Ως μνημόσυνο 40 άρθρα του Βασίλη Λαδά αποκλειστικά στο blog σε συνέχειες..

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ

.
Μέρος 1ο 


ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ…

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς.

Μετά τους εκπροσώπους της επαρχίας μας στο ελληνικό κοινοβούλιο και τα έργα τους (αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο) είναι καιρός να ασχοληθούμε με την αυτοδιοίκηση του τόπου μας, που την «βαραίνει» η κατάρα του δικομματισμού μέχρι σήμερα.

Με την παρουσία στην πολιτική ζωή του Εμμανουήλ Ρέπουλη, το κόμμα των φιλελευθέρων είχε μεγάλη επιρροή στο Κρανίδι αλλά όταν έφτασαν οι εκλογές του 1928, παρουσιάστηκε διχασμένο ανάμεσα σε δυο προσωπικότητες. Του Ιωάννη Φραγκούλη και του Μανώλη Σκλαβούνου ή «Καλαούνη» (παρατσούκλι) που απαιτούσαν και οι δύο το χρίσμα για να διεκδικήσουν την τότε Κοινότητα του Κρανιδίου. Αλλά διχασμένοι σίγουρα θα έχαναν την εκλογή και θα την κέρδιζε ο Χάσπαρης, ο εκπρόσωπος της δεξιάς. Για να μην φτάσει ο τόπος μας σε τέτοια κατάσταση, συμβιβάστηκαν να κατέβουν με κοινό ψηφοδέλτιο και να μοιραστούν την Κοινότητα.

Τα δύο πρώτα χρόνια ( 1928-1930) πρόεδρος θα ήταν ο Σκλαβούνος και από το 1930-1932 ο Ιωάννης Φραγκούλης που ήταν «γόνος οικογενείας» όπως έλεγαν και γαμπρός του γιατρού Δέδε (παρατσούκλι Καμπιέζου) που ήταν φανατικός φιλελεύθερος. Ο Σκλαβούνος ήταν τίμιος άνθρωπος (όπως τον θυμάμαι και είχα ακούσει) ψηλός με άκρως ανδροπρεπή φυσιογνωμία και συμπεριφορά, μπακάλης στο επάγγελμα. Στη διετία του παρουσίασε μια δημοκρατική διαχείριση στην Κοινότητα προσπαθώντας να λύσει τα διάφορα προβλήματα για τις ανάγκες του τόπου μέχρι το 1930. Ο πατέρας μου τον εκτιμούσε για τον καθαρό και ακέραιο χαρακτήρα του, παρόλο που ήταν αντίθετος φανατικός οπαδός του λαϊκού κόμματος και στενός φίλος του Χάσπαρη, με τον οποίο υπηρέτησαν στη Χωροφυλακή και επί 7 συνεχή χρόνια.

Ο Σκλαβούνος έμενε σε ένα αρχοντικό σπίτι στο στενό της εκκλησίας των Εισόδων της Θεοτόκου (Κάτω Παναγία). Είχε μια μοναχοκόρη την Άννα, από τις ομορφότερες γυναίκες του Κρανιδίου. Μετά τον Σκλαβούνο (1930), ανέλαβε ο Φραγκούλης. Εθεωρείτο πιο μορφωμένος άνθρωπος με δημοκρατικές συμπεριφορές, σε σύγκριση με τον απλό λαϊκό Σκλαβούνο. Παρέλαβε την Κοινότητα από τον προκάτοχό του, με σχετικά καλό έργο, αλλά στην διετία του παρουσίασε μια σκανδαλώδη διοίκηση εις βάρος των συμφερόντων του τόπου μας. Ήταν καταστρεπτικός οικονομικός σταθμός για την πρόοδο και την περιουσία της Κοινότητας, ενεργώντας «εγκληματικά» κατά των συμφερόντων της, κυρίως στην υπόθεση των 245 στρεμμάτων σίγουρης ιδιοκτησίας της. Μιλάω για το «Σκάνδαλο του Βάλτου».

Αυτά τα 245 στρέμματα στον «Βάλτο του Φλάμπουρου» επί πολλές δεκαετίες τα εκμεταλλευόταν η Κοινότητα Κρανιδίου. Εκθέτω το ιστορικό αυτής της θλιβερής ατιμίας του Φραγκούλη που παραχώρησε με σκανδαλώδη τρόπο 135 στρέμματα του Βάλτου στον συγγενή του Δημήτρη Γεωργόπουλο. Η ιστορία αρχίζει το 1921, 
>>>>>>>>>>>

όταν η τότε Κοινότητα Κρανιδίου έβγαλε σε πλειοδοτική δημοπρασία ( όπως συνήθιζε επί δεκαετίες) τον Βάλτο του φλάμπουρου για χορτοβοσκή, όπου πλειοδότησε κάποιος Τσιρτσίκος. Ο Γεωργόπουλος τότε προέβη σε ασφαλιστικά μέτρα κατά της Κοινότητας, απαιτώντας την αναγνώριση της ιδιοκτησίας του Βάλτου. Το 1977 ήμουν δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Κρανιδίου και ανακίνησα το θέμα Βάλτος όπως παρακάτω αναφέρομαι αναλυτικά. Γνώρισα κρανιδιώτες ηλικιωμένους, οι οποίοι μου έλεγαν ότι το 1921, τότε που έκανε ασφαλιστικά μέτρα ο Γεωργόπουλος, κατά της Κοινότητας, είχε μαζευτεί σχεδόν όλο το Κρανίδι στο Ειρηνοδικείο για να υποστηρίξουν την Κοινότητα και να σώσουν τον Βάλτο που τον θεωρούσαν ιδιοκτησία της, διότι επι χρόνια η Κοινότητα χορηγούσε άδειες σε πολλούς «γείτονες» του Βάλτου να βοσκούν τα μοσχάρια και τα πρόβατα που ήταν άφθονα αυτήν την εποχή, ακόμα και να βάζουν κηπευτικά ξερικά επειδή ο Βάλτος είχε πάντα υγρασία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το Ειρηνοδικείο δικαίωσε την Κοινότητα Κρανιδίου.

Ο Γεωργόπουλος το 1922 κατέφυγε στο Μονομελές Εφετείο Ναυπλίου όπου πάλι έχασε τη δίκη. Ας σημειωθεί ότι η παραλία του Φλάμπουρου έχει μήκος 1750 μέτρα και ο Βάλτος βρίσκεται στο κέντρο της παραλίας με μήκος 220 μέτρα, όπου σε πολλά μέρη το χειμέριο κύμα φτάνει τα 50 μέτρα πάνω στην άμμο.

Το 1969 η χούντα, είχε κάνει μια μελέτη με έναν γεωλόγο ονόματι Γόντικα, σχετικά με την αποξήρανση και την επίστρωση του Βάλτου, ανοίγοντας ακόμα και διάφορες γεωτρήσεις στο εσωτερικό ( μέσα στα βαλτόνερα) σε διάφορα σημεία και σε βάθος 2-4 μέτρα. Διαπιστώθηκε βραχώδεις επιφάνεια που προερχόταν από τα γύρω υψώματα και κατέληγε μέσα στη θάλασσα. Δείγμα ότι το έδαφος του Βάλτου άντεχε και αντέχει την ανέγερση μεγάλων οικοδομικών έργων. Η μελέτη του Γόντικα στοίχισε τότε 970.000 δρχ.

Μετά την απόφαση του Εφετείου Ναυπλίου το 1922, ο Γεωργόπουλος σιωπούσε όσο ήταν ο Σκλαβούνος πρόεδρος. Όταν όμως ανέλαβε ο συγγενής του Γιάννης Φραγκούλης το 1930, τότε κίνησε δικαστικό αγώνα κατά της Κοινότητας Κρανιδίου, προσκομίζοντας στο Εφετείο Αθηνών πλαστογραφημένα χαρτιά. Στις 10 Ιουνίου του 1932 ο Γεωργόπουλος κέρδισε την υπόθεση, και πήρε στην ιδιοκτησία του 135 στρέμματα του Βάλτου. Είμαι πολύ περίεργος πού ήταν τα σύνορα των 135 στρεμμάτων μέσα στα βαλτόνερα που «είχε στην κατοχή του» ο Γεωργόπουλος. Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζω, διότι τα διάβασα στον αντίστοιχο φάκελο που υπάρχει στο Δήμο Κρανιδίου σχετικά με την δικαστική πορεία της υπόθεσης του Βάλτου. Από το 1932 έως και το 1975 όταν δήμαρχος εξελέγη ο Α. Φωστίνης, το θέμα «Βάλτος» είχε παγώσει. Τότε εγώ εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Ελισσαίου Μούγιου. Την αντιπολίτευση εκπροσωπούσε ο Μούγιος, εγώ και ο Γιάννης Μπούκουρης, ο οποίος υποστηριζόταν από τον Πουλή και από τις πρώτες ημέρες δεν ασχολήθηκε με την αντιπολίτευση. Έτσι μείναμε αντιπολιτευόμενοι εγώ με τον Μούγιο. Τον Νοέμβριο του 1975 ο Δήμαρχος κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο (μέσω του προέδρου του) σε έκτακτη συνεδρίαση με θέμα την έγκριση 15.000.000 δραχμών του Ελληνικού λαού, για την αποξήρανση και επίστρωση του Βάλτου του Φλάμπουρου, με ευθύνη του Δήμου σαν εντολοδόχου και εργοδότη. Όλοι συμφώνησαν για την έγκριση των 15.000.000 δρχ. που για την εποχή αυτή ήταν πολλά λεφτά, αδιαφορώντας για την παραπέρα ευθύνη του Δήμου σαν εργοδότη. Τότε εγώ απευθυνόμενος στον Δήμαρχο τον ρώτησα: « σε ποιόν ανήκει ο Βάλτος; Μπορούμε εμείς σαν Δήμος να αναλάβουμε την ευθύνη του εργοδότη;». Ο Δήμαρχος με βεβαίωσε ότι στο Βάλτο υπάρχουν 135 στρέμματα ιδιοκτησίας του Γεωργόπουλου, κληρονομιά από τον πατέρα του. Εγώ πρόβαλλα αντιρρήσεις (είναι όλα γραμμένα στο βιβλίο πρακτικών του Δήμου), λέγοντας ότι δεν είναι σωστό για έναν ιδιοκτήτη του Βάλτου να ξοδέψουμε 15.000.000 δρχ του Ελληνικού λαού, που σίγουρα θα έφταναν τα 25.000.000 με τα γνωστά κόλπα όπως με βεβαίωσε ο εργολάβος που του ανατέθηκε το έργο. Αφού ο Δήμος θα αποξηράνει, θα επιστρώσει και θα μετατρέψει για τον κύριο Γεωργόπουλο αυτόν τον Βάλτο σε τουριστικά οικόπεδα (δίπλα στη θάλασσα με τεράστια αξία), απαιτούσα για τον Δήμο το 50% αντιπαροχή, που κατά την γνώμη μου ήταν δίκαιο και σωστό. Τόνισα ότι δεν έχω καμία αντίρρηση για την αποξήρανση και επίστρωση του Βάλτου διότι είναι απαραίτητο να γίνει για λόγους υγείας και τουρισμού. Κανένας δεν έλαβε υπόψη του την πρότασή μου και έτσι μειοψήφησα. Μόνον ο Γιώργος Καρανικόλας (σύμβουλος της πλειοψηφίας) συμφώνησε με την πρότασή μου, κατηγορώντας από την ταξική του θέση, τον Γεωργόπουλο και τον πατέρα του σαν εκμεταλλευτές του λαού. Στην πορεία όμως δεν με ακολούθησε και συνεργάστηκε με τους υπόλοιπους και τον Δήμαρχο. Μετά ένα μήνα ο Δήμαρχος μέσω του τύπου, νόμιμα πλέον ανακοίνωσε την δημοπράτηση του έργου. Τότε εγώ αναρωτήθηκα σε ποιόν ανήκουν τα υπόλοιπα 110 στρέμματα του Βάλτου, αφού από τα 245 στρέμματα τα 135 κατοχυρώθηκαν στο Γεωργόπουλο και μένουν 110 στρ. Υπήρχε το προηγούμενο ότι μόνον η Κοινότητα Κρανιδίου ήταν ο ουσιαστικός διεκδικητής του Βάλτου από τον Γεωργόπουλο (από το 1921 έως το 1932) αφού αυτή ενέμετο την έκταση πάνω από 100 χρόνια. Επειδή την ημέρα του δικαστηρίου κανένας άλλος από τους γείτονες δεν εμφανίστηκε σαν ιδιοκτήτης αυτών των 110 στρεμμάτων, ήθελα να διαπιστώσω σε ποιόν ανήκαν. Γι’ αυτό έκανα αίτηση προς το Δημοτικό Συμβούλιο να εξετάσει σε μια συνεδρίαση το θέμα αυτό των υπολοίπων 110 στρεμμάτων. Ξέροντας ότι υπήρχε και ακόμα υπάρχει φάκελος με όλο το ιστορικό του Βάλτου, ζητούσα να οριστεί τριμελής επιτροπή για να εξετάσει τα περιουσιακά στοιχεία του Δήμου, και αν μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε για το συμφέρον των δημοτών μας αυτά τα 110 στρέμματα. Ήταν ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τα 15.000.000 δρχ. αδιαφορώντας για το πόσο θα ωφελείτο και ο καταχραστής Γεωργόπουλος, διότι αν ψηφίζαμε και προχωρούσαμε στην αποξήρανση του Βάλτου, τα 110 στρέμματα θα έμεναν στον Δήμο να τα αξιοποιήσει για το συμφέρον του σύμφωνα με το άρθρο 52 του νόμου περί Δήμων και Κοινοτήτων. Από τον Δήμο ορίστηκε τριμελής επιτροπή με τον Δήμαρχο Φωστίνη, τον Ελισσαίο Μούγιο και εμένα από την αντιπολίτευση. Στο διάστημα κατά το οποίο η επιτροπή έκανε ελέγχους, έγινε στο Δημαρχείο η μειοδοτική δημοπρασία με προσφορά 9 εργολάβων, και πολιτικών μηχανικών, με την παρουσία της αρμόδιας επιτροπής, των εκπροσώπων της Νομαρχίας και του Δήμου. Ανοίγοντας τους 9 φακέλους με τις προσφορές, ανεδείχθη μειοδότης ο Χρήστος Ψαρός, ένας καλός μου φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια. Με τον Ψαρό το ίδιο βράδυ πήγαμε στην Κοιλάδα και σαν φίλος του τόνισα να προσέχει το «σινάφι» του Γεωργόπουλου, διότι τους ήξερα καλά και γι’ αυτό πρέπει να «φυλάγεται». Η υπόθεση του είπα «βρωμάει» πρόσεξε μην σε μπλέξουν οι γραφειοκράτες διότι εγώ θα κινήσω με κάθε νόμιμο μέσο την διεκδίκηση του Βάλτου για το συμφέρον του Δήμου Κρανιδίου. Την άλλη μέρα τηλεφωνήθηκα με τον Κώστα Κάππο που ήταν βουλευτής του ΚΚΕ. Εξήγησα στον Ψαρό την κατάσταση που επικρατούσε, τι είπαμε με τον Κάππο για επερώτηση στη Βουλή κλπ. Αυτός δεν με άκουσε και θα δούμε στη συνέχεια την οικονομική κατάσταση στην οποία τον οδήγησαν «οι περί των Γεωργόπουλο». Στις 27 Ιανουαρίου 1976 παρουσία του νομομηχανικού Αργολίδας (σύμφωνα με το νόμο) και με παρόν όλο το Δημοτικό Συμβούλιο, έγινε επίσημα ανάθεση του έργου στον μηχανικό που επικράτησε στη Δημοπρασία. Ο νομομηχανικός παρουσία του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου. Του έδωσε έναν φάκελο που του επισημοποιούσε την ανάθεση του έργου του Βάλτου και την υποχρέωση του να τον αποξηράνει και να τον επιστρώσει. Η κυριότερη υποχρέωση του Δήμου και της Νομαρχίας (σύμφωνα με το νόμο) ήταν να του δώσουν εντός 40 ημερών τον πίνακα εργασιών που ήταν απλά τυπικός, διότι όλη η πορεία του έργου αναφερόταν αναλυτικά μέσα στη μελέτη που είχε εκπονήσει η Νομαρχία. Εκεί φαινόταν καθαρά ο τρόπος των εργασιών του, τονίζοντας ακόμα και από ποιόν λόφο θα έπαιρνε τα μπάζα (από σχιστόλιθο, το «θήλιπρο») για την μεταφορά τους στον Βάλτο. Για την επίστρωση προέβλεπε πριν από όλα να καθαριστεί ο βάλτος από τα ζιζάνια και ύστερα να επιστρωθεί. Ο Ψαρός σίγουρος ότι θα του δώσουν τον πίνακα εργασιών, εγκαταστάθηκε στο βάλτο και θεώρησε σωστό να αρχίσει να εργάζεται για την επίστρωση. Αγόρασε δυο μεγάλα τριαξονικά φορτηγά, έναν μεγάλο φορτωτή και μια μπουλντόζα και επειδή υπέγραψε για την αγορά τους διάφορες συναλλαγματικές ( ελπίζοντας στην υποχρέωση της Νομαρχίας και του Δήμου να του δώσουν πίνακα εργασιών), ξεκίνησε αμέσως τις εργασίες, όπως καθάρισμα του βάλτου από τα ζιζάνια και μεταφορά των μπαζών από τον λόφο που του είχαν υποδείξει. Από την πρώτη μέρα ο Ψαρός ήρθε στον Δήμο και πληροφόρησε τον Δήμαρχο και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου ότι άρχισε τις εργασίες. Παρακαλούσε τον Δήμαρχο να πει στον μηχανικό να του στείλει τον πίνακα εργασιών, για να μπορέσει να εισπράξει μέρος των χρημάτων. Μέσα σε δυο μήνες είχε επιστρώσει 60 στρέμματα, «κατά σύμπτωση» μόνον αυτά του Γεωργόπουλου που τον παρότρυνε. Βλέποντας ότι καθυστερούν να του δώσουν τον πίνακα εργασιών και τα χρήματα που δικαιούταν, ερχόταν κάθε μέρα στον Δήμο και παρακαλούσε τον Δήμαρχο (σαν κύριο υπεύθυνο και εργοδότη) να του δώσει η Νομαρχία τον πίνακα εργασιών, όπως ήταν υποχρεωμένη σύμφωνα με το νόμο. Αλλά όταν έγινε η επερώτηση στη Βουλή για το θέμα του Βάλτου, ο τότε υπουργός εσωτερικών Γεώργιος Ράλλης έλαβε γνώση του θέματος (από αυτή την ερώτηση), «σήκωσε τα χέρια του» και μετέφερε την ευθύνη στον Δήμο Κρανιδίου και την Νομαρχία, που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι. Έτσι φτάσαμε στον Ιούνιο του 1976 χωρίς ο Δήμαρχος να δίνει εντολή να πληρωθεί ο εργολάβος, με αποτέλεσμα να του κατασχέσουν όλα τα μηχανήματα και να καταστραφεί οικονομικά. Από την πρώτη μέρα, όταν άρχισε να επιστρώνει το Βάλτο, είπα επί λέξει στον Ψαρό: « ρε Χρήστο αφού βλέπεις δεν σου δίνουνε πίνακα εργασιών, αφού σου λέω ότι «βρωμάει» το πράγμα τι θέλεις και ρίχνεις χώματα και ξοδεύεσαι;» Ήδη είχε γίνει η επερώτηση στη Βουλή. Η απάντησή του ήταν πάντα φιλική: «τι θα κάνεις ρε Βασίλη εσύ με τον Κάππο και το ΚΚΕ, εγώ πηγαίνω στο γραφείο του Κοντοβράκη και βλέπω τον Ράλλη, τον Παπαληγούρα και τον Γεωργόπουλο που πάντα παραβρίσκεται και μου λέει μπροστά σε όλους «προχώρα όλα θα γίνουν και μην φοβάσαι». Όμως μετά την επερώτηση στη Βουλή όλοι έβγαλαν την ουρά τους από έξω και τα φόρτωσαν στο Δήμο Κρανιδίου που δικαίως ήταν υπεύθυνος. Αλλά ο Δήμαρχος δεν εννοούσε να καταλάβει την ευθύνη του, συνηγορώντας σ’αυτή την άτιμη πράξη, να καταστρέφεται ένας άνθρωπος. Αυτός που κυρίως ωφελήθηκε ήταν ο Γεωργόπουλος, αφού το θύμα του ο Ψαρός του επίστρωσε 60 στρέμματα και αμέσως άρχισε να πουλάει τουριστικά οικόπεδα δίπλα στη θάλασσα, με εκατομμύρια το στρέμμα. Πριν γίνει η επερώτηση στη Βουλή είχα μια τυχαία συνάντηση με τον Γεωργόπουλο στο Δήμο, ο οποίος λόγω της κομματικής του θέσης και της υπεροχής του απέναντι του Δημάρχου, τον έβριζε και τον καθιστούσε υπεύθυνο για την καθυστέρηση του έργου, και για τις δημοσιεύσεις στην επαρχιακή εφημερίδα «ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ» όπου πολύ συχνά αρθρογραφούσα (καθώς και άλλοι) για το σκάνδαλο του Βάλτου και την ανόητη στάση του Δήμου. Ο τότε γραμματέας του Δήμου Γιάννης Κορδώνης, μου είπε γελώντας: «πήγαινε μέσα να σώσεις τον Δήμαρχο που τον βρίζει ο Γεωργόπουλος. Έτσι μπήκα μέσα και ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω από διακριτικότητα, ο Δήμαρχος μου είπε απελπισμένος: « κάτσε εδώ να ακούσεις τον Γεωργόπουλο, γιατί εσύ τα φταις κι εγώ βρίσκω τον μπελά μου». Κάθησα δίπλα στον Γεωργόπουλο και τον άκουσα να διαμαρτύρεται, επειδή κατηγορούσαν τον Κοντοβράκη ότι αυτός δίνει τα 15.000.000 δρχ. για τον Γεωργόπουλο, απειλώντας ακόμα και να μηνύσει αυτούς που γράφουν στην εφημερίδα. Τότε του είπα: ο Δήμαρχος δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, απλώς δεν ξέρει να κάνει την δουλειά του. Του χρωστάς πολλές ευχαριστίες επειδή ξέρω και ξέρει την θλιβερή ιστορία του Βάλτου από την εποχή του πατέρα σου. Εγώ σαν μειοψηφία ζητάω για το συμφέρον του Δήμου το 50% αντιπαροχή μιας και θα σου φτιάξουμε 135 στρέμματα οικόπεδα με χρήματα του ελληνικού λαού. Στην επαρχιακή εφημερίδα εγώ γράφω υπεύθυνα ( καθώς και όσοι άλλοι) και ζητάω 50% αντιπαροχή για τον Δήμο. Μας δίνεις σήμερα αντιπαροχή επίσημα με ένα χαρτί όχι το 50% έστω το 30% , και με ένα τηλεφώνημα τώρα εδώ μπροστά σου σταματάει κάθε ενέργεια. Διότι εμείς σαν κόμμα θέλουμε να αποξηρανθεί ο βάλτος για λόγους υγείας και τουρισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δεχόμαστε να δοθούν τόσα χρήματα του ελληνικού λαού για το συμφέρον σου. Ο Γεωργόπουλος ήταν αρνητικός στην πρότασή μου αλλά εγώ προσπαθώντας να εξαντλήσω κάθε λογική έφθασα μέχρι το σημείο να του προτείνω να δώσει έστω το 10% δωρεάν στο Δήμο. Ο Γεωργόπουλος είχε το θράσος να μου πει « όχι μόνο δεν σας δίνω αυτά αλλά και βάσει του άρθρου 52 του Κώδικα περί Δήμων και Κοινοτήτων, βάσει του οποίου έχετε το δικαίωμα σαν Δήμος να μου επιβάλλεται φορολογία μέχρι και 50% των ωφελούμενων από το έργο αυτό, θα καταφύγω στα δικαστήρια για να πληρώσω όσα μπορώ λιγότερα». Αγανακτισμένος του απάντησα δυνατά και το άκουσαν όλοι οι υπάλληλοι του Δήμου

– εμάς κύριε Γεωργόπουλε μας έστειλε ο Κρανιδιώτικος λαός να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά του και θα μας βρεις μπροστά σου σε κάθε ενέργεια που είναι σε βάρος των συμφερόντων του Δήμου και του Κρανιδιώτικου λαού. Όταν έγινε η επερώτηση στη Βουλή και ύστερα από τα συνεχή δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, το θέμα του Βάλτου πήρε μορφή σκανδάλου και ρεζιλέματος, όπως π.χ σε ένα άρθρο με τον τίτλο « Ο Βάλτος που βάλτωσε» όπου καταγγελλόταν ο Δήμος, ο Γεωργόπουλος και όσοι είχαν σχέση με αυτό το σκάνδαλο. Τότε ο Γεωργόπουλος αναγκάστηκε και ήρθε με γραπτή προσφορά δωρεάς στον Δήμο 10 στρεμμάτων στο κέντρο του Βάλτου με κατάληξη στη θάλασσα, με την προϋπόθεση να αποξηρανθεί ο Βάλτος και να γίνει το έργο. Το έγγραφο αυτό πρέπει λογικά να βρίσκεται στα αρχεία του Δήμου. Στον Δήμαρχο και το σινάφι του (Μώρος και Σια) άνοιξε η όρεξη και άρχισαν να ζητάνε περισσότερα από το Γεωργόπουλο. Μετά από ένα μήνα και ενώ μεγάλωνε η οικονομική καταστροφή του εργολάβου, ο Γεωργόπουλος έφερε δεύτερη προσφορά για 20 στρέμματα στο ίδιο μέρος του Βάλτου, με τις γνωστές απαιτήσεις να γίνει το έργο. Εγώ τα 20 στρέμματα τα θεωρούσα μια σοβαρή περιουσία για τον Δήμο, καθημερινώς λοιπόν ενοχλούσα τον Δήμαρχο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου να δεχθούν, ώστε από την μια πλευρά να σώσουμε τον άνθρωπο που καταστρεφόταν, και από την άλλη να αποκτήσουμε σαν Δήμος αυτά τα 20 στρέμματα. Τους πρότεινα λοιπόν να πάρουμε μια απόφαση σαν συμβούλιο και να υποχρεώσουμε τον νομομηχανικό να δώσει τον πίνακα εργασιών στον εργολάβο, να συνεχιστεί το έργο και να γλυτώσουμε τον άνθρωπο από την οικονομική καταστροφή.

– Τονίζω ότι το άρθρο περί Δήμων και Κοινοτήτων έδινε το δικαίωμα στο Δήμο να επιβάλλει φορολογία μέχρι και στο 50% των εξόδων αποξήρανσης του Βάλτου, ώστε να πληρώσουν οι ωφελούμενοι από αυτό το έργο, ποντάροντας στα 110 στρέμματα των 6 καταπατητών όπου ο Δήμος δεν ήθελε να παρέμβει μέσω του Ελληνικού Δημοσίου. Επειδή σύμφωνα με θετικές πληροφορίες το έργο έφτανε τα 25.000.000 δρχ. θα μπορούσε να ωφεληθεί ο Δήμος τα 10 στρέμματα, επειδή οι καταπατητές δεν θα πλήρωναν, και έτσι θα είχε το δικαίωμα να πάρει τουλάχιστον τα μισά (55) στρέμματα στην ιδιοκτησία του. Σε ένα συμβούλιο μαζί με τον Μούγιο σαν αντιπολίτευση ζητήσαμε να γίνει μια τριμελής επιτροπή να συναντηθεί με τον Γεωργόπουλο και να προσπαθήσει να του αποσπάσει όσα περισσότερα στρέμματα μπορούσε από τα 20 που μας πρόσφερε, ώστε με μια κοινή συμφωνία να σταματήσει το σκάνδαλο να αποσυρθεί η επερώτηση από την Βουλή και να ωφεληθεί ο Δήμος οικονομικά. Καταρχήν συμφωνήσαμε όλοι για την σύσταση της επιτροπής και ο Μούγιος ζήτησε δικαιωματικά να υπάρχει στην επιτροπή ένα μέλος από την αντιπολίτευση λέγοντας: « προτείνω τον Βασίλη Λαδά που μειοψήφησε από την αρχή ζητώντας σαν αντιπαροχή το 50%, με αυτή τη σύνθεση πιστεύω είναι δυνατό να κερδίσουμε περισσότερα για το Δήμο». Ο Μήτσος ο Μώρος από την πλειοψηφία που σε ‘όλη την 4ετία έπαιξε καταστρεπτικό ρόλο σε βάρος των συμφερόντων του Δήμου ωρυόταν φωνάζοντας μέσα στο συμβούλιο: « η αντιπολίτευση δεν έχει καμιά δουλειά να παρουσιαστεί μπροστά στον κ. Γεωργόπουλο» αδιαφορώντας ότι εμείς εκπροσωπούσαμε το 40% των Κρανιδιωτών και από το Σύνταγμα είχαμε κάθε νόμιμο δικαίωμα να συμμετέχουμε σε κάθε κίνηση για τα συμφέροντα του Δήμου. Έτσι όρισαν μια τριμελή επιτροπή, με τον Δήμαρχο, τον Δημήτριο Σιδέρη και τον Μώρο ( όλοι τους με το ψηφοδέλτιο της Δεξιάς). Ο Μώρος δυστυχώς προερχόταν από την Αριστερά και την Εθνική Αντίσταση, ήταν όμηρος των Γερμανών στην Κόρινθο το 1944, τίποτα όμως δεν κράτησε από αυτήν την ηρωική εποχή με τις ωραίες ιδέες, αλλά προσκύνησε την Δεξιά για να τον βγάλει δημοτικό σύμβουλο. Πέρασε ενάμιση μήνας και βλέποντας ότι καθυστερούσαν να καλέσουν τον Γεωργόπουλο στο Κρανίδι, πίεζα συνέχεια τον Δήμαρχο απειλώντας τον ότι θα καταφύγω στον Νομάρχη και τον Εισαγγελέα, διότι με την καθυστέρηση ενεργούσε εις βάρος των συμφερόντων του Δήμου. Μετά από λίγες ημέρες επιτέλους κάλεσαν τον Γεωργόπουλο στο Κρανίδι , συναντήθηκαν μια Κυριακή στις 11 π.μ και στη συνέχεια δεν έκαναν κανένα συμβούλιο για να μας ανακοινώσουν τις αντιρρήσεις και τις προτάσεις του Γεωργόπουλου. Από πληροφορίες φαίνεται η επιτροπή απαιτούσε 50 στρέμματα, ο Γεωργόπουλος φαίνεται δεν συμφώνησε διότι ο εργολάβος του είχε επιστρώσει ήδη 60 στρέμματα και είχε αρχίσει να πουλάει οικόπεδα εισπράττοντας αρκετά εκατομμύρια για το κάθε στρέμμα. Αυτή η ιστορία τελείωσε με κατεστραμμένο οικονομικά τον εργολάβο, με αποτέλεσμα να καταφύγει στα δικαστήρια κατά του Δήμου που ήταν ο υπεύθυνος σαν εργοδότης. Άρχισαν τότε ανακρίσεις στο συμβολαιογραφείο του Μπόμπου στο Ναύπλιο. Σαν μάρτυρες υπεράσπισης του Δήμου πήγαν ο Δήμαρχος Δημήτριος Φωστίνης, ο Δημήτριος Κοντοβράκης του Ανδρέα, και ο Δημήτριος Μώρος του Αντωνίου και ορκίστηκαν θέτοντας το χέρι στο ευαγγέλιο ότι δεν ήξεραν τίποτα σχετικά με το αν εργαζόταν στο Βάλτο ο εργολάβος, ότι δεν του είχαν δώσει καμιά εντολή να ρίχνει χώματα στο Βάλτο και όλα αυτά τα έκανε μόνος του παρά τη θέληση του Δήμου. Αυτοί οι θλιβεροί ψευδομάρτυρες ξέχασαν τα καθημερινά παρακάλια του εργολάβου στο Δημοτικό Συμβούλιο και τον Δήμαρχο, όπου φτάνοντας μέχρι το σημείο να κλαίει από απελπισία, τους παρακαλούσε να δώσουν εντολή στον νομομηχανικό να του δώσει τον πίνακα εργασιών, αφού είχε ήδη επιστρώσει 60 στρέμματα, ώστε να πληρωθεί το ανάλογο ποσό. Ο εργολάβος με πήρε τηλέφωνο (επειδή είμαστε φίλοι) και μου είπε ότι είχε καταφύγει στη δικαιοσύνη και γίνονται ανακρίσεις μια ορισμένη μέρα και ώρα στο συμβολαιογραφείο του Μπόμπου στο Ναύπλιο. Με παρακαλούσε αν μπορούσα να πάω να καταθέσω την αλήθεια. Εγώ από την θέση του ανθρώπου με αρχές, επειδή παρακολουθούσα τόσο καιρό το δράμα αυτού του ανθρώπου, πήγα στο Ναύπλιο να καταθέσω την αλήθεια. Όταν με είδαν αυτοί οι κύριοι να μπαίνω στο γραφείο του Μπόμπου, πετάχτηκαν επάνω και ο Δήμαρχος μου είπε μπροστά στον συμβολαιογράφο και τους υπαλλήλους « έρχεσαι να καταθέσεις κατά του Δήμου;» εγώ έξαλλος για το θράσος και την ατιμία τους, τους είπα: - Ήρθα να πω την αλήθεια είναι ντροπή σας να φασκελώνεται το Ευαγγέλιο, λέγοντας ψέματα και καταστρέφοντας έναν άνθρωπο που ξέρετε το δράμα του και τις ευθύνες σας, ωφελώντας παράλληλα τον φίλο σας τον Γεωργόπουλο. Δεν έφτανε που ο πατέρας του μας πήρε το Βάλτο με ψεύτικα χαρτιά, αλλά εσείς φτιάξατε στο γιο του 60 στρέμματα οικόπεδα εις βάρος ενός ανθρώπου που εσείς καταστρέφεται οικονομικά.

– Δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε ο Ψαρός μετά από αυτήν την δίκη, διότι εξαφανίστηκε και δεν ξαναπάτησε στο Κρανίδι. Πιστεύω ότι μετά την κατάθεση των τριών ανθρώπων που προανέφερα ο Ψαρός έχασε την υπόθεση διότι δεν του έδωσαν ποτέ τον πίνακα εργασιών, ενώ μόνο με αυτόν θα μπορούσε να εισπράξει ορισμένα χρήματα. Το λάθος μου σ’ αυτή την βρώμικη υπόθεση ήταν ότι δεν τους υποχρέωσα να κάνουν συμβούλιο και στο βιβλίο των πρακτικών του Δήμου να αναφέρονται τα 20 στρέμματα της δωρεάς του Γεωργόπουλου, όπου υποχρεωτικά θα καταγραφόταν η συζήτηση μαζί του, κάτι που δεν μάθαμε ποτέ, καθώς και το γιατί δεν προχώρησαν το έργο προς όφελος του Δήμου. Τότε εγώ, από το βιβλίο πρακτικών, θα ζητούσα το έγγραφο με την υπάρχουσα πρώτη απόφαση με το οποίο δεν ζητούσαν τίποτα από τον Γεωργόπουλο, καθώς και το έγγραφο που θα υπήρχε, που θα αποδείκνυε ότι αρνήθηκαν τα 20 στρέμματα, και ότι άλλο τους είχε προτείνει ο Γεωργόπουλος στην τελευταία συνάντηση. Τα στοιχεία αυτά θα τα πήγαινα στον Νομάρχη, ακόμα και στον Εισαγγελέα, ώστε ο μεν πρώτος θα μεσολαβούσε για την επίστρωση του Βάλτου, ο δε δεύτερος θα ζητούσε εξηγήσεις απ’ αυτούς που δεν ήθελαν τίποτα από τον Γεωργόπουλο.

Θα αναφέρω μια συζήτηση που είχα στο Δημοτικό Συμβούλιο με τον Δήμαρχο Φωστίνη, ο οποίος εξεπλάγη για το πώς ήξερα όλα αυτά που του ανέφερα.

Η υπόθεση έχει ως εξής:
>>>>>>>>>>>

Ένα μεσημέρι του 1976, ώρα 12, με πήρε ο Κάππος στο τηλέφωνο και μου είπε: « τώρα πηγαίνουμε με τον Ψαρό στον Ράλλη (υπουργό εσωτερικών), να διαμαρτυρηθούμε για την καθυστέρηση του έργου του Βάλτου και για τον πίνακα εργασιών. Θέλω να μου πεις την θέση της κομματικής οργάνωσης Κρανιδίου». Τότε ήμουν γραμματέας της οργάνωσης, η θέση της οποίας ήταν να γίνει το έργο αποξήρανσης και επίστρωσης του Βάλτου για λόγους υγείας και τουρισμού, ενώ συμφωνούσε με το θέμα της φορολογίας κατά το άρθρο 52. Στις 2 μ.μ ο Κάππος μου τηλεφώνησε πάλι λέγοντάς μου: « τώρα γυρίσαμε από τον υπουργό εσωτερικών, μόλις έφυγαν από εκεί οι Δήμαρχοι Άργους, Ναυπλίου και Κρανιδίου. Του παρέδωσαν μια επιταγή 10.000.000 δρχ. από τον έρανο που έγινε μετά την μεταπολίτευση, για την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων ( 2.500.000 δρχ. είχε δώσει η επαρχία Ερμιονίδας). Ρώτησαν τον υπουργό για το θέμα του Βάλτου και τους είπε ότι τώρα μόλις έφυγε ο Δήμαρχος Κρανιδίου, και του είπε ότι δεν θέλουμε να γίνει το έργο διότι δεν μας συμφέρουν αυτά που μας δίνει ο Γεωργόπουλος.

Είπα λοιπόν στον έκπληκτο Δήμαρχο, μπροστά σε όλο το Συμβούλιο: - γιατί αρνήθηκες μπροστά στον κ. υπουργό, να γίνει το έργο έστω και με αυτά τα 20 στρέμματα, αν και το ξέρεις καλά υπάρχει απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου με την οποία δεν θέλατε ούτε μια σπιθαμή από το Βάλτο; Ήταν λάθος μου που δεν κινήθηκα μόνος μου, παίρνοντας την « παμψηφεί» πρώτη απόφαση να την πάω στον Εισαγγελέα, αλλά δεν ήξερα την νομική διαδικασία, το μετάνιωσα και θα το μετανιώνω σ’ όλη μου τη ζωή. Το σκάνδαλο του Βάλτου ήταν μια μεγάλη ντροπή για τον τόπο μας. Προκάλεσε οικονομική ζημιά στον Δήμο ( τουλάχιστον 110 στρ. παραθαλάσσια μεγάλης αξίας) . Ήταν άλλη μια κατάρα του δικομματισμού διότι τα «τσιράκια» που αποτελούσαν το Δημοτικό Συμβούλιο ήταν δούλοι και υποτακτικοί του Γεωργόπουλου και της Δεξιάς. Στέρησαν από τον Δήμο αυτήν την έκταση στο κέντρο του Βάλτου, που θα ήταν καμάρι για τον τόπο μας αν είχε αξιοποιηθεί με την κατασκευή δημοτικών τουριστικών επιχειρήσεων, καθώς και άλλων έργων που θα απέδιδαν οικονομικά. Όλα αυτά βασικά οφείλονται στη μισαλλοδοξία της αντικομμουνιστικής Δεξιάς. Πιστεύω ότι αν ο Δήμος κέρδιζε τα στρέμματα στο Βάλτο, θα ήταν έργο και τιμή για το ΚΚΕ τον Κώστα Κάππο, και ενός απλού αγρότη δημοτικού σύμβουλου, τον Βασίλη Μιλτ. Λαδά.

Τώρα ο αναγνώστης θα μάθει και άλλα στοιχεία για την βρώμικη ιστορία του Βάλτου. Ας δούμε πρώτα πώς ο πατέρας Γεωργόπουλος κέρδισε την δίκη στο Εφετείο Αθηνών στις 10 Ιουνίου 1932. Στην δίκη αυτή η τότε Κοινότητα Κρανιδίου ( υπό τον Ιωάννη Φραγκούλη) δεν προσκόμισε ( αν και μπορούσε) κανένα αποδεικτικό στοιχείο, πχ το βιβλίο εισερχομένων- εξερχομένων, για να υπερασπίσει τα δικαιώματα της στο Βάλτο. Φαίνεται ότι ούτε δικηγόρο δεν είχε για να την εκπροσωπήσει. Στην υπόθεση αναφέρεται κάποιος Μίλησης, μάλλον δικηγόρος του Γεωργόπουλου. Τα δικαστήρια ως γνωστόν δικάζουν λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις γραπτές αποδείξεις. Ποια απόδειξη έφερε ο Γεωργόπουλος στο Εφετείο για να στηρίξει την αγωγή του κατά της Κοινότητας Κρανιδίου; Παρουσίασε ένα απόγραφο από έναν δικαστικό κλητήρα ονόματι Ματθαίου, και με αυτό κέρδισε τον Βάλτο ενώ είχε ήδη πεθάνει ο γραμματέας του Δήμου ( Ντούβλος). Εγώ αυτόν τον Ματθαίο τον ήξερα από μικρό παιδί με το όνομα «Μαθιός». Ήταν ένας παμπόνηρος κοντός τύπος γύριζε με ένα γαϊδουράκι, κάνοντας διάφορα αστεία και ταχυδακτυλουργίες που για την εποχή αυτή μετρούσαν πολύ. Όταν ερχόταν στο σπίτι μας ( διότι είχε γνωριμίες με τον πατέρα μου), εμείς τα παιδιά διασκεδάζαμε πολύ μαζί του. Το εξώδικο έγγραφο το έστειλε ο Γεωργόπουλος στο Δήμο Κρανιδίου το 1911. αναφέρω το Δήμο Κρανιδίου διότι τότε στην επαρχία Ερμιονίδος υπήρχαν 3 Δήμοι. Του Κρανιδίου, της Ερμιόνης και των Δυδύμων, μετά όλα έγιναν Κοινότητες. Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση το εξώδικο που έγραφε επί λέξει: « καυχάσθε ότι ο Βάλτος του Φλάμπουρου είναι δικός σας. Σας πληροφορώ ότι ο Βάλτος του Φλάμπουρου είναι κληρονομιά από τον πατέρα μου που πέθανε το 1880, και εντός 40 ημερών να μου προσκομίσετε τα χαρτιά της ιδιοκτησίας σας». Έπρεπε να υπήρχε στο βιβλίο εισερχομένων – εξερχομένων εγγράφων του Δήμου. Και όπως φαίνεται δεν υπήρχε. Ο Γεωργόπουλος ζητούσε ούτε λίγο ούτε πολύ από τον Δήμο, να του δείξει τα χαρτιά ιδιοκτησίας αν και ο Δήμος ενέμετο πάνω από 100 χρόνια το Βάλτο. Ο Δήμος δεν φαινόταν να είχε απαντήσει στο εξώδικο, και ούτε παραβρέθηκε στο Δικαστήριο να δηλώσει ότι δεν το παρέλαβε ποτέ, ελπίζοντας το Εφετείο να στηριχθεί στο «ίσως» πλαστογραφημένο απόγραφο του δικαστικού κλητήρα Ματθαίου. Θα μπορούσε παράλληλα ο Δήμος αν είχε πραγματικά λάβει αυτό το εξώδικο, να του ζητούσε δικαιολογημένα τα χαρτιά της κληρονομιάς από τον πατέρα του που πέθανε το 1880. Μόλις τότε είχαν αρχίσει να γίνονται επίσημα συμβόλαια στο Υποθηκοφυλακείο. Γι’ αυτό το Εφετείο Αθηνών πίστεψε στο απόγραφο του 1911, και λόγω αδιαφορίας της τότε Κοινότητας, το 1932 έβγαλε απόφαση υπέρ του Γεωργόπουλου. Έχουμε λοιπόν από το 1911 ως το 1921 σιωπή και αδιαφορία του Γεωργόπουλου, 1921-1922 δικαστήρια που τα κέρδισε η Κοινότητα Κρανιδίου. Μέχρι το 1931 σιωπή του Γεωργόπουλου, καιροφυλακτώντας την ευκαιρία με τον συγγενή του Κοινοτάρχη Ιωάννη Φραγκούλη. Από το 1821 που ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους, τα βουνά, τα ποτάμια, οι θάλασσες και οι βάλτοι ανήκαν και ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και τα ενέμετο πάντα η Αυτοδιοίκηση μέχρι και σήμερα. Η Κοινότητα ομολογουμένως, ίσως δεν είχε τίτλους ιδιοκτησίας. Αλλά πού βρήκε τους τίτλους ιδιοκτησίας ο πατέρας του, θεωρώντας περιουσία του ένα βάλτο, με βρομόνερα βούρλα και θάμνους;

Μέσα στις αρχές μου είναι όταν γράφω κάτι να είμαι αντικειμενικός. Για του λόγου το αληθές θα αναφέρω κάτι που τιμά τον Χάσπαρη για το θέμα του βάλτου. Όλοι ξέρουν την γνώμη μου για τον Χάσπαρη όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται και προπάντων να γράφεται. Σε μια επιστολή του 1937, υπάρχει και αντίγραφο της, ο Χάσπαρης ζητάει, προς τιμήν του, από τον γέρο- Μελησινό (δικηγόρο στο Ναύπλιο) αν μπορούσε δικαστικώς να κινήσει το θέμα του Βάλτου, διότι θεωρούσε άδικη την απόφαση του Εφετείου Αθηνών. Εύρισκε στον Δήμο έγγραφα, που έδειχναν την πολλών χρόνων διαχείριση και κυριότητα του βάλτου από το Δήμο Κρανιδίου.

Στον ίδιο φάκελο υπάρχει η απάντηση του Μελησινού όπου πληροφορεί τον Χάσπαρη ότι δυστυχώς είναι αδύνατον να ανατραπεί η απόφαση του Εφετείου Αθηνών, και έτσι χάθηκε οριστικά ο βάλτος.

Αυτοδιοίκηση στο Κρανίδι από την Κατοχή και τα ύστερα χρόνια…

.
2ο Μέρος  συνέχεια του 1ου

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Γράφω στα προηγούμενα για την καταστρεπτική πολιτική του Ιωάννη Φραγκούλη στο θέμα του βάλτου, ποια όμως ήταν η στάση του κατά τη γερμανική κατοχή;

Όταν οι Γερμανοί ήρθαν στο Κρανίδι ( στις 3 Ιουνίου 1941) , μια οργανωμένη ομάδα προδοτών, τραυμάτισε και έσφαξε έναν αντάρτη. Μετά από 2 ώρες, ερχόμενοι οι Γερμανοί, οι φονιάδες αυτοί τους υποσχέθηκαν ( όπως αναφέρω προηγούμενα) με επικεφαλής τον παπά-Κλεάνθη, τον Φραγκούλη και άλλους παράγοντες, έχοντας προετοιμάσει τον πάνω όροφο στο σπίτι του Καράντουλη για την εγκατάσταση του φρουραρχείου τους.

Το ίδιο βράδυ εγκαταστάθηκαν εκεί οι Γερμανοί. Αμέσως με την συνεργασία μιας δεκαμελούς επιτροπής Κρανιδιωτών, χτύπησαν όλες τις καμπάνες των εκκλησιών έβαλαν 2 τελάληδες και φώναζαν σε όλο το Κρανίδι, να μαζευτούν όλοι οι άντρες στη πάνω πλατεία και στα σπίτια τους υποχρεωτικά να είναι ανοιχτές οι πόρτες και τα παράθυρα διότι θα περάσουν οι Γερμανοί και όποιον άντρα βρούνε στο σπίτι θα τον εκτελέσουν επί τόπου.

Μαζευτήκαμε πάνω από 1000 άτομα στην πάνω πλατεία και στους γύρω δρόμους, φρουρούμενοι από Γερμανούς και Κρανιδιώτες συνεργάτες τους. Μείναμε όλη την νύχτα μέχρι ώρα 11 το άλλο πρωί. Στο γερμανικό αρχηγείο ανεβοκατέβαιναν δυστυχώς την νύχτα κάποιοι Κρανιδιώτες. Εγώ βρισκόμουν στην πλατεία απέναντι από το φρουραρχείο των Γερμανών και όλη τη νύχτα έβλεπα να πηγαινοέρχονται, διάφοροι Κρανιδιώτες. Είμαι βέβαιος ότι αυτό το βράδυ έφτιαχναν καταστάσεις αντιστασιακών και κομμουνιστών συμπατριωτών μας, κάτι που φάνηκε την άλλη μέρα το πρωί, όταν άρχισαν οι συλλήψεις.

Σε μια εβδομάδα συνέλαβαν πάνω από 100 αντιστασιακούς. Από το ίδιο βράδυ, οι Γερμανοί μας όρισαν τις ώρες κυκλοφορίας, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Καλοκαίρι καιρός, και από τις 5 το απόγευμα κλεισμένοι στα σπίτια. Τρομερό! Από τότε Γερμανοί με Κρανιδιώτες συνεργάτες τους, κύκλωναν τα σπίτια των αντιστασιακών και συλλάμβαναν αυτούς που ήθελαν.

Ο Γιάννης Φραγκούλης, μέλος της δεκαμελούς επιτροπής, δικαιολογούσε αυτές τις συλλήψεις των αριστερών από τους ντόπιους εξοπλισμένους από τους Γερμανούς, λέγοντας ότι οι Γερμανοί, είχαν γραμμένα τα ονόματα των αντιστασιακών πριν έλθουν στο Κρανίδι και αυτοί αναγκαστικά τους υποδείκνυαν τα σπίτια και τους ανθρώπους, διότι σε αντίθετη περίπτωση, οι Γερμανοί θα σκότωναν όλους τους Κρανιδιώτες. Γι΄αυτό μόλις έφεξε η μέρα όπως ήμασταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία είδαμε δυστυχώς Κρανιδιώτες χωρίς κουκούλα, δίπλα στους Γερμανούς να τους υποδεικνύουν τους αντιστασιακούς. Μπροστά στα μάτια μας συνέλαβαν 15 άτομα. Αυτή ήταν η «πολιτεία» του Ιωάννη Φραγκούλη. Ας επανέλθουμε τώρα στην ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης στο Κρανίδι. Μετά την συνεργασία του Σκλαβούνου με τον Φραγκούλη στις εκλογές του 1928 μετά το δώρο του Βάλτου στο Γεωργόπουλο, αν και η Δεξιά σε σύγκριση με τους φιλελεύθερους, είχε τότε μικρές δυνάμεις, τις εκλογές του 1932 τις κέρδισε ο Χάσπαρης, ίσως λόγω της σκανδαλώδους δωρεάς του Βάλτου και άλλων παρανομιών. Ο Χάσπαρης σαν χαρακτήρας ήταν πολύ αυταρχικός και εκδικητικός με τους πολιτικούς του αντιπάλους. Παράλληλα ήταν πολύ φιλικός με τους οπαδούς του και είχε οργανωμένα τσιράκια από κομματικούς του μπράβους. Ο Χάσπαρης όταν ήρθαν οι αντιστασιακές οργανώσεις το 1943, κατάλαβε τους σκοπούς τους από μια ομιλία του γέρο- Δήμου στο Α΄ Δημοτικό σχολείο. Για την «ασφάλεια» του τον μετέφεραν οι φίλοι του στον Γαλατά και από εκεί στον Πειραιά. Γι’αυτό όταν επέστρεψε ήταν πολύ εκδικητικός, διότι όταν έφυγε για τον Πειραιά, οι αντάρτες κατέλαβαν το σπίτι του και το έκαναν αρχηγείο του ΕΛΑΣ, λέσχη της ΕΠΟΝ κλπ. Διόρισαν στη θέση του το Λάζαρο Νικολέτο, έναν νεόφερτο Κρανιδιώτη από την Αμερική, σοβαρό και με ηθικές αρχές. Μετά την Βάρκιζα είχε φύγει μεγάλος αριθμός προοδευτικών ανθρώπων από το Κρανίδι για τα αστικά κέντρα από όσους είχαν απομείνει από τους δοσίλογους, και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών. Έφυγαν εκατοντάδες για να γλυτώσουν από την τρομοκρατία της «συμμορίας» του Μπενάκη. Έτσι ο Χάσπαρης πήρε άνετα την εκλογή διότι μέσα στο Κρανίδι οργίαζαν οι παρακρατικοί, εξοπλισμένοι με τα όπλα που τους είχαν δώσει οι Γερμανοί και στη συνέχεια οι Άγγλοι με τα Δεκεμβριανά. Η θητεία του Χάσπαρη στον Δήμο κράτησε μέχρι το 1954, όπου έχασε τις εκλογές και τις κέρδισε ο Τάσος Γκιώνης, δικηγόρος, από το ίδιο ‘σινάφι» και επί χρόνια πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου με την παράταξη του Χάσπαρη. Όμως τσακώθηκε μαζί του και ήταν ο μόνος που μπορούσε να πάρει αυτή την εποχή, την εκλογή από τον « Κεμάλ» όπως αποκαλούσε ο λαός το Χάσπαρη. Πράγματι ο Γκιώνης εκλέχτηκε Δήμαρχος με 116 ψήφους διαφορά ( αν θυμάμαι καλά).

Σ’αυτό συντέλεσε πολύ και το ποδόσφαιρο όταν μια παρέα νέων από το κάτω Κρανίδι, έφτιαξαν μια ομάδα τον ΠΑΟΚ, και για γήπεδο νοίκιασαν ένα χωράφι δυτικά του Κρανιδίου του Νίκου Μπόλλα. Τότε οι πάνω Κρανιδιώτες βλέποντας την κοσμοσυρροή στο γήπεδο, νοίκιασαν ένα άλλο χωράφι νότια του πάνω Κρανιδίου, και μετέφεραν την ομάδα εκεί. Αγανακτισμένοι οι νέοι του κάτω Κρανιδίου που ήταν τελείως περιφρονημένο από τον Χάσπαρη, δημιούργησαν καινούρια ομάδα την ΑΕΚ ( Αθλητική Εξόρμηση Κρανιδίου). Άρχισε τότε μια μεγάλη διαμάχη μεταξύ των δυο ομάδων και γι’αυτό το διαχωρισμό ανάμεσα σε πάνω και κάτω Κρανίδι, ήταν υπεύθυνος ο Χάσπαρης. Γύρω από το σπίτι του στα «ασφυκτικά στενά», είχε απαλλοτριώσει και κατεδαφίσει 4 σπίτια, φτιάχνοντας έτσι την πάνω πλατεία μπροστά στα παράθυρα του σπιτιού του. Ήταν καθαρή η προτίμησή του (λόγω του σπιτιού του) για το πάνω Κρανίδι, και σ’αυτές τις εκλογές που συνέπεσαν με τη μεγάλη διαμάχη, τον καταψήφισε ένας αριθμός κάτω Κρανιδιωτών που πάντα τον υπερψήφιζε. Έτσι έχασε τις εκλογές.

