Μας δικαιώνουν κάθε φορά, - ο Γιάννης Σπετσιώτης και η Τζένη Ντεστάκου - για τον τρόπο που προβάλλουμε τα σημαντικά άρθρα τους -> προϊόν της πολύμοχθης έρευνάς τους …

 ==================================================================================================================================

Λόρδος Βύρωνας

(9/22 Ιανουαρίου 1788 - 6/19 Απριλίου 1824)

 

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης – Τζένη Δ. Ντεστάκου

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον θάνατο του διαπρεπούς Άγγλου ποιητή και μεγάλου φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα. Για την προσωπικότητά του και την προσφορά του στην επαναστατημένη Ελλάδα έχουν αποφανθεί άλλοι αρμοδιότεροι. Η επετειακή αυτή επισήμανση γίνεται με αφορμή δύο γεγονότα που κατά τη γνώμη μας παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Το πρώτο έχει να κάνει με την τοπική μας Ιστορία, καθώς το 1824 το Ανώτατο Δικαστήριο με έδρα το Κρανίδι¹ απένειμε στον Λόρδο Βύρωνα την υπηκοότητα του Έλληνα πολίτη

² Το δεύτερο σχετίζεται με μονόφυλλο υπογεγραμμένο από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που εντοπίσαμε σε δημοπρασία σπανίων βιβλίων του περασμένου Φεβρουαρίου. Με το ως άνω έγγραφο, του οποίου η  αξία εκτιμήθηκε γύρω στις 4000 €, γίνεται «η επίσημη αναγγελία, του θανάτου του Βύρωνα και οι επικήδειες τιμές που θα ακολουθήσουν». 

Σημ.

1.   Είναι, γνωστό πως από τα τέλη του 1823 μέχρι και τους πρώτους μήνες του 1824 η προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας (εκτελεστικό και βουλευτικό) είχε εγκατασταθεί στο Κρανίδι (3 Δεκεμβρίου 1823 - 6 Μαρτίου 1824).

2.   Δημ. Αντωνόπουλος, «Τα κείμενα», Αθήνα, 2021. 

Φωτο 1)

Θεόδωρος Βρυζάκης: Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι.

2) Μονόφυλλο αναγγελίας θανάτου Λόρδου Βύρωνα.

Βαρυσήμαντο άρθρο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα» που κυκλοφορεί….

 

Με δύο λόγια το περιεχόμενό του άρθρου -> τα κοινά πολιτιστικά και ιστορικά στοιχεία των αρχαίων πόλεων – Ελευσίνας και Ερμιόνης .

Η Ελευσίνα για το έτος 2023 επιλέχθηκε να είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης!

====================================================================================================================

[…] «Δυστυχώς, όμως, εμείς αυτό το αγνοήσαμε!

Συνέβη, δηλαδή, ότι και με τους εορτασμούς των 2.500 χρόνων από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και τη μάχη των Θερμοπύλων... 

-> Μείναμε «στην απέξω» μετά πολλών …επαίνων!»...

 -> Αναφέρουν χαρακτηριστικά στο άρθρο τους ο Γ. Μ.Σπ. & η Τζ. Δ.Ντ. !! ...

Και εμείς λέμε, εισπράττουμε τις συνέπειες των  δημοτικών αρχόντων, των συνεργατών  τους και των  υπευθύνων  των πολιτιστικών φορέων, που επιλέγουμε  κάθε φορά και χωρίς κανένα φραγμό, για ιδιοτελείς σκοπούς ευτελή κριτήρια κ.α....

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

======================================================================================================================================================

ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ – ΤΖΕΝΗ Δ. ΝΤΕΣΤΑΚΟΥ

Από την Ελευσίνα στην Ερμιόνη

Τη φετινή χρονιά η πόλη της Ελευσίνας επιλέχθηκε να είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι η τέταρτη ελληνική πόλη μετά την Αθήνα (1985), τη Θεσσαλονίκη (1997) και την Πάτρα (2006) που υποδέχεται τον σημαντικό αυτό θεσμό. Μια πόλη με πλούσια μυθολογία, σπουδαία ιστορία, πανάρχαιους ιερούς τόπους, σωζόμενα μνημεία και πολλούςάλλους θησαυρούς.

