Νεκρολογίες αείμνηστων συμπολιτών μας...
Με αφορμή το φετινό Ψυχοσάββατο όπου η Εκκλησία μας γιορτάζει τους Αγίους Θεοδώρους, σκέφθηκα τιμώντας τη μνήμη γνωστών συμπολιτών μας που έφυγαν από τη ζωή, να παρουσιάσω σε αιώνια ανάπαυσή τους, τον τελευταίο χαιρετισμό που απεύθυνα μαζί με άλλους συμπολίτες μέσω του blog μου σ' αυτούς...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Για να διαβάσετε όλη την αναφορά μέχρι το τέλος κάντε κλικ στη συνέχεια ...
11 Φεβρουαρίου 2009
Το τελευταίο
αντίο... στο Νίκο Νόνη.
«Μη λυπάστε, διότι και οι λοιποί, δεν έχουνε ελπίδα...»
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος
Από την Κυριακή το πρωί, η ψαράδικη οικογένεια της Ερμιόνης έγινε ακόμα πιο φτωχότερη. Και αυτό, διότι δεν υπάρχουν νέοι ψαράδες (για τους γνωστούς λόγους...), να συμπληρώσουν το κενό, που δημιουργεί το τέλος της ανθρώπινης ζωής.
Έτσι, ένας ακόμα συνάδερφος ψαράς που έφυγε από τη ζωή της ερμιονίτικης κοινωνίας, ήταν ο Νίκος Εμμ. Νόνης (Κολινέκας)
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν στη ζωή τους ένα και μοναδικό ταξίδι και μάλιστα χωρίς επιστροφή. Όμως υπάρχουν και άλλοι, που η ζωή τους είναι ένα συνεχές ταξίδι και με πολλές περιπέτειες..., όπως του αείμνηστου συμπατριώτη μας Νίκου Νόνη.
Γι’ αυτό εμείς στο τελευταίο του ταξίδι του ευχόμαστε να είναι γαλήνιο και να έχει καλή ανάπαυση.
Φώτο: Στη γιορτή του Αγίου Νικολάου 6 Δεκεμβρίου 2004. Εμφανίζονται εκτός των ζώντων και οι δυό αείμνηστοι «αλμυρογέννητοι» Δημήτρης Ιω. Σκούρτης και Νίκος Νόνης. Τους ευχόμαστε και πάλι, καλή ανάπαυση.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
28 Φεβρουαρίου 2009
Αφιέρωμα στη μνήμη του Στέφου
Αλεξανδρίδη
Το τελευταίο αντίο στο φωτογράφο της Ερμιονίδας, των παιδικών μας χρόνων, των ονείρων μας, των φιλοδοξιών μας και των ερώτων μας...
Την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου σε ηλικία 82 χρονών έφυγε από κοντά μας ο φωτογράφος της Ερμιονίδας, των παιδικών μας χρόνων, των ονείρων μας, των φιλοδοξιών μας και των ερώτων μας, Στέφος Αλεξανδρίδης.
Πολλοί Ερμιονιδείς πέρασαν απέναντι στο νησί των Σπετσών που ήταν η ιδιαιτέρα του πατρίδα, να τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία και να του πουν το τελευταίο αντίο.
Ο Δήμος Κρανιδίου σε ένδειξη πένθους ανέβαλε την καθιερωμένη γιορτή για τα Κούλουμα την Καθαρά Δευτέρα στην θέση των μύλων.
Ο Στέφος Αλεξανδρίδης γιός της Μαρίας και του Αλέξανδρου, γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1926 και σε ηλικία 21 χρόνων δηλαδή το 1947 έβαλε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος σε δημοτικές εκλογές του Δήμου Σπετσών. Οι συμπατριώτες του τον τίμησαν με την ανεπανάληπτη επιτυχία στην περιοχή μας (ανάλογα με τον αριθμό του εκλογικού σώματος) των επτακοσίων –πενήντα ψήφων.
Εξ’ αιτίας αυτής του της επιτυχίας κάποιο κοινωνικο πολιτικό γεγονός, αντίθετο με την αξιοπρέπεια και τις ηθικές αρχές του τον ανάγκασε το 1955, να εγκαταλείψει το νησί των Σπετσών αν και ήταν η ιδιαιτέρα του πατρίδα και να εγκατασταθεί στο Κρανίδι.
Η κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα ήταν αυτή του φωτογράφου. Για μας τους Ερμιονιδείς έγινε εκείνα τα χρόνια ο φωτογράφος των ονείρων μας, των φιλοδοξιών μας και των ερώτων μας. Δηλαδή με λίγα λόγια είχε συνδέσει τον φωτογραφικό φακό του, με τη ζωή μας!!
Ήταν γόνος Μικρασιατικής οικογένειας. Και όπως όλοι οι Μικρασιάτες έτσι και αυτός ήταν ικανός να σπείρει σπόρο πάνω στα βράχια και να φυτρώσει!!
Ήταν από τους πρώτους επιχειρηματίες που πρόβαλλε ταινίες σε κινηματογραφικές αίθουσες αρχικά στις Σπέτσες και κατόπιν στο Κρανίδι και την Ερμιόνη. Στο Κρανίδι εγκατέστησε το πρώτο τυπογραφείο της Ερμιονίδας, κάνοντας παράλληλα με επιτυχία εμπόριο σε είδη τελετής γάμου και διακόσμησης.
Το μεγάλο του μεράκι όμως ήταν η φωτογραφία και αργότερα η βιντεοκάμερα την οποία δεν άφησε από τα χέρια του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Οργάνωνε μέχρι πριν μερικά χρόνια με επιτυχία εκθέσεις ασπρόμαυρης φωτογραφίας στις Σπέτσες κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις της «Αρμάτας», στο Κρανίδι στον «Πολιτιστικό Αύγουστο» του Δήμου Κρανιδίου και στην Ερμιόνη το Πάσχα στην εορταστική εκδήλωση το «κάψιμο του Ιούδα».
Διαπνεόμενος από πολιτιστικά και κοινωνικά αισθήματα, έχει προσφέρει δωρεάν μεγεθυσμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανάλογα με την περίπτωση στα Λαογραφικά Μουσεία Κρανιδίου και Ερμιόνης, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κρανιδίου και στο Κέντρο Υγείας.
Επίσης ήταν εμπνευστής και διοργανωτής της γιορτής της τουλίπας την άνοιξη στα Δίδυμα.
Με δική του πρόταση και δωρεά φωτογραφικού υλικού, απόκτησαν οι Δήμοι της Ερμιονίδας φωτογραφίες μουσειακής αξίας (για το Δήμο Ερμιόνης είναι κρίμα που τις έχει εκτεθειμένες στη φθορά του χρόνου)
Ακόμη είχε δημιουργήσει 1000 βιντεοκασέτες με παραδοσιακά και κοινωνικά θέματα και το όνειρό του ήταν, όταν η Ερμιονίδα αποκτήσει δικό της τηλεοπτικό σταθμό να τις αφιερώσει, για να τον βλέπουν οι Ερμιονιδείς και να τον θυμούνται.
Με αυτό το δημοσιογραφικό
αφιέρωμα θέλουμε να πούμε στο Στέφο το τελευταίο αντίο, καλό να είναι το ουράνιο ταξίδι του...
Φώτο Σταματης Δαμαλίτης:
1) Στο λιμάνι της Ερμιόνης τελευταία αποκριά κατά την παρέλαση του καρναβαλιού
πριν μερικά χρόνια.
2) Στο Δημαρχείο Ερμιόνης
κατά την παρουσίαση της έκθεσης ασπρόμαυρων φωτογραφιών του.
3) Συνέντευξη του Στέφου
Αλ. στον γράφοντα που δημοσιεύτικε στην καθημερινή εφημερίδα "ΑΡΓΟΛΙΔΑ"
στις 22/12/2000
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
------------------------------------------------------------------------------
14 Δεκεμβρίου 2009
13 Μαρτίου 201014 Δεκεμβρίου 2009
.
.<<Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε,
δεν είναι εκεί το ίδιο και τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί>>.
Γ. Σεφέρης
..
Σήμερα αποχαιρέτησαν στην τελευταία του κατοικία, όσοι αγαπούσαν και τιμούσαν τον ταπεινό, καλοσυνάτο και γλυκομίλητο μπάρμπα-Θανάση Στρίκο.
Έφυγε αθόρυβα και ταπεινά, έτσι όπως πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή.
Ο μπάρμπα-Θανάσης, άνθρωπος του καθημερινού μόχθου, ακούραστος εργάτης της γης, κατατρεγμένος στα πέτρινα χρόνια, οικογενειάρχης καλός, πατέρας και παππούς, ιδεολόγος συνεπής σε λόγο κι' έργο, πικραμένος και πονεμένος από το χαμό της γυναίκας του και συντρόφισσας του, αλλά κυρίως της μικρής κόρης του, έφυγε: << ένοικος τώρα του παντοτινού>>..
Ο μπάρμπα-Θανάσης, άνθρωπος του καθημερινού μόχθου, ακούραστος εργάτης της γης, κατατρεγμένος στα πέτρινα χρόνια, οικογενειάρχης καλός, πατέρας και παππούς, ιδεολόγος συνεπής σε λόγο κι' έργο, πικραμένος και πονεμένος από το χαμό της γυναίκας του και συντρόφισσας του, αλλά κυρίως της μικρής κόρης του, έφυγε: << ένοικος τώρα του παντοτινού>>..
Παρασκευή Σκούρτη
----------------------------------------------------------------------------------------------
1 Ιανουαρίου 2010
..
Κάποιες
ανείπωτες… στιγμές ανακατεμένες με πολύ αλμύρα και μ' αυτή τη σπάνια λέξη που
δε συναντιέται εύκολα σε άλλες γλώσσες του κόσμου, το «φιλότιμο», που βιώσαμε
στις θάλασσες και στα ερημονήσια του Αιγαίου, με ώθησαν να γράψω αυτές τις
λίγες γραμμές για το φευγιό, πρώτα του συνάδελφου μου…και μετά του θείου μου,
Διαμαντή
Σταματίου Μπενάρδου.
.
Πρώτα
απ’ όλα θα ήθελα να σας πω, πως η ερμιονίτικη ψαράδικη οικογένεια μέσα στη
«φτώχεια της» έγινε ακόμα φτωχότερη…
Ένας
– ένας το διαλάμε και αραιώνουμε, αφήνοντας πίσω μας ένα δυσαναπλήρωτο κενό
στην ιστορία της Ερμιόνης και τον πολιτισμό της θα έλεγα.
Γιατί
ποιά ερμιονίτικη κοινωνική τάξη και ποιό ερμιονίτικο προϊόν του πρωτογενούς
τομέα είναι αυτά που σήμερα θα μεταφέρουν και θα κάνουν γνωστά το όνομα της πόλης
μας στο
εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας, σε όλα τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου,
των
Σποράδων, του Ανατολικού Αιγαίου, στην Χαλκιδική και στο Άγιο Όρος, στα
Επτάνησα, στα Δωδεκάνησα, στην Κρήτη, στην Κύπρο, στην Νότια Αφρική κ.α., όπως
συνέβαινε με
τους Ερμιονίτες σφουγγαράδες και ψαράδες εκείνων των χρόνων!
Αυτές
τις σκέψεις έκανα και θόλωνε το μυαλό μου, όταν λίγοι από τους εναπομείναντες
παλιούς ψαράδες της Ερμιόνης βρεθήκαμε αρχικά στον Ι. Ν. Ταξιαρχών και κατόπιν στην
τελευταία του κατοικία να του πούμε το τελευταίο αντίο.
Αγαπητέ
συνάδερφε και θείε, εύχομαι με πόνο ψυχής, ελαφρύ να είναι το χώμα που σε
σκεπάζει και καλή ανάπαυση εκεί που πηγαίνουμε, μετά την επίγεια ζωή μας.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ
ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
.
Συνηγόρησε στο πένθος της Ερμιονίδας για το φευγιό της θα έλεγε κανείς, ακόμα και ο μελαγχολικός γκριζωπός ουρανός…
Συνηγόρησε στο πένθος της Ερμιονίδας για το φευγιό της θα έλεγε κανείς, ακόμα και ο μελαγχολικός γκριζωπός ουρανός…
Όλος ο Λαός της Ερμιονίδας, ο Νομάρχης Αργολίδας με τους νομαρχιακούς
συμβούλους, οι Δήμαρχοι Ερμιόνης και Κρανιδίου με τους δημοτικούς συμβούλους, πολλά νέα παιδιά, παραβρέθηκαν αρχικά στον
Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Ερμιόνη και από εκεί στην τελευταία της κατοικία…
να πουν το τελευταίο αντίο στην Σοφία Δρούγκα.
Τραγικές απαρηγόρητες φιγούρες οι γονείς της, η αδερφή και ο αδερφός της.
Η Νομαρχιακή Σύμβουλος Σοφία Δρούγκα με το φευγιό της πήρε μαζί της, σπάνια
φυσικά ανθρώπινα χαρίσματα και αρετές (ειδικά στις μέρες μας), αφού μπορούσαν
να συνυπάρχουν μέσα και έξω της αρμονικά, η γλυκιά και ευγενική της παρουσία,
με αυτό του σεμνού, απλοϊκού και ανεπιτήδευτου ανθρώπου. Μαζί με όλα αυτά και
το άνθος της νεανικής της ωριμότητας.
Για όλα αυτά, όλοι εμείς που συγκεντρωθήκαμε εκεί… για να την
αποχαιρετήσουμε για τελευταία φορά, την κλάψαμε πικρά, κρυφά και φανερά!
Με το τέλος της Εξόδιου Ακολουθίας ο Αντινομάρχης κ. Αυγουστόπουλος διάβασε
ψήφισμα του Ν.Σ. (το δημοσιεύσαμε πιο κάτω) για το θάνατο της εκλιπούσας
νομαρχιακής συμβούλου Σοφίας Δρούγκα, όπως επίσης η Αντιδήμαρχος Ερμιόνης κα. Θεοδ. Σκλαβούνου
άλλο ψήφισμα του Δ.Σ. Ερμιόνης και προς το τέλος εκφώνησε ένα μικρό επικήδειο
λόγο, αποχαιρετώντας την νεκρή.
Στη συνέχεια ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Ν.Σ. και πρώην
Νομάρχης κ. Τάσος Σαλεσιώτης με λόγια τρυφερά και στοργικά συνάμα, αναφέρθηκε σε
θύμησες από τις σχέσεις του ως πολιτικός συνάδερφος και μέλος της παράταξής του
η Σοφία αλλά και την αγάπη που της έδειχναν όλοι οι συνάδελφοι του νομαρχιακού
συμβουλίου.
Και έκλεισε ο κ. Τ. Σαλεσιώτης τον επικήδειο λόγο του με τα εξής λόγια: « Όταν θα πηγαίνουμε
Σοφάκη μετά το ν.σ. για καφέ στην παραλία του Ναυπλίου όπως πρώτα όλοι μαζί οι
νομαρχιακοί σύμβουλοι του Συνδυασμού μας, θα σε αισθανόμαστε δίπλα μας και
ανάμεσά μας και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το σεβασμό που έδειχνες για εμάς και
εκείνο το γλυκό σου χαμόγελο. Καλό σου ταξίδι…»
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23 Νοεμβρίου 2011
.
Σήμερα στα 75 του έφυγε για τους κόσμους του παντοτινού ένας ακόμη θαλασσινός μας.