Ο Χάσπαρης ενοχλήθηκε τόσο πολύ από την εκλογική του ήττα και τον πληγωμένο του εγωισμό, που οι γείτονες έλεγαν ότι τον έβλεπαν τις μικρές νυχτερινές ώρες να περιφέρεται στην ταράτσα του σπιτιού του καπνίζοντας συνέχεια. Σε 7 μήνες πέθανε.

Για την ιστορία ο Χάσπαρης εκτός από τα αρνητικά, είχε και θετικό έργο για τον τόπο μας. Από το 1936 μέχρι την κατοχή, με κάποιον εργολάβο ( Πουλάκη), έστρωσε με τσιμέντο αρκετούς κεντρικούς δρόμους από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν γεμάτοι λακούβες και μόνο δύο κεντρικοί δρόμοι, ήταν στρωμένοι με καλντερίμι όπως το έλεγαν, δηλαδή η επίστρωσή τους ήταν πέτρες θαμμένες στο χώμα με λεία επιφάνεια, στρωμένες δίπλα-δίπλα. Αλλά και αυτούς τους δρόμους τους τσιμεντόστρωσε αργότερα, χαλώντας βέβαια κάτι το παραδοσιακό που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχε διατηρηθεί. Το 1952 έφερε το νερό για πρώτη φορά στο Κρανίδι, κάνοντας μια επιτυχημένη γεώτρηση στο «πλατύ Πηγάδι», καθώς και μια δεξαμενή στην «Αγία Άννα». Έτσι για πρώτη φορά οι οικοκυρές είχαν νερό στα σπίτια τους και σταμάτησαν να το φέρνουνε κουβαλώντας, άλλες με γαϊδουράκια, και άλλες στην πλάτη, κυρίως από την Σκούντρα, την Μιλίντρα και τον Πύργο που ήταν τα πιο κοντινά πηγάδια στο Κρανίδι. Στα εγκαίνια της ύδρευσης τον Ιούλιο του 1952, υπήρχαν βρύσες σε κάθε γειτονιά καθώς και μια ειδική βρύση στην πάνω πλατεία. Αυτήν εγκαινίασε ο «υψηλός» προσκεκλημένος του, βασιλιάς Παύλος, στον οποίο αποδόθηκαν ιδιαίτερες τιμές. Κάτι για την ιστορία των μετέπειτα Δημάρχων. Ο εργολάβος που ανέλαβε την ύδρευση, είχε δώσει γραπτή εγγύηση στο Δήμο, σύμφωνα με την οποία έδινε στο υδραγωγείο και τους σωλήνες 20 χρόνια ζωής. Κανείς από τους Δημάρχους που θα αναφερθώ στη συνέχεια δεν άλλαξε ούτε ένα μέτρο από το δίκτυο ύδρευσης, που μετά το 1972 θεωρούνταν ακατάλληλο. Οι αρχικοί σωλήνες παρέμειναν μέχρι και το 2003, όταν άλλαξε τους σάπιους και ακατάλληλους ο Δήμαρχος Δημήτρης Καμιζής. Δεν ξέρω αν έχει μείνει κάποια άκρη του δικτύου χωρίς αλλαγή. Ένα από τα αρνητικά του Χάσπαρη ήταν η σκληρή δίωξη των πολιτικών του αντιπάλων, η αυστηρή εφαρμογή των «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων», μετά την Βάρκιζα όπου σε συνεργασία με την αστυνομία ( η οποία στελεχώθηκε από συνεργάτες των Γερμανών στην κατοχή) καταδίωκε κάθε προοδευτικό στοιχείο, προπάντων τους αντιστασιακούς και τους κομμουνιστές που ήταν μόνιμοι αντίπαλοι του. Αυτή η πρακτική του, έβλαψε πάρα πολύ τον λαό, καθώς και την πρόοδο του τόπου μας, διότι μορφωμένοι άνθρωποι δεν τοποθετούνταν σύμφωνα με τα προσόντα τους, ενώ θα μπορούσαν με τις ικανότητες τους να προσφέρουν, αλλά διορίζονταν οι πολιτικοί φίλοι του Δημάρχου και του Βουλευτή, οι περισσότεροι αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι.

Το 1945, όταν επέστρεψε ο Χάσπαρης στο Κρανίδι, η χωροφυλακή δεν είχε οργανωθεί ακόμα κανονικά. Το «έργο» της, το ανέλαβε αυτός με ειδικό «συνεργείο», πρώην συνεργατών του Γερμανού κατακτητή, κάνοντας τους φακέλους όλων των αντιστασιακών. Όταν οργανώθηκε η χωροφυλακή, παρέδωσε τις καταστάσεις με τα ονόματα και τους φακέλους όλων των προοδευτικών και των αντιστασιακών, με την αντιστασιακή και δημοκρατική δράση του καθενός. Η χούντα των συνταγματαρχών έφερε για 7 χρόνια στο Κρανίδι άλλο ένα παρόμοιο κακό.

Τον Δημήτριο Γκίκιζα, παρατσούκλι «Μπενάκη», διώχνοντας τον λαοπρόβλητο Δήμαρχο Γκιώνη. Ο εγκάθετος της 7ετίας, Δημήτριος Γκίκιζας, που είχε έρθει από την Ανατολή με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού- καραβανά, υπηρετούσε στον Ιερό Λόχο και αποσπάστηκε στο Κρανίδι τον Μάρτη του 1945, όπου με μια συμμορία παρακρατικών, εξοπλισμένων από τους Γερμανούς κατακτητές, ένα πρωί κύκλωσαν το Κρανίδι ( αναφέρομαι παρακάτω).

Αυτό που θέλω να τονίσω γι’αυτόν τον ανισσόροπο είναι το εξής: ενώ είχε βασανίσει εκατοντάδες συμπατριώτες μας και ενώ είχε στο παθητικό του ακόμα και μια δολοφονία, όταν ήρθε εγκάθετος Δήμαρχος η συμπεριφορά του ήταν διαφορετική. Δεν κρατούσε μαστίγιο στα χέρια όπως το 1945 που συνήθως περιφερόταν με αυτό στους δρόμους του Κρανιδίου, χτυπώντας κατά το κέφι του κάθε πολίτη που τον θεωρούσε ή που του υποδείκνυαν αντιστασιακό και προοδευτικό. Η συμπεριφορά του σαν Δήμαρχος ήταν αρκετά καλή. Αν είχε καλύτερο Συμβούλιο ίσως θα είχαν γίνει αξιόλογα έργα στο Κρανίδι, διότι η χούντα με τον φίλο του τον Παττακό ήταν δυνατόν να του δώσει αρκετά χρήματα για τα έργα, όπως και τα 15.000.000 δρχ. του Βάλτου. Όμως το Συμβούλιο του αποτελούνταν από τους χειρότερους και πιο καθυστερημένους Κρανιδιώτες. Να ένα αρκετά θετικό έργο του. Όταν στέρεψε το νερό στο «πλατύ Πηγάδι», κατασκεύασε στην Αυλώνα ( όπου υπήρχε γεώτρηση με καλό νερό) ένα αξιόλογο υδραγωγείο για την μεταφορά του νερού στην Αγία Άννα, 4 χλμ. περίπου από εκεί. Έτσι το Κρανίδι για αρκετά χρόνια είχε νερό καλής ποιότητας. Μετά την μεταπολίτευση επανήλθε στο Δήμο ο Γκιώνης για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Παρουσίασε και αυτός κάποια έργα με πιο σοβαρό την κάλυψη του «Ξεροπόταμου» στο κέντρο του Κρανιδίου προς την « Βρυσούλα». Σε λίγους μήνες, το 975, έγιναν εκλογές με αντιπάλους τον Ελισσαίο Μούγιο (ανεξάρτητο) και τον Δημήτρη Φωστίνη ( από τη Δεξιά). Δήμαρχος εξελέγη ο Φωστίνης με 60% με την υποστήριξη της νεοσύστατης Ν.Δ. Ο Γκιώνης εγκατέλειψε τον Δήμο, και δεν ασχολήθηκε ποτέ πια με τα κοινά. Ο Φωστίνης ήταν Δήμαρχος με πολλές αδυναμίες και αποδείχθηκε ακατάλληλος για τις ανάγκες και τα προβλήματα του Δήμου. Στα αρνητικά του καταλογίζεται η απώλεια των 245 στρ. του Βάλτου, τεράστιας τουριστικής αξίας. Ακέραια την ευθύνη για το σκάνδαλο αυτό φέρουν οι Σύμβουλοι της πλειοψηφίας, με κύριο υπεύθυνο τον Μώρο, που επηρέαζε πολύ τον Φωστίνη παρασύροντας τον σε ανόητες ενέργειες και πράξεις. Τον διαδέχθηκε το 1978 ο Γεώργιος Φραγκούλης (γιός του Ιωάννη), προερχόμενος από την Ένωση Κέντρου, της οποίας όλοι οι οπαδοί τον θεωρούσαν «γόνο οικογενείας» και ήλπιζαν πάρα πολλά από αυτόν. Στην εκλογή του Φραγκούλη, φάνηκε σε όλο του το μεγαλείο το αίσχος του δικομματισμού, και του καλυμμένου αντικομουνισμού. « Πήρε την ευλογία» της νομαρχιακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, και επειδή το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του επιδίωκε συνεργασία με το ΚΚΕ, ήρθαν σε επαφή οι δυο νομαρχιακές επιτροπές και συμφώνησαν να συνεργαστούν σε κοινό ψηφοδέλτιο με υποψήφιο τον Φραγκούλη. Μεγάλο λάθος!

Η κομματική οργάνωση του ΚΚΕ στο Κρανίδι, ανάμεσα στους 17 υποψήφιους (αριθμός απαραίτητος για το ψηφοδέλτιο), θα είχε ένα μόνο μέλος της και πρότεινε εμένα. Ο Φραγκούλης τότε πήρε στο ψηφοδέλτιο του τον Ανδρέα Πουλή, από την Ν.Δ και επειδή έβλεπε σίγουρη την εκλογική του νίκη, αρνήθηκε τη συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο, διότι ήμουν πολύ «χρωματισμένος» κομμουνιστής και θα δυσαρεστούσε τον Πουλή και την Ν.Δ. Το θεωρούσαν βαρύ διότι λίγο πριν στις βουλευτικές εκλογές του Νοέμβρη του 1977 ήμουν υποψήφιος του ΚΚΕ στο νομό μας. Ο Φραγκούλης δήλωσε στο ΠΑΣΟΚ, ότι δεν είχε αντίρρηση για τη συνεργασία με το ΚΚΕ, αλλά αντιδρούσε μόνο για τον Λαδά, διότι είναι πολύ χρωματισμένος σαν κομμουνιστής, λέγοντας ότι ευχαρίστως θα δεχόταν στο ψηφοδέλτιο του οποιοδήποτε μέλος του κόμματος εκτός από εμένα. Επειδή δεν μου άρεσαν η προσωπική προβολή και τα «Δημαρχιλίκια», βλέποντας την περίπτωση του τρίτου συνδυασμού σαν μια διάσπαση των δημοκρατικών δυνάμεων, βρήκα τον Φραγκούλη προσπαθώντας να τον πείσω ότι η στάση του είναι αντιδημοκρατική και το κομμουνιστικό κόμμα έχει μεγάλη ιστορία με αγώνες και αίμα. Του έδινα τον λόγο μου ότι θα τον βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις και τις γνώσεις, για την επιτυχία του προγράμματος του, αν και δεν είχε κανένα πρόγραμμα μόνο την καρέκλα ήθελε.

Του τόνισα ότι « την εκλογή σου με κάποιους από την Ν.Δ, την Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ, την έχεις σίγουρη όπως λες και πράγματι έτσι είναι. Αλλά και ο Δήμος δεν είναι εύκολη δουλειά είναι πολλά τα προβλήματα του τόπου μας, δύσκολος ο λαός και θα ήθελα να σε βοηθήσω να επιτύχεις». Τότε μου απάντησε: « δεν χρωματίζω κόκκινο το ψηφοδέλτιο, και εσείς να κάνετε ότι θέλετε». Οργισμένος τότε του απάντησα « την εκλογή σίγουρα θα την πάρεις αλλά να λάβεις υπόψη τα 4 συνεχή χρόνια στον Δήμο. Σε περίπτωση αποτυχίας σου, στο τέλος της τετραετίας, είμαι βέβαιος ότι η πτώση σου θα είναι οδυνηρή». Ύστερα η Νομαρχιακή του ΚΚΕ αποφάσισε να κάνουμε σαν κόμμα τρίτο συνδυασμό και να ηγηθώ εγώ, αν και δεν το ήθελα. Δέχθηκα και ήμουν ο μόνος από τους τρεις υποψήφιους που μίλησα στην πάνω πλατεία, παρουσιάζοντας στο λαό το πρόγραμμα για το Κρανίδι. Ούτε ο Φωστίνης μίλησε κάνοντας απολογισμό της τετραετίας του, ούτε ο Φραγκούλης προβάλλοντας το πρόγραμμα του, να ζητήσει την ψήφο του Κρανιδιώτικου λαού. Παρ’ όλα αυτά «ελέω δικομματισμού και αντικομμουνισμού», ο Φραγκούλης πέρασε το 50%, ο Φωστίνης πήρε κάτω από 40% και ο συνδυασμός μας πήρε 337 ψήφους. Αν είχαμε πάρει τουλάχιστον 10% ( περίπου 400 ψήφους), ο συνδυασμός μας θα εκπροσωπείτο από εμένα σαν επικεφαλής του ψηφοδελτίου. Όμως για λίγες ψήφους η εκπροσώπηση δεν επετεύχθη.

Η θητεία του Φραγκούλη στο Δήμο ήταν μια σκέτη αποτυχία. Έχασε το τιμόνι από τα χέρια του, τον εγκατέλειψαν και τον αντιπολιτεύθηκαν, ορισμένοι σύμβουλοί του και η πτώση του ήταν δραματική, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει την πολιτική και να μην ασχοληθεί άλλη φορά με την αυτοδιοίκηση, αν και ο λαός τον τίμησε σαν πρώτο πολίτη και τον εξέλεξε Δήμαρχο για μια τετραετία. Ο Δήμαρχος που τον διαδέχθηκε ήταν ο Νικόλαος Κοντογιάννης, έμπειρος στα δημοτικά αφού ήταν επί χρόνια Γραμματέας της Κοινότητας Κοιλάδας. Μέλος της ΝΔ, συντηρητικός στις ιδέες, χωρίς σπουδαίους στόχους για έργα. Αρκέστηκε απλά στη σωστή διοίκηση του Δήμου, κάνοντας ορισμένες άστοχες ενέργειες για την ύδρευση, που ήταν η «κατάρα» όλων αυτών των χρόνων, διότι η ποιότητα του νερού πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Άνοιξε γεωτρήσεις στο « Ρεσένιο», μετέφερε το νερό στο υδραγωγείο στην Αγία Άννα κάνοντας τεράστια έξοδα, άσκοπα και χωρίς αποτέλεσμα.

Τα έργα αυτά σήμερα είναι άχρηστα ενώ δημιούργησαν κακό στην ποιότητα του νερού και την αγροτική παραγωγή.

Τον Κοντογιάννη διαδέχθηκε στο Δήμο ο Κυριάκος Στεφάνου (Παπαγιάννης). Αυτόν τον ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με το ΚΚΕ. Ήταν υπομηχανικός έμπειρος στα δημόσια έργα, παλιός ΕΠΟΝίτης, είχε έναν αδελφό, τον Μίμη, εκτελεσμένο από τους Γερμανούς στα Παπούλια. Με τον «Παπαγιάνη» είμαστε μαζί στην Μακρόνησο (1947-1950), στο Α΄Τάγμα Σκαπανέων. Όταν η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ, της οποίας ήμουν μέλος, πρότεινε την συνεργασία μας με το ΠΑΣΟΚ και την υποστήριξη του ‘Παπαγιάννη», εγώ είχα αντιρρήσεις. Τον ήξερα από μικρό παιδί ( είχαμε σχεδόν την ίδια ηλικία), συμπορευόμαστε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, όμως η στάση του μετά την Βάρκιζα και προπάντων μέσα στη Μακρόνησο δεν ήταν σωστή.

Στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και την πτώση της χούντας, όχι μόνο σιωπούσε, αλλά και δεν πλησίαζε φανερά κανέναν αριστερό, παρά μόνο σε κάθε ευκαιρία μας έκανε τον επαναστάτη, αλλά ποτέ δεν συμμετείχε στους αγώνες και στη προώθηση των προοδευτικών πολιτικών μας θέσεων.

Από το 1950 μέχρι την χούντα ποτέ δεν ήρθε δίπλα μας όταν παλεύαμε, άλλοτε με την δημοκρατική παράταξη, και στη συνέχεια μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. Ποτέ δεν έπαιρνε ξεκάθαρη πολιτική θέση. Σε κάθε εκλογική μάχη η ΕΔΑ είχε ανάγκη από εκλογικούς αντιπροσώπους, όπως το 1963 που ήμουν υποψήφιος της και τον παρακαλούσα να πάει αντιπρόσωπος σε κάποιο εκλογικό τμήμα που υπήρχε έλλειψη. Ποτέ του δεν δέχτηκε σαν να ήθελε να «αποχρωματιστεί». Δεν πήρε κάποια θέση απέναντι στο πραξικόπημα του παλατιού κατά του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965, με τις αλλεπάλληλες ψηφοφορίες διαφόρων εγκάθετων της Δεξιάς. Ακόμα και όταν αποφασίσαμε να πάμε με λεωφορείο από το Κρανίδι στην Αθήνα για το μεγάλο συλλαλητήριο της 18ης Αυγούστου 1965, αυτός δεν ήθελε.

Του άρεσε ο πολιτικός λόγος, τον οποίο διαμόρφωνε σύμφωνα με το περιβάλλον που βρισκόταν προσπαθώντας πάντα να μην εκτίθεται.

Όταν όμως είμαστε μόνοι μας το έπαιζε επαναστάτης και μεγάλος θεωρητικός του Μαρξισμού Λενινισμού.

Δεν μου άρεσε αυτό το παιχνίδι που έπαιζε ούτε είχα καμία εμπιστοσύνη στο χαρακτήρα του.

Μετά το 1974, μας παρουσιάστηκε σαν επαναστάτης υπέρμαχος του Σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και μαζί με τον «δεξιό» αδελφό του τον Στέφανο, ανέπτυξαν μεγάλη πολιτική δράση κατά της Δεξιάς.

Εγώ, σαν μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ, περιέγραψα προφορικά τον άνθρωπο Στεφάνου και τόνισα ότι θα κάνουμε μεγάλο λάθος να τον υποστηρίξουμε για Δήμαρχο, διότι είμαι βέβαιος ότι με την συμπεριφορά του θα ανοίξει έναν άνετο δρόμο για την επάνοδο της Δεξιάς για 4 χρόνια στον Δήμο μας.

Δεν εννοούσαν να με καταλάβουν, αν και τους τόνιζα επανειλημμένα ότι με τον «Παπαγιάννη», θα εκτεθούμε σαν κόμμα.

Μαθαίνοντας ο «Παπαγιάννης τις αντιρρήσεις μου, πήρε τηλέφωνο τον γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής, που ήταν ο Λεωνίδας Ρόκιζας, και ζήτησε ένα ραντεβού με την παράκληση να συγκαλέσει όλη την Νομαρχιακή Επιτροπή και να τους ανακοινώσει ορισμένα πράγματα, που πίστευε για τον εαυτό του καθώς και ορισμένες υποσχέσεις..

Ήρθε από την Αθήνα ένα Σάββατο βράδυ, τους τόνισε την αντιστασιακή του δράση στη Μακρόνησο, τους θύμισε τον εκτελεσμένο από τους Γερμανούς αδελφό του, και τους δήλωσε επίσημα, δήθεν εμπιστευτικά, ότι είναι με το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ το μεταχειρίζεται σαν μέσο για να «πάρουμε τον Δήμο».

« Έχετε το λόγο μου, ότι κάθε θέμα ή πρόγραμμα του Δήμου, θα το συζητάμε και θα παίρνουμε μαζί κάθε απόφαση».

Ο γραμματέας εμένα δεν με κάλεσε, ίσως γιατί ήμουν μακριά στο Κρανίδι. Ακούγοντας αυτές τις υποσχέσεις ο γραμματέας, και ξέροντας τις αντιρρήσεις μου, εξεπλάγη, και σκέφτηκε πολύ αν είχα δίκιο. Γι’αυτό την Δευτέρα το πρωί με κάλεσε να πάω στην Επίδαυρο στις 8μ.μ στο γραφείο της πολιτικού Κατερίνας Τζαβέλα, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ.

Μου ανέφερε όλο το ιστορικό και τις υποσχέσεις του «Παπαγιάννη», και μου είπε ότι όλα τα μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής, πιστεύοντας τις υποσχέσεις του, τάσσονται υπέρ της υποστήριξης της υποψηφιότητας του.

Εγώ όταν άκουσα αυτά που μου είπε ο Λεωνίδας, τον ρώτησα: «ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα έναν συμπατριώτη σου και συνομήλικό σου στη Δαλαμανάρα, εκτός από εσένα τον ίδιο; Άφησέ με λοιπόν να ξέρω τον «Παπαγιάννη καλύτερα από εσένα, διότι είμαι βέβαιος για το τι θα συμβεί στο μέλλον, αλλά επειδή καταλαβαίνω ότι έχετε αποφασίσει, πιστεύοντας έναν επιπόλαιο και ψεύτη, θα σας κάνω μια γραπτή έκθεση και θα σας τονίζω ότι αν κάνετε αυτό το λάθος, θα εκτεθούμε φέρνοντας την άλλη τετραετία την Δεξιά στο Δήμο, με υπευθυνότητα του «Παπαγιάννη» σαν κακού Δημάρχου, αλλά και την δική σας.

Αυτή την έκθεση πρέπει να την κρατήσετε στο αρχείο. Εγώ θα ψηφίσω την απόφαση του κόμματος αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπαίνω στο ψηφοδέλτιο του».

Την εκλογή την πήρε ο ¨Παπαγιάννης», αλλά την επόμενη τετραετία με τον τρόπο του, έφερε ξανά στο Δήμο την συντηρητική Δεξιά, με τον Κοντογιάννη που τον διαδέχτηκε.

Οι υποσχέσεις του «Παπαγιάννη» αποδείχτηκαν ψεύτικες, διότι επί 4 χρόνια δεν πήγε ούτε μια φορά στην Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ, να τους εκθέσει έστω και ένα θέμα του Δημοτικού Συμβουλίου, παρόλο που με το ψηφοδέλτιο του είχαν εκλεγεί δυο σύμβουλοι, οργανωμένοι τότε στο ΚΚΕ. Ο Παπαγιάννης ήρθε δυο φορές στο σπίτι μου με διάφορους φίλους, προσπαθώντας να με πείσουν να μπω στο ψηφοδέλτιο του, αλλά δεν δέχτηκα ποτέ.

Τον ψήφισα όμως λόγω της κομματικής πειθαρχίας. Γι’αυτή μου την ψήφο ντρέπομαι μέχρι και σήμερα!

Παρακάτω θα ασχοληθώ με δυο από τα λάθη του Παπαγιάννη κατά την θητεία του, και με την ανοχή που επέδειξαν οι δυο οργανωμένοι κομμουνιστές σύμβουλοι του.

Αυτοδιοίκηση στο Κρανίδι

.
3ο Μέρος 

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ 

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς 

Ο χώρος που κατασκευάστηκε το κέντρο υγείας ήταν ιδιοκτησία της Φιλοδασικής Ένωσης Κρανιδίου, που ιδρύθηκε το έτος 1922, και είχε στην κατοχή της όλο τον γύρω χώρο της πλατείας του Αγίου Χαραλάμπους, καθώς και την πάνω πλατεία. Επειδή ο Σύλλογος διαλύθηκε όπως όλοι οι μαζικοί χώροι του Κρανιδίου (μια κατάρα της τοπικής κοινωνίας), για να μην χαθεί η περιουσία του εις γνώση του Δήμου, από τότε δημιουργήθηκε μια τριμελής επιτροπή στα χαρτιά που διατηρείτο μονίμως σε κάθε αλλαγή Δημάρχου. Μέλη της ήταν ο Δήμαρχος, ο Έφορος και ο Διευθυντής του Δημόσιου ταμείου Κρανιδίου. Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε μέχρι τις ημέρες της θητείας του Παπαγιάννη, όπου επί χρόνια φαινόταν σαν ιδιοκτήτης ο Δήμος, ενοικιάζοντας την πλατεία σχεδόν κάθε καλοκαιρινή περίοδο, ενώ ο ενοικιαστής πάντα έφτιαχνε μια πρόχειρη παράγκα, για την κουζίνα και τα άλλα σκεύη, πουλώντας μεζέδες, αναψυκτικά κλπ. Κάθε καλοκαίρι τα σαββατοκύριακα οι νέοι, ντύνονταν και ξεκινούσαν από όλο το Κρανίδι περπατώντας στους δρόμους παρέες-παρέες, από την σημερινή πλατεία Ρέπουλη μέχρι την πλατεία του Αγίου Χαραλάμπους. Ας σημειωθεί ότι αυτή η ωραία περαντζάδα, γινόταν σε εποχές που οι γυναίκες δεν έβγαιναν εύκολα έξω.

Στο κάτω μέρος της πλατείας ( προς το νότο περίπου στα 2/3 της έκτασης της), έκαναν τις βόλτες τους οι νέοι και οι νέες, ενώ στον υπόλοιπο χώρο ο ενοικιαστής είχε τραπέζια και καρέκλες προσφέροντας διάφορους μεζέδες, μπύρες, παγωτά, αναψυκτικά κλπ. Υπήρχε «τζουκ-μποξ» με διάφορους δίσκους με τις επιτυχίες της εποχής. Όλοι οι νέοι, αγόρια και κορίτσια, περπατούσαν στο κάτω μέρος της πλατείας μια απόσταση 100 μέτρων περίπου, περνοδιαβαίνοντας, συζητώντας, γελώντας και πολλές φορές φλερτάροντας. Σ’ αυτή την πλατεία δημιουργήθηκαν μεγάλες σχέσεις που οι περισσότερες κατέληξαν σε γάμο, διότι αυτή την εποχή, ήταν το μόνο μέρος που μπορούσαν οι νέοι άνετα να κυκλοφορούν και να γνωρίζονται μεταξύ τους. Γι’ αυτό οι γονείς μας, με τις αυστηρές ηθικές αρχές τους, μας κατηγορούσαν. Όταν ντυνόμαστε για βόλτα μας έλεγαν « πάτε στο νυφοπάζαρο της πάνω πλατείας;». Η πλατεία αυτή είχε μεγάλη σχέση με την κοινωνική ιστορία αυτής της εποχής, ενώ για τους νέους ήταν τόπος αναμνήσεων και πολλών συναισθηματικών στιγμών.

Για να κατασκευαστεί στο χώρο της πλατείας το Κέντρο Υγείας, έπρεπε να καταργηθεί ο Φιλοδασικός Σύλλογος, και με κρατική εντολή να περάσει ο χώρος αυτός στο Δήμο. Αυτό έγινε επί ημερών του Παπαγιάννη, υποστηριζόμενου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Απαλλοτρίωσε όλο το χώρο του Αγίου Χαραλάμπους, και περιήλθε στην ιδιοκτησία του Δήμου για κάθε νόμιμη χρήση, με τον έλεγχο πάντα της Νομαρχίας. Και εδώ αρχίζουν τα μεγάλα ερωτηματικά όπως αυτό σχετικά με το κτίριο του Κέντρου Υγείας. Γιατί κατασκευάστηκε σ’αυτή τη θέση και όχι στην πάνω πλατεία όπου υπήρχε μεγαλύτερος χώρος, και ήταν ένα μέρος ευάερο, αλλά προτίμησαν να σκάψουν μέσα στη γη (μέχρι και 6 μέτρα βάθος), και να θάψουν το κτίριο σε έναν λάκκο; Αν είχε κατασκευαστεί στην πάνω πλατεία θα ήταν σε μεγαλύτερο υψόμετρο, θα είχε θέα προς το Πόρτο-Χέλι και Σπέτσες, καθώς και δροσιά από τον νοτιά το καλοκαίρι. Έτσι θα απέφευγαν την σπατάλη 17.000.000 δρχ. για την εποχή αυτή.

Τα έργα ξεκίνησαν νόμιμα με ανάλογες δημοπρασίες και προσφορές, που τις κέρδισαν «εντέχνως» οι κομματικώς «ημέτεροι», εργολάβοι, φίλοι και ομοϊδεάτες του Παπαγιάννη. Άρχισαν με δικά τους μηχανήματα να σκάβουν και να κουβαλάνε σε 50 μέτρα απόσταση πάνω στην πλατεία τα μπάζα και να δημιουργούν τεράστιους σωρούς. Στη συνέχεια οι ίδιοι εργολάβοι επί δύο χρόνια, κάθε Άνοιξη και Καλοκαίρι, κουβαλούσαν με δικά τους μεταφορικά μέσα το «θίλιπρο» που είχαν βγάλει και ήταν το ιδανικότερο για την επίστρωση των αγροτικών δρόμων. Ενώ λοιπόν είχαν πληρωθεί για την μεταφορά αυτή, του χώματος, το έπαιρναν πάνω από την πλατεία τζάμπα, και πληρώνονταν για την μεταφορά του στους αγροτικούς δρόμους. Υπάρχει μαρτυρία ενός οδηγού, σε μένα τον ίδιο, που κουβαλούσε το «θίλιπρο» με το αυτοκίνητο του,

κάνοντας ορισμένα δρομολόγια, διότι ο εργολάβος μέλος του Δ.Σ που είχε πάρει την εργολαβία, για την μεταφορά και επίστρωση των αγροτικών δρόμων, δεν προλάβαινε ο ίδιος και πήρε αυτόν τον ιδιώτη με το αυτοκίνητο του, για μεταφορά, δίνοντάς του 1.000 δρχ για το κάθε δρομολόγιο. Αφού ο οδηγός είχε κουβαλήσει αρκετά χώματα με το αυτοκίνητο του, ο εργολάβος έκανε το λάθος να πάνε μαζί στο Δημόσιο Ταμείο για να πληρωθούν. Ο εργολάβος μπροστά του πληρώθηκε για όλα τα δρομολόγια προς 1.500 δρχ το καθένα, και του αυτοκινητιστή του έδωσε, όπως είχαν συμφωνήσει, 1.000 δρχ. αυτός βλέποντας ότι τον αδικούσε και τον έκλεβε, κατά έναν τρόπο, του ζήτησε να πληρωθεί και αυτός 1.500 δρχ. το δρομολόγιο. Αγριεμένος ο εργολάβος του είπε « κλείσε το στόμα σου και πάρε τα λεφτά διότι δεν θα περάσεις καλά».

Ο εργολάβος (δεν ζει πια) ήταν γνωστός τύπος, που δεν αστειευόταν μπροστά στο συμφέρον του, και φοβισμένος ο αυτοκινητιστής, υποχώρησε. Αυτά μου τα είπε όταν συναντηθήκαμε τυχαία και παραπονιόταν για τον εργολάβο που τον αδίκησε. Είναι κακό να κρίνουμε νεκρό, αλλά όταν αναφερόμαστε στο δημόσιο συμφέρον, ο λαός πρέπει να ξέρει την αλήθεια. Σ’αυτή την περίπτωση ο λαός του Κρανιδίου, αυτόν τον εργολάβο τον εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο. Γι’ αυτό πρέπει να μαθαίνει ο λαός ποιους ψηφίζει και στέλνει στο Δήμο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του.

Πρέπει να λέγεται η αλήθεια έστω και αν αφορά νεκρό, γιατί για μένα είναι μια ηθική και δίκαιη πράξη.

Γιατί λοιπόν ο Παπαγιάννης άνοιξε τόσες πληγές, κάνοντας τεράστια έξοδα για εκσκαφές και μεταφορές χώματος, ενώ ήταν ειδικός σε αυτές τις δουλειές; Γιατί δεν έκανε το Κέντρο Υγείας ( όπως τονίσαμε και πριν) πάνω στην πλατεία και τον χώρο που άνοιξε, τον «τάφο» και έθαψε το Κέντρο Υγείας να τον αξιοποιούσε για παρκινγκ, των αυτοκινήτων που συνεχώς αυξάνονται; Είναι βέβαιο ότι θα τελείωνε οικονομικότερα, καλύτερα και γρηγορότερα.

Αυτοδιοίκηση στο Κρανίδι συνέχεια....

.
4ο Μέρος


ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΕΩΣ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Άλλο ένα έργο της θητείας Παπαγιάννη, είναι το σχέδιο πόλεως του Κρανιδίου, με εγκληματικές συνέπειες πολύ χειρότερες από αυτές του Κέντρου Υγείας.

Το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση με τον αρμόδιο υπουργό του ΥΠΕΧΩΔΕ, μαζί με τον Δήμο Κρανιδίου έκαναν μειοδοτική δημοπρασία για το σχέδιο πόλεως του Κρανιδίου όπου επικράτησε κάποιος Μαρασλής, και έκανε την μελέτη.

Το υπουργείο όρισε για την παρακολούθηση του έργου, δυο πολιτικούς μηχανικούς, τον Δημήτρη Σφυρή και τον Χρήστο Αδαμόπουλο, που είχαν έρθει τότε νέοι στο Κρανίδι, και αν θυμάμαι καλά τους πλήρωνε προς 80.000 δρχ το μήνα.

Οι δυο μηχανικοί στην αρχή μάζεψαν όλους τους φορείς σε μια συγκέντρωση, στη λέσχη του Πολιτιστικού Συλλόγου Κρανιδίου, όπου παραβρέθηκα και εγώ σαν εκπρόσωπος του Αγροτικού Συλλόγου Κρανιδίου, με την επωνυμία «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ». Μας ανέλυσαν με ενθουσιασμό την προοπτική της μελέτης για τον τόπο μας και αποφασίσαμε να κάνουμε και άλλες ενημερωτικές συγκεντρώσεις, παρακολουθώντας την εξέλιξη της μελέτης. Από τότε δεν έγινε καμία κίνηση εκ μέρους των δυο υπεύθυνων μηχανικών. Εκ των υστέρων αυτοί παραιτήθηκαν για λόγους που δεν έμαθα, παρά μόνο μέσα από κουτσομπολίστικες πληροφορίες, φάνηκε ότι ήταν οικονομικοί.

Μετά ένα χρόνο, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή άκουσα ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε το σχέδιο πόλεως του Κρανιδίου και της Αμαλιάδας. Αμέσως πήγα στο Δήμο και ρώτησα τον Γραμματέα που δεν ήξερε τίποτα. Ρώτησα τους δυο συμβούλους που είχαμε στο Δήμο και αυτοί δεν ήξεραν τίποτα.

Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και θιγόμενοι από την μελέτη, όταν βεβαιώθηκαν ότι το σχέδιο πόλεως ήταν ανόητο και ανεφάρμοστο, και ότι δεν είχε γίνει καμία σωστή καταμέτρηση και λεπτομερής μελέτη, πήγαν στον Δήμαρχο και διαμαρτυρήθηκαν. Όπως πληροφορήθηκε ο Μαρασλής, όταν έφυγαν οι δυο μηχανικοί που είχε ορίσει το Υπουργείο, αρκέστηκε σε κάτι παλιές αεροφωτογραφίες από το 1946, και έβγαλε ένα σχέδιο πόλεως έκτρωμα. Ας σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, κάθε έγγραφο που υπογράφεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν ανατρέπεται ούτε τροποποιείται εύκολα. Διότι πριν φτάσει στον Πρόεδρο για υπογραφή, το αρμόδιο Υπουργείο για λόγους τάξεως ελέγχει τα πάντα ( όπως και στην περίπτωση του σχεδίου πόλεως Κρανιδίου), και έτσι έστειλε το σχέδιο που είχε παραδώσει ο Μαρασλής στον Δήμο Κρανιδίου, με την εντολή να καλέσει όλους τους βασικούς φορείς, συλλόγους, συνεταιρισμούς, και τους άμεσα ενδιαφερομένους, να τους ανακοινώσει την μελέτη και κάθε ενδιαφερόμενος να υποβάλλει ένσταση ή πρόταση με σκοπό να βελτιωθεί το σχέδιο προς το καλύτερο. Η εντολή ήταν το σχέδιο πόλεως να παραμείνει στον Δήμο Κρανιδίου, και να αναρτηθεί μέσα στο Δημοτικό κατάστημα, καθώς και σε κάθε χώρο όπου ο Δήμος ανακοινώνει δικές του αποφάσεις, προγράμματα και θέματα για συζήτηση, να παραμείνει αναρτημένο για 60 εργάσιμες μέρες, και στο διάστημα αυτό ο Δήμαρχος να καλέσει όλους τους φορείς και τους άμεσα ενδιαφερομένους να διατυπώσουν προτάσεις αντιρρήσεις και ότι άλλο αφορά στην βελτίωση του σχεδίου. Μετά από 60 ημέρες το σχέδιο μαζί με τις προτάσεις, βελτιώσεις κλπ θα έπρεπε να κατατεθεί στο Υπουργείο.

Το μεγάλο ατόπημα αυτού του ανθρώπου (Παπαγιάννη), καίτοι ήταν υπομηχανικός και είχε πείρα από κατασκευές και μελέτες, ήταν ότι μάλλον δεν είδε το σχέδιο, και το κακό συνεχίστηκε, διότι στο διάστημα των δυο μηνών δεν συγκάλεσε ούτε ένα συμβούλιο, για να ανακοινώσει το σχέδιο, να λάβουν γνώση όλοι οι σύμβουλοι, ενώ το είχε τοιχοκολλήσει μόνο μέσα στο κοινοτικό κατάστημα «για τα μάτια του κόσμου». Το εκπληκτικό είναι ότι δεν το πρόσεξε κανένας από τους ευφυείς δημοτικούς συμβούλους. Την μεγάλη ντροπή σαν Κρανιδιώτης και Μαρξιστής, την νιώθω διότι ενώ ποτέ άλλοτε το κόμμα δεν είχε δυο εκπροσώπους του στο Δημοτικό Συμβούλιο, αυτοί τη φορά οι δυο εκπρόσωποι του κόμματος, όχι μόνο δεν αντέδρασαν έστω και αργά, αλλά σε όλη την τετραετία δέχθηκαν και υπέγραψαν όλα τα χρηματικά ποσά που αφορούσαν έξοδα του Δήμου, έργα κλπ. Έξοδα που κατά τη γνώμη μου ήταν αρκετά και είχαν όλα την σφραγίδα της υπεξαίρεσης, και του κομματικού ρουσφετιού.

Επί 4 χρόνια δεν είχαν αυτοί οι δυο άνθρωποι καμία κομματική συνεργασία με την οργάνωση για την πορεία του Δήμου, όπως ήταν υποχρεωμένοι, διότι με εντολή του κόμματος εξελέγησαν σύμβουλοι. Αναφέρω στη συνέχεια το ιστορικό της ανέγερσης μνημείου των θυμάτων της Εθνικής Αντίστασης για να τιμηθούν οι 37 εκτελεσμένοι Κρανιδιώτες από τους Γερμανούς. Σαν πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Κρανιδίου, είχα κάνει αίτηση στον Δήμο από την αρχή της τετραετίας για παραχώρηση 4 τ.μ. στην πάνω πλατεία. Ο Παπαγιάννης δεν εννοούσε να συγκαλέσει συμβούλιο επί 3 χρόνια, ώστε να αποφασίσουν την παραχώρηση του χώρου στην πάνω πλατεία, όπου κρέμασαν δυο αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τον Κακαβούτη και τον Στρατάκο. Όσες φορές έλεγα στους δυο συμβούλους του κόμματος να πιέσουν τον Δήμαρχο ώστε να πάρει απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο, αυτοί επί 3 χρόνια αδιαφορούσαν. Έτσι σε μια κομματική σύσκεψη που είχε έρθει και ο γραμματέας της κομματικής οργάνωσης, από το Ναύπλιο, του εξήγησα την συμπεριφορά τους και του πρότεινα να τους υποχρεώσει να πιέσουν τον Δήμαρχο να φέρει σαν θέμα την αίτηση του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ, για την ανέγερση του μνημείου. Αυτοί δικαιολογήθηκαν ότι επί 3 χρόνια πιέζουν τον Δήμαρχο αλλά αυτός λέει «να περιμένουμε διότι είναι δυνατόν να καταψηφίσουν και οι σύμβουλοι του ΠΑΣΟΚ μαζί με τη Δεξιά και θα αποτύγχανε η προσπάθεια». Εγώ αμέσως απαίτησα από το γραμματέα να τους υποχρεώσει να απαιτήσουν από τον Δήμαρχο να φέρει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, και ας το καταψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ και η Δεξιά. Το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ στην αίτηση του προς το Δημοτικό Συμβούλιο, ζητούσε τον συγκεκριμένο χώρο στην πάνω πλατεία για την ανέγερση μνημείου, διότι εκεί ακριβώς οι Γερμανοί κρέμασαν τον Τάσο Κακαβούτη και τον Φώτη Στρατάκο, και δυστυχώς τις καρέκλες τις τράβηξαν δυο γνωστοί Κρανιδιώτες. Σε 10 ημέρες έφερε επιτέλους ο Δήμαρχος το θέμα για συζήτηση και προς τιμήν της αντιπολίτευσης, οι εκπρόσωποί της πρώτοι πήραν το λόγο και ενέκριναν τον συγκεκριμένο χώρο. Υποχρωτικά τους ακολούθησαν και οι άλλοι σύμβουλοι της πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ. Εγώ παραβρισκόμουν μαζί με τον αείμνηστο γραμματέα του παραρτήματος τον Κοσμά Σταματίου από την Ερμιόνη. Αφού πάρθηκε παμψηφεί η απόφαση ζήτησα το λόγο από τον πρόεδρο και σαν εκπρόσωπος του παραρτήματος συγχάρηκα, και ευχαρίστησα το Δημοτικό Συμβούλιο για την πατριωτική και ανθρωπιστική πράξη του, διότι όλοι σαν πατριώτες τιμήσαμε την θυσία αυτών των ανθρώπων που αγωνίστηκαν, για την λευτεριά της πατρίδας και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Ο Παπαγιάννης αμέσως πήρε το λόγο και ζήτησε μια προθεσμία ορισμένων ημερών, με την δικαιολογία μήπως η μελέτη του σχεδίου πόλεως του Κρανιδίου, προέβλεπε κάτι άλλο στην πάνω πλατεία και έπρεπε να συμβουλευθεί την πολεοδομία. Λες και αυτός δεν ήξερε την μελέτη του σχεδίου πόλεως του Κρανιδίου. Ας σημειωθεί ότι η πολεοδομία τότε στεγαζόταν δεξιά από την κεντρική είσοδο του Δήμου. Παρόλο που ο Παπαγιάννης είχε θύμα τον αδερφό του όχι μόνο αδιαφόρησε, αλλά σαμποτάρισε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου επί ένα χρόνο που παρέμεινε ακόμα στον Δήμο και έτσι δεν εγκρίθηκε η ακριβής θέση του μνημείου.

Αυτός ο ‘αριστερός» που καθημερινά είχε δίπλα του την πολεοδομία, δεν κατάφερε επί ένα χρόνο να ορίσει 4 τ.μ. για την τοποθέτηση του μνημείου έχοντας έναν εκτελεσμένο αδερφό και μια παμψηφεί θετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Το θέμα ήταν τελείως τυπικό, διότι ήξερε πολύ καλά ότι σύμφωνα με τη μελέτη του σχεδίου πόλεως σ’αυτή τη θέση η ανέγερση του μνημείου δεν θα εμπόδιζε καθόλου την λειτουργία της πλατείας.

Εδώ έχουμε ακέραια την ευθύνη σαν κόμμα διότι διαθέτοντας δυο αντιπροσώπους οργανωμένους κομμουνιστές όπως έλεγαν αυτοί, δεν πίεσαν επί ένα χρόνο τον Δήμαρχο να υλοποιήσει την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπως ήταν υποχρεωμένος. Τον Παπαγιάννη τον διαδέχθηκε για δεύτερη φορά ο Κοντογιάννης για 4 χρόνια, με την δική του σχετική βοήθεια και με τις προσωπικές διαμαρτυρίες, και αναφορές στην Νομαρχία, σαν πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ , κατάφερα μετά από 3 χρόνια να να ορισθεί μια τριμελής επιτροπή για την μελέτη του χώρου, που αποτελούνταν από την κα Αντωνοπούλου

(αρχιτέκτονα), τον κο Αντωνόπουλο (πολιτικό μηχανικό από το Ναύπλιο), και τον κο Μαρώση (πολιτικό μηχανικό από το Κρανίδι). Ήλθαν οι δυο από το Ναύπλιο και ο Μαρώσης, αν και είχε ειδοποιηθεί, δεν εμφανίστηκε. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους άλλους δυο εκπροσώπους της Νομαρχίας, να κάνουν ένα τοπογραφικό σχέδιο όλου του χώρου και ειδικά της τοποθεσίας του μνημείου. Το θέμα δεν προχωρούσε γρήγορα με αποτέλεσμα επί θητείας Κοντογιάννη, να μην υλοποιηθεί όπως έγινε κατά την θητεία του επόμενου Δημάρχου, Δημ. Κωστελένου (θα αναφερθώ πιο κάτω). Παρόλη την καλή θέληση του Κοντογιάννη να γίνει αυτό το μνημείο, ο δημοτικός σύμβουλος Ανδρέας Πουλής, καίτοι είχε υπογράψει για την παραχώρηση του χώρου, αρνήθηκε να ψηφίσει με την δικαιολογία ότι «έρχονται εδώ από το Ναύπλιο και μας κάνουν ότι θέλουν στον τόπο μας, γι’αυτό δεν συμφωνώ με την παραχώρηση του χώρου, αν και ψήφισα υπέρ». Οι λόγοι της άρνησης είναι ευνόητοι.

Επανέρχομαι στο θέμα του σχεδίου πόλεως. Όταν μαθεύτηκε η απάτη του Παπαγιάννη, μαζευτήκαμε όλοι στο δημοτικό κατάστημα, 100 περίπου πολίτες από το Κρανίδι οι περισσότεροι αγανακτισμένοι, διότι ζημιώνονταν από αυτό το ανόητο σχέδιο πόλεως και απαιτούσαμε να τροποποιηθεί η μελέτη, αλλά αυτό ήταν αδύνατο, διότι ήταν υπογεγραμμένη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμα και μέχρι σήμερα δεν είναι δυνατό να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί, αλλά επειδή έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια και εφόσον δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί, ίσως είναι δυνατόν να γίνει κάποια καινούρια μελέτη με άλλη φιλοσοφία, βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες του Δήμου. Αυτό είναι θέμα Δημάρχου και όπως πληροφορούμε τώρα το 2006 θα γίνει κάποια προσπάθεια για νέα μελέτη του σχεδίου πόλεως Κρανιδίου.

Μέσα στην φασαρία που επικρατούσε στον Δήμο, σε μια στιγμή ησυχίας ρώτησα τον Δήμαρχο «πότε ήρθε αυτός ο περίφημος Μαρασδής και μέτρησε στο Κρανίδι, αφού κανένας δεν τον είδε, και πώς χάραξε το σχέδιο πόλεως; Τι κάνατε εσείς σαν Δήμος έχοντας την ευθύνη της μελέτης ώστε να αντικαταστήσετε τους δυο μηχανικούς που παραιτήθηκαν; ( Αδαμόπουλος και Σφυρής). Μου υπέδειξε αδιάφορα ‘έναν μηχανικό από το Δ.Σ, και όταν τον ρώτησα μου είπε με αδιαφορία « ο Μαρασλής δεν ήρθε ποτέ να με βρει». Η απάντηση μου ήταν αφού δεν ήρθε αυτός γιατί δεν πήγες εσύ να τον βρεις, που ήσουν υποχρεωμένος, και αν δεν μπορούσες, γιατί δεν παραιτήθηκες όπως έπρεπε να αποφύγεις και τις ευθύνες του κακού που βρήκε τον τόπο μας;»

Εδώ τελειώνει η «Οδύσσεια» ρουσφετιών και παρανομιών με τους συμβούλους του Παπαγιάννη.

Ο Κοντογιάννης που τον διαδέχθηκε στη Δημαρχία, κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να ακυρώσει την μελέτη του Μαρασλή, αλλά δεν τα κατάφερε. Τον Κοντογιάννη διαδέχθηκε ο Δημ. Κωστελένος με συνεργασία ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού, αν και ήταν νέος και μορφωμένος δεν έκανε μεγάλο έργο στον τόπο μας, αλλά προς τιμήν του, το πιο αξιόλογο έργο του ήταν η μελέτη και η έγκριση δανείου για τον βιολογικό καθαρισμό και την αποχέτευση των λυμάτων του Δήμου Κρανιδίου. Η αγορά οικοπέδου και η εγκατάσταση εργοστασίου βιολογικού καθαρισμού στον Κάμπο, ήταν ένα έργο από τα πιο σοβαρά για την επαρχία μας και μείωσε κατά πολύ την μόλυνση της περιοχής, διότι ο Δήμος Κρανιδίου καταναλώνει κατά μέσω όρο πάνω από 1700 κυβικά μέτρα νερού το 24ωρο για τις ανάγκες βασικά της αποχέτευσης. Από αυτά λόγω της διαβρωτικής θέσης του υπεδάφους του Δήμου μας, που δεν αδειάζει σχεδόν κανένας βόθρος, και όπως είναι φυσικό αυτή η μεγάλη ποσότητα των καθημερινών λυμάτων, φτάνει σίγουρα στο υδροφόρο στρώμα και καταλήγει στην θάλασσα, δηλαδή στις κοντινότερες παραλίες του Κρανιδίου που είναι στη δυτική περιοχή, Κοιλάδα, Λεπίτσα, Δορούφι κλπ.

Ενώ έγιναν όλα αυτά τα οικήματα και οι εγκαταστάσεις των μηχανημάτων, για να ολοκληρωθεί το έργο υπήρχαν ορισμένες γραφειοκρατικές ελλείψεις και παρέμεινε ανενεργό για 4 χρόνια, με ευθύνη πια, του νέου δημάρχου Νίκου Κοντογιάννη, που διαδέχθηκε τον Δημ. Κωστελένο. Άρχισε να λειτουργεί επί ημερών του επόμενου δημάρχου, Δημ. Καμιζή, που με ενέργειές του ξεπέρασε τις γραφειοκρατικές δυσκολίες, και κατάφερε να θέσει σε λειτουργία τον βιολογικό καθαρισμό.

Άλλο θετικό και πατριωτικό έργο του Δημ. Κωστελένου, είναι η έγκριση του χώρου για την ανέγερση του μνημείου της Εθνικής Αντίστασης, ένα έργο που ενώ δεν εγκρίθηκε στο τελευταίο συμβούλιο του Κοντογιάννη, όπου παραβρίσκονταν όλο το νεοεκλεγέν συμβούλιο του Κωστελένου, εγκρίθηκε στο πρώτο συμβούλιο του Δήμου με δήμαρχο τον Κωστελένο, μετά από 9 χρόνια αγώνων και προσπαθειών του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ.

Το μνημείο, μας στοίχισε τότε 4.000.000 δρχ με 1.500.000 δρχ προσφορά από τον αείμνηστο Παντελή Γκιώνη, που ήταν και ο πρώτος που έδωσε την ιδέα, τιμώντας τους αγωνιστές και προπάντων τους δυο νεκρούς αδελφούς του, Αντώνη και Τάκη, που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Συγκεντρώσαμε 700.000 από ενίσχυση των οικογενειών των θυμάτων, και άλλων συντρόφων και φίλων, και τα υπόλοιπα από έναν ιδιώτη που δεν θέλει να κατονομαστεί. Στα αποκαλυπτήρια του μνημείου παραβρέθηκε και τίμησε με την παρουσία του, ο τότε δήμαρχος Δημ. Κωστελένος. Μίλησε με θερμά πατριωτικά λόγια, αλλά αυτό που δεν κατάφερε ήταν να κρατήσει την υπόσχεση του, να βγάλει ένα κονδύλι 500.000 δρχ από τον Δήμο. Όλοι οι δήμοι της Ελλάδας ενίσχυσαν τα παραρτήματα της Εθνικής Αντίστασης μέχρι και την ολοκληρωτική κατασκευή των αντίστοιχων μνημείων τους. Τέτοιου είδους μνημεία έχουν ανεγερθεί χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα.

Τον Κοντογιάννη τον διαδέχθηκε ο Δημ Καμιζής, γιατρός και διευθυντής του Κέντρου Υγείας Κρανιδίου (παλιότερα και του Ναυπλίου). Απεδείχθη δήμαρχος ικανός και δραστήριος μέχρι και σήμερα (που γράφονται αυτές οι γραμμές), τόσο με σοβαρά έργα υποδομής, όσο και με την ενίσχυση της πολιτιστικής κίνησης, με μεγάλη προσπάθεια για την ανάδειξη της λαογραφικής και πολιτιστικής ιστορίας του τόπου, με ιδιαίτερη μελέτη γύρω από τα πολιτικά πρόσωπα, με την έκδοση βιβλίου του μεγάλου πολιτικού και συμπατριώτη μας Εμμανουήλ Ρέπουλη (εκδόθηκε με έξοδα του Δήμου), που περιέχει αξιόλογους πολιτικούς και ιστορικούς λόγους του στη Βουλή, καθώς και μια σειρά από λογοτεχνικές και φιλοσοφικές επιστολές και με ιστορικά ντοκουμέντα από την εθελουσία εξορία του μεγάλου Κρανιδιώτη πολιτικού μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, όπου τους διαδέχθηκαν στην εξουσία ο Γούναρης της Δεξιάς, με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και την «συμμορία» του.