Από τις αρχές, όμως, του 20 ου αιώνα η Ελευσίνα παρουσίασε και μια πρωτοφανή βιομηχανική ανάπτυξη με αξιόλογα εργοστάσια σαπωνοποιίας, οινοπνευματοποιίας, εργοστάσια χαλυβουργίας και τσιμέντων να καλύπτουν την πόλη. Με τα χρόνια υπέστη και αυτή τον βιομηχανικό βανδαλισμό της μεταβιομηχανικής της «αμηχανίας» και αναζήτησετην επικοινωνία και την επάνοδό της στις «ανθρωπιστικές και πολιτιστικές αξίες».

Όλα αυτά προσέλκυσαν το ενδιαφέρον και την προσοχή των αρμοδίων, αξιολογήθηκαν τα στοιχεία και οι συμβολισμοί τους, γιατί η διαχείριση των συμβόλων είναι πολιτισμός, και έτσι επέλεξαν την Ελευσίνα, «που ζει μια ζωή αιώνια», ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2023.

Να ξεκινήσουμε τη σύντομη περιήγησή μας στους μύθους και τα ιστορικά γεγονότα που είναι γνωστά σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ελευσίνα ήταν και μια από τις πόλεις εκείνες που σύμφωνα με τον μύθο έγινε η βίαιη αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, ακριβώς όπως χιλιάδες χρόνια αργότερα έγινε ο «βιασμός» του φυσικού της τοπίου.

Σύμφωνα με τον ομηρικό «Ύμνον εις Δήμητραν» στην Ελευσίνα έφτασε η θεά για να αναζητήσει την όμορφη Περσεφόνη, όταν ο Πλούτωνας, ο Θεός του Κάτω Κόσμου, την άρπαξε βίαια και την κατέβασε στα κρύα και θεοσκότεινα παλάτια του Άδη. Ο Απολλόδωρος, Αθηναίος το γένος, γραμματικός (180 - 109 π.Χ.) αναφέρει τη μεταμφίεση της Θεάς σε ηλικιωμένη γυναίκα προκειμένου να αναζητήσει κάθε πληροφορία για την αρπαγή της κόρης. Οι Ελευσίνιοι και κυρίως οι γυναίκες ήσαν εκείνοι που βοήθησαν τη Δήμητρα στην ανεύρεσή της.

Προς τιμή των δύο θεοτήτων, της Δήμητρας και της Περσεφόνης, γίνονταν τα Ελευσίνια μυστήρια, η κορυφαία και «τελειοτάτη» μυστική θρησκευτική τελετουργία και μυστηριακή εκδήλωση.

Είναι, επίσης, γνωστό πως και στην αρχαία Ερμιόνη, που είχε ως προστάτιδά της τη θεά Δήμητρα και οι συμπολίτες μας σέβονταν απεριόριστα και τιμούσαν ποικιλοτρόπως, υπήρχαν παρόμοια γεγονότα με τελετές, θυσίες και εορτές ενώ διασώθηκαν παραπλήσιες μυθολογικές διηγήσεις.

Τα «Χθόνια» ήταν η σπουδαιότερη εορτή, ιδιαίτερα εντυπωσιακή, που γίνονταν προς τιμή της Χθονίας Δήμητρας ενώ επάνω στον λόφο του «Πρωνός» λαμπρός ναός ήταν αφιερωμένος στο όνομά της.

Ο Παυσανίας με πολλές λεπτομέρειες περιγράφει τη γιορτή «των Χθονίων». Γινόταν το καλοκαίρι και η πολύχρωμη, «στεφανηφόρος» και συμβολική πομπή ξεκινούσε από την πόλη με κατεύθυνση τον ναό της θεάς. Εκεί, στα ενδότερα του ναού με αδιαφανείς τελετουργίες και μυστήρια θυσίαζαν αγελάδες στη θεά.

