα στους επόμενους μήνες, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, θα αντισταθμισθούν με νηφαλιότητα τα δεδομένα του μικρού αριθμού θανάτων και των επιβαρύνσεων στην Εθνική Οικονομία και ειλικρινά εύχομαι να μην αποδειχθεί ότι πρόκειται για σχέση αντιστρόφως ανάλογη!..

     Κλείνω υπογραμμίζοντας τις 3 κρίσιμες για την Ευρωπαϊκή Ένωση έννοιες:

ΕΝΟΤΗΤΑ; Πού την είδαμε, πού τη βιώσαμε;

     Στο ευρώ; Στους φράχτες με κοφτερό σύρμα; Ή στην ομόφωνη μεταναστευτική πολιτική;

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ; Πού την είδαμε, πού τη βιώσαμε;

     Στη συμπαράσταση του Βορρά στον ξανά - πληγωμένο λόγω covid-19 Νότο ή σε κάποιο νέο καταστροφικό ΜΝΗΜΟΝΙΑ;

ΑΡΜΟΝΙΑ; Πού την είδαμε, πού τη βιώσαμε;

     Στη δόμηση κοινής εξωτερικής πολιτικής, κοινού Αμυντικού Δόγματος και Μηχανισμού, πολιτιστικών, μορφωτικών και επιμορφωτικών δραστηριοτήτων και δομών;

     Ή, στον οικονομικό-πολιτικών συμφερόντων Γερμανό-Γαλλικό άξονα και στις πρόσφατες αγκαλιές και ασπασμούς Merkel-Macron; Θα βρεθεί κάποιος από τους υπόλοιπους Ηγέτες των χωρών-μελών της Ε.Ε. να ρωτήσει:

    Στα Ελληνικά  «Πού Πάμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση;» ή

    Στα Λατινικά «Quo Vadis European Union?»

     Ως Ενεργός Πολίτης και ΟΧΙ πολιτικός, δεν χρειάζομαι την έγκριση της Επιτροπής «Ελλάδα-2021», για να υπενθυμίσω σήμερα στους Ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης την προκήρυξη της 26ης Μαρτίου 1821 του Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού στους Διπλωμάτες Ευρωπαϊκών Δυνάμεων:

     «Ημείς, το ελληνικό έθνος των Χριστιανών βλέποντας να μας καταφρονεί το Οθωμανικό γένος και σκοπεύει τον όλεθρον εναντίον μας πότε μ’ ένα και πότε μ’ άλλο τρόπο αποφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν και τούτου ένεκα βαστούμε τα όπλα εις χείρας ζητούντες τα δικαιώματά μας. Όντες λοιπόν βέβαιοι ότι όλα τα χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας και όχι μόνο δεν θέλουν μας εναντιωθούν αλλά και θέλουν μας συνδράμει και ότι έχουν εις μνήμη ότι οι ένδοξοι πρόγονοί μας εφάνηκαν ποτέ ωφέλιμοι εις την ανθρωπότητα διά τούτο ειδοποιούμεν την εκλαμπρότητά σας και σας παρακινούμε να προσπαθήσετε να είμεθα υπό την εύνοια και προστασία του μεγάλου Κράτους τούτου…».

    Ελπίζω το BRΕΧΙΤ να βοηθήσει τους Λαούς της Ευρώπης να συνειδητοποιήσουν την ανυπαρξία: 

ΕΝΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΑΡΜΟΝΙΑΣ…

Κάλεσμα να γίνουμε, μετά τον covid-19, συνοδοιπόροι, συμπολίτες, συνάνθρωποι, συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…

…Μαζί με τις ευχαριστίες μου για την ευγενή φιλοξενία των σκέψεων και συναισθημάτων μου εδώ στο φιλικό μου blog...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κάλεσμα σε Συνοδοιπόρους, Συμπολίτες, Συνανθρώπους!…

                                  Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Καλό μήνα Λευτεριάς!...

     Μια φορά κι έναν καιρό, στη Θεσσαλονίκη είχαμε στο Διοικητήριο μια «μαρμάρινη» αλάνα που δεν υπάρχει πλέον και, δυστυχώς, τα αρχαία που αποκαλύφθηκαν ΔΕΝ είναι επισκέψιμος χώρος.

     Και απέναντι από την οδό Αγγελάκη είχαμε μια «χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως και στη «μαρμάρινη» του Διοικητηρίου, κλοτσούσαμε την μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά γαϊδούρα…

     Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια.