Η παρουσίαση αυτού του βιβλίου έγινε σε ειδική τιμητική εκδήλωση, για τον Ρέπουλη, στην πάνω πλατεία που τον τίμησε σύσσωμος ο λαός του Κρανιδίου. Διάφοροι ομιλητές αναφέρθηκαν στη ζωή και στις πολιτικές δραστηριότητες του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα, ο οποίος διετέλεσε μέχρι και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Βενιζέλου, ενώ πέτυχε απόλυτα στο έργο του ( σαν αστός πολιτικός) από τις διοικητικές θέσεις στις οποίες τοποθετήθηκε.

Αυτοδιοίκηση στο Κρανίδι.

5ο και τελευταίο μέρος.

ΥΔΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς 
(σημειωση blogger : αυτό το μέρος ο 86χρονος συντάκτης προφανώς άρχισε να το γράφει 4-5 χρόνια πριν. Ωστόσο παραμένει επικαίρο...)

Οι προηγούμενοι από τον Δημ. Καμιζή δήμαρχοι, έκαναν ανοιχτές υδρευτικές γεωτρήσεις, άλλες στην Αυλώνα άλλες στο Ασπροβούνι και άλλες στο Ρεσένιο, με τεράστια έξοδα μεταφοράς του νερού στην Αγία Άννα, με αποτέλεσμα να «φέρουν τη θάλασσα» στον Προφήτη Ηλία και στο Ασπροβούνι, με τεράστιες ζημιές στην αγροτική οικονομία, λόγω υφαλμυρώσεως του νερού.

Ο Καμιζής με σωστή σκέψη και διορατικότητα, για το υδρευτικό μέλλον του Κρανιδίου και όλου του Καποδιστριακού Δήμου, προκειμένου να περιμένει την θάλασσα να χαλάσει και το υπόλοιπο καλό νερό, προέβει σε ένα σωστό και σίγουρο μελλοντικό έργο ύδρευσης με εγκαταστάσεις στην παραλία της Κοιλάδας, για την προώθηση του νερού μέχρι την Αγία Άννα, καθώς και άλλη εγκατάσταση στους Μύλους για να δέχεται το νερό από την λίμνη Λέρνη (εκατομμυρίων χρόνων ζωής) που χύνεται στη θάλασσα, και την μεταφορά του με υδροφόρα βαπόρια στην Κοιλάδα. Ο δήμος εκτός από την άριστη εγκατάσταση μεταφοράς του νερού, έφτιαξε και δεξαμενές για αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων νερού, άριστης ποιότητας που μπορεί άνετα να καλύψει τις ανάγκες Κρανιδίου- Πορτοχελίου- Κοιλάδας, μέχρι και της γύρω περιοχής του Καποδιστριακού Δήμου. Για ένα διάστημα ο δήμος μετέφερε το νερό από την Λέρνη με βαπόρια στην Κοιλάδα, και κακώς σταμάτησε για οικονομικούς λόγους, μη θέλοντας να επιβαρύνει τους δημότες και να κατηγορηθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους με ανεύθυνη λασπολογία για αυξημένη τιμή του νερού. Ομολογουμένως το νερό θα στοίχιζε λίγο ακριβότερα. Όμως κατά την γνώμη μου η διαφορά θα ήταν αστεία παίρνοντας υπόψη μας την καλύτερη ποιότητα του νερού, το ότι θα σταματούσαν οι δημότες να αγόραζαν εμφιαλωμένο νερό, και ακόμα το ευεργετικό ότι θα βελτιωνόταν η ποιότητα του υδροφόρου ορίζοντα για την αγροτική παραγωγή, σταματώντας την υπεράντληση επί 24ώρου βάσεως χειμώνα-καλοκαίρι.

Είναι γνωστό ότι η επαρχία Ερμιονίδος έχει την λιγότερη βροχόπτωση από όλη την Ελλάδα (από στατιστικές και μελέτες δεκαετιών) με μέσο όρο 38 εκατοστά νερού ετησίως.

Τώρα έχουμε βρει ένα σχετικά καλό νερό που είναι «φαινόμενο», λόγω της θέσης που βρίσκεται, γιατί η θάλασσα έχει προχωρήσει υπόγεια μέχρι το κέντρο της χερσονήσου, φτάνοντας μέχρι και τον Προφήτη Ηλία.

Ο Καμιζής, ίσως για λόγους οικονομίας ή για αποφυγή της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων του, κατέφυγε στη λύση να αγοράσει και να νοικιάσει αρκετές γεωτρήσεις, με βέβαιη καταστροφή του υδροφόρου ορίζοντα. Είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα το υπέδαφος της επαρχίας μας θα καλυφθεί από θαλασσινό νερό, διότι εκεί που τώρα αντλούμε το σχετικά καλό νερό, ίσως υπάρχουν αποθήκες νερού πολλών χρόνων. Είμαι βέβαιος ότι, όταν οι αποθήκες εξαντληθούν, και προχωρήσει μέχρι εκεί η θάλασσα, τότε δεν θα υπάρχει ελπίδα για την επαρχία μας, ούτε για άρδευση, διότι όπως ανέφερα, από επιστημονικές μελέτες έχουμε την μικρότερη βροχόπτωση, σε πλήρη αντίθεση με την Κορινθία, όπου το μέτρο βροχόπτωσης είναι 90 εκατοστά, με την Πάτρα (2 μέτρα) και με την Κέρκυρα (4 μέτρα).

Ποια θα είναι η τύχη μας αν θα έχουμε μια τριετή ή πενταετή ανυδρία, κάτι που συχνά γνώρισε η επαρχία μας; Γι’αυτό η μεγαλύτερη και καλύτερη εγγύηση είναι η Λέρνη. Αυτή θα είναι η σωτηρία μας. Δυστυχώς ο Δήμαρχος Καμιζής δεν αντελήφθη αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο, καίτοι ενήργησε σωστά με τα τεράστια έξοδα του έργου που ανέφερα πριν.

Επειδή έχω ασχοληθεί πολύ με το θέμα άρδευσης- ύδρευσης, ελπίζω ότι ο Δήμαρχος ( του το έχω γνωστοποιήσει) πρέπει να καλέσει το ΥΓΜΕ Τριπόλεως και να ολοκληρώσει μια αξιόλογη μελέτη που παρέμεινε ημιτελής από το 1978, λόγω οικονομίας.

Τότε το ΥΓΜΕ ζητούσε μέσω της Δημαρχίας ένα κονδύλι 3.000.000 δρχ για 10 αναγνωριστικές γεωτρήσεις μέχρι 300 μέτρα βάθος η κάθε μια ελπίζοντας να αποδειχθεί ότι τα νερά έρχονται από μακριά ( πχ από το οροπέδιο της Αρκαδίας), και χύνονται κατά χιλιάδες κυβικά στον Αργολικό κόλπο. Στην περίπτωση που η έρευνα αυτή του ΥΓΜΕ αποδείξει τα παραπάνω θα σωθεί η επαρχία μας, πιστεύω όμως ότι οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι μάλλον ελάχιστες έως μηδαμινές.

Είναι σίγουρο ότι σε λίγα χρόνια θα έχουμε την θάλασσα στην επαρχία μας και θα αποδειχθεί ότι ο Δημ. Καμιζής έκανε το πιο σωστό του έργο και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο του λάθος αρνούμενος να φέρει νερό από την Λέρνη, όπως σωστά το είχε ξεκινήσει. Ας είχε δει ο Δημ. Καμιζής (μιας και επιμένει να αντλεί νερό για την ύδρευση) σαν την πιο λογική λύση να αγωνιστεί και να φέρει το νερό από τον Ανάβαλο και να λυθεί οριστικά το πρόβλημα της άρδευσης και ανάπτυξης της αγροτικής μας παραγωγής, προπάντων αυτής του ελαιόλαδου που είναι η κύρια.

Δυστυχώς ο Δήμαρχος της Ερμιόνης κινείται εγκληματικά εις βάρος της υγείας του λαού με την κακή ποιότητα του νερού και την βέβαιη καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, σε έναν τόσο παραγωγικό και εύφορο τόπο, συνεχίζοντας να υδρεύει τον Δήμο από διάφορες γεωτρήσεις, εξαντλώντας όλα τα αποθέματα καλής ποιότητας νερού «φέρνοντας» την κοντινή θάλασσα, ενώ το έξοδο μεταφοράς νερού από την Λέρνη, περιέχει μόνο την μεταφορά του μέσω θαλάσσης ( με πλοία), και την μεταφορά του από το λιμάνι στην δεξαμενή (ούτε 500 μέτρα). Με την τακτική που ακολουθούν οι Δήμοι Κρανιδίου και Ερμιόνης, οδηγούμεθα προς την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και υποχρεωτικά τα κτήματα μας, θα τα αγοράσουν ξένοι και εμείς θα μετατραπούμε σε υπηρέτες τους στον τόπο που γεννηθήκαμε. Πιστεύω ότι είναι ανάγκη να μεταφερθούν τα χιλιάδες κυβικά νερού από τον Ανάβαλο, στην περιοχή μας. Από ότι πληροφορούμε έχει έλθει η μελέτη διάνοιξης σήραγγας στο Μεγαλοβούνι για τον περιορισμό του χρόνου άφιξης στην περιοχή μας. Θα είναι λάθος αν, όπως λένε, πληρώνουν διόδια τα αυτοκίνητα. Αυτό είναι στο πρόγραμμα του Δημ. Καμιζή για την Τρίτη τετραετία, όπου ακόμα προβλέπει ένα μεγάλο φράγμα στην περιοχή της «Τζερτζελιάς» που σύμφωνα με την μελέτη θα καλύψει όλες τις υδρευτικές ανάγκες της επαρχίας μας. Ακόμα στο πρόγραμμα του λόγω της σημασίας που δίνει στην ύδρευση, γίνεται μελέτη της υφαλμύρωσης του νερού. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να στοιχίσει και αν θα καλύψει όλες τις ανάγκες της περιοχής μας, διότι το «θα» είναι η πιο εύκολη λέξη για έναν πολιτικό. Θα ήταν εύκολο ο Δήμαρχος να προσέξει το πρόβλημα «Βάλτος του φλάμπουρου» για το οποίο χρόνια έχουν γραφεί πολλά στις εφημερίδες, ακόμα έγιναν και επερωτήσεις στη Βουλή, θα έπρεπε τουλάχιστον οι κομματικοί του σύμβουλοι να του θυμίσουν εκτός των άλλων το δικαίωμα του ελληνικού δημοσίου, στα 245 στρέμματα του Βάλτου του Φλάμπουρου (έχει γίνει εκτενής αναφορά της «αμαρτωλής» ιστορίας του Βάλτου). Αν ο Δημ. Καμιζής θελήσει ( ενώ έπρεπε ήδη να είχε ενεργήσει) θα πρέπει να προκαλέσει το ελληνικό δημόσιο να αναλάβει τις ευθύνες της νόμιμης περιουσίας του και να μεταφέρει στο Δήμο Κρανιδίου την εκμετάλλευση αυτού του χώρου, οικοπεδικής αξίας εκατομμυρίων ευρώ, για την οικονομική ανακούφιση του Δήμου και την λαϊκή εξυπηρέτηση σε μια παραλία 1700 μέτρων με γραφικές αμμουδιές. Ο Δημ. Καμιζής επί 8 χρόνια ξεκίνησε σοβαρά έργα ύδρευσης – αποχέτευσης, με τεράστια έξοδα, τα οποία δεν ολοκληρώθηκαν. Αναρωτιέμαι αν ο επόμενος δημοκρατικά εκλεγμένος Δήμαρχος Κρανιδίου (είτε ο Δημ. Καμιζής ή κάποιος άλλος), υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των δημοτών, θα τολμήσει να χειριστεί το μεγάλο θέμα του Βάλτου, με τον τρόπο που προανέφερα. Θα ξεπεράσει επιτέλους τα μικροκομματικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες υποστηρίζοντας στην ουσία της την θέση του ΚΚΕ στο θέμα του Βάλτου; Είναι γνωστό ότι με θέση της κομματικής οργάνωσης Κρανιδίου του ΚΚΕ το 1977 έγινε κατάθεση στη Βουλή των Ελλήνων της σχετικής ερώτησης για το θέμα του Βάλτου, από τον βουλευτή του ΚΚΕ Κώστα Κάππο. Θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη με τους 5-6 καταπατητές των 245 στρεμμάτων του Βάλτου, υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του Κρανιδιώτικου λαού;

Θα σταματήσουν μαζί με το Δήμαρχο Ερμιόνης να ανοίγουν γεωτρήσεις στην περιοχή που μόνο κακό κάνουν στον υδροφόρο ορίζοντα, καταστρέφοντας την αγροτική οικονομία; Θα προχωρήσουν στη λύση μεταφοράς νερού από τον «Ανάβαλο» για την σωτηρία και την ενίσχυση της αγροτικής οικονομίας, ώστε να μην αναγκάζονται οι αγρότες να πουλούν τα χωράφια τους στους ξένους; Ή έστω θα επιλέξουν σαν δεύτερη λύση την μεταφορά νερού από την Λέρνη;

Και φτάνουμε στο σήμερα! Πώς θα χειριστεί για το συμφέρον του ο νέος διευρυμένος Δήμος Ερμιονίδας το μεγάλο θέμα του Βάλτου που όπως φαίνεται από τα προηγούμενα είναι «διάτρητο» από πολλές πλευρές; Θα συσπειρώσει όλο το λαό της περιοχής και να απαιτήσει από το κράτος διερεύνηση όλων των στοιχείων της υπόθεσης, όπως π.χ πόσο νόμιμη είναι η παραχώρηση των 135 στρεμμάτων στον Γεωργόπουλο το 1880, όταν τα υποθηκοφυλακεία λειτουργούσαν νόμιμα μόλις το 1876; Είναι γνωστό ότι μέχρι το 1862επί 30 χρόνια μας κυβερνούσαν οι Βαυαροί με τον Όθωνα και την Αμαλία. Υποτίθεται ότι η σύγχρονη ελληνική δικαιοσύνη είναι καλύτερη από αυτήν του πρωτοσυσταθέντος ελληνοκού κράτους με Έλληνες κυβερνήτες. Πρέπει λοιπόν το κράτος να επανεξετάσει από μηδενική βάση την υπόθεση «Βάλτος», ώστε να αποδοθεί η έκταση των 245 στρεμμάτων στον δικαιούχο Δήμο Ερμιονίδος, ο οποίος θα την χρησιμοποίηση για όφελος των δημοτών του. Στην ανάγκη ας αποζημιώσει το κράτος όσους αγόρασαν έκταση από κάποιον που δεν του ανήκε νόμιμα (Γεωργόπουλο). Ο βάλτος, τα δάση, τα ποτάμια, οι λίμνες, τα βουνά κ.τ.λ. είναι κρατική περιουσία. Τι θα κάνει λοιπόν ο νέος Δήμαρχος για τα «πεπραγμένα» απατεώνων και προδοτών του παρελθόντος, εις βάρος του λαού της επαρχίας;

Πιστεύω ότι κερδίζοντας ο Δήμος τον Βάλτο μπορεί να εκμεταλλευτεί τα 270 μέτρα παραλίας, και τα 245 στρέμματα, 40-50 μέτρα από το χειμέριο κύμα, αναβαθμίζοντας τουριστικά την περιοχή κάτι που συμφέρει όλο το λαό της περιοχής μας.

Πολλά ήταν τα εγκλήματα κατά των συμφερόντων του λαού της περιοχής, πολλών Δημάρχων και ιδιαίτερα μιας κλίκας που επί 30 χρόνια μετά τον Χάσπαρη δεν στάθηκαν στο ύψος που τους επιβάλλει η εκλογή τους, από τους δημότες, έστω και κάτω από συνθήκες εκβιασμών και ιδιαίτερα από την τρομοκρατία των επισήμων κυβερνήσεων που επί τόσα χρόνια «κατάντησαν» μια Ελλάδα παραδομένη χειροπόδαρα στους λίγους και ιδιαίτερα στους ξένους ( ΔΝΤ, 300 δις χρέος, μνημόνιο, περικοπές μισθών, ανεργία κλπ). Αυτοί που έστησαν τα κακουργιοδικεία και εκτέλεσαν πάνω από 2800 αγωνιστές για την πατριωτική και αντιφασιστική τους δράση. Μετά την απελευθέρωση οι κυβερνήτες αντί να εκτελέσουν όσους πήραν όπλα από τους κατακτητές Γερμανούς εναντίον των αγωνιστών, ζητούσαν «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» από όσους Έλληνες δεν υπήρξαν προδότες και δοσίλογοι. Πραγματικούς Έλληνες πατριώτες για κυβερνήτες χρειάζεται η Ελλάδα. Ανθρώπους τίμιους και ανιδιοτελείς που αγωνίζονται μαζί με τους δημότες για τα συμφέροντα του λαού της περιοχής χρειάζεται η αγαπημένη μας Ερμιονίδα..

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Αναδημοσιεύσεις ενάντια στη λήθη που κάποιοι καλλιεργούν τεχνηέντως στις μέρες μας...

Στα προγράμματα και τα χρήματα του  ΕΣΠΑ αναφερόντουσαν στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις και καμία αναφορά, στον αείμνηστο δωρητή μας!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αναδημοσίευση από το blog...

Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου 2010

Φιλαρμονική και στο Δήμο Κρανιδίου

.

Πραγματοποιεί το όνειρό του ως δωρητής, ο πλέον ενεργός πολίτης και αγωνιστής των υψηλών ιδεωδών Κρανιδιώτης Βασίλης Λαδάς. 

Αναμνηστική  φωτογραφία 6 Φεβρουριου 2010

Όργανα πνευστά: Σαξόφωνα Άλτο, Τζένις, Τούμπες

.

Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου έγινε η πρώτη συνάντηση, μετά από πρόσκληση της Δημοτικής Επιχείρησης Παιδείας, Πολιτισμού & Αθλητισμού Κρανιδίου και του προέδρου της, Δημάρχου κ. Δημήτρη Σφυρή, όσων ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην Φιλαρμονική του Δήμου Κρανιδίου και να παρακολουθήσουν τα μαθήματα που άμεσα θα ξεκινήσουν με τους δασκάλους  μουσικής Τάκη Μανιάτη και Γιάννη Νόνη.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο ισόγειο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης που θα αποτελεί πλέον τον χώρο όπου θα φιλοξενείται η Φιλαρμονική.

Ο κ. Νόνης μ’ έναν τρόπο πραγματικά πολύ ευχάριστο, κατανοητό, με χιούμορ παρουσίασε τα μουσικά όργανα από τα οποία απαρτίζεται μια φιλαρμονική και βοήθησε τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες στην επιλογή τους.

Από την πλευρά του Δήμου η κ. Αιμιλία Μπρούστα υποδέχθηκε τους συμμετέχοντες και στο καλωσόρισμά της είπε: «Είχαμε την τύχη και την χαρά ο κ. Βασίλης Λαδάς να δωρήσει στον Δήμο τα μουσικά όργανα και να καταθέσει το όνειρό του για την ίδρυση Δημοτικής φιλαρμονικής ώστε να δοθεί η ευκαιρία στα παιδιά του Δήμου μας να μάθουν μουσική και να βγουν στους δρόμους και στις πλατείες να παιανίσουν. Αυτό το όνειρο του κ. Λαδά εμείς το αγκαλιάσαμε κι αρχικά αποδεχθήκαμε την δωρεά του.

Όμως χρειάζεται κι ένα εργαλείο που θα στηρίξει και θα υλοποιήσει το όνειρο, θα του δώσει σάρκα και οστά και θα μπορεί πάντα να το στηρίζει. Κι αυτό είναι η νέα Κοινωφελής Δημοτική Επιχείρηση που μέσα στους σκοπούς και στις δράσεις της συμπεριέλαβε την ίδρυση της Φιλαρμονικής. Έτσι σχετικά γρήγορα ξεπεράσθηκε το γραφειοκρατικό κομμάτι και προχωράμε στην λειτουργία της.»

Η κ. Μπρούστα αναφέρθηκε με λίγα λόγια στα άμεσα σχέδια της νέας Δημοτικής Επιχείρησης «Ερμιονίδα» στον τομέα του Πολιτισμού που αφορούν την ίδρυση Κινηματογραφικής Λέσχης καθώς και Λέσχης Φωτογραφίας.
Επίσης είπε ότι πολύ σύντομα θα ανακαινισθεί και θα διαμορφωθεί σε θέατρο (με σκηνή, καθίσματα, ανάλογο φωτισμό και μηχανήματα ήχου το σχολείο Συγγρού στο Κρανίδι.

Έτσι θ’ αποκτήσει στέγη η Θεατρική Ομάδα Ερμιονίδας (Θ.Ο.Ε.) ενώ παράλληλα θα μπορούν να φιλοξενηθούν κι άλλες εκδηλώσεις, προβολές, παρουσιάσεις, ομιλίες, διαλέξεις κ.λ.π.
Το επόμενο ραντεβού της Φιλαρμονικής είναι την Κυριακή 24 Ιανουαρίου, στις 5 το απόγευμα, στον ίδιο χώρο (Βιβλιοθήκη Κρανιδίου) όπου μπορούν να έρθουν όσοι έχουν δηλώσει συμμετοχή αλλά και όσοι θέλουν να δηλώσουν και δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν στην πρώτη συνάντηση. Θα γίνει επίσης η ενημέρωση για τις μέρες και ώρες διεξαγωγής των μαθημάτων.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Ένα άρθρο του Kρανιδιώτη Βασίλη Λαδά από μια συζήτηση με το φίλο του από το Πορτοχέλι Τάσο Στάικο

Ο άνθρωπος αυτό το κτήνος...

     Με αφορμή μία από τις πολλές συζητήσεις για τη φύση του ανθρώπου με τον φίλο μου Τάσο Στάικο, θυμάμαι αυτά που έγραφε το 1940 στην φιλοσοφική στήλη του περιοδικού «Ηλίας» ο Πέτρος Πικρός. Ο τίτλος ήταν «ο άνθρωπος, αυτό το κτήνος». Από τον χαρακτηρισμό «κτήνος» δεν εξαιρώ τον εαυτό μου και σαν «κτηνάνθρωπος» απευθύνομαι στον επίσης «κτηνάνθρωπο» φίλο μου Τάσο Στάικο καθώς και σε όλους τους «κτηνανθρώπους» της γης. Εξαιρείται ένα 10% των μεγάλων εφευρετών, επιστημόνων, λογοτεχνών, μουσικών κτλ. Στο υπόλοιπο 90% των κτηνανθρώπων δυστυχώς ανήκουμε όλοι μας! Σ’ αυτό το 90% υπάρχει όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό που είναι λιγότερο κτηνάνθρωποι, που υποτάσσουν τα κακούργα και δολοφονικά ένστικτά τους και αυτό τους ξεχωρίζει κάπως από το 90% στο οποίο ουσιαστικά ανήκουν. Οι «ηγέτες» των κτηνανθρώπων με την εξουσία, το χρήμα, μας οπλίζουν με ένα ρόπαλο, ένα βούρδουλα και ένα όπλο. Σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον ενώ αυτοί θησαυρίζουν. Δυστυχώς φίλε μου Τάσο ζούμε σε κοινωνία κτηνανθρώπων και στα 88 μου χρόνια περιμένω τον θάνατο σαν ευλογία και λυτρωμό από τα ανθρώπινα κτήνη. Με ρωτάς φίλε Τάσο αν μαζί με την δικαιολογημένη πικρία και αγανάκτηση μου έχω να προτείνω κάτι. Αυτά που προτείνω μάλλον ανήκουν στην «σφαίρα του φανταστικού» αφού δυστυχώς η κοινωνία είναι τόσο διαβρωμένη από το μίσος που χαρακτηρίζει την τόσο σύντομη ζωή όλων εμάς των κτηνανθρώπων. Προτείνω λοιπόν :

Α) Η διοίκηση να αποτελείται από 7 – 9 μέλη επιτροπή που θα αλλάξει συνθέμελα το Σύνταγμα με επαναφορά της θανατικής ποινής για κάθε εκμετάλλευση συνανθρώπων να καταχραστεί δημοσίου πλούτου.

Β) Μέσω της παιδείας (κυρίως) και των ΜΜΕ (δυστυχώς και παραπλάνησε) ολομέτωπη «επίθεση» στον πόλεμο. Να νοιώσει ο κτηνάνθρωπος ότι πολεμώντας σκοτώνει ή σκοτώνεται από κάποιον που δεν γνωρίζει, δεν τον έβλαψε, αλλά υπηρετεί τα συμφέροντα άλλων! Τι κάνει ο ΟΗΕ των 165 μελών; Απέτρεψε μήπως το Κόσοσβο; Τι κάνουν όλοι αυτοί οι μορφωμένοι με τα «ντοκτορά» που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, επιδεικνύοντας τις ακαδημαικές τους γνώσεις «πουλώντας μυαλό»; Ντροπή τους που δεν απαιτούν φωναχτά ένα Νέο Γουδί για να ξεβρωμίσει ο τόπος. Τι κάνουν οι εκπρόσωποι όλων των θρησκειών; Ευλογούν τα όπλα και υποκριτικά ψάλλουν «επί γης ειρήνη» τα «ιερά σκουπίδια» με το ποιμνίο των κτηνανθρώπων που εξουσιάζουν πνευματικά.....

Φίλε Τάσο το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό, είναι παγκόσμιο και προαιώνιο. Μόλις ο άνθρωπος γεννιέται, μόλις κοπεί ο «ομφάλιος λώρος» από την μητέρα, το πρώτο «ουά» που βγάζει είναι επειδή δραστηριοποιούνται τα πνευμόνια για πρώτη φορά. Το δεύτερο για να φάει, το τρίτο όταν πονάει, το τέταρτο όταν αρχίζει να παίζει και τον ενοχλούν, το πέμπτο κατά τον «πόλεμο» με την μάνα – δυνάστη. Μεγάλη η ευθύνη των γονέων στην διαμόρφωση του χαρακτήρα. Όταν το παιδί απαιτεί κάτι μέχρι να το καταφέρει, όταν επιδεικνύει ατομισμό και σκληρότητα στο παιχνίδι του χρειάζεται η επέμβαση των γονέων με υπομονή και επιμέλεια, μακριά από παιχνίδια με όπλα, σπαθιά κλπ. από την παιδική ηλικία θα πρέπει το κράτος μέσω της παιδείας να διαμορφώσει τον μελλοντικό ειρηνικό και σωστό άνθρωπο. Σωστή διαδασκαλία της ιστορίας (Ελληνικής και παγκόσμιας) ιδίως σε ότι αφορά την Ε.Α. Πόσοι νεαροί Κρανιδιώτες ξέρουν για τους 37 εκτελεσμένους στην πάνω πλατεία. Φοβάμαι ότι ετοιμάζουν τους νέους για έναν 3^ο παγκόσμιο πόλεμο!

            Ποιοι είναι οι εχθροί της Ελλάδας; Μήπως οι Τούρκοι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ, που μας αναγκάζει να ξοδεύουμε για εξοπλισμούς; ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ για σας προδότες, αλλά κυρίως για τους κτηνανθρώπους του 90% που σας δίνει την εξουσία!!! Φίλε Τάσο χρειαζόμαστε βουλή σαν εκτελεστικό όργανο των αντιπροσωπειών των εργατών – αγροτών και όλων των επαγγελματικών φορέων, με κύριο μέλημα την δια θανάτου τιμωρία των καταχραστών και την προάσπιση της Εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Αξιοκρατικοί διορισμοί στο δημόσιο και όχι φαινόμενα σαν αυτό του 1945 που ο Τσαλδάρης με 200 βουλευτές διόρισε 5000 «δικούς του» στον ΟΛΠ, στην πλειοψηφία προδότες κηφήνες και συνεργάτες των Γερμανών. Οι προδότες κτηνάνθρωποι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά ανταμείφθηκαν! Γι’ αυτό φίλε Τάσο, κατ’ αρχήν τιμωρία των προδοτών, των τραμπούκων και των ρουφιάνων από τα δύο πουλημένα αστικά κόμματα.

         Δεν φταίνε μόνο οι ξένοι για τα χάλια μας. Κυρίως φταίνε τα ανθρώπινα κτήνη ειδικότερα αυτά με τους λογαριασμούς στις ξένες τράπεζες. Αντί να πιάσουν αυτούς, η τρικομματική κυβέρνηση αρπάζει από τον άμοιρο συνταξιούχο αφήνοντας ζωντανό τον κάθε Τσοχατζόπουλο που ξόδευε 10.000 ευρώ τη βραδιά σε ξενοδοχεία με χρήματα του Ελληνικού λαού. Στο γνωστό μας κέντρο που συναντιόμαστε εμείς της «4^ης ηλικίας» στον καφέ και στην συζήτηση. Ο φίλος Τάσος αναφέρθηκε στο ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα στον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου. Εγώ μόνο με το άκουσμα αυτού του σφαγέα των Δεκεμβριανών του επιπόλαιου, ταράζομαι και αρχίζω τις ιστορικές αλήθειες όσο πικρές και να ναι. Ο Τάσος όμως μου ζητούσε σχεδόν «απελπισμένα» να τοποθετηθώ πάνω στο σοβαρό ερώτημα «ποιος επιτέλους να κυβερνήσει» αυτή τη χώρα που δεν ξεχρεώνει ούτε σε 30 γενεές σε 600 χρόνια! Προβληματίστηκα διότι αυτοί οι «μορφωμένοι» οι «επιστήμονες» δεν «φωτίζουν» τον λαό για το ποιοι ευθύνονται από το 1892-98 με το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Γιατί οι «πουλημένοι κοντυλοφόροι» δεν ξεσηκώνουν τον λαό να φωνάξει επιτακτικά για ένα «νέο Γουδί» με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας; Βέβαια υπάρχουν και ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις με πατριωτική στάση. Εγώ λοιπόν ο «κτηνάνθρωπος» Λαδάς, φίλε «κτηνάνθρωπε» να αλλάξει η πλειοψηφία των κτηνάνθρωπων των «ημετέρων» των «κουμπάρων» κλπ. Τι να περιμένω από κοινωνία με 15% ομοφυλόφιλους που θέλουν και να «παντρεύονται»;

             Εμείς οι παλαιότεροι «κτηνάνθρωποι» κληροδοτήσαμε την κτηνωδία στους νεώτερους, μια κτηνωδία «κληρονομιά» των προπατόρων μας! Φίλε Τάσο, τα λόγια μου είναι απελπισμένα όμως εμένα μόνο ο θάνατος θα με λυτρώσει από τα κτήνη που περιβάλλουν εμένα τον «κτηνάνθρωπο»! όπως τα πρόσωπα των νεκρών δεν δείχνουν φόβο αλλά ηρεμία, πιστεύω ότι στο νεκρικό μου πρόσωπο θα έχει αποτυπωθεί όλη η «ευτυχία», αυτού που γλύτωσε από ένα μεγάλο βάσανο, να προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο «κτηνάνθρωπος» σε μία κοινωνία σάπια, απάνθρωπη και θλιβερή που φτιάχνει «κτηνανθρώπους» με όπλα και ρόπαλα στα χέρια με δηλητήριο στην «πένα» και στο πνεύμα με βλακώδη άγνοια για το πόσο σύντομη είναι η ζωή.

              Συνεχίζοντας τη μελέτη για τα ανθρώπινα κτήνη θα αναφερθώ περιληπτικώς σε μία απάνθρωπη τετραμελή οικογένεια στην οποία περισσεύει η αχαριστία και η ευγνωμοσύνη για χρέος οκτώ χιλιάδων ευρώ (8.000,00) ενός δανείου που βρίσκεται για δεύτερη φορά στη δικαιοσύνη. Αναφέρω μόνον το όνομά της κατηγορούμενης που την λένε Άννα. Κάνω γνωστό στο φίλο μου τον Τάσο τον Στάικο ο οποίος ξέρει το μέγεθος των ευκολιών μου σε φίλους και να εκθέσω ονομαστικώς μετά τη δικαστική απόφαση εκτός αν αυτή μου πληρώσει το ποσό που κάνω μνοία πιο πάνω.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ»

Φίλε Τάσο, σήμερα 4/2/2013 με αφορμή την γνωστή σε σένα ιστορία των 47.000 ευρώ που δάνεισα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη και με αφορμή τους επαίνους σου σε μένα «στηρίζεις τους συνανθρώπους σου» θα περιγράψω άλλη μία απαράδεκτη συμπεριφορά κάποιων που τους βοήθησα πριν 7 χρόνια περίπου. Στις 20/12/2006 στην κα Άννα με άνδρα εργαζόμενο και δύο γιους 30 – 35 χρόνων (ο ένας οδηγός στον Δήμο Πειραιά και ο άλλος ηλεκτρολόγος στο εμπορικό ναυτικό) με παρακάλεσε να της δανείσω 4000 ευρώ. Επειδή όμως μου είπε αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα χρεών στην ΑΤΕ. Γνώριζα τον πατέρα της που ήταν αξιόλογος και με περιουσία στους Φούρνους και τον Πειραιά. Στην αρχή με παρακάλεσε να πληρώσω στην ΑΤΕ το ποσό των 4000 ευρώ για χρέη περασμένων ετών που είχαν ανεξόφλητα. Στην ΑΤΕ με συμβούλεψαν φιλικά να μην «μπλέξω» μαζί τους. Για να τους γλυτώσω από κατασχέσεις κλπ, στις 23/12/2006 πλήρωσα αυτό το ποσόν. Μέχρι τον Ιούνιο του 2009 δεν μου είπαν ούτε ευχαριστώ, και έκαναν σαν να μην με γνώριζαν. Τότε μέσω του δικηγόρου μου αποφάσισα να κινήσω την νόμιμη διαδικασία. Τότε η κα Άννα βρήκε τον δικηγόρο μου, του έδωσε, 500 ευρώ για μένα και του υποσχέθηκε ότι θα εξοφληθώ στις 26/11/2012 όταν έλθει ο γιος της. Ο δικηγόρος την πίστεψε, εγώ έλεγα ότι «παίζει θέατρο» διότι αν ήταν σωστός άνθρωπος θα έβαζαν 100 ευρώ το μήνα στην άκρη για να με ξοφλήσουν. Αυτά τα λεφτά είναι δικά μου έβαζαν 100 ευρώ το μήνα στην άκρη για να με ξοφλήσουν. Αυτά τα λεφτά είναι δικά μου τους βοήθησα με την καλή μου καρδιά αλλά η οικονομική μου κατάσταση των τελευταίων χρόνων είναι τραγική στα 88 μου χρόνια, την στιγμή που ο αργόμισθος άντρας της παίρνει σύνταξη 982 ευρώ τον μήνα και οι γιοι της δουλεύουν. Για «στάχτη στα μάτια» μου έβαζαν στην Εθνική Τράπεζα 100 ευρώ τον Νοέμβρη και 100 ευρώ το Δεκέμβρη του 2012. Τον Γενάρη του 2013 δεν έβαλαν τίποτα. Κατανοώ τα προβλήματα υγείας που επικαλείται, όμως και εγώ είμαι ακόμα χειρότερα. Νοιώθω εξευτελισμένος, νοιώθω ντροπή που έμπλεξα με τέτοιους υπανθρώπους που φέρονται σαν να μου κάνουν «ψυχικό» με λεφτά δικά μου! Αγανακτισμένος είπα στον δικηγόρο να κάνει αγωγή που θα ζητάει ολική εξόφληση του χρέους τους μαζί με τον προβλεπόμενο από το νόμο τόκο. Αν είχαν την στοιχειώδη τιμιότητα θα μου έδιναν 300 ευρώ το μήνα μέχρι την εξόφληση, χωρίς να με αναγκάσουν να προβώ σε αγωγή για 8000 ευρώ. Φίλε Τάσο, μιλάμε για ανθρώπινα κτήνη στις συζητήσεις μας και να ένα από τα πολλά παραδείγματα της πλειοψηφίας στην οποία και εμείς δυστυχώς ανήκουμε, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο!!! Όταν βγει η απόφαση του δικαστηρίου θα αναφερθώ ονομαστικά και στο ποιόν αυτής της οικογένειας.

Θυσίες πατριωτών στο βωμό για ελεύθερη πατρίδα και οι προδότες της...

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ 3 ΣΠΕΤΣΙΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΑΣ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς 

           

Πριν χαρακτηρίσω αυτήν την ενέργεια θα περιγράψω σύντομα τα γεγονότα αυτών των «σκληρών» ημερών της κατοχής. Ένα Αγγλικό αεροπλάνο βομβάρδισε μέσα στο λιμάνι των Σπετσών ένα σιδερένιο επίτακτο Γερμανικό πλοίο με 10 τόνους αλέυρι κλπ. Από το Γερμανικό πλήρωμα σκοτώθηκαν δύο, άλλοι δύο έφυγαν στον Πειραιά και οι υπόλοιποι δύο έμειναν στις Σπέτσες και γλεντούσαν σ’ένα κέντρο και ένας άλλος έφυγε για το Ναύπλιο και την άλλη ημέρα επέστρεψε και τον  συνέλαβαν οι ελανίτες και τον έφεραν δεμένο στο Κρανίδι.  Όταν μία τριμελής ομάδα Ελανιτών  (ο Σμυρλής από το Κρανίδι, ο «Τίγρης» απ’ τα χωριά του Άργους και ο «Τρομάρας» από το Ναύπλιο  μπήκε στο κέντρο να τους συλλάβει, ο ένας Γερμανός χορεύοντας τράβηξε πιστόλι. Τότε ο «Τρομάρας» τον σκότωσε. Το ίδιο έκανε και ο άλλος Γερμανός, οπότε τον σκότωσε ο Σμυρλής. Την άλλη μέρα οι Ελανίτες συνέλαβαν τον άλλο Γερμανό και μας τον έφεραν δεμένο στο Κρανίδι. Ήταν ατάραχος. Κατόπιν  τον έστειλαν στο 6^οσύνταγμα αιχμάλωτο. Το Αγγλικό αεροπλάνο μετά τους πυροβολισμούς κάνοντας γύρα, χτύπησε στον φάρο και με κομμένο φτερό έπεσε στη θάλασσα στο λιμάνι. Ο ένας Άγγλος πνίγηκε, ο άλλος σώθηκε. Τότε τρεις επιφανείς Σπετσιώτες, ο δήμαρχος Λέκκας (ο γιατρός), ο Κόχυλας και ο Διαμαντόπουλος, θορυβήθηκαν και φοβούμενοι Γερμανικά αντίποινα πήγαν στη Γερμανική διοίκηση και τους είπαν ότι οι Σπετσιώτες είναι φιλήσυχος κόσμος και δεν αναμείχθηκαν στο γεγονός, αλλά τους Γερμανούς τους σκότωσαν αντάρτες με έδρα το Κρανίδι και Ερμιόνη. Μετά απ’ αυτό, (αρχές Μ. Βδομάδας) αποβιβάστηκαν την ημέρα του Πάσχα 500 Γερμανοί από εννέα μεταγωγικά. Οι Ερμιονίτες κρύφτηκαν στα περιβόλια και οι Γερμανοί λήστεψαν όλα τα σπίτια ενώ έκαψαν εννέα. Εγώ, με μία ομάδα Επονιτών του εφεδρικού ΕΛΑΣ παρακολουθούσαμε το ηλιοβασίλεμα από τον προφήτη Ηλία Ερμιόνης.

             Έχω την γνώμη ότι το 1944, οι Γερμανοί που ήταν σίγουροι ότι χάνουν τον πόλεμο και συνεργάστηκαν μυστικά με τον κτηνάνθρωπο Τσώρτσιλ ώστε οι Άγγλοι να «αδιαφορήσουν» για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του καλοκαιριού του 1944, τότε που οι Γερμανοί έφευγαν από την Ελλάδα. Τι νόημα μπορεί να είχαν αυτές οι «επιχειρήσεις»; Δημιούργησαν τα τάγματα ασφαλείας (με 8.000 Γερμανοτσολιάδες) και με τον Παπαδόγκωνα ρήμαξαν τους αντιστασιακούς στον Μωριά. Στο Κρανίδι εκτέλεσαν τους πατριώτες οι εξοπλισμένοι προδότες που χρησιμοποιήθηκαν και από τους Άγγλους στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο με τον παρανοϊκό Μπενάκη. Γιατί λοιπόν οι τρεις Σπετσιώτες «βιάστηκαν» να πάνε στους Γερμανούς; Γιατί δεν περίμεναν την σίγουρη «επίσκεψη» τους στις Σπέτσες; Ας τους βεβαίωναν τότε για τους φιλήσυχους Σπετσιώτες κλπ (αν και υπήρχε στο νησί ισχυρή οργάνωση του ΕΑΜ). Το πολύ – πολύ να εκτελούνταν κάποιοι σαν γνήσιοι απόγονοι της Μπουμπουλίνας αυτής που ανάγκασε τον Τούρκικο στόλο να ναυμαχήσει όχι στα ανοιχτά του Αργολικού κόλπου αλλά στο στενό Κόστας – Σπετσών και βοήθησε σημαντικά τον αγώνα του 1821. Αν είναι δικαιολογία ο φόβος τους, το δέχομαι. Όμως στην «βιαστική» τους επίσκεψη δεν έπρεπε να «καρφώσουν» τους ΕΛΑΣίτες του Κρανιδίου και της Ερμιόνης. Θα μπορούσαν να πουν στους Γερμανούς, εμείς δεν γνωρίζουμε ποιος σκότωσε τους στρατιώτες σας. Παρ’ όλα τα ελαφρυντικά του φόβου, του αιφνιδιασμού για αντίποινα κτλ η πράξη τους θεωρείται προδοτική.....

Στα 3 βιβλία μου έχω γράψει για το πώς οι αντάρτες σκότωσαν τους τρεις Σπετσιώτες (πάνω στα ζώα που τους μετέφεραν). Όσο προδοτική ήταν η πράξη των τριών, όσο σωστή ήταν όπως και έγινε η εκτέλεσή τους, άλλο τόσο μεγάλο ήταν και το πολιτικό λάθος του ΕΑΜ σ’ αυτήν την περίπτωση. Θα έπρεπε να είχαν υπολογίσει το πολιτικό κόστος από την εκτέλεση των ηγετών ενός ολόκληρου νησιού. Με το πολιτικό τους λάθος δυστυχώς έστρεψαν όλους τους Σπετσιώτες εναντίον τους. Γιατί το ΕΑΜ δεν τους πέρασε από ανταρτοδικείο; Όμως αυτό το πολιτικό λάθος του ΕΑΜ σε καμία περίπτωση δεν «καθαγιάζει» τις φοβερές πράξεις κάποιων Σπετσιωτών που φέρθηκαν σαν κτηνάνθρωποι, πέρα από προδότες, ντροπιάζοντας το ηρωικό νησί της Μπουμπουλίνας. 

         Μια ζωή 88 χρόνια είδα πολλούς αδικοχαμένους ανθρώπους. Από τα εφτά μου χρόνια γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή, πίστεψα στον Θεό, όμως οι ενέργειες των περισσότερων «πλασμάτων» του με οδήγησαν στη σκέψη ότι αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να είναι Θεός του κακού. !!!!

         Σαν έφηβος ήμουν «το παιδί της παρέας» με την κιθάρα ενώ βίωνα στην περιοχή μας μαχαιρώματα μέχρι και δολοφονίες για ασήμαντο λόγο. Μαζί με όλα αυτά μάθαινα για προδότες πρωθυπουργούς για παράδοση του στρατού στους Γερμανούς έξω από την Θεσσαλονίκη, ενώ οι φαντάροι μάχονταν ακόμα στα βουνά της Αλβανίας και τον Γράμμο, μετά και στη Μακεδονία. Ήταν ακόμα νωπές οι μνήμες των παλαιότερων από την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Άκουγα για την υπέροχη Σμύρνη με τους 260.000 Έλληνες που κρατούσαν τα ηνία της οικονομίας και του πολιτισμού. Και όμως ο τρισκατάρατος Ελληνικός εθνικός διχασμός με την λυκοφιλία των «συμμάχων» μας Ευρωπαίων και ειδικά τις ενέργειες των Άγγλων με το όρθιο ανθελληνικό γουρούνι τον Τσώρτσιλ, ήταν οι παράγοντες που έφεραν την Μικρασιατική καταστροφή. Συγνώμη από τους αναγνώστες αλλά έτσι νοιώθω για τον Τσώρτσιλ που ευνόησε τον Κεμάλ τάχα με την δικαιολογία ότι τις εκλογές τις κέρδισε ο Γερμανόφιλος Γούναρης και φίλος των βασιλιάδων Κωνσταντίνου και Γεωργίου Β. Τι έκανε όμως ο «δημοκράτης» Βενιζέλος που οργάνωσε τον στρατό μετά το ανόητο 1897; Πέτυχε συμφωνίες των Σεβρών και της Ζυρίχης που έμειναν ανεφάρμοστες. Αυτός όμως έκανε το «ιδιώνυμο». Αυτός κατά την «αυτοεξορία» του μετά απ’ τις χαμένες εκλογές δεν τόλμησε να πει στον φίλο του Τσώρτσιλ ότι «αυτά τα χέρια των Ελλήνων που κόβεται για να μην μπουν στα καράβια σας και να σωθούν στην Σμύρνη, είναι χέρια Ελλήνων που πατούσαν την σκανδάλη σαν σύμμαχοι της ΑΝΤΑΝΤ»! και τον πόλεμο κερδίσατε. Δεν απαίτησε από τους Άγγλους να ρίξουν μια κανονιά του στόλου και να σώσει χιλιάδες Έλληνες της Μικρασίας από την καταστροφή! Αίσχος κύριε «δημοκράτη» προερχόμενε από την μαρτυρική Κρήτη.

           Στα μητρώα του Δήμου Κρανιδίου, υπήρχαν το 1923 930 γεννημένοι στην Μικρά Ασία που πρόσφεραν τα μέγιστα στην πρόοδο του τόπου (οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική). Πολλοί Μικρασιάτες σκοτώθηκαν στην Αλβανία το 1940 και στην Εθνική Αντίσταση. Και όμως τα «κακά πλάσματα» του φανταστικού θεού των ανθρώπων, έφτιαξαν τα Τάγματα Ασφαλείας, τους Παπαδόγκωνες και τους Τσάους – Αντών που η κατάρα τους μας κυβερνάει μέχρι σήμερα. Υπεύθυνοι για τα χάλια μας είναι ΟΛΟΙ οι πρωθυπουργοί και υπουργοί μετά την κατοχή. 

Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη 6μελή αντάρτικη ομάδα με τον καπετάν – Μαύρο και την μεγάλη χαρά του Κρανιδιώτικου λαού που κατά την υποδοχή  σημαδεύτηκε από τον τυχαίο θάνατο δύο παιδιών, και τον τραυματισμό τρίτου όταν έπεσε ένα όπλο  ενός αντάρτη και εκπυσοκρότησε! Το  ένα παιδί ήταν ο Γιάννης Κοντογιάννης ή Γρέγος 11-12 χρονών, το άλλο ο Κώστας Δημότσης 18 χρονών, ενώ ο Παντελής Μπίας τραυματίστηκε στο γοφό και  έμεινε ανάπηρος. Το ατύχημα αυτό «χάλασε» την πανηγυρική ατμόσφαιρα του λαού. 
Στα 3 βιβλία μου και στο ίντερνετ έχω γράψει για τους αγώνες των Κρανιδιωτών για τις θλιβερές μειοψηφίες προδοτών Γερμανοντυμμένων και μετά Αγγλόφιλων στον εμφύλιο. Πολλοί οι νεκροί αυτήν την ταραγμένη εποχή. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αγωνιστές της ΕΑ και αθώοι πολίτες θύματα των Γερμανών, των Άγγλων και των ντόπιων συνεργατών τους. Πολλοί προδότες τιμωρήθηκαν με θάνατο από τον ΕΛΑΣ, δίκαια, όπως τους άξιζε (η προαγωγός Λυγερή, ο μαυραγορίτης Τσούκας κλπ). Από τους νεκρούς «δεξιούς» δυστυχώς υπάρχουν και λίγοι, τον θάνατο των οποίων θεωρώ ανόητα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΛΑΘΗ του ΕΛΑΣ. Όμως πολλοί ΕΛΑΣίτες που έκαναν τέτοια λάθη, εκτελέστηκαν από τον ίδιο τον ΕΛΑΣ. Ποιος προδότης, δοσίλογος ταγματασφαλίτης κλπ καταδικάστηκε; Σχεδόν ΚΑΝΕΝΑΣ!

           Δεν θα κουραστώ να δηλώνω πόσο τραγικό θεωρώ την απώλεια οποιασδήποτε ανθρώπινης ζωής, γι αυτό, ακόμα και τους εθνοπροδότες που ήταν θύτες για τους αγωνιστές, φθάνω στο σημείο να τους θεωρήσω και αυτούς ΘΥΜΑΤΑ ανθελληνικών συμφερόντων! Στην ηλικία των 88 χρόνων με τις εμπειρίες, τους αγώνες, τα Μακρονήσια, τους ξυλοδαρμούς κλπ. Έχω το θάρρος να χαρακτηρίσω ΘΥΜΑΤΑ ακόμη και τον παρανοϊκό Μπενάκη, τον Μπεντή και τόσους άλλους διώκτες των δημοκρατικών πολιτών, όπως τους δικαστές των «δικών σκοπιμότητας» των έκτακτων στρατοδικείων που εκτέλεσαν χιλιάδες τίμιους αγωνιστές. Δεν θεωρώ όμως θύματα τέτοιου είδους τον «δημοκράτη» Βενιζέλο με το ιδιώνυμο, τον «γέρο» Παπανδρέου που αιματοκύλησε την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944. Ακολουθεί αναφορά αριθμητική (και κατά το δυνατόν ονομαστική) των νεκρών αυτής της ταραγμένης εποχής, από όλες τις πολιτικές παρατάξεις. 

Προς έκδοση το νέο βιβλίο του γηραιού αγωνιστή κρανιδιώτη Βασίλη Λαδά.

.

Θα διανεμηθεί δωρεάν στους συγγενείς όλων των πιο κάτω θυμάτων. 

Όπως μας ενημερώνει ο Β. Λαδάς,  σαν τίμιος αγωνιστής στο νέο του βιβλίο που βρίσκεται προς έκδοση,  τιμά τους 37 εκτελεσθέντες Κρανιδιώτες και τον Γολγοθά της οικογένειας Πασαμήτρου, με τον φόβο της παγκόσμιας κατακραυγής, γι αυτό το άγριο έγκλημα από πρωτόγονους και κανίβαλους δυστυχώς Σπετσιώτες,  από το ηρωικό νησί της Μπουμπουλίνας.

Στο  βιβλίο μετά τους στίχους του Κώστα Μουρσελά «Ω! τι κόσμος μπαμπά» θα ακολουθεί η τραγωδία της οικογένειας Πασαμήτρου και στην συνέχεια μια αντικειμενική αναφορά σε όλους τους αδικοσκοτωμένους της επαρχίας μας.

Ο ίδιος ο συγγραφέας πιστεύει  τα εξής: «Ενώ υπάρχουν θύτες και θύματα, θεωρώ ότι όλοι ουσιαστικά είναι θύματα (ακόμα και οι θύτες της Δεξιάς) ντόπιων και ξένων άνομων συμφερόντων».

Το συγκλονιστικό μελοποιημένο ποίημα πολύ επίκαιρο στις μέρες μας...

                                        Ω! τι κόσμος μπαμπά

Σε τι κόσμο, μπαμπά, μ' έχεις φέρει να ζήσω,δε μου κάνει, μαμά, επιστρέφεται πίσω,  σε τι κόσμο, μπαμπά, μ' έχεις φέρει να ζήσω, με στενεύουν λουριά, πώς να τον συνηθίσω. Τόσος κόπος γιατί, τόσο αίμα και δάκρυ να μπορούσα με κάτι να τον κάνω καπνό,  όλα τέλειωσαν πια, όλα πήγαν χαμένα, ένα μένει σ' εμένα, να του βάλω φωτιά. Ω! τι κόσμος μπαμπά, ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο να 'ναι όλα στραβά, τον πουλώ όσο-όσο,  κάνε κάτι μπαμπά, δεν αντέχω, θα φύγω, είναι κρίμα μαμά, άλλαξέ τον και λίγο.

Αυτή την κοινωνία, που γεννά αδικίες και εγκλήματα, αφήνουμε στους απογόνους μας.  Αυτά μας λένε οι νέοι, που επί 20 γενιές,  θα πληρώνουν αυτά που τους «κληροδοτήσαμε»!

Θύμισες και εξομολόγηση ψυχής....

.

Εφτά κόκκινα γαρίφαλα στα αγαπημένα μου πρόσωπα

 στην άλλη ζωή... 

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Στις 25/7/2012, στις 8.30 μ.μ. ένα τηλεφώνημα από τον ανιψιό μου Γιάννη με πληροφόρησε για τον θάνατο της αδελφής μου Ισμήνης. Ήταν κάτι που έπρεπε να το περιμένω αφού τα τελευταία 3,5 χρόνια είχε πρόβλημα υγείας και τελικά δεν άντεξε. Ο θάνατος συγγενικών μας προσώπων είναι μία σκληρή εμπειρία στην ζωή μας που την βίωσα άλλες δύο φορές τα τελευταία χρόνια με την απώλεια των αδελφών μου Αιμιλίας και Άννας.

         Τυχαίνει να διαθέτω πολύ γερή μνήμη όμως τώρα η μνήμη μου έγινε μαρτύριο. Μέχρι να μου φέρει ο ήλιος την καινούργια μέρα (γύρω στις 7.30 το πρωί), όλη τη νύχτα μου ήρθαν όλες οι «θύμησες» από την παιδική μας ηλικία με την Ισμήνη και ειδικά κάποια ιδιαίτερα και «περίεργα» στοιχεία της παιδικής της συμπεριφοράς όπως θα δούμε παρακάτω.

        Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερή μου και βιώναμε μαζί την συμπεριφορά του σκληρού (έως και κακού) πατέρα, την ορφάνια μας από την μητέρα που δεν γνωρίσαμε. Η μάνα μας, μία αξιολογότατη γυναίκα ήταν θύμα του σκληρού και ιδιότροπου άντρα της, αφού με ανανδρία την έδερνε και την κακομεταχειριζόταν.