Τη γιορτή των Χθονίων αναφέρει και ο Αιλιανός Κλαύδιος, με καταγωγή από την Ιταλία που έζησε γύρω στα 170 - 235 μ.Χ. στο βιβλίο του Ποικίλη Ιστορία (ΙΙ και ΙV) γράφοντας: «Την Δήμητραν Ερμιονείς σέβουσι και θύουσι αυτή μεγαλοπρεπώς τε και σοβαρώς και την εορτήν Xθόνια καλούσι… Και οις λέγω μάρτυς ο Αριστοκλής, ος που φησί». (Τη θεά Δήμητρα οι Ερμιονείς σέβονται και θυσιάζουν σ’ αυτή με μεγαλοπρέπεια και σοβαρότητα και τη γιορτή την ονομάζουν Χθόνια… Και για όσα λέγω μάρτυρας είναι ο Αριστοκλής, ονομαστός ανδριαντοποιός, που τα βεβαιώνει). «Δάματερ πολύκαρπε συ κην Σικελοίσι εναργής και παρ Ερεχθείδος∙ εν δε τι (τούτο) μέγα κρίνετε εν Ερμιονεύσι τον εξ αγέλης γαρ αφειδή ταύρον, ον ουχ αιρούσ’ ανέρες ουδέ δέκα τούτον γραυς στείχουσα μόνα μόνον ούατος έλκει Τον δ’ επί βωμόν∙ οδ’ ως ματέρι παις έπεται.

Σον τόδε Δάματερ, σον το σθένος∙ ίλαος είης και πάντων θάλλοι κλάρος εν Ερμιόνη». (δηλ. Δήμητρα πλούσια σε καρπούς είσαι ολοφάνερη στους Σικελούς και στη γη της Αττικής και αυτό θεωρούσαν μεγάλο γεγονός οι Ερμιονείς γιατί τον σκληρό ταύρο από την αγέλη του που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν ούτε δέκα άνδρες, αυτόν η ηλικιωμένη γυναίκα προχωρώντας μόνη, τον σύρει στον βωμό μόνο από το αυτί∙ αυτός ακολουθεί όπως το παιδί τη μητέρα. Δικό σου (είναι) αυτό εδώ Δήμητρα, δική σου η δύναμη να είσαι ευμενής και όλα τ’αγαθά η γη να τα παρέχει άφθονα στην Ερμιόνη.)

Είναι επίσης γνωστό το ποίημα «Ύμνος στη θεά Δήμητρα» του μεγάλου Λάσου του Ερμιονέα, ποιητή και μουσικού, προς τιμή της θεάς, της προστάτιδας της Ερμιόνης και της κόρης της Περσεφόνης. Το ποίημα αναφέρεται και ως «άσιγμος ωδή», επειδή ο Λάσος απέφυγε να χρησιμοποιήσει λέξεις που έχουν το «κακόφωνο» και «προβληματικό» στην ομιλία (σ), όπως αυτός υποστήριζε. «Δάματρα μέλπω Κόραν τε Κλυμένοι άλοχον μελιβό αν ύμνον αναγνέων Αιολίδ’ ανά βαρύβρομον αρμονίαν».

(Ψάλλω τη Δήμητρα και την κόρη της τη γυναίκα του Κλυμένου ανακράζοντας γλυκόφθογγο ύμνο στη βαρύτονη αιολική αρμονία.)

Στην Ερμιόνη, όμως, έχουμε και τον δικό μας μύθο για την αρπαγή της Περσεφόνης, ο οποίος μάλιστα αναφέρεται και από ορισμένους ερευνητές. Σύμφωνα με τη διήγηση η αρπαγή έγινε στο φοβερό Καταφύκι, (αλλιώς Μυγγυριστέα σύμφωνα με πρόσφατη ανακάλυψή μας) και η κόρη οδηγήθηκε με το άρμα του Πλούτωνα στα βασίλεια του Άδη μέσα από τη μεγάλη τρύπα που υπάρχει στον απόκρημνο βράχο. Λέγεται μάλιστα πως οι Ερμιονίτες ήσαν εκείνοι που αποκάλυψαν στη θεά μητέρα το γεγονός, όταν εκείνη περιπλανιόταν μεταμορφωμένη σε ηλικιωμένη γυναίκα για να μάθει ποιος ήταν αυτός πουτόλμησε να απαγάγει βίαια την κόρη της.