     Μια φορά κι έναν καιρό, τα είχαμε αυτά για να παίζουμε εμείς σαν παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά είχαμε όνειρα πολλά!...

     Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας Ελληνική Επικράτεια που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα… λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους.

    Έχουμε κινητά τηλέφωνα, facebook, Instagram, twitter, μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, μας κρατά σε απόσταση 2 μέτρων ο covid-19, (ανάθεμά τον) δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε σε επίπεδο ματιών συνανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!

     Θεέ μου, τι κρίμα!...

     Καθώς πίναμε καφεδάκι εδώ στην Αγγελάκη στην προ-covid-19 εποχή, ΟΛΟΙ συνταξιούχοι, προσωπικά όμως όχι απόμαχος, μετρούσαμε ευρώ-ευρώ κουτσουρεμένες συντάξεις, μετρούσαμε τα χρόνια που μας παραμύθιαζαν πως θα γινόμασταν όλοι μας πλούσιοι, και μετά βλέπαμε ταλαιπωρημένους άγνωστους συνανθρώπους να ανοίγουν τους σκουπιδοτενεκέδες και να ανασύρουν ό,τι φαινόταν ως αξιόλογο…

     Μαζί με τις ευχαριστίες μου για τη ευγενή φιλοξενία των σκέψεων και συναισθημάτων μου εδώ στο φιλικό μου blog, θα σταθώ στο μεστό νοημάτων θέμα της προσπάθειας να γεμίσουμε τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα, να μετριάσουμε τη θλίψη, να δώσουμε όσο μπορούμε μια αχτίδα ελπίδας στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

     «Επικοινωνώ, άρα… υπάρχω» ο τίτλος της εκπομπής μου στην ΕΡΤ-3, εκεί όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, εγωιστική επάρκεια και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της… παρέας.

     Ο δρόμος που μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τη στρατηγική «πλύσης εγκεφάλου» της συγχορδίας των ΜΜΕ μεγιστοποιούσε τη «δήθεν απελευθερωτική» από την καταπίεση μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας τη μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…

     Και με την κλασική μας καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια επιλέξαμε ως «παρέα» όχι ανθρώπους ή κάποιο κατοικίδιο αλλά την έγχρωμη, μεγάλων διαστάσεων σαγηνευτική  τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχούς» στην εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…

     (http://piperopoulos.blogspot.com/2020/05/blog-post_27.html)

     Πριν από μια δεκαετία είχαν καταγραφεί δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας να ζούνε ΜΟΝΑΧΟΙ μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της… φτωχομάνας! Για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο γενικότερα δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς, γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά. Αλλά και οι επαρχίες μας, δυστυχώς, δεν υστερούν!..

     Και τις τελευταίες δέκα εβδομάδες αμπαρωμένοι στα διαμερίσματά μας ‘αμυνόμενοι’ στην επίθεση της πανδημίας του covid-19 βιώσαμε ακόμη πιο πικρά συναισθήματα μοναξιάς αποκομμένοι από συγγενείς και φίλους. Όσοι είχαν μια γυάλα, ένα ενυδρείο, ένα μικρό ζωάκι σίγουρα που δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τα πλέον επιθυμητά υποκατάστατα του φίλου ή της παρέας, πιστέψανε ότι κάτι είχαν…

     Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», αλλά τώρα προτείνω σε διαδικασία αυτογνωσίας «κοίτα τον φίλο σου για να καταλάβεις ποιος είσαι…».

     Μπουχτίσαμε από άσφαλτο και πλακάκια πεζοδρομίου και, νοσταλγικά, εμείς οι παλιοί θυμόμαστε αλάνες, κρυφτούλι, τη μακριά γαϊδούρα, λάσπες στον δρόμο και τα σκυλιά που τα έδεναν με… λουκάνικα.

     Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια «μηχανή χρόνου».

     Πέρα από την ανέχεια, όχι τη σημερινή «κακιά φτώχεια» στην Ελλάδα της τρόικας και των θεσμών, μετά το καθολικό «κλείσιμο» των Ελλήνων και της Ελλάδας ως στρατηγική άμυνας στην πανδημία του covid-19, με τρομάζει η προοπτική ενός οικονομικού δράματος που θα ακολουθήσει μετά το πέρας της πανδημίας.