       Μεγαλώναμε έχοντας σαν «μάνα» μας την μεγαλύτερη αδελφή μας την Άννα και πολλές φορές την θεία την Κατίνα που ήταν νονά της Ισμήνης. Στην Τετάρτη δημοτικού πηγαίναμε στο σχολείο στο πάνω Κρανίδι και για να αποφύγουμε την καθημερινή ανηφόρα, η θεία η Κατίνα πήρε εμένα και την Ισμήνη στο σπίτι της στο πάνω Κρανίδι, για δύο χρόνια. Μέναμε στο τότε δημοτικό νοσοκομείο, ήταν πολύ σωστή νοικοκυρά. Μου έχει μείνει αξέχαστο το «πρωινό» με το κακάο και το φρέσκο άσηρο ψωμί. Την θεία Κατίνα που την εκτιμούσα και διάβαζα και έγραφα μέσα σε λίγη ώρα και όταν τελείωνα μου επέτρεπε να παίξω με τα παιδιά στην πλατεία του Αγίου Παντελέημονα. Η Ισμήνη δεν είχε κάποια ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα, έδειχνε άκεφη για τα μαθήματα, το ταλέντο της ήταν να τραγουδάει. Η θεία ασχολείτο περισσότερο μαζί της, προσπαθώντας να την «στρώσει» στο διάβασμα. Πολλές φορές την έδερνε λίγο με το μπαστούνι που είχε πάντα μαζί της λόγω αδυναμίας καλής όρασης και περασμένης ηλικίας. Μια μέρα η θεία την «ζόριζε» για να διαβάσει, η Ισμήνη δεν την άκουγε και σήκωσε το μπαστούνι της για να την χτυπήσει στην πλάτη. Όμως κατά λάθος την χτύπησε στην μύτη, έβγαλε αίμα και η καημένη η θεία έκλαιγε φοβισμένη προσπαθώντας να σταματήσει την αιμοραγία. Εγώ με αγάπη και συμπόνια την χάιδευα στα μαλλιά και την παρακαλούσα να μην κλαίει για να μην βλάψει τα μάτια της. με το που σταμάτησε το αίμα, η Ισμήνη βγήκε έξω τρέχοντας και τραγουδώντας για να παίξει με τις φίλες της.

       Για μένα αυτά τα δύο χρόνια με την θεία Κατίνα ήταν γεμάτα ειρήνη και αγάπη δίπλα σε μία άγια γυναίκα χωρίς να γίνω εμπόδιο στη ζωή και στα σχέδια της. Από 5 χρόνων τσακωνόμουν συνεχώς με τις 5 αδελφές μου και κυρίως με την Αιμιλία. Σχεδόν κάθε βράδυ, ο πατέρας με έδερνε με ένα βούρδουλα ή ένα φαρδύ λουρί. Εκεί στην θεία Κατίνα μακριά από τις αδελφές μου άρχισα να καταλαβαίνω το οικογενειακό βάρος όταν ο πατέρας από τις αρχές Μαΐου με ανάγκαζε Τετάρτη και Σαββατοκύριακα να κατεβαίνω στο περιβόλι με τα πόδια, 10 χρόνων παιδάκι. Μου φόρτωνε μούσμουλα στο γαϊδουράκι (και διάφορα κηπευτικά) και γυρνούσα στο Κρανίδι για να τα πουλήσω. Γύριζα στο περιβόλι, άφηνα το γαϊδουράκι και την είσπραξη και ανεβαίναμε νυχτιάτικα με τα πόδια στην θεία. Την άλλη μέρα στο σχολείο ήμουν ο πρώτος μαθητής. Με την Ισμήνη πολλές φορές τραγουδούσαμε μαζί.

       Μεγαλώνοντας, η Ισμήνη κατεβαίνοντας στο περιβόλι, φερόταν κάπως περίεργα κάνοντας βόλτες σ’ ένα δρομάκι ανάμεσα στις πορτοκαλιές και πάντα κόβοντας κάποιο χορταράκι τραγουδούσε δυνατά. Το τραγούδι ήταν η ζωή της. Στην Εθνική Αντίσταση ήταν από τις πρώτες στην 30μελή γυναικεία χορωδία της ΕΠΟΝ που διηύθυνε ο αξιολογότατος Ελισσαίος Μανιάτης. Ήταν υπέροχες αυτές οι εύθυμες βραδιές της ΕΠΟΝ.

       Επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει σε ένα έργο πρόζας μαζί με τον Θανάση Γαλανό. Επειδή συμμετείχα και εγώ σε άλλο έργο, παρακολουθούσα τις πρόβες τους για μήνες. Ήταν πολύ καλή στον ρόλο της...

αλλά και αυτή την εποχή επικρατούσε ο διαχωρισμός και το λεγόμενο «ρουσφέτι», με αποτέλεσμα ο ρόλος της να δοθεί στην κόρη του Γιώργου Μπαϊραχτάρη γραμματέα του τοπικού ΕΑΜ. Η Ισμήνη επέδειξε σωστή οργανωμένη δραστηριότητα στην ΕΠΟΝ. Μετά την Βάρκιζα, γυρίζοντας και από την Μακρόνησο βρήκα την Ισμήνη να έχει δεσμό με τον Αντώνη Πέτρου έφεδρο ανθυπολοχαγό και διοικητή των ΜΑΥ της περιοχής. Αντέδρασα και την έστειλα στην Αθήνα στην αδελφή μας Αιμιλία, όμως εκεί βρισκόντουσαν πιο εύκολα. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, κάλεσα τον Αντώνη τον βοήθησα να ανοίξει μπακάλικο στο Κρανίδι και άφησα το ζευγάρι να μένει στο πατρικό σπίτι. Ο Αντώνης ήταν ένας τίμιος άνθρωπος και μέχρι που πέθανε με αγαπούσε και τον αγαπούσα παρ’ όλο που ήταν αντικομμουνιστής. Μετά τον γάμο της, η Ισμήνη «περιόρισε» το τραγούδι και αντί για όλη την ημέρα τραγουδούσε μόνο σε γλέντια και γιορτές. Το εύθυμο τραγούδι της το «διαδέχθηκαν» οι ψαλμωδίες, ο συχνός εκκλησιασμός και η πίστη στον Θεό και στην μετά θάνατον ζωή. Αυτά εμένα μου φαίνονταν αστεία αφού δεν υπήρχε το «αντικείμενο λατρείας».

       Πριν πολλά χρόνια την συμβούλεψα να φυλάγεται περισσότερο επειδή είχε αρρωστήσει από κρυολόγημα και η απάντηση της ήταν στερεότυπη : «Δεν πειράζει, αν πεθάνω θα πάω να βρω τον Αντώνη στον άλλο κόσμο και θα ζήσουμε ευτυχισμένοι και πάλι μαζί». Λόγω της υγείας μου και της στενότητας χρόνου δεν ήταν δυνατόν να είμαι στην κηδεία της στην Καλαμπάκα όπου έμενε με τον γιο της τα τελευταία 3,5 χρόνια. Η καινούργια μέρα της 26 Ιουλίου με βρήκε γεμάτο από τις ολονύχτιες αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Ήταν σαν να την έβλεπα μπροστά μου μαζί με τόσες άλλες εικόνες του παρελθόντος. Ζήτησα τηλεφωνικά από τον ανηψιό μου Γιάννη να μου στείλει φωτογραφία της στην κάσα για να την δω πως ήταν και πως «πορεύεται» να βρει τον άντρα της τον Αντώνη.

      Χωρίς να συμφωνώ με τις θρησκευτικές δοξασίες της, σεβόμενος την πίστη της ότι θα «συναντήσει» αγαπημένα πρόσωπα, είπα στον Γιάννη να βάλει δίπλα στο μάγουλο της στο φέρετρο 7 κόκκινα γαρύφαλλα. Εξηγώ την μεταφυσική σημασία τους.

Το πρώτο να το «δώσει» εκ μέρους μου στην μάνα μας και να της «πει» ότι σαν γιος την λάτρεψα, την τίμησα και θα ξεψυχήσω δίπλα στην φωτογραφία της, βέβαιος ότι θα αφανιστώ όπως και αυτή.

Το δεύτερο στον άντρα της τον Αντώνη για να πραγματοποιηθεί επί τέλους η πίστη της και η φαντασία της

Το τρίτο στην νονά της, την θεία μας την Κατίνα τι ωραίο όνειρο να μπορούσε να την δει.

Το τέταρτο στην γιαγιά μας Χριστίνα

Το πέμπτο στην θεία την Παρασκευή, αδελφή της μάνας μας.

Το έκτο στην αδελφή μας Άννα που ήταν σαν μάνα μας στα παιδικά μας χρόνια.

Το έβδομο στην αδελφή μας Αιμιλία που πέθανε πρώτη, άδικα και σχετικά νέα. 

Εγκλήματα στις Σπέτσες στα χρονιά της Κατοχής από τους Γερμανούς κατακτητές σε συνεργασία με ντόπιους δοσίλογους!!!

.

Επιστολή προς το Βασίλη Λαδά με συμπληρωματικά στοιχεία  από το επιζήσαντα τυχαία τέκνο της οικογένειας Πασαμήτρου   κατά την ώρα της εκτέλεσης. Ήταν τότε μωρό 10 μηνών!! 

Για όλη την αναφορά του Β. Λαδά στο blog  για το ξεκλήρισμα της οικογένειας Πασαμήτρου  και  άλλα συνταρακτικά γεγονότα στους κατοχικούς χρόνους κλικ στο σύνδεσμο 

Εδώ - Ο Γολγοθάς της οικογένειας Πασαμήτρου στις Σπέτσες...

Επίσης, όλα τα άρθρα του Β. Λαδά θα τα βρείτε στο blog  στο φάκελο (ετικέτες) με το ονοματεπώνυμο του.

---------------------------------------------------------------------------------

Η επιστολή 

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΣΑΜΗΤΡΟΥ

          Προς κύριο Βασίλη Λαδά,

Σχετικά με την οικογένεια Πασαμήτρου όπως αναφέρεις στο βιβλίο σου «Το Κρανίδι και οι Αλήθειες του», έχω να σου κάνω κάποιες διορθώσεις / συμπληρώσεις ώστε στην περίπτωση που σου χρειαστούν να έχεις τα στοιχεία.

          Ο πατέρας Άγγελος Αδριανού Πασαμήτρος που γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1875, διατηρούσε στις Σπέτσες μεγάλο εμπορικό κατάστημα. Προμήθευε εκτός από το νησί των Σπετσών και ολόκληρη την περιοχή της Ερμιονίδας. Λόγω της δυσκολίας και των εξόδων μετάβασης, διαμονής και αναζήτησης στην Αθήνα και Πειραιά, προτιμούσαν να τα προμηθευτούν από το εμπορικό κατάστημα του Άγγελου Πασαμήτρου.

          Ακόμη και σήμερα υπάρχουν άτομα από χωριά της Ερμιονίδας που θυμούνται οικογένειες να προμηθεύονται ολόκληρες «προίκες» για γάμους, από το εμπορικό κατάστημα του Πασαμήτρου. Λινά και μεταξωτά προικιά, υφάσματα, ενδύματα, ασημικά και διάφορα σερβίτσια.

          Εν ολίγοις μπορούσε κανείς να βρει στο μεγάλο εμπορικό κατάστημα του Άγγελου σχεδόν τα πάντα και σε λογικές τιμές.

          Να σημειωθεί ότι ο Άγγελος ήταν φανατικός βασιλόφρων αλλά το ίδιο φανατικά αντίθετος με την συνεργασία με τους κατακτητές.

         Ο γιος του Άγγελου, Γιώργος Πασαμήτρος, που γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1913, αποφοιτώντας από την Αναργύρειο Σχολή Σπετσών συνεργάστηκε με τον πατέρα του στο κατάστημα αυτό. Με την επιστροφή του ο Γιώργος από το μέτωπο όπου πολέμησε στην Αλβανία το 1941, θα γνωρίσει τη Θέμιδα Κυπραίου και θα παντρευτούν στις Σπέτσες το φθινόπωρο του 1942.

Η Θέμις Κυπραίου, κόρη του Σταύρου ιδιοκτήτη μεγάλου καραβόσκαρου και της Ειρήνης Κυπραίου, γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1918. Πριν από τον πόλεμο και μετά τον θάνατο του πατέρα Σταύρου, η οικογένεια 7 παιδιά και η μητέρα, θα μετακομίσουν στον Πειραιά ώστε τα παιδιά να βρουν ένα δρόμο.

Η Θέμις θα σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας στην Μαθηματική Σχολή, θα πάρει το πτυχίο της το 1940. Στο Πανεπιστήμιο η Θέμις, κατά την διάρκεια της Μεταξικής δικτατορίας, θα προσχωρήσει στην κομμουνιστική ιδεολογία. Με την έναρξη του πολέμου και τους βομβαρδισμούς του Πειραιά, ένα μέρος της οικογένειας μαζί και η Θέμις θα γυρίσουν στις Σπέτσες. Στις Σπέτσες η Θέμις παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα.

         Εκεί όπως είπαμε θα γνωρίσει τον Γιώργο, μετά την επιστροφή του από το μέτωπο της Αλβανίας και θα παντρευτούν. Ο Γιώργος θα ενταχθεί στο ΕΑΜ και η Θέμις θα δραστηριοποιηθεί στην Εθνική Αλληλεγγύη.

         Η οικογένεια Πασαμήτρου, Άγγελος, Γιώργος και Θέμις θα εκτελεστεί το πρωινό της 9^ης Ιουνίου 1944.

         Η Θέμις θα εκτελεστεί πρώτη, στον μικρό μώλο έξω από το Ποσειδώνιο. Κατηγορήθηκε από Έλληνες στους Γερμανούς ως κομμουνίστρια. Όταν ρωτήθηκε από τον Γερμανό αξιωματικό εάν πράγματι είναι κομμουνίστρια απάντησε, υπερασπιζόμενη του δικαιώματος της ελευθερίας των ιδεών της : «Ήμουν είμαι και θα είμαι»

         Το 10 μηνών παιδί της Θέμιδας το έσωσε η Κατίνα Μπουλούμπαση, φίλη της οικογένειας, εν μέσω κραυγών ορισμένων, λίγων ευτυχώς :

         «Σκοτώστε και το παιδί, να χαθεί η φύτρα»

         

Μετά την εκτέλεση της Θέμιδας θα εκτελεστούν ο Άγγελος και ο Γιώργος Πασαμήτρος μετά από τρομοκρατία του πληθυσμού, η πλειοψηφία του παρέμεινε βουβή και παγωμένη και δημόσια δίκη παρωδία. Την εκτέλεση ανέλαβαν πρόθυμα τέσσερα «ενδιαφερόμενα» και «εξοργισμένα» άτομα, (ο ένας με κίνητρο την επαγγελματική ζηλοτυπία, οι άλλοι τρεις με δουλικότητα και δολοφονική μανία), με τους υποκόπανους όπλων που θα τους δώσουν οι Γερμανοί. Ο λόγος είναι ότι οι ίδιοι δεν είχαν πειστεί για την ενοχή της οικογένειας, και ανέθεσαν το «έργο» σε Έλληνες για να αποφύγουν ενδεχόμενες κατηγορίες εκτέλεσης αθώων.

         Η κατηγορία για την εκτέλεση της οικογένειας ήταν ότι ευθύνονται για την εκτέλεση των 4 Σπετσιωτών. Μία κατηγορία που προήλθε από Ελληνίδα συνεργάτιδα των Γερμανών που είχε ζήσει στην Αυστρία και που είχε διαφορές και μισούσε τον Άγγελο. Αυτή είχε ελεύθερη πρόσβαση στο αρχηγείο των Γερμανών και έπεισε τους συγγενείς των 4 Σπετσιωτών για την ενοχή της οικογένειας Πασαμήτρου.

       Ηλικία των εκτελεσμένων :

Άγγελος Πασαμήτρος 69 ετών

Γιώργος Πασαμήτρος 31 ετών

Θέμις Πασαμήτρου 26 ετών

Κύριε Λαδά

        Έχω την γνώμη πως κατά τα άλλα καλό είναι να χρησιμοποιήσεις την αφήγηση του Στέφου Αλεξανδρίδη για λόγους αντικειμενικότητας και αυθεντικότητας της μαρτυρίας που έχεις από αυτόπτη μάρτυρα.

Με εκτίμηση

Γιώργος Πασαμήτρος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΣΑΜΗΤΡΟΥ.

 Τα γραφόμενά μου στην σελίδα 233 του βιβλίου μου «Το Κρανίδι και οι αλήθειες του» (όπως και σε όλα τα γεγονότα του παρελθόντος), στηρίχτηκαν στην προσπάθειά μου να αναφέρω την αλήθεια με τον δυνατότερο πειστικό τρόπο και στις μνήμες του Στέφου Αλεξανδρίδη που έτυχε να δει σαν μικρό παιδάκι όλες αυτές τις βάρβαρες σκηνές με «πρωταγωνιστές» διάφορα βάρβαρα και πρωτόγονα τέρατα που σαν κανίβαλοι ικανοποιούσαν τα κτηνώδη ένστικτα και πάθη τους.

Κύριε Πασαμήτρου ευχαριστώ για την παρέμβαση σας και τα στοιχεία που δεν γνώριζα. Η επιστολή σας θα δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα μου στο ίντερνετ για να φωτίσει ακόμη περισσότερο την ηρωική και τραγική εποχή. Οι διορθώσεις σας στην ιστορία της οικογένειάς σας συμβάλλουν πολύ στην καταγραφή της ιστορικής αλήθειας.

Με εκτίμηση

Βασίλης Μ. Λαδάς

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Η Θέμις Κυπραίου – Πασαμήτρου ίσως στον τελευταίο χειμώνα της ζωής της (1943-1944). Πανέμορφη, δεν φανταζόταν ποτέ το φρικτό τέλος που την περίμενε!!

Ο Γιώργος Πασαμήτρος, ίσως στην τελευταία φωτογραφία της ζωής του. 

Θυσίες πατριωτών στο βωμό για ελεύθερη πατρίδα και οι προδότες της...

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ 3 ΣΠΕΤΣΙΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΑΣ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς 

           

Πριν χαρακτηρίσω αυτήν την ενέργεια θα περιγράψω σύντομα τα γεγονότα αυτών των «σκληρών» ημερών της κατοχής. Ένα Αγγλικό αεροπλάνο βομβάρδισε μέσα στο λιμάνι των Σπετσών ένα σιδερένιο επίτακτο Γερμανικό πλοίο με 10 τόνους αλέυρι κλπ. Από το Γερμανικό πλήρωμα σκοτώθηκαν δύο, άλλοι δύο έφυγαν στον Πειραιά και οι υπόλοιποι δύο έμειναν στις Σπέτσες και γλεντούσαν σ’ένα κέντρο και ένας άλλος έφυγε για το Ναύπλιο και την άλλη ημέρα επέστρεψε και τον  συνέλαβαν οι ελανίτες και τον έφεραν δεμένο στο Κρανίδι.  Όταν μία τριμελής ομάδα Ελανιτών  (ο Σμυρλής από το Κρανίδι, ο «Τίγρης» απ’ τα χωριά του Άργους και ο «Τρομάρας» από το Ναύπλιο  μπήκε στο κέντρο να τους συλλάβει, ο ένας Γερμανός χορεύοντας τράβηξε πιστόλι. Τότε ο «Τρομάρας» τον σκότωσε. Το ίδιο έκανε και ο άλλος Γερμανός, οπότε τον σκότωσε ο Σμυρλής. Την άλλη μέρα οι Ελανίτες συνέλαβαν τον άλλο Γερμανό και μας τον έφεραν δεμένο στο Κρανίδι. Ήταν ατάραχος. Κατόπιν  τον έστειλαν στο 6^οσύνταγμα αιχμάλωτο. Το Αγγλικό αεροπλάνο μετά τους πυροβολισμούς κάνοντας γύρα, χτύπησε στον φάρο και με κομμένο φτερό έπεσε στη θάλασσα στο λιμάνι. Ο ένας Άγγλος πνίγηκε, ο άλλος σώθηκε. Τότε τρεις επιφανείς Σπετσιώτες, ο δήμαρχος Λέκκας (ο γιατρός), ο Κόχυλας και ο Διαμαντόπουλος, θορυβήθηκαν και φοβούμενοι Γερμανικά αντίποινα πήγαν στη Γερμανική διοίκηση και τους είπαν ότι οι Σπετσιώτες είναι φιλήσυχος κόσμος και δεν αναμείχθηκαν στο γεγονός, αλλά τους Γερμανούς τους σκότωσαν αντάρτες με έδρα το Κρανίδι και Ερμιόνη. Μετά απ’ αυτό, (αρχές Μ. Βδομάδας) αποβιβάστηκαν την ημέρα του Πάσχα 500 Γερμανοί από εννέα μεταγωγικά. Οι Ερμιονίτες κρύφτηκαν στα περιβόλια και οι Γερμανοί λήστεψαν όλα τα σπίτια ενώ έκαψαν εννέα. Εγώ, με μία ομάδα Επονιτών του εφεδρικού ΕΛΑΣ παρακολουθούσαμε το ηλιοβασίλεμα από τον προφήτη Ηλία Ερμιόνης.

             Έχω την γνώμη ότι το 1944, οι Γερμανοί που ήταν σίγουροι ότι χάνουν τον πόλεμο και συνεργάστηκαν μυστικά με τον κτηνάνθρωπο Τσώρτσιλ ώστε οι Άγγλοι να «αδιαφορήσουν» για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του καλοκαιριού του 1944, τότε που οι Γερμανοί έφευγαν από την Ελλάδα. Τι νόημα μπορεί να είχαν αυτές οι «επιχειρήσεις»; Δημιούργησαν τα τάγματα ασφαλείας (με 8.000 Γερμανοτσολιάδες) και με τον Παπαδόγκωνα ρήμαξαν τους αντιστασιακούς στον Μωριά. Στο Κρανίδι εκτέλεσαν τους πατριώτες οι εξοπλισμένοι προδότες που χρησιμοποιήθηκαν και από τους Άγγλους στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο με τον παρανοϊκό Μπενάκη. Γιατί λοιπόν οι τρεις Σπετσιώτες «βιάστηκαν» να πάνε στους Γερμανούς; Γιατί δεν περίμεναν την σίγουρη «επίσκεψη» τους στις Σπέτσες; Ας τους βεβαίωναν τότε για τους φιλήσυχους Σπετσιώτες κλπ (αν και υπήρχε στο νησί ισχυρή οργάνωση του ΕΑΜ). Το πολύ – πολύ να εκτελούνταν κάποιοι σαν γνήσιοι απόγονοι της Μπουμπουλίνας αυτής που ανάγκασε τον Τούρκικο στόλο να ναυμαχήσει όχι στα ανοιχτά του Αργολικού κόλπου αλλά στο στενό Κόστας – Σπετσών και βοήθησε σημαντικά τον αγώνα του 1821. Αν είναι δικαιολογία ο φόβος τους, το δέχομαι. Όμως στην «βιαστική» τους επίσκεψη δεν έπρεπε να «καρφώσουν» τους ΕΛΑΣίτες του Κρανιδίου και της Ερμιόνης. Θα μπορούσαν να πουν στους Γερμανούς, εμείς δεν γνωρίζουμε ποιος σκότωσε τους στρατιώτες σας. Παρ’ όλα τα ελαφρυντικά του φόβου, του αιφνιδιασμού για αντίποινα κτλ η πράξη τους θεωρείται προδοτική.....

Στα 3 βιβλία μου έχω γράψει για το πώς οι αντάρτες σκότωσαν τους τρεις Σπετσιώτες (πάνω στα ζώα που τους μετέφεραν). Όσο προδοτική ήταν η πράξη των τριών, όσο σωστή ήταν όπως και έγινε η εκτέλεσή τους, άλλο τόσο μεγάλο ήταν και το πολιτικό λάθος του ΕΑΜ σ’ αυτήν την περίπτωση. Θα έπρεπε να είχαν υπολογίσει το πολιτικό κόστος από την εκτέλεση των ηγετών ενός ολόκληρου νησιού. Με το πολιτικό τους λάθος δυστυχώς έστρεψαν όλους τους Σπετσιώτες εναντίον τους. Γιατί το ΕΑΜ δεν τους πέρασε από ανταρτοδικείο; Όμως αυτό το πολιτικό λάθος του ΕΑΜ σε καμία περίπτωση δεν «καθαγιάζει» τις φοβερές πράξεις κάποιων Σπετσιωτών που φέρθηκαν σαν κτηνάνθρωποι, πέρα από προδότες, ντροπιάζοντας το ηρωικό νησί της Μπουμπουλίνας. 

         Μια ζωή 88 χρόνια είδα πολλούς αδικοχαμένους ανθρώπους. Από τα εφτά μου χρόνια γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή, πίστεψα στον Θεό, όμως οι ενέργειες των περισσότερων «πλασμάτων» του με οδήγησαν στη σκέψη ότι αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να είναι Θεός του κακού. !!!!

         Σαν έφηβος ήμουν «το παιδί της παρέας» με την κιθάρα ενώ βίωνα στην περιοχή μας μαχαιρώματα μέχρι και δολοφονίες για ασήμαντο λόγο. Μαζί με όλα αυτά μάθαινα για προδότες πρωθυπουργούς για παράδοση του στρατού στους Γερμανούς έξω από την Θεσσαλονίκη, ενώ οι φαντάροι μάχονταν ακόμα στα βουνά της Αλβανίας και τον Γράμμο, μετά και στη Μακεδονία. Ήταν ακόμα νωπές οι μνήμες των παλαιότερων από την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Άκουγα για την υπέροχη Σμύρνη με τους 260.000 Έλληνες που κρατούσαν τα ηνία της οικονομίας και του πολιτισμού. Και όμως ο τρισκατάρατος Ελληνικός εθνικός διχασμός με την λυκοφιλία των «συμμάχων» μας Ευρωπαίων και ειδικά τις ενέργειες των Άγγλων με το όρθιο ανθελληνικό γουρούνι τον Τσώρτσιλ, ήταν οι παράγοντες που έφεραν την Μικρασιατική καταστροφή. Συγνώμη από τους αναγνώστες αλλά έτσι νοιώθω για τον Τσώρτσιλ που ευνόησε τον Κεμάλ τάχα με την δικαιολογία ότι τις εκλογές τις κέρδισε ο Γερμανόφιλος Γούναρης και φίλος των βασιλιάδων Κωνσταντίνου και Γεωργίου Β. Τι έκανε όμως ο «δημοκράτης» Βενιζέλος που οργάνωσε τον στρατό μετά το ανόητο 1897; Πέτυχε συμφωνίες των Σεβρών και της Ζυρίχης που έμειναν ανεφάρμοστες. Αυτός όμως έκανε το «ιδιώνυμο». Αυτός κατά την «αυτοεξορία» του μετά απ’ τις χαμένες εκλογές δεν τόλμησε να πει στον φίλο του Τσώρτσιλ ότι «αυτά τα χέρια των Ελλήνων που κόβεται για να μην μπουν στα καράβια σας και να σωθούν στην Σμύρνη, είναι χέρια Ελλήνων που πατούσαν την σκανδάλη σαν σύμμαχοι της ΑΝΤΑΝΤ»! και τον πόλεμο κερδίσατε. Δεν απαίτησε από τους Άγγλους να ρίξουν μια κανονιά του στόλου και να σώσει χιλιάδες Έλληνες της Μικρασίας από την καταστροφή! Αίσχος κύριε «δημοκράτη» προερχόμενε από την μαρτυρική Κρήτη.

           Στα μητρώα του Δήμου Κρανιδίου, υπήρχαν το 1923 930 γεννημένοι στην Μικρά Ασία που πρόσφεραν τα μέγιστα στην πρόοδο του τόπου (οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική). Πολλοί Μικρασιάτες σκοτώθηκαν στην Αλβανία το 1940 και στην Εθνική Αντίσταση. Και όμως τα «κακά πλάσματα» του φανταστικού θεού των ανθρώπων, έφτιαξαν τα Τάγματα Ασφαλείας, τους Παπαδόγκωνες και τους Τσάους – Αντών που η κατάρα τους μας κυβερνάει μέχρι σήμερα. Υπεύθυνοι για τα χάλια μας είναι ΟΛΟΙ οι πρωθυπουργοί και υπουργοί μετά την κατοχή.

Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη 6μελή αντάρτικη ομάδα με τον καπετάν – Μαύρο και την μεγάλη χαρά του Κρανιδιώτικου λαού που κατά την υποδοχή  σημαδεύτηκε από τον τυχαίο θάνατο δύο παιδιών, και τον τραυματισμό τρίτου όταν έπεσε ένα όπλο  ενός αντάρτη και εκπυσοκρότησε! Το  ένα παιδί ήταν ο Γιάννης Κοντογιάννης ή Γρέγος 11-12 χρονών, το άλλο ο Κώστας Δημότσης 18 χρονών, ενώ ο Παντελής Μπίας τραυματίστηκε στο γοφό και  έμεινε ανάπηρος. Το ατύχημα αυτό «χάλασε» την πανηγυρική ατμόσφαιρα του λαού.
Στα 3 βιβλία μου και στο ίντερνετ έχω γράψει για τους αγώνες των Κρανιδιωτών για τις θλιβερές μειοψηφίες προδοτών Γερμανοντυμμένων και μετά Αγγλόφιλων στον εμφύλιο. Πολλοί οι νεκροί αυτήν την ταραγμένη εποχή. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αγωνιστές της ΕΑ και αθώοι πολίτες θύματα των Γερμανών, των Άγγλων και των ντόπιων συνεργατών τους. Πολλοί προδότες τιμωρήθηκαν με θάνατο από τον ΕΛΑΣ, δίκαια, όπως τους άξιζε (η προαγωγός Λυγερή, ο μαυραγορίτης Τσούκας κλπ). Από τους νεκρούς «δεξιούς» δυστυχώς υπάρχουν και λίγοι, τον θάνατο των οποίων θεωρώ ανόητα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΛΑΘΗ του ΕΛΑΣ. Όμως πολλοί ΕΛΑΣίτες που έκαναν τέτοια λάθη, εκτελέστηκαν από τον ίδιο τον ΕΛΑΣ. Ποιος προδότης, δοσίλογος ταγματασφαλίτης κλπ καταδικάστηκε; Σχεδόν ΚΑΝΕΝΑΣ!

           Δεν θα κουραστώ να δηλώνω πόσο τραγικό θεωρώ την απώλεια οποιασδήποτε ανθρώπινης ζωής, γι αυτό, ακόμα και τους εθνοπροδότες που ήταν θύτες για τους αγωνιστές, φθάνω στο σημείο να τους θεωρήσω και αυτούς ΘΥΜΑΤΑ ανθελληνικών συμφερόντων! Στην ηλικία των 88 χρόνων με τις εμπειρίες, τους αγώνες, τα Μακρονήσια, τους ξυλοδαρμούς κλπ. Έχω το θάρρος να χαρακτηρίσω ΘΥΜΑΤΑ ακόμη και τον παρανοϊκό Μπενάκη, τον Μπεντή και τόσους άλλους διώκτες των δημοκρατικών πολιτών, όπως τους δικαστές των «δικών σκοπιμότητας» των έκτακτων στρατοδικείων που εκτέλεσαν χιλιάδες τίμιους αγωνιστές. Δεν θεωρώ όμως θύματα τέτοιου είδους τον «δημοκράτη» Βενιζέλο με το ιδιώνυμο, τον «γέρο» Παπανδρέου που αιματοκύλησε την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944. Ακολουθεί αναφορά αριθμητική (και κατά το δυνατόν ονομαστική) των νεκρών αυτής της ταραγμένης εποχής, από όλες τις πολιτικές παρατάξεις. 

Ιστορίες από τα χρόνια της Κατοχής και του μετέπειτα εμφύλιου σπαραγμού...

 Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΠΑΣΑΜΗΤΡΟΥ

        

Γράφει ο 

Βασίλης Λαδάς 

Ήταν 4 Ιουνίου του 1944, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο νησί των Σπετσών. Από τότε άρχισε μια σειρά από ατιμωτικές πράξεις μια «κλίκας» Σπετσιωτών, που αγκάλιασαν τους Γερμανούς, εξοπλίστηκαν απ’ αυτούς, βασάνισαν και σκότωσαν με τα ίδια τους τα χέρια με τον πιο φρικτό τρόπο Έλληνες πατριώτες, προσβάλλοντας βάναυσα με τις πράξεις τους την ιστορία του νησιού της Μπουμπουλίνας με την τεράστια συμβολή στην επανάσταση του 1821.

          Η οικογένεια Πασαμήτρου ήταν μια μικροαστική οικογένεια των Σπετσών, εύπορη και ειρηνική, που διατηρούσε κάποιο εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της πόλης. Στο διάστημα της κατοχής, ο γιος και η κόρη του Πασαμήτρου οργανώθηκαν στο Ε.Α.Μ.

Ο γιος του Γιώργος  σπούδασε στην «Αναργύρειο» σχολή και διακρίθηκε με άριστα, ενώ η κόρη η Νίτσα, ήταν παντρεμένη με δύο παιδιά. Ο Γιώργος παντρεύτηκε μια ωραιότατη κοπέλα καθηγήτρια Φιλολογίας, η οποία από φοιτήτρια είχε προοδευτικές ιδέες και σύμφωνα με πληροφορίες ανήκε στο χώρο του Κ.Κ.Ε.

         Στις 4 Ιουνίου του 1944, όταν μπήκαν οι Γερμανοί στις Σπέτσες, οι ντόπιοι προδότες αφού εξοπλίστηκαν με γερμανικά όπλα, με πρωτόγνωρη λύσσα και αγριότητα άρχισαν μεγάλης έκτασης συλλήψεις διαφόρων αντιστασιακών, πάντα με την ενεργό βοήθεια των γερμανικών στρατευμάτων. Αυτά τα «ανθρώπινα κτήνη», άρχισαν να συλλαμβάνουν και να σκοτώνουν Έλληνες συμπατριώτες τους. Ακόμα και οι Γερμανοί έβλεπαν με απορία την αγριότητα αυτών των φονιάδων και πολλοί φωτογράφιζαν τις απάνθρωπες πράξεις τους. Κατά το παρελθόν η Ελλάδα γνώρισε «Εφιάλτες» και «Πήλιους Γούσηδες», αλλά αυτοί ήταν ελάχιστη μειοψηφία. Στις Σπέτσες δυστυχώς, ο αριθμός των προδοτών έφθανε περίπου στο 25-30% του πληθυσμού. Αυτοί οι «υπάνθρωποι» με πρωτόγονη αγριότητα συνελάμβαναν κάθε αντιστασιακό, τον βασάνιζαν απάνθρωπα και όπως θα δούμε παρακάτω, άλλους τους εκτελούσαν και άλλους τους παρέδιδαν ομήρους στους Γερμανούς.

       Μαζί με άλλους πατριώτες, συνέλαβαν τον πατέρα και τον γιο Πασαμήτρου. Αφού τους βασάνισαν αρκετά στο κρατητήριο με «φάλαγγα», οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους τούς κατέβασαν ξυπόλυτους στο λιμάνι. Εκεί μαζεύτηκαν γύρω τους όλοι οι φονιάδες, με σκοπό να τους «λυντσάρουν». Ο δε αρχιβασανιστής, που είχε το «γενικό πρόσταγμα», με απίστευτη αγριότητα επετίθετο κατά του Γιώργου, ο οποίος φώναζε πως δεν έχει βλάψει κανέναν και είναι αθώος. «Γιατί με βασανίζετε» φώναζε μέσα στους αφόρητους πόνους! Τότε ο κανίβαλος αρχιβασανιστής, στράφηκε στους διπλανούς φονιάδες της παρέας του (οι οποίοι πριν είχαν βασανίσει πατέρα και γιο) και τους είπε ότι όποιος θέλει μπορεί να τους σκοτώσει, με όποιο τρόπο του αρέσει.

      Αμέσως τότε, κάποιος Σγόντζος, με τον υποκόπανο του όπλου που του είχαν δώσει οι Γερμανοί, άρχισε να κτυπάει τον πατέρα Πασαμήτρο τόσο δυνατά, που τα μυαλά του «χύθηκαν» έξω.

      Τη φρικιαστική αυτή σκηνή, μου την περιέγραψε ο φίλος μου Στέφος Αλεξανδρίδης που ζούσε  στο Κρανίδι. Ήταν τότε μικρό παιδί στις Σπέτσες και από περιέργεια παρακολουθούσε τι γινόταν, με αποτέλεσμα, σταγόνες από αίματα και μυαλά από το σπασμένο κεφάλι του πατέρα Πασαμήτρου να πεταχτούν στα γυμνά πόδια του (φορούσε κοντά παντελονάκια).

       Λίγα λόγια για το «κτήνος» που λεγόταν Σγόντζος....

Η οικογένεια του είχε τρία αγόρια. Ο πατέρας τους διατηρούσε ένα μαγαζάκι δίπλα στου Πασαμήτρου, ενώ ένας από τους γιους του ήταν γεωπόνος και δεν ανακατεύτηκε σ’ αυτά τα εγκλήματα. Από τους άλλους δύο ο ένας δούλευε στο μαγαζάκι σαν πωλητής και ο άλλος έκανε τον «γυρολόγο», γυρνώντας μ’ ένα γαϊδουράκι στα σοκάκια των Σπετσών. Αυτός ο «γυρολόγος» συμμετείχε ενεργά και με ζήλο στα βασανιστήρια των «Πασαμητραίων» που περιέγραψα πριν. Το χέρι αυτού του ανθρωπόμορφου τέρατος κρατούσε τον υποκόπανο του γερμανικού όπλου που έλιωσε το κεφάλι του πατέρα Πασαμήτρου, ενώ με τον ίδιο φρικιαστικό τρόπο σκότωσαν και τον γιο του τον Γιώργο. 

       Ο Στέφος που μου διηγήθηκε αυτά τα γεγονότα, πιστεύοντας στη δικαιοσύνη του Θεού, με απορία μου είπε ότι δυστυχώς ο Θεός όχι μόνον δεν τιμώρησε τον Σγόντζο ώστε να μην «δει προκοπή» και να πεθάνει άσχημα, αλλά αντίθετα και προκοπή είδε και πέθανε σε βαθιά γεράματα.

       Η γυναίκα του Γιώργου Πασαμήτρου μαθαίνοντας ότι βασάνιζαν τον άντρα της και τον πεθερό της, πήρε στην αγκαλιά της το δίχρονο αγοράκι τους και κατέβηκε στο λιμάνι. Βλέποντάς την οι φονιάδες συμπατριώτες της, όρμησαν καταπάνω της βρίζοντας και απειλώντας την. Ευτυχώς μια γυναίκα από την Κουνουπίτσα των Σπετσών (η Κατίνα η κουφή όπως την έλεγαν), όρμησε μέσα στους Γερμανούς και τους φονιάδες και πήρε το παιδί από την αγκαλιά της μάνας. Την ίδια στιγμή, οι Γερμανοί μαζί με τους φονιάδες, «γάζωσαν» το στήθος της γυναίκας του Γιώργου με τα αυτόματα όπλα τους και σύμφωνα με τον Στέφο (αυτόπτη μάρτυρα που μου διηγήθηκε τα γεγονότα), η γυναίκα έπεσε «ανάσκελα» νεκρή στην ακροθαλασσιά με ξεσκισμένα τα στήθια. Το ένα στήθος της ήταν αποκομμένο από το σώμα και κρατιόταν από ένα κομμάτι δέρμα.

           Σαν να μην τους έφτανε αυτό, ένας από τους φονιάδες μπήκε στην θάλασσα και όπως η γυναίκα ήταν νεκρή, αυτό το «κτήνος» της έβγαλε την «κυλότα», μπροστά στα μάτια όλων αυτών που παρακολουθούσαν, διότι εκτός από τους φονιάδες παρευρίσκονταν και πολλοί περίεργοι. Φάνηκε το ωραίο σώμα της, ενώ αυτός διασκέδαζε επιδεικτικά δείχνοντας τα γεννητικά της όργανα. Η Κατίνα η κουφή, παίρνοντας το δίχρονο παιδί στην αγκαλιά της, το γλύτωσε από τους φονιάδες. Το «μάζεψε» στο φτωχικό της και το μεγάλωσε, διότι η οικογένεια Πασαμήτρου είχε πλέον διαλυθεί. Όταν το παιδί έγινε 18 χρονών το πήρε κάποιος μακρινός του συγγενής.

          Όλα τα παραπάνω, εκτός από τον Στέφο Αλεξανδρίδη, τα πληροφορήθηκα και από την Κατίνα την γυναίκα του καπετάν – Τζαβέλλα που παρέμεινε τότε στις Σπέτσες επειδή δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον άντρα της με τον Ε.Λ.Α.Σ. Όταν ο κτηνάνθρωπος και οι όμοιοί του χόρτασαν τα ζωώδη ένστικτά τους με την «απόλαυση» του γυμνού κορμιού μιας γυναίκας που επέπλεε νεκρή στη θάλασσα και αφού είχαν ολοκληρώσει το όργιο των εγκλημάτων με θύματα από την οικογένεια Πασαμήτρου, τους «άνοιξε η όρεξη» πάλι και ήθελαν να συνεχίσουν με άλλα εγκλήματα. Δεν χόρταιναν με τίποτα τα κτήνη!

        Έτσι έφυγαν ουρλιάζοντας σαν αγέλη λύκων (ζητώ συγνώμη από τους λύκους), διότι 50 μέτρα πιο πέρα είχαν 9 κρατούμενους αγωνιστές, ρακένδυτους και βαριά κτυπημένους. Ανάμεσα στους υποψήφιους «μάρτυρες» ήταν ο καπετάν – Λευτεριάς, γδυτός από τη μέση και πάνω, ενώ τα κέρατά του ήταν λιανισμένα από την σαλαχοουρά. (Ίσως να «σφίγγεται το στομάχι» του αναγνώστη από την περιγραφή αυτών των τρομερών σκηνών, αλλά ειλικρινά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αποδοθεί γραπτά αυτή η σκληρή πραγματικότητα).

         Λίγο πιο πέρα, είχαν ήδη στηθεί 9 κρεμάλες που τους «περίμεναν». Οι κτηνάνθρωποι άρχισαν να τους κρεμούν έναν – έναν, με τα χέρια δεμένα πίσω. Από την «απόλαυση» ούρλιαζαν σαν κανίβαλοι. Σκέφτομαι ότι ίσως κάποιος κανίβαλος θα μου «ζητούσε τον λόγο», επειδή τον παρομοίωσα με αυτά τα «ανθρωποειδή». Σίγουρα θα είχε δίκιο!

       Τα 9 παλικάρια μπορεί να κρεμάστηκαν, όμως δεν «πέθαναν». Ζουν και θα ζουν παντοτινά σαν φωτεινά παραδείγματα για τις μέλλουσες γενεές, ενώ κάποιοι δήμιοι από τις Σπέτσες καταδικάστηκαν σε «πραγματικό» θάνατο. Τους καταδίκασε η ίδια η ιστορία και η συνείδηση αυτών που είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι σκουλήκια. Το φοβερό μ’ αυτήν την ιστορία είναι ότι (όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης παρακάτω), οι 8 από τους 9 αναγνώστες μπορεί να θεωρηθούν «τυχεροί», γιατί γλίτωσαν με θάνατο στην κρεμάλα «μια και έξω».

       Κρέμασαν λοιπόν τους 8 και τελευταίος έμεινε ο Θανάσης Κοντοβράκης, φαρμακοποιός από το Κρανίδι. Όταν του «τράβηξαν» την καρέκλα, το σχοινί της κρεμάλας κόπηκε και ο Θανάσης έπεσε στο έδαφος με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Ας σημειωθεί ότι τα σχοινιά ήταν παλιά και φθαρμένα. Διότι στην κατοχή δεν κατασκευάζονταν καινούργια. Είναι γνωστή η διαδικασία της «κρεμάλας», όπου το ανθρώπινο σώμα ευρισκόμενο περίπου ένα μέτρο πάνω από το έδαφος, πέφτει απότομα (μόνο με το βάρος του) όταν κάποιος τραβήξει την καρέκλα, με αποτέλεσμα να κοπεί ο νωτιαίος μυελός και ο θάνατος να είναι ακαριαίος.

                                                                                                                          

          Το φθαρμένο σχοινί δεν άντεξε και έτσι οι δήμιοι ένωσαν με κόμπο τα δύο κομμάτια και ξεκίνησαν για δεύτερη φορά την ίδια ανατριχιαστική διαδικασία. Όμως πάλι το σχοινί έσπασε!

           Σκέφτομαι τώρα ότι αυτά τα «τέρατα» ίσως την προηγούμενη μέρα να έκαναν «μεγάλους σταυρούς» στην εκκλησία και ίσως βλέποντας ότι το σχοινί κόπηκε όχι μία, αλλά δυο φορές, το θεωρούσαν σαν «θεϊκό σημάδι» ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει τελικά να ζήσει. Όμως ήταν τέτοια η λύσσα τους, που «μάζεψαν» κάτι άγρια σκυλιά και ουρλιάζοντας μαζί μ’ αυτά, τα παρότρυναν να ξεσκίσουν τον Θανάση. Τα σκυλιά τρομαγμένα, επιτέθηκαν αλλά δεν μπόρεσαν να τον σκοτώσουν.

           Τότε μια παρέα παιδιών που κοιτούσαν περίεργα (ανάμεσά τους ήταν και ο Στέφος που μου τα διηγήθηκε), έτρεξαν να φέρουν γερά σχοινιά από τα διπλανά καΐκια, ίσως από συμπόνια για τον Κοντοβράκη, ώστε να γλιτώσει, πεθαίνοντας το συντομότερο. Όμως το μαρτύριο του Θανάση έδειχνε να μην έχει τέλος. Και την Τρίτη φορά το σχοινί έσπασε πάλι!

           Τότε ένα άλλο «ανθρωποειδές» από τις Σπέτσες, τον αποτελείωσε, λιώνοντάς του το κεφάλι με το κοντάκι του όπλου που του είχαν δώσει οι κατακτητές Γερμανοί! Έτσι ο άνθρωπος γλίτωσε από τα χειρότερα μαρτύρια που τον περίμεναν. Ας σημειωθεί, ότι αυτοί οι φονιάδες έλεγαν πως ήταν Έλληνες και περήφανοι «εθνικόφρονες». Όμως μόνο την μορφή ανθρώπου είχαν, ενώ στην ψυχή τους ήταν τέρατα. Ανάμεσα στους 9 πατριώτες που κρέμασαν στις Σπέτσες, ήταν και οι Κρανιδιώτες Γιώργος Τσιρτσίκος και Παντελής Ζέρβας, δυο αξιόλογοι και σεμνοί αγωνιστές. Όπως θα δούμε παρακάτω, «τα φοβερά και τρομερά» με τους Σπετσιώτες δεν είχαν τελειωμό.

           Όταν το Φλεβάρη του 1945 ήλθε ο Γκίγκιζας (Μπενάκης) στο Κρανίδι, σαν ανθυπολοχαγός του «Ιερού Λόχου» από την Μέση Ανατολή, μαζί με όλους τους εξοπλισμένους από τους Γερμανούς της επαρχίας Τροιζηνίας και Σπετσών, κύκλωσε το Κρανίδι και συνέλαβε περίπου 250 ανθρώπους. Ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ.

          Μας μετέφεραν στις Σπέτσες, άλλους στο ξενοδοχείο «ΑΘΗΝΑΙΟΝ» και άλλους στο «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟ», επειδή τότε τα ξενοδοχεία τα είχαν μετατρέψει σε φυλακές. Στο «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟ» έμεινα φυλακισμένος με την οικογένειά μου επί δύο μήνες, χωρίς να μας δίνουν φαγητό, ενώ αναγκαζόμαστε να πίνουμε νερό από τη βρύση της τουαλέτας. Τα βράδια σκεπαζόμασταν με μια κουβέρτα που την είχαμε φέρει από το σπίτι μας.

          Στο β όροφο του ξενοδοχείου, στο βάθος, υπήρχε ένα δωμάτιο το οποίο ο Μπενάκης είχε μετατρέψει σε «άντρο» βασανιστηρίων. Σ’ ένα σιδερένιο κρεβάτι χωρίς στρώμα, έδεναν τα πόδια του κρατούμενου και δύο βασανιστές από την «παρέα» του, άρχισαν να κάνουν «φάλαγγα», που ήταν το πιο οδυνηρό μαρτύριο. Μετά άρχιζε το μαστίγωμα με την σαλαχοουρά στα πληγιασμένα πόδια. Εμένα με έδεσαν κατά τον ίδιο τρόπο στο κρεβάτι του «σύγχρόνου Προκρούστη» και υπέφερα τα ίδια βασανιστήρια. Έξω στο δρόμο, ήταν μαζεμένοι πάνω από 200 παρανοϊκοί Σπετσιώτες και ούρλιαζαν «θάνατος, θάνατος σκοτώστε τους».

         Τότε το κτήνος ο Γκίγκιζας, για να χαρούν τα άλλα κτήνη που ήταν από κάτω, έβγαζε στο μπαλκόνι του «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΥ» τον γερό – Βελιώτη, που του είχαν σπάσει το κεφάλι και τα αίματα είχαν πήξει στα γένια του, τα οποία τα είχε «αφήσει» λόγω πένθους, διότι οι Γερμανοί είχαν σκοτώσει τον μοναχογιό του αντάρτη του Ε.Λ.Α.Σ., έξω από το νεκροταφείο της Κοιλάδας.

        Αυτά τα είδα και τα ξέρω από προσωπική μου πείρα. Σ’ ένα δωμάτιο είμαστε στριμωγμένοι 11 κρατούμενοι. Κάθε μέρα οι βασανιστές μας, έπαιρναν δύο νεαρότερους από τους κρατούμενους και κουβαλούσαμε με καρότσια, βότσαλα από την παραλία της «ΑΝΑΡΓΥΡΕΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ», τα οποία μεταφέραμε στο πίσω μέρος της αυλής του «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΥ». Αυτό γινόταν όλη την ημέρα. Οι δοσίλογοι μας έβριζαν «ΕΑΜοβούλγαρους», κρατώντας ακόμα στην πλάτη τους τα όπλα που τους είχαν δώσει οι Γερμανοί.  

        Σε κάποια στιγμή, αγανακτισμένος, είπα στον οπλοφόρο που με συνόδευε και με έβριζε, ότι στο χωριό μου λένε, «η αυγή θε να το δείξει τίνος μάννα θε να λείψει», υπονοώντας με αυτό ότι «θα λογαριαστούμε». Εμείς είμαστε το 70% του Ελληνικού λαού. Αυτοί μας «έβγαλαν» στο βουνό και «λογαριαστήκαμε», δημιουργώντας τον Δημοκρατικό στρατό, με τα γνωστά αποτελέσματα του εμφυλίου. Όταν του το είπα αυτό, με στρίμωξε στον τοίχο με κλωτσιές και μου έβαλε το αυτόματο όπλο στο στήθος, απειλώντας να με σκοτώσει. Ήμουν 20 χρονών παιδί! Ένας από τους φρουρούς (πιο λογικός) επενέβη και του είπε «τι κάνεις εκεί, πας να σκοτώσεις ένα παιδί;» το επώνυμο αυτού του «κτήνους» το έμαθα μετά το 1974, διότι από το 1945 μέχρι τότε ήταν αδύνατο για μένα να πάω σ’ αυτήν την «φωλιά των λύκων» και να ρωτήσω για να μάθω ποιος ήταν και τι απέγινε. Έμαθα ότι ήταν ένα ασήμαντο «ανθρωπάριο», αλλά μπροστάρης σε όλα τα εγκλήματα. Δυστυχώς κανένας από αυτούς τους φονιάδες δεν «πλήρωσε». Αντίθετα «πλήρωσαν» πολύ ακριβά οι πατριώτες της Εθνικής Αντίστασης.

       Πιστεύω ότι οι λίγοι αυτοί Σπετσιώτες που βασάνισαν και δολοφόνησαν, κάνοντας πρωτοφανής αγριότητες και βαρβαρότητες, πρόδωσαν την τίμια και πατριωτική στάση της Μπουμπουλίνας, πρόδωσαν τους αγώνες της στην θάλασσα και την στεριά, όπου με τον πρωτοφανή ηρωισμό της έγινε σύμβολο άξιας γυναίκας, πατριώτισσας, ηρωίδας και μάνας. Υπήρξαν όμως και Σπετσιώτες που τίμησαν την ιστορία του νησιού τους, κρατώντας ακλόνητη πατριωτική στάση κατά την τρομερή αυτή εποχή, όπως η οικογένεια Πασαμήτρου και άλλοι.

      Ένιωσα στο «πετσί» μου τα βασανιστήρια, είδα πολλούς άλλους να βασανίζονται απάνθρωπα, όμως για τις περιπτώσεις που περιγράφω πριν, θα ήθελα ο αναγνώστης να αναρωτηθεί για δύο πράγματα. Αν αυτά τα «κτήνη» διέθεταν έστω και κάποιο ίχνος αισθημάτων και αν τα γραφόμενα είναι αληθινά, διότι είναι πάνω από τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Δυστυχώς όμως υπάρχουν αποδείξεις, όχι μόνον από τα λεγόμενα ανθρώπων που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, αλλά κυρίως από το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, που λέει ότι υπήρξαν «άνθρωποι» που πήραν από τους Γερμανούς όπλα, με τα οποία εκτέλεσαν Έλληνες πατριώτες και συντοπίτες τους.

      Αυτή η προδοσία και μόνο, δείχνει ότι ήταν «κτηνάνθρωποι» και γι αυτόν τον λόγο δεν σταματούσαν πουθενά, κάνοντας πράξεις που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Ας επανέλθουμε στις εκτελέσεις που έκαναν οι αντάρτες στα Δίδυμα. Εκτέλεσαν έναν Κύπριο στην καταγωγή (με το ψευδώνυμο Χάρος). Αυτός ήταν αντάρτης και σε μια μάχη με τους Γερμανούς στο Κολιάκι με χιλιάδες Γερμανούς που είχαν βαρύ οπλισμό, πρόβαλε αντίσταση με μια μικρή ομάδα 80 ανταρτών. Κάτω από την πίεση των Γερμανών (που είχαν υπέρτερες δυνάμεις), η ομάδα οπισθοχώρησε. Ενώ ο Χάρος ήταν ταμπουρωμένος σε ένα ψηλό βράχο, του έπεσε κάτω το αυτόματο. Θεώρησε αδύνατο να κατέβει να το πάρει διότι κινδύνευε να σκοτωθεί. Γι αυτό γύρισε στα Δίδυμα χωρίς το αυτόματο που το εγκατέλειψε στο πεδίο της μάχης. Όταν τον ρώτησε ο λοχαγός τι έγινε το αυτόματο και ο «Χάρος» του εξήγησε, διέταξε αμέσως δύο αντάρτες να τον πάνε έξω από το χωριό και να τον εκτελέσουν χωρίς καν Ανταρτοδικείο, διότι ήταν θέμα παραβίασης του όρκου του Ε.Λ.Α.Σ.