Είναι λοιπόν προφανές ότι μεταξύ των δύο πόλεων, Ελευσίνας και Ερμιόνης, υπάρχουν,τηρουμένων των αναλογιών, εξαιρετικές συμπτώσεις ομοιότητες και παραπλήσιοι συμβολισμοί, ενώ και οι δύο πόλεις διατηρούν ένα πλούσιο πολιτιστικό υπέδαφος.

Συγκεκριμένα:

 Ο ίδιος αρχαιοελληνικός μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης συνδέει τις δύο πόλεις και φυσικά κάθε μια διεκδικεί για λογαριασμό της τον τόπο όπου έγινε η «κάθοδός» της στον

Άδη. 1

 Μυστηριακές τελετές γίνονταν σε Ελευσίνα και Ερμιόνη, τα Ελευσίνια και Χθόνια, αντίστοιχα, προς τιμή της θεάς Δήμητρας.

 Ιερά, ναούς και βωμούς αφιερωμένους στις δύο θεότητες συναντάμε επίσης και στις δύο πόλεις.

 Βιομηχανική ανάπτυξη

Επισημάναμε τα παραπάνω προκειμένου να υπογραμμίσουμε κοινά στοιχεία που υπάρχουν στην Αρχαία Ιστορία και τη Μυθολογία, σε εορτές και θεότητες μεταξύ των δύο πόλεων, ενώ και οι δύο διατηρούν ένα «πλούσιο πολιτιστικό υπέδαφος».

Θεωρούμε πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία και για εμάς να αναδείξουμε «τα κοινά» με την εορτάζουσα πόλη και να συμμετέχουμε σ’ αυτό το σπουδαίο πολιτιστικό γεγονός.

Δυστυχώς, όμως, το αγνοήσαμε! Συνέβη, δηλαδή, ότι και με τους εορτασμούς των 2.500 χρόνων από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και τη μάχη των Θερμοπύλων. Μείναμε «στην απέξω» μετά πολλών …επαίνων!

Ειδικότερα:

Πιστεύουμε πως η αναβίωση της γιορτής των Χθονίων θα ήταν ένα θέαμα πρωτότυπο και  εντυπωσιακό και θα παρουσίαζε εξαιρετικό ενδιαφέρον.

2

Επίσης στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και το Καταφύκι για αθλοπαιδιές καθώς και συναντήσεις ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών σε θέματα Παιδείας και Πολιτισμού που αφορούν τον Δήμο μας.

Υπήρχε επίσης η δυνατότητα να πραγματοποιηθούν δραστηριότητες για μαθητές όπως:

Προγράμματα κεραμικής και κοπής νομισμάτων με αποτυπωμένη την κεφαλή της Θεάς Δήμητρας καθώς και κοπής μεταλλικών νομισμάτων «με αποτυπωμένη τη θρησκευτική και οικονομική σημασία που είχε για την Ερμιόνη η λατρεία της Θεάς».

Θα μπορούσε επίσης να γίνει συζήτηση και για το νομισματοκοπείο που διέθετε η Ερμιόνη στα κλασικά χρόνια και βρισκόταν στο Μπίστι, όπως μαρτυρούν τα σχετικά ευρήματα.

Υπάρχουν και θεατρικά έργα με αντίστοιχο περιεχόμενο που θα μπορούσαν να αναζητηθούν και αξιοποιηθούν κατάλληλα από τους ασχολούμενους με τα θεατρικά στην επαρχία μας.

Για να γίνουν όμως πράξη νέες ιδέες, που πολλές φορές συνδέονται άμεσα και με την επικαιρότητα, χρειάζεται έμπνευση και γνώση, βιώματα, όραμα και υπευθυνότητα, παραγωγική αλληλεπίδραση και κυρίως αγάπη για τον τόπο μας. Όχι, αυθαιρεσίες, αυτοπροβολές, ανταγωνισμοί, καχυποψίες και μικροπρέπειες αλλά μετριοπάθεια και αυτοσυγκράτηση, ενότητα, εμπιστοσύνη και συνεργασία, γιατί αλλιώς τους εγωισμούς τους βρίσκουμε μπροστά μας και όπως λέει η παροιμία «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το θέμα είναι να πιάνει ποντίκια».