Από την οικογένεια των ψαράδων μας, αλλά και από την οικογένειά του θα λείπει από σήμερα ο Αριστείδης Φλεβαράκης.
Συγγενείς, φίλοι και γείτονες τον αποχαιρέτησαν στην τελευταία του κατοικία.
Παιδί εννεαμελούς οικογένειας. Τα δύσκολα χρόνια και μη έχοντας ούτε σανίδα να βγει στο πέλαγος, ψάρευε κοκωβιούς στις πέτρες του λιμανιού για να βοηθήσει στην επιβίωση της φαμίλια τους. Αργότερα παραγαδιάρης καλός, δούλεψε με τ’ αδέλφια του. Παντρεύτηκε, δημιούργησε τη δική του οικογένεια αποκτώντας με τη γυναίκα του δύο παιδιά και έζησε ήσυχα, όπως ήσυχα έφυγε.
Καλή ανάπαυση.
Βιβή Σκούρτη
Σήμερα στα 75 του έφυγε για τους κόσμους του παντοτινού ένας ακόμη θαλασσινός μας.
Από την οικογένεια των ψαράδων μας, αλλά και από την οικογένειά του θα λείπει από σήμερα ο Αριστείδης Φλεβαράκης.
Συγγενείς, φίλοι και γείτονες τον αποχαιρέτησαν στην τελευταία του κατοικία.
Παιδί εννεαμελούς οικογένειας. Τα δύσκολα χρόνια και μη έχοντας ούτε σανίδα να βγει στο πέλαγος, ψάρευε κοκωβιούς στις πέτρες του λιμανιού για να βοηθήσει στην επιβίωση της φαμίλια τους. Αργότερα παραγαδιάρης καλός, δούλεψε με τ’ αδέλφια του. Παντρεύτηκε, δημιούργησε τη δική του οικογένεια αποκτώντας με τη γυναίκα του δύο παιδιά και έζησε ήσυχα, όπως ήσυχα έφυγε.
Καλή ανάπαυση.
Βιβή Σκούρτη
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
29 Νοεμβρίου 2010
.
Σήμερα το πρωί άφησε την τελευταία του πνοή στο Κ.Υ. Κρανιδίου, μετά από
ασθένεια λίγων μηνών, ο Αντώνης Πάλλης, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Ερμιόνης.
..........................................................................................................................................................................................
Η δασκάλα της – νηπιαγωγός Βιβή Σκούρτη με λόγια λιτά και με πόνο
ψυχής, - μέσα από το ιστολόγιό μας - απευθύνει το τελευταίο αντίο στην
πονεμένη - από την ειμαρμένη - πορεία της υγείας της…
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αγαπημένη μας Θεοδότη σε
αποχαιρετούμε σήμερα με πόνο ψυχής.
Σύσσωμη η πόλη μας
θα σε αποχαιρετήσει με σπαραγμό καρδιάς, η οικογένειά σου, οι συμμαθητές,
οι παιδικοί σου φίλοι, γιατί άδικα και πρόωρα μας φεύγεις.
Δασκάλα εγώ των νηπιακών σου χρόνων,
ανασύρω μνήμες και εικόνες από την εποχή που ήσουν μικρή μαθήτρια στο
Νηπιαγωγείο, με τη ροζ καρώ ποδίτσα σου ζωηρή, όμορφη και δροσερή, με τη δίψα
για ζωή στα μάτια. Η μικρή πορεία σου σε τούτον τον κόσμο είχε χαρές και
ικανοποιήσεις, μα και πολύ πόνο και φόβο.
Θεοδότη μου, σάς θυμάμαι με τον Κώστα τη
μέρα του γάμου σας, νέα παιδιά ακολουθώντας τη χαρά της ζωής και τελικά
την ίδια τη βιολογική ύπαρξη, με το βλέμμα σας να αστράφτει από το
πάθος για ευτυχία, για δημιουργία. Ένα λαμπερό μπουκέτο ελπίδας.
Δεν περπάτησες ποτέ μόνη σου την
πονεμένη σου πορεία∙ είχες την ενθάρρυνση και υποστήριξη της
οικογένειας ευρύτερης και στενότερης, των φίλων και συγγενών. Βρέθηκες πολλές φορές στο κρεβάτι του πόνου στην ξενιτιά και οι δικοί σου
περίμεναν με λαχτάρα την επιστροφή στη γλυκιά πατρίδα. Τότε οι πόνοι, τα
καρδιοχτύπια, τα δυσβάστακτα έξοδα ξεχνιούνταν, όλα γύρω γίνονταν αναστάσιμα,
γιορτινά, όλα καινούργια.
Πρόσφατα έδωσες ακόμα μια φορά γενναία
μάχη με τη ζωή, αλλά ο θάνατος φάνηκε αδιάκριτος, απόλυτος.
Σήμερα η πόλη μας είναι απαρηγόρητη.
Σήμερα, ένα ακόμη δικό μας αστέρι, ταξίδεψε για τη γειτονιά των αγγέλλων σε ηλικία
μόλις 28 ετών.
Σήμερα πενθούμε τη Θεοδότη μας.
Βιβή Σκούρτη
23 Σεπτεμβρίου 2011
.
Αντίο φίλε
Αντίο φίλε
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από την αποχαιρετιστήριο επιστολή μου
που σήμερα το πρωί δημοσιεύτηκε και με την οποία ευχόμουν πολλά και καλά
συντάξιμα χρόνια, όταν σαν κεραυνός έφτασε στα αυτιά μου η τραγική είδηση:
πέθανε ο Αποστόλου.
Δεν θα γράψω βέβαια επικήδειο από αυτή την στήλη αλλά δεν μπορώ να μην
εκφράσω την βαθύτατη θλίψη και οδύνη μου για τον συμμαθητή, τον συνάδελφο, τον
κουμπάρο μου τον φίλο Γιάννη Αποστόλου που η μοίρα του επιφύλαξε το πιο τραγικό
φινάλε. Την 1η Αυγούστου κατέθεσα τα χαρτιά του μαζί με τα δικά μου, για
συνταξιοδότηση μετά από 34 χρόνια υπηρεσίας. Σήμερα δεν βρίσκεται πια στην ζωή.
Όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε για πάντα τον αγαθό γίγαντα που στους
φίλους του μοίραζε απλόχερα τη χαρά του και στους επικριτές του απαντούσε με
αποστολή λουλουδιών. Στην οικογένειά του εύχομαι δύναμη και κουράγιο να
ξεπεράσουν αυτή την δοκιμασία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του χωριού του που θα
τον σκεπάσει.
Καλό ταξίδι φίλε.
Χαράλαμπος Κατσιάβελος
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
24 Σεπτεμβρίου 2010
.
Ο χάρος στην χθεσινοβραδινή παγανιά του έβαλε σημάδι ένα νέο συμπολίτη μας και οικογενειάρχη τον Γιώργο Δ. Κομμά.
.
Πολύς κόσμος συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία τον συμπατριώτη μας Γιώργο Κομμά, ο οποίος χθες το βράδυ σε ηλικία 38 χρονών άφησε την στερνή του πνοή σε τροχαίο περιστατικό στην περιοχή Φούρνοι Ερμιονίδας, αφήνοντας πίσω του τρία μικρά παιδιά ορφανά και αβάσταχτο πόνο στους γονείς του, τη σύζυγό του και μητέρα των παιδιών του.
Πολύς κόσμος συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία τον συμπατριώτη μας Γιώργο Κομμά, ο οποίος χθες το βράδυ σε ηλικία 38 χρονών άφησε την στερνή του πνοή σε τροχαίο περιστατικό στην περιοχή Φούρνοι Ερμιονίδας, αφήνοντας πίσω του τρία μικρά παιδιά ορφανά και αβάσταχτο πόνο στους γονείς του, τη σύζυγό του και μητέρα των παιδιών του.
Λίγο νωρίτερα στον Ι.Ν. Των Ταξιαρχών στην Ερμιόνη μετά το πέρας της νεκρώσιμου ακολουθίας, ο Αρχιμανδρίτης και Κήρυκας Θείου Λόγου π. Νικόδημος Αεράκης στην επικήδειο ομιλία του προς τον εκλιπόντα, με ένα λόγο λιτό και πειστικό, μας μίλησε για την αιώνια ζωή λέγοντας εκτός των άλλων παραβολικά, πως η ζωή μας στη γη μοιάζει σαν την μήτρα που δημιουργεί και μας φέρνει στη ζωή, ενώ ο θάνατος είναι αυτός που μας οδηγεί στην άλλη, την πραγματική και αιώνια ζωή…
Ο δεύτερος επικήδειος λόγος εκφωνήθηκε από τον Ιωσήφ Γανώση, φίλοι και πολιτικοί συνεργάτες ( σε τοπικό επίπεδο) με τον εκλιπόντα, ο οποίος με ένα λόγο άκρως συναισθηματικό, βιωματικό και με πολιτικά μηνύματα, αποχαιρέτισε τον νεκρό, χαρακτηρίζοντας αρχικά «μαύρο» το μήνα Σεπτέμβρη, αφού τον ίδιο μήνα πριν δέκα χρόνια είχε χάσει τον αδερφό του Γιώργο.
Και ο ομιλητής έκλεισε τον «αποχαιρετιστήριο» λόγο του με τα εξής λόγια: «[…] τις προ άλλες Γιώργο, με το χαμόγελό σου έκανες τον παράδεισο και την κόλαση, να συνωμοτήσουν για πάρτη σου... Κέρδισες τότε! Τούτη φορά μας νίκησαν στη στροφή…
Καλό σου Ταξίδι Γιώργο. Ευχαριστούμε γι’ αυτά που μοιράστηκες μαζί μας.
Αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες σήμερα είναι η πρώτη φορά που με πεποίθηση ψυχής μπορώ να σας φωνάξω -Ζήτω χάσαμε -… Καλό σου Ταξίδι Γιώργο»
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
....................................................................................................................................................................................................................
Και ο ομιλητής έκλεισε τον «αποχαιρετιστήριο» λόγο του με τα εξής λόγια: «[…] τις προ άλλες Γιώργο, με το χαμόγελό σου έκανες τον παράδεισο και την κόλαση, να συνωμοτήσουν για πάρτη σου... Κέρδισες τότε! Τούτη φορά μας νίκησαν στη στροφή…
Καλό σου Ταξίδι Γιώργο. Ευχαριστούμε γι’ αυτά που μοιράστηκες μαζί μας.
Αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες σήμερα είναι η πρώτη φορά που με πεποίθηση ψυχής μπορώ να σας φωνάξω -Ζήτω χάσαμε -… Καλό σου Ταξίδι Γιώργο»
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
....................................................................................................................................................................................................................
.Ο χάρος στην χθεσινοβραδινή παγανιά του έβαλε σημάδι ένα νέο συμπολίτη μας και οικογενειάρχη τον Γιώργο Δ. Κομμά.
Μόλις τώρα μας πληροφόρησαν για το τραγικό γεγονός.
Ο Γιώργος χθες το βράδυ επέστρεφε από την Αθήνα με το αυτοκίνητό του και ενώ λίγα λεπτά πριν είχε επικοινωνήσει με τη σύζυγό του πως ήταν ήδη στην Ερμιονίδα σε μια στροφή πριν τους Φούρνους για άγνωστους λόγους, το αυτοκίνητο που οδηγούσε βγήκε έξω από το δρόμο, για να βρει ο οδηγός του τραγικό θάνατο.
"Γιώργο ευχόμαστε καλό να είναι το τελευταίο σου ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει"
Στους γονείς και την οικογένειά του εκφράζουμε τη βαθιά λύπη μας και ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο στον μεγάλο πόνο τους.
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
.
Σήμερα στην Ερμιόνη αρκετοί συμπολίτες μας παρά τη βαρυχειμωνιά συνοδεύσαμε στην τελευταία του κατοικία τον συμπολίτη μας και στην περίπτωσή μας τον συνάδελφο Αντρέα Μπενάρδο, για να του πούμε «το τελευταίο αντίο…»
[…] «Γιατί να μην ξεχνάμε ποτέ πως δεν είμαστε αθάνατοι και αιώνιοι. Παιχνίδια των θεών είμαστε, όπως το είπε ο Πλάτωνας, εφήμεροι, όπως το όρισε ο Πίνδαρος ή όντα της στιγμής, όπως το διατύπωσε ο Καβάφης, και οι καλύτερες στιγμές μας είναι εκείνες, που έχουμε κοπιάσει για να δημιουργήσουμε έργα αγάπης και πολιτισμού, για την οικογένειά μας, τους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα τους νέους, αλλά και για τον τόπο που ζούμε» ( Γιάννης Σπετσιώτης)
27 Φεβρουαρίου 2011
.Σήμερα στην Ερμιόνη αρκετοί συμπολίτες μας παρά τη βαρυχειμωνιά συνοδεύσαμε στην τελευταία του κατοικία τον συμπολίτη μας και στην περίπτωσή μας τον συνάδελφο Αντρέα Μπενάρδο, για να του πούμε «το τελευταίο αντίο…»
[…] «Γιατί να μην ξεχνάμε ποτέ πως δεν είμαστε αθάνατοι και αιώνιοι. Παιχνίδια των θεών είμαστε, όπως το είπε ο Πλάτωνας, εφήμεροι, όπως το όρισε ο Πίνδαρος ή όντα της στιγμής, όπως το διατύπωσε ο Καβάφης, και οι καλύτερες στιγμές μας είναι εκείνες, που έχουμε κοπιάσει για να δημιουργήσουμε έργα αγάπης και πολιτισμού, για την οικογένειά μας, τους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα τους νέους, αλλά και για τον τόπο που ζούμε» ( Γιάννης Σπετσιώτης)
Ωστόσο μέσα στις πολλές θύμισες γλυκές,
πικρές που κατακλύζανε τη σκέψη μας κατά τη συνοδεία του αείμνηστου συμπολίτη
μας, δεν είναι μόνο οι ατελείωτες ιστορίες στη θάλασσα και στη ψαρωσύνη,
ταξιδεύοντας και ψαρεύοντας μαζί σε όλα τα Κυκλαδονήσια...
Δεν είναι ακόμα ότι έφυγε από κοντά μας αφού όλοι γνωρίζουμε (όπως
αναφερόμαστε πιο πάνω )πως ένα ταξίδι είναι η ζωή μας που κάποτε τελειώνει…
Είναι αυτό που πληγώνει το μέσα όλων εμάς που ταξιδεύαμε ψαρεύοντας στις
ελληνικές θάλασσες κάποιοι και έξω από εδώ, γιατί δεν έχουμε…
που να παραδώσουμε τη σκυτάλη της ιστορίας μας... τα καρδιοχτύπια
μας... για όλο αυτό τον άνισο αγώνα με το υγρό στοιχείο και τους
αστάθμητους παράγοντες του επαγγέλματός μας.
Όμως έτσι είναι η ζωή μας όπως τη φτιάξαμε... και έτσι την αφήνουμε!
Ας αφουγκρασθούν οι απόγονοί μας τους προβληματισμούς μας και είθε κάποτε να
διορθώσουν τα λάθη μας...
Πιστεύουμε πως τον ίδιο
προβληματισμό είχε και ο Αντρέας Μπενάρδος ως ακάματος και επιτυχημένος
εργάτης της θάλασσας, δημιουργός και ένας από τους πρωτοπόρους στον
αθλητισμό της πατρίδας μας.
Καλό και γαληνεμένο να είναι το τελευταίο του ταξίδι και ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρικής γης που τον σκεπάζει…
Αιωνία του η μνήμη.