        Η περίπτωση του Χάρου, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μοιάζει με την περίπτωση της εκτέλεσης του Διάκου, που ήταν θέμα παραβίασης όρκου και λιποταξίας. Ο δεύτερος αντάρτης που εκτέλεσαν, λεγόταν Λιμνιάτης από τα χωριά του Άργους και η ιστορία έχει άμεση σχέση με μια πόρνη από το Ναύπλιο. Αυτή είχε καταδώσει στους Γερμανούς, πολλούς ΕΠΟΝίτες που τους είχε πελάτες. Συνήθως πολλοί οπλοφορούσαν και ίσως συχνά να είχαν πάνω τους διάφορες προκηρύξεις. Η «κυρία» αυτή, αντί να αδιαφορήσει, τους κατέδιδε στους Γερμανούς ή στους συνεργάτες τους τούς «τσολιάδες». Έγινε αιτία να εκτελεσθούν πολλοί αγωνιστές.

       Η ΟΠΛΑ την συνέλαβε, την μετέφερε στα Δίδυμα και εκεί την καταδίκασαν σε θάνατο. Ανέθεσαν στον Λιμνιάτη να την εκτελέσει, αλλά αυτή τον «ξελόγιασε» και αφού έκαναν έρωτα, αυτός την άφησε ελεύθερη. Η πόρνη παίρνοντας τον δρόμο για τα Ίρια και περνώντας από το Αμπέρτι, συναντήθηκε με μια ομάδα ανταρτών. Ένας αντάρτης την γνώρισε και έτσι την συνέλαβαν και την οδήγησαν στον λοχαγό τους στα Δίδυμα. Εκεί ο λοχαγός διαπίστωσε την πράξη του Λιμνιάτη και βάσει του όρκου του Ε.Λ.Α.Σ. τον καταδίκασε σε θάνατο. Αυτός δέχτηκε την εκτέλεση μετανοιωμένος, με την παράκληση να σταθεί μόνος του γονατιστός στο λάκκο που θα τον έθαβαν και να τον εκτελέσουν με μια σφαίρα στο κεφάλι. Έτσι και έγινε!

       Άλλη εκτέλεση των ανταρτών στο Κρανίδι είναι αυτή του Παντελή Φασιλή. Στοιχεία μας δίνει ο Μήτσος Μαχαίρας. Ερχόμενοι οι Γερμανοί στο Κρανίδι και υποχωρώντας οι αντάρτες, ακούστηκαν πυροβολισμοί πολεμικών όπλων στον Άγιο Παντελέημονα. Φάνηκε εκ των υστέρων, ότι όταν μια διμοιρία με επικεφαλής τον Τάσο τον Βάθη είδε έναν σφαγμένο αντάρτη, πυροβολούσαν στον αέρα για εκφοβισμό (με εντολή του Βάθη). Τότε απέναντι στην «πλεύρα» του Αγίου Παντελέημονα, εμφανίστηκαν οι δύο αδελφοί του Φασιλή (ή Τσέλου) οπλοφορώντας. Βλέποντάς τους οι αντάρτες, συνέλαβαν ομήρους τον Μήτσο τον Μαχαίρα και τον Παντελή τον Φασιλή οι οποίοι βοσκούσαν τα πρόβατά τους, χωρίς να ξέρουν ότι ο Παντελής ήταν αδελφός των δύο οπλοφόρων (του Βασίλη και του Πέτρου). Τους πήραν μαζί τους μέχρι την Κορακιά, τους έβαλαν στα πλοία και περνώντας απέναντι στο Λεωνίδιο ανέβηκαν στον Πάρνωνα. Εκεί ο Μαχαίρας αποφάσισε και προσχώρησε στις τάξεις του Ε.Λ.Α.Σ. , ένοπλος.

      Αλλά σύμφωνα με πληροφορίες των ανταρτών από το Κρανίδι, τα δύο αδέλφια του Παντελή είχαν εξοπλιστεί από τους Γερμανούς, έπαιρναν μέρος σε συλλήψεις και βασανισμούς Κρανιδιωτών και συμμετείχαν στην εκτέλεση (με κρεμάλα) του Κακαβούτη και του Στρατάκου στην πάνω πλατεία του Κρανιδίου. Όλα αυτά τα έμαθαν οι αντάρτες και με ένα πρόχειρο Ανταρτοδικείο, δίκασαν τον Παντελή σε θάνατο για αντίποινα. Ήταν κρίμα, γιατί ο Παντελής ξεχώριζε πάρα πολύ από τα αδέλφια του, ήταν ένα φιλήσυχο και καλό παιδί και ήταν κρίμα να πληρώσει για τα εγκλήματα των δικών του ανθρώπων. Άγρια χρόνια, αλλά ουσιαστικά και απαραίτητα για την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Διότι η επανάσταση δεν γίνεται με «συγχωροχάρτια».

      Όλα αυτά για την αληθινή ιστορία της Εθνικής Αντίστασης στην επαρχία μας, με τα θετικά και τα αρνητικά, που πάντα συμβαίνουν μέσα στο λαό και την επανάσταση, προπάντων σε αυτές τις ανώμαλες εποχές.  Στις επόμενες σελίδες θα δούμε και άλλες αγριότητες, προσδοκίες και αντεθνικές πράξεις κάποιων συνανθρώπων μας. Είχαν την ατιμία και την δειλία να παραδίδουν τους αγωνιστές στους Γερμανούς κατακτητές. Αφού οι ίδιοι άνανδρα τους βασάνιζαν δεμένους, άφηναν τους Γερμανούς να τους εκτελέσουν.

      Θέλοντας να τιμήσω την μνήμη δυο Κρανιδιωτών, του Γιάννη Φαρασόπουλου και του Τάσου Μπάζου (τα ονόματα τους είναι στην κατάσταση θυμάτων πολέμου) γράφω εν συντομία κάποια στοιχεία για την προσωπική τους ιστορία και το τραγικό τέλος τους.

      Ο Φαρασόπουλος ήταν κομμουνιστής και τον είχαν στείλει εξορία από το 1945. Μας τον έφεραν στην Μακρόνησο (το 1948) από την Ικαρία όπου ήταν εξόριστος, μαζί με 400 περίπου συντρόφους, με σκοπό να τους ντύσουν φαντάρους. Μόλις βγήκαν έξω από ένα αρματαγωγό πλοίο, τους «υποδέχθηκαν» 100 περίπου «Αλφαμίτες» με ρόπαλα και τους έδερναν όλη την ημέρα. Γέμισε το αναρρωτήριο από λιπόθυμους ανθρώπους με σπασμένα χέρια και πόδια. Πολλούς τους κατέβασαν στις σκηνές για πρώτες βοήθειες, διότι δεν χωρούσε το αναρρωτήριο. Ο Φαρασόπουλος ήταν ένας νέος Κρανιδιώτης, που φοιτούσε στο τμήμα πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου. Άριστος φοιτητής, λογοτέχνης και καλλιγράφος. Στην εξορία εξέδιδε μία εβδομαδιαία χειρόγραφη εφημερίδα με θαυμάσια πολιτικά θέματα. Ο γραφικός του χαρακτήρας ήταν πεντακάθαρος σαν τα γράμματα του τυπογραφείου.

       Από το ξύλο του έσπασαν το δεξί χέρι και τον έβαλαν σε μια σκηνή. Εκεί με πρώτη ευκαιρία τον επισκέφθηκα και με δάκρια στα μάτια, μου είπε ότι αναγκάστηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας διότι δεν άντεξε το ξύλο και την βαρβαρότητα των κτηνανθρώπων. Τα παρακάτω δείχνουν τον ακέραιο χαρακτήρα του Γιάννη Φαρασόπουλου. Είχε ένα πατέρα μπογιατζή και ήταν μοναχογιός ανάμεσα σε 4 αδελφές. Η μάνα του ήταν μια άξια γυναίκα, πηγαινοερχόταν στα χωριά (Φούρνους, Δίδυμα) και πουλώντας διάφορα ψιλικά, τα περισσότερα τα αντάλλασε με κότες, αυγά και άλλα τρόφιμα, τα οποία πουλούσε στο Κρανίδι, κερδίζοντας λίγα χρήματα για να ταΐσει τα παιδιά της. Μετά τις 18-8-1949 που τελείωσε ο εμφύλιος στην Ελλάδα, σε όσους παίζαμε στο θέατρο μας έδιναν άδειες και πηγαίναμε στην Αθήνα. Τότε γενικώς ήταν εύκολες οι άδειες διότι οι διοικητές από την τροφοδοσία κέρδιζαν αρκετά χρήματα, και λείποντας αρκετοί με άδειες γλίτωναν τρόφιμα, ροφήματα, τσιγάρα κλπ. Ας σημειωθεί ότι τον Τζανετάτο, διοικητή του Β τάγματος της Μακρονήσου, τον έπιασαν με ένα καΐκι γεμάτο ρύζια, ζάχαρη, καφέδες κλπ.

         Εγώ έπαιρνα εύκολα άδειες, διότι εκτός από το θέατρο, έπαιζα κιθάρα στη «μαντολινάτα» (με 27 όργανα και 45 άνδρες χορωδία).

           Πηγαίνοντας μια μέρα με άδεια για την Αθήνα, πέρασα από το Λαύριο και είδα τον Γιάννη Φαρασόπουλο που λόγω της μόρφωσής του τον είχαν στείλει εκεί σιτιστή στο στρατόπεδο. Στο Α τάγμα είχα ένα φίλο που μου έλεγε, ότι τα «Δ.Α.Φ.Υ.» των στρατιωτών (στα οποία αναφέρονταν σε μια ειδική κατάσταση, όλα τα είδη ρουχισμού του κάθε στρατιώτη, κάθε αλλαγή, ρούχων, παπουτσιών κλπ) είχαν ένα κόκκινο κύκλο με ένα Χ στη μέση, που έδειχνε ότι το είδος αυτό του στρατιώτη εθεωρείτο «απωλεσθέν», κάθε τέτοιο έγγραφο ήταν γεμάτο από τέτοια κόκκινα Χ και έτσι είχαν στις αποθήκες γεμάτες με καινούργια είδη που αντικατέστησαν τα δήθεν «απωλεσθέντα». Αυτά τα πουλούσαν παράνομα στην αγορά. Αυτά μου τα έλεγε ο φίλος μου στο Α τάγμα και ρώτησα τον Γιάννη, αν είδε αυτός το ίδιο πράγμα στα Δ.Α.Φ.Υ. των στρατιωτών της μονάδας του. με αηδία μου είπε «εδώ είναι όργιο καταχρήσεων και κλεψιών, πολλά ονόματα έχουν σβήσει, καθώς και κουβέρτες, χλαίνες, παπούτσια και άλλα με την γνωστή κόκκινη κουλούρα, και το «Χ».

        Τον ρώτησα αν μπορεί να τα πάρει, και μου είπε «μπορώ όσα θέλω». Τότε εγώ του ζήτησα ένα μεγάλο σάκκο στρογγυλό, τον άνοιξα και του λέω «ρίξε μέσα να τον γεμίσουμε». Αυτός δίσταζε, διότι το θεωρούσε κλεψιά και ατιμία και παράλληλα φοβόταν πως θα τα «περνάγαμε» από την πύλη που εφρουρείτο συνεχώς. Στην άρνησή του του αντέταξα ότι «η μάνα σου πηγαίνει με τα πόδια στα Δίδυμα για ένα μικρό κέρδος και εσύ κρατάς αυτά για τους κλέφτες για να κλέβουν περισσότερα;». Επέμενα και γεμίσαμε το σάκκο με καινούργια παπούτσια, χλαίνες και κάτι ωραία καραβόπανα για στρώματα. Φεύγοντας με τον σάκκο στην πλάτη μου, του είπα έλα μαζί να περάσουμε από την πύλη τάχα κουβεντιάζοντας. Αναγκάστηκε να δεχθεί με το ζόρι και πλησιάζοντας τον σκοπό ήταν κατάχλωμος. Ευτυχώς ο σκοπός με ήξερε από το θέατρο του 4^ου λόχου Μακρονήσου, χαιρετηθήκαμε γελώντας σαν νέοι με υπονοούμενα για τα «ωραία» της Αθήνας, λέγοντάς μου «καλό ταξίδι» κλπ.

        Έχοντας στην πλάτη μου τον σάκκο, φθάσαμε στο λεωφορείο όπου τον έβαλα στο πίσω κάθισμα. Από το τέρμα στην πλατεία Βάθης, με τον σάκκο στην πλάτη μου πήρα τον «ηλεκτρικό» για Πειραιά. Τον σάκκο τον άφησα σε κάποιο συγγενικό σπίτι του Γιάννη στα Ταμπούρια. Ο Γιάννης ήταν πολύ τίμιος άνθρωπος, με αρχές και πολλές γνώσεις. Ο θάνατός του σε ανατροπή αυτοκινήτου ήταν μεγάλη απώλεια για τον τόπο μας. Και τώρα λίγα λόγια για τον αγωνιστή Τάσο Μπάζο.

        Ο Τάσος Μπάζος ήταν από τους πρώτους που οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ. και στην συνέχεια στον ένοπλο Ε.Λ.Α.Σ. Άνθρωπος ήρεμος, με σωστές αρχές, με θάρρος, πίστη για τη λευτεριά της πατρίδας, παρόλο που ήταν παντρεμένος και είχε πολυμελή οικογένεια. Μετά την Βάρκιζα τον συνέλαβαν ο Μπενάκης και οι όμοιοί του, τον οδήγησαν στα κρατητήρια στου «Μουτζαρέλη» στο Κρανίδι όπου ήταν το αρχηγείο αυτού του τέρατος. Ο Μπενάκης πολλές φορές βασάνιζε μόνος γιατί ήθελε να απολαμβάνει τα «έργα» του, βλέποντας το θύμα του να κλαίει και μες τον πόνο να τον παρακαλεί να σταματήσει. Μαζί με άλλους Κρανιδιώτες τον βασάνιζαν ολόκληρη εβδομάδα μέρα – νύχτα. Αυτός ο παρανοϊκός και οι «συμμορίτες» του (που δυστυχώς ήταν όλοι Κρανιδιώτες και εξοπλισμένοι από τους κατακτητές), δεν νοιάζονταν που τον χτυπούσαν με κλωτσιές σε διάφορα μέρη του σώματος ενώ ο ίδιος τον χτυπούσε με κλωτσιές στο κεφάλι. Αυτό έγινε τον Μάρτη του 1945.

       Τον κράτησαν λίγους μήνες και τον άφησαν να πάει στο σπίτι του, αφού είχαν υποχωρήσει κάπως οι μώλωπες στο σώμα του. όμως το 1949 άρχισε να πονάει στο κεφάλι, και επεδείχθη από εξετάσεις των γιατρών ότι τα κτυπήματα στο κεφάλι του προκάλεσαν όγκο που εξελίχθηκε σε κακοήθη. Υπέφερε πολλούς πόνους για ενάμιση χρόνο περίπου. Την άνοιξη του 1950 που «βγήκα» από την Μακρόνησο, τον επισκέφθηκα πολλές φορές και τον παρηγορούσα σαν σύντροφο, υποδεικνύοντάς του να κάνει υπομονή και να ελπίζει. Πονούσε πάρα πολύ, του έδινα κουράγιο παρόλο που οι γιατροί ήταν σίγουροι για τον θάνατό του. Πέθανε το Μεγάλο Σάββατο αφήνοντας πίσω του μια νέα και άγια γυναίκα, πέντε κόρες και ένα γιο.

       Υπέφερε φρικτά όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και πεθαίνοντας το Μεγάλο Σάββατο, την Κυριακή του Πάσχα έπρεπε να τον θάψουν. Όλα αυτά τα παρακολουθούσα από κοντά, γιατί έμενε κοντά στην γειτονιά μου και πληροφορήθηκα ότι οι παπάδες δεν πήγαιναν να τον κηδέψουν, διότι επικρατούσε η φήμη ότι δεν θα πληρώνονταν, αλλά και από το μίσος τους κατά της Εθνικής Αντίστασης και των αντιστασιακών. Από τους πέντε παπάδες, οι τρεις ήταν ένθερμοι υποστηρικτές των Γερμανών και ένας από αυτούς τους υποδέχθηκε στην είσοδο του Κρανιδίου (στο δρόμο της Ερμιόνης) με λευκές σημαίες και λουλούδια, ενώ οι άλλοι δύο ήταν «δήθεν» αδιάφοροι. Αλλά την ημέρα του Πάσχα, ημέρα της ανάστασης του Χριστού και ημέρα αγάπης για τους Χριστιανούς, αυτοί αρνήθηκαν να τον θάψουν. Ευτυχώς πήραν πρωτοβουλία (προς τιμήν τους) διάφορες κυρίες της Χριστιανικής αδελφότητας με επικεφαλής την κυρία Μαρία Φωστίνη, αδελφή του Δεσπότη Παντελέημονα. Συγκέντρωσαν κάποια χρήματα και κήδεψαν αυτόν τον άνθρωπο που «έφυγε» σε ηλικία μόλις 42 χρόνων αφήνοντας πίσω του, μια νέα γυναίκα φτωχή, και έξι παιδιά να τα μεγαλώσει και να τα μορφώσει μόνη της. Αυτή η «Ηρωίδα», εργαζόμενη σκληρά στα ξένα, τα κατάφερε, μόρφωσε καλά τα παιδιά της όμως και αυτή πέθανε νέα από τα βάσανα. Αυτός ήταν ο αγωνιστής Τάσος Μπάζος, που ξεπέρασε τα μαρτύρια και τους εξευτελισμούς του Χριστού.

        Στο τέλος του κεφαλαίου αυτού θα ήθελα να αναφερθώ εκτενώς σε μια σημαντική οικογένεια των Διδύμων, την οικογένεια Παπαντωνίου και ειδικότερα στον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιώργο Παπαντωνίου που κατακρεουργήθηκε άγρια στο Κάτω Φανάρι από ντόπιους προδότες και φονιάδες. Κατ’ αρχήν θέλω να ευχαριστήσω θερμά την Γιάννα – Παιδούση – Παπαντωνίου για την ευγενική προσφορά των γραπτών που αφορούν στην οικογένειά της. Πριν παραθέσω αυτούσια τα γραφόμενά της, θέλω μέσα απ’ αυτό το βιβλίο να τιμήσω την μνήμη του αδελφού της.  Η προσωπική ιστορική της διαδρομή και η μεγάλη λογοτεχνική της αξία τιμά το βιβλίο αυτό, που σκοπός του είναι να φωτίσει όσο περισσότερο μπορεί την ιστορική αλήθεια. Γι’ αυτό και αναφέρω το συγγραφικό έργο της Γεωργίας Παπαντωνίου, που με την πένα της προσέφερε στην λογοτεχνία και κυρίως στην ιδιαίτερη πατρίδα της με την εξιδικευμένη ενασχόληση της σε ότι αφορά την Αρβανίτικη γλώσσα. Λίγα λόγια γι’ αυτήν την περήφανη και αξιολογώτατη οικογένεια Παπαντωνίου από τα Δίδυμα.

          Την οικογένειά της την γνώρισα στην κατοχή και στην Εθνική Αντίσταση. Είχε τέσσερα κορίτσια και (πρώτη είναι η Γεωργία) και δύο αγόρια. Η Γεωργία σπούδαζε φιλολογία, ενώ διέθετε και φυσικό λογοτεχνικό χάρισμα. Γνώρισα και τα δύο αδέλφια, τον Γιώργο και τον Παντελή. Με τον Παντελή είχαμε περίπου την ίδια ηλικία. Η οικογένεια Παπαντωνίου συμμετείχε στην Αντίσταση με πρωτοπόρο την Γεωργία. Τις αδελφές της, τις γνώρισα σαν ΕΠΟΝίτισσες με μεγάλη προσφορά στην προώθηση των εφοδίων του Ε.Λ.Α.Ν. προς την Γκούρα. Η Γεωργία μαζί με άλλους φοιτητές δημιούργησαν στα Δίδυμα μια αξιόλογη θεατρική ομάδα. Με επιλεγμένα έργα, έκαναν εύθυμες βραδιές για τα νιάτα που διασκέδαζαν και χαίρονταν την λευτεριά τους. Αυτόν τον πολιτισμό δεν τον δέχονταν οι συγχωριανοί και με πρώτη ευκαιρία, όταν ήλθαν οι Γερμανοί έδειξαν το απάνθρωπο μίσος τους, με καταδόσεις και σκληρές δολοφονίες. Αυτά τα «ανθρωπάκια» υπηρετώντας τον κατακτητή, κούρεψαν γυναίκες και σκότωσαν τον 75χρονο γέρο Βελιώτη με ξυλοδαρμό.

        Οι αγριότητες ξεκίνησαν στις 3 Ιουνίου του 1944, όταν ήλθαν οι Γερμανοί. Όμως η μεγάλη τους φονική δραστηριότητα κορυφώθηκε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, όταν στο χωριό έδρευε μία συμμορία παρακρατικών με αρχηγό τον παρανοϊκό Γκίγκιζα από το Κρανίδι. Είχαν συλλάβει πάνω από 200 άτομα, μας είχαν στείλει στις Σπέτσες (γράφω σε άλλη σελίδα του βιβλίου) και εκεί μας έφεραν συγκρατούμενες τις τρεις αδελφές Παπαντωνίου. Ευτυχώς η Γεωργία γλίτωσε, διότι κρυβόταν στην Αθήνα. Θέλω να τονίσω ότι η οικογένεια του γιατρού Παπαντωνίου δεν ήταν μόνο μορφωμένη για την εποχή αλλά και αρκετά ευπαρουσίαστη, προπάντων η Γεωργία που ήταν από τις πιο όμορφες κοπέλες της εποχής, σε σύγκριση με τις αγρότισσες που δούλευαν στα χωράφια, σπέρνοντας θερίζοντας κλπ. φορώντας «τσεμπέρι» για τον ήλιο, δεν είχαν την επιδερμίδα των κοριτσιών που ζούσαν στα σπίτια. Η Γεωργία και οι αδελφές της, σαν κόρες του γιατρού ήταν κάπως διαφορετικές. Γι αυτό οι καθυστερημένοι και κοινωνικά αμόρφωτοι αυτής της εποχής, ξέσπασαν κατά της οικογένειάς τους, τους έκαναν δύσκολη την ζωή, τους βασάνισαν και έτσι πλήρωσε αυτή η οικογένεια την διαφορετικότητά της και τους αγώνες της, αφού ξέσπασε πάνω της το μίσος αυτών των κοινωνικά καθυστερημένων στοιχείων.

        Το πιο περίεργο είναι, ότι μεταξύ των παρακρατικών του Γκίγκιζα, ήταν και μία γυναίκα η οποία κατηύθυνε τις διώξεις κατά της οικογένειας με μεγάλο μίσος και κακία, κάνοντας δήθεν «ταξικό αγώνα» και με δικαιολογία τον πατριωτισμό της. Έπαιρνε μέρος σε διάφορες επιδρομές της ληστοσυμμορίας, όπως στον ξυλοδαρμό του Βελιώτη και της «Μπαρμπαμαριγώς». Μπήκαν στο σπίτι αυτής της γριούλας (αδελφής του μουσικού Λάσκου) την χτύπησαν τόσο πολύ που φεύγοντας την άφησαν αναίσθητη. Μαζεύτηκαν οι γειτόνισσες, την περιποιήθηκαν και την έβαλαν στο κρεβάτι, αλλά μετά από 20 μέρες πέθανε χωρίς να βρεθούν ποτέ οι φονιάδες της. Στο σπίτι των τριών κοριτσιών Παπαντωνίου (έμεναν στο περιβόλι), γνωστός παρακρατικός έριξε μια χειροβομβίδα στην αυλή. Παρακρατικοί κούρεψαν και έδειραν μέχρι αναισθησίας την Τούλα Αντωνοπούλου. Κάποια άλλη φορά, με μπροστάρισσα την «φόνισσα» που περιέγραψα πριν, οι παρακρατικοί του Μπενάκη έστησαν καρτέρι στα «Παπούλια» και συνέλαβαν την αδελφή του Μιχάλη Παπαγιανόπουλου, η οποία περνούσε από εκεί υποχρεωτικά για να πάει στην Ερμιόνη για να μπει στο βαπόρι και να σωθεί. Την έδειραν, την κούρεψαν, και την εγκατέλειψαν με σπασμένα τα δυο της χέρια. Αυτό το μικρό χωριό (τα Δίδυμα) είχε 21 νεκρούς, θύματα των Γερμανών, όπως γράφω αναλυτικά στο βιβλίο «ΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ». Αυτή την πρωτόγονη βαρβαρότητα, την έζησε η αξιόλογη οικογένεια του γιατρού Παπαντωνίου, από κάποιους αμόρφωτους και βάρβαρους συγχωριανούς της, ενώ κανένας τους δεν πλήρωσε για τα εγκλήματα του.

      Ακολουθούν τα γραφόμενα της Γιάννας – Παιδούση – Παπαντωνίου σχετικά με την οικογένεια της.    

« Ο γιατρός Απόστολος Παπαντωνίου και η γυναίκα του Χρυσούλα Μπέκου είχαν έξι παιδιά, δύο γιους και τέσσερις κόρες. Ο γιατρός έφυγε από τη ζωή τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη του 1942 σε ηλικία μόλις 52 χρόνων. Τη θέση του μέσα στην οικογένεια πήρε άξια η γυναίκα του με βοηθό της τον μεγαλύτερο γιο της, τον Γιώργο. Η Ιταλογερμανική κατοχή έπληξε και την οικογένεια του γιατρού, όπως και την κάθε Ελληνική οικογένεια. Η μητέρα Χρυσούλα προσηλωμένη στις εντολές του συζύγου της επιδόθηκε σε δύσκολο αγώνα να σπουδάσει τα παιδιά της. Αλλά η εχθρική κατοχή, που βρήκε όλα τα παιδιά στα σχολεία τους, ανάγκασε τη μητέρα να μαζέψει τα παιδιά της στο σπίτι της, ώσπου να περάσει ο δύσκολος καιρός. Η κατάσταση ήταν υποφερτή, η οικογένεια δεν στερήθηκε το ψωμί χάρη στις φροντίδες της μητέρας. Έτσι ήταν η κατάσταση όταν έφτασαν τα πρώτα μηνύματα της Εθνικής Αντίστασης. Η πρώτη κόρη Γεωργία δεν εδίστασε, οργανώθηκε αμέσως έχοντας κοντά της και τις τρεις μικρότερες αδερφές της, την Αναστασία, την Αδαμαντία και την Ελένη. Ο μεγάλος αδερφός, ο Γιώργος, μοίρασε τον εαυτό του ανάμεσα στα οικογενειακά βάρη και την Εθνική Αντίσταση και όταν του ζητήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Αντίσταση στην περιοχή της Τροιζηνίας από το πόστο του καθοδηγητή της Ε.Π.Ο.Ν., υπάκουσε. Αλλά με κάθε ευκαιρία γύριζε στο σπίτι για να βοηθήσει την μητέρα, να δει τις αδερφές του και τον μικρό αδερφό του, τον Παντελή. Αυτό κράτησε ως τον Ιούνιο του 1944, όταν μια μικρή Γερμανική δύναμη από πολλούς «ταγματασφαλίτες» έκαναν εκκαθαριστική επιχείρηση στην Ερμιονίδα και στην όμορφη Τροιζηνία. Η ντόπια αντίδραση πανηγύριζε. Οι «ταγματασφαλίτες» αφοσιωμένα εκτελεστικά όργανα των Γερμανών, προβαίνανε σε εκτελέσεις χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα.

       Ο Γιώργος περέμεινε στην Τροιζηνία μαζί με έξι άλλους ΕΠΟΝίτες, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια, που ακολούθησαν μία αντάρτικη δύναμη σε ορεινή περιοχή της Τροιζηνίας και έτσι δεν ήρθαν σε επαφή με τον εχθρό. Και όταν οι εχθρικές δυνάμεις υπεχώρησαν προς τα νώτα της Ερμιονίδας, τότε στην Τροιζηνία θριάμβευσε η ντόπια αντίδραση. Με την εχθρική υποχώρηση, δόθηκε εντολή από την αντάρτικη διοίκηση να επιστρέψουν όλοι στις βάσεις τους. ο Γιώργος πήρε το προσωπικό του ΕΠΟΝίτικου γραφείου της Τροιζηνίας και κατέβηκε στο χώριο Κάτω Φανάρι, όπου ήταν η βάση του. ο Γιώργος ήταν πολύ αγαπητός σε όλη την περιοχή. Σε όποιο χωριό πήγαινε οι χωριανοί μαζεύονταν γύρω του και τον άκουγαν να τους μιλάει για τα δικά τους ενδιαφέροντα και για τα καθημερινά προβλήματά τους. Τον έλεγαν «ο Γιώργος το παιδί του γιατρού μας», γιατί δεν μπορούσαν να ξεχάσουν τον πατέρα του Γιώργου, που αψηφούσε χειμώνες και λιοπύρια και πήγαινε στα χωριά τους, όπου υπήρχε άρρωστος. Αλλά η ντόπια αντίδραση αγρυπνούσε. Συμβούλια και διαβούλια κρυφά για το πώς θα εξολοθρεύσουν όλο το προσωπικό του γραφείου της Ε.Π.Ο.Ν. «Και έλαβαν βουλή οι άνομοι» μιας και δεν τους είχαν στείλει ακόμα όπλα, να χρησιμοποιήσουν τα μαχαίρια τους. Ενώ παράλληλα ζήτησαν από το Γιώργο να τους μιλήσει να ξαναοργανωθούν, να τους ενθαρρύνει. Και στήσανε τραπέζι γιορτινό στην αυλή της εκκλησίας του χωριού του Αγίου Χαράλαμπου. Ο Γιώργος στο μεταξύ οδοιπορώντας μέσα από βουνά έφτασε κρυφά στα Δίδυμα. Ήθελε να συναντήσει το θείο του, αδερφό του πατέρα του και να τον συμβουλευτεί. Βρήκε τρόπο και ειδοποίησε το θείο του, αλλά αυτός του παράγγειλε «όπως έστρωσε να κοιμηθεί». Γυρίζοντας ο Γιώργος προς την Τροιζηνία, συνάντησε πάνω στο Μεγαλοβούνι (το όρος Δίδυμα) έναν βοσκό μακρινό συγγενή του. του έδωσε νερό ο βοσκός και προσπάθησε να τον πείσει να μείνει μαζί του στο βουνό. Ο Γιώργος σκέφτηκε τους συντρόφους του και συνέχισε την πορεία του. Έφτασε στο Κάτω Φανάρι και πήγε στο σπίτι που φιλοξενιόταν. Εκεί η νοικοκυρά, μακρινή συγγενής μας και αυτή, προσπάθησε να τον πείσει να μην πάει στο τραπέζι που ετοίμαζαν. Η μυρωδιά του αίματος είχε απλωθεί πάνω από το χωριό. Η γυναίκα προσπάθησε αλλά μάταια. Ο Γιώργος της είπε «εκεί κάτω βρίσκονται έξι παιδιά, οι σύντροφοί μου, δεν μπορώ να τους αφήσω». Τη χαιρέτησε και έφυγε και πήγε στο τραπέζι του θανάτου. Εκεί γύρω η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυριώτικη. Κανένα σημάδι δεν έδειχνε τον ερχομό του θανάτου. Μια στιγμή φώναξαν, ιδιαίτερα το Γιώργο και του είπαν «σήκω και φύγε». Ήταν η ώρα που ο Γιώργος κατάλαβε το βάθος του μίσους που είχε θρέψει στις ψυχές των απλών ανθρώπων του χωριού η ντόπια αντίδραση. Και τους απάντησε «Εσείς με καλέσατε, δεν ήρθα μόνος». Του ξαναείπαν «σήκω και φύγε». Και τους ανταπάντησε «σύμφωνοι, παίρνω τα παιδιά και φεύγω». «Όχι» του είπαν κοφτά «θα φύγεις μόνος». «Δεν ήρθα μόνος και μόνος δεν φεύγω» τους αποκρίθηκε κι έμεινε κοντά στους συντρόφους του. σε λίγο το λόγο πήραν τα μαχαίρια. Πέντε παλληκαράκια και δυο κοπελίτσες σφάχτηκαν σαν τα αρνιά του Πάσχα. Έμειναν νεκρά εκεί στον τόπο της εκτέλεσης, μόνα στην αυλή του Αγίου Χαράλαμπου ως τα χαράματα που μερικοί χωριανοί πήγανε και τα σβάρνισαν σε μια αρκετή απόσταση, όπου υπήρχε ένας ασβεστόλακκος. Τα σώριασαν το ένα πάνω στο άλλο, ο παπάς του χωριού κοιμότανε. Έμειναν χρόνια στον ασβεστόλακκο, ώσπου ο ιδιοκτήτης του χωραφιού που ήταν ο ασβεστόλακκος, τώρα τα τελευταία χρόνια (εξήντα χρόνια λογαριάζω) έβαλε μια μπουλντόζα, ανέσκαψε το λάκκο, θρυμμάτισε τα οστά και τα σκόρπισε στο χωράφι του για λίπασμα. Και τούτο για να μη μείνει σημάδι να τους θυμίζει το έγκλημά τους, ούτε στους επιζώντες, ούτε στους απογόνους τους. Και κανένας τους δεν σκέφτηκε πως εκεί στην αυλή του Αγίου Χαράλαμπου ζει και σπαρταράει αιώνια το αγνό αίμα εφτά θυσιασμένων παιδιών, εφτά μαρτύρων της Εθνικής Αντίστασης. Ποια ήταν τα παιδιά αυτά ποτέ δε μαθεύτηκε. Στην αρχή λέγανε πως ήσαν ξένοι, όμως εξήντα χρόνων έρευνα έδειξε ότι το ένα από τα κορίτσια ήταν η Δήμητρα Λαμπροπούλου, γέννημα – θρέμμα του Κάτω Φαναριού. Ύστερα λέγανε πως ήτανε Ρώσοι κι όταν τους ρώτησα αν μιλούσαν Ελληνικά απάντησαν «ναι μιλούσαν Ελληνικά». «Κι αν ήσαν Ρώσοι έπρεπε να τους σφάξετε;» Με αμηχανία απαντούν, χάνουν τα λόγια τους, «ε τότε έτσι ήταν τα μυαλά μας». Τώρα την ευθύνη την ρίχνουν σε κάποιον «Ρούντο» και λένε πως αυτός ήταν ο αρχιφονιάς. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε κάνει κι άλλα φονικά, έμπαινε στη φυλακή και σε λίγο έβγαινε. Μαζί του ήτανε και μια Κατερίνα Γουβίταινα, ήτανε κι ένας νεαρός Καραγιάννης. Τα ρίξανε όλα σε ένα φουκαρά, Ψυχογιό λεγόμενο, που δικάστηκε κι έκανε κάμποσα χρόνια στη φυλακή. Αλλά και στη δίκη και στη φυλακή και ύστερα όπου στεκόταν έλεγε «δεν είμαι εγώ, δεν έκανα εγώ τέτοιο πράγμα». Για τον «Ρούντο» λένε πως όταν θα πέθαινε κάλεσε τον παπά και εξομολογήθηκε το πολλαπλό έγκλημά του. Όσο για την διπλορφανεμένη οικογένεια του γιατρού Παπαντωνίου και του γιου του Γιώργου, πλήρωσε και αυτή με τη σειρά της τον αγώνα της για την απελευθέρωση. Η Γεωργία στη διάρκεια της εκκαθαριστικής επιχείρησης συνελήφθη από τον γκεσταπίτη Παναγιώτη Κουλάκο, από την Πάνιτσα της Μάνης. Οδηγήθηκε σε Γερμανό ανακριτή. Κάτι είπαν μεταξύ τους οι δυο τους στα Γερμανικά και ο Κουλάκος πήρε το κορίτσι και το πήγε στο σπίτι του. Όταν είδαν αυτό οι αντιδραστικοί που είχαν πρωτοστατήσει για την σύλληψή του δεν ξέρανε πώς να το εξηγήσουν, αλλά δειλιάσανε και καλούσαν τον Κουλάκο σε τραπέζια. Αυτός δεν πήγε σε κανένα. Τα είπε ο ίδιος αυτά στο κορίτσι. Του έδωσε και ένα μικρό σημειωματάριο, όπου είχε σημειώσει τα ονόματα των καταδοτών της και το τι είχε πει ο καθένας σε βάρος της. Της είπε «φύλαξε το, θα σου χρειαστεί κάποτε». Το σημειωματάριο καταστράφηκε μετά από χρόνια. Όταν απεχώρησαν οι Γερμανοί και ανέλαβε τα ηνία η ντόπια αντίδραση ζήτησαν να την συλλάβουν. Δεν την βρήκαν. Είχε καταλάβει και είχε φύγει για την Αθήνα, όπου και κρύφτηκε στην Καισαριανή. Συνέλαβαν τις δύο μικρότερες αδερφές της, την Αδαμαντία και την Ελένη. Τις οδήγησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Σπετσών. Τις κάλεσαν σε ανάκριση. Ο ανακριτής τις ρώτησε, μόλις άκουσε το επίθετό τους, τι τον είχαν το Γιώργο. Όταν άκουσε ότι ήταν αδελφός τους κατέρρευσε και με νεύμα τους είπε να φύγουν. Την άλλη αδελφή την Αναστασία μαζί με το μικρό αδελφό τον Παντελή τους έκρυψε ένας καλός γείτονας, ο Γιάννης Παπαδήμας στον αχυρώνα του περιβολιού

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ 6 ΜΑΙΟΥ ΚΑΙ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

.

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς 

          Γεννήθηκα το 1925, και άρχισα να «νοιώθω» την ζωή την 10ετία του 1930. έμαθα διαβάζοντας για την ίδρυση του ΚΚΕ (το 1924) και την συνεχή αγωνιστική του παρουσία. Παράλληλα, με αφορμή την ίδρυση του ΚΚΕ θεσπίστηκε από τον «μεγάλο δημοκράτη» Ελ. Βενιζέλο το περίφημο «ιδιώνυμο»  το 1928 κλικ -εδώ
Το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες καταδίκες σε θάνατο! Μικρό παιδί στην 4^η Δημοτικού έγινε το κίνημα του Βενιζέλου και πνίγηκε στο αίμα από τον πρώην φίλο του στρατηγό Κονδύλη όπου με το ιδιώνυμο εκτελέστηκαν και δύο Βενιζελικοί στρατηγοί. Στην δικτατορία του Μεταξά την 4^η Αυγούστου μας έντυναν φαλαγγίτες μέχρι τις 28 Οκτωβρίου 1940 που άρχισε η επίθεση των Ιταλών φασιστών. Το ΌΧΙ του λαού ακολούθησε η παλλαϊκή αντίσταση στους Ιταλούς και αργότερα στους Γερμανούς. Τον Γενάρη του 1941 αιφνιδίως και «περιέργως» πέθανε ο Μεταξάς. Τον διαδέχθηκε ο Κορυζής που αυτοκτόνησε όταν μπήκαν οι Γερμανοί στις 18 Απριλίου 1941. Πείνα και θάνατος ήταν σε ημερήσια διάταξη κυρίως στα αστικά κέντρα.

         Τον Ιούνιο του 1941 με μπροστάρη το ΚΚΕ ιδρύθηκε το ΕΑΜ και τον Μάρτη του 1942 ο ΕΛΑΣ με αρχικαπετάνιο τον Άρη Βελουχιώτη και στρατηγό τον Στέφανο Σαράφη. Μεγάλη η αντιστασιακή δράση του (ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, κλπ). Οι απώλειες των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων φασιστών ανήλθαν σε 32.000 νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους. Τον Δεκέμβρη του 1943 τα Γερμανικά κτήνη εκτέλεσαν 1117 στα Καλάβρυτα. Ιστορικά θα μείνουν τα ολοκαυτώματα του Διστόμου κλπ. και οι ομαδικές εκτελέσεις αγωνιστών στην Καισαριανή, στου Νέγρη και στην επαρχία μας.

         Από τις 18 Οκτώβρη του 1944 έγινα γραμματέας της επαρχιακής ΕΠΟΝ. Φωνάζαμε τις ειδήσεις από τα Δεκεμβριανά με ένα χωνί στα ψηλότερα σημεία του Κρανιδίου. Κάθε βράδυ η ΕΠΟΝ οργάνωνε διαδήλωση από τα γραφεία του ΕΑΜ στον Άγιο Παντεήμονα σε όλο το Κρανίδι και φωνάζαμε «δεν τα παραδίδουμε» διότι ο Γεώργιος Παπανδρέου με τον Σκόμπυ απαιτούσαν τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ κάτι που τελικά το κατάφεραν. Στις 17 Γενάρη 1945 φύγαμε 270 οργανωμένοι από το Κρανίδι, με βροχή περάσαμε την νύχτα το Αμπέρτι, κοιμηθήκαμε στα Ίρια και την άλλη μέρα οι περισσότεροι πήγαν προς την Αρκαδία και εγώ με 30 Επονίτες μείναμε στην Αργολίδα. Επιστρέψαμε στο Κρανίδι, ήρθαν και οι άλλοι από την Αρκαδία και ένα πρωινό του Μάρτη του 1945 ο Μπενάκης με 400 Γερμανοτσολιάδες και Φαναρίτες συνέλαβαν τους περισσότερους από εμάς και μας πήγαν στις Σπέτσες και για δύο μήνες μας βασάνιζαν (φάλαγγα σαλαχοουρά κλπ) και αναγκάστηκαν να μας ελευθερώσουν επειδή οργανώθηκε η χωροφυλακή και δεν είχαν εντάλματα συλλήψεως. Με το όργιο τρομοκρατίας δολοφονιών, βιασμών κλπ από τις 200 παρακρατικές ληστοσυμμορίες φτάσαμε στις εκλογές την 31 Μαρτίου 1946 με το σύνθημα «όλη η Ελλάδα μια φωνή, δημοκράτες αποχή». Αυτή η απόφαση των αντιστασιακών οργανώσεων για αποχή, αποδείχτηκε ιστορικά ότι ήταν πολιτικό λάθος διότι η επιθυμία του ανθέλληνα Τσώρτσιλ ήταν «οι κομμουνιστές στο βουνό και όχι στη βουλή».

         Μας έσυραν στον Εμφύλιο, χιλιάδες νεκροί, εκτελεσθέντες από κακουργοδικεία με τις «δίκες σκοπιμότητος», εκτελέσθηκαν 16χρονα αγόρια και κορίτσια από στρατοδικεία κλπ. Οι εκλογές τυ 1946 έδωσαν στον Τσαλδάρη 200 βουλευτές, στον προδότη Θεμιστοκλή Σοφούλη (πρόεδρο των Φιλελευθέρων) 40 βουλευτές. Οι Αμερικάνοι έκαναν πρωθυπουργό και υπουργό στρατιωτικών τον Σοφούλη εκτοπίζοντας τον εκλεγέντα Τσαλδάρη ο οποίος διόρισε 5000 αργόμισθους στον ΟΛΠ. Ο Σοφούλης εχρίσθη «δια λόγου» και αμέσως παραχώρησε τον «Εθνικό στρατό» στους Αμερικάνους και τον Ιούνιο του 1947 τους παραχώρησε την Μακρόνησο για τόπο εξορίας των κομμουνιστών και των αντιστασιακών. Βίωσα το κολαστήριο της Μακρονήσου από τις 22 Οκτωβρίου 1947 μέχρι τις 5 Απριλίου του 1950. Η δεκαετία του 50 σημαδεύτηκε από ανελέητο κυνηγητό, εκτελέσεις (Μπελογιάννης, Μπάσης, Πλουμπίδης κλπ). Το 1958 το μεγαλείο του λαού έδωσε στην ΕΔΑ 24.5% και 73 έδρες.

         Την δεκαετία του 60 σφραγίζει η παρουσία «εθνάρχη» Καραμανλή, όπου το 1960 σε συμφωνία με τους Γερμανούς «αρκέστηκε» στα ψίχουλα για τις πολεμικές αποζημιώσεις, ενώ το μεγαλύτερο μέρος (ανθρώπινες ζωές, καταστροφές εθνικού πλούτου, αρχαιολογικοί θησαυροί κλπ) δεν αποζημιώθηκε. Αυτή η «αδιαφορία» του έχει σαν αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η σημερινή διεκδίκηση από την Γερμανία, αλλά όχι ακατόρθωτη. Το 1961 ο Καραμανλής στις εκλογές της «βίας και νοθείας» στηρίχτηκε και στους μετέπειτα δικτάτορες συνταγματάρχες (Παπαδόπουλος κλπ). Το 1964 τις εκλογές κερδίζει ο κατ’ εξοχήν επιπόλαιος προδότης ο Γεώργιος Παπανδρέου με την υποστήριξη της ΕΔΑ που έβαλε υποψηφίους μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τα υπόλοιπα είναι αρκετά γνωστά. Όλες οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις στηρίχτηκαν σε κρατικό μηχανισμό από πρώην ταγματασφαλίτες κλπ που έγιναν τα εκάστοτε κομματικά τους σκυλιά. Έχω γράψει στο ίντερνετ για τις δίκες των δοσιλόγων και την απολογία του προδότη Ράλλη. Αυτοί ευθύνονται (κυρίως) για το σημερινό χάλι. Με την μεταπολίτευση έγινε η νομιμοποίηση του ΚΚΕ (το 1974) που έβγαινε «τραυματισμένο» από την διάσπαση του 1968.

        Το ΚΚΕ κράτησε αταλάντευτη πατριωτική στάση για εθνική ανεξαρτησία και για τα προβλήματα του λαού. Ο Φλωράκης φερόμενος καλόπιστα και με ενδιαφέρον για την ενότητα της αριστεράς κάλεσε τους διασπαστές του 68 (Κύρκο κλπ) στην δημιουργία ενός «νέου ΕΑΜ» που τον ονόμασαν Συνασπισμό και έγινε πρόεδρος του. Αυτό έγινε το 1989 εποχή μεγάλων σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ (Κοσκοτάς κλπ). Παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο ο Ανδρέας Παπανδρέου και αθωώθηκε για μία ψήφο (7 υπέρ – 6 κατά). Βγήκαν ποτέ στην δημοσιότητα τα πρακτικά όπου φαίνεται η κατηγορία που του προσήψαν οι 6 της εξεταστικής επιτροπής; Ίσως προς τιμήν του ο πρόεδρος κος Κόκκινος να επηρέασε την ψηφοφορία, φοβούμενος την οργή των 5000 συγκεντρωμένων οπαδών του Ανδρέα. Ίσως με καταδικαστική απόφαση η κατάσταση να γινόταν ανεξέλεγκτη και να υπήρχαν και θύματα. Ας δοθούν επιτέλους αυτά τα πρακτικά να μαθευτεί η αλήθεια!

       Πιστεύω ότι ήταν λάθος του ΚΚΕ το 1989 να δεχθεί στην δημιουργία του Συνασπισμού τους διασπαστές του 1968. θα μπορούσε να αναζητήσει τις συνεργασίες σε πρόσωπα της αριστεράς που ήταν ανένταχτοι, είχαν μεγάλο «ειδικό βάρος» στους κοινωνικούς αγώνες. Δεν θα έπρεπε ακόμα ο Φλωράκης να δεχθεί να συμμετέχουν στην κυβέρνηση Τζανετάκη και να παραγραφούν τα μεγάλα σκάνδαλα αυτής της περιόδου (Κοσκωτά κλπ). Τότε η κυβέρνηση Ζολώτα με την υπερτίμηση των καυσίμων εισέπραξε 300 δις δρχ., τα οποία προσέφερε στον Ανδρέα τον λαοπρόβλητο για να πληρωθούν συντάξεις και δώρα για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Αυτό ήταν το αρνητικό της υπερεσιακής κυβέρνησης Ζολώτα. Το θετικό της ήταν η κατάργηση της λέξης «συμμοριτοπόλεμος» που ρεζίλευε τον Ελληνικό λαό παγκοσμίως και η αντικατάστασή της με την λέξη «εμφύλιος». Εξελέγη στις εκλογές του 1990 ο Μητσοτάκης μέχρι το 1993 με υπουργό εξωτερικών τον Σαμαρά που έφερε 800.000 Αλβανούς στην Ελλάδα με νόμιμα δικαιώματα. Τότε άρχισε η ενίσχυση της οικονομίας των Σκοπίων παρά τις σοβαρές διενέξεις στο ζήτημα του ονόματος. Το 1993 κέρδισε πάλι ο Παπανδρέου και λόγω υγείας τον διαδέχτηκε ο Σημίτης που χωρίς καμία προϋπόθεση μας έβαλε στην ΟΝΕ και μας έφερε το ευρώ. Το ΚΚΕ όλο αυτό το διάστημα συνέχιζε αταλάντευτα τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία και προάσπιση των λαϊκών αναγκών. Τον καταραμένο Σημίτη τον διαδέχθηκε ο Κώστας Καραμανλής ο Β με μία μαλθακή πολιτική, ανίκανος να διαχειριστεί τα τεράστια χρέη των προηγουμένων. Σχεδόν «παραιτήθηκε» και τις εκλογές τις κέρδισε ο Γιώργος Παπανδρέου ο Β συνεχίζοντας την κατάρα του «Παπανδρεισμού». Το ΚΚΕ σταθερά στις αγωνιστικές θέσεις του. Τις εκλογές τις πήρε ο Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν» εξαπατώντας τον λαό.

          Η κατάρρευση της Ελλάδας ολοκληρώθηκε! Με κύριο εκφραστή τον Συνασπισμό δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με κάποιες θέσεις σύμφωνες με το ΚΚΕ και στις εκλογές πήρε 4% και μπήκε στη βουλή. Εμφανίστηκε σαν σημαντικός παράγοντας στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και με αντιμνημονιακές θέσεις, άσχετα αν μερικές φορές η κάθε συνιστώσα του εξέφρασε διαφορετικές θέσεις. Το ΚΚΕ έχοντας την ολέθρια εμπειρία του παρελθόντος (Βάρκιζα κλπ), κατανοούσε ότι ο καπιταλισμός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη και σίγουρα οι όποιες σωστές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα έβρισκαν σκληρή αντίσταση και το κυριότερο τα τσακάλια του κεφαλαίου θα «αναποδογύριζαν» τα πράγματα. Από την εμπειρία μου σαν πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Κρανιδίου, ενώ είχαμε πολλούς αντιστασιακούς σαν μέλη δυστυχώς κανένας δεν προώθησε τα παιδιά του να συνεχίσουν τον τίμιο αγώνα τους. Πολλοί πέθαναν και τα παιδιά τους είναι αδιάφορα. Αυτή την αδυναμία έπρεπε να την είχε προσέξει το ΚΚΕ και να μην συνέχιζε την στείρα κομματική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες της ανεργίας, αβεβαιότητας και απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας. Δεν θα έπρεπε να βάλει όλους στο «ίδιο τσουβάλι» που ήταν καθαρά ενάντια στα δύο κόμματα (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) που έφεραν την χώρα σ’ αυτό το χάλι. Πιστεύω ότι οι θέσεις του ΚΚΕ ήταν σωστές, όμως θα έπρεπε να δικαιολογήσει πειστικότερα την άρνησή του για συμμετοχή σε συνεργασίες. Τι ωφέλησε λοιπόν η τακτική του ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, την στιγμή που ήξερε ότι έχουν πουληθεί όλα και ο λαός ζητούσε απεγνωσμένα μία κυβέρνηση να τον απαλλάξει από τα δεινά και την αβεβαιότητα;

          Τιμώ και ακολουθώ τις αρχές του Μαρξισμού και του ΚΚΕ, πιστεύω όμως ότι στις σημερινές συνθήκες ο Ελληνικός λαός είναι ανώριμος να εφαρμόσει έστω και την απλή αστική δημοκρατία, πόσο μάλλον κάποιες από τις σωστές θέσεις του ΚΚΕ. Δήλωσα ανοιχτά ότι ψήφισα το ΚΚΕ όμως πιστεύω ότι μετά από 15 – 20 γενιές (περίπου 400 χρόνια) το επίπεδο του λαού θα είναι ικανό για να οικοδομηθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία. Συγχαίρω τα παιδιά της ΚΝΕ για τους αγνούς αγώνες τους και τους λέω προσοχή γιατί ο καπιταλισμός είναι αδίστακτος, αδηφάγος, απάνθρωπος και προπαντός πολύ επικίνδυνος επειδή έχει την ικανότητα να ελίσσεται και να αλλάζει μορφές ανάλογα με τις συνθήκες και τα συμφέροντά του.