Σημ.

1. Βέβαια ο μύθος λέει πως το γεγονός συνέβη σ’ ένα πανέμορφο ολάνθιστο λιβάδι του Νύσιου πεδίου.

Τον κάμπο αυτό καταπράσινο και με πλούσια βλάστηση άλλοι τον θέλουν να βρίσκεται στις Συρακούσες της Σικελίας και άλλοι τον τοποθετούν κοντά στο ρέμα του Ωκεανού που βρισκόταν εκεί που ο κόσμος τελειώνει!

2. Ο Ερμιονικός Σύνδεσμος στην πρωτοχρονιάτική κάρτα του 2020 παρουσίασε τη γιορτή των Χθονίων καθώς και τις άλλες τρεις μεγάλες γιορτές του τόπου μας (Συντραέρες, γιάλα-γιάλα, ρόδι),φιλοτεχνημένες από την αείμνηστη Ανθούλα Λαζαρίδου - Δουρούκου.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

Γκάτσος Αδρ. Βασίλειος: «Η πόλη των Ερμιονέων», Πειραιάς 1996.

Ησαΐας Αγγ. Ιωάννης: «Η νομισματοκοπία της Αρχαίας Ερμιόνης», Αθήνα 2010.

Ησαΐας Αγγ. Ιωάννης: «Ιστορικές Σελίδες του Δήμου Ερμιόνης», Αθήνα 2005.

Σπετσιώτης Μ. Γιάννης – Ντεστάκου Δ. Τζένη: «Ποιητές και Μουσικοί της Αρχαίας Ερμιόνης», Αθήνα 2022.

Τόκας Αλέξης: «Μύθος και Ιστορία», Άργος 2018.

«Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή…»1

 Με ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε το δημοσίευμα της αγαπητής μας Βιβής για την αποκατάσταση του σπιτιού της οικογένειας Βελούδη. Η τζιτζιφιά της αυλής του, που για χρόνια πάλευε πεισματικά με τη λήθη και κάποιες εφηβικές αναμνήσεις, στάθηκαν η αφορμή για το άρθρο μας, που αναρτήθηκε χρόνια πριν στους τοπικούς ιστότοπους. Το αναδημοσιεύουμε σήμερα καθώς η τζιτζιφιά, μοναδική στην πόλη, τοπόσημο κι αυτή κατά τη γνώμη μας, από το περσινό καλοκαίρι έπαψε να χρωματίζει με τους βαθυκόκκινους καρπούς της το πλακόστρωτο και την ιστορία…

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Το σπίτι με τη τζιτζιφιά

Κατηφορίζοντας την οδό Ταξιαρχών, τα κλαδιά της τζιτζιφιάς γέρνουν προκλητικά μπροστά μας. Συνομιλούν με τα άνθη της γειτόνισσας, της ολάνθιστης  βοκαμβίλιας...

Το σπίτι, στον αριθμό 49, είναι πέτρινο, δίπατο, με κεραμοσκεπή και ακροκέραμα, με αυλή και τσιμεντένια σκάλα κι ένα αδειανό πιθάρι στη γωνιά, στη σκιά του λιόδεντρου.

Η μάντρα ασβεστωμένη χρόνια πίσω και η σιδερένια πόρτα με σχέδια και στολίδια, και λουκέτο με αλυσίδα να κλειδώνει το χρόνο και ν΄ αφήνει τη ζωή απέξω.

Παραθυρόφυλλα κλειστά με εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης. Όλα βουβά και μελαγχολικά στη σιγαλιά του απογεύματος…

Εδώ έμενε ο Κωστής ο Βελούδης, τσαγκάρης στο επάγγελμα, με τη μητέρα του, την κυρα-Λένη, ο αδελφός του Μίμη, του πρώτου Προέδρου της Κοινότητας μετά τη Μεταπολίτευση και του Τάσου, που ήταν μηχανικός στα Μεταλλεία.