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Καλό και γαληνεμένο να είναι το τελευταίο του ταξίδι και ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρικής γης που τον σκεπάζει…
Αιωνία του η μνήμη.
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΕΦΥΓΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΥΛΙΑΤΗΣ
Έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών και κηδεύτηκε στις 16 Μαίου 2011 στο Κρανίδι, ο συμπατριώτης μας Γιάννης Στυλιάτης λογιστής στο επάγγελμα, επιφανής πνευματικός άνθρωπος, ιδεολόγος και κοινωνικός αγωνιστής.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένα τέτοιο κατευόδιο στον Αργύρη έγραψε με λόγια αγάπης η φίλη του Τζένη Ντεστάκου που διαβάστηκε από συμπολίτη μας στην Εκκλησία.
16 Μαίου 2011
Το τελευταίο αντίο στον Γιάννη Στυλιάτη από τον
Δήμαρχο Δ. Καμιζή
.
ΕΦΥΓΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΥΛΙΑΤΗΣ
Έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών και κηδεύτηκε στις 16 Μαίου 2011 στο Κρανίδι, ο συμπατριώτης μας Γιάννης Στυλιάτης λογιστής στο επάγγελμα, επιφανής πνευματικός άνθρωπος, ιδεολόγος και κοινωνικός αγωνιστής.
Ο Γιάννης Στυλιάτης υπηρέτησε με πάθος ένα στόχο στη ζωή του, να μεταφέρει
στο Ελληνικό κοινό ολόκληρο σχεδόν το έργο του Μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Αντόν
Τσέχωφ. Υπήρξε άριστος γνώστης της ρωσικής γλώσσας, αλλά και μελετητής της
ρώσικης λογοτεχνίας.
Αισθάνθηκα το πατριωτικό καθήκον να τον αποχαιρετήσω κατά την εξόδια
ακολουθία που έγινε στον Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης Κρανιδίου με τα παρακάτω
λόγια :
«Αγαπητέ και σεβαστέ μας συμπατριώτη
Γιάννη Στυλιάτη, αν και φεύγεις πλήρης ημερών, η απώλεια ενός ανθρώπου του
δικού σου πνευματικού και ηθικού αναστήματος είναι βαριά και μεγάλη.
Ο αποχωρισμός και ο αποχαιρετισμός πολύ
δύσκολος. Η λύπη και το πένθος είναι ασφαλώς πρώτα για τις αγαπημένες σου κόρες
και για τα εγγόνια σου, αλλά και για όλους εμάς που σε γνωρίσαμε από κοντά, για
την ιδιαίτερη πατρίδα σου, το Κρανίδι, αλλά και για την Ελλάδα ολόκληρη, τους
πνευματικούς της ανθρώπους και όχι μόνο.
Το μεταφραστικό σου έργο που αφορά κυρίως
στη ρώσικη λογοτεχνία και τους κλασικούς της, υπήρξε πλούσιο και εξαιρετικά
σπουδαίο. Ιδιαίτερα η αγάπη σου και ο θαυμασμός σου για το λογοτεχνικό έργο του
μεγάλου κλασικού Ρώσου συγγραφέα Αντόν Τσέχωφ, το οποίο σχεδόν εξ’ ολοκλήρου
μετέφρασες από τα ρώσικα στα ελληνικά, υπήρξε και θα συνεχίσει να υπάρχει
μνημειώδες.
Αυτό το έργο συγκέντρωσε την αναγνώριση
ολόκληρης της ακαδημαϊκής και λογοτεχνικής κοινότητας της Ελλάδας. Μετέφρασες,
την ίδια τη ζωή του παθιασμένου αυτού νεαρού γιατρού και λογοτέχνη, που έφυγε
άλλωστε και νέος από τη ζωή, υπηρετώντας πάντοτε το καθήκον και την αποστολή
του με μοναδική συνέπεια. Ο Αντόν Τσέχωφ εισέδυσε με τη γραφίδα του στα άδυτα
της ανθρώπινης ψυχής την οποία ανατόμησε, όπως επίσης ανατόμησε και την
κοινωνία της εποχής του.
Αγαπητέ μας και σεβαστέ μας Γιάννη
Στυλιάτη, σπουδαίε και μεγάλε Κρανιδιώτη, εσύ δεν αρκέστηκες με την άριστη
γνώση της ελληνικής και συνάμα ρωσικής γλώσσας σε μια απλή μετάφραση. Εσύ
συμμετείχες στο έργο του Τσέχωφ, τον ερμήνευσες, τον απέδωσες, τον μετέπλασες
για όλους εμάς τους Έλληνες. Ευτύχησα να σε γνωρίσω τα τελευταία χρόνια και θα
μείνεις βαθιά χαραγμένος στη μνήμη μου για την ευγένειά σου, για την ποιότητά
σου, για το στοχαστικό σου βλέμμα, για την στωϊκότητα, την απλότητα και το
γαλήνιο ύφος σου και όλα αυτά χωρίς καμιά επιτήδευση.
Θυμάμαι την μεγάλη χαρά που εξεδήλωσες
όταν πριν από 4 χρόνια σε πληροφόρησα ότι η εργασία εκείνη των φοιτητών της
ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, για το λογοτεχνικό έργο του Αντόν
Τσέχωφ έγινε δεκτή και δημοσιεύτηκε από την ιατρική σχολή, με αναφορά και στο
όνομά σου.
Ήθελες να μαθαίνεις πάντοτε τα νέα από την
πατρίδα και συμμετείχες όσο οι φυσικές σου δυνάμεις το επέτρεπαν, σε όλες τις
πνευματικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου μας.
Θα σε θυμόμαστε πάντα. Υπήρξες άριστος,
άριστος οικογενειάρχης, στοργικός πατέρας και παππούς, ανήσυχο πνεύμα μέχρι το
τέλος σου. Υπήρξες μεγάλος Έλληνας.
Ας σε σκεπάσει με ειρήνη και γαλήνη η Κρανιδιώτικη γη όσο γαλήνια ήταν και
η μορφή σου.
Ας είναι η μνήμη σου αιώνια. »
Ας είναι η μνήμη σου αιώνια. »
19 Μαρτίου 2012
.
Σήμερα το απόγευμα πολλοί συμπολίτες μας
εξ αυτών συγγενείς και φίλοι προσήλθαν στο Ι.Ν. Ταξιαρχών στην Ερμιόνη και
κατόπιν οδηγήθηκαν στην «τελευταία μας κατοικία», για να πουν το τελευταίο
αντίο στον Αργύρη Καραλή.
Για εμάς ο εκλιπόντας ήταν συμμαθητής στο δημοτικό σχολείο, αλλά από πολύ μικροί είχαμε «βαπτιστεί» στην αρμύρα της πικροκυματούσας γαλάζιας θεάς. Παιδιά ακόμα, όταν οι ψαρόβαρκες των αλιέων και σπογγαλιέων τύπου «παπαδιά» όργωναν τις ελληνικές θάλασσες μέχρι την αφιλόξενη ακτή της βόρειας Αφρικής με κουπιά και πανιά για σπογγαλιεία, πολλοί από εμάς όπως και ο Αργύρης, μπαίναμε μέσα σ’ αυτές, ψάχνοντας να βρούμε την τύχη μας… και να βοηθήσουμε την οικογένειά μας!
Για εμάς ο εκλιπόντας ήταν συμμαθητής στο δημοτικό σχολείο, αλλά από πολύ μικροί είχαμε «βαπτιστεί» στην αρμύρα της πικροκυματούσας γαλάζιας θεάς. Παιδιά ακόμα, όταν οι ψαρόβαρκες των αλιέων και σπογγαλιέων τύπου «παπαδιά» όργωναν τις ελληνικές θάλασσες μέχρι την αφιλόξενη ακτή της βόρειας Αφρικής με κουπιά και πανιά για σπογγαλιεία, πολλοί από εμάς όπως και ο Αργύρης, μπαίναμε μέσα σ’ αυτές, ψάχνοντας να βρούμε την τύχη μας… και να βοηθήσουμε την οικογένειά μας!
Όμως, όλοι μας γρήγορα ή αργά κάνουμε το
τελευταίο μας ταξίδι και το κατευόδιο από τους συμπολίτες μας είναι το
τελευταίο!!
Ένα τέτοιο κατευόδιο στον Αργύρη έγραψε με λόγια αγάπης η φίλη του Τζένη Ντεστάκου που διαβάστηκε από συμπολίτη μας στην Εκκλησία.
Καλό να είναι το ταξίδι σου Αργύρη λέμε και εμείς και
ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
31 Μαρτίου 2012
.
Ένας – ένας το διαλάμε και αραιώνουμε... Πριν λίγες μέρες ο Αργύρης Καραλής. Σήμερα, ο Ανάργυρος Αγγελής έκανε το τελευταίο του ταξίδι πάνω στη γη της Ερμιόνης, για την τελευταία του κατοικία.
Ένας – ένας το διαλάμε και αραιώνουμε... Πριν λίγες μέρες ο Αργύρης Καραλής. Σήμερα, ο Ανάργυρος Αγγελής έκανε το τελευταίο του ταξίδι πάνω στη γη της Ερμιόνης, για την τελευταία του κατοικία.
Αρκετοί συμπολίτες βρέθηκαν στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Ερμιόνη για
τον τελευταίο ασπασμό και στη συνέχεια τον κατευόδωσαν στο δικό του χώρο (δύο
μέτρα γης) εκεί στο Δημοτικό Κοιμητήριο της πόλης μας. Τραγική φιγούρα αυτού
του φευγιού η υπέργηρος μητέρα του η κυρά Χρυσούλα ήταν εκεί, για να πιει το
πιο πικρό ποτήρι... για μια μητέρα!
Με τον Ανάργυρο είμασταν φίλοι από την νεανική μας ηλικία και έχω να
θυμηθώ πολλά ευχάριστα περιστατικά. Μα αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι αυτό
της ήπιας και ευγενικής του συμπεριφοράς και της τήρησης των καλών σχέσεων και
ισορροπιών μεταξύ των φίλων. Ακόμα θα θυμάμαι για πάντα τη φράση που μου είπε
(μόλις την άκουγα από το ακουστικό του τηλεφώνου) «σε περίμενα...» όταν του τηλεφώνησα για πρώτη φορά τις μέρες που
βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου, εκεί στο αντικαρκινικό τμήμα του νοσοκομείου
«ΜΕΤΑΞΑ».
Μας πίκρανε ο πρόωρος χαμός του, αλλά πρέπει όλοι μας να συνηθίσουμε στη
σκέψη, πως από αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί. Αρκεί να αφήσουμε καλές θύμισες
σ’ αυτούς που μένουν...
Με αυτό το αποχαιρετιστήριο σημείωμα να
του πούμε και εμείς, καλό ταξίδι και ελαφρύ να είναι το χώμα που τον
σκεπάζει...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένα κλικ αφιερωμένο στον κιθαρίστα Δημήτρη Κοντό
για την αιωνιότητα στις γειτονιές των Αγγέλων...
Το είχαμε καταλάβει από τη συναυλία στον Άγιο Γεράσιμο φέτος το καλοκαίρι πως κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία του, όταν δεν απέδωσε τόσο καλά το αγαπημένο του τραγούδι - «Όμορφη και παράξενη πατρίδα ωσάν αυτή που μούλαχε δεν είδα...» Το ίδιο συνέβη στο τέλος Αυγούστου στην τελευταία συναυλία του «Μουσικού Συλλόγου» και της ορχήστρας «Ερμιονίδα» στο Μύλο του Μπίστι στην Ερμιόνη. Αυτή την φεγγαρόλουστη βραδιά είχα μια ενστικτώδη εμμονή, να φωτογραφίζω τον συμπαθητικό κιθαρίστα περισσότερες φορές από τους άλλους καλλιτέχνες που συμμετείχαν σ' αυτή την εκδήλωση. Ίσως αυτή η εμμονή μου είχε κάποιο εσωτερικό κίνητρο, ίσως και να ήταν από σύμπτωση. Όπως και να έχει το περιστατικό, αυτό που είναι γεγονός είναι ότι ο Δημήτρης Κ. ένας από τους συμπολίτες μας της εθελοντικής προσφοράς στα πολιτιστικά δρώμενα της Ερμιονίδας, ταξιδεύει το τελευταίο του ταξίδι...
Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στα οικία του πρόσωπα
και ευχόμαστε, ελαφρύ να είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει...
και ευχόμαστε, ελαφρύ να είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
8 Δεκεμβρίου 2012
Αφιερώνουμε στη
μνήμη του ρεπορτάζ από το έντυπο δημοσιογραφικό μας αρχείο.
1)Από την εκδήλωση των
κατοίκων και των φορέων της Κοινότητας Δήμαινας Επιδαύρου για
τον εορτασμό της συμπλήρωσης των 50 χρόνων από τη δημιουργία (δόμηση) του
δημοτικού τους σχολείου. Ο εκλιπών δάσκαλός μας είχε λάβει τιμητική πρόσκληση
καθότι κατά τα έτη 1949 -1952 ήταν δάσκαλος στο χωριό και ήταν από τους
πρωτεργάτες και γραμματέας της επιτροπής για την ανέγερση του σχολικού κτηρίου
(1952) που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Έτσι, Σάββατο 31 Αυγούστου 2002 ξεκινήσαμε
από την Ερμιόνη με το δικό μου αυτοκίνητο, ο δάσκαλός μας με τη σύζυγό
του κα. Ανθούλα και εγώ, να ανταποκριθούμε σ' αυτή την τιμητική πρόσκληση, όπου
και δημοσίευσα στη συνέχεια στην εφημερίδα "ΑΡΓΟΛΙΔΑ" το πιο κάτω
ρεπορτάζ.
Για να το διαβάσετε κάντε δεξί κλικ πάνω
στο κάθε δημοσίευμα και στην κάρτα που θα βγει κλικ στον τίτλο
"άνοιγμα συνδέσμου σε νέο παράθυρο" κατόπιν κλικ με συν + να
ανοίξει σε όλο το εύρος της οθόνης
2)Από εκδήλωση βράβευσης των επιτυχόντων
μαθητών στα ΑΕΙ- ΤΕΙ Δήμου Ερμιόνης με το βραβείο του άλλου αείμνηστου δασκάλου
μας Μιχαήλ Παπαβασιλείου. Κεντρικός ομιλητής, ο συνεργάτης του
εκπαιδευτικός Δημήτριος Δορούκος
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σάββατο, 11 Μαΐου 2013
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σάββατο, 11 Μαΐου 2013
Το τελευταίο αντίο στην Καλλιρρόη Αγγέλου Καμιζή
Σήμερα το απόγευμα πολλοί
συμπολίτες από όλη την Ερμιονίδα προσήλθαν στον Ι.Ν. του Χριστού στο Κρανίδι,
να πουν το τελευταίο αντίο και να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό
στην Καλλιρρόη Αγγ. Καμιζή μητέρα του Δημάρχου Ερμιονίδας
Δ. Καμιζή.
Για την θανούσα επέλεξε ο Θεός ημέρα και εποχή:
Άνοιξης - γιατί γιορτάζει η φύση!
Ανάστασης - γιατί γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου μας!
