Ένα ακόμα βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη και της Τζένης Δ. Ντεστάκου κι’ όπως πάντα, τα έξοδα της έκδοσης – εκτός των άλλων.... από τη δική τους τσέπη, με τις οικονομίες τους….

Οπισθόφυλλο
=======================================================================================================

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

«ΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ»

Το 2024 ανακηρύχθηκε ως «Έτος Λόρδου Βύρωνα και Φιλελληνισμού», καθώς συμπληρώθηκαν διακόσια χρόνια από τον θάνατο του επιφανέστερου Φιλέλληνα με την τεράστια προσφορά στη χώρα μας. Το γεγονός αυτό υπήρξε η αφορμή να τιμηθεί στο πρόσωπό του ολόκληρο το Φιλελληνικό κίνημα και ειδικότερα οι χίλιοι Φιλέλληνες που στήριξαν ποικιλοτρόπως τον Αγώνα των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821.

Ως γνωστό η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Ερμιόνης, σε δεκατρείς από τις είκοσι οκτώ συνεδριάσεις (προκαταρκτικές και τακτικές), απευθύνθηκε ονομαστικά σε Φιλέλληνες και Φιλελληνικές Εταιρείες που οργανώθηκαν σε χώρες της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Έστειλε έγγραφα, επιστολές και πληρεξούσιοί της συναντήθηκαν με Φιλέλληνες μεταφέροντας τη βαθιά ελπίδα της Εθνοσυνέλευσης για βοήθεια και στήριξη του αγώνα.

Τα δύο αυτά γεγονότα, που συνδυαστικά τα έφερε στο φως η επικαιρότητα, τροφοδότησαν την ιδέα για την ανάδειξη μιας ακόμα πτυχής της Τοπικής μας Ιστορίας. Έτσι προχωρήσαμε στη συγγραφή και έκδοση του νέου μας πονήματος, «Οι Φιλέλληνες στην Εθνοσυνέλευση της Ερμιόνης». Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αναζητήσουν στις δημοτικές βιβλιοθήκες Κρανιδίου, Ερμιόνης καθώς και στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη, απ’ όπου διατίθεται και σε ηλεκτρονική μορφή.

Σημ.: Σχετικό άρθρο με τίτλο «Φιλέλληνες στην Ερμιονίδα» στο βιβλίο μας «Πρόσωπα και γεγονότα της Εθνανάστασης του 1821 στον Κάτω Ναχαγιές (Ερμιονίδα)».

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Παραλειπόμενα από την ιστορία μας – την ελληνική, με την αδιάληπτη κοπιαστική έρευνα και την γραφίδα του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη και Τζένης Δ. Ντεστάκου….

...Διότι,  τα αγαθά κόποις κτώνται… ιδίως αυτά, που αφορούν την ιστορία μας και τους αγώνες του λαού μας!

 Συμμετέχουμε  ολόψυχα στην 198η επέτειο 

της   Γ΄ Εθνοσυνέλευσης στην Ερμιόνη! 

- > και συνεχίζουμε …

 ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

======================================================================================

 Ο Γεώργιος Σισίνης συναντά τον Ναύαρχο Χάμιλτον 

Από το βιβλίο των Γιάννη Σπετσιώτη – Τζένης Ντεστάκου: 

«Πρόσωπα και γεγονότα της Εθνανάστασης του 1821 στον Κάτω Ναχαγιέ (Ερμιονίδα)» 

- (Β΄ Τεύχος, σελ. 28 – 29).

Είναι γνωστό πως ο Γεώργιος Σισίνης διετέλεσε Πρόεδρος της Γ’ Εθνοσυνέλευσης (Ερμιόνη-Τροιζήνα). Όταν βρισκόταν στον Δαμαλά (Τροιζήνα), μεταξύ εκείνου και του Άγγλου ναυάρχου Χάμιλτον εκτυλίχθηκε το παρακάτω επεισόδιο, πέρα για πέρα αληθινό, όπως το διηγείται γέροντας αγωνιστής, αυτόπτης μάρτυρας.

Ένα πρωινό ο Σισίνης καθόταν στο κατώφλι της πόρτας του πάμφτωχου δωματίου του παρατηρώντας τον άνθρωπο που ξελέπιζε τα ψάρια, που μόλις είχε αγοράσει. Ένας οπλίτης καταφθάνει τρέχοντας από την παραλία και λέει στον Πρόεδρο ότι ένα αγγλικό δίκροτο (παλαιό πολεμικό ιστιοφόρο με δύο σειρές πυροβόλα) αγκυροβόλησε, έριξε τη λέμβο στη θάλασσα και κάποιοι βγήκαν στην παραλία. Στη συνέχεια συμπλήρωσε πως αναγνώρισε το δίκροτο «Καμβρία», που μετέφερε πάντα τον ναύαρχο Χάμιλτον! Ο Σισίνης, διατηρώντας την ψυχραιμία του, λέει στον άνθρωπο που έξυνε τα ψάρια. -> Ειδοποίησε γρήγορα όσους περισσότερους πληρεξούσιους μπορείς για την άφιξη του Άγγλου ναυάρχου, ενώ ο ίδιος, «ανασκουμπωθείς», πήρε το μαχαίρι «δια να απολεπίση τους υπολειπομένους ιχθύες». - Την ώρα που τελείωνε και έριχνε στα ψάρια το αλάτι, κατέφθασε ο ναύαρχος συνοδευόμενος από τον διερμηνέα του, έναν Έλληνα από τη Μήλο.

-     Εδώ μένει ο Πρόεδρος της Συνέλευσης; ρώτησε ο διερμηνέας, ενώ έριξε μια διερευνητική ματιά στον γέροντα που κρατούσε την πιατέλα γεμάτη ψάρια.

-     Μάλιστα, περάστε επάνω! τους είπε εκείνος και αμέσως έπλυνε τα χέρια του, φύλαξε το μαχαίρι και την πιατέλα σε μια τρύπα του τοίχου «χρησιμεύουσαν και αντί ερμαρίου» και ανέβηκε στο δωμάτιο.

Ο Χάμιλτον και ο διερμηνέας είχαν ήδη μπει στο φτωχικό δωμάτιο και καθώς δεν υπήρχε κάθισμα, ο ναύαρχος ακούμπησε στο στηθαίο του παραθύρου περιμένοντας τον Πρόεδρο.

Σε λίγο ήρθε ο Σισίνης, χαιρέτησε πάλι και είπε στον έκπληκτο διερμηνέα:

-     Προφέρατε τω κυρίω ναυάρχω τα σεβάσματά μου και τας ευχαριστίας μου δια την τιμήν την οποίαν μας κάμνει να έλθη αυτοπροσώπως, να ίδη την κατάστασιν εις την οποίαν ευρισκόμεθα. Τον παρακαλώ δε να μας δηλώση τις η αφορμή της επισκέψεώς του.