        Πιστεύω ότι είμαστε κομμουνιστές επαναστάτες και όχι προφήτες. Θα ήθελα μία πειστικότερη εξήγηση, γιατί το ΚΚΕ αρνήθηκε κάθετα να συμμετέχει σε μία κυβέρνηση ανατροπής των δύο καταραμένων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και αρκέστηκε σε προφητείες ότι δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι δεν θα μπορούσαν να πετύχουν τίποτα, ζητώντας από τον λαό να μην ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ διότι θα αποτύχει και να ψηφίσουν το ΚΚΕ για να παλέψει για τα συμφέροντά του. Πιστεύω ακόμα, ότι οι αγώνες στους δρόμους και στα εργοστάσια θα αναγκάσουν το σύστημα να υποχωρήσει. Φαίνεται όμως ξεκάθαρα ότι ο λαός είναι «κουρασμένος» και δεν συμμετέχει όσο θα έπρεπε. Κι’ ακόμα,  ότι το σύνθημα «ανατροπή» στις συγκεκριμένες συνθήκες (όπως προανέφερα) ήταν λάθος. Πως θα ήταν δυνατόν το 7,5% ή και το 10% ακόμα να κατορθώσει κάτι τέτοιο; Γιατί το κόμμα αρνείται πεισματικά κάθε συνεργασία που ίσως να βελτίωνε τη θέση των εργαζομένων και να σταματήσει η χώρα να διασύρεται διεθνώς;

      Εγώ ο 87χρονος, μέλος του ΚΚΕ από τις 20 Δεκεμβρίου 1943 με αγώνες, διώξεις, ξυλοδαρμούς, Μακρονήσια κλπ, υποψήφιος με την ΕΔΑ το 1963 και του ΚΚΕ που με τίμησε το 1977, θα ήθελα το ΚΚΕ στις συγκεκριμένες συνθήκες να συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας με τις εξής προτάσεις :

Α) ανάθεση του υπουργείου Δικαιοσύνης στο ΚΚΕ

Β) εξεταστική επιτροπή για να φανούν οι ένοχοι που έφεραν τη χώρα εδώ, να δικαστούν, να ανακαλυφθούν τα δις που εκλάπησαν και είναι στο εξωτερικό

Γ) να κατασχεθούν οι περιουσίες αυτών που αποδεδειγμένα ζημίωσαν το Ελληνικό δημόσιο (πχ Έλληνες πλουτοκράτες που κρατούν το 80% της οικονομίας των Σκοπίων). Να πληρώσουν οι υπεύθυνοι όπως Τσοχατζόπουλος και πολλοί άλλοι, οι εμπλεκόμενοι στο «Βατοπαίδι» και στην «Ζήμενς».

Δ) απαίτηση της νέας κυβέρνησης για τις πολεμικές αποζημιώσεις από τους Γερμανούς που είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα χρωστάμε τώρα.

       Εάν δεν γίνονταν δεκτές αυτές οι προτάσεις του ΚΚΕ τότε δικαιολογημένα θα έβγαινε στον λαό και θα έλεγε ότι τέτοια συνεργασία δεν την θέλουν οι άλλοι και εμείς αποχωρούμε και δεν συμμετέχουμε. Από την τηλεόραση πληροφορήθηκα ότι στο πρόγραμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την «άγια» απλή αναλογική. Τον συγχαίρω γι’ αυτή τη θέση διότι αν εφαρμοστεί τότε θα σταματήσει η κλοπή των δύο κομματικών απατεώνων, που βούλιαξαν την Ελλάδα, ζητώντας μια ζωή κυβέρνηση αυτοδύναμη, δήθεν για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. πως γίνεται το 40% αντί να βγάζει 126 έδρες να βγάζει 160 – 170 έδρες που έκλεβε από την ετυμηγορία του λαού. Έχω σκοπό να στείλω μία επιστολή στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ με προτάσεις σχετικά με την πολυκομματική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές με απλή αναλογική.

       Τελειώνοντας, μια συμβουλή στην συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα που δικαίως πιστεύει ότι η κακοδαιμονία της χώρας ωφείλεται στο «δέσιμο» της στο άρμα του διεθνούς καπιταλισμού. Να αντιπαλαίψει καλύτερα και πειστικότερα τους πουλημένους κονδυλοφόρους και τους μορφωμένους εκπροσώπους του κεφαλαίου (Βενιζέλο κλπ). Μεγάλο βάρος αυτής της «μάχης» πέφτει στους ώμους των κατά καιρούς εκπροσώπων του κόμματος στα κανάλια, ώστε οι θέσεις να γίνονται όσο το δυνατόν πιο κατανοητές.

Συνέχεια περί δωρεών του Κρανιδιώτη Βασίλη Λαδά στο Δήμο.

Η τελευταία του επιθυμία...

«Περιμένω με μεγάλη χαρά την  στιγμή που θα 
υπογράφω γι’ αυτή τη δωρεά. Γι αυτήν την στιγμή ζω!»

 [...] Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι στη ζωή μου είμαι ένα απειροελάχιστο στίγμα στο σύμπαν. Σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους ο αφανισμός μου είναι σίγουρος και πιστεύω ότι οι άνθρωποι τα ζώα και τα φυτά όταν σταματήσουν να ζουν, αποσυντίθενται, εξαφανίζονται και δεν υπάρχει ψυχή για μετά θάνατον ζωή. Όλα γίνονται κοπριά.

Ένοιωσα ευτυχής όταν άκουσα τα παιδιά να παίζουν τα μουσικά όργανα που χάρισα στον Δήμο. Θα κάνω και άλλη δωρεά στον Δήμο, 10 στρέμματα για την θεατρική ομάδα Ερμιονίδας για δημιουργία θεατρικής στέγης και πνευματικού κέντρου όπου να στεγάζονται η Φιλαρμονική και ότι άλλη πολιτιστική δραστηριότητα.

Όλα αυτά θα γίνουν σε έκταση που έχει 50 μέτρα «πρόσωπο» στον κεντρικό δρόμο Ναυπλίου – Κρανιδίου, 5 στρέμματα θα ανήκουν στην Θ.Ο.Ε. (μέσω Δήμου) και 5 στο τμήμα μπάσκετ (κλειστό γήπεδο – πάρκινγκ κλπ). στην δωρεά αυτή θα συμβάλλει και ο ανηψιός μου Γιάννης Πέτρου.

Έχω την βεβαιότητα ότι οι Κρανιδιώτες των επόμενων γενεών θα διαχειριστούν καλά αυτή τη δωρεά. Εγώ δεν θα υπάρχω θα έχω γίνει κοπριά με τον αναπόφευκτο ολοκληρωτικό αφανισμό μου. Θέλω οι νεώτεροι Κρανιδιώτες να με θυμούνται σαν ένα μικρό στίγμα στην πορεία της ιστορίας του Κρανιδίου.
Περιμένω με μεγάλη χαρά την  στιγμή που θα υπογράφω γι’ αυτή τη δωρεά. Γι αυτήν την στιγμή ζω! Είμαι σίγουρος ότι μέσα στο 2012 – 2013 θα έχουν λυθεί κάποια νομικά προβλήματα και θα έρθει αυτή η στιγμή που περιμένω όσο τίποτε άλλο. Μέχρι τότε θα χαίρομαι όταν φαντάζομαι το πολιτιστικό έργο που θα παραχθεί. Δεν με ενδιαφέρει αν θα ζήσω για να το απολαύσω. Ας πεθάνω όταν υπογράφω! 

ΦΥΓΕΤΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

.

[...] «Δεν τολμάνε να  απαιτήσουν αυτά που μας χρωστάνε και θα  εξοφληθούν όλα τα χρέη της Ελλάδας που ανέρχονται στα 300 και πλέον δις»...

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς 

Δεν ντρέπεστε να ζητάτε την ψήφο του Ελληνικού λαού δήθεν για να φτιάξετε αυτά που εσείς καταστρέψατε!!

Αυτή η πατρίδα εκτός από τον αρχαίο πολιτισμό, την υπηρέτησαν αξιόλογοι πατριώτες με πολιτισμό και μεγάλη αγωνιστικότητα με σκληρούς αγώνες και μεγαλειώδεις. Ένας μεγάλος πατριώτης ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός που έγραψε τον Εθνικό μας ύμνο και τον μελοποίησε ο Μάντζαρος. Ο Σολωμός γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1798 και πέθανε στην Κέρκυρα το 1857, με την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821 μεταξύ των άλλων που δημιουργήθηκαν κοτζαμπάσηδες κ.α. ο Σολωμός με θλίψη παρακολουθούσε το όργιο των κοτζαμπάσηδων, δολοφονίες Καποδίστρια, δίκες Κολοκοτρώνη, με πιστή συμπαράσταση του λαού αλλά ένα σοβαρό μέρος των Ελλήνων που έφεραν με τη βοήθεια ξένων δυνάμεων που συνεχίζεται ακόμα και στην εποχή μας. Τότε ο Σολωμός με θλίψη για την κατάντια του Ελληνικού λαού είπε το : «λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».

Άλλη εθνική συμφορά ο άτυχος πόλεμος του 1897 που δυστυχώς είμαστε κύριοι υπεύθυνοι η ελληνική κυβέρνηση με το παλάτι, δυστυχώς πάθαμε μεγάλη πανωλεθρία από τους Τούρκους και επενέβησαν οι αγγλογάλοι και επέστρεψαν τους Τούρκους στη βάση τους που ήταν τα σύνορα της Ελλάδας, στη Μελούνα. Τότε η Ελλάδα με την υπόδειξη των Άγγλων που έπρεπε να πληρώσει μεγάλη αποζημίωση στους Τούρκους και σε αυτούς ανέλαβε το χρέος το διεθνές οικονομικό ταμείο ελέγχου ΔΟΕ που από μικρό παιδί που με έστελναν να αγοράσω σπίρτα και τσιγάρα έβλεπα μια λευκή ταινία σε κάθε κουτί με τα αρχικά ΔΟΕ από το χαράτσι που μας επέβαλαν και είχε και την είσπραξη του φόρου 50 λεπτά, 1 δραχμή ανάλογα με το είδος. Αυτό το πληρώναμε μέχρι το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά την απελευθέρωση οι Άγγλοι με το ΔΟΕ εισέπρατταν την ανάλογη φορολογία μέχρι το 1970.

Αυτό κατά βάση οφείλεται και στην κατάρα της Ελλάδας που στον 20ο αιώνα την κυβέρνησαν 2 οικογένειες και μας έφτασαν στη σημερινή οικονομική εξαθλίωση και μας βάζουν πάλι από την αρχή οικονομικό έλεγχο στην ιστορική Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με πλήρη οικονομική υποταγή και επικίνδυνη πολιτική με του Αιγαίου τις Γκρίζες Ζώνες.

Μόνο λόγια κατηγορίας μεταξύ τους, τις ευθύνες των δυο κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα τον 20ο αιώνα από τις δύο οικογένειες Καραμανλή – Παπανδρέου. Ψήφισαν υπέρ του προϋπολογισμού 160 βουλευτές, κατά 139. Για το πρόγραμμα και το μεγάλο ερώτημα ρε φίλοι από εμένα είναι ότι αυτοί οι εκπρόσωποι του Ελληνικού κοινοβουλίου όποια απόφαση και αν έπαιρναν θα την εφάρμοζαν αν δεν το ενέκρινε ο Αλ Μούνια με την οικονομική επιτροπή του ΕΕ και με την ΟΝΕ που υπερψηφίσατε; Μπορούν να ξεφύγουν από τις εντολές των αφεντικών τους που όταν μας τιμωρούνε με απίστευτες οικονομικές υποχρεώσεις και δήθεν παραβίαση ποιος πληρώνει αυτές τις ποινές; Όλοι αλληλοβρίζονταν, ρε φίλοι μεταξύ τους, ποιος χρέωσε την Ελλάδα περισσότερο και από τους 212 ομιλητές ξεχώρισαν εθνικά οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ όπως η Παπαρήγα η Κανέλη με μια εμπνευσμένη οικονομική επιστημονική ομιλία και ξεχώρισε περισσότερο σαν ομιλητής ο Κώστας Καζάκος. Με εντυπωσίασε που μιλούσε εκτός κειμένου με μια απλή και ευγενική σκέψη στη λαϊκή μας γλώσσα και δεν κατηγόρησε κανέναν από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα, με έμφαση τόνισε για όλους τους βουλευτές των δυο αστικών κομμάτων, αναγνωρίζοντας στους περισσότερους την πανεπιστημιακή και τεχνική μόρφωση, αξιόλογοι οικονομολόγοι, έμπειροι και κανένας δεν εξήγησε την κατάντια της οικονομικής κατάστασης που σίγουρα είναι οι υπεύθυνοι. Εσείς πρέπει να τους ξέρετε καλύτερα μιας και τους ψηφίζετε. Κανένας δεν μίλησε για τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, που οι εξοπλισμοί μας που πρέπει να είναι για αμυντικούς σκοπούς, είναι άκρως επιθετικοί με υπερσύγχρονα μέσα. Και στέλνετε με πολλά έξοδα τα παιδιά του Ελληνικού λαού να σκοτωθούν και να σκοτώσουν στο Αφγανιστάν, στην Μέση Ανατολή για χάρη του ΝΑΤΟ, που τους πληρώνουμε πανάκριβα από τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού. Προπάντων για το ΝΑΤΟ που σύμφωνα με την ίδρυση του το 1949 για καθαρούς αμυντικούς σκοπούς  δεν έχει νόημα να υπάρχει, αφού ιδρύθηκε κάτω από τον κίνδυνο της εξάπλωσης του κομμουνισμού και της Σοβιετικής Ένωσης με τον Στάλιν που φοβόταν την επαναστατική τους συμπεριφορά. Στη συνέχεια το 1952 έγινε άλλος αμυντικός συνδυασμός το σύμφωνο της Βαρσοβίας με αποτελέσματα να διαλυθεί στην πάροδο του χρόνου και ιδιαίτερα μετά το 1991 όταν έπεσε το τείχος στη Γερμανία και διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Αναρωτηθήκατε εσείς που το υποστηρίζετε γιατί υπάρχει το ΝΑΤΟ και γιατί εξοπλίζεται και ιδιαίτερα στη σημερινή ειρηνική εποχή. Από στατιστικές επίσημες του κράτους 40% - 50% των στρατιωτικών δαπανών είναι δήθεν αμυντικοί εξοπλισμοί και τα υπόλοιπα επιθετικοί σε εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύουμε για το ΝΑΤΟ αναρωτηθήκατε ρε φίλοι ποιος είναι ο εχθρός της Ελλάδας που από τις πράξεις είναι ξεκάθαρα οι Τούρκοι, σύμμαχοι του ΝΑΤΟ!!! Με ειδικές συμμαχικές συμφωνίες που εδώ τρελαινόμαστε όσο μπορούμε να σκεφτούμε με Ελληνική αξιοπρέπεια. Ο Καζάκος για όλα αυτά αναρωτιόταν πως αυτά τα προβλήματα που μαστίζουν οικονομικώς τη χώρα μας, οι πανεπιστημιακοί φωστήρες της Ελληνικής βουλής δεν τα έβλεπαν, δεν καταλάβαιναν την αιτία τους, και ευγενικά έκλεισε την ομιλία του σεβόμενος το χρόνο της περασμένης νυχτερινής ώρας απαιτώντας από τους κ.κ. βουλευτές των δυο αστικών κομμάτων να σταματήσουν να αλληλοκατηγορούνται και αν τολμούν να εφαρμόσουν ένα Ελληνικό πρόγραμμα χωρίς την έγκριση της ΕΕ, του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των Αμερικάνων επιτηρητών που ενεργούν κάτω από την ομπρέλα του Μάαστριχτ, ΟΝΕ που είναι αδύνατον να ξεφύγουν από τα αφεντικά τους, γι αυτό ο κ. Παπανδρέου στέλνει τον υπουργό οικονομικών επαίτη στην Ευρώπη να τους πείσει ότι η οικονομία της Ελλάδας είναι σταθερή και δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας και δεν κινδυνεύουν τα λεφτά που θα μας δανείσουν. Αυτή είναι η ουσία.

Ας σημειωθεί ρε φίλοι ότι τα δυο κόμματα έχουν χρεώσει την πλούσια και παραγωγική Ελλάδα μας με 300 δις ευρώ και από αυτά τα 200 δις ευρώ τα χρωστάμε στους Γερμανούς. Αντιγράφω ερώτηση της Παπαρήγας στη βουλή για τις απλήρωτες Γερμανικές οφειλές που έκαψαν, γκρέμισαν, σκότωσαν και επί 4 χρόνια πήραν όλη την παραγωγή και τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας που ανέρχεται σε πολλά δις ευρώ που μόνον οι χιλιάδες νεκροί που γέμισαν την Ελλάδα δεν πληρώνονται ούτε με 300 ούτε με 500 χιλιάδες δις, διότι η ζωή το ανθρώπου είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη. Για την ιστορία του Μάρτιο του 2008 ερώτηση της Αλέκας Παπαρήγα προς τον πρωθυπουργό για τις Γερμανικές επανορθώσεις αν και πέρασαν 64 χρόνια από την Γερμανική κατοχή και παραμένουν σε εκκρεμότητα που παίρνει εθνικές και ηθικές διαστάσεις που δεν δικαιολογείται απραξία και ολιγωρία. Την ευθύνη την έχουν οι κυβερνήσεις των δυο κομμάτων που είναι πολύ βαριές οι ευθύνες τους.

Πρώτον: η Γερμανία όφειλε την επιστροφή του δανείου με την επιβολή των όπλων, που σύναψε με την Ελλάδα ύψους 3,5 εκ. δολαρίων σε τιμές του 1944.

Δεύτερον: το ποσό των 7,1 δις δολαρίων που το 1946 υποχρεώθηκε από τη διάσκεψη ειρήνης των Παρισίων να επανορθώσει για τις ζημιές που προξένησε στην Ελληνική οικονομία. Να αποζημιώσει τα θύματα και τις ζημιές που υπέστησαν.

Τρίτον: να επιστρέψει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που άρπαξε από την Ελλάδα.

Ερωτάται ο κ. πρωθυπουργός τι ενέργειες θα κάνει να αποζημιωθούν όλα τα θύματα για όλα αυτά. Όσοι τα διαβάσουν αγαπητοί μου φίλοι να παρατήσουν τα δυο κόμματα όπως τα ψηφίσατε και μας κυβερνάνε γιατί για όλα τα παραπάνω που αναφέρομαι που μας χρωστάνε δεν τολμάνε να τα απαιτήσουν που θα εξοφληθούν όλα τα χρέη της Ελλάδας που ανέρχονται στα 300 δις. Και κατεβαίνετε με πρόγραμμα σαν κυβέρνηση κύριοι πασόκοι και ζητάτε από τον πολυβασανισμένο Ελληνικό λαό, όσους μας αφήσανε οι Γερμανοί να επιζήσουμε, να πληρώσουμε και τα χρέη. Επειδή έχω κάνει μελέτη και δημοσιεύθηκε στις τοπικές εφημερίδες τις παραθέτω για τον κάθε Έλληνα και σε εσάς και να γνωρίσει την ιστορία μας βάση της συμφωνίας του 1942 που βάση παγκόσμιας συμφωνίας ήταν υποχρεωμένη η Γερμανία με το στρατό κατοχής στην Ελλάδα να πληρώσει ότι κακό έκανε.

Ας σημειωθεί ιστορικά, οι αρμόδιοι υπουργοί Εμπορίου και Οικονομικών της φασιστικής Γερμανίας και της κυβέρνησης του προδότη στρατηγού Τσολάκογλου συναντήθηκαν το 1942 στη Ρώμη, και οι Γερμανοί αναγνώρισαν όλες τις πρώτες ύλες που είχαν πάρει από τη χώρα μας. Όλο το διάστημα της κατοχής σαν κατακτητές. Αλλά προπάντων την επίταξη του σταριού στη Θεσσαλία για τον Γερμανικό στρατό στο Ανατολικό μέτωπο, με αποτέλεσμα το χειμώνα του έτους 1942 να πεινάσουν στα αστικά κέντρα και περισσότερο στην Αθήνα, με χιλιάδες νεκρούς από την πείνα. Συγκεκριμένα την ημέρα της γιορτής των Τριών Ιεραρχών το 1942 πέθαναν από την πείνα 5.000 Αθηναίοι. Το θλιβερό της ιστορίας είναι ότι οι επιζήσαντες από την οικογένεια, πεθαίνοντας ο άνθρωπος τους τον τοποθετούσαν σαν νεκρό στο πεζοδρόμιο τη νύκτα με σκοπό να μην χάσουν το δελτίου του και να ωφεληθεί η οικογένεια το λίγο πλιγούρι που έδιναν με δελτίο από την Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού. Στη συνέχεια τα κάρα του Δήμου κάθε πρωί μάζευαν όλους τους νεκρούς και τους έθαβαν σε διάφορα μέρη με την άγνοια της οικογένειας για τον τόπο της ταφής. Όλα αυτά με την προδοτική κυβέρνηση του Τσολάκογλου «Δόξα και Τιμή στους σύγχρονους Ιούδες». Το 1893 ο Τρικούπης προέβη σε δηλώσεις με την φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», που μας είχαν ληστέψει οι Αγγλογάλλοι και καταστρέφετο η οικονομία μας. Το 1893 ο Γεώργιος Σουρρής στην συνέχεια με την εφημερίδα του «Ο Ρωμιός» σε μια στροφή ενός στίχου και ενώ τα σύνορα της Ελλάδας ήταν στη Μελούνα, έγραφε διάλογο Περικλέτου Φασουλή «Μην την κλαίτε την Ελλάδα που πατούν αγαρινοί, κλάψτε μόνο την Ελλάδα την ελληνοπατημένη». Και το κακό δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα το 2009 με εξάρτηση από Ενωμένη Ευρώπη και ΗΠΑ. Μια άλλη ιστορική περίπτωση για τον προδότη Τσολάκογλου και τους συνεργάτες του που δυστυχώς κανένας δεν πλήρωσε για τις προδοσίες και τα εγκλήματα τους που με τη βοήθεια των Άγγλων το 1945 συνέχισαν να κυβερνάνε την Ελλάδα με άλλα πρόσωπα και ονόματα! Πάλι με εκτελέσεις Ελλήνων πατριωτών, φυλακές και εξορίες στα διάφορα ξερονήσια και προπάντων με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τα οποία σταμάτησαν μετά την μεταπολίτευση το 1974. Εδώ θα θυμίσω τον μεγάλο Άγγλο φιλέλληνα από τους λίγους της Αγγλίας τον Λόρδο Βύρωνα, που ερχόμενος στην Ελλάδα, το 1821 σε ένα στίχο του έγραφε «δεν κρατάει η καρδιά μου σκλάβα γη κτύπα κάτω της σκλαβιάς το ποτήρι και ας πάει να είναι γεμάτο». Σε αντίθεση με τον ανθέλληνα Τσώρτσιλ που μας προξένησε τεράστιες καταστροφές στην Ελλάδα, εφμύλιους πολέμους κλπ. Αυτά έγραφε ο Άγγλος φιλέλληνας για τη λευτεριά της πατρίδας και οι προδότες του Τσολάκογλου αντί να αντισταθούν και να πιουν το πικρό ποτήρι εξοπλίστηκαν από τους κατακτητές και σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους πάντα με την ευλογία των ξένων. Οι Γερμανοί εκτός από τις πρώτες ύλες κατέστρεψαν χιλιάδες σπίτια, σκότωσαν ανθρώπους και τους έθαβαν σε ομαδικούς τάφους 40 και 50 ανθρώπων. Ας καταλάβουν οι κύριοι απόγονοι αυτών των Γερμανών ότι οι περιουσίες έχουν την αξία τους, αλλά προπάντων η ανθρώπινη ζωή δεν εκτιμάται να πληρωθεί με χρήματα που χρωστάνε και ας καταλάβουν αυτοί που κυβερνάνε την Ελλάδα πως πρέπει να απαιτήσουν τα χρήματα που χρωστάνε οι Γερμανοί που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία τα έχουν αναγνωρίσει επισήμως από το 1942, και ας καταλάβουνε οι Έλληνες κυβερνώντες ότι αυτά ανήκουν στον Ελληνικό λαό. Αν μας τα πληρώσουν εμείς δεν θα χρωστάμε ούτε ένα ευρώ από τα 200 δις.

Μετά την ιστορία που αναφέρομαι το 1942, θυμίζω στους εκλεκτούς των δυο αστικών κομμάτων ένα ποίημα για το Ρήγα Φεραίο όταν ήμουν παιδί στο δημοτικό σχολείο και ας το μελετήσουν και να φερθούν σαν εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού και ας απαιτήσουν το ελάχιστο, κάποια αποζημίωση από τα πολεμοκάπηλα κτήνη της ΕΕ και της ΟΝΕ.

Εποχή των Χριστουγέννων Θεσσαλοί ελειτουργούνταν

Εις χωρίον μονομένον εις απόκεντρον ναόν

Προσκυνούντες έναν μόνο τρισυπόστατον Θεόν.

Ευπρεπώς ενδεδυμένος ήρθατε τότε νεανίας να ειδή τους συγγνείς.

Δεν του είπαν καλώς ήρθες δεν τον φίλησε κανείς.

Με την μάστιγα δαρμένοι εις εν ρέμα βαραρώδες

Επερνούσαν φορτωμένοι ωσάν κτήνη οι χωρικοί

Και ο νέος λυπημένος τους εκοίταζε εκεί.

Και ιδού τον πλησιάζει βάρβαρος μαστιγοφόρος

Που λοξά – λοξά κοιτάζει και του λέει με οργή,

Σκύψε κάτω και φορτώσου, σκύψε κτήνος εις την γη

Ρίπτει πλήρως νομισμάτων εν βαλάντων ο νέος

Αλλ’ ο βάρβαρος φριάτον, τον ωθεί αγριωπά

Και του δείχνει το φορτίο και τη μάστιγα χτυπά

Φορτωμένος σάκων σίτου κολλημένος εις την λάσπη

Εσταμάτα, και η ψυχή του πληγωμένη από θυμό

Έναν έχυσε με οδύνη από τα βάθη στεναγμό.

Όσοι οι κόκκοι του φορτίου τόσους όφις θα σκορπίσω

Εις στα σπλάχνα του θηρίου που με νύχια σκληρά προ τριών μακρών

Αιώνων, μας σπαράζει την καρδιά.

Και την αύριον με πήραν και με ράσα καλογήρου απλανάτω κρούων

Λύρα με χορδάς μεγάλας τρεις, και αι χορδαί της λύρας ήταν

ΔΟΞΑ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ

Ούτως ήρχισε να ψάλλει και δυνάμωνε τον ψάλτη ο θυμός διου προσβάλλει

Ο μικρός τους δυνατούς ο Θεός που μεγαλώνει του Θεού τους εκλεκτούς

Ούτος έρριψε τους σπόρους όπου σήμερον ανθίζουν

Αλλ’ απ’ άντρας αιμοβόρους βρήκε βάσανα σκληρά και κυλήθει

Αιματομένος, εις του οίστρου τα νερά.

Διαβάτες τώρα ακόμα ασκεπής στο Βελιγράδι σκύφτουν και φιλούν το χώμα και την άμμο της ακτής όπου έπεσε ο Ρήγας ο μεγάλος ποιητής,

Αυτό για τους εκλεκτούς του λαού και ας μάθουν τη θυσία χιλιάδων Ελλήνων πατριωτών που πέθαναν για την πατρίδα και φθάσατε εσείς εκεί που βρίσκεστε, χωρίς να αναφέρω τους χιλιάδες νεκρούς από τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΕΛΕΟΣ...

Δωρητές και ευεργέτες του Κρανιδίου στην αφάνεια;;;

.

Ερωτάσθε πρώην Δήμαρχε Κρανιδίου και νυν Ερμιονίδας Δημήτρη Καμιζή, ποια είναι η αναγνώριση και η τιμή των πιο κάτω ευεργετών και δωρητών του Δήμου μας...

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δωρεές της οικογένειας Ζέρβα προς το Δήμο Κρανιδίου

             

Επανέρχεται ο Βασίλης Λαδάς σε προηγούμενη αναφορά του - κλικ εδώ - Οικογένεια Ζέρβα...

Αρ. 25623 πράξης δωρεάς αγροτικού ακινήτου.

Αντικειμενική αξία 64.687,17€

Δηλωθείσα αξία 64.700€

Στις 12 του μηνός Δεκεμβρίου του έτους 2003 ημέρα Παρασκευή, στο συμβολαιογραφείο Κωνσταντίνου Θεοφάνη Βασαγιάννη, εμφανίστηκαν ο Βασίλειος Παπαδημητρίου του Γεωργίου, δικηγόρος (Σκουφά 60, Αθήνα) σαν ειδικός πληρεξούσιος του Κωνσταντίνου Ζέρβα συνταξιούχου που γεννήθηκε το 1921 στο Κρανίδι, και ο Δημήτριος Καμιζής του Άγγελου και της Καλλιρρόης, ιατρός και δήμαρχος Κρανιδίου με απόφαση του Δ.Σ. του δήμου.

                 Ο Καμιζής απεδέχθη την δωρεά προς το δήμο του πληρεξουσίου του Ζέρβα, δικηγόρου Παπαδημητρίου που περιέχει τα εξής ακίνητα :

1) ένα αγροτικό κτήμα στην «Αγία Παρασκευή» του δήμου Κρανιδίου, έκτασης 1.478 τ.μ. (με την μέτρηση του τοπογράφου Γεωργίου Μήτσου) αξίας περίπου 45.000€ με αρχή το γνωστό τρίγωνο «Γκούρι Βιτόρες» απ’ όπου ξεκίνησε ο Παπαρσένης με τους Κρανιδιώτες που πήραν μέρος στην απελευθέρωση του Ναυπλίου κατά τον αγώνα του 1821).

2) ένα μικρό κομμάτι, από τον δρόμο προς το πηγάδι «Πύργος» που ανεβαίνει στον υπέροχο λόφο με θέα την γραφική Μπαρδούνια (ανατολικά) με τα υπέροχα τριώροφα καπετανέικα σπίτια, μέχρι το σημερινό γήπεδο της ΑΕΚ και τον δρόμο προς Λάκκες – Δωρούφι.

                 Την δωρεά του Ζέρβα και την δωρεά του «πρόσφυγα» Φωστίνη τις περιγράφω αναλυτικά στο βιβλίο μου «ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ» όπου αναφέρομαι σε πολλές σημαντικές οικογένειες του Κρανιδίου. Ρωτάω τον κύριο δήμαρχο Δημήτριο Καμιζή ποια ήταν η «αναγνώριση» αυτών των δωρεών από τον δήμο Κρανιδίου που τόσο πολύ ωφελήθηκε; Θεωρώ ελάχιστη ή μάλλον καμία! Ειδικά για την περίπτωση της οικογένειας Ζέρβα «ταιριάζει» το ποίημα του Κ. Παλαμά «ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΣΜΕΝΟΙ».

                 Ο κύριος δήμαρχος (γνώστης της τοπικής ιστορίας) ας μας πει τι πρόσφεραν στο Κρανίδι τρεις από τις «σημαντικότερες» οικογένειες, οι «Φραγκουλαίοι», οι «Τσιρτσικαίοι» (κυρίως αγροκτηνοτρόφοι) και ειδικά οι «Κοντοβρακαίοι»...

Ειδικά αυτοί που «έβγαλαν» βουλευτές, τοπικούς παράγοντες κλπ και επί 50 χρόνια σε μεγάλο βαθμό καθόριζαν την πορεία της περιοχής μας. Τι πρόσφεραν αυτοί; Αν πρόσφεραν έστω και μία δραχμή, ένα ευρώ ή ένα τετραγωνικό μέτρο ας μας το πει ο κύριος δήμαρχος! Άξιζε περισσότερο για να τιμάται μελλοντικά ο Χάσπαρης από τον Ζέρβα;

Όλα αυτά τα γράφω για τρεις λόγους :

Α) Για να κρατήσω όσο μπορώ ζωντανή την μνήμη και την ευγνωμοσύνη του απλού λαού για τους Κρανιδιώτες δωρητές αφού ο επίσημος δήμος τους «ξέχασε»!

Β) Για να θυμίσω ότι (κατά την γνώμη μου) ο ευεργέτης μετά τον θάνατό του δεν «καταλαβαίνει» από καμία τιμή αφού θα έχει γίνει «κοπριά»!!!

Γ) Για να δηλώσω ότι αισθάνομαι «τυχερός» και ευτυχισμένος αφού τα Χριστούγεννα 2011 «αξιώθηκα» να απολαύσω την μουσική 18 οργάνων (πνευστών) από τα 36 όργανα που δώρισα στον δήμο για την δημιουργία φιλαρμονικής που αριθμεί περίπου 100 μαθητευόμενα αγόρια και κορίτσια!!! Τίποτα άλλο δεν θέλω. Μεγαλύτερη αναγνώριση της προσφοράς κάποιου, που δεν υπάρχει!!! 

Μόνο και μόνο ότι έζησα και πρόλαβα να «γευτώ» αυτή τη χαρά νοιώθω «τυχερός»! δυστυχώς όμως, η οικογένεια Ζέρβα είναι «ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ»!!! 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ – ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ

Γράφει ο γηραιός αγωνιστής  Βασίλης Λαδάς 

               

         Η πλειοψηφία (80 – 90%) των ανδρικών ονομάτων στο Κρανίδι ήταν Νικόλαος – Δημήτριος – Ιωάννης. Όμως με τα «μισοαρβανίτικα» των περασμένων δεκαετιών τους φώναζαν Νικόλα (κόλα) – Μήτσο (Μήτρο) – Γιάννη. Πολλοί «Γιάννηδες» βέβαια ήταν «ταγμένοι» στον πολιούχο Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Απ’ όσα θυμάμαι ο ίδιος (από το τέλος της δεκαετίας του 1920) και από αφηγήσεις των παλαιότερων, η κοινωνία ήταν άκρως ανδροκρατούμενη, με την γυναίκα υποταγμένη ακόμα και με το ξύλο.

               Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι κάθε χρόνο γινόταν και ένα έγκλημα, τα περισσότερα για «λόγους τιμής» και τα άλλα για κτηματικές διαφορές. Στην δεκαετία του 1930 έγινε ένα έγκλημα στο Πόρτο – Χέλι. Σκότωσαν κάποιον και τον έθαψαν δίπλα από ένα πεζούλι. Για λόγους αρχών δεν αναφέρω ονόματα. Λόγω έλλειψης της τηλεόρασης κλπ, ήταν πολύ συχνές οι οικογενειακές συγκεντρώσεις και ειδικά οι χειμωνιάτικες «βεγγέρες». Εδώ η ανδροκρατία ήταν στις δόξες της! Οι άντρες κάθονταν στο «παραγώνι» οι γυναίκες σε διπλανό δωμάτιο μ’ ένα μαγγάλι και εμείς τα παιδιά γύρω – γύρω παίζοντας! Η «αντροπαρέα» ήταν συνήθως απλοί μεροκαματιάρηδες αγρότες και συζητούσαν για τον καιρό, την παραγωγή και τις προβλεπόμενες τιμές, άσχετα αν ποτέ δεν τις ήξεραν! Υπήρχε και η ομάδα των μικροαστών που συζητούσε όχι μόνο την παραγωγή αλλά και για πολιτική. Οι κομματικές αντιπαραθέσεις μεταξύ «Φιλελευθέρων – Βενιζελικών» και «Βασιλοφρόνων του Λαϊκού κόμματος». Στο σπίτι μας υπήρχαν δύο πιστόλια, ένα «πλακέ» 12σφαιρο «Μπράουνινγκ» και ένα 6σφαιρο «Σμιθ».

                 Οι γυναίκες δίπλα στο μαγγάλι συζητούσαν για νοικοκυριό, μόδα, σχέδια για κεντήματα κλπ. και ποτέ για πολιτική αφού δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Τις θυμάμαι, άξιες νοικοκυρές που εκτός από τις σκληρές αγροτικές δουλειές, εργάζονταν και στο σπίτι, ζυμώνοντας, μαγειρεύοντας, πλένοντας (κουβαλούσαν τα ξύλα για τη φωτιά). Τις θυμάμαι στις βραδυνές βεγγέρες να ράβουν ή να μπαλώνουν τα ρούχα των παιδιών. Πολλές κεντούσαν και έπλεκαν «επαγγελματικά», κυρίως πουλόβερ και εσωτερικές μάλλινες άσπρες φανέλες για τους εργαζόμενους που απορροφούσαν τον ιδρώτα και ήταν πολύ υγιεινές. Εγώ ποτέ δεν φορούσα τέτοιες φανέλες γιατί με «ενοχλούσαν» στο δέρμα.

                 Με εντυπωσίαζαν οι συζητήσεις τους για τα σχέδια από τις ζακέτες και ο τρόπος που έπλεκαν φτιάχνοντας υπέροχα πλεκτά που έδιναν ωραία εμφάνιση στη γυναίκα. Η αδελφή μου η Αιμιλία έπλεκε με θαυμάσια σχέδια και χρώματα. Στις βεγγέρες, μεταξύ των γυναικών την «τιμητική» του είχε το «κουτσομπολιό» που συνήθως ήταν κακόπιστο! Λόγω έλλειψης γνώσεων και της αβεβαιότητας για το μέλλον, έδιναν μεγάλη σημασία στα όνειρα. Κυρίως επηρεάζονταν οι νέες κοπέλες που «ονειρεύονταν» έναν ευτυχισμένο γάμο. Υπήρχαν οι «ειδικές» που εξηγούσαν τα όνειρα ανάλογα με τον τόπο, τα χρώματα κλπ. Μερικές φορές το κουτσομπολιό έπαιρνε τη μορφή «ποιήματος». Θυμάμαι κάποια Καραντώναινα που έφτιαχνε σατυρικά στιχάκια με κουτσομπολίστικο περιεχόμενο. Την έβλεπα να κάθεται στο μπακάλικο, χοντρή γύρω στα 50 και έγραφε στιχάκια που τα τραγουδούσαμε πάνω σ’ ένα τοπικό σκοπό.

                 Τα στιχάκια μιλούσαν για έρωτες, απαγωγές και άλλα «πικάντικα» της κοινωνικής ζωής του Κρανιδίου, αναφέρονταν δε συγκεκριμένα πρόσωπα. Θυμάμαι ένα που αναφερόταν σε μία από τις ομορφότερες Κρανιδιώτισσες (Ντούλα Γεωργοπούλου) που «κλέφτηκε» με τον Μήτσο τον Λεμπέση.

Ευτυχώς η κοπέλα «σώθηκε» διότι αυτός, εξοπλισμένος από τους Γερμανούς έδειρε και σκότωσε συμπολίτες του! Η Ντούλα όταν έβγαινε στην πάνω πλατεία ξεχώριζε με την φυσική ομορφιά της. Την εποχή αυτή, κάθε Κυριακή όλοι οι νέοι και οι νέες σε παρέες έκαναν βόλτες και σε αυτήν την «περαντζάδα» των 100 μέτρων αναπτύχθηκαν πολλοί δεσμοί που αρκετοί κατέληξαν στην δημιουργία ευτυχισμένων οικογενειών! Την αξιοζήλευτη Ντούλα την θαύμασαν άντρες και γυναίκες! Η εκούσια «απαγωγή» της Ντούλας κράτησε 5 μέρες. Το τραγούδι της Καραντώναινας γι’ αυτό το περιστατικό χιλιοτραγουδήθηκε σ’ όλο το Κρανίδι. Υπέροχες ήταν και οι καλοκαιρινές «βεγγέρες», προπάντων στο φεγγαρόφωτο στις αυλές με ορθάνοιχτη την πόρτα. Από τοις ανοιχτές πόρτες της αυλής, οι νέοι περνώντας απ’ έξω έριχναν «κλεφτές» ματιές στις κοπέλες που ήταν στην αυλή! Οι κοπέλες από την χαρά τους έμεναν το βράδυ ξάγρυπνες, πλάθοντας στην φαντασία τους «όνειρα» για τον ποθητό νέο! 

Το συνηθέστερο αντρικό όνομα ήταν Γιάννης λόγω του πολιούχου Αγίου. Να λοιπόν πως γιορτάζανε του Αγίου Ιωάννη! Από το πρωί της εορτής του, ο εορτάζων ντυμένος με τα καλύτερα ρούχα του, πήγαινε στην εκκλησία (πολλοί κοινωνούσαν) και επιστρέφοντας στο σπίτι υποδεχόταν η οικοδέσποινα και άρχιζαν οι επισκέψεις συγγενών και φίλων. Τους υποδεχόταν η οικοδέσποινα εγκάρδια και άρχιζε με σειρά προτεραιότητας να σερβίρει με τον δίσκο ψητές μπουκιές κρέας και ψάρι και κρασί με την κανάτα στα φρεσκοπλυμμένα ποτήρια. Οι ευχές και η κουβέντα συνεχίζονταν όσο διαρκούσε η επίσκεψη.

                     Εμείς τα μικρά παιδιά κατά ομάδες και καλοντυμένα πλησιάζαμε την πόρτα της εισόδου του εορτάζοντος και αμέσως η οικοδέσποινα ή άλλο μέλος της οικογένειας, μας έδινε στο χέρι του καθενός στραγάλια, φυστίκια και μερικές φορές κουραμπιέδες. Αυτό γινόταν κυρίως τις προμεσημβρινές ώρες. Το μεγαλείο της αγάπης και της αδελφοσύνης φαινόταν στις επισκέψεις μετά τις 7μ.μ. μέχρι τα μεσάνυχτα όταν παρέες καλλίφωνων (είχε αρκετούς το Κρανίδι) αγκαλιασμένοι τραγουδούσαν σύμφωνα με το έθιμο. Ο πρώτος καλλίφωνος τραγουδούσε τον στίχο και τον επαναλάμβανε η παρέα, μια αξιόλογη αυτοσχέδια «χορωδία» με ελάχιστα μουσικά λάθη αφού οι μελωδίες ήταν γνωστές σε όλους. Η διαδρομή που ακολουθούσαν οι παρέες των καλλίφωνων ήταν ο δρόμος προς τα «σαραντάσπιτα». Άρχιζαν από του Γιάννη του Καραμαδούκη και τα τέσσερα κουρεία των Βαρκαρολαίων, περνούσαν από το καφενείο του Παπαμιχαήλ και του Καράντουλη και μέσα από το «στενό του Βαγγελάκη του Μικρασιάτη» έφθαναν στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης. Εκεί συναντούσαν άλλη ομάδα που είχε ξεκινήσει από το ξενοδοχείο του Κακουριώτη. Όλοι μαζί έφθαναν στο ξενοδοχείο του Παπασταύρου και του Καμιζή. Εκεί ο δρόμος ήταν γεμάτος από νέους γλεντζέδες που πήγαιναν προς το κέντρο διασκέδασης του Γιάννη Καράμπελα και τα μαγαζιά  των αδελφών Γαλανού. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του ταχυδρομείου περνούσαν από τον Άγιο Βασίλη και τα καφενεία του Σακελλαρίου, του Κατσούρου και του Νίκου Βόγκλη (Ρούτουλη) και τον ιστορικό φούρνο του Θανάση Καράση (αργότερα του υιού του Πέτρου Καράση).

                     Στα μέσα της δεκαετίας του 30’ «μπήκα» κι εγώ στις παρέες των καλλίφωνων με την κιθάρα μου. Είχαμε φτιάξει τέσσερις παρέες με κιθάρες, μαντολίνα, λαούτο, πάντζο, κλαρίνο και σαντούρι. Με την παρέα μου κάναμε τις «μουσικές μας εμφανίσεις» σαν καλεσμένοι σε σπίτια εορταζόντων και τις «πρωινές» ώρες στα γραφικά στενά του Κρανιδίου. Τραγουδούσαμε κυρίως Επτανησιακά τραγούδια από τις περίφημες «μαντολινάτες».

                    Αυτό ήταν το Κρανίδι της «αγάπης και της διασκέδασης»!!! Όπως «κάθε σπίτι έχει και το αποχωρητήριο του» έτσι και στο Κρανίδι υπήρξαν οι «κακοί» που «έδρασαν» κυρίως μετά τις 3 Ιουνίου του 1944 που ήρθαν οι Γερμανοί στο Κρανίδι. Τα ονόματα των 37 που εκτέλεσαν οι Γερμανοί και είναι χαραγμένα στο μνημείο, δεν τα ήξεραν οι βάρβαροι από το Βερολίνο και το Μόναχο. Τους τα έδωσαν οι ντόπιοι προδότες, οι «κακοί» Κρανιδιώτες!

                  Θυμάμαι την ημέρα του Αγίου Δημητρίου που σύμφωνα με το έθιμο γλεντούσαν μέχρι τα μεσάνυχτα και μετά τραγουδούσαν στους δρόμους. Βοηθούσα κι εγώ με την κιθάρα την παρέα του Δημήτρη του Γκιώνη που γιόρταζε. Ήταν και ο αδελφός του ο Αντώνης Γκιώνης. Μου έκανε εντύπωση η θαυμάσια και δυνατή φωνή του Δημήτρη που ενθουσίαζε τους πάντες. Όμως η ζωή του τελείωσε μετά από δέκα μήνες στις 12 Αυγούστου 1944. Τον εκτέλεσαν και τον έριξαν σε μία γούβα με ένα μηχάνημα λες και ήταν σκουπίδια! Νοιώθω περήφανος που έζησα «άνθρωπος» και βοήθησα τους συνανθρώπους μου ενώ με «έπνιγε» η δυσωδία των προδοτών! Περήφανοι νοιώθουν και όλοι αυτοί που στάθηκαν πατριωτικά και προόδευσαν στην επιστήμη κλπ. έστω και κάτω από την «ομπρέλα» του διεθνούς κεφαλαίου, των Αμερικάνων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Πολλοί νέοι «γέμισαν» την Ελλάδα με τα κορμιά τους αλλά η θυσία τους δεν δικαιώθηκε!

                  Αγωνιστήκαμε ακόμα και για να αποκτήσουν οι γυναίκες τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, τιμώντας την «γυναίκα – μάνα» και έτσι η γυναίκα «κέρδισε» κάποιες ελευθερίες ξεφεύγοντας από την ασφυκτικά άδικη ανδρική επιρροή. Δυστυχώς όμως και η γυναίκα «έμπλεξε στα γρανάζια» του συστήματος των εκμεταλλευτών. Εκτός από το δικαίωμα ψήφου, γυναίκες αναδείχτηκαν σε σημαντικές θέσεις, έγιναν υπουργοί μέχρι και πρωθυπουργοί (σε άλλες χώρες)! Απορώ και θλίβομαι για τις γυναίκες που με την βουλευτική τους ιδιότητα «σηκώνουν το χέρι» και ψηφίζουν στρατιωτικές δαπάνες και εξοπλιστικά προγράμματα! Πως η «δημιουργός της ζωής» με την ιερή αποστολή της μάνας γίνεται συνένοχη με τα κτήνη τους άντρες ώστε να σκοτώνονται νέοι άνθρωποι! Δεν θέλω να κατονομάσω αυτές τις γυναίκες γιατί θα μου «βρωμίσουν» την σελίδα!

                  Αυτές που δεν αντιστέκονται από υψηλές θέσεις, στην υποταγή της χώρας στους ξένους που με κύριους υπεύθυνους μία χούφτα Ελλήνων απατεώνων έφεραν την Ελλάδα στο σημερινό χάλι. Αντί οι κυρίες αυτές να γλυτώσουν τα παιδιά τους από το μακελειό του πολέμου και της οικονομικής αβεβαιότητας, προσπαθούν να «πείσουν» τους ψηφοφόρους να πληρώσουν τα πάντα για την κρίση που έντεχνα δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός! Με την ανοχή τους η «σύγχρονη» ανδροκρατία στα πλαίσια της «γυναικείας απελευθέρωσης» μεταχειρίζεται τις γυναίκες σαν «σεξουαλικό σκεύος» με την μόδα, τα καλλιστεία. Είναι αξιοθρήνητες οι σημερινές γυναίκες εκτός από αυτές που «επιμένουν» να αντιπολιτεύονται «εκτός εξουσίας» (Παπαρήγα, Κανέλη, κτλ) παλεύοντας για εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια! Θα χρειαστούν σκληροί αγώνες για να μπορέσει η χώρα να «γλυτώσει» από τις «δαγκάνες» του διεθνούς κεφαλαίου και τις προδοτικές συμφωνίες. Η «προσωρινή» κυβέρνηση συνεργασίας από τα σπλάχνα των «υπεύθυνων της ντροπής» δεν τολμάει να αντιδράσει στην τρόικα έστω για την τιμή της Ελλάδας με την 3.000 και πάνω χρόνων ιστορίας και προσφοράς στον παγκόσμιο πολιτισμό!

                   Δεν χρειάζεται νομίζω να αναφέρω τα ονόματα των ανά τους αιώνες Ελλήνων που με την μεγαλειώδη τους προσφορά στην επιστήμη, στην τέχνη κλπ. «ομόρφυναν» την ζωή στον πλανήτη γη!!! Ας γυρίσουμε όμως στο γλεντζέδικο Κρανίδι του παρελθόντος. 26 Οκτώβρη 1943 γιορτή του Αγίου Δημητρίου και ο Δημήτρης Γκιώνης με τους καλεσμένους του συγγενείς και φίλους (γύρω στα 15 άτομα) ήταν έξω από την εκκλησία της Μεταμόρφωσης και τραγουδούσαν. Ήταν περίπου 2 η ώρα τη νύχτα και εγώ μόλις είχα φύγει από την παρέα μου όταν «το διαλύσαμε» για ύπνο. Περνώντας από την Μεταμόρφωση με την κιθάρα μου συνάντησα την χαρούμενη παρέα του Γκιώνη. «Μπήκα» στην παρέα και γλεντήσαμε μέχρι τις 5 το πρωί! Εκτός από τον Δημήτρη (Τάκη) και ο αδελφός του ο Αντώνης τραγουδούσε θαυμάσια. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η ζωή των δύο αδελφών και ενός άλλου της παρέας, θα τελείωνε με τον πιο φρικτό και βίαιο τρόπο! Γι αυτό «φρόντισε» η θλιβερή μειοψηφία των προδοτών συμπατριωτών μας! Στις 5 Ιουνίου 1944 τους παρέδωσαν στους Γερμανούς. Τον Αντώνη τον εκτέλεσαν στο Ναύπλιο και τον Δημήτρη στο «θυσιαστήριο του Νέγρη» στην Κόρινθο! Οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι άνοιξαν ένα λάκκο μεγαλύτερο από 2χ3 μέτρα και ανάλογο βάθος. Μετά την χαριστική βολή, μία μπουλντόζα μετέφερε τα πτώματα και παραμορφωμένα τα σώριαζε στον λάκκο. Τον Αύγουστο του 1945 επισκέφθηκα τον χώρο της θυσίας και είδα αρκετούς σωρούς από ομαδικούς τάφους. Ο νομός Αργολιδο-Κορινθίας «έδωσε» 496 νεκρούς πατριώτες. Όλα τα ονόματα τους είναι χαραγμένα στις μαρμάρινες πλάκες του μνημείου!

                   Ποιος θα το φανταζόταν 10 μήνες πριν τις στιγμές της εορταστικής διασκέδασης και των τραγουδιών ότι «άνθρωποι» με τους οποίους μεγάλωσαν μαζί θα ήταν οι υπεύθυνοι για τον πρόωρο θάνατό τους!!! Ντροπή και κατάρα γιατί τέτοιου είδους κτήνη έγιναν εξουσία, καθόρισαν τις τύχες της Ελλάδας και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τα σημερινά μας χάλια. Και πάλι ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΑ!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ...

.

   Βασίλης Λαδάς - θύμισες...
      

         Η ωραιότερη ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων είναι οι στιγμές που τραγουδούσαμε όλοι μαζί – μικροί – μεγάλοι στην οικογένεια. 

Τη μάνα μου δεν την γνώρισα, όμως γνώρισα την γιαγιά μου (τη μάνα της) Χριστίνα Λαμπίρη (1862 – 1938). Τη θυμάμαι, σαν τώρα με το τρεμάμενο χέρι της (λόγω Πάρκισον), απαρηγόρητη για τον χαμό της κόρης της και τα έξι ορφανά που άφησε. Παρ’ όλα αυτά όμως τον χειμώνα δίπλα στο τζάκι στο Κρανίδι και τα καλοκαίρια κάτω από την τεράστια καρυδιά δίπλα στο σπίτι στο περιβόλι με την γραφική εξωτερική σκάλα, η γιαγιά με όλο τον ψυχικό και σωματικό της πόνο, μας «μάζευε» και μας τραγουδούσε με τρεμάμενη φωνή διάφορα τραγούδια από τα νιάτα της, που εμείς τα ακούγαμε για πρώτη φορά. Ήταν τραγούδια του 19^ου αιώνα σε μία καθαρά ανδροκρατούμενη κοινωνία με νόμους ντροπής, που οι άντρες επέβαλαν στην γυναίκα – μάνα τους. Απαιτούσαν υποταγή, παρθενία πριν τον γάμο λες και το χάσιμο της παρθενιάς προερχόταν μόνο από την γυναίκα. Υπήρχε και ο ντροπιαστικός θεσμός της προίκας όπου με αυτήν η γυναίκα στην ουσία «αγόραζε» τον αφέντη της.

                  Παρ’ όλα αυτά όμως υπήρξαν άντρες σωστοί και λογικοί που συνέθεσαν υπέροχα τραγούδια – ύμνους για τον έρωτα και την γυναίκα (πολλές φορές και με σεξουαλικά υπονοούμενα με ευγενικό τρόπο), καθώς και με σατυρικό πνεύμα καυτηρίαζαν τις μεγάλες αδικίες των αντρών προς την γυναίκα. Οι γυναίκες – γιαγιάδες, μανάδες και θείες – «κράτησαν ψηλά την κοινωνία», τα ήθη και έθιμα, σε αντίθεση με τους «κακούς» άντρες που δυστυχώς ήταν αμόρφωτοι και άδικοι.

               Η γιαγιά μου η Χριστίνα Λαμπίρη μας τραγουδούσε το παρακάτω τραγούδι (όσο θυμάμαι) :

Ειρηνιούλα – νιούλα νιούλα μ’

τα γλυκά σου μάτια

Ειρηνιούλα – νιούλα – νιούλα μ’

τα γλυκά σου μάτια Ειρηνιούλα

Νιούλα μ’ έκαναν κομμάτια

στρατιώτη μ’ έχουνε – σε μια κουβέρτα μ’ έχουνε

και κοιμάμαι μονάχος  ο δύστυχος…

                 Έλεγε και άλλους στίχους, διότι αυτές τις εποχές ο λαός προσέθετε και δικά του στιχάκια σ’ αυτά που έγραψε ο ποιητής του τραγουδιού, πάντα στο ίδιο πνεύμα των σχέσεων μεταξύ ετερόφυλων, αλλά με διαφορετικά ονόματα ανάλογα με την περίσταση.

                 Μαζί με την γιαγιά μου πολλές φορές μας τραγουδούσαν η θεία Παρασκευή (αδελφή της μάνας μου) και η «θεία η Κατίνα» (επίθετο Αιβαλιώτη). Αυτή ήταν φίλη της μάνας μου, μία αξιόλογη γυναίκα που ήρθε το 1923 από τα Δωδεκάνησα  (τότε που ήταν υπό Ιταλική κυριαρχία). Μάλλον διέθετε γραμματικές γνώσεις, γι’ αυτό ο δήμος την τοποθέτησε υπεύθυνη στο δημοτικό νοσοκομείο. 