Θερισμού - γιατί στο διάβα των 101 χρόνων του βίου της, ο Θεός της χάρισε την ευτυχία και τη χαρά, να θερίσει εκτός από τα στάχυα με το σιτάρι που θέριζε ως αγρότισσα στο μεγαλύτερο μέρος της ζωή της, «να δρέψει και με το φευγιό της, τους κόπους και τους μόχθους μιας ζωής», (τα στάχυα με τους καρπούς) εκτός των άλλων και αυτά της καλής ανατροφής των παιδιών της!!
Έτσι, πολύ εμπνευσμένος και συμβολικός ήταν και ο πρωτότυπος στολισμός του φέρετρού της με στάχυα και τους καρπούς των...
Άνοιξης - γιατί γιορτάζει η φύση!
Ανάστασης - γιατί γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου μας!
Θερισμού - γιατί στο διάβα των 101 χρόνων του βίου της, ο Θεός της χάρισε την ευτυχία και τη χαρά, να θερίσει εκτός από τα στάχυα με το σιτάρι που θέριζε ως αγρότισσα στο μεγαλύτερο μέρος της ζωή της, «να δρέψει και με το φευγιό της, τους κόπους και τους μόχθους μιας ζωής», (τα στάχυα με τους καρπούς) εκτός των άλλων και αυτά της καλής ανατροφής των παιδιών της!!
Έτσι, πολύ εμπνευσμένος και συμβολικός ήταν και ο πρωτότυπος στολισμός του φέρετρού της με στάχυα και τους καρπούς των...
Μικρό επικήδειο λόγο για το κατευόδιο
εκφώνησε με τρυφερά και γλυκά λόγια, ο γιος της θανούσης
Δημήτριος Κ.. εκτός των άλλων και με θύμισες από τη ζωή της....
Αρκετοί συμπολίτες συνόδευσαν τη
θανούσα και στην τελευταία της κατοικία στο Δημοτικό
Κοιμητήριο Κρανιδίου.
Εκεί, ο κ. δήμαρχος θα μας πει, πως εδώ σε δύο τάφους με όλα τα προηγούμενα μέλη της οικογένειας μας, είναι θαμμένη και η ιστορία μας, χωρίς να παράλειψη και αυτή τη φορά να αναφερθεί με σεβασμό και αγάπη στη δεύτερη μητέρα του (όπως την αισθανόταν γιατί και αυτή τον αγαπούσε και τον φρόντιζε σαν παιδί της) την Ρωσίδα Γρηγόρευνα, που είναι θαμμένη εκεί, όταν η τύχη της την είχε φέρει τους παλιούς χρόνους στην Ερμιονίδα και είχε γίνει μέλος της οικογένειάς τους....
Εκεί, ο κ. δήμαρχος θα μας πει, πως εδώ σε δύο τάφους με όλα τα προηγούμενα μέλη της οικογένειας μας, είναι θαμμένη και η ιστορία μας, χωρίς να παράλειψη και αυτή τη φορά να αναφερθεί με σεβασμό και αγάπη στη δεύτερη μητέρα του (όπως την αισθανόταν γιατί και αυτή τον αγαπούσε και τον φρόντιζε σαν παιδί της) την Ρωσίδα Γρηγόρευνα, που είναι θαμμένη εκεί, όταν η τύχη της την είχε φέρει τους παλιούς χρόνους στην Ερμιονίδα και είχε γίνει μέλος της οικογένειάς τους....
Εμείς ευχόμαστε καλό και ειρηνικό
να είναι το τελευταίο της ταξίδι
και ελαφρύ το χώμα που
τη σκεπάζει ...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
15 Οκτωβρίου 2013
Σήμερα το μεσημέρι όπως είχαμε αναφερθεί
σύμφωνα με το άγγελμα της οικογενείας του σεβαστού εκλιπόντος συμπατριώτη
Αποστόλου Θ. Γκάτσο, εψάλλει η εξόδιος ακολουθία στον Ι.Ν. Αγίων Θεοδώρων του
Α΄Νεκροταφείου Αθηνών και στη συνέχεια η σορός του μεταφέρθηκε συνοδεία της
οικογένειάς του, συγγενών, φίλων και συμπατριωτών στη μονή των Αγίων Αναργύρων
στη γενέτειρά του την Ερμιόνη, όπου εψάλλει η επιμνημόσυνος δέησης (τρισάγιος)
από τους ιερείς της τοπικής εκκλησίας.
Την ιεροτελεστία παρακολούθησαν εκτός της συνοδείας από την περιοχή της πρωτευούσης και αρκετοί συμπολίτες από την Ερμιόνη και την Ερμιονίδα, που παραβρέθηκαν εκεί για να πουν το τελευταίο αντίο στη σεβαστή προσωπικότητα του τόπου μας που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω του σε εμάς ως παράδειγμα αξιοπρεπούς και ευγενικής συμπεριφοράς τη σεμνότητα, την πραότητα και τη σοφία, που απέκτησε στο πέρασμα των 100 χρόνων του.
Την ιεροτελεστία παρακολούθησαν εκτός της συνοδείας από την περιοχή της πρωτευούσης και αρκετοί συμπολίτες από την Ερμιόνη και την Ερμιονίδα, που παραβρέθηκαν εκεί για να πουν το τελευταίο αντίο στη σεβαστή προσωπικότητα του τόπου μας που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω του σε εμάς ως παράδειγμα αξιοπρεπούς και ευγενικής συμπεριφοράς τη σεμνότητα, την πραότητα και τη σοφία, που απέκτησε στο πέρασμα των 100 χρόνων του.
Μετά το πέρας της
επιμνημόσυνου δεήσεως εκφωνήθηκαν επικήδειες ομιλίες από τον πρόεδρο του
«Ερμιονικού Συνδέσμου» Γιάννη Σπετσιώτη
(αποσπάσματα από την ομιλία του που εκφώνησε κατά
την εξόδιο ακολουθία στον Ι.Ν. του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών), από τον Δήμαρχο
Ερμιονίδας Δημήτρη Καμιζή, την κα Αναστασία Γκιαγκιόζη ως εκπρόσωπος του Δ.Σ.
Νομικού Προσώπου του Δήμου Ερμιονίδας στο οποίο ανήκει η Δημοτική
Βιβλιοθήκη Ερμιόνης (Δ.Β.Ε.) «Απόστολος Θ. Γκάτσος» και τον κ. Γιάννη Δημαράκη
μέλος του Δ.Σ. του Ι.Λ.Μ.Ε. ο οποίος διάβασε σχετικό Ψήφισμα του συλλόγου
του μουσείου
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αποσπάσματα
από τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο πρόεδρος του «Ερμιονικού Συνδέσμου»,
Γιάννης Σπετσιώτης, κατά την εξόδιο ακολουθία του αείμνηστου Απόστολου Γκάτσου
στον Ι.Ν. των Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών.
[…]Η φωνή της
καμπάνας θλιμμένη, το άγγελμα του πόνου αντηχεί! Ο άνθρωπος - σύμβολο και
ορόσημο της Ερμιόνης «μετέστη εξ ημών», σύμφωνα με τις βουλές του Θεού. Έφυγε
για τον ουρανό απαλλαγμένος από το βάρος των χρόνων, πλήρης ημερών. Τώρα
ανάλαφρος, μυριοπτέρυγος ταξιδεύει μ’ ένα στεφάνι φως στα ασημένια του μαλλιά
για την αιωνιότητα. Μα τέτοιοι άνθρωποι όποτε και να φύγουν πάντα είναι νωρίς…
«Φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος.
Φυσάει, φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος.
Ο θάνατος, ο πόντος ο γλαυκός κι’ ατέλευτος.
Ο θάνατος, ο ήλιος χωρίς βασιλέματα».
[…]Τούτη την
ώρα, μια μικρή προσευχή ανεβαίνει στα χείλη όλων μας: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστούμε
που μοιράστηκες αυτή την ύπαρξη μαζί μας!»… Οι στίχοι του ποιητή στη σκέψη μας,
βάλσαμο της ψυχής μας:
«Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο
και η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι’ είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;»
[…]Δρόμο καλό
να ’χεις, «δάσκαλε σοφέ», μακάριο κι ευλογημένο! Στην ανάπαυσή σου κοίταζε την
Ερμιόνη και το Σύνδεσμό μας. Κοίταζε και τη νεολαία μας που τόσο αγάπησες και
ζήτα παρακλητικά από την Παναγιά να «σκεπάζει» τα παιδιά της, όπου κι αν
βρίσκονται, στην Ερμιόνη κι αλλού…. Είμαστε όλοι βέβαιοι πως ο Θεός του ουρανού
θα υποδεχθεί τη μακάρια ψυχή σου λέγοντας:
«Οίδα σου Απόστολε τα έργα και την αγάπην και την πίστιν και την διακονίαν και την υπομονήν σου και τα έργα σου τα έσχατα πλείονα των πρώτων»
«Οίδα σου Απόστολε τα έργα και την αγάπην και την πίστιν και την διακονίαν και την υπομονήν σου και τα έργα σου τα έσχατα πλείονα των πρώτων»
«Είσελθε εις
την χαράν του Κυρίου σου!».
Γένοιτο!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η επικήδειος ομιλία του
Δημάρχου Ερμιονίδας Δημήτρη Καμιζή
Αγαπητέ και σεβαστέ μας συμπατριώτη,
μεγάλε δάσκαλε και ευεργέτη του τόπου μας, αν και φεύγεις πλήρης ημερών το
άγγελμα του θανάτου σου μας αιφνιδίασε και γέμισες θλίψη τις καρδιές μας, γιατί
υπήρξες ανάμεσά μας τόσο σπουδαίος, τόσο μεγάλος, που ποτέ δεν περνούσε από το
μυαλό μας ότι θα έφτανε κάποια στιγμή, που ακόμα και εσύ, θα έπρεπε να
εγκατάλειψης αυτό τον κόσμο.
Το διαπεραστικό σου βλέμμα, η πνευματικότητά σου, η
σοφία σου και η καλοσύνη σου συνέθεταν ένα φωτοστέφανο αιωνιότητας όταν ακόμα
βρισκόσουν στη ζωή.
Ασφαλώς αρμοδιότεροι από εμένα κατά την εξόδιο
ακολουθία σου στην Αθήνα σε αποχαιρέτησαν με λόγους αντάξιους του βίου σου, του
πνευματικού σου αναστήματος και της προσφοράς σου στον τόπο και την κοινωνία.
Εγώ, αγαπητέ μας δάσκαλε, ευτύχησα να σε γνωρίσω μόλις
τους ύστερους χρόνους και στο πρόσωπό σου θαύμασα το ανθρώπινο μεγαλείο
σου, το στοχαστικό σου βλέμμα, το λιτό και σοφό λόγο σου, το στοχαστικό σου
βλέμμα, το λιτό και σοφό λόγο σου την απέραντη αγάπη για την Ερμιόνη και την
Ερμιονίδα.
Με αξίωσες της φιλίας σου και πάντοτε όταν
συναντιόμαστε, με ρωτούσες για την πορεία των πραγμάτων του τόπου μας και με
συμβούλευες.
Ως Δήμαρχος του Δήμου Ερμιονίδας, εκ μέρους του
Δημοτικού Συμβουλίου και των δημοτών του Δήμου μας, σε ευχαριστώ για τις
μεγάλες ευεργεσίες σου στον τόπο μας και σε αποχαιρετώ σε αυτό το ταξίδι για
την χώρα των Αγίων.
Θα μας λείψεις πολύ, αλλά η μορφή σου πάντα θα παραμένει ζωντανή στη σκέψη μας και η μνήμη σου αιώνια.
Θα μας λείψεις πολύ, αλλά η μορφή σου πάντα θα παραμένει ζωντανή στη σκέψη μας και η μνήμη σου αιώνια.
Στη συνέχεια σε μια πομπή στην θέα της οποίας ήρθε να προστεθεί και ο
επιβλητικός χώρος της ιστορικής μονής δίνοντας μια άλλη διάσταση στην όλη
εικόνα, η σορός του μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο
(πλησίον του μοναστηριού) στο παρεκκλήσι του Αγίου Βλάσση, όπου
και ενταφιάστηκε και θα είναι η τελευταία του κατοικία, σύμφωνα με
τη γνωστή ρήση της θρησκευτικής μας παράδοσης.
Φώτο - Ρεπορτάζ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18 Δεκεμβρίου 2013
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το απόγευμα ώρα 6.00. και η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεστεί στον Ι. Ν. Ταξιαρχών.
Για τον Κώστα, δεν περιμέναμε να πούμε και να γράψουμε καλά λόγια όπως συνηθίζουμε για αυτούς που φεύγουν από τη ζωή μας, όπως και κατά τη γνωστή ρήση «ο νεκρός δεδικαίωται». Πολλές είναι οι αναφορές μας όλα αυτά τα χρόνια, στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Παραθέτουμε μια απ’ όλες αυτές.
Άλλωστε, ο Κώστας Γκ. ήταν αγαπητός απ' όλους τους συμπατριώτες εκτός των άλλων και για το ιδιαίτερο χιούμορ του.
Τα έργα του, (εκτός από κάποια της ζωγραφικής), απαράμιλλης σύλληψης και έμπνευσης του θέματος, παραστάσεις με ψηφιδωτά με την αρχαία τέχνη και υλικό την ψηφίδα. Κάποια από αυτά σας δίνουμε με Φώτο. Πάνω, έργο του, με όλες τις μορφές του Θεάτρου Σκιών που βρίσκεται σε συλλογή συλλέκτη στην Ερμιόνη και κάτω στο ρεπορτάζ μας στην εφημερίδα "ΑΡΓΟΛΙΔΑ" εκτός των άλλων, έργο με ψηφιδωτά, οι αγαπημένοι του βάρδοι του λαϊκού μας τραγουδιού - Μάρκος Βαμβακάρης και Βασίλης Τσιτσάνης.
Από την Βιβή Σκούρτη
19 Αυγούστου 2014
Την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου
2014, έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, ο αγαπητός σε όλους μας κ. Κώστας Ηλιού,
σύζυγος της εξίσου αγαπητής κ. Μαράικε Ηλιού Ντε Κόνινγκ, μεγάλης χορηγού του
Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
8 Φεβρουαρίου 2015
Η δασκάλα της –
νηπιαγωγός Βιβή Σκούρτη με λόγια λιτά και με πόνο ψυχής, - μέσα από το
ιστολόγιό μας - απευθύνει το τελευταίο αντίο στην πονεμένη - από την
ειμαρμένη - πορεία της υγείας της…
16 Μαρτίου 2015
Μέρα Μαρτιού μας μίσεψε ο συνάδερφος από την οικογένεια των «αλμυρογέννητων»… και «αφρογέννητων»... του υγρού στοιχείου, Χαράλαμπος Παυλίδης.
17 Αυγούστου 2015
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
10 Ιουλίου 2017
Ο εκλιπών, Αρκάς στην καταγωγή, από πολύ νέος εγκαταστάθηκε στην τοπική μας κοινωνία ακολουθώντας πολλούς άλλους Αρκάδες που από παλιότερα χρόνια έχουν έρθει εδώ επιζητώντας μια καλύτερη ζωή.
8 Αυγούστου 2017
18 Δεκεμβρίου 2013
Ο Δημήτρης έφυγε αναπάντεχα από κοντά μας, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό
ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους!!!
Η οικογένεια Μάγκου,
μετοίκισε στα μαύρα χρόνια της κατοχής στο σπίτι τους στην Ερμιόνη,
αφού το σπίτι τους
στον Πειραιά το κατάσχεσαν οι Γερμανοί.