-     Αφορμή της επίσκεψης, είπε ο διερμηνέας, ερμηνεύοντας τα λόγια που με δυνατή και απειλητική φωνή έλεγε ο ναύαρχος, είναι η ανυπόφορη πειρατεία που υπάρχει στο Αιγαίο πέλαγος. Η επαναστατική κυβέρνηση πρέπει να πάρει κάθε μέτρο για να σταματήσουν τα κακουργήματα που διαπράττουν ανεξέλεγκτα οι πειρατές.

-     Δυστυχώς, ανταπάντησε ο Σισίνης, δίχως καθόλου να ταραχθεί. Τις πειρατικές αυτές πράξεις τις κάνουν κάποιες συμμορίες που αισχροκερδούν, επιβουλεύονται την ελληνική ελευθερία και είναι εχθροί του ιερού σκοπού για τον οποίο αγωνιζόμαστε. Ο μικρός μας στόλος μόλις που επαρκεί να προστατεύσει τα παράλια και τα νησιά μας και αυτό το επιχειρεί με μεγάλο κίνδυνο. Επομένως ούτε η Κυβέρνηση έχει τη δύναμη να πολεμήσει την πειρατεία. Θα αισθανόμαστε όμως όλοι, Κυβέρνηση, Συνέλευση και λαός που με μεγάλο ενθουσιασμό επιθυμεί τη λευτεριά του, αν αναλάμβανε η εξοχότητά σας και οι ναύαρχοι της Γαλλίας και της Αυστρίας να καταδιώξετε και να καταστρέψετε εκείνους τους άθλιους.

Ο ναύαρχος πλησίασε τον Σισίνη και ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο του γέροντα Προέδρου είπε:

-     Η Ελλάς θα είναι ελευθέρα εντός ολίγου, διότι της Συνελεύσεως αυτής προΐσταται Πρόεδρος ανήρ σώφρων, γενναίος και μετριόφρων ως οι αρχηγοί της αμερικανικής συμπολιτείας. 

Έχω προαίσθημα περί της ελευθερίας της Ελλάδος. 

Ταύτα ειπών και αποχαιρετήσας απήλθεν.

=======================================================================

Θεωρούμε πως ανάλογα γεγονότα αποτελούν μοναδικά παραδείγματα θάρρους, ειλικρίνειας και φιλοπατρίας. Έχουμε υποχρέωση να τα αναδεικνύουμε με κάθε ευκαιρία και ιδιαίτερα εφέτος που εορτάζονται τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 21.

Σημ. «Γεώργιος Σισίνης», ελαιογραφία σε μουσαμά Αύγουστου Πικαρέλλη (1891), Συλλογή Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

Πηγή: Γ. Δροσίνης - Γ. Κασδόνης: «Νέα Ελλάς», Εικονογραφημένον Εθνικόν Ημερολόγιον, έτος 1894, σελ. 321 – 324, εν Αθήναις   

======================================================================================================================================================

Σημείωση του blog: Τα ιστορικά και τιμητικά λόγια του Ναυάρχου Χάμιλτον προς το υπό σύσταση  Έθνος μας και  τον Πρόεδρο της Γ΄Εθνοσυνέλευσης Γεώργιο Σισίνη, αναφέρονται και στην ανακοίνωση του Ι.Λ.Μ.Ε.

Οι εκπαιδευτικοί Γιάννης Μ. Σπετσιώτης & Τζένη Δ. Ντεστάκου - > στα άδυτα της γλώσσας μας - της ελληνικής - και στην κοινωνική, αρμονική μας συνύπαρξη…

Κάθε άρθρο τους και μια πολύτιμη διαμαντόπετρα!!!…

Τους ευχαριστούμε …

=========================================================

Η συμπερίληψη και οι …ευθύνες της

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Τα τελευταία χρόνια γίνεται, κατά τη γνώμη μας, κατάχρηση της έννοιας «συμπερίληψη». Το ότι θα φτάναμε, βέβαια, στο σημείο να θεωρούμε τη συμπερίληψη «υπεύθυνη» και για τις ανθρώπινες τραγωδίες, ξεπερνά και την πλέον νοσηρή φαντασία!

Για τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ, το πρόσφατο αεροπορικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 67 ανθρώπους, οφείλεται στα προγράμματα συμπερίληψης, στα οποία έδωσαν προτεραιότητα οι προηγούμενοι Πρόεδροι, Ομπάμα και Μπάιντεν. Αυτοί, κατά την άποψή του, αντί να φροντίσουν για την αεροπορική ασφάλεια με την τοποθέτηση μόνο «ικανών» ανθρώπων σε καίριες θέσεις, εστίασαν στην προώθηση της συμπερίληψης στο εργασιακό περιβάλλον! Για αυτό και αποφάσισε εν μία νυκτί να διακόψει τα προγράμματα της συμπερίληψης και της πολυπολιτισμικότητας στις δημόσιες υπηρεσίες!

Σε αντίθεση με τις παραπάνω δηλώσεις του Προέδρου Τραμπ και τις συγκλίνουσες απόψεις των στενών συνεργατών του, οι λαοί της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, θεωρούν απαραίτητη την ομαλή συνύπαρξη όλων των ατόμων στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς διακρίσεις φύλου, φυλής, θρησκεύματος, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.λπ. Επιπλέον η συμπερίληψη είναι απαραίτητη ως ηθική επιταγή με βασική επιδίωξη την ανάδειξη της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη δημιουργία ενός πολιτισμού, ο οποίος θα αποδέχεται όλες τις κοινωνικές ομάδες χωρίς αποκλεισμούς και ανώφελες διακρίσεις. Είναι γεγονός, βέβαια, πως για να επιτευχθεί η αποδοχή και η ειρηνική συνύπαρξη των πάντων, χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά, καθώς τόσο στον Δυτικό κόσμο όσο και στην Ελλάδα πολλοί παράγοντες εμποδίζουν την εδραίωση της συμπερίληψης. Σ’ ένα δε μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινότητας μορφές διαφορετικότητας όχι μόνο δεν είναι αποδεκτές αλλά κρίνονται και καταδικαστέες!