Ήταν διασκεδαστικός και χιουμορίστας ο Κωστής, πάντα με καλή διάθεση σχολίαζε τα «ψαλτικά» του τόπου μας, καθότι και ο ίδιος λάτρης της βυζαντινής μουσικής και ψάλτης αριστερός, για πάνω από πενήντα χρόνια, στην Παναγία. Λένε, μάλιστα, πως σαν φτιαχνόταν το καμπαναριό της Παναγίας, μικρό παιδί εκείνος τότε, η καμπάνα «σημάδεψε» το πόδι και την παιδική του ηλικία, χωρίς ωστόσο να επηρεάσει τη συμπεριφορά και το κέφι του για ζωή.

Τον θυμάμαι, πειραχτήρι καθώς ήταν, να μαζεύει τα παιδιά της γειτονιάς και προφασιζόμενος άγνοια, να μας βάζει να λύνουμε προβλήματα των τεσσάρων πράξεων, για να διαπιστώσει τις γνώσεις μας, επιδοκιμάζοντας την προσπάθειά μας. Κάποια φορά, βέβαια, η Κ.Π., μια από τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης μας, που δεν εισέπραξε το ιδιαίτερο «μπράβο» του, έβαλε τα κλάματα, δηλώνοντας αδυναμία!

Στ’ αυτιά μου ηχεί μέχρι και σήμερα το χαρακτηριστικό του επιφώνημα με τα πέντε συνεχόμενα ω!, όταν κάτι του φαινόταν περίεργο. Το άρθρωνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αφού δεν έβγαζε τον αέρα από το στόμα του απευθείας, αλλά τον περνούσε πρώτα από τον ουρανίσκο του, εκπνέοντας ταυτόχρονα και από τη μύτη.

-Ωωωωω! Θυμάστε;

Εμείς, οι Ταξιαρχιώτες, είχαμε το πλεονέκτημα να περνάμε καθημερινά από το σπίτι με τη τζιτζιφιά, μοναδικό στην πόλη μας, πηγαίνοντας για τα ψώνια. Ακουμπούσαμε τις τσάντες στον τοίχο και, με την άδεια των νοικοκυραίων, πηδούσαμε ψηλά να φτάσουμε τα τζίτζιφα που ήσαν ιδιαίτερα γευστικά και να περηφανευτούμε στους άλλους, τους Λιμανιώτες, που ιδέα δεν είχανε. 

Βραδιάζει... Σημάδια ζωής! Είναι «ο αγέρας που περνά και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν». Είναι κι η τζιτζιφιά που, παλεύοντας πεισματικά με τη λήθη, δηλώνει την παρουσία της. Κάθε που καλοκαιριάζει, ανθίζει και μοσχοβολά! Και χρωματίζει με τους βαθυκόκκινους καρπούς της το πλακόστρωτο και την ιστορία…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.   «Οδός ονείρων», Μ. Χατζιδάκι

2.   Η κυρα-Μαρίνα Φασιλή, σύζυγος του Παναγιώτη, μου έχει τραγουδήσει μοναδικά «Τα Μιλλεούνια», τον «Περιβολάρη» και άλλα τραγούδια, που περιλαμβάνονται στην ανέκδοτη συλλογή μου με παραδοσιακά τραγούδια της Ερμιόνης.

3.   Το σπίτι με τη τζιτζιφιά, Τζένης Ντεστάκου

4.   Φωτο τζιτζιφιάς, Κατερίνας Σπετσιώτου

 

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Γλυκοχάραμα(!) σήμερα στην Ερμιόνη με το Νέο Βιβλίο του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη - Τζένης Δ. Ντεστάκου - Όνειρο δεκαετιών η έκδοσή του ...

... γεμάτο δυνατά βιώματα, νοσταλγικές  αναμνήσεις,  που πάλλεται η καρδιά από εκείνα τα χρόνια της αγνότητας και  σε κάνει να θέλεις να ζήσεις δύο ζωές ...

==================================================================================================================

Από το οπισθόφυλλο

========================================================================================================================

«Πάμε για π(ί)-λ-ζες; -> 35 και 1 παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης»

Όνειρο δεκαετιών η συγγραφή και η έκδοση του βιβλίου μας με τα παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης!