Το 1941 το αυτοκίνητο και δίπλα η Μαριάννα Ξενάκη
|
Ο Δημητράκης όπως τον αποκαλούσαμε
εμείς οι φίλοι του, εγώ ο Μάκης και ο Χρήστος - έφερε μαζί του και το μονοθέσιο
αυτοκίνητο του, που κινείτο με πετάλια και που με ευχαρίστηση μας επέτρεπε να
χρησιμοποιούμε.
Kάθε Κυριακή ή εορτές η κυρά Κική η
μητέρα του μας πρόσφερε σουμάδα, άγνωστη σε εμάς.
Το σχολικό έτος 1941/1942 πηγαίναμε και
οι τέσσερεις φίλοι στην ίδια τάξη, στο δημοτικό σχολείο Ερμιόνης.
Oι οικογένεια Μάγκου επανήλθε
στην Αθήνα το 1943
Τον Απρίλιο του 1956 συναντηθήκαμε στο
ναυτικό στρατόπεδο του Μπαλάσκα, ως δόκιμοι αξιωματικοί, εγώ για σημαιοφόρος
μάχιμος και ο Δημήτρης για σημαιοφόρος οικονομικών και καθ΄ όλη την
εκπαίδευση, μοιραζόμαστε το διώροφο μεταλλικό κρεβάτι, στο Β΄ Θάλαμο.
Χάρη των ενεργειών του Δημήτρη, τμήμα
των ναυτοπροσκόπων επισκέπτεται την Ερμιόνη και στρατοπεδεύουν όλο το
καλοκαίρι, στο δάσος του Μπιστιού, το οποίο
και προστατεύουν από πυρκαγιά.
Ο Δημήτρης, επίσης υλοποίησε το όραμα
της μητέρας του και έκτισε στο βουνό του Kρόθι τον περικαλλή Ι. Ναό του Αγίου Γερασίμου, τον οποίον αφιέρωσε στον
ιερό Ναό της Παναγίας. Για αυτό το εκκλησιαστικό συμβούλιο του
ναού, σε ψήφισμα που εξέδωσε, όρισε ή φωτογραφία του να αναρτηθεί στο
γραφείο του ναού.Με τον Δημήτρη συναντιόμαστε κάθε καλοκαίρι στην Ερμιόνη,
που παραθερίζαμε, στο άκουσμα δε του θανάτου του, εγώ και ο Μάκης, τον
συνοδεύσαμε μετά συγγενών και φίλων στην τελευταία κατοικία.
Αντίο Φίλε.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
25 Μαΐου 2014
29 Μαρτίου 2014
Παρουσία πλειάδος Αρχιερέων, κληρικών
και πλήθους λαού ετελέσθη την Τετάρτη 26η Μαρτίου ἐ.ἔ εις τον Ιερόν
Ναόν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κυψέλης Αιγίνης η εξόδιος ακολουθία
της μακαριστής Ξανθούλας, μητρός των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών
Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. ΕΦΡΑΙΜ και Κορέας
κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ.
Η αοίδιμος γερόντισσα υπήρξε
υπερπολύτεκνος μητέρα, και ευλαβής χριστιανή, αξιωθείσα από τον Θεό να έχει δύο
από τα 14 παιδιά της Αρχιερείς της Εκκλησίας μας.
Επικήδειον λόγον εκφώνησε μετά πολλής
συγκινήσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Παροναξίας κ.ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ενώ
ανεγνώσθησαν συλλυπητήρια μηνύματα εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχου και
άλλων φορέων.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από
την ημέρα που μάθαμε το κακό μαντάτο για το πρόβλημα με την υγεία του, έφυγε
χθες από τη ζωή μας ο φίλος και με το έμφυτο ταλέντο, καλλιτέχνης μας
Κώστας Γκάτσος, κτυπημένος από την επάρατο νόσο!!
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το απόγευμα ώρα 6.00. και η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεστεί στον Ι. Ν. Ταξιαρχών.
Για τον Κώστα, δεν περιμέναμε να πούμε και να γράψουμε καλά λόγια όπως συνηθίζουμε για αυτούς που φεύγουν από τη ζωή μας, όπως και κατά τη γνωστή ρήση «ο νεκρός δεδικαίωται». Πολλές είναι οι αναφορές μας όλα αυτά τα χρόνια, στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Παραθέτουμε μια απ’ όλες αυτές.
Άλλωστε, ο Κώστας Γκ. ήταν αγαπητός απ' όλους τους συμπατριώτες εκτός των άλλων και για το ιδιαίτερο χιούμορ του.
Τα έργα του, (εκτός από κάποια της ζωγραφικής), απαράμιλλης σύλληψης και έμπνευσης του θέματος, παραστάσεις με ψηφιδωτά με την αρχαία τέχνη και υλικό την ψηφίδα. Κάποια από αυτά σας δίνουμε με Φώτο. Πάνω, έργο του, με όλες τις μορφές του Θεάτρου Σκιών που βρίσκεται σε συλλογή συλλέκτη στην Ερμιόνη και κάτω στο ρεπορτάζ μας στην εφημερίδα "ΑΡΓΟΛΙΔΑ" εκτός των άλλων, έργο με ψηφιδωτά, οι αγαπημένοι του βάρδοι του λαϊκού μας τραγουδιού - Μάρκος Βαμβακάρης και Βασίλης Τσιτσάνης.
Ο γράφων, συντετριμμένος από θύμισες
των νεανικών χρόνων άλλα και μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι που κάναμε παρέα στις
μπανιέρες του «Μπίστι», εύχεται με πόνο ψυχής, καλό να είναι το
τελευταίο του ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
26 Ιουνίου 2014Από την Βιβή Σκούρτη
«Ους οι Θεοί φιλούσι
αποθνήσκουν νέοι;»
Ένα ακόμα νιό αστέρι της
πατρίδας μας ταξιδεύει σήμερα για τη γειτονιά των αγγέλλων.
Δεν υπάρχει πιο οδυνηρή
εμπειρία από το χαμό νέου και χρήσιμου
στην οικογένεια και στην κοινωνία ανθρώπου.
στην οικογένεια και στην κοινωνία ανθρώπου.
Η ζωή μας όμως μοιάζει
με παιχνίδι και για τον Δημήτρη το παιχνίδι τελείωσε επίπονα και πολύ
νωρίς.
Ας έχουν παρηγοριά οι δικοί του άνθρωποι.
Φώτο από το αρχείο της Βιβής Σκούρτη
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13 Ιουλίου 2014
«Το τελευταίο αντίο στον Γιώργο Παπαθανασίου» - εκ των υστέρων…
Στην αναφορά της Βιβής Σκούρτη με τίτλο «Ερμής Ερμιόνης» σημαίνει ιστορία τιμημένη… που αναρτήσαμε στο blog 14 Ιουνίου 2014 σε φωτογραφία με μια παλιά ομάδα του Ερμή, στη λεζάντα αναφερόμαστε στα ονόματα όλων των εικονιζόμενων παικτών και διοικητικών παραγόντων, οι οποίοι έχουν φύγει από τη ζωή. Ξεχωρίζαμε μόνο δύο εν ζωή τον Γιώργο Παπαθανασίου και τον Κούλη (Κοκαλιάρη) Σπετσιώτη.
Τον Γιώργο Π. που ήταν φίλος μου από τα παλιά… είχα πολύ καιρό να τον δω να κυκλοφορεί στην πιάτσα των δύο παραλιών και όλο ήθελα να μάθω από τα συγγενικά του πρόσωπα τους λόγους αυτής της απουσίας του, αλλά συνεχώς δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Σήμερα το σούρουπο συνάντησα έξω από το νεκροταφείο τη σύζυγό του Μαρία και πληροφορήθηκα πως έφυγε από κοντά μας στις 30 Ιουνίου. Ντράπηκα που δεν το είχα πληροφορηθεί στην ώρα του για να παραβρισκόμουν στην κηδεία του, να του έδινα τον τελευταίο ασπασμό και να του έλεγα το τελευταίο αντίο. Βλέπετε, η κοινωνία που φτιάξαμε… στην περίπτωσή μας αυτή της Ερμιόνης, που είναι πολύ μικρή, γίνεται σε πολλές περιπτώσεις πολύ μεγάλη... τεράστια... με όλα τα χαρακτηριστικά αυτών των μεγαλουπόλεων και με κύριο στοιχείο αυτό της αποξένωσης.!! Γι’ αυτό το λόγο θεώρησα χρέος μου, να κάνω αυτή την αναφορά για τον παλιό μου φίλο, που μας συνέδεαν τόσες θύμισες από τις παρέες μας στην Αθήνα που κατοικούσε ως νέος αλλά και στην Ερμιόνη.
Εύχομαι Γιώργο να είναι καλό το τελευταίο σου ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
|
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ
ΑΚΡΙΒΟ ΜΑΣ
Της Βιβής Σκούρτη
Ακριβέ μας θείε Τζώρτζη, φεύγεις από κοντά
μας σήμερα, ακολουθώντας την ανθρώπινη μοίρα.
Υπήρξες ένας άνθρωπος φιλότιμος,
καλόκαρδος, με διάχυτη την καλοσύνη, την ηρεμία, την καρτερικότητα, την
απλότητα, την ανεκτικότητα. Προικισμένος με αξιοζήλευτα χαρίσματα εκείνα της
εργατικότητας, της αξιοπρέπειας, της ευγενούς ψυχής. Διακρινόσουν για
αυτές τις ανθρώπινες αρετές σου.
Από μικρό παιδάκι εσύ θειε μου, βίωσες την
πανάρχαια σχέση με τη θάλασσα σε όλο της το μεγαλείο.
Παρέα πάντα με τα δυο μεγαλύτερα
αδέλφια σου, αρμενιστές κι οι τρεις σας στη ζωή και στην εργασία,
αχώριστοι σαν ένας άνθρωπος, τεχνίτες σπουδαίοι της σφουγγαροσύνης και
της ψαροσύνης, συλλέγατε τους κόπους σας και οι σταγόνες του ιδρώτα σας
γίνονταν ένα με το θαλασσινό νερό.
Ακαταμάχητοι και ακούραστοι αθλητές της
θάλασσας. Τα ταξίδια σας αμέτρητα με μπουνάτσες, αλλά κυρίως με φουρτούνες,
σουρβεταρίσματα και ξαφνικές σπιλιάδες.
Υπήρξατε άγγελοι επί γης, αφοσιωμένοι στο
καθήκον σας, στην οικογένειά σας, στην εργασία σας. Άνθρωποι, ελπίδα ζωής!
Θείε μας, ευτύχησες να κάνεις μια
χαρούμενη φαμίλια. Έπλεξες, καθώς γνώριζες την τέχνη του αρματώματος, τη
ζωή των παιδιών σου και των εγγονιών σου με χρώματα.
Τα τύλιξε με την έγνοια και την αγάπη σου
και σού την ανταπέδωσαν.
Τα νανούρισες με τον αγέρα της θάλασσας,
τα πότισε ροδόσταμο με τη γλυκιά σου κουβέντα.
Από τα μάτια σου, στο διάβα της ζωής,
κύλησαν άπειρες φορές χοντρά δάκρυα. Βίωσες την απώλεια προσφιλών
προσώπων ∙ παιδιού, συζύγου, γονιών, αδελφών, φίλων.
Έζησες στιγμές ζωής ευτυχισμένες,
κακουχίες αμέτρητες και θαλασσινές γλυκόπικρες εμπειρίες πολλές. Αλλά ακόμα και
σε εκείνες τις όχι ευτυχισμένες, ήσουν πάντα ο ίδιος υπομονετικός, γαλήνιος,
αθόρυβος.
Ήσουν άνθρωπος με καρδιά!
Είσαστε άνθρωποι με πλούτη
καρδιάς, εσύ και τα άλλα τέσσερα αδέλφια σου, που με τις πράξεις σας διδάσκετε
σε μάς τι θα πει ευψυχία, ανθρωπιά, εργατικότητα, αγάπη, αλληλεγγύη.
Θα σ΄ έχουμε μέσα μας και μέσα από τις
ξεφτισμένες και θαμπές ασπρόμαυρες οικογενειακές φωτογραφίες που με φροντίδα
και πάθος συλλέγω.
Ο Θεός ας αναπαύσει την
ψυχούλα σου, ας ξεκουράσει το πονεμένο σώμα σου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
16 Οκτωβρίου 2014
e-mail στο blog...
Την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου
2014, έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, ο αγαπητός σε όλους μας κ. Κώστας Ηλιού,
σύζυγος της εξίσου αγαπητής κ. Μαράικε Ηλιού Ντε Κόνινγκ, μεγάλης χορηγού του
Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας.
Ο Θεατρικός Όμιλος, εκφράζοντας τη
μεγάλη του λύπη, αποχαιρέτησε το μεγάλο εκλιπόντα στην εξόδιο ακολουθία του,
που έγινε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πορτοχελίου, το Σάββατο 18 Οκτωβρίου
2014, με τον παρακάτω επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Πρόεδρος του Θ.Ο.Ε.,
κ. Δημήτρης Σίδερης, τον οποίο παρακαλούμε να δημοσιεύσετε.
Ευχαριστω θερμά.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τα κρίνα του φθινόπωρου τα πιο μεθυστικά
προτού να μαραζώσουν και να σβήσουν
τους τελευταίους ανασασμούς ήρθαν γλυκά γλυκά
στα πόδια σου να τους σκορπίσουν.
Με αυτό το λιτό μπουκέτο
με κρίνα, από την ποίηση του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, σε αποχαιρετούμε σήμερα αγαπημένε μας κ. Κώστα.
Σε αποχαιρετούμε στο μικρό
και απάνεμο λιμάνι του Πορτοχελιού, που επέλεξες να
αράξεις για πάντα το σκάφος της πολυκύμαντης ζωής σου.
Σε εποχές που όλα
αμφισβητούνται και επιζητούνται, πολλές φορές άναρχα, οι αλλαγές στις βασικές
κατευθύνσεις της ζωής και της κοινωνίας, η αναζήτηση των άριστων προτύπων
μοιραία μας φέρνει μπροστά σε ανθρώπους σαν τον Κώστα Ηλιού.
Η αγωνιστικότητα υπήρξε η
κύρια συνδετική ύλη της μακράς ζωής του: ο κ. Κώστας υπήρξε πάνω απ’ όλα
μαχητής της ζωής -ακέραιος και ασυμβίβαστος σε θέματα εντιμότητας, ηθικής,
συνεργασίας και στρατηγικού σχεδιασμού.
Η αγωνιστικότητα είναι το
κόκκινο νήμα που διαπερνά ολόκληρη την ιστορική πορεία της ζωής του :
Αντιπροσωπευτικό στοιχείο
της Ελληνικότητας, ως άλλος Οδυσσέας, ξεκινά τη ζωή του από την
πατρογονική του εστία, την εύανδρο Σμύρνη, για να κατακτήσει τον κόσμο.
Ελλάδα, Ευρώπη
και ο υπόλοιπος κόσμος, τόποι μαγικοί και μυθικοί,
γίνονται τα εφαλτήρια της πολυσήμαντης δραστηριότητάς του, που τον αναδεικνύουν
σε Μέγα.
Γενιές εμπνεύστηκαν και
θα εμπνέονται από το πρότυπο του κ Κώστα.
Πρότυπο ευπατρίδη και
κοσμοπολίτη, που τον αποχαιρετούμε σήμερα με μεγάλη συγκίνηση - σε μια στιγμή
που τη φωνή του όλοι την χρειαζόμαστε τόσο πολύ.
Έζησε τη ζωή με τους
δικούς του όρους.