Την θυμάμαι πόσο καλά περιέθαλπε ένα συνομήλικό μου νεαρό (τώρα νομίζω τον λένε μπάρμπα – Κώστα) που έπασχε από σοβαρή ασθένεια των ποδιών.

                 Η «θεία Κατίνα» μας είχε φέρει γραμμόφωνο με ένα μεγάλο πράσινο χωνί και μαζί με την μάνα μου είχαν 76 δίσκους κλασσικής μουσικής. Έτσι από μικρό παιδί κλπ. Αυτό που με μάγευε ήταν η μικτή χορωδία από την «Καβαλερία Ρουστικάνα» με τίτλο «ματωμένο Πάσχα» για τον θάνατο δύο νέων την ημέρα του Πάσχα. Και η Ελληνική μουσική έχει «ματωμένο Πάσχα» στα «αραββωνιάσματα» του Μπόγρη. Η θεία Κατίνα τραγουδούσε θαυμάσια και ειδικά το «σεκόντο». Μας μάζευαν λοιπόν η γιαγιά Χριστίνα, η «θεία Κατίνα» και η θεία Παρασκευή και εμείς τα παιδιά κυρίως η Άννα, η Αιμιλία, η Ισμήνη τραγουδούσαμε τα τραγούδια που μας μάθαιναν. Ειδικά η αδελφή μου η Ισμήνη είχε θαυμάσια φωνή στο «πρίμο» και ειδικά στο «σεκόντο» και μαζί κάναμε ένα θαυμάσιο «ντουέτο». Αντίθετα ο πατέρας μου είχε έξι δίσκους με αμανέδες και Σμυρνέικα. Τότε στο Κρανίδι επικρατούσαν κυρίως τα δημοτικά, οι αμανέδες και τα «χασικλίδικα» τραγούδια όπως «…. Εγώ μάγκας φαινόμουνα να γίνω από μικράκι….» «κάτω στα λεμονάδικα έγινε φασαρία……» κλπ. Στα βιβλία μου και στο ίντερνετ έχω γράψει αναλυτικά για την προσπάθεια να ξεφύγουμε μετά το 1821 από την ανατολίτικη επίδραση στην μουσική, από τραγούδια που δεν είχαν «ποιότητα» ούτε στον στίχο, ούτε στην μουσική.

                   Ευτυχώς υπήρχαν τα Επτάνησα και η Ιταλική και δυτικοευρωπαική επίδραση, με τα μαντολίνα, τις χορωδίες, τους θαυμάσιους στίχους και μελωδίες. Εμείς με όπερες, μαντολινάτες και χορωδίες μεγαλώσαμε! Είχαμε «φτιάξει» μία μικρή χορωδία που την αποτελούσαν :

-         Η «θεία Κατίνα» με θαυμάσια φωνή στο «σεκόντο»

-         Η γιαγιά μου η Χριστίνα

-         Η θεία μου η Παρασκευή (αδελφή της μάνας μου)

-         Η αδελφή μου η Άννα

-         Η αδελφή μου η Αιμιλία

-         Εγώ

-         Η αδελφή μου η Ισμήνη (με θαυμάσια φωνή και υπέροχο «σεκόντο»)

Εγώ και η Ισμήνη τιμούμε μέχρι και σήμερα την μνήμη των γυναικών που για την εποχή τους ήταν ξεχωριστές για την ενασχόλησή τους με την μουσική, την ποίηση, την ζωγραφική κλπ. η αδελφή μου η Άννα ζωγράφιζε υπέροχα κάτι που το «κληρονόμησε» από την μάνα μας. Και η κλίση μου στην μουσική (τραγούδι, κιθάρα, χαβάγιες, ακορντεόν), είναι «κληρονομιά» από την γιαγιά μου και την μάνα μου. Θα προσπαθήσω να θυμηθώ τα πρώτα τραγούδια που με συγκλόνισαν από παιδί, ειδικά τους «ύμνους στα νιάτα».

Τον βίον χαρείτε

εν όσω ο βίος ανθεί,

θα έρθει η εσπέρα και θα μαραθεί

ή μαύρος είναι όπου περνά

ή βάφει όλα σκοτεινά

θα έρθει η μέρα και η αυγή

να χαίρεται η γη

Τον βίον χαρείτε

εν’ όσω ο βίος ανθεί

θα έρθει η εσπέρα και θα μαραθεί

έχει η ζωή στιγμάς γλυκάς

μα έχει και στιγμάς πικράς

όστις λυπείται και πονεί

να μην το λησμονεί

Τον βίον χαρείτε…………..

Άλλο τραγούδι για την νεότητα

Νεότης καημένη, τραγούδα αιώνια

περνούνε τα χρόνια, διαβαίνεις και συ

τραγούδα και γέλα, ποτέ μην λυπάσαι

αιώνια δεν θα σαι νεότης χρυσή…

Τραγουδούσαμε ακόμα την «Αμυγδαλιά» του Γ. Δροσίνη και το «αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι, των ερώτων φαιδρά εποχή….» καθώς και το τραγούδι «η μουσμουλιά»

Στον τόπο που σε πρωτοείδα

θε να φυτέψω μουσμουλιά

και να κρεμάσω τας ελπίδας

στα μαραμένα της κλαδιά

στον ίσκιο της θε να κοιμούμαι

την ευωδιά της να ρουφώ

κι όταν εσένα ενθυμούμαι

να τρώω μούσμουλο στυφό

σαν ήθελες να ταξιδέψεις

να πας στα ξένα μακρυά

δεν έπρεπε να μ’ αγαπήσεις

να μου πληγώσεις την καρδιά…..

Λέγαμε τότε και το τραγούδι της εγκατάλειψης

Παν’ οι ελπίδες τα όνειρα σβήσαν

μία ανάμνηση μένει παλιά

θλίψης για συντροφιά μου μόνο

μ’ άφησες στης ερημιάς μου τη σιγαλιά

καθώς και το άλλο για την «άσπλαχνη γυναίκα».

Πριν η ψυχή μου ανέβει

στους ουρανούς επάνω

ύστατη χάρη σου ζητώ

Ω άφησε με να πεθάνω

όσους μου έκαναν κακό

και όσους μίσησα ως τώρα

όλους με μιας τους συγχωρώ

είναι η στερνή μου ώρα

μόνο σε σε την άσπλαχνη

που είχα αγαπήσει τόσο

μόνο σε σε συγχώρεση

ποτέ δεν θα σου δώσω

Θυμάμαι ακόμα το απαισιόδοξο τραγούδι που έλεγε :

Κάτω εις την έρημο σε κρύα δάση

τον τάφο μου έσκαψα δια να ταφώ

κι η κρύα η πλάκα μου φωτιά θα βγάλει

να κάψει τα δέντρα

να κάψει τα δέντρα και τους ανθούς

τι κρίμα θα μένει εις τον λαιμόν σου

κι εγώ διαβαίνω σκληρά στην μαύρη γη.

Η γιαγιά μου μας έμαθε και τραγουδούσαμε το «δράμα και τον πόνο» της κυρά – Φροσύνης και το μεγάλο πάθος και την αγάπη που είχε γι αυτήν ο γιος του Αλή – Πασά, καθώς και την «απάνθρωπη πατρική» εκδίκηση του Αλή – Πασά.

Σαν φύλλο κίτρινο και μαραμένο

με παίρνει ο άνεμος με τα φτερά

μακρυά από σένανε παραδερμένος

Φροσύνη αλίμονο στην ξενιτιά

φεύγω αγάπη μου πάω στα ξένα

πάω στον πόλεμο μεσ’ την φωτιά

σε ξένα χώματα, ξένα πουλιά

θα πιουν το αίμα μου, τα σωθικά μου

θα φάνε λαίμαργα στην ερημιά

δωσ’ μου απ’ τα χείλη σου τα’ αγαπημένα

δωσ’ μου για συντροφιά χίλια φιλιά

Αν ίσως Φρόσω μου και τα φιλιά σου

ζωή μου δώσουνε ν’ αναστηθώ

κι έρθω σαν όνειρο στην αγκαλιά σου

Φροσύνη ο δύστυχος θα κοιμηθώ

γεράκι αχόρταγο σκληρό ξεφτέρι

θ’ αρχίσει ολόγυρα να κυνηγά,

ψυχή μου αλίμονο, το περιστέρι

αν το βρει μόνο του μεσ’ τη φωλιά...

Με τέτοια τραγούδια με το «κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε…» πολλά επτανησιακά, πλακιώτικες καντάδες κλπ. μεγάλωσα, σε μια εποχή που όλες οι γυναίκες παρ’ όλη την αδικία και την καταπίεση που υφίσταντο ήταν «ανθρώπινες» και ευγενικές!!!

Πατριώτες και ευεργέτες του Κρανιδίου στην αγνωμοσύνη και στη λήθη…

.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΖΕΡΒΑ (ΜΠΙΘΑ)

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Το παρατσούκλι Μπίθας στα Αρβανίτικα σημαίνει «πισινός». Το έδιναν συνήθως σε κάποιον περίεργο που πλησίαζε και παρακολουθούσε τι έλεγαν οι άλλοι, από περιέργεια και διάθεση για «κουτσομπολιό». Έτσι αυτόν οι παρέες τον θεωρούσαν «βρώμικο» όπως τον «πισινό». Στη συνέχεια παραθέτω από το βιβλίο μου «ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ» το αφιέρωμα στην οικογένεια του ευεργέτη Ντίνου Ζέρβα.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[...] Η πολυμελής οικογένεια Ζέρβα ήταν αξιόλογη, μόνο που δεν άφησε απογόνους, με αποτέλεσμα να εξαφανισθεί μετά το θάνατο του τελευταίου εκπρόσωπου της. Ο μπάρμπα – Γιάννης Ζέρβας, ήταν ένας καλός οικογενειάρχης, κοινωνικός άνθρωπος, με μια αξιόλογη γυναίκα και σύζυγο. Έφεραν στη ζωή 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια. Τα δύο αγόρια, ο Μήτσος και ο Λάζαρος, πριν από το Β΄  παγκόσμιο πόλεμο έφυγαν μετανάστες για την Αμερική όπου έζησαν πολλά χρόνια. Εκεί στην ξενιτιά «έκαναν» αρκετά χρήματα και απαίτησαν από το Αμερικάνικο κράτος, προπληρώνοντας τα έξοδα, όταν πεθάνουν να τους μεταφέρουν και να τους θάψουν (με δικά τους έξοδα) στο Κρανίδι, όπως και έγινε. Ο Παντελής, ένας αξιόλογος και μορφωμένος άνθρωπος, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα, ενώ ήταν μόνιμος υπάλληλος στον Ο.Λ.Π. εγκατέλειψε τη θέση του και «κατέβηκε» στο Κρανίδι, αρνούμενος να εργασθεί για τους κατακτητές και την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ήταν οργανωμένος στο Κ.Κ.Ε. και σύμφωνα με εντολή του κόμματος, ερχόμενος στο Κρανίδι με μια παρέα από συμπατριώτες μας, οργάνωσαν το τοπικό Ε.Α.Μ.

Όταν ήρθαν οι πρώτοι αντάρτες με τον Κονταλώνη και άλλα στελέχη του Ε.Α.Μ. και του Κ.Κ.Ε., άρχισαν να στήνουν τις αντιστασιακές οργανώσεις, o Παντελής, ήταν απ’ τους πρώτους που ανέλαβε οργανωτικά καθήκοντα στο Ε.Α.Μ., ενώ συμμετείχε σε καθοδηγητική ομάδα του Κ.Κ.Ε. O τέταρτος αδελφός από την οικογένεια Ζέρβα ήταν ο Κώστας, που τον φώναζαν «Ντίνο», ο οποίος  οργανώθηκε και αυτός στην Ε.Π.ΟΝ., και ήμασταν στην ίδια ομάδα. Οι τρεις αδελφές (η πρώτη η Ματίνα, η δεύτερη η Νίκη και η Τρίτη η Φώτω) οργανώθηκαν και αυτές στις αντιστασιακές οργανώσεις, έχοντας ανάλογες δραστηριότητες.

Στις 3 Ιουνίου του 1944 που ήλθαν οι Γερμανοί στην περιοχή μας, ο Παντελής Ζέρβας και ο Τσιρτσίκος βρέθηκαν στις Σπέτσες. Εκεί στις 6 Ιουνίου τους συνέλαβαν κάποιοι δοσίλογοι Σπετσιώτες, τους παρέδωσαν στους Γερμανούς και τους κρέμασαν στο λιμάνι δίπλα στη θάλασσα, συνολικά 9 αγωνιστές (αναφέρω λεπτομέρειες σε άλλη σελίδα).

Μετά την Βάρκιζα, όλη η οικογένεια διώχθηκε από τους ντόπιους συνεργάτες των κατακτητών και κατέφυγαν στον Πειραιά. Με την οικονομική βοήθεια των δύο αδελφών από την Αμερική, αγόρασαν ένα διαμέρισμα (90 περίπου τ.μ.) στον Πειραιά, στην Οδό Ευαγγελίστριας 41 – 42, όπου και εγκαταστάθηκαν.

Από τις τρεις αδελφές πρώτη πέθανε η Ματίνα (3-11-1979), μετά η Φώτω (18-8-1993) και μετά η Νίκη (9-6-1994). Ήταν και οι τρεις ανύπαντρες όπως και ο Κώστας (Ντίνος). Αυτός επιστρατεύθηκε το 1946, πήρε μέρος στις μάχες κατά του Δ.Σ.Ε. και συνελήφθη στη Γράμμο. Παρέμεινε μέχρι το 1955 αιχμάλωτος στην Αλβανία και ελευθερώθηκε μετά από ενέργειες του αδελφού του Λάζαρου από την Αμερική, ο οποίος ήταν πολύ ευκατάστατος, παντρεμένος με μια πάμπλουτη Αμερικανίδα. Αργότερα ο Ντίνος ήλθε στο Κρανίδι και ζούσε άνεργος με τα χρήματα που έστελνε ο αδερφός του από την Αμερική. Κάποια διαστήματα ζούσε στο Κρανίδι, ενώ κάποια άλλα στο σπίτι του στον Πειραιά μαζί με τις αδελφές του. Ένας Κρανιδιώτης ναυτικός, ο Νίκος Καπράνης, με διαβεβαίωνε ότι γνώρισε όλη την οικογένεια «Μπίθα» και ο καθένας τους του έλεγε πάντα «ότι για τα γεράματα μας έχουμε από ένα εκατομμύριο δολάρια για να ζήσουμε καλά».

Πήγαινε συχνά στο σπίτι του Λάζαρου, μια μονοκατοικία στην Καλιφόρνια σε μια αριστοκρατική περιοχή. Κάποτε (όπως μου είπε ο Καπράνης), ένας γιατρός γείτονας, τους προσέφερε 1.200.000 δολάρια για να αγοράσει το σπίτι τους. κατά τον Καπράνη, ίσως ήταν το σπίτι της γυναίκας του που είχε μετοχές σε πετρελαιοπηγές. Υπάρχει (κατά τον Καπράνη) ένα γεγονός, που δείχνει το μέγεθος της περιουσίας του Λαζάρου και της γυναίκας του στην Αμερική. Για 7 χρόνια μετά τον θάνατό της, ο Λάζαρος πλήρωνε ειδικούς για να διατηρούν το νεκρό σώμα της σε ειδικό ψυγείο. Κάθε χρόνο, την ημερομηνία του θανάτου της, την έβγαζαν από το ψυγείο και ο Λάζαρος οργάνωνε μία ειδική τελετή τιμώντας την μνήμη της. Αυτό προϋποθέτει τεράστια έξοδα και ο καθένας καταλαβαίνει το μέγεθος του πλούτου και της περιουσίας του. Ο Λάζαρος πέθανε 7 χρόνια μετά τη γυναίκα του. Είχε απαιτήσει να τον θάψουν στο Κρανίδι, όπως και έγινε. Το όνομα του, καθώς και του αδελφού του Μήτσου (πέθανε στις 3-12-1997), βρίσκεται στο νεκροταφείο του Κρανιδίου.

Μετά τον θάνατο του Λάζαρου (19-4-1995) αρχίζουν να συμβαίνουν πολλά «περίεργα» σχετικά με την διαχείριση αυτής της μεγάλης περιουσίας. Έως το 1990 είχαν πεθάνει τα 6 αδέλφια του Ντίνου και αυτός ήταν πλέον ο μοναδικό νόμιμος κληρονόμος, με δύο σπίτια στο Κρανίδι, ένα «τεσσάρι» διαμέρισμα στον Πειραιά, ένα μικρό χωράφι 1500 τ.μ. στον «Κάμπο» και άλλο ένα 5500 τ.μ. στο ιστορικό σημείο «Γκούρι Βιτόρες», στον παρακαμπτήριο δρόμο της δυτικής πλευράς του Κρανιδίου, που συνορεύει με την έκταση που έκανε δωρεά στο Δήμο ο Ηλίας Φωστίνης ( αναφέρομαι σε άλλο κεφάλαιο).

Τα άλλα περιουσιακά στοιχεία του Λάζαρου στην Αμερική (σπίτια κλπ) μας είναι άγνωστα, αλλά σίγουρα ήταν πολλά, σύμφωνα με την αφήγηση του Καπράνη.

Έως το 1993, με τον Ντίνο κάναμε συχνότατα παρέα, ενώ συνέχιζε να κατοικεί στο σπίτι του στον Πειραιά, μόνος του μετά τον θάνατο της αδελφής του Νίκης. Ενώ λοιπόν συναντιόμασταν στο γραφείο του Κίμωνα Γαστεράτου, από το 1993 και μετά δεν εμφανίστηκε εκεί άλλη φορά και η εξαφάνιση του με εξέπληξε. Στην συνέχεια εμφανίστηκε να ενεργεί συμβολαιογραφικές πράξεις δωρεών, πωλήσεων, παραιτήσεων από δικαιώματα του επί αποδοχής κληρονομιάς ακινήτων, κλπ, βάσει πληρεξουσίων προς τον Βασίλειο Παπαδημητρίου (δικηγόρο Αθηνών) και τον Γεώργιο Βόγκλη του Παναγιώτη.

Εγώ σαν φίλος της οικογένειας, καθώς και η αδελφή μου που είχαμε τέτοιες συχνές επαφές με την οικογένεια, δεν είδαμε ποτέ αυτόν τον συγγενή (τον Βόγκλη), το μεγάλο σπίτι στην οδό Ευαγγελιστρίας 41 42 πουλήθηκε περί το 2000.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν την πώληση, διότι ο Ντίνος δεν είχε ανάγκη χρημάτων, αφού έπαιρνε πολλά από την Αμερική. Ας σημειωθεί ότι όταν «εξαφανίστηκε» από το μεγάλο διαμέρισμα που διέμενε, τον είχαν επί χρόνια στην περιοχή της Ευαγγελιστρίας, σ’ ένα υπόγειο που είχε μόνο ένα δωματιάκι, με ένα κρεβάτι, δύο καρέκλες και ένα τραπέζι. Εκεί τον επισκέφθηκε ο Καπράνης (κάπου ανάμεσα στο 1994 – 1999 όπως μου είπε ο ίδιος το 2001) σαν οικογενειακός φίλος προπάντων των δύο αδελφών από την Αμερική. Όλο αυτό το διάστημα ο Ντίνος δεν εμφανίστηκε στη γειτονιά, προπάντων στον κοινό μας γνωστό, τον ράφτη. Τον «ανακάλυψε» ο Καπράνης το 2001, στο γηροκομείο «ΜΕΡΙΜΝΑ» στο Πασαλιμάνι. Εκεί τον επισκεφθήκαμε μαζί αρκετές φορές. Στάθηκε αδύνατον να μας αναγνωρίσει, ακόμα και εμένα που του θύμιζα διάφορα περιστατικά από τα παιδικά μας χρόνια. Σε κάποια στιγμή έδειχνε να θυμάται κάτι, αλλά μετά «χανόταν» πάλι, διότι συνήθως κοιμόταν ανασαίνοντας βαριά και ήταν «εκτός τόπου και χρόνου» σαν ναρκωμένος. Το περίεργο είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι για την επιμέλεια του Ντίνου είχαν δώσει αυστηρές εντολές στην Γραμματεία να κρατούν από τους επισκέπτες ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο κλπ.

Πριν τελειώσουμε την πρώτη μας επίσκεψη, με ζήτησε στο τηλέφωνο του γηροκομείου ένας δικηγόρος του Βόγκλη, ο Κρανιδιώτης Βασίλης Παπαδημητρίου, απαιτώντας να μάθει «από πού γνωρίζω τον Ντίνο, γιατί τον επισκέφθηκα» κλπ. Προφανώς τον ειδοποίησαν από την Γραμματεία. Μετά από ένα χρόνο ανακάλυψα ότι τον είχαν μεταφέρει στο γηροκομείο της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ», σε μια πτέρυγα δίπλα στην εκκλησία. Στο διάστημα αυτό (μετά το 1993), ο Βόγκλης σαν πληρεξούσιος είχε μεταβιβάσει στο δικό του όνομα ένα μεγάλο σπίτι στο Κρανίδι. Άλλη μια υπόθεση με πολλά ερωτηματικά, είναι η δωρεά εν ζωή του Κωνσταντίνου (Ντίνου) Ζέρβα προς τον Δήμο Κρανιδίου, στις 12-12-2003.

Να σημειωθεί ότι η εντύπωση που αποκομίσαμε (εγώ, ο Καπράνης και ο Κίμων ο ράφτης) όταν τον επισκεφθήκαμε στο Γηροκομείο της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ», ήταν ότι η διανοητική του κατάσταση ήταν τραγική. Συγκεκριμένα όταν εγώ ο ίδιος επικαλέστηκα την μνήμη του εκτελεσμένου αδελφού του λέγοντάς του «γιατί δεν απαίτησες από το Δήμο Κρανιδίου, να ονομάσει έναν δρόμο με όνομα του αδελφού σου», ο Ντίνος δεν καταλάβαινε τίποτα.

Δώρισα στον Δήμο (μέσω πληρεξουσίου) ένα αγροτεμάχιο 1418 τ.μ. στην θέση Αγ. Γεώργιος και την ίδια μέρα δώρισε άλλο ένα 5500 τ.μ. στην θέση «Γκούρι Βιτόρες». Με τις δωρεές λοιπόν του Ζέρβα και του Φωστίνη (αναφέρομαι αλλού) ο Δήμος έχει στην ιδιοκτησία του μια έκταση που φθάνει μέχρι το γήπεδο της Α.Ε.Κ.

Επισκέφθηκα τον δήμαρχο Δημ. Καμιζή και του τόνισα την κατάσταση του Ντίνου, την οποία ήξερα και μου είπε ότι σκέφτεται να τιμήσουν την μνήμη του Παντελή, δίνοντας το όνομα του σε κάποιον δρόμο ή κάτι άλλο.

Αναρωτιέμαι λοιπόν:

Γιατί κ. Βόγκλη σαν γενικός πληρεξούσιος μαζί με τον δικηγόρο κ. Παπαδημητρίου που εκπροσώπησε νόμιμα το «φυτό» Ντίνο Ζέρβα χάρισες όλη αυτή την σοβαρή περιουσία στον Δήμο;

Γιατί το Μ. Σάββατο στις 7-4-2007 μας φέρατε τον Ντίνο νεκρό και τον θάψατε «τυπικά» με έναν παπά και έναν ψάλτη στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου Κρανιδίου;

Γιατί δεν καλέσατε στην κηδεία τον τέως Δήμαρχο Δημ. Καμιζή;

Ήταν σίγουρο ότι θα παρευρίσκετο για να τον τιμήσει σαν ευεργέτη της πόλης, όπως παρευρέθη και στην κηδεία του Ηλία Φωστίνη, όπου μέσα από τον επικήδειο που εκφώνησε, τον τίμησε σαν ευεργέτη του Κρανιδίου.

Γιατί δεν καλέσατε τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Δημ. Σφυρή, που σίγουρα θα παρευρίσκετο και αυτός με το Δημοτικό Συμβούλιο για να τον τιμήσουν;

Γιατί δεν γνωστοποιήσατε το θέμα στον κόσμο (μέσα από εφημερίδες, ραδιόφωνο κλπ) τιμώντας έτσι από ευγνωμοσύνη τον ευεργέτη σας;

Μήπως σας τρόμαζε η δημοσιοποίηση αυτού του θέματος;

Μήπως φοβηθήκατε ότι θα «ερευνούνταν» το θέμα;

Αυτά τα συμπεραίνω, διότι ο Δήμαρχός Δημ. Καμιζής σε μια συζήτηση, μου είπε ότι ο γιος του Βόγκλη πήγε στον Δήμαρχο και του είπε να μου πει ότι δεν θέλει να πάω άλλη φορά στο Γηροκομείο να επισκεφθώ το θείο του, γιατί «ταράζεται». Εγώ τιμώντας τον Ντίνο, σεβόμενος πάντα την κατάσταση της υγείας του, τον επισκέφθηκα πολλές φορές.

Τόνισα πάλι στον Δήμαρχο ότι ο Ντίνος δεν καταλάβαινε, ούτε ήταν σε θέση να σκεφθεί γι’ αυτή την δωρεά. Τον προέτρεψα ακόμα ώστε το Δημοτικό Συμβούλιο, με απόφασή του να τιμήσει τον Παντελή Ζέρβα δίνοντας το όνομά του, σε κάποιο δρόμο ή πλατεία του Κρανιδίου (έστω και σε μικρή), για τους αγώνες και τη θυσία του στο βωμό της λευτεριάς της πατρίδας.

Η ιστορία της οικογένειας Ζέρβα έχει τραγικότητα, διότι «διαλύθηκε» στα πέρατα της γης, και εξαφανίσθηκε χωρίς να αφήσει απογόνους. Νομίζω ότι για την περίπτωση της, μαζί με την τιμή που της αποδίδω για τους αγώνες τις θυσίες και τις δωρεές για τον τόπο μας, ταιριάζει απόλυτα ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, με τίτλο

«ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ».

Ανάμεσα στα μνήματα ή ζουν και λησμονήσανε

τα ωραία φυτεμένα το ιερό το χώμα

που στα λουλούδια τους θαρρείς που μέσα του αναπαύεται

πως κρυφοτρέμει ακόμα, ότι έχει απομείνει

δάκρυο πόνου χθεσινού απ’ του ανθρώπου το φτωχό

και βλέπεις τυπωμένα το ανταριασμένο σώμα

βήματα ακόμα πρόσφατα στην ασυντάραχτη βαθειά

στο μαλακό το χώμα. της λησμονιάς γαλήνη.

Ανάμεσα στ’ αρώματα Έρημοι τάφοι

την πέτρα τη χιονάτη και όμως μια μέρα

σε τάφους χέρσους, έρημους εκεί σ’ αυτά τα χώματα

πέφτει συχνά το μάτι σαν γδούπισε η αξίνη,

λιθάρια, χώματα σκληρά, σαν στεναγμός υπόκωφος

χορτάρια ξεραμένα τι δάκρυα και τι θρήνοι

και δυο σανίδια σταυρωτά και μνήμης όρκοι φλογεροί

λυπητερά γερμένα. αντήχησαν δω πέρα.

Έρημοι τάφοι, πέθαναν Αχ! Οι βροχές εξέπλυναν

ξεκλήρισε η γενιά τους κι έχουν σβήσει απ’ τους

και δεν υπάρχει δάκρυο σταυρούς

γι’ αυτούς στην οικουμένη τα ονόματα των

και δεν υπάρχει μια ψυχή και μέσα στο μυριόνερο

γι’ αυτούς αγαπημένη, λαγγάδι των μνημάτων,

να ράνει μ’ άνθη χάριτος κανείς δεν ξέρει οι τάφοι αυτοί

την μαύρη λησμονιά τους. ποιους άλλοτε έχουν κλείσει.

Ν’ απλώσει χέρι τρυφερό,ν’ απλώσει αγάπης χέρι

και τον σταυρό που κείτεται ψηλά ν’ αναστηλώσει

και μεσ’ από τα χάδια του ανθώνα να φυτρώσει

για να χαρεί να δροσιστεί, του μνήματος η ξέρα.

Λίγα λόγια για τον άνθρωπο Ντίνο Ζέρβα.

Τον γνώριζα από μικρό παιδί, είχαμε την ίδια ηλικία και θυμάμαι ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ενεργός και δραστήριος και προπάντων εργατικός.

Ήταν «τεμπελάκος» και συντηρείτο πάντα φτωχικά από την οικογένειά του. Σε όλο το διάστημα της κατοχής ήταν ΕΠΟ-νίτης, πάντα όμως με την παρότρυνση του μεγαλύτερου αδελφού του Παντελή. Με τον Ντίνο είμαστε στην ίδια «δεκαρχία» της ΕΠΟΝ. Έμενε στη γειτονιά της αδελφής μου Άννας Κυριάκη, ένα δρόμο δίπλα από το σπίτι της.

Όπως αναφέρω σε άλλο σημείο, συναντιόμαστε πολύ συχνά στον Πειραιά από το 1991 έως και το 1993 στο ραφείο του κοινού μας γνωστού Κίμωνα Γαστεράτου, συζητώντας και παίζοντας «τάβλι» σαν αργόσχολοι. Ο Κίμωνας έπαιρνε ενεργό μέρος στην συζήτηση (όπως και ο Ντίνος) για την Εθνική Αντίσταση (ήταν μέλος του Κ.Κ.Ε.). κάποια μέρα, σαν πρόεδρος του παραρτήματος Κρανιδίου της Π.Ε.Α.Ε.Α., πρότεινα στον Ντίνο να δώσει οικονομική ενίσχυση για την ανέγερση μνημείου στο Κρανίδι. Δέχθηκε λέγοντάς μου «έχω αρκετά λεφτά, θα σας δώσω 100.000 δρχ, θα σας βοηθήσω και άλλες φορές, αλλά δεν θέλω να φαίνεται πουθενά το όνομα μου». Πήγαμε στην Εθνική τράπεζα, έκανε ανάληψη 100.000 δραχμών και μου τις έδωσε. Εγώ πήρα τα λεφτά (ενοχλημένος βέβαια από την άρνησή του να φανεί το όνομά του) και του εξήγησα ότι πρέπει οπωσδήποτε να του «κόψω μια απόδειξη» διότι αυτό είναι το σωστό και το νόμιμο. Αυτός δεν ήθελε και εγώ μπροστά σ’ αυτήν την περίεργη και ανεξήγητη «βλακεία», «έκοψα» την απόδειξη από το επίσημο μπλοκ της Π.Ε.Α.Ε.Α. και του την έδωσα. Αρνήθηκε να την πάρει κι εγώ τότε την έσκισα και την πέταξα κάτω. Όπως αναφέρω και αλλού, ο Κίμων ο ράφτης, μου είπε ότι ο Ντίνος δεν εμφανίστηκε στο ραφείο. Ύστερα από ένα χρόνο (το 1995), ο Κίμων με πληροφόρησε ότι ο Ντίνος πέρασε από το ραφείο του, μαζί με μια κοπέλα Αμερικανίδα και από τότε δεν τον ξαναείδε. Κατά την επίσκεψη μας στο γηροκομείο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ», ο Κίμων (μαζί με τον Καπράνη και εμένα) προσπάθησε αρκετά ώστε να κάνει τον Ντίνο να θυμηθεί.  Δεν κατάφερε τίποτα! Ο Ντίνος ήταν «φυτό»!

Θέλω εδώ να τονίσω ότι όλες οι προσπάθειές μου σχετικά με τον Ντίνο, είχαν σαν αφορμή όχι μόνον την προσωπική μας γνωριμία και τους κοινούς μας νεανικούς αγώνες, αλλά και το ότι εγώ ήμουν νόμιμος εκπρόσωπος της Π.Ε.Α.Ε.Α και προσπαθούσα να τον πείσω να απαιτήσει (λόγω της δωρεάς του) από το Δήμο Κρανιδίου, να ονομάσει κάποιον δρόμο τιμητικά με όνομα του νεκρού αγωνιστή αδελφού του Παντελή.

Ο Ντίνος με κοίταζε στα μάτια μ’ ένα απλανές βλέμμα και δεν καταλάβαινε τίποτα! Θυμάμαι το περιστατικό του καλοκαιριού του 1947, όταν μαζί με τον Ντίνο παρουσιαστήκαμε σαν κληρωτοί (ο Ντίνος είχε παρουσιαστεί δυο μήνες πριν) στην Κόρινθο. Εκεί τον βρήκα οπλισμένο, να γυμνάζεται και να προετοιμάζεται για τις επιχειρήσεις του «εθνικού στρατού» κατά του Δ.Σ.Ε. Εγώ τότε δεν υπέγραψα την περιβόητη «δήλωση αποκήρυξης» και με έστειλαν εξορία στην Μακρόνησο, ενώ ο Ντίνος την υπέγραψε και έτσι βρέθηκε να πολεμά στον Γράμμο – Βίτσι εναντίον του Δ.Σ.Ε. και την παραμονή του σε στρατόπεδο της Αλβανίας μέχρι περίπου το 1955. το μέγεθος της «βλακείας» του φαίνεται στην Αλβανία, όπου επί τόσα χρόνια αιχμάλωτος, ποτέ δεν είπε στους αντάρτες του Δ.Σ.Ε. ότι κάποτε ήταν στην ΕΠΟΝ, καθώς και την αντιστασιακή δράση και τον θάνατο του αδελφού του Παντελή.

Κατά την γνώμη μου, τα περιστατικά που αναφέρω δείχνουν ότι ο Ντίνος ήταν επιπόλαιος και ανίκανος να διαχειριστεί την τεράστια περιουσία των αδελφών του. Τελειώνοντας, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να υπενθυμίσω στην Δημοτική Αρχή, ότι θα πρέπει να σκεφθεί έναν τρόπο με τον οποίο θα τιμήσει την οικογένεια Ζέρβα. Μία οικογένεια που το μόνο «ίχνος» της σήμερα, είναι ένας καλαίσθητος οικογενειακός τάφος στο νεκροταφείο Κρανιδίου (δίπλα στον Δυτικό πετρόχτιστο τοίχο) που έφτιαξαν οι «μακρινοί» κληρονόμοι τους! Όμως δυστυχώς είναι «ένας τάφος λησμονημένος»!

ΔΩΡΕΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΖΕΡΒΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ!

Αρ 25623 πράξης δωρεάς αγροτικού ακινήτου.

Αντικειμενική αξία 64.687,17 ευρώ

Δηλωθείσα αξία 64.700 ευρώ

Στις 12 του μηνός Δεκεμβρίου του έτους 2003 ημέρα Παρασκευή, στο συμβολαιογραφείο Κωνσταντ. Θεοφάνη Βασαγιάννη, εμφανίστηκαν ο Βασίλειος Παπαδημητρίου του Γεωργίου, δικηγόρος (Σκουφά 60, Αθήνα) σαν ειδικός πληρεξούσιος του Κωνσταντίνου Ζέρβα συνταξιούχου που γεννήθηκε το 1921 στο Κρανίδι, και ο Δημήτριος Καμιζής του Άγγελου και της Καλλιρόης, ιατρός και δήμαρχος Κρανιδίου με απόφαση Δ.Σ του δήμου.

Ο Καμιζής απεδέχθη την δωρεά προς τον δήμο του πληρεξουσίου του Ζέρβα, δικηγόρου Παπαδημητρίου που περιέχει τα εξής ακίνητα:

1) Ένα αγροτικό κτήμα στην «Αγία Παρασκευή» του δήμου και του ιδίου, έκτασης 1478 τ.μ. (με την μέτρηση του τοπογράφου Γεωργίου Μήτσου) αξίας περίπου 45.000 ευρώ με αρχή το γνωστό τρίγωνο «Γκούρι Βιτόρες» απ’ όπου ξεκίνησε ο Παπαρσένης με τους Κρανιδιώτες που πήραν μέρος στην απελευθέρωση του Ναυπλίου κατά τον αγώνα του 1821.

2) Ένα μικρό κομμάτι, από τον δρόμο προς το πηγάδι «Πύργος» που ανεβαίνει στον υπέροχο λόφο με θέα την γραφική Μπαρδούνια (ανατολικά) με τα υπέροχα τριώροφα καπετανέικα σπίτια, μέχρι το σημερινό γήπεδο της ΑΕΚ και τον δρόμο προς Λάκκες – Δωρούφι.

Την δωρεά του Ζέρβα και την δωρεά του «πρόσφυγα» Φωστίνη τις περιγράφω αναλυτικά στο βιβλίο μου «ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ» όπου αναφέρομαι σε πολλές σημαντικές οικογένειες του Κρανιδίου.

Ρωτάω τον κύριο δήμαρχο Δημήτρη Καμιζή ποια ήταν η «αναγνώριση» αυτών των δωρεών από τον Δήμο Κρανιδίου που τόσο πολύ ωφελήθηκε; Θεωρώ ελάχιστη ή μάλλον καμία! Ειδικά για την περίπτωση της οικογένειας Ζέρβα «ταιριάζει» το ποίημα του Κ. Παλαμά «ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ». Ο κύριος δήμαρχος (γνώστης της τοπικής ιστορίας) ας μας πει τι πρόσφεραν στο Κρανίδι τρεις από τις «σημαντικότερες» οικογένειες, οι «Φραγκουλαίοι», οι «Τσιρτσικαίοι» (κυρίως αγροκτηνοτρόφοι) και ειδικά οι «Κοντοβρακαίοι». Ειδικά αυτοί που «έβγαλαν» βουλευτές, τοπικούς παράγοντες κλπ. και επί 50 χρόνια σε μεγάλο βαθμό καθόριζαν την πορεία της περιοχής μας.

Τι πρόσφεραν αυτοί; Αν πρόσφεραν έστω και μία δραχμή, ένα ευρώ ή ένα τετραγωνικό μέτρο γη  ας μας το πει ο κύριος δήμαρχος! Άξιζε περισσότερο για να τιμάται μελλοντικά ο Χάσπαρης από τον Ζέρβα; Όλα αυτά τα γράφω για τρεις λόγους.

Α) για να κρατήσω όσο μπορώ ζωντανή την μνήμη και την ευγνωμοσύνη του απλού λαού για τους Κρανιδιώτες δωρητές αφού ο επίσημος δήμος τους «ξέχασε»!

Β) για να θυμίσω ότι (κατά την γνώμη μου) ο ευεργέτης μετά τον θάνατό του δεν «καταλαβαίνει» από καμία τιμή αφού θα έχει γίνει «κοπριά»!!

Γ) για να δηλώσω ότι αισθάνομαι «τυχερός» και ευτυχισμένος αφού τα Χριστούγεννα του 2011 «αξιώθηκα» να απολαύσω την μουσική 18 οργάνων (πνευστών) από τα 36 όργανα που δώρισα στον δήμο για την δημιουργία Φιλαρμονικής που αριθμεί περίπου 100 μαθητευόμενα αγόρια και κορίτσια!!! Τίποτα άλλο δεν θέλω. Μεγαλύτερη αναγνώριση της προσφοράς κάποιου, δεν υπάρχει!!! Μόνο και μόνο ότι έζησα και πρόλαβα να «γευτώ» αυτή τη χαρά, νοιώθω «τυχερός»!!!! δυστυχώς όμως η οικογένεια Ζέρβα είναι «ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ»!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Άλλες αναφορές του γηραιού αγωνιστή Βασίλη Λαδά.

.

Στο blog του «ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» κάντε κλικ στο σύνδεσμο -http://vasilisladas.wordpress.com/

Αναφορές σε γεγονότα που ρίχνουν άπλετο φως στην ελληνική και την τοπική μας ιστορία. Ο Βασίλης Λ. με τη γραφίδα του  σε άλλες περιπτώσεις στηλιτεύει αυτούς που τη δημιούργησαν, ενώ σε άλλες τιμά  με τα πιο καλά λόγια τους πατριώτες, που τίμησαν τον τόπο και την πατρίδα, μερικοί εξ αυτών θυσιάζοντας την ίδια τη  ζωή τους…

          Ο Κρανιδιώτης Βασίλης Λαδάς διηγείται με το γνωστό γλαφυρό και παραστατικό του τρόπο, συγκλονιστικές ιστορίες από τα παιδικά - νεανικά του χρόνια και αυτά της Κατοχής.

.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ

Γράφει ο Β. Λαδάς

Οι δύο ογδονταπεντάχρονοι παιδικοί φίλοι Γιώργος και Γιάννης συνεχίζουν την κουβέντα – διάλογο που έχουν αρχίσει εδώ και καιρό, όπως έχουν συνηθίσει με τον πρωινό καφέ τους. Αυτό το πρωί, ο διάλογος άρχισε όταν ο Γιάννης θύμισε στον Γιώργο την 28 Οκτωβρίου του 1940 που οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο, τότε που σαν δεκαπεντάχρονα παιδιά κατέβηκαν στην κάτω πλατεία του Κρανιδίου όπου ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι κάτοικοι, άντρες και γυναίκες. Σε 200 μέτρα από την γεμάτη κόσμο πλατεία, στα αλώνια στη θέση «Ρεσένιο» ήταν συγκεντρωμένο ειδικό στρατιωτικό τμήμα που είχε επιτάξει 250 άλογα και λίγα μουλάρια, από 2 – 10 ετών, τα νεότερα και ωραιότερα με επιλογή. Τα άδολα ζώα έπαιζαν αμέριμνα και ένα λεβέντικο αρσενικό (επιβήτορας) όρμησε σε μια φοράδα. Αυτή όμως δεν «ανταποκρινόταν» και ενοχλημένη γύρισε να τον χτυπήσει με τα πισινά της πόδια.

«Γιατί Γιώργο η φοράδα τον απειλούσε με τα πίσω πόδια της;» ρώτησε ο Γιάννης. Ο Γιώργος ξέροντας τις αντιλήψεις του Γιάννη του είπε γελώντας : «Φίλε μου, η φύση που μας έφτιαξε, έδωσε και από ένα όπλο άμυνας και επίθεσης σε κάθε έμβιο όν στα άλογα έδωσε τα πίσω πόδια, στα κριάρια και στα βόδια τα κέρατα, στην γάτα και την τίγρη τα νύχια και τα δόντια. Τα «όπλα» αυτά τα χρησιμοποιούν με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης απέναντι σε κάθε εχθρό. Το άλογο κλωτσάει, το βόδι κουτουλάει κλπ. Φίλε μου Γιάννη το σημαντικότερο αντίστοιχο όργανο για τον άνθρωπο είναι το μεγάλο δάχτυλο ο «αντίχειρας». Με αυτό κατόρθωσε να κρατήσει στα χέρια του το ρόπαλο και σαν πρωτόγονος να σκοτώνει ζώα για να τρέφεται, αλλά και να επιτίθεται σε άλλους ανθρώπους, ή με το ρόπαλο ή πνίγοντας τους με τα δύο χέρια. Ότι έφτιαξε ο άνθρωπος το οφείλει (εκτός από το μυαλό του) στον αντίχειρα». 

Γυρίζοντας πίσω στις αναμνήσεις της 28 Οκτωβρίου 1940, οι δύο φίλοι θυμήθηκαν που παρατηρούσαν τα αθώα και άκακα άλογα που αλίμονο δεν ήξεραν τι τα περίμενε. Τα πήγαν στο μέτωπο της Αλβανίας και κανένα δεν γύρισε. Όλα χάθηκαν στα χιονισμένα κακοτράχαλα βουνά της Αλβανίας. Γυρνώντας στην κάτω πλατεία βρήκαν τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερό τους φίλο, τον Νίκο Τουτουτζή και οι τρεις τους άρχισαν να «περιεργάζονται» τους συντοπίτες τους. Ο Νίκος, λίγο μεγαλύτερος και «λίγο κουτσομπόλης» τους έδειχνε τις ερωτευμένες κοπέλες που φλερτάριζαν με τους επιστρατευμένους νέους, προσπαθώντας η καθεμιά να δώσει κουράγιο στον «ανομολόγητο» έρωτά της, αυτή την εποχή με τα αυστηρά ήθη της μικρής επαρχιακής κωμόπολης του Κρανιδίου. Πολλά έλεγε τότε ο Νίκος στον Γιώργο και τον Γιάννη, όμως έκρυβε με «επιμέλεια» τον μεγάλο του έρωτα για μία μοδιστρούλα την Γεωργία Φουντούκου.

«Μιας και θυμηθήκαμε τον Νίκο Τουτουντζή» λέει ο Γιάννης, «αξίζει ρε Γιώργο να γράψεις και την γνωστή ιστορία του στο τέταρτο βιβλίο σου «τα παιδιά της Εύας», σαν παράδειγμα ενός αγνού και τίμιου έρωτα με την Γεωργία Φουντούκου, που κράτησε μέχρι τον θάνατό τους».


Ο Γιάννης συνέχιζε να υπενθυμίζει στον Γιώργο τον αρραβώνα, τον γάμο του Νίκου με την Γεωργία, τη σκληρή εργασία τους, την υποδειγματική οικογενειακή τους ευτυχία και σύμπνοια, τον αλληλοσεβασμό τους, την παραδειγματική οικογένεια «με αρχές» που έφτιαξαν και κυρίως την αίσθηση ευθύνης απέναντι στα παιδιά τους. Ο διάλογος τους περιστράφηκε γύρω απ’ αυτούς που χωρίζουν, χωρίς να έχουν το ηθικό δικαίωμα να πληγώνουν και να προσβάλλουν τα παιδιά που έφεραν στη ζωή. Τα παιδιά χωρισμένων γονέων, έχουν άθελά τους πολλές ντροπές και ψυχολογικά προβλήματα, που προέρχονται από την διαμόρφωση του χαρακτήρα τους μέσα σε συνθήκες διαλυμένης οικογένειας. «Να σου αναφέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα» λέει ο Γιάννης. «Ένας φίλος μου από το Πόρτο – Χέλι μου είπε για ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι χωρισμένων γονιών, που έχοντας ψυχολογικά προβλήματα λόγω του χωρισμού των γονιών του, έπεσε από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας και έσπασε χέρια και πόδια. Η μεγάλη προσπάθεια των γιατρών του έσωσε τη ζωή αλλά θα κάνει μήνες να γίνει τελείως καλά. Από την πείρα μου γνωρίζω ότι τα παιδιά χωρισμένων γονιών νοιώθουν ενοχές χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Ξέρεις Γιώργο ότι είμαι ιδεαλιστής και πιστεύω στη δύναμη του Θεού, του Θεού που τον ξεχάσαμε και γι’ αυτό πληρώνουμε όλα αυτά τα άδικα και άνομα έργα των «Κάιν» των απογόνων της Εύας. Δυστυχώς μέσα μας υπερτερεί ο σκληρός κτηνάνθρωπος εαυτός μας και είναι θεϊκή τιμωρία η κυριαρχία του διαβόλου, εντός μας και στην κοινωνία μας»

«Φίλε Γιάννη στα πλαίσια του ειλικρινούς διαλόγου μας πρέπει να σου πω ότι έχω άλλη γνώμη. Αυτό το κοινωνικό δράμα (και όλα τα δράματα) είναι καθαρά ανθρώπινο έργο» είπε φιλικά ο Γιώργος. Οι δύο φίλοι συνέχισαν τις αναμνήσεις τους από την ζωή της Γεωργίας Φουντούκου. Η Γεωργία ζούσε με την αδελφή της, εργάζονταν σαν μοδίστρες και διέφεραν από τις αγρότισσες που ήταν ηλιοκαμένες. Την εποχή αυτή οι κοπέλες που εργάζονταν στο σπίτι είχαν λευκή επιδερμίδα, αφράτα χέρια και ήταν πιο «επιθυμητές» από αυτές που εργάζονταν σε χειρωνακτικές δουλειές στην ύπαιθρο. «Με τον Νίκο» - συνέχισε τις αναμνήσεις του ο Γιώργος – «σχεδόν κάθε βράδυ στην βόλτα μας προς τον Άγιο Αντώνη περνούσαμε κάτω από το σπίτι της που ήταν απέναντι από την κάτω Παναγία. Πολλές βραδιές είχαμε και τις κιθάρες και η Γεωργία έβγαινε στο παράθυρο για μία καλησπέρα. Τα αμοιβαία και σταθερά αισθήματα οδήγησαν τον Νίκο και την Γεωργία σε αρραβώνα, γάμο και δημιουργία μίας σωστής οικογένειας. Μέχρι το γάμο τους κάναμε πολύ παρέα με τον Νίκο, με μία φιλία σταθερή σε όλες τις χαρές, τις λύπες, τις ανέχειες κλπ. Οι δύσκολες συνθήκες της εποχής ανάγκασαν το ζευγάρι να πάει στον Πειραιά. Εκεί έκαναν τρία κορίτσια και ένα αγόρι, τα διαπαιδαγώγησαν σωστά και τα μόρφωσαν. Διατήρησαν όλα τα χρόνια μία υποδειγματική σχέση ερωτευμένου ζευγαριού. Τους βλέπαμε μόνο στις γιορτές όταν έρχονταν στο Κρανίδι. Δυστυχώς ο Νίκος πέθανε αρκετά χρόνια πριν και πρόσφατα πέθανε και η Γεωργία. Την έφεραν στην κάτω Παναγία και πήγα να την «αποχαιρετήσω» με τον τρόπο μου. Παρατηρούσα το γαλήνιο πρόσωπό της, ένα πρόσωπο χωρίς ίχνος πόνου ή φόβου όπως όλα τα πρόσωπα των νεκρών. Μόνο γαλήνη και «αδιαφορία»!

Μέσα απ’ αυτές τις γραμμές κάνω το «μνημόσυνο» τους ζευγαριού Νίκου Τουτουντζή και Γεωργίας Φουντούκου που την ζωή τους την χαρακτήριζε η υποδειγματική αγάπη και ο αλληλοσεβασμός. Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους που συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να «διατηρούν» αυτό το «περίεργο» ανθρώπινο είδος. Οι σημερινοί νέοι (κατά πλειοψηφία) βασίζουν την σχέση τους μόνο στο «σεξουαλικό μέρος», αγνοώντας τα βαθιά συναισθήματα αγάπης και αλληλοεκτίμησης. Για τους σημερινούς νέους «ότι ήθελε προκύψει»! Αν «τύχει» να γεννηθεί και κάποιο παιδί, θα το βοηθήσουμε να επιβιώσει και εμείς αδιαφορώντας για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του θα συνεχίσουμε την «κτηνώδη» σεξουαλική μας «αναζήτηση» πολλές φορές και σε άλλους «συντρόφους». Τι θα γίνει αυτό το παιδί μέσα σ’ αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον που το αναγκάζουν να ζει οι ασυνείδητοι γονείς του; Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ότι θέλει, φτάνει να μην ενοχλεί τον άλλον. Όταν σμίγουν δύο «ετερόφυλοι» είναι υποχρεωμένοι να «σεβαστούν την συνεργασία τους». Όταν όμως φέρουν στον κόσμο παιδιά (χωρίς αυτά να τους το ζητήσουν) πρέπει να αφοσιώνονται σ’ αυτά και δεν έχουν το δικαίωμα να τα πληγώνουν ούτε με «παράλληλες ζωές» ούτε με διαζύγιο. Πόσα παραδείγματα έχουμε για παιδιά χωρισμένων γονιών που κατέφυγαν στα ναρκωτικά, στην κλεψιά, ακόμα και στο έγκλημα; Ο μεγάλος Αϊνστάιν το 1952 όταν ρωτήθηκε για τη ζωή, είπε : «Ερχόμαστε στη ζωή αθέλητα και απρόσκλητοι, για μια μικρή ζωή, χωρίς να ξέρουμε το γιατί». «Μακάρι να κατανοήσουν τα νέα ζευγάρια» - είπε ο Γιάννης – ότι προηγούνται τα παιδιά που φέρνουν στον κόσμο χωρίς να τα ρωτήσουν. Ας ξαναγυρίσουμε ρε Γιώργο εκεί που είχαμε αρχίσει, στην κάτω πλατεία το 1940 που είχαμε πάει κι εμείς τα δεκαπεντάχρονα με τα γαϊδουράκια μας και συναντήσαμε τον Νίκο τον Τουτουντζή. Θυμάσαι που περιεργαζόμαστε την αγωνία του κόσμου και την προσπάθειά του να ενθαρρύνει τους επιστρατευμένους με παρήγορα λόγια αγάπης και πίστης στο δίκαιο του αγώνα; Ήταν οι άνθρωποι που στις δύσκολες στιγμές και στις μεγάλες συγκινήσεις έδειχναν την ανθρωπιά τους!!! Όμως βρε Γιώργο δεν νομίζεις ότι πρέπει να ασχοληθούμε και με τα άλλα ζώα – εκτός από το «νοήμων ζώο τον άνθρωπο» - αυτά που είναι αγνά, που ξέρουν μόνο να αγαπάνε και να υπηρετούν τον άνθρωπο. Θυμάσαι τα 250 άλογα και μουλάρια που τα προόριζαν για το Αλβανικό μέτωπο τότε το 1940 στα αλώνια στο «Ρεσένιο»; Με τα σαμάρια και τις τριχιές και λίγη ξηρά τροφή που τους έδωσε το αφεντικό τους για 24 ώρες; Αυτά τα ζώα σε πλήρη αντίθεση με τους ανθρώπους στην κάτω πλατεία, έπαιζαν και χοροπηδούσαν ανέμελα, μάλιστα ένας επιβήτορας ορμούσε σε μία φοράδα και αυτή τον κλωτσούσε για να τον αποφύγει.

Ναι Γιάννη, τα θυμάμαι όλα αυτά – είπε ο Γιώργος – αλλά εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός που «βλέπει» τα δισεκατομμύρια ανθρώπινα κορμιά, αλλά «σύμφωνα με τις Γραφές» η εκδικητική θέληση του οφείλεται στο ότι ίσως πολλοί δεν τον σέβονται σαν δημιουργό και γι’ αυτό τιμωρεί το ανθρώπινο είδος. Είναι σωστό αυτό; «Ρε φίλε Γιώργο» - είπε ο Γιάννης – έχεις αντίρρηση ότι το παρακάναμε και κάπως πρέπει να πληρώσουμε για τις αμαρτίες μας; «Η συζήτηση μας» λέει ο Γιώργος – «δεν είναι για τις αμαρτίες μας και την πίστη στο Θεό σαν Πατέρα και Δημιουργό, αλλά για την διαφορά μεταξύ ζώων και ανθρώπων.