Πολύτιμη κληρονομιά οι πρώτες καταγραφές της μητέρας μου Αικατερίνης Βρεττού- Σπετσιώτου, που θέλησε να διασώσει ερμιονίτικα παιχνίδια των παιδικών της χρόνων, όπως τον βαριανό και το ωραίο βρίντζο, που είχαν ξεχαστεί. Αργότερα συμπλήρωσε την πρώτη καταγραφή με τα παιχνίδια των δικών μου παιδικών χρόνων...

Η πρόκληση για εμάς ήταν μεγάλη, καθώς για άλλη μια φορά μάς δινόταν η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε ένα ακόμη όνειρό μας! Απογειώσαμε τις αναμνήσεις και τα βιώματά μας και με τη δύναμη που έχουν οι λέξεις τα …προσγειώσαμε στο χαρτί! Ξεκινήσαμε την παρουσίαση των τριάντα πέντε συν ένα παραδοσιακών παιχνιδιών της Ερμιόνης, μα καθώς ο χρόνος περνούσε το κίνητρο της συγγραφής απόκτησε και όνομα: ΜΥΡΤΩ! Το ενδιαφέρον της για τα σύγχρονα εκπαιδευτικά παιχνίδια αλλά και για κάποια παραδοσιακά που μάθαινε στο σχολείο ήταν το έναυσμα για να συνεχίσουμε τη συγγραφή του βιβλίου μεθοδικά και αποφασιστικά. Μεγαλύτερη η προσπάθεια, αμείωτο το ενδιαφέρον και η έμπνευση και κοντά σ’ αυτά μια τεράστια δύναμη αγάπης!

Μέσα από τις περιγραφές των παιχνιδιών πέρασαν με αβίαστο τρόπο μορφές και χαρακτήρες ανθρώπων, ντοπιολαλιές, το φυσικό τοπίο και οι γειτονιές όπου «διαδραματίζονταν τα γεγονότα και εξελίσσονταν οι καταστάσεις». Η συγγραφή του βιβλίου ήταν πραγματικά όχι μόνο ένα πλούσιο ψηφιδωτό δημιουργικής έκφρασης αλλά και μια λυτρωτική εμπειρία.

Θέλω να ευχαριστήσω τη Τζένη μου, που κατέθεσε όχι μόνο το αναμφισβήτητο λογοτεχνικό της χάρισμα και την υψηλή αισθητική της αλλά και τις γραφιστικές της γνώσεις για τον σχεδιασμό, τη διαμόρφωση και την έκδοση του βιβλίου.

Κλείνοντας με τους στίχους του αγαπημένου ποιητή «Θέλουμε αυτές τις μνήμες να τις μοιραστούμε… Μακριά, στα πρώτα εφηβικά τα χρόνια κείνται», ευχόμαστε να απολαύσετε και αυτό το «ταξίδι»!

Το βιβλίο μπορείτε να το αναζητήσετε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κρανιδίου, στη Βιβλιοθήκη Ερμιόνης και στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη.

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης

Τέτοιες ημέρες θυσίας για τους ανθρώπους, ο νούς και η σκπέψη μας γυρίζει στους συμπολιτες μας της ανιδιοτελούς προσφοράς ...

Ένα ακόμα βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου -> συνέχεια της πολύμοχθης εθελοντικής έρευνάς τους…

Νοέμβριος 1922

… Χωρίς χρηματοδότες το Δήμο και άλλους χορηγούς, αλλά τα έξοδα από τις οικονομίες τους…

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

Συμβολή στη Νεότερη Ιστορία της Ερμιονίδας (1828-1899)

Κείμενα-Μελέτες

Με τον ανωτέρω τίτλο κυκλοφόρησε το νέο μας βιβλίο. Περιλαμβάνει τριάντα δύο κείμενα με θεματογραφία που αναφέρεται σε πρόσωπα και γεγονότα της επαρχίας Ερμιονίδας τον 19^ο αιώνα με αρκετά από αυτά να γίνονται γνωστά για πρώτη φορά. Θεωρούμε πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε όσους δεν επέτρεψαν να γκρεμιστούν οι μνήμες και να στερέψουν οι πηγές των τεκμηρίων διασώζοντας έτσι εικόνες προσώπων και γεγονότων. Σε εμάς απομένει η θέληση να μένουμε συνδεδεμένοι με το ιστορικό παρελθόν για να συνεχίσει να υπάρχει, να μας στηρίζει, να μας οδηγεί, να μας διδάσκει και να μας εμπνέει.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το βρουν στις βιβλιοθήκες Ερμιόνης και Κρανιδίου καθώς και στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη.