     Βιώσαμε εμείς της τρίτης ηλικίας τη στέρηση χρημάτων όχι όμως στέρηση αξιών, συναισθημάτων και πολιτισμού, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 αλλά σε αντίθεση με τη σύγχρονη μορφή μοναξιάς και «εικονικής συντροφιάς κοινωνικών δικτύων, η αυθεντική δικιά μας «παρέα», τα «κουτούκια» και τα «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.

     Ζούμε πια σε ένα «χρεοκοπημένο» Κράτος που θα αποπληρώνει για αρκετές ακόμη δεκαετίες αυτά που «χρωστάμε», σε μια ρημαγμένη οικονομία, σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς… σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.

     Μου λένε, καλόπιστα θαρρώ, μερικοί να ξεπεράσουμε τα απαγορευτικά όρια της ηλικίας και να γίνουμε εμείς, της τρίτης ηλικίας βουλευτές και να καθίσουμε εμείς στους Κοινοβουλευτικούς θώκους εξουσίας και αντιπολίτευσης.

     Τους λέω να το ξεχάσουνε!..

    Δεν γίναμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν βοηθά η ηλικία μας και, μεταξύ μας, όπως αποδεικνύουν καθημερινά τα γεγονότα, «ξέπεσαν» αυτοί οι όροι και μαζί τους και οι ρόλοι!..

     Μπορούμε, όμως, και πρέπει σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, σε πρωτεύουσες Νομών και κάθε άλλη μικρή ή μεγάλη πόλη να ξαναγίνουμε, φίλες και φίλοι αναγνώστες, συνοδοιπόροι, συμπολίτες και  συνάνθρωποι!...

      Παίρνω το θάρρος ως συνταξιούχος, αλλά ΟΧΙ «απόμαχος και καναπεδάτος» Πανεπιστημιακός δάσκαλος, να σας προτρέψω σήμερα να ξαναγίνουμε ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ!  

     Να γεμίσει η Ελλάδα των 10,7 εκατομμυρίων με Φιλέλληνες και αφού «χαστουκίσουμε» όπως χρειάζεται τους εαυτούς μας, να ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΜΕ όλοι μαζί εκείνους και εκείνες που, με τη δική μας ανοχή και την σιωπηρή συναίνεση, απεργάστηκαν από πρόθεση η από αμέλεια αυτή την ανιστόρητη «κατάντια» μας.

    Να πούμε στους Πολιτικούς μας, της Εξουσίας και της Αντιπολίτευσης, ότι δεν θέλουμε να συνεχίσουν να μας καταποντίζουν με ψέματα και μισές αλήθειες στον σύγχρονης μορφής Καιάδα μιας διεθνούς ανυποληψίας.

     Κάλεσμα να γίνουμε, μετά τον covid-19, συνοδοιπόροι, συμπολίτες, συνάνθρωποι,  συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…

Πανελλήνιες 2020: Μια πρακτική Συνταγή Επιτυχίας…

                      Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Οι πανελλήνιες εξετάσεις του 2020, χρονιά που θα μείνει άσβηστη στις μνήμες παιδιών, γονέων, παππούδων και γιαγιάδων στην Ελλάδα εξαιτίας του covid-19 ξεκινούν την Δευτέρα 15 Ιουνίου και θα ολοκληρωθούν στις 30 Ιουνίου.

      Η αλήθεια είναι ότι μια θέση σε ένα Πανεπιστήμιο ή παραγωγική Σχολή των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας εξακολουθεί να θεωρείται ως απαραίτητο εισιτήριο για μια αυριανή επιτυχημένη πορεία στην κοινωνία. Και έτσι, κάθε χρόνο, η περίοδος των εξετάσεων για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση φορτίζει ψυχοκοινωνικά χιλιάδες αγόρια και κορίτσια και, μαζί, μυριάδες μαμάδων, μπαμπάδων και συγγενών που "ψήνονται" κυριολεκτικά στην προσπάθεια να βρουν το κλειδί που θα ανοίξει την "μαγική πόρτα" κάποιας τριτοβάθμιας Σχολής.