Ως έννοια και διαδικασία η συμπερίληψη εισέβαλε και στον χώρο της Εκπαίδευσης με τον όρο Συμπεριληπτική Εκπαίδευση. Ήρθε, κατά την άποψή μας, να αντικαταστήσει τους παλαιότερους όρους της ένταξης, ενσωμάτωσης, ενισχυτικής διδασκαλίας, συνεκπαίδευσης κ.λπ. αλλάζοντας τις συνθήκες και τα μέσα εργασίας στα σχολεία, ώστε η διδασκαλία να είναι αποτελεσματική και υποστηρικτική για όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές. Όπως δε σημειώνεται από το Ι.Ε.Π. η Συμπεριληπτική Εκπαίδευση είναι μια συνεχής διαδικασία βελτίωσης του σχολικού κλίματος στο επίπεδο αναβάθμισης της ποιότητας της μάθησης αλλά και στη θετική ανάπτυξη και εξέλιξη των διαπροσωπικών σχέσεων. Σ’ αυτή τη νέα και κοπιώδη προσπάθεια με τη συμμετοχή μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών, όλοι θα απολαμβάνουν, χωρίς αποκλεισμούς, αυθαιρεσίες και αθέμιτους ανταγωνισμούς, δημοκρατικά και ισότιμα το δικαίωμα της εκπαίδευσης. Στον σχεδιασμό αυτό η Συμπεριληπτική Εκπαίδευση θα συνεπικουρείται στο μαθησιακό επίπεδο από τον «ψηφιακό βοηθό τεχνητής νοημοσύνης», ο οποίος θα εντοπίζει τα μαθησιακά κενά κάθε μαθητή, χωρίς το πρόσθετο κόστος της φροντιστηριακής διδασκαλίας. Ως προς το δεύτερο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, που αποτελεί κατά την άποψή μας και τον πυρήνα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή θα είναι, όπως πάντα, καθοριστική.

Στον αντίποδα των προαναφερθέντων στις Η.Π.Α., τη χώρα όπου «η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα», εν μέσω μιας ευρύτερης προσπάθειας να αποτραπεί η διδασκαλία πρακτικών πολυμορφίας, ισότητας και ενσωμάτωσης, απαγορεύτηκε, μεταξύ άλλων, από τα σχολεία το παιδικό βιβλίο με τίτλο: «Για ένα κορίτσι με φακίδες». Πρόκειται για το «Freckleface Strawberry», της βραβευμένης με OSKAR Αμερικανίδας ηθοποιού, Julianne Moore, με θέμα «ένα επτάχρονο κορίτσι που αντιπαθεί τις φακίδες του, αλλά τελικά μαθαίνει να ζει με αυτές, συνειδητοποιώντας ότι είναι διαφορετικό, όπως και όλοι οι άλλοι».

Αναρωτιέστε, γιατί απαγορεύτηκε αυτό το βιβλίο; >>>>

Οι σκαπανείς του πνεύματος, των γραμμάτων της ιστορίας και του πολιτισμού μας, φαίνονται! - > Και δεν πρέπει το έργο τους να περνάει στη λήθη και τη λησμονιά … ...

…«Καλώς ήλθατε, ήλθατε στην ώρα σας»... 

Καλοτάξιδο να είναι το Νέο σας βιβλίο!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Ο Γιάννης Σπεστιώτης και  η Τζένη Ντεστάκου  γράφουν 

στο  οπισθόφυλλο του Νέου τους βιβλίου! 

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ         

Η «αναστήλωση» ενός ξεχασμένου σχολείου

-  Καλέ γιαγιά, τι όμορφα που γράφεις!

Έλεγε η εγγονή στην ηλικιωμένη γυναίκα, θαυμάζοντας τα ολοστρόγγυλα γράμματά της και τον καλοδουλεμένο γραφικό της χαρακτήρα.

Πάντα συνήθιζε η γιαγιά να σημειώνει με ευκολία κάθε πρωί τις δουλειές της ημέρας, αφού, όπως έλεγε, τα χρόνια πέρασαν και το μυαλό … φύρανε…

-  Μην ξεχνάς ότι έχω τελειώσει το Σχολαρχείο στις αρχές του περασμένου αιώνα! απαντούσε εκείνη χαμογελώντας. Η Καλλιγραφία και τα Ελληνικά, συνέχιζε, ήταν τα σπουδαιότερα από τα μαθήματα που μας δίδασκαν τότε. Θυμάμαι, ακόμη, με νοσταλγία τα μικρά σε μέγεθος και σχήμα βιβλία μας με τα λεπτά σαν τσιγαρόχαρτο φύλλα του!. Νομίζω πως κάποια έχω φυλάξει στο πατάρι…

Είχε και η Ερμιόνη το δικό της Σχολαρχείο! «Ελληνικό Σχολείο» ήταν επίσημη ονομασία του, συστάθηκε το 1890 και λειτούργησε μέχρι το 1909. Σ’ αυτό φοίτησαν 132 παιδιά του τόπου μας και κάποια είχαν λαμπρή σταδιοδρομία στη μετέπειτα ζωή τους.

Το Ε.Σ. Ερμιόνης δεν είχε ντόπιους Ελληνοδιδασκάλους ούτε δικό του κτήριο και έμενε… στο νοίκι! Ίσως και γι’ αυτό γρήγορα να ξεχάστηκε. Το ανακαλύψαμε στα Αρχεία, «διπλωμένο» σε μια κόλλα χαρτί από τον επιθεωρητή Ιωάννη Μεγαρέα κι αυτό μας αποκάλυψε τα μυστικά του!

Αν θέλετε κι εσείς να μάθετε περισσότερα και να γνωρίσετε το γενεαλογικό σας δέντρο, διαβάστε το νέο μας βιβλίο: «ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (ΣΧΟΛΑΡΧΕΙΟΝ) ΕΡΜΙΟΝΗΣ» και η χαμένη ιστορία του!

Σημ. Τα «Ελληνικά Σχολεία» λειτούργησαν στη χώρα μας έναν αιώνα περίπου, από το 1836 έως και το 1929.

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης – Τζένη Δ. Ντεστάκου

Σημαντικά άρθρα του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη και Τζένης Δ. Ντεστάκου στο blog -> μετά Χάκερ εποχή -> 13 Ιανουαρίου 2019....

Κάντε κλικ στους συνδέσμους και στις παλαιότερες αναρτήσεις... 

>>>για να φρεσκάρετε στη μνήμη σας πολύτιμες πτυχές της ιστορίας μας, των παραδόσεων των ηθών και των εθίμων της προηγούμενης κοινωνικής μας ζωής 

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης (20)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιωτης (3)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης (118)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης - Καρκαβίτσας (1)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης - Τζένη Ντεστάσκου (45)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης -> κλήδονας (1)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης –Τζένη Ντεστάκου (10)

>.>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης ο Προφήτης Ηλίας της Κουβέρτας.... (1)

>>> ·         Γιάννης Σπετσιώτης προς εμένα ... (1)

·       >>> Γιάννης Σπετσιώτης- Πρόεδρος Ερμιονικού Συνδέσμου (1)

• 
  

Σημαντικό άρθρο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου -> από το βιβλίο τους - Συμβολή στη Νεότερη Ιστορία της Ερμιονίδας (1828 – 1899).