Υπήρξε άνθρωπος
διορατικός και δημιουργικός, που ένιωσε πως πρέπει να λειτουργήσει ως
θεματοφύλακας μιας μεγάλης παράδοσης και που αντιλήφθηκε πως υπάρχουν
τέσσερα πεδία που προσδίδουν σε ένα μικρό ευρωπαϊκό κράτος, όπως η Ελλάδα,
οικουμενικές διαστάσεις, και ασχολήθηκε και με τα τέσσερα: η οικονομία, η
εμπορική ναυτιλία, η Ορθοδοξία και ο πολιτισμός.
Ήταν ο Έλληνας πατριώτης
με τη χαρισματική προσωπικότητα.
Αυτό που τον χαρακτήριζε
ήταν η δημιουργικότητα, ένα μυαλό ανοικτό σε ιδέες, με λογισμό αλλά και με
όνειρο, με ευαισθησία, αίσθηση χιούμορ, φιλοσοφημένη σκέψη, ανθρωπιά,
μαχητικότητα και αίσθηση ορίων.
Εμείς δεν ευτυχήσαμε να τον
γνωρίσουμε στην ακμή και στη δημιουργικότητά του. Τον γνωρίσαμε
στην τελευταία του φάση,
Όμως και σ’ αυτή τη φάση της ζωής του μας
έδωσε ένα μεγάλο μάθημα : Και το μάθημα δεν ήταν άλλο, από το γεγονός της
αποδοχής της ηλικίας.
Με το ίδιο νεανικό
σφρίγος αντιμετώπισε και την άλλη μεγάλη πρόκληση της ζωής του, το γήρας.
Με αξιοπρέπεια, μα πάνω απ’ όλα με σοφία
και εγκαρτέρηση .
Κράτησες μια
οικογένεια δεμένη.
Μαζί με την αγαπημένη σου
σύζυγο, την κ. Μαράικε, και με τα παιδιά σας τον Οδυσσέα
και τη Μαρούσκα, τον Κίμωνα τη Δημητρία και τη Μαριλένα, την Αλεξάνδρα
και το Γιώργο, που με βουβό πόνο σήμερα σε αποχαιρετούν, βοήθησες κόσμο
και κοσμάκι, πολλοί από τους οποίους δεν έμαθαν ποτέ ποιοι ήταν ο κρυφός τους
ευεργέτης.
Η κουζίνα σου προσέφερε
απλόχερα σε όλους ένα πιάτο φαγητό, από τον Αριστοτέλη Ωνάση, μέχρι τον απλό
οδηγό.
Αντιμετώπιζες όλους τους
ανθρώπους με την ίδια καλοσύνη και αξιοπρέπεια.
Αυτή την καλοσύνη και την
αρχοντιά, βιώσαμε στον απόλυτο βαθμό, από τους δυό σας, τα μέλη του Θεατρικού
Ομίλου Ερμιονίδας.
Το ενδιαφέρον, οι
γνώσεις, οι προτάσεις, μα πάνω απ’ όλα η απεριόριστη αγάπη τόσο για τα
πρόσωπα, όσο και για την εκπλήρωση του ονείρου μας, θα μας μείνουν
αλησμόνητα.
Όπως αλησμόνητο θα μας
μείνει το ενδιαφέρον και η αγωνία σου για το χώρο μας, το θέατρο στο
Αρτίκι, την περίοδο των εγκαινίων, που αξημέρωτα πήγαινες με τον Αντώνη,
για να ρυθμίσεις και τις τελευταίες λεπτομέρειες.
κ. Κώστα, όλα τα μέλη του
Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας, αλλά και όλη η τοπική κοινωνία σου οφείλουμε
ευγνωμοσύνη.
Προσωπικά νιώθω απόλυτα
τυχερός, που σε γνώρισα για μικρό διάστημα, έστω και σ’ αυτή τη φάση της ζωής
σου, γιατί τέτοιες συναναστροφές σε προάγουν, σε πλουτίζουν και σε οδηγούν.
Κρατώ μέσα μου ως
πολύτιμη παρακαταθήκη τα τελευταία λόγια που μου είπες : Δημήτρη είσαι
καλλιτέχνης : έχεις πολλά να δώσεις.
Κλείνοντας, τόσο
προσωπικά, όσο και εκ μέρους όλων των μελών του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας,
αλλά και της τοπικής κοινωνίας, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην
αγαπημένη σου σύζυγο κ. Μαράικε, στη Μάρω όπως την αποκαλούσες, στα παιδιά σας
και στους οικείους σας και εύχομαι να ξεπεράσουν τη μεγάλη απώλειά σου και να
σε θυμούνται.
Ο
Θεατρικός Όμιλος Ερμιονίδας,
Με την
είδηση του θανάτου σου, αποφάσισε ομόφωνα :
1. Να παραστεί το Δ.Σ. και τα μέλη του Θ.Ο.Ε. στην εξόδιο
ακολουθία σου.
2. Να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη σου.
3. Καθιερώνει υποτροφία 1.000 ευρώ στη μνήμη σου, η οποία
θα δίνεται κάθε χρόνο στις 16 Οκτωβρίου, ημέρα του θανάτου σου, αρχής γενομένης
από τον επόμενο Οκτώβριο του 2015, στον μαθητή ή μαθήτρια των
Λυκείων της Ερμιονίδας, που θα εισαχθεί πρώτος στις Οικονομικές
Σχολές, αντικείμενο συναφές με τη δραστηριότητά σου.
Καλό
σου ταξίδι, αγαπημένε μας Κύριε Κώστα !
Δημήτρης
Ι. Σίδερης
Πρόεδρος
Θεατρικού
Ομίλου Ερμιονίδας
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18 Οκτωβρίου 2014
Σήμερα το απόγευμα, λίγοι συμπολίτες
- Κρανιδιώτες, σύντροφοι ομοΐδεάτες, αιρετοί του Δήμου Ερμιονίδας και
φίλοι, συνόδεψαν «στην τελευταία μας κατοικία» - στο Δημοτικό
κοιμητήριο Κρανιδίου, τον αγωνιστή των υψηλών ιδανικών των δημοκρατικών μας
θεσμών και της ελευθερίας του ανθρώπου, Βασίλη Λαδά. Μεγάλη ήταν και η προσφορά
του εκλιπόντος στα κοινά του τόπου ως αιρετός καθώς και στους συλλογικούς
φορείς και τελευταία δωρητής όλων των μουσικών οργάνων της δημοτικής
φιλαρμονικής. Έτσι, η παρουσία της δημοτικής μπάντας ήταν αυτή που τίμησε
ιδιαίτερα το φευγιό του αείμνηστου συμπολίτη μας.
Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλλει
στον μητροπολιτικό Ι.Ν. Ιωάννου Προδρόμου και στο τέλος της τελετουργίας
εκ μέρους των συντρόφων του εκφώνησε μικρό επικήδειο λόγο ο σύντροφός του
Στυλιανός Τσίχλας και κατόπιν η αντιδήμαρχος Κέλλυ Φωστίνη διάβασε ψήφισμα του
Δημοτικού Συμβουλίου.
Στην έξοδο του Ναού ήταν
παρατεταγμένη η δημοτική μπάντα
και παιάνιζε
ανάλογα για το γεγονός μουσικά κομμάτια.
Η δημοτική φιλαρμονική παραβρέθηκε και στο
κοιμητήριο, όπου μετά το τέλος της εκκλησιαστικής τελετουργίας την ώρα της μεταφοράς
της σορού του νεκρού στο μνήμα του, τον συνόδεψε μουσικά με το κομμάτι
«Αιωνία η μνήμη», σύνθεση του μαέστρου μας Τάκη Μανιάτη.
Αυτή ήταν και η μόνη
ιδιαίτερη τιμητική νότα (κατά τη γνώμη μας)
για το τελευταίο αντίο
του αξιοσέβαστου συμπολίτη μας…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
ΥΓ. Το πιο πάνω μουσικό κομμάτι είναι
γραμμένο για πνευστά και κρουστά όργανα φιλαρμονικής και γράφτηκε από το
μαέστρο μας Τάκη Μανιάτη μετά από επιθυμία (γραμμένη στη Διαθήκη) από τον
άλλο αείμνηστο μαέστρο Γιώργο Παπαθανασίου με πολλές
χορωδιακές συμμετοχές με τη χορωδία της Νίκαιας σε εκδηλώσεις στην Ερμιονίδα,
τόσο με ευρωπαϊκή χορωδιακή μουσική και τραγούδια, όσο και με
χορωδιακή βυζαντινή μουσική και εκκλησιαστικόυς ύμνους στους Ι. Ναούς της
περιοχής.
Θεωρούμε πως αυτό ήταν
και η καλύτερη τιμή που έγινε στον εκλιπόντα
Βασίλη Λαδά, βαθύς γνώστης της μουσικής και της ιστορίας της ο ίδιος…
Βασίλη Λαδά, βαθύς γνώστης της μουσικής και της ιστορίας της ο ίδιος…
Η δασκάλα της –
νηπιαγωγός Βιβή Σκούρτη με λόγια λιτά και με πόνο ψυχής, - μέσα από το
ιστολόγιό μας - απευθύνει το τελευταίο αντίο στην πονεμένη - από την
ειμαρμένη - πορεία της υγείας της…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αγαπημένη μας Θεοδότη σε αποχαιρετούμε
σήμερα με πόνο ψυχής.
Σύσσωμη η πόλη μας θα σε
αποχαιρετήσει με σπαραγμό καρδιάς, η οικογένειά σου, οι συμμαθητές, οι
παιδικοί σου φίλοι, γιατί άδικα και πρόωρα μας φεύγεις.
Δασκάλα εγώ των νηπιακών σου χρόνων,
ανασύρω μνήμες και εικόνες από την εποχή που ήσουν μικρή μαθήτρια στο
Νηπιαγωγείο, με τη ροζ καρώ ποδίτσα σου ζωηρή, όμορφη και δροσερή, με τη δίψα
για ζωή στα μάτια. Η μικρή πορεία σου σε τούτον τον κόσμο είχε χαρές και
ικανοποιήσεις, μα και πολύ πόνο και φόβο.
Θεοδότη μου, σάς θυμάμαι με τον Κώστα τη
μέρα του γάμου σας, νέα παιδιά ακολουθώντας τη χαρά της ζωής και τελικά
την ίδια τη βιολογική ύπαρξη, με το βλέμμα σας να αστράφτει από το
πάθος για ευτυχία, για δημιουργία. Ένα λαμπερό μπουκέτο ελπίδας.
Δεν περπάτησες ποτέ μόνη σου την
πονεμένη σου πορεία∙ είχες την ενθάρρυνση και υποστήριξη της
οικογένειας ευρύτερης και στενότερης, των φίλων και συγγενών. Βρέθηκες πολλές φορές
στο κρεβάτι του πόνου στην ξενιτιά και οι δικοί σου περίμεναν με λαχτάρα την
επιστροφή στη γλυκιά πατρίδα. Τότε οι πόνοι, τα καρδιοχτύπια, τα δυσβάστακτα
έξοδα ξεχνιούνταν, όλα γύρω γίνονταν αναστάσιμα, γιορτινά, όλα καινούργια.
Πρόσφατα έδωσες ακόμα μια φορά γενναία
μάχη με τη ζωή, αλλά ο θάνατος φάνηκε αδιάκριτος, απόλυτος.
Σήμερα η πόλη μας είναι απαρηγόρητη.
Σήμερα, ένα ακόμη δικό μας αστέρι,
ταξίδεψε για τη γειτονιά των αγγέλλων σε ηλικία μόλις 28 ετών.
Σήμερα πενθούμε τη Θεοδότη μας.
Βιβή Σκούρτη
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 |
Ο Λάμπης στα νιάτα του...
|
Μέρα Μαρτιού μας μίσεψε ο συνάδερφος από την οικογένεια των «αλμυρογέννητων»… και «αφρογέννητων»... του υγρού στοιχείου, Χαράλαμπος Παυλίδης.
Ήταν και αυτός από την παλιά σειρά της ερμιονίτικης ψαράδικης
τάξης και με χιλιάδες περιπετειώδης εμπειρίες τόσο στις ελληνικές θάλασσες όσο
και σ' αυτές της βόρειας αφρικανικής ηπείρου, όταν από μικρός έφηβος πήρε το «βάπτισμα»
στα αφιλόξενα παράλιά της ως αλιέας σφουγγαριών με πολλούς άλλους συμπατριώτες
μας, μεγάλους και συνομήλικούς του.
Ωστόσο, σε δίσεκτους χρόνους... για μερικά χρόνια ταξίδεψε και ως ναυτικός
με εμπορικά πλοία πιο μακρινά ταξίδια και προορισμούς,
έτσι ώστε, να ολοκληρώσει τις εμπειρίες του σε πιο μεγάλες θάλασσες κι’
όχι μόνο..
Στην ψαράδικη οικογένεια της Ερμιόνης συμμετείχε στο συνδικαλιστικό και
συνεταιριστικό χώρο και πρωτοστάτησε στη θέση του προέδρου με την ελπίδα
της καλύτερης ζωής των συναδέρφων του ψαράδων, μέσω των θεσμικών δικαιωμάτων
και υποχρεώσεων που έχουν.
Μια άλλη πτυχή της ανήσυχης προσωπικότητάς του ήταν και αυτή της συγγραφής
ιστοριών και γεγονότων μέσα στην θάλασσα τόσο δικές του, όσο και της
ψαράδικης οικογένειάς του και των συναδέρφων του. Οι περισσότερες από αυτές
δημοσιεύτηκαν στο ερμιονίτικο περιοδικό "Στην Ερμιόνη
άλλοτε και τώρα" με υπερβολική αλμύρα εκτός των άλλων... Η πιο
ωραία διήγησή του κατά τη γνώμη μας ήταν αυτή, που περιέγραφε με ένα ειδικό
τρόπο στην ναυτική και ψαράδικη γλώσσα, το ταξίδι τους με βάρκες
τύπου «Παπαδιά» στην Χαλκιδική για αλιεία σφουγγαριών, αλλά και
χταποδιών -> που έλιαζαν στη συνέχεια, και μοσχοπουλούσαν στα
ουζερί του Πειραιά κυρίως κατά το τέλος του ταξιδιού τους ως σπάνιο μεζέ
για συνοδεία αυτού φημισμένου ελληνικού ποτού.
Τα τελευταία χρόνια είχε ένα πρόβλημα με
την υγεία του με κακή λειτουργία της καρδιάς του και υποθέτουμε πως αυτή
σταμάτησε απότομα να κτυπά αφού σήμερα το μεσημέρι τον είδαμε να οδηγάει το
δίτροχό του στην βόρεια παραλία της Ερμιόνης και σαν κεραυνός εν αιθρία μας
ήρθε η είδηση για το φευγιό του λίγο αργότερα.
Αλλά έτσι είναι η ζωή μας απρόσμενα και ξαφνικά ερχόμαστε και με τον ίδιο
τρόπο πολλές φορές φεύγουμε. Σε μερικές περιπτώσεις τόσο νέοι προτού προλάβουμε
να κλείσουμε ένα κύκλο εμπειριών καλών και κακών…
Εμείς από τη θέση αυτή ευχόμαστε, καλό να
είναι το τελευταίο του ταξίδι σ’ αυτόν τον διαφορετικό προορισμό,
που στο τέλος της ζωής μας γρήγορα ή αργά, σε όλους μας συμβαίνει!!