     Μερικές φορές βλέπουμε να πετυχαίνουν παιδιά που ήταν βέβαια καλοί αλλά όχι εξαιρετικοί μαθητές στο Λύκειό τους, μέτρια προετοιμασμένα, αλλά που διέθεταν αρκετή αίσθηση χιούμορ και είχαν μια ψυχική και σωματική χαλάρωση, την στιγμή που βλέπουμε να αποτυγχάνουν μερικά παιδιά τα οποία ήταν πολύ καλά προετοιμασμένα, αλλά την τελευταία στιγμή  έχασαν τον ψυχικό έλεγχο και υπέστησαν τις καταλυτικές συνέπειες του άγχους...

    Αναμφισβήτητα, όταν μας τυλίξει το άγχος, η απόδοσή μας θα πέσει και μέσα στην απόγνωση του συναισθήματος του πανικού η μνήμη και η κριτική μας ικανότητα θα μειωθούν σημαντικά.

Συνταγή επιτυχίας;

     Υπάρχει μια συνταγή επιτυχίας, ένας συνδυασμός ψυχολογικής στρατηγικής και τεχνικών, που θα μπορούσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας, ώστε να τα βοηθήσουμε να επιτύχουν; Μετά από τρείς δεκαετίες ενασχόλησης με τις πανελλήνιες (πανελλαδικές) εξετάσεις έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μία «ΜΑΓΙΚΗ» συνταγή επιτυχίας ΔΕΝ… υπάρχει, αλλά μπορώ να προτείνω ανεπιφύλακτα ότι η προσοχή των παιδιών και των οικογενειών τους χρειάζεται να εστιασθεί σε τρία συγκεκριμένα σημεία:

*** Στο σπίτι, όπου συνιστώ συναισθηματική ανακωχή ανάμεσα σε γονείς, αδέλφια, θείους και θείες, γιαγιάδες και παππούδες

*** Στον εξεταστικό χώρο

*** Στην ψυχική κατάσταση των παιδιών μετά από κάθε μέρα εξετάσεων, με άλλα λόγια στην προετοιμασία των παιδιών μας να συνεχίσουν στα επόμενα μαθήματα με αισιοδοξία οποιαδήποτε και αν ήταν η επίδοσή τους στο μάθημα στο οποίο εξετάσθηκαν μέχρι στιγμής.

Ας δούμε πιο αναλυτικά μια πρακτική «συνταγή επιτυχίας»

Τηλεόραση: Το «κορυφαίο» Μέσο Μαζικού Εκμαυλισμού!.

..

                              

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος 

Κάποιες άλλες εποχές, στη χώρα όπου σήμερα κατοικούν 10,7 εκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών (Έλληνες και… αλλοδαποί) αλλά παραμένει άγνωστος ο αριθμός των  φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί: η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η Εκτελεστική εφάρμοζε, η Δικαστική ήλεγχε και η «Τέταρτη Εξουσία», ο ΤΥΠΟΣ όταν εντόπιζε «περίεργα θέματα», έφερνε στο φως ιδιαιτερότητες που θα έμεναν κρυμμένες, απεκάλυπτε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή γαργαλιστικές προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για μαθησιακές εμπειρίες, σχολιασμό και στοχασμό!…

 Όμως ο κόσμος άλλαξε!

     Τα έντυπα Μέσα έχασαν εκατομμύρια αναγνώστες και η πρωτιά της ενημέρωσης πέρασε στην Τηλεόραση και το Ραδιόφωνο!..

     Στην Ελλάδα και Διεθνώς συρρικνώθηκε το αναγνωστικό κοινό εφημερίδων και περιοδικών…

     Μας απορρόφησε η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία μένει στην  επιδερμίδα των γεγονότων και αντί να ενημερώνει μας αποκοιμίζει και συχνότερα από ότι νομίζουμε μας…αποβλακώνει!...

     Και, δυστυχώς, οι αποκαλούμενοι άνθρωποι του πνεύματος, ιδιαίτερα οι κοινωνικοί επιστήμονες, σχεδόν συστηματικά απεμπολούμε την υποχρέωσή μας, το καθήκον ενημέρωσης της κοινής γνώμης…

     Ελπίζω να μη θεωρηθεί ως ξεπερασμένη ηθικολογία η παραπάνω διαπίστωση και εύχομαι να μην βαπτισθεί ως οπισθοδρομική  η θέση ότι οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, ενεργοί ή συνταξιούχοι, και μαζί μας άλλα μέλη του αποκαλούμενου ‘πνευματικού κόσμου’ οφείλουμε να έρθουμε αρωγοί στο τηλεοπτικό ‘φιλοθεάμον’ κοινό που μάταια αναζητά ένα σημείο αναφοράς για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές…

     Τουτέστιν, ότι προφανώς, έστω σε επίπεδο αντιγραφής διεθνών δεδομένων, κάποια Ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια συστηματικά υποβάλλουν τους ‘τηλεόπληκτους –καναπεδάτους’ συμπατριώτες μας σε διαδικασίες σύγχρονου Μιθριδατισμού!