Στις 30 Αυγούστου με εισήγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος η Πατριαρχική Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ανακήρυξε τον Χριστόφορο Παναγιωτόπουλο - Παπουλάκο Άγιο της Εκκλησίας!

Σήμερα παρουσιάζουμε άρθρο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου, από το βιβλίο τους ->

«Συμβολή στη Νεότερη Ιστορία της Ερμιονιδας 1828 – 1899».

Θεωρούμε, πως το άρθρο είναι πολύ σημαντικό, αφού εκτός των άλλων αναφέρεται (όπως κάνουν πάντοτε οι συγγραφείς στα έργα τους) και σε ιστορικά γεγονότα της Ερμιονίδας και των  γειτονικών νησιών  Ύδρας και Σπετσών. 

- > Κι’ αυτό είναι που λέμε, - Ιστορία και Πολιτισμός…

======================================================================================================================================================

Τα Χριστοφορικά και η διέλευση του Παπουλάκου από την Αργολίδα

Την τελευταία 10/ετία της διακυβέρνησης της χώρας από τον Όθωνα  είχε γίνει από όλους πλέον αντιληπτό ότι η δυσαρέσκεια του λαού κατά της αυταρχικής εξουσίας πολλαπλασιαζόταν μέρα με τη μέρα.

Αιτία οι ανίκανες κυβερνήσεις με υπουργούς που, αν και είχαν την αποδοχή του βασιλιά, ήσαν αδιάφοροι και άτολμοι να αντιμετωπίσουν τα καταιγιστικά γεγονότα και το σημαντικότερο να αποτρέψουν τις ταπεινωτικές επεμβάσεις των ξένων Δυνάμεων στα πολιτικά και οικονομικά θέματα της Ελλάδας.

Σ’ αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την άρνηση ορισμένων εκκλησιαστικών κυρίως κύκλων, να ανταποκριθούν θετικά στην αναγνώριση του αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον Ιούνιο του 1850.

Με την πάροδο του χρόνου οι ανωτέρω κληρικοί και μοναχοί απέκτησαν σοβαρά ερείσματα στον λαό που τους ακολουθούσε φανατικά. Εμπνεόμενοι και καθοδηγούμενοι από διάφορες αντιλήψεις και προσωπικές φιλοδοξίες επιχείρησαν να ανατρέψουν «εκ βάθρων» την Ελληνική Πολιτεία και να ταλαιπωρήσουν την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, εκμεταλλευόμενοι την «εθνικήν ραθυμίαν».

Ο πιο γνωστός απ’ αυτούς ήταν ο καλόγερος Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, ο περιώνυμος Παπουλάκος, γεννημένος στο χωριό Άρμπουνα των Καλαβρύτων το 1786 ή 1790, ενώ σε κάποια άλλα κείμενα ως έτος γέννησης αναφέρεται το 1770. Ήταν τελείως αγράμματος και εργαζόταν ως κρεοπώλης, όταν πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Στην αρχή μόνασε στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και μετά για είκοσι χρόνια ασκήτεψε σ’ ένα καλύβι κοντά στο χωριό του.

Στη συνέχεια αποφάσισε να κηρύξει. Η φήμη του διαδόθηκε αστραπιαία, γιατί είχε το «χάρισμα» με τα λόγια του να συνεπαίρνει τον κόσμο, ο οποίος διαχωρίστηκε σε «δύο, καθαρώς διακεκριμένα συστήματα, εξ ων το μεν δέχεται την ανεξαρτησίαν της εκκλησίας και το σκήπτρον του Όθωνος, το δε προτιμά την ευλογίαν της αιχμαλώτου Κωνσταντινουπόλεως και το δυσώδες ράσον του Χριστοφόρου».

Έξι μήνες αργότερα, μετά την επίπληξη που δέχθηκε από τον Επίσκοπο Καλαβρύτων, ο Παπουλάκος ξεκίνησε περιοδεία στη Νοτιοανατολική Πελοπόννησο. Τότε επισκέφθηκε την Αργολίδα και τη Λακωνία. Την Ερμιόνη επισκέφθηκε μάλλον το έτος 1851 και έμενε στο ερειπωμένο σπιτάκι πάνω από το Καλογερικό. Ήταν ήδη αρκετά μεγάλος στην ηλικία και σ’ αυτό οφείλεται, πιθανότατα, «το χαϊδευτικό» προσωνύμιό του «Παπουλάκος».

Παλαιότεροι Ερμιονίτες είχαν ακούσει από τους γονείς τους, που τους τα είχαν μεταφέρει οι δικοί τους γονείς, για «έναν γέρο με κουρελιασμένο ράσο να κάθεται στα σκαλοπάτια του σπιτιού της μαμής της Λαμπάταινας», ενώ ζούσε τότε η γιαγιά της Κατερίνα. Εκεί τον πλησίαζαν οι Ερμιονίτες και αυτός τους έλεγε ακατανόητα για την εποχή τους πράγματα. Τα λόγια του προκαλούσαν έκπληξη, ενώ πολλοί τα θεωρούσαν προφητικά.

Θα έρθει εποχή (τους έλεγε) που όλος ο κόσμος θα δεθεί με σύρματα (ηλεκτρισμός -τηλέφωνα) και οι άνθρωποι θα μπορούν να πετούν με σιδερένια πουλιά (αεροπλάνο) στον ουρανό!

Μέχρι και τις ημέρες μας πάντως στην Ερμιόνη ακούγεται η φράση: -> 

Α, βρε Παπουλάκο!, γι’ αυτούς που λένε τερατολογίες και ισχυρίζονται ότι όλα τα προβλέπουν και τα γνωρίζουν.

Στη συνέχεια ο αγύρτης καλόγερος επισκέφθηκε το Κρανίδι όπου έμεινε πέντε; ημέρες. Κήρυττε κάτω από δέντρα και καυτηρίαζε τις κλοπές, τη μοιχεία, την ανικανότητα των αρχόντων κ.λπ. μιλώντας για τη δύναμη της προσευχής, Στα μέρη που μιλούσε χτίζονταν προσκυνητάρια, ενώ οι ιερείς του Κρανιδίου δεν μνημόνευαν τους βασιλείς στις ακολουθίες αλλά τον Παπουλάκο!