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σήμερα η κηδεία του φιλοερμιονίτη συμπολίτη μας
Ο Ευάγγελος. Αθηναίος από τους λίγους που αγάπησαν την Ερμιόνη
μας, «έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή την περασμένη Πέμπτη.
Ο αείμνηστος, γεννημένος το 1934 ήταν άνθρωπος των γραμμάτων με πλούσια
παιδεία, εξαιρετική πέννα, και με περισσή ευγένεια και προσήνεια.
Ο Ευάγγελος Αθηναίος, ήταν Πειραιώτης, απεφοίτησε από την Πάντειο, στην
οποία υπήρξε διδάκτωρ, εργάσθηκε επί σειρά ετών στο Υπουργείο Εμπορικής
Ναυτιλίας, όπου διετέλεσε διευθυντής. Το πάθος του ήταν για την εκπαίδευση,
ιδιαίτερα για τη Ναυτική Εκπαίδευση. Άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο
(βιβλία-αρθρογραφία από τα “Ναυτικά Χρονικά” και αλλού) με τελευταίο του
βιβλίο, το “Καπετάν Ανδρέας Ζέπος” που κυκλοφόρησε το 2013.
Ο εκλιπών, ήταν σύντροφος της Ερμιονίτισσας στην καταγωγή Ελένης
Γκάτσου-Αθηναίου και Πρόεδρος του Πειραϊκού Συνδέσμου.
Εμείς τον θυμόμαστε με σεβασμό, κυρίως από τις δύο ομιλίες του που έκανε
στην Ερμιόνη με πρωτοβουλία του «Ερμιονικού Συνδέσμου» και η μια αφορούσε στα
πλοία των Υδραίων και Σπετσιωτών ναυμάχων, την προσφορά τους στον
αγώνα της Επανάστασης και τις νικηφόρες ναυμαχίες τους στην περιοχή
μας και αλλού.
Η κηδεία του Ευάγγελου Ν. Αθηναίου θα γίνει σήμερα 17 Αυγούστου και ώρα
16:00, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου και η ταφή στο Κοιμητήριο
Παλαιού Φαλήρου
Kαλό και γαλήνιο να
είναι το τελευταίο του ταξίδι, όπως ήταν η συμπεριφορά και η σχέση του με τους
ανθρώπους...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
21 Ιανουαρίου 2016
Σήμερα τις πρωινές ώρες αναχώρησε για το
τελευταίο του ταξίδι ο συμπατριώτης μας και φίλος Μάκης Νάκος.
Ο Ερμιονίτης, από τους λίγους, που αγάπησαν την ιδιαιτέρα τους πατρίδα.
Αυτό αποδεικνύεται, ότι την αγάπη του αυτή την είχε μεταδώσει στην γυναίκα του την Εμιλία (και αυτή έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό απρόσμενα) καθώς και στην κόρη του Σοφία.
Άλλη μια ένδειξη της αγάπης του αυτής για τον τόπο που τον «γέννησε» οι λεπτομερείς και με παραστατικό τρόπο αφηγήσεις του σε πρόσωπα και γεγονότα στην Ερμιόνη (έχουμε δημοσιεύσει αρκετές >>> ΕΔΩ...) μέχρι το τέλος της Κατοχής που έφυγε από εδώ για να εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα.
Εγώ για πρώτη φορά τον γνώρισα όταν νέος και πολύ ωραίος (έμοιαζε με τον Έλβις Πρίσλεϊ! - θυμάμαι φορούσε ένα ανοικτό καφέ μπουφάν -σουετίνα- με μοντέρνο για την εποχή - 1956 - 57 - συνολικό ντύσιμο) μας επισκέφτηκε στο Δημοτικό σχολείο Ερμιόνης στην ΣΤ΄τάξη για να δει τον δάσκαλό του Μιχαήλ Παπαβασιλείου.
Ο Ερμιονίτης, από τους λίγους, που αγάπησαν την ιδιαιτέρα τους πατρίδα.
Αυτό αποδεικνύεται, ότι την αγάπη του αυτή την είχε μεταδώσει στην γυναίκα του την Εμιλία (και αυτή έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό απρόσμενα) καθώς και στην κόρη του Σοφία.
Άλλη μια ένδειξη της αγάπης του αυτής για τον τόπο που τον «γέννησε» οι λεπτομερείς και με παραστατικό τρόπο αφηγήσεις του σε πρόσωπα και γεγονότα στην Ερμιόνη (έχουμε δημοσιεύσει αρκετές >>> ΕΔΩ...) μέχρι το τέλος της Κατοχής που έφυγε από εδώ για να εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα.
Εγώ για πρώτη φορά τον γνώρισα όταν νέος και πολύ ωραίος (έμοιαζε με τον Έλβις Πρίσλεϊ! - θυμάμαι φορούσε ένα ανοικτό καφέ μπουφάν -σουετίνα- με μοντέρνο για την εποχή - 1956 - 57 - συνολικό ντύσιμο) μας επισκέφτηκε στο Δημοτικό σχολείο Ερμιόνης στην ΣΤ΄τάξη για να δει τον δάσκαλό του Μιχαήλ Παπαβασιλείου.
Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει αύριο ώρα 3.00 μ.μ. στο κοιμητήριο της Νέας
Σμύρνης.
Ευχόμαστε καλό να είναι το τελευταίο του
ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016
Καλόκαρδος, ευπροσήγορος, έφυγε στα 52 του
χρόνια, αφού ταλαιπωρήθηκε για αρκετό καιρό από την επάρατο νόσο,
που δεν χαρίζεται σε κανένα μας!
Πολύ κόσμος - κυρίως νέοι άνθρωποι,
παραβρέθηκαν στην κηδεία του, για να του πουν το τελευταίο αντίο, στο τελευταίο
του ταξίδι...
Ευχόμαστε με πόνο ψυχής καλή ανάπαυση και
ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
21 Σεπτεμβρίου 2016
Σήμερα στον Ι. Ν.
Ταξιαρχών στην Ερμιόνη πολλοί συγγενείς, φίλοι, συνάδερφοι (ψαράδες) και
άλλοι συμπατριώτες, παραβρέθηκαν για να πουν το τελευταίο αντίο στον Μανόλη
Καρατζά και στη συνέχεια τον συνόδευσαν στην τελευταία μας κατοικία….
Στη μνήμη του
αφιερώνω δυο κείμενα.
Το πρώτο το δανείστηκα
από το βιβλίο του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη -
«Η ΨΑΛΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ
ΕΡΜΙΟΝΗ»
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
ΤΡΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ-
( 19ος-
20ος – 21ος)
Το δεύτερο κείμενο με τη
Φωτο είναι απόσπασμα από ρεπορτάζ μου
στην εκδήλωση για την
παρουσίαση του βιβλίου της Βιβής Σκούρτη
«Οι σφουγγαράδες της
Ερμιόνης
Το απόσπασμα [...] Κλείνοντας
να πούμε, πως η πιο ιδιαίτερη συγκινητική στιγμή της εκδήλωσης ήταν αυτή, όταν
ένας απόμαχος της θάλασσας ιχθυοαλιευτής ο Μανώλης Καρατζάς μας μετέφερε
με λόγια ψυχής θύμισες, από το πρώτο του ταξίδι στα
βόρεια αφρικανικά παράλια. Μια φράση του θα σας μεταφέρουμε από το περιστατικό
που μας ανέφερε και αυτά τα λόγια τα λένε όλα.
«...
κι’ ήμουνα μάνα μου 11 χρονών παιδί...» ...............
Καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι, και
καλή ανάπαυση...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΊΤΗΣ
Το Σάββατο στον Ι.Ν. Κοιμήσεως
Θεοτόκου πολλοί Ερμιονίτες παραβρέθηκαν για να παρακολουθήσουν
την εξόδιο ακολουθία και για τον ύστατο ασπασμό στον συμπατριώτη μας Απόστολο
Σιφναίο ο οποίος πλήρης ημερών (87 χρονών) αναχώρησε για το τελευταίο του
ταξίδι.
Ένας αγαπητός και καλοκάγαθος άνθρωπος
όπως ήταν ο Αποστόλης, πάντα αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στις
ανθρώπινες κοινωνίες και στη δική μας.
Κάποιοι συμπολίτες μας είχαν παρατηρήσει,
πως ο εκλιπών τιμούσε πάντα χωρίς καμιά απουσία άλλους συμπολίτες μας που
έφευγαν απ’ τη ζωή μας, ήταν πάντα εκεί.
Έτσι εξηγείται και το
γεγονός, που παρά το ακατάλληλο της ώρας πολύς
κόσμος του το ανταπέδωσε αυτό, δίνοντας το παρόν του για να του πει το
τελευταίο αντίο για το φευγιό του.
Εμείς και από τη θέση αυτή ευχόμαστε καλό
να είναι το τελευταίο του ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
15 Ιουλίου 2017
Πολλοί συμπατριώτες και γνωστοί παραβρέθηκαν εκεί για τον ύστατο ασπασμό και να του ευχηθούν καλό κατευόδιο στο τελευταίο του ταξίδι.
Ο εκλιπών, Αρκάς στην καταγωγή, από πολύ νέος εγκαταστάθηκε στην τοπική μας κοινωνία ακολουθώντας πολλούς άλλους Αρκάδες που από παλιότερα χρόνια έχουν έρθει εδώ επιζητώντας μια καλύτερη ζωή.
Από νέος ασχολήθηκε επαγγελματικά με το εμπόριο στο χώρο ειδών εστίασης.
Αυτό όμως που αποτέλεσε ιδιαίτερο γεγονός για την κοινωνία της Ερμιόνης, ήταν ο γάμος του με την Μαρία Αναργ. Πασχάλη κόρη ψαρά. Έτσι με το γάμο τους αυτό δημιούργησαν οικογένεια – δυο κορίτσια και ένα αγόρι.
Ως ενεργός πολίτης και με αρκετή οξύνοια και κοινωνικότητα, ασχολήθηκε και πρόσφερε στις κοινές μας υποθέσεις ως κοινοτικός σύμβουλος, στον «Εμποροεπαγγελματικό Σύλλογο Ερμιόνης» (δεν υπάρχει πια…) και ως επίτροπος στον Ι.Ν. του Αγ. Αθανασίου στο Μπίστι.
Εμείς από τη θέση αυτή ευχόμαστε για το φευγιό του καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι
και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει…
και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Σημείωση: Σε ό,τι αφορά το γάμο του που αναφερθήκαμε, ήταν ένα ασυνήθιστο γεγονός σύμφωνα με τις τοπικές μας παραδόσεις και αντιλήψεις εκείνων των χρόνων, δημιουργώντας έτσι μια τομή στην κοινωνία μας και σπάζοντας ένα παλιό (περίπου) ταμπού θα λέγαμε, που ήθελε αυτοί οι γάμοι και οι δεσμοί να γινόντουσαν μέσα στις κοινωνικές τάξεις και καταγωγές του καθενός, το λεγόμενο σινάφι. Πολύ περισσότερο, όταν αυτές οι τάξεις ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες στο χώρο που δραστηριοποιούνταν όπως οι ναυτικοί και ψαράδες, άνθρωποι της θάλασσας, με εκείνους των ορεινών περιοχών (κτηνοτρόφοι καλλιεργητές γης κ.α) και κυρίως των ξενόφερτων συμπολιτών μας που αποκαλούνταν αυτά τα χρόνια, οι Αρκάδες της περιοχής Βαλτετσίου. Έτσι, εκφράστηκαν πολλές και διάφορες απόψεις στην τοπική μας κοινωνία που με τη σημερινή εξέλιξη μοιάζουν πολύ ξεπερασμένες, αφού έχουμε δεσμούς και γάμους με αλλοεθνείς με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε θέματα πολιτικοκοινωνικά, θρησκευτικά, ήθη, έθιμα, παραδόσεις κ.α. πανελληνίως…
2 Αυγούστου 2017
Σήμερα ώρα 11 π.μ. στον Ι.Ν. Ταξιαρχών Ερμιόνης θα ψαλεί η εξόδιος ακολουθία του συμπατριώτη μας Νίκου Βόλη που άφησε τον κόσμο τούτο σε ηλικία 80 χρονών.
Ο Νίκος, ήταν και αυτός, από τους ανθρώπους εκείνων των δύσκολων χρόνων τα γεμάτα όνειρα των νέων μας για δημιουργία και προκοπή!
Εμείς τον θυμόμαστε ως μεγάλο έφηβο που ήταν υπαρχηγός και μετά αρχηγός της ομάδας των ναυτοπροσκόπων Ερμιόνης, αλλά και ως αθλητή του στίβου (δρομέας) στα μαθητικά του χρόνια στο 6τάξιο Γυμνάσιο Κρανιδίου.
Στη συνέχεια, όπως τα περισσότερα παιδιά αυτών των χρόνων, πήρε το δρόμο της ξενιτιάς, ταξιδεύοντας με ποντοπόρα κ.α. πλοία ως δόκιμος και στη συνέχεια, ως καπετάνιος όλων των βαθμίδων.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε, έμεινε την υπόλοιπη ζωή του σε περιοχή της πρωτευούσης και κλείνοντας τα μάτια του, οι οικείοι του από σεβασμό στην παράδοση, μετέφεραν τη σορό του να ταφεί στη γη που τον γέννησε.
Εμείς από τη θέση αυτή ευχόμαστε καλό και ήρεμο να είναι το τελευταίο του ταξίδι και καλή ανάπαυση σε τόπο χλοερό…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μόλις πληροφορηθήκαμε το
φευγιό της και σας μεταφέρουμε την είδηση.
Η κ. Γιωργία που με
σεβασμό αναφέραμε το όνομα της εν ζωή ήταν μητέρα
της καλύτερης παιδικής μου φίλης από τα μαθητικά χρόνια της Ευγενίας Π. Οικονόμου.
της καλύτερης παιδικής μου φίλης από τα μαθητικά χρόνια της Ευγενίας Π. Οικονόμου.
H εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί σήμερα το
απόγευμα στις 5 ώρα στον Ι. Ν. Ταξιαρχών.
Με αφορμή αυτό το γεγονός και τα
συναισθήματα που κατακλύζουν το μέσα μας τον τελευταίο καιρό με το που ακούμε
συχνά να κτυπάει πένθιμα η καμπάνα στην πόλη μας, θέλω να αναφερθώ σε μια
τρυφερή ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων, που αναδύεται αυθόρμητα αυτή τη
στιγμή που γράφω από το υποσυνείδητό μου.
Η εκλιπούσα ήταν πολύ ωραία
γυναίκα, μέχρι σε πολύ μεγάλη ηλικία. Αυτό το συνδέω με μια μεγάλη
φωτογραφία που ήταν αναρτημένη εσωτερικά στον τότε νέο κινηματογράφο της
Ερμιόνης «Σινέ Λάσος» στο σχολείο «Συγγρού» της εκρηκτικής ντίβας – ηθοποιού
του αμερικανικού κινηματογράφου (σινεμά)
της Ελίζαμπεθ Τέιλορ όταν μεσουρανούσε (αναφέρομαι σε 60 και
πλέον χρόνια πριν)
Όταν πηγαίναμε με συνοδεία των δασκάλων
μας να δούμε κάποια ταινία που επιτρεπόταν για παιδιά – μαθητές, μονίμως έβλεπα
(εκτός των άλλων) αυτή τη φωτογραφία και η σκέψη μου πήγαινε αμέσως στην
εκλιπούσα.