 

Καλή ανάγνωση!

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Νέο Βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου -> για την ανάδειξη της αρχαίας ιστορίας της Ερμιόνης των ποιητών και μουσικών της ...

«ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ»

Με χαρά σάς ανακοινώνουμε ότι κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο στη σειρά «ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ», που περιλαμβάνει:

Ø Την ενδιαφέρουσα «συνάντηση» που είχαμε με τον μακρινό συμπολίτη Λάσο τον Ερμιονέα. Με τον «πεπαιδευμένο και άνευ προκαταλήψεων» Ερμιονίτη σοφό, τον επινοητικό και χιουμορίστα, που τόσα πρόσφερε στην εξέλιξη της Ποίησης και της Μουσικής, είχαμε έναν ενδιαφέροντα και εποικοδομητικό «διάλογο», με σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Απ’ όσα γνωρίζουμε, μέχρι σήμερα το μοναδικό βιβλίο που έχει γραφεί για τον σπουδαίο μουσικό είναι το «LASO DI ΕΡΜΙΟΝΕ» του G. AURELIO DRIVITERA στην ιταλική γλώσσα (1965).

Ø Την παρουσίαση ποιητών και μουσικών της αρχαίας Ερμιόνης, που αναφέρονται στα κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας και τα σχετικά Λεξικά.

Θεωρούμε, πως είναι καιρός πλέον εμείς οι Ερμιονίτες να γνωρίσουμε και να αναδείξουμε τον Λάσο, τον Επικλή, τον Κηκείδη αλλά και τους άλλους μακρινούς συμπολίτες μουσικούς και ποιητές. Αποτελούν μέρος της τοπικής πολιτιστικής μας ταυτότητας και μπορούμε άφοβα με γνώση και θέρμη να μιλάμε γι’ αυτούς. Τα σχολεία και οι ασχολούμενοι με τα εκπαιδευτικά προγράμματα έχουν τον πρώτο λόγο.

Το βιβλίο μπορείτε να το αναζητήσετε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κρανιδίου, στη Βιβλιοθήκη Ερμιόνης και στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη.

Καλή ανάγνωση!

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Η Βιβή Σκούρτη -> με αφορμή το Νέο Βιβλίο κι' όχι μονο ...του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου ...

 

Ο Γιάννης Σπετσιώτης αποτελεί συγγραφικό πρότυπο και μαζί πρότυπο φιλίας, συναναστροφής, νοιαξίματος, πέρα από κάθε τυπικότητα.

Συνεχίζει με αγάπη για την έρευνα και τη γραφή, με αγάπη ουσιαστική για τον άνθρωπο, που τον έχει υπηρετήσει από διάφορες θέσεις, εξαιτίας του επαγγέλματός του.

Συνεχίζει σ’ ένα έργο διαρκές και εξελισσόμενο, να φέρνει στην επιφάνεια πτυχές της εκπαίδευσης και της λαογραφίας που αφορούν τον γενέθλιο τόπο του.

Σήμερα με το εξαιρετικό άρθρο του με παρακίνησε να ξαναπιάσω στα χέρια μου τον Καρκαβίτσα.

==========================================================================================================================================================================

Ο Γιάννης σε συνεργασία με την Τζένη και οι δυο τους σπουδαίοι εκπαιδευτικοί, δεν μένουν ποτέ στάσιμοι και στην επιφάνεια των πραγμάτων. Πρόσφατα μας χάρισαν ακόμα ένα σημαντικό ιστορικό ανάγνωσμα «Η συμβολή της νεότερης ιστορίας της Ερμιονίδας (1828-1899), που αφορά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα της Επαρχίας μας, με κείμενα και αρχειακά ντοκουμέντα που ζωντανεύουν το ιστορικό παρελθόν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους δυο σας!

                  Βιβή Σκούρτη