Κάποια μέρα ο Παπουλάκος μιλούσε στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στην Αγία Άννα για να τον δει και να τον ακούσει για τέσσερις ώρες! Κάποιες γυναίκες ζήτησαν να γυρίσουν στα σπίτια τους, γιατί τα ψωμιά που είχαν από νωρίς ζυμώσει θα είχαν ήδη …σκάσει. Τότε ο Παπουλάκος τούς είπε:

– Θ’ ακούσετε πολλά, αλλά δεν θα συμβεί τίποτα απ’ αυτά!

Πράγματι, «ω του θαύματος!», όταν, μετά από αρκετές ώρες, οι Κρανιδιώτισσες επέστρεψαν στα σπίτια τους, διαπίστωσαν πως τα ψωμιά δεν είχαν σκάσει!

Ο παλαιός Κρανιδιώτης Γιάννης Π. Κυριάκης στη μελέτη του «Το χωριό μου» αναφέρει πως ο γερο-Κουρτέσης τού είχε διηγηθεί, ότι είχε ακούσει από τον παππού του να λέει πως ο Παπουλάκος ισχυριζόταν στις προφητείες του ότι μέσα στην «πέτρα» (Γκιούρι – Βιτόρεσε) υπάρχει ένα άσβεστο φως και γι’ αυτό ονομάστηκε «Πέτρα της ζωής».

Ακόμη έλεγε ότι στη στροφή του δρόμου προς το Πορτοχέλι υπάρχει μια ελιά που δεν αναπτύσσεται, γιατί ο Παπουλάκος κάθισε κάτω απ’ αυτή, ενώ είχε πείσει τις Κρανιδιώτισσες πως μ’ ένα κομματάκι ύφασμα από το ράσο του μπορούν να πιάσουν προζύμι χωρίς μαγιά, αρκεί να το βουτήξουν μέσα στη ζύμη!

Ο ρέκτης πρόεδρος της Ένωσης Σπετσιωτών και αγαπητός φίλος Κώστας Κουλαλόγλου σε διάλεξη που έδωσε το καλοκαίρι του 2008 στην Ερμιόνη προσκεκλημένος από τον Ερμιονικό Σύνδεσμο με θέμα «Ο Παπουλάκος στις Σπέτσες και την Ερμιονίδα», αναφέρθηκε σ’ ένα περίεργο όσο και ευτράπελο επεισόδιο που συνέβη στο Κρανίδι. >>>>>

Σαν σήμερα πριν απο 179 χρόνια - το 1841 - έγινε η πρώτη παράσταση του Καραγκιόζη!

 

 Παραθέτουμε το σχετικό κείμενο από το βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου -> 31 και 1 Παραδοσιακά Παιχνίδια της Ερμιόνης.

 Μια φοβερή περιγραφή και αφήγηση  με εικόνες και παραστάσεις  του  Θεάτρου Σκιών στην Ερμιόνη από επαγγελματίες καραγκιοζοπαίχτες, αλλά εξίσου σημαντικούς ταλαντούχους ντόπιους ερασιτέχνες…  

Μορφές του Θεάτρου Σκιών -> Έργο από ψηφιδωτό του αείμνηστου καλλιτέχνη Κώστα Γκάτσου.  

– > Βρίσκεται σε συλλογή ιδιώτη…

Θύμισες νοσταλγικές εκείνων των ανέμελων χρόνων, που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί…  

Σ.Δ.

==========================================================================================================================================================================

Καραγκιόζια (τα)

«…και καλησπέρα πέρα ως πέρα, ωσότου σηκωθήκαν τα μελτέμια της μελένιας εφηβείας». Χρήστος Μπουλώτης

==========================================

«Απόψε το βράδυ στις 8 η ώρα θα παίξουμε Καραγκιόζια στου Μπούλη του παπά το σπίτι! Δυο δεκάρες το εισιτήριο! Ο Μεγα-Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι!» Λακωνικά, με σαφήνεια, πειστικότητα και ζωντάνια διαφήμιζε το παιδί/ντελάλης στη γειτονιά την παράσταση που αφορούσε μικρούς αλλά και μεγάλους. Η αμοιβή του δελεαστική, δωρεάν η είσοδος για την παρακολούθησή της! Πολλές φορές, μάλιστα, για να μαζευτεί περισσότερος κόσμος, έλεγε και το όνομα του καραγκιοζοπαίχτη! − Απόψε θα παίξει «καραγκιόζια» ο Ανάργυρος Φοίβας! Ήταν, πράγματι, ο Ανάργυρος, «δεινός επαγγελματίας» της εποχής μας, με φοβερές ατάκες που προκαλούσαν άφθονο γέλιο στα παιδιά.

Γι’ αυτό, όπως και κάποιοι άλλοι, πληρώνονταν «έξτρα» για «τις υπηρεσίες τους». Έπαιρναν 1 ή 2 δραχμές και έτσι, για να καλυφθούν τα επιπλέον έξοδα της παράστασης, το εισιτήριο ήταν πιο ακριβό.