Μια και «το πας» στον μεγαλοδύναμο και πανταχού παρόντα πατέρα Θεό, σε ρωτάω. Γιατί δεν έβλεπε όλα αυτά τα παιδιά, των αρχαιοελλήνων των νεοελλήνων αλλά και αυτά του αιώνα μας που σκοτώνονταν κατά εκατομμύρια, μαζί με τόσο αθώο άμαχο πληθυσμό σε όλους τους ανόητους πολέμους; Δεν μου φεύγει από το μυαλό ρε Γιάννη η εικόνα αυτών των αμέριμνων αλόγων που τα έδεναν «κοπαδιαστά» και από το Αμπέρτι – Ίρια – Ναύπλιο τα πήγαν στην Αλβανία και δεν γύρισε κανένα!!! Να σου θυμίσω τώρα και άλλη συγκέντρωση ζώων το 1942 στο Κρανίδι, από τους «κτηνάνθρωπους» Γερμανούς. Από τότε είναι αυτή η φωτογραφία που σου δείχνω. Φαίνεται ο μπάρμπα – Σπύρος Αντουλινάκης με τον «Ντορή» του, καθώς και άλλα «άγια ζώα» που χάθηκαν από την Γερμανική επίταξη. Την φωτογραφία αυτή μου την έδωσε ο εγγονός του μπάρμπα – Σπύρου, ο Νεκτάριος Λιώσης, αξιόλογος φυσιοθεραπευτής που με έκανε να σταθώ στα πόδια μου ύστερα από την εγχείρηση που έκανα στο σπασμένο ισχίο μου. Ήταν – θυμάσαι – 12/4/2011 όταν με μετέφεραν στο Άργος με σπασμένο ισχίο. Στις 20/4/2011 ήρθα εγχειρισμένος στο Κρανίδι. Επί 40 ημέρες, ο Νεκτάριος με «ανέλαβε» και στις 6/9/2011 άφησα το βοηθητικό μπαστούνι. Έκανε θαυμάσια δουλειά!!! Στις επισκέψεις του για θεραπεία μου, του διηγήθηκα την πατριωτική και τίμια δράση της οικογένειάς του κατά την κατοχή και τον εμφύλιο. Ο παππούς του ο μπάρμπα – Σπύρος ήταν καραγωγέας και με τον λεβέντη και δυνατό «Ντορή» του συντηρούσε την οικογένειά του τα δύσκολα αυτά χρόνια. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που ήταν τυφλός, τον επισκεπτόμουν, του έλεγα τα νέα από το Κρανίδι και θυμόμαστε τα επίτακτα ζώα του 1940 και ιδιαίτερα τον αγαπημένο του «Ντορή» που τον επίταξαν το 1942 οι κατακτητές Γερμανοί φονιάδες. Στην κατοχή, ο μπάρμπα – Σπύρος με τον αραμπά του που τον έσερνε ο «Ντορής», κουβαλούσε τόνους τρόφιμα από το Κρανίδι, για τον λαό της Αθήνας, για να γλυτώσουν οι άνθρωποι που έπεφταν νεκροί στους δρόμους από την πείνα. Μέσα στην θλίψη του για τον χαμένο «Ντορή» του, ο μπάρμπα – Σπύρος δύο χρόνια αργότερα τον είδα στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά. Τον φώναξε και στο βλέμμα του εκτός από την μεγάλη αγάπη, φαινόταν η απελπισία της μοναξιάς του!!!

Τον «Ντορή» τον πήρε ένα ανθρώπινο κτήνος και τον οδήγησε στην κοινωνία των προδοτών και των φονιάδων που θεωρούνταν «νοήμονα όντα» διότι μιλούσαν και πρόδιδαν, ενώ ο καημένος ο Ντορής και όλα τα ζώα δεν μιλούσαν, αλλά αγαπούσαν και εργάζονταν για τον άνθρωπο». «Μαζί με την φωτογραφία από το 1942 που βλέπεις Γιάννη» - συνέχισε ο Γιώργος – «διάβασε και την ιδιόχειρη αναφορά στην οικογένειά του και ειδικά στον παππού του τον Σπύρο, που ευγενικά μου παραχώρησε ο εγγονός του Νεκτάριος Λιώσης για να την βάλω στο 4ο βιβλίο μου «τα παιδιά της Εύας».

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΑΝΤΟΥΛΙΝΑΚΗΣ (1904 – 1971)

Γιος του Μιχάλη και της Ζαχαρούλας το γένος Μπούκωση, είχε δύο αδέλφια τον Παναγιώτη και την Βασιλική. Ασχολήθηκε με αγροτικές εργασίες και για ένα διάστημα έξι μηνών ταξίδεψε ως ναυτικός, αλλά η αγάπη του για τον τόπο και την γη και την οικογένειά του τον έφεραν πίσω στην πατρίδα του την Ελλάδα και το αγαπημένο του χωριό το Κρανίδι, όπου αγόρασε ένα άλογο τον «Ντορή» και εκτελούσε τις μεταφορές εμπορευμάτων από το Κρανίδι προς το Πόρτο – Χέλι και από το Θερμήσι προς την Ερμιόνη. Το 1942 με τον πόλεμο, το άλογο το επίταξαν οι Γερμανοί και σταμάτησε αυτήν την δραστηριότητα και ασχολήθηκε ως εργάτης σε διάφορες αγροτικές καλλιέργειες. Το άλογο που επιτάχθηκε το είδε τυχαία στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, όπου είχαν μαζέψει και άλλα ζωντανά για να λάβουν μέρος σε διάφορες δραστηριότητες που τους επέβαλαν πλέον οι νέοι κατακτητικοί ιδιοκτήτες. Από κει και πέρα η μοίρα του αλόγου είναι άγνωστη. Ο Σπύρος Αντουλινάκης το 1962 έμεινε τυφλός από γλαύκωμα, όταν την εποχή αυτή δεν θεραπευόταν και έτσι μέχρι το 1971 έζησε με τις αναμνήσεις της ζωής που πέρασε, χωρίς οπτική επαφή με το περιβάλλον, παρά μόνο με την ακοή. Γυναίκα του υπήρξε η Αικατερίνη Γαλανού και μαζί της απέκτησε μία κόρη την Ιωάννα.

«Διάβασες Γιάννη» - συνέχισε ο Γιώργος – μερικά στοιχεία από την ζωή του μπάρμπα – Σπύρου Αντουλινάκη μέσα από την σεμνή διήγηση του Νεκτάριου. Η οικογένεια αυτή ακολούθησε την μοίρα του Ελληνισμού, χωρίς να παρασυρθεί από πολιτικά πάθη. Έβλεπε και υποστήριζε τον αγώνα του λαού. Ο μπάρμπα – Σπύρος ήταν οργανωμένος στο ΕΑΜ. Όταν τον επισκεπτόμουν τυφλό, του ανέφερα τις αδικίες και τους βασανισμούς που υπέφερε ο προοδευτικός λαός της επαρχίας μας. Ο μπάρμπα – Σπύρος ήταν τίμιος άνθρωπος και καλός πατριώτης».

 ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Στις 25/9/2011 βρέθηκα στο Πόρτο – Χέλι στο παλιό καφενείο (από τα πρώτα) του Γιώργου του Στάικου, που κάποια εποχή έγινε μπακαλοταβέρνα. Μετά τον εμφύλιο άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι τουρίστες. Τα καλοκαίρια, ο Γιώργος από την φύση του προοδευτικός, αναβάθμισε το μαγαζί του που ήταν δίπλα στη θάλασσα. Μαζί με το γραμμόφωνο που ήταν η διασκέδαση της εποχής, άρχισε να φέρνει διάφορες ορχήστρες που έπαιζαν ζωντανή μουσική. Είχαν κύριο όργανο το βιολί και το λαούτο (αργότερα το αντικατέστησε η κιθάρα). Πολλές φορές έφερνε και κλαρίνο κυρίως από τα Δίδυμα όπου υπήρχαν τρία συγκροτήματα. Σημαντικό ρόλο τότε στις ορχήστρες έπαιζε και το σαντούρι. Ο Γιώργος ο Στάικος εκτός από καλός επαγγελματίας και οικογενειάρχης ήταν και καλός πατριώτης. Γεννήθηκε στο νησί του Κοράκη σε μία σκηνή όπου έμενε η οικογένειά του φυλάγοντας τα πρόβατα. Παντρεύτηκε και έκανε τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Πέθανε στα 82 του χρόνια. Έπινα λοιπόν τον καφέ μου στις 25/9/2011 στο Πόρτο Χέλι μαζί με τον Τάσο Στάικο ένα από τα πέντε παιδιά του Γιώργου. «Γιος του πατέρα του» που λένε. Κ αυτός, όταν εγκατέλειψε το επάγγελμα του ναυτικού, ασχολήθηκε με τα προβλήματα του Πορτο – Χελίου. Διετέλεσε επί μία τετραετία κοινοτάρχης και στη συνέχεια δημοτικός σύμβουλος στον διευρυμένο Δήμο Κρανιδίου. Αρθρογραφεί, συνεχώς στην εφημερίδα «Παρατηρητής» (τώρα «Αργολική Ανάπτυξη») με άρθρα άλλοτε λογοτεχνικά, άλλοτε ιστορικά αλλά κυρίως εκφράζει την ανησυχία του για το μέλλον, λόγω της αλματώδους προόδου της τεχνολογίας όχι μόνο στα κοινωνικά αγαθά αλλά δυστυχώς και στα όπλα μαζικής καταστροφής.

ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΡΤΟ ΧΕΛΙ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΣΤΑΙΚΟΥ

Δεύτερη εκδοχή της προέλευσης του ονόματος Πορτοχέλι η οποία προέρχεται από τη λαϊκή παράδοση: ως προς το πρώτο συνθετικό της λέξης, δηλαδή, Πόρτο, όπως ήδη έχουμε εξηγήσει πηγάζει από τη λατινογενή λέξη Porto που θα πει λιμάνι. Πάμε τώρα για το δεύτερο συνθετικό - Χέλι – τείνει να προέρχεται από το όνομα της αρχαίας πόλης των Αλιέων, το όνομα της οποίας ήταν Αλιαί ή Αλιάς ή Αλιείς η οποία λέξη εκφραζόμενη κατά την αγγλοσαξωνική προφορά Χελίαι, Χελιείς, Χελίει, Χέλι. Έπαθε δηλαδή αυτό το ξεθώριασμα και κατέληξε στη λέξη Χέλι.

Αυτά τα βρήκαμε από μια έρευνα την οποία έχει κάνει η κ. Σάντυ Στάικου σύζυγος του Τάσου Στάικου (Αγγλίδα στην καταγωγή), η οποία σε τουριστική ανάλυση των ονομάτων της περιοχής μας, αναφέρει μεταξύ άλλων λεπτομερειών τα πιο πάνω συμπεράσματα, δίχως να αποκλείουμε άλλη ή άλλες εκδοχές. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για κάποια επιστημονική έρευνα – ανάλυση των ονομάτων των χωριών και των πόλεων της περιοχής μας αλλά «ανακάλυψη – έρευνα» μιας Αγγλίδας η οποία αγάπησε την Ερμιονίδα, την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Τον έχω συγχαρεί και προσωπικά και μέσα από άρθρα μου γι’ αυτή του την ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Κάποια στιγμή κάθισε μαζί μας ο μεγάλος αδελφός ο Χρήστος και μου παραπονέθηκε γιατί στα τρία βιβλία μου δεν ανέφερα το όνομα του πατέρα τους. Πράγματι ήταν παράβλεψή μου απέναντι στον πατέρα του καθώς και σε αρκετούς Πορτοχελιώτες που του γνώριζα, προ πάντων όταν ήταν οργανωμένοι στην Ε.Τ.Α (επιμελητεία του αντάρτη) κατά την κατοχή. Στην ΕΤΑ ο Γιώργος ο Στάικος ήταν γραμματέας. Διακινούσε χιλιάδες τόνους τρόφιμα και πολεμοφόδια από τον ΕΛΑΝ προς τα Δίδυμα, σε τακτές ημέρες. Τα τρόφιμα μοιράζονταν δωρεάν στον λαό, προ πάντων ψάρια από την λίμνη της Βερβερόντας της Θερμησίας (τσιπούρες, χέλια, σπάροι κλπ). Θυμάμαι από μικρό παιδί ότι στο Πόρτο – Χέλι έβγαιναν μεγάλα κοπάδια χέλια που τα αγόραζαν κυρίως στο Κρανίδι επειδή όλα σχεδόν τα σπίτια είχαν στέρνες. Στο βρόχινο νερό στην στέρνα, επειδή ήταν στάσιμο, αναπτύσσονταν μικροοργανισμοί βλαβεροί. Αυτούς έτρωγαν τα χέλια μέσα στην στέρνα και έτσι λειτουργούσαν σαν φίλτρα καθαρισμού του νερού.

Σε όποια στέρνα δεν είχε τουλάχιστον ένα Χέλι, στον νερό εμφανίζονταν σκουλήκια. Λέγεται ότι το δεύτερο συνθετικό της ονομασίας Πόρτο – Χέλι προέρχεται από την μαζική είσοδο χελιών κατά την περίοδο αναπαραγωγής τους, στη λίμνη και το φυσικό λιμάνι. Με το ένστικτο τους τα χέλια οδηγούνται στους τόπους αναπαραγωγής τους, ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα ακολουθώντας συγκεκριμένους «ποταμούς», συγκεκριμένα ρεύματα των θαλασσών. Το πρώτο συνθετικό είναι η Αγγλική λέξη «πορτ» που σημαίνει λιμάνι. Όλα όμως άλλαξαν, όπως και η λίμνη της Βερβερόντας που είχε κάποτε μία είσοδο απ’ όπου διάφορες μέρες του χρόνου κυκλοφορούσε το θαλασσινό νερό του Αργολικού κόλπου. Αυτό το άνοιγμα – είσοδος δεν ήταν μεγαλύτερο από 5 μέτρα πλάτος.

Το Γιώργο Στάικο τον γνώρισα μέσα από τους αγώνες του, ήταν ένας τίμιος αγωνιστής και πατριώτης. Βρεθήκαμε και συγκρατούμενοι στις Σπέτσες, όταν ο παρανοϊκός Μπενάκης με την συμμορία του ήρθε στην επαρχία μας μετά την Βάρκιζα με 400 συνεργάτες των Γερμανών και των Άγγλων και φυλάκισε 300 αγωνιστές στα ξενοδοχεία «Ποσειδώνιο» και «Αθήναιο» των Σπετσών. Στον δεύτερο όροφο του «Ποσειδώνιου» υπήρχε ένα δωμάτιο σαν χώρος βασανιστηρίων. Από κει «πέρασε» και ο Γιώργος Στάικος χωρίς εμείς να τον δούμε επειδή μας είχαν στην απομόνωση. Ο γιος του ο Χρήστος μου είπε για τα μαρτύρια που πέρασε όταν οι κτηνάνθρωποι βασανιστές του του φώναζαν «μαρτύρα το όπλο σου και τους συναγωνιστές σου». Εν των μεταξύ τα όπλα τα είχαν πάρει από την πρώτη μέρα. Στο δωμάτιο των βασανιστηρίων υπήρχε ένα κρεβάτι χωρίς στρώμα και πάνω του τοποθετούσαν τον πατριώτη ξυπόλητο. Του έδεναν τα πόδια στα σίδερα και δεξιά – αριστερά δύο βασανιστές τον υπέβαλαν στο μαρτύριο της φάλαγγας με φριχτούς πόνους από τα χτυπήματα στις γυμνές πατούσες. Κάποια στιγμή ένα τέρας, κάποιος Πετρίδης από την Τσακωνιά άρχισε να χτυπάει με σαλαχοουρά τα ήδη πληγιασμένα πόδια. Αυτό το κτήνος το είχε φέρει ο Μπενάκης σαν ειδικό βασανιστή! Το μαρτύριο αυτό το πέρασα κι εγώ. Ο Χρήστος – όπως μου είπε ο ίδιος – πήρε τον πατέρα του στην πλάτη γιατί οι πατούσες του ήταν σκέτη πληγή. Ο παρανοϊκός Μπενάκης ήταν αρχηγός σε μία από τις 200 ληστοσυμμορίες που το 1945 δολοφόνησαν 2800 πατριώτες σε όλη την χώρα, έκαναν 1200 βιασμούς και σακάτεψαν στο ξύλο πολλές χιλιάδες αγωνιστές.

Ευτυχώς, τον Απρίλη κάποιος τίμιος εισαγγελέας έδωσε εντολή να κρατούνται πολίτες μόνο με ένταλμα συλλήψεως. Έτσι ο Μπενάκης αναγκάστηκε να μας αφήσει ελεύθερους εμένα και την οικογένειά μου από το «Ποσειδώνιο» (μας είχαν σε ειδικό δωμάτιο) και τον Στάικο από το «Αθήναιο». Συνεχίζοντας την κουβέντα με τον φίλο μου τον Τάσο Στάικο, πίνοντας τον καφέ μας, εμφανίστηκαν 20 καβαλάρηδες πάνω σε κάτι ωραία άλογα σαν του ιππόδρομου, υγιέστατα, φορώντας στον λαιμό τους ένα περιλαίμιο με πολύχρωμες χάντρες και διάφορα κουδουνάκια. Έτρεχαν «ντροκακιάρικα» όπως λένε και ένα μαύρο ορθονώταν στα δυο πόδια, χλιμιντρίζοντας με την χαρακτηριστική συμπεριφορά του επιβήτορα. Τότε μου ήρθε στο μυαλό ο «Ντορής» του μπάρμπα – Σπύρου, αυτό το «άγιο άλογο» και ο καλός άνθρωπος που το λάτρευε.

Το άλογο και ο καραγωγέας!

Στην επόμενη αληθινή ιστορία, υπάρχουν αντίστοιχοι «πρωταγωνι-στές». Το άλογο και ο καραγωγέας! Σε τι διαφέρουν οι δύο ιστορίες; Μα φυσικά στον καραγωγέα – άνθρωπο και όχι στον «Ντορή» και στο άλλο «άγιο ανώνυμο» άλογο της ιστορίας που ακολουθεί! Τα ζώα είναι ίδια, οι άνθρωποι διαφέρουν! Με ντροπή για το ανθρώπινο είδος καταγγέλλω τον ΙΩΑΝΝΗ ΛΥΚΟΥΡΙΩΤΗ σαν βασανιστή του αθώου αλόγου του. Γράφω το όνομά του με κεφαλαία για να το διαβάσουν καθαρά όσοι από τους προδότες της κατοχής ζουν, αυτοί που τόλμησαν να παρουσιάσουν ένα βασανιστή αθώου ζώου σαν «ήρωα» και «σωτήρα» του Κρανιδίου. Αυτή η ιστορική αποκατάσταση της αλήθειας είναι φόρος τιμής στους 37 εκτελεσμένους αγωνιστές που το μνημείο τους κοσμεί την πλατεία Ηρώων στο πάνω Κρανίδι. Ο Λυκουριώτης είχε ένα τετράτροχο αραμπά και ένα άλογο. Κουβαλούσε βαριά φορτία από τα χωριά, κυρίως από την Κοιλάδα, απ’ όπου μέχρι πριν τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ξεφόρτωναν εμπορεύματα από το Ναύπλιο (κυρίως είδη παντοπωλείου) τα δύο καΐκια του Ζόγκα και του Κούντε. Ο Λυκουριώτης οδηγούσε το άλογο που έσερνε τον βαρύ αραμπά στον χωμάτινο δρόμο γεμάτο λακκούβες. Το καημένο το άλογο δυσκολευόταν πολύ.

Ήταν Οκτώβριος του 1935 κι εγώ μικρό παιδί παίζω στην στροφή του δρόμου που μπαίνει στο Κρανίδι, από την Κοιλάδα. Ξαφνικά βλέπω παιδιά μαζεμένα γύρω από ένα πεσμένο άλογο που ήταν ζεμένο σε έναν φορτωμένο αραμπά. Ο Λυκουριώτης το χτυπούσε αλύπητα με όλη του την δύναμη με ένα μαστίγιο που στις άκρες του είχε βάλει καρφιά. Το άλογο μάτωνε αλλά ήταν τόσο αδύνατο που δεν είχε δυνάμεις για να σηκωθεί. Το κτήνος του έδινε λίγο ξερό άχυρο αντί για λίγο κριθάρι να δυναμώσει. Αφού απόκαμε να το χτυπάει και αυτό δεν σηκωνόταν, τον είδαν να μαζεύει ξερόχορτα, να τα βάζει κάτω από την κοιλιά του και να ανάβει φωτιά. Το καημένο το ζώο με τις ελάχιστες δυνάμεις που είχε, ανασηκώθηκε, απομακρύνθηκε από τη φωτιά. Μετά λίγους μήνες, στην ανηφόρα στα Λαινάδικα δεν άντεξε και έπεσε κάτω φορτωμένο. Ο Λυκουριώτης άρχισε πάλι να το χτυπάει με λύσσα και όταν απόκαμε έβγαλε το μαχαίρι και το έσφαξε! Αυτό το τρομερό περιστατικό το είχα ακούσει αφού το σχολίαζαν σε όλο το Κρανίδι. Όμως στις 28/9/2011 το άκουσα πάλι στο καφενείο από κάποιον που ήταν ανάμεσα στα παιδιά που έπαιζαν εκεί και είδε με τα μάτια του όλη αυτή την φρίκη. Ας δούμε τώρα πως οι προδότες του Κρανιδίου ανακήρυξαν ήρωα και σωτήρα της πόλης τον Λυκουριώτη, αυτό το ανθρώπινο τέρας, απόγονο του Κάιν με τα κακούργα ένστικτα, τον μεγαλύτερο κλέφτη όλης της περιοχής του Φλάμπουρου.

Στις 16 Ιανουαρίου 1944 έπεσε ένα μονοθέσιο ανιχνευτικό αεροπλάνο κοντά στο σπίτι του Λυκουριώτη. Ο Γερμανός πιλότος με το αυτόματο όπλο κοιμήθηκε το βράδυ στο σπίτι του Λυκουριώτη. Το πρωί μαζί με κάτι γείτονες (τον Μονά κλπ) τον πήγαν στην Ερμιόνη για να βρει πλοίο για την Ύδρα. Συναντήθηκα τυχαία στο κοινοτικό γραφείο με τον Κοσμά Σταματίου που η οργάνωση τον είχε βάλει στην κοινότητα. Ακούσαμε τρομαγμένες γυναίκες να λένε ότι στην Ερμιόνη ήρθαν οι Γερμανοί. Ο Σταματίου βρήκε τον Γερμανό, του είπε ότι είναι ο Κοινοτάρχης και τον ρώτησε τι θέλει. Αυτός ζήτησε ένα καΐκι για να πάει στην Ύδρα. Ο Σταματίου επικοινώνησε με την οργάνωση στο Κρανίδι και του είπαν να του βρει καΐκι για την Ύδρα. Έτσι έκανε και ώσπου το καΐκι να περάσει τον κάβο, πήρε η οργάνωση Κρανιδίου την Ερμιόνη και τους είπε ότι στα Δίδυμα δεν συμφωνούν και πρέπει να συλλάβει τον Γερμανό ο εφεδρικός ΕΛΑΣ και να τον πάνε αιχμάλωτο στα Δίδυμα. Αυτή ήταν η ρητή εντολή προς την οργάνωση του ΕΑΜ Κρανιδίου. Ο Σταματίου με την οργάνωση της Ερμιόνης ενημέρωσαν το Κρανίδι ότι ο Γερμανός θα κοντεύει να φτάσει στην Ύδρα. Όλα αυτά είναι γραμμένα σε δύο βιβλία, ένα του Κοσμά Σταματίου και ένα του Απόστολου Φραγκούλη που έγραψε για την ιστορία της οργάνωσης και πέθανε στην ηλικία των 95 χρονών. Την άλλη μέρα ο Σταματίου με μία ομάδα του εφεδρικού ΕΛΑΣ πήγαν στα Φλάμπουρα. Εκεί είδαν το αεροπλάνο που είχαν «γδύσει» ο Λυκουριώτης και με τα αλεξίπτωτα έφτιαχναν παντελόνια και πολύχρωμα πουκάμισα. Την στιγμή αυτή οι ΕΛΑΣίτες έκαναν γενική έρευνα στο αεροπλάνο και στα γύρω σπίτια. Ανακάλυψαν ένα πολυβόλο, πολλά πυρομαχικά και άλλα πολεμοφόδια, τα οποία τα πήραν για την οργάνωση.

Οι Γερμανοί στο Κρανίδι

Οι Γερμανοί δεν ενδιαφέρθηκαν για το αεροπλάνο και έτσι διάφοροι το «έγδυσαν» και χρησιμοποίησαν τα μεταλλικά του μέλη. Στις 3 Ιουνίου 1944 οι Γερμανοί εμφανίζονται πάλι στο Κρανίδι για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Γέμισαν τα γύρω βουνά Γερμανούς και έναν λόχο τους τον υποδέχθηκε στου Μουτζαρέλη μία «επιτροπή» Κρανιδιωτών με λευκές σημαίες και λουλούδια, με επικεφαλής τον παππα – Κλεάνθη. Πριν δύο ώρες μια ομάδα δέκα Κρανιδιωτών με ένα «γκρα» και δύο πιστόλια βγήκαν από το στενό που έβγαινε στο Δημοτικό νοσοκομείο και αργότερα Γυμνάσιο και συνάντησαν ένα τραυματία αντάρτη από το Άργος από μία μάχη με τους Γερμανούς. Είχε το αυτόματο στον ώμο του και πήγαινε να συναντήσει το τάγμα του Αθανασούλα που θα τον μετέφερε ο ΕΛΑΝ απέναντι στον Πάρνωνα. Ένας γνωστός Κρανιδιώτης από τους δέκα δοσίλογους φονιάδες τον πυροβόλησε στο στήθος και ένας άλλος τον έβαλε κάτω και τον έσφαξε γονατιστό. 0 26χρονος αντάρτης λεγόταν Λυμπερτάκης ….. Στον τόπο του φόνου έφτασε ο Βάθης με μία διμοιρία του ΕΛΑΣ. Οι φονιάδες έφυγαν και ο Βάθης διέταξε τον πολυβολητή να ρίξει μία ριπή στον αέρα για να τον αντιληφθούν οι φονιάδες και οδήγησε την διμοιρία με πυροβολισμούς στην πάνω πλατεία. Τους διέταξε να πάνε όλοι μαζί στην Κορακιά. Στον δρόμο κάπου στα «σαραντάσπιτα», τους εγκατέλειψε, άλλαξε ρούχα και πήγε στο κτίριο του Μουτζαρέλη. Μαζί με μια ομάδα Κρανιδιωτών και τους δέκα φονιάδες του αντάρτη υποδέχθηκαν τους Γερμανούς από την «Μιλίντρα». Μαζί τους ήταν και ο Γιάννης Φραγκούλης που είχε ήδη ετοιμάσει το γραφείο για τους κατακτητές στον δεύτερο όροφο του σπιτιού του Καράντουλη. Την άλλη μέρα οι Γερμανοί τον διόρισαν εγκάθετο δήμαρχο. Για λόγους αρχής δεν αναφέρω τα ονόματα αυτών που υποδέχθηκαν τους Γερμανούς, παρά μόνο τον Γιάννη Παλυβό και τον Σκαρτσιάρη που το ίδιο βράδυ εξοπλίστηκαν από τους κατακτητές και εν πομπή οδήγησαν τον Γερμανό αξιωματικό στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Οι γυναίκες της γειτονιάς είχαν γεμίσει με κεριά την εικόνα του νεκρού αγίου και είχαν καλύψει με μία πετσέτα τον «κομμένο» του λαιμό. Στη συνέχεια πήγαν τους Γερμανούς στην πάνω πλατεία στο σπίτι του Καράντουλη που το είχαν ετοιμάσει. Όλη τη νύχτα συνέταξαν ένα κατάλογο με αυτούς που θα παρέδιδαν στους κατακτητές και πόσους θα σκοτώσουν! Μόλις εγκατέστησαν τους Γερμανούς, έστειλαν τους «δικούς» τους να χτυπάνε δαιμονισμένα τις καμπάνες των εκκλησιών, καθώς και δύο τελάληδες να φωνάζουν ότι όλοι οι άντρες πρέπει να ανέβουν στην πάνω πλατεία και όλα τα σπίτια να έχουν ανοιχτές πόρτες και παράθυρα, γιατί θα περάσουν απ’ το σπίτι οι Γερμανοί και όποιον άντρα βρουν θα τον εκτελούν επιτόπου. Μαζευτήκαμε πάνω από 1000 άτομα και μέχρι αργά τη νύχτα μας φρουρούσαν Γερμανοί στους γύρω δρόμους. Κατά τις 10 η ώρα το επόμενο πρωί εμφανίστηκαν ένοπλοι γνωστοί Κρανιδιώτες και παρέδωσαν σε μία ομάδα Γερμανών πάνω από 15 άτομα. Την ίδια ημέρα άρχισαν τις εκτελέσεις και τους άγριους ξυλοδαρμούς. Αυτοί που χτυπούσαν ήταν κυρίως όλοι ντόπιοι προδότες.

Ο Φραγκούλης προσπαθούσε να δικαιολογηθεί σε μας τους συγκεντρωμένους, λέγοντας ότι οι Γερμανοί είχαν σκοπό να κάνουν στο Κρανίδι ότι έκαναν στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα και με μεγάλες προσπάθειες τους «κατάφεραν» να χορτάσουν τα δολοφονικά τους ένστικτα με 100 Κρανιδιώτες κομμουνιστές που «αναγκάστηκαν» να τους παραδώσουν για να «σώσουν» το Κρανίδι. Εκεί μας ανέφερε το παραμύθι, ότι τάχα ο Λυκουριώτης «εξαφάνισε» τα πτώματα τριών Γερμανών που τους έσφαξαν οι αντάρτες στον βάλτο στα Φλάμπουρα. Οι τρεις Γερμανοί – μας είπε – είχαν πέσει στην περιοχή του Φλάμπουρου με ένα αεροπλάνο. Έτσι λοιπόν οι Γερμανοί ήθελαν να κάψουν το Κρανίδι για αντίποινα. Ευτυχώς λοιπόν ο «ήρωας» Λυκουριώτης πρόλαβε και εξαφάνισε τα πτώματα γιατί αν τα έβρισκαν οι Γερμανοί, τότε αλίμονο στον τόπο! Οι προδότες λοιπόν σοφίστηκαν αυτή την ψεύτικη ιστορία για να δικαιολογήσουν τις αντεθνικές πράξεις τους. Εγώ αυτό το βράδυ στεκόμουν εκεί που είναι τώρα το μνημείο των πατριωτών και με τρόμο έβλεπα άτομα που δεν το περίμενα, να ανεβαίνουν τα σκαλιά και να συνομιλούν στα γραφεία με τους προδότες της «επιτροπής». Περιέργως από το πρώτο βράδυ και για όλη τη νύχτα, κυκλοφορούσαν στους δρόμους οι ντόπιοι προδότες, «αντικαθιστώντας» με ζήλο τους Γερμανούς. Το πρωί εξόπλισαν 120 τέρατα που μαζί με τους Γερμανούς συλλάμβαναν κάθε πατριώτη που κυκλοφορούσε. Όμως λόγω της απαγόρευσης ο κόσμος τρομοκρατήθηκε και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Άρα που τους έβρισκαν και τους συνέλαβαν; Προφανώς τους «ξετρύπωσαν» με βάση των προδοτικό κατάλογο που είχαν στα χέρια τους! Και όμως! Αυτά είναι έργα ανθρώπων! Τα άδολα ζώα δεν κάνουν τέτοια πράγματα!!!

Να γιατί οι προδότες μας παρουσίασαν τον κτηνάνθρωπο Λυκουριώτη σαν «σωτήρα» του Κρανιδίου. Έπρεπε κάπως να δικαιολογήσουν τα αντεθνικά εγκλήματά τους!

Πρώτον: Πράγματι στις 16 Ιανουαρίου 1944 έπεσε το μονοθέσιο Γερμανικό αεροπλάνο στα Φλάμπουρα. Την ιστορία την ανέφερα πριν.

Δεύτερον: Ποτέ δεν έπεσε Γερμανικό αεροπλάνο με τριμελές πλήρωμα στην περιοχή το 1944 διότι δεν υπήρχε ούτε αεροδρόμιο ούτε κατάλληλος χώρος για προσγείωση.

Τρίτον: Πως μπόρεσε ο Λυκουριώτης να ξεθάψει τα τρία «φανταστικά πτώματα αφού από τις 16/1 έως 3/6 θα είχαν βρωμίσει μετά από 137 μέρες νεκροί. Τόσο «ήρωας» ήταν ένας κλέφτης και βασανιστής αθώων ζώων; Από τις 23/11/1943 ήρθαν οι αντάρτες και στα Δίδυμα ήταν εκπαιδευτικό τάγμα του εφεδρικού ΕΛΑΣ υπό τον ταγματάρχη Αθανασούλα. Υπήρχαν 200 οπλισμένοι πατριώτες σε μία περιοχή που πάνω από το 70% υποστήριζε το ΕΑΜ. Δεν θα ήταν δυνατόν έστω και με κάποια μοτοσυκλέτα να έρθουν Γερμανοί διότι ήταν πειθαρχημένοι στρατιώτες. Την ημέρα του Πάσχα ήρθαν στην Ερμιόνη με εννιά μεταγωγικά πλοία 500 Γερμανοί στρατιώτες. Έκαψαν τα γραφεία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΕΤΑ, έκαψαν και εννέα σπίτια και λεηλάτησαν πάνω από διακόσια. Φθηνοί απατεώνες και εθνοπροδότες δεν ντρέπεστε να μας παρουσιάζετε για ήρωα έναν κλέφτη υπάνθρωπο και βασανιστή ζώων; Λεςω από το 70% υποστήριζε το ΕΑΜ. Δεν θα ήταν δυνατόν έστω και με κάποια μοτοσυκλέτα να έρθουν Γερμανοί διότι ήταν πειθαρχημένοι στρατιώτες. Την ημέρα του Πάσχα ήρθαν στην Ερμιόνη με εννιά μεταγωγικά πλοία 500 Γερμανοί στρατιώτες. Έκαψαν τα γραφεία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΕΤΑ, έκαψαν και εννέα σπίτια και λεηλάτησαν πάνω από διακόσια. Φθηνοί απατεώνες και εθνοπροδότες δεν ντρέπεστε να μας παρουσιάζετε για ήρωα έναν κλέφτη υπάνθρωπο και βασανιστή ζώων; Λες και οι Κρανιδιώτες δεν τον ξέραμε να μεθάει, να κλέβει και να σφάζει ανυπεράσπιστα και ανήμπορα άλογα!

Ντροπή σας ανόητοι προδότες και φονιάδες! Όλοι σας μαζί δεν αξίζετε ούτε μια τρίχα από την χαίτη του «Ντορή» και από την ουρά του «ανώνυμου αγίου αλόγου» του «ήρωα» σας Λυκουριώτη!

Εκφράζομαι σκληρά σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά πείτε μου : Τι είναι αυτοί που βοηθάνε τον κατακτητή βασανίζοντας και σκοτώνοντας οι ίδιοι (με μεγαλύτερο ζήλο από τον κατακτητή) συμπατριώτες και αγωνιστές; Μήπως είναι «ολίγον τι προδότες»; Προδότες και φονιάδες υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων, όχι μεταξύ των ζώων!!! Κανένα ζώο δεν τρώει άλλο ζώο από το είδος του. Ο άνθρωπος με τα όπλα εξοντώνει τον συνάνθρωπο του. Οι επί αιώνες «απόγονοι του Κάιν» «εκτρέφουν» φονιάδες προδότες κι βασανιστές! Σ’ αυτό το σημείο παραθέτω τις φωτογραφίες του μπάρμπα – Σπύρου Αντουλινάκη με τον περήφανο «Ντορή» του. Η μία είναι από την επίταξη του 1942 από τους Γερμανούς.

Η κατάρα του δικομματισμού από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι στις μέρες μας!

Το «Ανάθεμα» στο Σταυρό Διδύμων...

Του Βασίλη  Λαδα

Στην αναφορά μου «Χίλια Εύγε» σαν εισαγωγή παραθέτω τα παρακάτω!

Σε μια ιστορική κριτική για τους κυβερνήτες που κυβέρνησαν αυτήν την άμοιρη χώρα κάνοντας κατά το δυνατόν την ιστορική πορεία τους του κάθε κυβερνήτη, πρωθυπουργού και αν υπάρχει ένας άξιος πρωθυπουργός θα λέω το εύγε. Αν δεν τον θεωρώ σωστό σαν κυβερνήτη θα γράφω κατάρα και ανάθεμα που αυτό το θυμάμαι από μικρό παιδί το 1932 – 33 που ακολουθούσα τον πατέρα μου με τον αδερφό του, μπράβοι της δεξιάς, που πήγαιναν προς τα Δίδυμα καβάλα στα γαϊδουράκια και φτάνοντας στο Σταυρό του αναθέματος, απέναντι από τα σφαγεία του Δήμου, τους είδα να κατεβαίνουν από τα γαϊδουράκια και να παίρνουν από μία πέτρα να την ρίχνουν σε ένα μεγάλο σωρό. Ερώτησα γι’ αυτό και μου είπαν: εδώ είναι το ανάθεμα του Βενιζέλου.

Έμαθα αργότερα ότι το 1916 με τον διχασμό Βενιζέλου – Γούναρη δύο κυβερνήσεις Αθήνα – Θεσσαλονίκη ο τότε Μητροπολίτης αφόρισε τον Βενιζέλο σαν προδότη της Ελλάδας και με ανάλογη δέηση έστησε ένα σταυρό για το ανάθεμα και κατάρα του Βενιζέλου. Και τότε όλος ο κόσμος περνούσε και έριχνε από μια πέτρα.

Εγώ με ελαφριά τη καρδία θα πω την κατάρα και το ανάθεμα σε όποιον κακό πρωθυπουργό διότι ο Ελληνικός λαός επλήρωσε πολλά και πληρώνει και γω μαζί του με τον καταραμένο δικομματισμό με κακή διαχείριση με εθνική και οικονομική αναξιοπρέπεια, παγκόσμιο εξευτελισμό.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ...

.

ΓΙΑ ΤΗ  ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ  Θ.Ο.Ε.

               «ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΜΑΡΤΟΥΡΑΝΟ»

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

29 Απριλίου 2011, ημέρα Σάββατο παρακολούθησα την θεατρική παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Ερμιονίδας Θ.Ο.Ε. στο έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίπε «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Ένα έργο γραμμένο το 1946 περίεργη εποχή, για την οικογένεια και τα παιδιά που οι Ιταλίδες μανάδες θρηνούσαν χιλιάδες παιδιά σκοτωμένα στις πολύνεκρες μάχες. Εκτός από τον πόλεμο στην μέση Ανατολή και Αλβανία, είχαν και την εθνική αντίσταση κατά του φασισμού του Μουσολίνι που παγκοσμίως περίεργο τον συνέλαβαν οι Παρτιζάνοι τον Σεπτέμβρη του 1944 και τον κρέμασαν.

Ο Φιλίπε μετά από όλα αυτά,  το μεγάλο κακό της Ιταλίας και όλου του κόσμου στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, είχε την δύναμη και παρουσίασε το ιερότερο σαν κοινωνικό στήριγμα, την οικογένεια, την μάνα και τα παιδιά. Το έργο του έρχεται σε αντίθεση με το κατεστημένο βάζοντας το ρόλο της μάνας και τη δικαιοσύνη του ανθρώπου πάντα με την Ναπολιτάνεα ψυχολογία και σαν άποψη της στάθηκε στο τρίτο και ιερό, την οικογένεια κλέβοντας ακόμα και χρήματα από τον σύντροφο που συζούσανε χάριν των τριών αγοριών της.

Όλο το έργο είχε κοινωνικό χαρακτήρα ενάντια στο κατεστημένο και ύμνο στην ανθρωπιά και την γυναίκα, μάνα, κυρία, δημιουργό της κοινωνίας και της ανθρώπινης ζωής.

Ο Φιλίπε είναι νόθο παιδί του μεγαλύτερου πρωταγωνιστή συγγραφέα και συνθέτη. Γεννήθηκε το 1900 όταν στα έντεκα του χρόνια έμαθε ότι ήταν νόθος, ένοιωσε έναν μεγάλο ηθικό κλονισμό με έμμεση ψυχολογική ανησυχία. Έγραψε έργα ισόρροπα του πνεύματος από πνευματική και καλλιτεχνική οικογένεια που από μικρό παιδί με τα δύο αδέρφια του Τιτάνα και Πεπίνο, πήρε πολλά βραβεία και επαίνους και πέθανε στις 31 Οκτωβρίου σε ηλικία 84 χρόνων στη Ρώμη. Ο Φιλίπε επηρεασμένος ίσως από το προσωπικό του πρόβλημα το έργο του όπως και τα άλλα έργα του έχουν σαν μόνη ελπίδα για την μέλλουσα ζωή την οικογένεια, κύριο κοινωνικό στήριγμα, βάζει την ηρωίδα γυναίκα και μάνα. Έρχεται αντιμέτωπος με τους κοινωνικούς νόμους, την θρησκεία και την δικαιοσύνη με πικρές αλήθειες στους μονόλογους της Φιλουμένα στηρίζεται εκτός από όλους τους ρόλους που είναι έντεχνα τοποθετημένοι στο μεγαλείο του έργου του είναι στους μονόλογους πρώτα της Φιλουμένα Μαρτουράνο με τη Λίτσα Λαμπίρη. Αξιόλογη ερμηνεύτρια και το μεγαλείο προς τιμήν της ήταν ο μονόλογος κυρίως με την υποκριτική τέχνη που εκεί φαίνεται η αξία του ηθοποιού. Η Λίτσα σε αυτόν τον μονόλογο εξέφρασε την μεγάλη φιλοσοφία του συγγραφέα για την γυναίκα υμνώντας σαν δημιουργό της ζωής έχοντας μία μικρή πείρα από το τρομερό παρασκήνιο που άλλοι τιμήθηκαν και αναδείχθηκαν και άλλοι χάθηκαν στην πορεία του χρόνου. Η Λίτσα επάξια για πρώτη φορά όπως και η μουσική υπόκρουση του Τάκη Μανιάτη με τα αρπίσματα της κιθάρας ήταν κάτι μουσικά αξιόλογο. Αυτό που χαρακτηρίζει το έργο του Εντουάρντο Ντε Φίλιπε «Φιλουμένα Μαρτουράνο» για την εποχή του, όλοι οι ηθοποιοί είχαν ρόλους που εκφράζανε εμμέσως το παράπονο του συγγραφέα στο ρόλο του νέου. Ο συγγραφέας στους μονόλογους των δύο πρωταγωνιστών αρχίζοντας από τον Ντομένικο που το ρόλο ερμήνευσε άψογος ο Σπύρος Γεωργιλής θαυμαστός στην κίνηση πάνω στην σκηνή με διάφορες κινήσεις των χεριών, έκφραση προσωπικού, περιέργεια και απορία ψάχνοντας να μάθει ποιος είναι και ποια είναι η αδιάφορη Φιλουμένα, ποια είναι η κοινωνική του θέση του αφεντικού και του εραστή ακολουθώντας την ανόητη και ανέντιμη ανδροκρατία από την πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία που ο ίδιος ο άντρας με την δυναμική του υπεροχή υπέταξε την γυναίκα ΜΑΝΑ και δημιουργό απευθυνόμενος στην αδιάφορη Φιλουμένα απειλώντας την διάλυση του γάμου του. Η Φιλουμένα σε μία σκληρή και αξιοπρεπή στάση υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια της σαν γυναίκα και με περιφρόνηση στον έκπληκτο Ντομένικο με πόνο όταν την απείλησε ότι με τον νόμο θα τιμωρηθεί η Φιλουμένα απάντησε με πόνο «ας τιμωρηθώ, έχω τιμωρηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου που όταν έστηνα αυτό το θέατρο δεν ήξερα τους νόμους σας πάντα έδινα στους ανθρώπους γέλιο και χαρά αλλά εσείς οι πολλοί κάνετε τους άλλους να κλαίνε και να πονάνε αμέσως». Κοιτά τα τρία της παιδιά και μπροστά στον Ντομένικο αυτά τα τρία παλικάρια είναι παιδιά μου και κανείς δεν μου το απαγορεύει αυτό και κοιτάζοντας τα παιδιά της στον έκπληκτο Ντομένικο του μιλάει για τα παιδικά της χρόνια μπροστά στον δικηγόρο του Ντομένικο του έλεγε ότι γεννήθηκε στην φτωχογειτονιά του Σαν Τζιοβανέλο στο Βερτζίνε, μεγάλη οικογένεια που δεν τους θυμάμαι και δεν ξέρω τι απέγιναν (εδώ ο συγγραφέας παρουσιάζει τη φτώχεια της αστικής κοινωνίας φτώχεια μιζέρια και γκρίνια για μια κουταλιά φαγητό). Η Φιλουμένα μιλάει για μία άλλη καλοντυμένη παλιά της φίλη που της εξήγησε την προσωπική της κατάντια και τον τρόπο ζωής μέσω του Ντομένικο. Την άλλη μέρα η Φιλουμένα πήγε στον Ντομένικο αφού εργαζόμενη είπε στα παιδιά της «σας μεγάλωσα εργαζόμενη και σας έκανα άντρες και έκλεβα αυτόν τον κύριο Ντομένικο να σας μεγαλώσω» (εδώ ο συγγραφέας με τους Μεσογειακούς τύπους του έργου με Ιταλική και Ναπολιτάνικη συμπεριφορά, σε μία μεγάλη φιλονικία του Ντομένικο με την Φιλουμένα που για πρώτη φορά η Φιλουμένα τόλμησε να του έχει αντιρρήσεις, και ο Ντομένικο της είπε : πουτάνα ποτέ δεν θα ξεφύγεις από αυτό που ήσουνα, πουτάνα). Η απάντηση της Φιλουμένα με στόμφο : σιγά το νέο, λες και δεν ξέρουνε όλοι αυτοί ποια ήμουνα και που δούλευα (εδώ το μεγαλείο της γυναίκας) για ότι έκανα τότε δικάστηκα και τιμωρήθηκα στην συνείδηση μου (εδώ η μεγάλη γυναικεία υποκρισία). Το θέατρο της Φιλουμένα δήθεν ετοιμοθάνατη, κάλεσαν τον παπά να την μεταλάβει για την ψυχή της και φεύγοντας ο παπάς είπε στον Ντομένικο : είναι ετοιμοθάνατη, παντρέψου την και ο Ντομένικο την παντρεύτηκε (ας σημειωθεί ότι συζούσανε επί 25 χρόνια, δούλα, νοικοκυρά και όταν ήθελε να κάνει έρωτα δεν τολμούσε ποτέ να έχει αντιρρήσεις αφού της έδινε και ένα κατοστάρικο κάθε φορά). Στα 25 χρόνια η Φιλουμένα έκανε 3 παιδιά με άλλους επιβήτορες και φεύγοντας ο παπάς, γελώντας ξεκαρδιστηκά η Φιλουμένα πετάχτηκε όρθια και είπε στον Ντομένικο γελώντας : επιτέλους αγόρι μου είμαστε ανδρόγυνο. Εδώ η Φιλουμένα και λόγο πείρας από το παρελθόν της έδειξε την φαύλα γυναίκα από τον διάλογο Θεόφιλου – Κασσιανής όπως όλοι οι περηφάνως θεωρούσαν την πορνεία πράξη που την επέβαλλαν οι υπεύθυνοι άνδρες με την ανδροκρατία από την πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία. Ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα φινάλε τιμώντας τη μάνα και τον παράγοντα άνθρωπο στην πιο ανθρώπινη παρουσία όλων των ηθοποιών πάνω στη σκηνή πρώτα την ειλικρίνεια και την μεταμέλεια για την θεατρική πράξη του πρώτου γάμου και όταν η ερωμένη του Ντομένικο έφερε έναν δικηγόρο να ακυρώσουν τον γάμο η Φιλουμένα με αξιοπρέπεια είπε στον Ντομένικο : ο δικηγόρος να ακυρώσει το γάμο διότι δε σε θέλω πια και θα φύγω και παρόλα αυτά που σε αγάπησα , μπροστά στα 3 παιδιά της. Τα τρία παιδιά της στην σκηνή τόνισε στον Ντομένικο, ότι αυτά τα δικά της παιδιά (εκεί γίνεται η μεγάλη αλλαγή του Ντομένικο βλέποντας τα τρία παλικάρια και ζητώντας από την Φιλουμένα να παντρευτούνε ο Ντομένικο σε ένα θαυμάσιο μονόλογο κρίνοντας την αμαρτωλή πορεία της ζωής του ζήτησε από τα τρία παιδιά να τον λένε πατέρα και αυτά αρνήθηκαν). Σε κάθε θεατρική παράσταση η Φιλουμένα απεδείχθη ότι αγαπούσε τον Ντομένικο και βάσει των αρχών της καθολικής εκκλησίας αποφάσισαν όλη η οικογένεια να οδηγηθούν στην στέψη της Φιλουμένα με τον Ντομένικο. Εκεί ο συγγραφέας παρουσιάζει τα τρία παιδιά ώριμα, να δέχονται τον Ντομένικο σαν πατέρα, να αποτελούν μια ιδανική οικογένεια και οι δύο γιοι να οδηγήσουν εν πομπή την νύφη – μάνα προς τον γαμπρό και ο ένας γιος με τον ίδιο τρόπο να οδηγήσει τον πατέρα του στον παπά να τους στεφανώσει. Και έτσι έγινε ένα φινάλε με πολύ αγάπη και ανθρωπιά. Όλοι οι ερμηνευτές του έργου, αξιόλογοι απέδωσαν θαυμάσια την ψυχολογία του έργου του συγγραφέα με Μεσογειακή ψυχολογία που έχουμε όλοι οι λαοί της Μεσογείου με τους ενθουσιασμούς που μας χαρακτηρίζουν την αγάπη και τις εύκολες ψυχολογικές αλλαγές.

Η ερμηνεία του Σπύρου Γεωργιλή σαν καθαρός μεσογειακός άνθρωπος με αξιόλογες και έντεχνες αλλαγές, και με την μουσική υπόκρουση του Τάκη του Μανιάτη με διάφορα αρπίσματα στην κιθάρα έδωσαν την ομορφιά του έργου διότι στην συνέχεια η Φιλουμένα που το ρόλο της έπαιζε η Λίτσα Λαμπίρη, παρακολουθώντας την θεατρική της ικανότητα ένοιωσα υπερήφανος σαν άνθρωπος και Κρανιδιώτης και πάντα το Κρανίδι ήταν πρώτο στην επαρχία από θεατρόφιλους, μουσικούς και καλούς τραγουδιστές.

Επίσης  θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα σε δύο ακόμα από τους συντελεστές της παράστασης. Τον Βασαγιάννη και τον Φτίμη τον Τουτουντζή.

Ο Βασαγιάννης ερμήνευσε υπέροχα τον ρόλο του παπά και όπως μου είχε πει χαριτολογώντας ο ίδιος στο τέλος της παράστασης «ήμουν το κερασάκι στην τούρτα». Είναι από τους πρωτοπόρους της Θ.Ο.Ε και συνεχίζει ακούραστα να προσφέρει. Χίλια μπράβο! Ο Φτίμης ο Τουτουντζής στον απαιτητικό ρόλο του Αλφρέντο (υπηρέτη του Ντομένικο) ήταν άριστος, ερμηνεύοντας τον «τρίτο άνθρωπο». Ζωντάνεψε ένα οικογενειακό περιβάλλον με θεατρική μαεστρία.

Στην αρχή του έργου και στην πρώτη σκηνή δείχνει αδιάφορος και όπως φαίνεται είναι γνώστης των προβλημάτων της οικογένειας Ντομένικο. Φαίνεται να διαδραματίζει έναν έντιμο ρόλο. Όταν ο Ντομένικο απειλώντας να σκοτώσει τη Φιλουμένα ζήτησε από τον υπηρέτη του Αλφρέντο το πιστόλι, αυτός αδιάφορα του λέει «το έδωσα να το καθαρίσουν», δείχνοντας ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου και απλά εκτελεί εντολές. Σε άλλο σημείο του έργου ο Φτίμης ερμήνευσε υπέροχα τον Αλφρέντο στη σκηνή με τα τρία γράμματα και την Ροζαλία που σίγουρα ήξερε και τα εκμεταλλεύτηκε, όσο του επέτρεπε η στάση του πιστού υπηρέτη που έπρεπε να δείξει στον Ντομένικο.

Η υποκριτική ικανότητα του Φτίμη είναι γνωστή στο θεατρόφιλο κοινό της περιοχής μας και την έχει «καταθέσει» στο θεατρικό σανίδι επί χρόνια, ερμηνεύοντας απαιτητικούς ρόλους, με συνέπεια και υψηλή θεατρικότητα. Αυτός ο συνδυασμός ποιότητας και ερασιτεχνικής δραστηριότητας είναι που τον τιμά ιδιαίτερα, όπως και όλους τους συντελεστές της Θ.Ο.Ε.

Εύχομαι να συνεχίσει (όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές και αυτοί που θα προστεθούν στην Θ.Ο.Ε.) την ερασιτεχνική καλλιτεχνική του δραστηριότητα, σίγουρος για το ήθος του, την πατριωτική του στάση και την ατελείωτη διάθεσή του για προσφορά στον πολιτισμό της περιοχής μας.

Έχω συζητήσει με τον πρόεδρο και τον Βασαγιάννη να κάνω μια δωρεά δίπλα στον δρόμο Κρανιδίου – Ναυπλίου με 50 μέτρα δίπλα στην άσφαλτο και έκταση πάνω από 5 στρέμματα, έχω ένα πρόβλημα που θα το ξεπεράσω και σύντομα από αυτές τις στήλες δηλώνω ότι θα μεταφέρω στο Κρανίδι, στον Δήμαρχο Ερμιονίδας δωρεά αυτά τα 5 στρέμματα και σε συνεργασία με τη Θ.Ο.Ε. να ασχοληθούν με την κατασκευή ενός οικήματος για τις θεατρικές παραστάσεις και μόνον για την ψυχαγωγία των συμπατριωτών μας προσφέροντας πολιτισμό απασχόλησης στη νεολαία και μόρφωση που όλα αυτά να τα απολαύσουν διατηρώντας την θεατρική ομάδα!