     Διεθνώς το πρόβλημα με τις κάμερες που εισέβαλαν βάναυσα, βίαια και αδηφάγα στον προσωπικό μας χώρο εξαγοράζοντας την χυδαιότητα με το τίμημα της αναγνώρισης, της καθιέρωσης και της εισπρακτικής μας δυναμικής είναι ότι στο στυλ του αρχαίου μυθικού ηγεμόνα Μιθριδάτη μας οδηγούν σε ολοένα και πιο δελεαστικές και διαρκώς αυξανόμενες καταστάσεις απαξίωσης Αρχών και Ιδανικών.

     Είναι αλήθεια επιστημονικά δεδομένη ότι τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα δεν μπορεί να αναλυθούν, να αξιολογηθούν ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη επειδή η απαιτούμενη αντικειμενικότητα που θεμελιώνεται στην πλήρη  αποστασιοποίηση από αυτά δεν είναι φοβερά δύσκολη αλλά σχεδόν ακατόρθωτη να την  επιτύχει ακόμη και ο πλέον έμπειρος και αντικειμενικός ερευνητής.

     Ζούμε τέτοια φαινόμενα στα ελληνικά  ραδιοτηλεοπτικά δρώμενα εδώ και μερικές δεκαετίες αλλά όσο αρνητικό και εάν ακουσθεί αυτό, τα πράγματα στο ελληνικό τηλεοπτικό πεδίο έχουν πλέον παγιωθεί ως απολύτως ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ!

     Καταθέτω σήμερα τον προβληματισμό, μέσα από το διαδίκτυο καθώς εδώ και πολλά χρόνια έχω διακόψει τη συμμετοχή μου σε ράδιο-τηλεοπτικά «μπαλκόνια και παράθυρα»  γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ειπωθούν με το όνομά τους.

     Εάν, όμως, δεν είστε έτοιμοι να δείτε το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας διαπερνώντας την επιδερμική γοητεία της, μην συνεχίζετε, ΣΤΟΠ… Σταματήστε την ανάγνωση του κειμένου μου εδώ!

     Εάν έχετε την τάση να υποβαθμίζετε τη δύναμη της τηλεόρασης, της τηλεοπτικής εικόνας ως παιδαγωγικού εργαλείου «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», σας ικετεύω, ΣΤΟΠ…Μη συνεχίζεται να διαβάζετε το κείμενό μου, διακόψτε εδώ!  

     Και τελικά, εάν νομίζετε ότι επειδή υπήρξα ένα πρόσωπο που πολύ συχνά είχαν φιλοξενήσει τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα ραδιοφωνικά μπαλκόνια ΔΕΝ έχω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κρίνω καλόπιστα αλλά και πολύ αυστηρά το ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, κάντε μου μία προσωπική χάρη, μη συνεχίσετε το διάβασμα, ΣΤΟΠ εδώ! 

     Όλοι εμείς που ασχολούμεθα με τις επιστήμες της συμπεριφοράς και μαζί μας κατά κύριο λόγο όσοι θεραπεύουμε την ειδικότητα της επικοινωνιολογίας χρειάζεται να αποδώσουμε ΟΡΘΑ για την επιμόρφωση του κοινού την εκπληκτική δύναμη της σύγχρονης τηλεόρασης στην άσκηση όχι  της συνειδητής αλλά κυρίως της υποδόριας, της υποσυνείδητης  επίδρασής της στην καθιέρωση προτύπων συμπεριφοράς προς μίμηση και ταύτιση για  τα παιδιά που στέκονται ευάλωτα και εύπλαστα μπροστά στους δέκτες και για μας τους μεγάλους που έχουμε σχεδόν συστηματικά οδηγηθεί στην αποδοχή ψεύτικης «εικονικής πραγματικότητας» με την αποκρυστάλλωση μιας πολύ στρεβλής αντίληψης της… πραγματικότητας!