Με τα χρήματα που «έπιανε» από τις παραστάσεις η ομάδα των παιδιών που είχε την ευθύνη, αγόραζε «κόλλες καραγκιοζιού» από το μαγαζί του Αλ. Γκόγκου, για να εμπλουτίζει τη συλλογή και το υλικό της. Όσα τους έμεναν, τα μοιράζονταν μεταξύ τους. Χρήματα για τις κόλλες έβρισκαν και από σίδερα, αλουμίνια και χάλκινα αντικείμενα, μαζεμένα από τις γκουλούμες των σκουπιδιών, που τα πουλούσαν στον Μιμίκο Προβελεγγάτο! Σας θυμίζει κάτι σημερινό αυτό; Κάποια παιδιά πουλούσαν, στα κρυφά, τα χαλκωματένια ταψιά και τα καζάνια των σπιτιών τους! Βέβαια, όταν οι μανάδες το παίρνανε χαμπάρι, τρέχανε, πανικόβλητες, στον Μιμίκο, να τα πάρουν πίσω! Οι κόλλες του Καραγκιόζη, καμιά εκατοστή, αν θυμάμαι καλά, ήσαν προϊόντα των εκδοτικών καταστημάτων «ΑΓΚΥΡΑ» και «ΑΣΤΗΡ». 18 Ήταν ένα δίφυλλο από λεπτό χαρτί, με τον αριθμό του, ευδιάκριτο, σε κόκκινο κύκλο, που έμοιαζε με λαδόκολλα. Είχε ζωγραφισμένες, συνήθως, τέσσερις φιγούρες «καραγκιοζιών», δύο στην πρώτη σελίδα και δύο στην τέταρτη. Στις ίδιες κόλλες βρίσκαμε και τα άλλα «εξαρτήματα» της παράστασης, την καλύβα του Καραγκιόζη, το σαράι του πασά, φίδια, σπαθιά κ.λπ. Την επομένη της παράστασης με πολλή χαρά και αγωνία και τα χρήματα καλά σφιγμένα στη φούχτα, τρέχαμε να αγοράσουμε τις κόλλες. Τις διαλέγαμε με προσοχή, γιατί αν παίρναμε κάποια από αυτές που ήδη είχαμε, ο κυρ-Αλέκος δεν μας την άλλαζε. Βλέπετε, είχε το μονοπώλιο! − Με σας θα ασχολιόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι; έλεγε. Θυμάμαι, την απογοήτευση που νιώθαμε, αν χρειαζόμαστε, άμεσα, κάποια συγκεκριμένη φιγούρα και δεν τη βρίσκαμε. − Θα τη φέρω αύριο! απαντούσε κοφτά. Έτσι μας ξεφορτωνόταν και μας καθησύχαζε. Γιατί πιθανώς να μην την έφερνε και ποτέ! Μήπως είχε εμάς, μόνο, στο μυαλό του! Στην επόμενη παραγγελία ένα πακέτο κόλλες καραγκιοζιών θα ζητούσε ο άνθρωπος! Έτσι κι αλλιώς κάποια άλλα παιδιά θα τις αγόραζαν! Εμείς, ωστόσο, στην περίπτωση αυτή, είχαμε μάθει το κόλπο! Επιστρατεύαμε κάποιον μικρό ή μεγάλο που ζωγράφιζε καλά, κυρίως πρόσωπα, και του ζητούσαμε να σχεδιάσει τη σχετική φιγούρα. Του λέγαμε πώς την φανταζόμαστε και όταν την τελείωνε, βάζαμε το όνομά της και όλα ήσαν υπό έλεγχο. Φτιάχνοντας Καραγκιόζια! Με τις κόλλες στα χέρια μας, άρχιζε η πολύ ενδιαφέρουσα εργασία της κατασκευής των καραγκιοζιών. Κόβαμε, πρώτα, με προσοχή, το περίγραμμα κάθε φιγούρας που απαρτιζόταν, αν ήταν άνδρας, από τέσσερα μέρη (κεφάλι και σώμα μαζί, μέση και δύο πόδια) και, αν ήταν γυναίκα, από δύο (κεφάλι και σώμα μαζί, μέση και πόδια το ίδιο). Προσέχαμε πολύ μη μας ξεφύγει το ψαλίδι και κόψουμε «του ανθρώπου» καμιά μύτη, κανένα χέρι, κάτι τέλος πάντων που εξείχε και αχρηστέψουμε τη φιγούρα. Γι’ αυτό οι βιαστικοί και ανεπιτήδειοι αποκλείονταν απ’ αυτή την εργασία ή έκοβαν τα πιο εύκολα μέρη. Στη συνέχεια κολλούσαμε τα κομμάτια της φιγούρας που κόψαμε πάνω σε χαρτόνια, με κόλλα, φτιαγμένη από αλεύρι και νερό, τη γνωστή μας αλευρόκολλα. Ύστερα ξανακόβαμε το περίγραμμα της ολοκληρωμένης πια φιγούρας με το χαρτόνι μαζί. Τα καλύτερα χαρτόνια γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν τα χαρτόνια των μπαχαρικών. Στο σωστό πάχος και μέγεθος είχαν κολλημένες τις μικρές σακουλίτσες με τα αρωματικά καρυκεύματα και τα πουλούσαν σε όλα τα μπακάλικα της Ερμιόνης. − Καλέ, μήπως έχετε κανένα χαρτόνι, για να φτιάξουμε τα καραγκιόζια; − Ου βρε Γιάννη μου, μόλις τα ’δωσα! Πέρασε ο Γιώργος ο Πασχάλης και τα πήρε! Όταν τελειώσουν ετούτα, και μας έδειχνε τα «γεμάτα» χαρτόνια, θα σου τα φυλάξω! Άλλες φορές, πάλι, είμαστε τυχεροί και τα βρίσκαμε αμέσως. Ο Γιώργος, καλός «συνάδελφος» - καραγκιοζοπαίχτης, έβγαζε τις φιγούρες του με την αυτοσχέδια ρυθμική φράση: «Είναι ζαχτ/είναι ζουχτ/είναι ζά-χαρη/μπουζούχτ!», που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και συχνά τη χρησιμοποιούσαμε σαν «λάχνισμα».  Μια φορά πήγαμε με τον Τάκη στον κυρ-Παναγιώτη Σπετσιώτη (Σκουλιούφα), να ζητήσουμε χαρτόνια. >>>>>

Το κείμενο είναι λαχταριστή ιστορία! -> Διαβάστε το μέχρι το τέλος...

Σημαντικά κείμενα, γραμμένα από σημαντικούς ανθρώπους!! …

Από το βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου…

Από το blog -> Ως προοίμιο, στον επετειακό εορτασμό των 11 χρόνων του «Μουσείου Παιχνιδιών Ερμιόνης» 

Επιμέλεια - παρουσίαση 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ 

====================================================================================================

Ιστορία αιώνων… «Έλληνες αεί παίδες εστέ…»

Για το παιχνίδι ως αντικείμενο και ως δραστηριότητα των παιδιών στα διάφορα στάδια της ηλικίας του, έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά, πάρα πολλά. Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων, ενώ ειδικοί και μη έχουν αναφερθεί στην ιστορική και λαογραφική του αξία, στην κοινωνική και ψυχοπαιδαγωγική του σημασία, στην ευεργετική επίδραση που ασκεί στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Ένας άριστος συνδυασμός εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας! Πολλές είναι οι εκδόσεις σχετικών βιβλίων με θαυμάσια εικονογράφηση. Αξιόλογες και οι καταγραφές που έχουν γίνει από ανθρώπους που αγάπησαν τα παιδικά παιχνίδια και αναγνώρισαν τη σπουδαιότητά τους. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι σε κάθε τόπο έχει κυκλοφορήσει και από μια συλλογή, στην οποία περιγράφονται τα παιχνίδια που παίζονταν εκεί. Υπάρχουν, ωστόσο, και κάποιοι που συγκέντρωσαν με περισσό μεράκι τα παλαιά παιχνίδια των παιδικών τους 15 χρόνων δημιουργώντας μοναδικές συλλογές. Μερικές απ’ αυτές κοσμούν τα λιγοστά Μουσεία Παιχνιδιών που έχουμε στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι αποτελεί ένα ζωντανό και γόνιμο τομέα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς ισάξιο και ισότιμο με τα έργα της τέχνης και του λόγου, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας. Είναι ένας ανεξάντλητος, διαχρονικός, ανεκτίμητος θησαυρός που μας κληροδοτήθηκε αιώνες τώρα φανερώνοντας συνάμα τη συνέχεια της φυλής, την έμπνευση και την ευρηματικότητα του λαού μας.

