Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο- αυτό που δεν διέγραψε ο χάκερ σας ... - 28 Οκτωβρίου 2013
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτοί ήταν οι
πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή.
Αυτοί, οι κυνηγημένοι
από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο,
οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα
και από το μετεμφυλιακό καθεστώς...
Αυτοί ήταν που όταν
χρειάστηκε έδειξαν το πώς
οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα...
Όπως ακριβώς το είχε
πει ο Μπελογιάννης
στους στρατοδίκες του:
«Με την καρδιά τους
και με το αίμα τους»...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Διαβάστε το άρθρο μέχρι το τέλος...
ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ «ΌΧΙ»; Ο ΜΕΤΑΞΑΣ;…
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο
τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος
Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο
για τους Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε
αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ηςΟκτωβρίου
2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης».
Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα
εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά
που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα.
Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007
(ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου»)
όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν,
πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς
είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει
εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι
δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το
ΝΑΙ»; (1).
Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν
ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι»
του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο
«όχι».
Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:
Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το
«όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής
δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού.
Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι
προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας
ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό
κεφάλαιο.
Δεύτερον, διότι
σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους
«Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες»
επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και
τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν
απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα
μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος
του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς....
Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια
οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής
επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο: Το
εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα,
ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της
χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου,
το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα
Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88%
ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40%
σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65%
ήταν ιταλικά (2).
Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της
Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να
διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι
οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την
εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της
χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε
υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι
το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα
καθεστώτα» (3).
Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940,
λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην
«Ντέιλι Τέλεγκραφ»: «Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η
Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε
χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες
φορές ό,τι κάνομε γίνεται
κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι
ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» (4)
Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές
του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς
να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία,
με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο
(…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που
αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)
Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της
δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι
βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς
δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία
περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου
εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να
το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)
Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε
τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή
εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που,
παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας
υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της
αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».