     Για τις υπερβολές στην παντοδύναμη τηλεόραση σε ΟΛΕΣ τις χώρες έχει συσταθεί η αρμόδια ελεγκτική αρχή για να τις ανακόπτει και να προστατεύει το τηλεοπτικό κοινό και τις ευπαθείς ομάδες. Τέτοια ΑΡΧΗ είναι στην Ελλάδα το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο…

      Όσο θυμάστε και θυμάμαι πότε επενέβη το ΕΣΡ με τον απαραίτητο δυναμικό τρόπο ώστε να αποκαταστήσει βλάβες και προσβολές τιμωρώντας παραδειγματικά τους παραβάτες και επιτυγχάνοντας έτσι την αποτροπή μελλοντικών παραπτωμάτων;

     Στο τέλος του 20ου αιώνα και με απίστευτα υψηλούς ρυθμούς στις δύο δεκαετίες του 21ου αιώνα, στα επικοινωνιακά μέσα μεταφοράς μηνυμάτων, τον Τύπο, το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση η τελευταία έχει πάρει την αδιαμφισβήτητη πρωτιά και μέσα από αυτήν περνούν και σε συνειδητό αλλά και σε υποσυνείδητο επίπεδο μηνύματα που καθιερώνουν εταιρίες και προϊόντα, που προάγουν αντιλήψεις και διαμορφώνουν απόψεις που καθιερώνουν στην κοινή γνώμη ως αναγνωρίσιμα πρόσωπα τα οποία στη συνέχεια και διεκδικούν και επιτυγχάνουν την εκλογή τους στα ύψιστα αξιώματα, όχι μόνο στην Ελλάδα μας, αλλά παγκοσμίως από το επίπεδο της τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης μέχρι και εκείνο των Εθνικών Αντιπροσωπειών ως Βουλευτές και Γερουσιαστές.  

     Θα γίνω «κακός»!...

     Η ουσία το περιεχόμενο και ο «λόγος» όχι μόνο στην ελληνική αλλά στην διεθνή  «τηλεοπτική» δημοκρατία δίνουν τη θέση τους στο περίβλημα, στο επιδερμικό, στην εικόνα.

     Ίσως άλλοι λαοί να μην νοιάζονται για αυτές τις μεταλλάξεις, αλλά εμάς εδώ στην χώρα-κοιτίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της λογικής δεν θα έπρεπε να μας… πειράζει όταν διαπιστώνουμε τη διάβρωση της Δημοκρατίας από το  σύγχρονο Δούρειο Ιππο την ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ που λέγεται τηλεόραση;

     Πριν κάποιες δεκαετίες στην Αμερική «ψαχνόμασταν» επιστήμονες, καλλιτέχνες και διανοούμενοι όλων των μεγεθών διαπιστώνοντας ότι τις επιλογές σε «πιλοτικά επεισόδια» για τα τηλεοπτικά σήριαλ που θα έβλεπε ΟΛΗ η ΑΜΕΡΙΚΗ στην επόμενη σεζόν ΔΕΝ τις έκαναν κάτοικοι γνωστών κοσμοπολίτικων κέντρων όπως η Νέα Υόρκη,  Βοστόνη, Σικάγο ή Σαν Φρανσίσκο αλλά κάποιων κωμοπόλεων του Κάνσας ή της Μινεσότα  ( όπου τα συνήθη δημογραφικά στοιχεία κατέγραφαν… βούβαλοι 18,000, αγελάδες 108,000, αιγοπρόβατα 208,000, και κάτοικοι 8,000 εκ των οποίων οι 800 απόφοιτοι… Λυκείου!)

     Η τηλεόραση ως το Μέσο Επικοινωνίας που έχει αναδείξει τα ΜΜΕ ως «πρώτη εξουσία» με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνικών και ανεπίτρεπτης χρήσης στρατηγικών προπαγάνδας, ανελέητα και μεθοδικά μας αποβλακώνει!..

     Εμείς οι Έλληνες, ένας πάλαι ποτέ όπως θα λέγαμε στην καθαρεύουσα, Λαός λεξιπλάστης και λεξιλάγνος καταντήσαμε τελικά, εξαιτίας της άκριτης τηλεοπτικής μας εξάρτησης και εθελουσίας αποβλάκωσης, σε Λαό… διακεκριμένης… λεξιπενίας.

Τί κρίμα!..