Το παιχνίδι σώζει ζωές

Παιχνίδι και παιδί! Δύο λέξεις ομόρριζες, αλληλένδετες, ταυτισμένες με τη ζωντάνια, την ψυχαγωγία, την εργασία, τη δύναμη. Παιδί χωρίς παιχνίδι δεν μπορεί να μεγαλώσει φυσιολογικά, καθώς στερείται «τη γλώσσα του», τον τρόπο έκφρασής του. Με το παιχνίδι επιτυγχάνεται ασφαλέστερα η καθολική ανάπτυξη του παιδιού, μια σειρά, δηλαδή, μεταβολών αποτέλεσμα της δυναμικής αλληλεπίδρασης εσωτερικών (κληρονομικών) καταβολών και εξωτερικών (περιβαλλοντικών) επιδράσεων, δηλαδή της ωρίμανσης και της μάθησης. Θεωρείται άριστο μέσο «ενεργοποίησης» των σωματικών, πνευματικών, ψυχικών και κοινωνικών δυνάμεών του, καθώς το παιδί που παίζει «μοιάζει με ήρωα και όταν νικάει μοιάζει με Θεό». Ο διανοούμενος Ιταλός παιδαγωγός και ποιητής Loris Malaguzzi (1920 – 1994) γράφει χαρακτηριστικά: Το παιδί αποτελείται από εκατό. Το παιδί έχει εκατό γλώσσες, εκατό χέρια, εκατό σκέψεις, εκατό τρόπους σκέψης, παιχνιδιού, ομιλίας. Το παιδί έχει εκατό τρόπους να ακούει, να θαυμάζει, να αγαπά. Εκατό χαρές για να τραγουδά και να καταλαβαίνει. Εκατό κόσμους να ανακαλύπτει. Εκατό κόσμους να εφευρίσκει. Εκατό κόσμους να ονειρεύεται… Η εργασία και το παιχνίδι, η πραγματικότητα και η φαντασίωση, η επιστήμη και η φαντασία, ο ουρανός και η γη, η λογική και το όνειρο είναι πράγματα που πάνε μαζί! 16

Εστιάζοντας, λοιπόν, εκτός από την πολιτιστική του αξία και στην παιδαγωγική του σημασία, στις περιγραφές των παιχνιδιών που ακολουθούν, αναφέρουμε, συνοπτικά, τις ευεργετικές επιδράσεις που ασκούν στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. 

Στο «παιχνίδι» και οι γονείς 

Όπως για το σχολείο το παιχνίδι αποτελεί μια πολύτιμη εκπαιδευτική διαδικασία, το ίδιο ισχύει για το σπίτι και τους γονείς. Όσο περισσότερο χρόνο διαθέτει ο γονιός, τόσο τα αποτελέσματα στην ανάπτυξη του παιδιού είναι θεαματικά. Παίζοντας ο ενήλικας με το παιδί, ως γονιός και ως παιδαγωγός, συντελεί στην υιοθέτηση μηχανισμών σκέψης και τρόπων επιβίωσης, μαθημάτων ζωής. Παράλληλα γίνεται ιδιαίτερα αγαπητός στα μάτια του μικρού που έχει την τάση να αγαπά κάθε μεγάλο που τον υπολογίζει, αφουγκράζεται τις ανάγκες του και του προσφέρει φροντίδα και ασφάλεια. Τα στοιχεία αυτά μαζί με την υγεία αποτελούν απαραίτητα «υλικά» για την οικοδόμηση μιας ευτυχισμένης ζωής. Μέσα από το παιχνίδι οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν το στρες και το άγχος και οι εκπαιδευτικοί να προωθήσουν τη συγκέντρωση και τον αυτοέλεγχο.

Το παιχνίδι στην οικογένεια και το σχολείο είναι ένα ισχυρό όπλο για την ανάπτυξη ισορροπημένων και αρμονικών προσωπικοτήτων. 

Γι’ αυτό και κρίνεται απαραίτητο να έχει την πρώτη θέση στα προγράμματα ανατροφής, διαπαιδαγώγησης και μάθησης.

 Τέλος ιδιαίτερο μέλημα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων πρέπει να είναι η κατασκευή παιχνιδιών με ανακυκλώσιμα υλικά καθώς και η παρουσίαση παραδοσιακών ελληνικών παιχνιδιών και του τρόπου κατασκευής τους.

Δεμένοι με τις ρίζες μας

Στην καθημερινότητα της Ερμιόνης τα παιχνίδια είχαν πρωτεύοντα ρόλο! Η πόλη μας με το ψαράδικο αλλά και αγροτικό τοπίο, τις όμορφες και διαφορετικές γειτονιές ήταν πηγή έμπνευσης για μας. Μέσα από τις αντιθέσεις της διαλέγαμε το …βασίλειο που μας ταίριαζε για να στήσουμε το παιχνίδι μας. Άλλοτε το νοτισμένο 17 χώμα της θάλασσας, τις παραλίες της, τα πεύκα, το βουνό κι άλλοτε ό,τι κρυφό και απόμερο ή φανερό υπήρχε. Επιδιώκαμε με τα παιχνίδια μας, αυτή την αστείρευτη πηγή δύναμης, δεξιοτήτων, δημιουργίας και μάθησης, να κατακτήσουμε τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα, να τιμήσουμε την υπέροχη παιδική - εφηβική ηλικία, που τη χορτάσαμε, την απολαύσαμε και τη ζήσαμε παρ’ όλες τις απαγορεύσεις που μας επιβάλλονταν. Μαθητές του Δημοτικού απαγορευόταν να παίζουμε μπάλα. Εμείς, όμως, πηγαίναμε κρυφά στο «Κουρκουβίκι», στον πέτρινο σωρό ψηλά πάνω στο «Κρόθι». Εκεί, παρότι δρόμος δεν υπήρχε, είχαμε φτιάξει ένα μικρό γήπεδο. Όταν έφευγε η μπάλα, την κυνηγούσαμε μέχρι τη θάλασσα… Κι όταν τη χάναμε, πίσω δεν κάναμε! Χρησιμοποιούσαμε δύο και τρεις άλλες που κρατούσαμε ρεζέρβα! Κι ο πετροπόλεμος απαγορευόταν! Μα εμείς χωνόμαστε στο Μπίστι και «κάναμε το δικό μας», αδιαφορώντας για τις …επιπτώσεις της επόμενης μέρας μετά την προσευχή μπροστά σε όλα τα παιδιά του σχολείου… Στο Γυμνάσιο τα πράγματα χειροτέρευσαν. Ποδοσφαιράκια, σινεμά, «Μικρός Ήρωας», «Ταρζάν» και «ρόλος» απαγορεύονταν αυστηρά. Μα εμείς ήταν αδύνατο να υποκύψουμε και να υποταχθούμε! Να φυλακίσουμε την παιδική/εφηβική ψυχή μας και να της στερήσουμε το οξυγόνο της, που είναι το παιχνίδι. Αποτέλεσμα; Διήμερες και τετραήμερες αποβολές, ακόμα και μείωση της διαγωγής!1 Δεν θα ήταν υπερβολικό αν λέγαμε ότι κάποια από τα παιχνίδια μας, όπως π.χ. το τζίτζι, έχουν τόσες παραλλαγές και ονόματα όσα και τα μέρη που παίζεται. Οι πολλές παραλλαγές του ίδιου παιχνιδιού έχουν μεγάλη παιδαγωγική αξία, γιατί δείχνουν τα απεριόριστα όρια της φαντασίας και της δημιουργικής σκέψης του παιδιού, όταν βρεθεί σε πρόσφορο έδαφος, όπως είναι ο χώρος τους παιχνιδιού. Είχαμε όμως και «καθαρά» ερμιονίτικα παιχνίδια, όπως π.χ. το ουρέλι, που δεν τα βρήκαμε σε κάποια συλλογή.

1 Προσωπικά, γρήγορα κατάλαβα και γνωρίζω καλά ως γονιός και παιδαγωγός, πως με τις απαγορεύσεις δεν προασπίζεσαι την ποιότητα σε κανένα τομέα. Οι απαγορεύσεις «εμπνέονται και δεν επιβάλλονται», ακριβώς όπως ο σεβασμός. 18 Εκτός από τα παιχνίδια που περιγράφονται στο παιχνιδοβιβλίο, την καθημερινότητά μας γέμιζαν και πολλά άλλα. Κάποια έχουμε δημοσιεύσει στους τοπικούς ιστότοπους ενώ άλλα συμπεριλαμβάνονται σε λαογραφικές μελέτες μας. Θα αναφέρουμε ονομαστικά μερικά από αυτά τα παιχνίδια, αν και ελλοχεύει πάντα «ο κίνδυνος» κάποια να λησμονήσουμε… Αγάλματα, αερόστατα, αμπάριζα ανέβα μήλο, ανθρωποδιελκυστίνδα, γαμπρός και νύφη, γιο-γιο, γκέο-βαγκέο, ήλιος και βροχή, καρύδια, κολοκυθιά, κόκκαλο[1]ξεκόκκαλο, κούκλες, κουτί ασετιλίνης, κυνηγητό, κυρά Μαρία, λάστιχο, μαντηλάκι, μήλα, μύλος, παγίδες, πάει μία, πεντόβολα, πετροπόλεμος, πινακωτή, ποδόσφαιρο, πούντο το δαχτυλίδι, ροκάνα, τρίλιζα, αλογάκια με το καπίστρι, αυτοκινητάκια, στρατιωτάκια, σακακιές, στάκα-μαν, σπιτάκια, σχοινάκι, Τούρκος ή Έλληνας, τρενάκια, τσίμπι-τσίμπι, τρίλια, τυφλόμυγα, φιδάκι καθώς και διάφορα «θρησκευτικά» παιχνίδια μίμησης (επιτάφιοι, βαφτίσια, γάμοι) και τόσα άλλα…!

Κάθε εποχή ίσως και κάθε μήνας είχε τα δικά του παιχνίδια. Άλλα για τα αγόρια, άλλα για τα κορίτσια και κάποια «αγορίστικα», που τα έπαιζαν και τα «αγοροκόριτσα», όπως τα λέγαμε κοροϊδευτικά. Συμπληρωματικά, όμως, κατασκευάζαμε και τα πιο απίθανα και εντυπωσιακά παιχνίδια, αξιοποιώντας τα «ταπεινά» υλικά που υπήρχαν γύρω μας, στη φύση και τις γκουλούμες.2

Μας δικαιώνουν κάθε φορά, - ο Γιάννης Σπετσιώτης και η Τζένη Ντεστάκου - για τον τρόπο που προβάλλουμε τα σημαντικά άρθρα τους -> προϊόν της πολύμοχθης έρευνάς τους …

 ==================================================================================================================================

Λόρδος Βύρωνας

(9/22 Ιανουαρίου 1788 - 6/19 Απριλίου 1824)

 

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης – Τζένη Δ. Ντεστάκου

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον θάνατο του διαπρεπούς Άγγλου ποιητή και μεγάλου φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα. Για την προσωπικότητά του και την προσφορά του στην επαναστατημένη Ελλάδα έχουν αποφανθεί άλλοι αρμοδιότεροι. Η επετειακή αυτή επισήμανση γίνεται με αφορμή δύο γεγονότα που κατά τη γνώμη μας παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Το πρώτο έχει να κάνει με την τοπική μας Ιστορία, καθώς το 1824 το Ανώτατο Δικαστήριο με έδρα το Κρανίδι¹ απένειμε στον Λόρδο Βύρωνα την υπηκοότητα του Έλληνα πολίτη

² Το δεύτερο σχετίζεται με μονόφυλλο υπογεγραμμένο από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που εντοπίσαμε σε δημοπρασία σπανίων βιβλίων του περασμένου Φεβρουαρίου. Με το ως άνω έγγραφο, του οποίου η  αξία εκτιμήθηκε γύρω στις 4000 €, γίνεται «η επίσημη αναγγελία, του θανάτου του Βύρωνα και οι επικήδειες τιμές που θα ακολουθήσουν». 

Σημ.

1.   Είναι, γνωστό πως από τα τέλη του 1823 μέχρι και τους πρώτους μήνες του 1824 η προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας (εκτελεστικό και βουλευτικό) είχε εγκατασταθεί στο Κρανίδι (3 Δεκεμβρίου 1823 - 6 Μαρτίου 1824).

2.   Δημ. Αντωνόπουλος, «Τα κείμενα», Αθήνα, 2021. 

Φωτο 1)

Θεόδωρος Βρυζάκης: Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι.

2) Μονόφυλλο αναγγελίας θανάτου Λόρδου Βύρωνα.