Πριν 10 χρόνια περίπου είμαστε
συνεκδρομείς στο τουριστικό μας ταξίδι με πούλμαν στα (ανατολικά – δυτικά
παράλια της Τουρκίας μέχρι τη Σμύρνη και το Κουσάντασι και διαρκώς την καμάρωνα
για την ώριμη ομορφιά της και την κορμοστασιά της.
Από τη θέση αυτή
ευχόμαστε καλό να είναι το τελευταίο της ταξίδι
και εμείς θα τη
θυμόμαστε πάντα στη σκέψη μας, καμαρωτή κι’ ωραία όπως ήταν…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
30 Αυγούστου 2017
30 Αυγούστου 2017
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ 1 ΝΑΥΠΛΙΟ
ΤΗΛ - FΑΧ 27520-99454
28- 8-17
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΦΙΛΕ,
ΠΕΤΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΕ...
Σταγόνες φωτός και βροχής.
Είναι ένα φως γύρω μας και μέσα μας, που δε στερεύει.
Δε χωράει ο πόνος μες στο φως.
Ας τον διώξουμε, θα τον διώξουμε.
Όπου κι αν
ψάξεις είναι φως,
το φως κερδίζει απ' την αρχή τα χέρια μας...
το φως κερδίζει απ' την αρχή τα χέρια μας...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ
ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13 Οκτωβρίου 2017
Σήμερα το μεσημέρι συγγενείς φίλοι και συμπατριώτες βρεθήκαμε στον Ι. Ν.
Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Ερμιόνη, για τον τελευταίο ασπασμό στον
συμπατριώτη μας Θανάση Μ. ο oποίος ταξιδεύει το τελευταίο του ταξίδι στα
επέκεινα ή στην «πορφυράν πατρίδα» κατά
τον Απόστολο Παύλο, όπως ακούσαμε από τον ιερέα στο μικρό επικήδειο
λόγο που εκφώνησε αναφερόμενος στον εκλιπόντα και στο νόημα της ζωής και του
θανάτου του ανθρώπου, σύμφωνα με τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας.
Ο Θανάσης, ήταν για εμάς ένας φίλος από τα
παλιά προσφιλής.
Η ζωή του πρόσφερε και χαρές και
λύπες.
Ευτύχισε να αποκτήσει παιδιά και
εγγόνια, αλλά η μοίρα του επιφύλαξε λύπες και στεναχώριες, όταν αρχικά έχασε τη
νέα σύζυγό του από την επάρατο νόσο, αλλά και στον ίδιο δεν του χάρισε
καλή υγεία, που είχε σαν αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθεί αρκετά χρόνια από διάφορα
προβλήματα, ώσπου τελικά κατέληξε στην ηλικία των 75 χρόνων.
Αλλά έτσι είναι η ζωή μας, περαστικοί
είμαστε από δω και άλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά, κάνει αυτό το
τελευταίο ταξίδι…
Εμείς και από αυτή τη θέση, να του
ευχηθούμε ελαφρύ να είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει και καλή αντάμωση….
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σήμερα στον Ι. Ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Ερμιόνη πολλοί συμπατριώτες παραβρέθηκαν στην επικήδειο ακολουθία και για τον τελευταίο ασπασμό στην εκλιπούσα, που άφησε την τελευταία της πνοή στην ηλικία των 84 χρόνων.
Η Μαρία ήταν κόρη του Ανάργυρου και της Αγγελικής Πασχάλη και αδερφή του Διαμαντή Π.
Ήρθε σε γάμο με τον Κώστα Τσεγγή Αρκά στην καταγωγή (απεβίωσε και αυτός πριν λίγους μήνες) σπάζοντας έτσι τα «στεγανά» εκείνων των χρόνων, που οι κοινωνικές συνήθειες (στις περισσότερες περιπτώσεις) ήθελαν τα κορίτσια των ναυτικών και των ψαράδων – όπως ήταν ο πατέρας της - να παντρευόντουσαν νέους από την ιδία κοινωνική τάξη και το αντίθετο.
Με τον Κώστα Τσεγγή απέκτησαν 3 παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι.
Η εκλιπούσα σαν σύζυγος και μητέρα ήταν υποδειγματική, το ίδιο και στις κοινωνικές της σχέσεις. Σεμνή, ευγενική και λιγόλογη!
 |
| Η Μαρία Τσ. ως πρόεδρος της Αδελφότητας προλογίζει την εκδήλωση για την κοπή της βασιλόπιτας του Νέου έτους 2011 στο σπίτι του συλλόγου στα Μαντράκια. Φώτο αρχείου από το σχετικό ρεπορτάζ μας |
Από τη θέση αυτή, ευχόμαστε ελαφρύ να είναι το χώμα που τη σκεπάζει και «ούριο άνεμο» στο τελευταίο της ταξίδι…Έτσι, με αυτές τις αρχές, πέρα από τις συνήθεις κοινωνικές σχέσεις, νέα έγινε μέλος της «Φιλανθρωπικής Αδελφότητας Κυριών Ερμιόνης – Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων». Κατόπιν εξελέγη μέλος στο δ.σ. της Αδελφότητας, για αρκετά χρόνια και προς το τέλος καταξιώθηκε στη θέση της προέδρου που μαζί με άλλες κυρίες πρόσφεραν στην ερμιονίτικη κοινωνία σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
20 Μαΐου 2018
«…άμε δάκρυ μου, άμε.
Πάρε το δρόμο τ’ ουρανού.
Για σένα η αγρύπνια ετούτη»
Δανείζομαι τους στίχους ετούτους για να αποχαιρετίσω από μακριά ένα διαμάντι της τάξης μου, τον Σωτήρη Γ. Παπαηλιού.
Στο διάβασμα του μαντάτου της απροσδόκητης φυγής σου, ήρθαν στο νου μου εικόνες παλιές από τα μαθητικά σου χρόνια.
Το μικρό παιχνιδιάρικο, γελαστό προσωπάκι σου, η ομορφιά και η φιλική συμπεριφορά που γέμιζε η ύπαρξή σου τις παιδικές συντροφιές και αργότερα τη γειτονιά και τον εργασιακό σου χώρο.
Συγκλονίστηκε ο μικρός μας τόπος στο άκουσμα του χαμού σου.
«Ο Σωτήρης άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο» ∙ στον ίδιο εκείνο δρόμο τον πολυταξιδεμένο από εσένα.
Θρηνεί η πόλη μας για το θάνατο σου. Έσβησε το «άστρο» σου στα 39 χρόνια!
Έχασες τη ζωή σου, άφησες το νεανικό αίμα σου στους δρόμους που διάβαινες για το μεροκάματο, για να στηρίξεις την οικογένεια, για να ζήσεις μια ζωή με αξιοπρέπεια. Σε αποχαιρετούν με συγκίνηση σήμερα φίλοι, συμμαθητές, γείτονες, συγγενείς.
Η απώλεια για τη μάνα και την αδελφή σου μεγάλη. Έφυγε ο γιόκας της για ταξίδι μακρινό. Πώς και ποιος να την παρηγορήσεις; Πώς να της πει ότι δεν θα σου λέει πια. « Σωτήρη, πρόσεχε»;
Η Αγγέλλω έχει έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον πόνο και τον θάνατο κι άλλες φορές. Έχει δοκιμαστεί στη ζωή της από απώλειες αγαπημένων προσώπων, τους έχει πενθήσει, τους έχει αντιμετωπίσει με υπομονή, καρτερικότητα και δουλειά, αλλά τούτο εδώ είναι ασήκωτο.
Το κατευόδιο από τη δασκάλα σου με μια φωτογραφία δουλειάς, χαράς, ζωής.
Βιβή Σκούρτη
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
3 Ιουλίου 2018
Το τελευταίο αντίο
στον Δαμιανό Δαμαλίτη
Παλικάρι μου, είχες τις χάρες όλες, γι’ αυτό σε ζήλεψαν οι
μοίρες και σε πήρανε γρήγορα κοντά τους, δημιουργώντας πολύ πόνο,
πολύ καημό σ’ αυτούς που μένουνε...
Πολύς κόσμος μαζεύτηκε σήμερα στον Ι.Ν.
Ταξιαρχών στην Ερμιόνη να παρακολουθήσει την εξόδειο ακολουθία και να πει το
τελευταίο αντίο στον Δαμιανό από τα βάθη της ψυχής και από μέσα του
και με λόγια παρηγοριάς στους δικούς του.Τραγικές φιγούρες οι γονείς
του και η σύζυγος του.
Μου φάνηκε, μέσα στην
παραζάλη και το παραμιλητό μου - για το φευγιό του ανιψιού μου, πως όλος αυτός
ο κόσμος των συμπολιτών κι’ όχι μόνο, του κουνούσε μαντίλια
και του έλεγε καλό ταξίδι.
Μόνο που αυτό το ταξίδι, ήταν το
τελευταίο!
Ένα ταξίδι αλίμονο με κατευόδιο,
όμως, χωρίς καλωσόρισες. δίχως γυρισμό!!
Ένα ταξίδι που γρήγορα ή αργά κάνουμε όλοι μας. Όμως η διαφορά είναι, γι’
αυτούς που μένουν (την οικογένειά του) ο πόνος είναι δυσβάστακτος, οδυνηρός,
όταν αυτόν τον πηγαιμό τον κάνεις σε ηλικία 38 χρονών και κάτω από
τραγικές συνθήκες, αφήνοντας πίσω σου μια γυναίκα και δύο μικρά παιδιά.
Άντε στο καλό Δαμιανέ και να’σαι βέβαιος πως θα συναντηθούμε…
Ο θείος σου
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Φώτο - Ρεπορτάζ
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
17 Ιουλίου 2018
Σε λαϊκό προσκύνημα -
από την πληθώρα των παρευρισκομένων-
η σορός του και ένα «τρυφερό φιλί ή χάιδι» στο μέτωπό του...
η σορός του και ένα «τρυφερό φιλί ή χάιδι» στο μέτωπό του...
με
ένα ψέλλισμα ...καλό ταξίδι!
Πληθώρα κόσμου απ’ όλη την
Ερμιονίδα (πάρα τις μεσημεριανές υψηλές θερμοκρασίες) παραβρέθηκε
μέσα και έξω από τον μητροπολιτικά Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου στο Κρανίδι
για να παρακολουθήσει την εξόδιο ακολουθία και να πει μέσα του και με λόγια
παρηγοριάς, το τελευταίο αντίο και καλό κατευόδιο στον καλλιτεχνικό
δ/ντη (επί 28 χρόνια) μαέστρο, δάσκαλο μουσικής και τραγουδιού στην Ερμιονίδα
κι'όχι μόνο,Τάκη Μανιάτη...
Τα μέλη του Μ.Σ. Ερμιόνης και της
χορωδίας του παρόντες σ' αυτόν τον τελευταίο αποχαιρετισμό για ένα ταξίδι
χωρίς γυρισμό!
Ένα ταξίδι που δυστυχώς, γρήγορα ή αργά,
κάνουμε όλοι μας, αφήνοντας πίσω τον μάταιο κόσμο τούτου και
εν γένει την ματαιότητα…
Μετά το τέλος της εξόδιου
ακολουθίας επικήδειους χαιρετισμούς εκφώνησαν με τη σειρά, ο π.σ. Τάσος
Τζανής ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής του εορτασμού των 30 χρόνων
του Μ. Σ. Ερμιόνης και της χορωδίας του, ο δ.σ. Γιάννης Γεωργόπουλος ως φίλος
του εκλιπόντος, ο ανεξ. δ.σ. Γιάννης Δημαράκης ως πρώτος πρόεδρος του Μ.Σ.Ε.
και ο πρώην Δήμαρχος Ερμιονίδας Δ. Καμιζής για τη στενή συνεργασία που είχανε
με τον εκλιπόντα στην τελευταία του δημαρχική θητεία, που είχε ως αποτέλεσμα
μεγάλες επιτυχίες για το Δήμο και το μουσικό Σύλλογο Ερμιόνης. Ανακοίνωση του
Θ.Ο.Ε. διάβασε εκπρόσωπός του...
H επικήδειος ομιλία του κ. Καμιζή
ήταν άκρως συναισθηματική
και κατά τον πρόλογό
της ποιητική,
με γνωστό στίχο μεγάλου μας ποιητή...
...Συγκίνησε τις καρδιές των
παρευρισκομένων
και «φτερούγισαν» ελπιδοφόρα τα
συναισθήματά τους!! ....
|
Ο πρώην καλλιτεχνικός δ/ντης της
Φιλαρμονικής ορχήστρας του Δήμου Ερμιονίδας
Ευστάθιος Αρβανίτης στο κέντρο, στη μεταφορά του φέρετρου του εκλιπόντος για την τελευταία του κατοικία... |
Φώτο - Ρεπορτάζ
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
28 Αυγούστου 2018
Το τελευταίο
αντίο στον Χρήστο Δαγκλή…
28 Αυγούστου 2018
Το τελευταίο αντίο στη Φανή Χρ. Δαγκλή…
Η εκλιπούσα ήταν καλή σύζυγος και καλή
μητέρα, χαμηλών τόνων και συμπεριφορών και με αυτές τις αρχές και αξίες,
μεγάλωσε και ανέθρεψε τα τρία παιδιά της.
Ωστόσο, φαίνεται πως οι
μοίρες (κατά την παράδοση) έχουν διαφορετικά κριτήρια για τη ζωή
μας, την ποιότητα και το μάκρος αυτής, όταν αποφασίσουν για τον καθένας μας!
Έτσι, πολύς κόσμος παραβρέθηκε σήμερα
και κατέκλυσε μέσα και τον ευρύτερο χώρο πέριξ του Ι.Ν., θέλοντας να αποδώσει
τον τελευταίο ασπασμό κατά τη θρησκευτική παράδοση και να της πει μέσα του και
έξω του το τελευταίο αντίο.
Από τη θέση αυτή θέλουμε και εμείς να
ευχηθούμε, καλό να είναι το τελευταίο της ταξίδι και καλή ανάπαυση.
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πληθώρα κόσμου παραβρέθηκε σήμερα
στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου στην εξόδιο ακολουθία του αγαπητού μας Χρήστου
για τον τελευταίο ασπασμό και να του ευχηθεί καλό κατευόδιο στο ουράνιο
ταξίδι του.(κατά τη θρησκευτική παράδοση).
Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, ίσως να του είπαν ενδόμυχα, -«Καλή αντάμωση όταν σημάνει η ώρα και για εμάς… » γιατί για όλους τους ανθρώπους άλλωστε, κάποτε, κτυπάει μια καμπάνα!
Ο Χρήστος παιδί φτωχής πολυμελούς αρκαδικής οικογένειας, ήταν αγωνιστής της ζωής από μικρό παιδί. Έκανε καλή οικογένεια με την αγαπητή του σύζυγο Φανή, που κατά της μοίρας τα γραμμένα έφυγε πολύ νωρίς κι' αυτή από τη ζωή, πριν ενάμιση μήνα (περίπου).
Αυτός ο πρόωρος χαμός της γυναίκα του εκλιπόντος, ίσως, μαζί με άλλο
πρόβλημα της Υγείας του στοίχισαν και τη δικιά του ζωή και χθες πριν
το μεσημέρι τον «συνάντησε ο θάνατος!» εργαζόμενος στο μάζεμα των
ελαιών στο κτήμα του πλησίον στο φαράγγι «Καταφύκι » Έτσι, άφησε τα
εγκόσμια, πολύ γρήγορα, σε ηλικία 63 χρόνων!
Αστραπιαία διαδόθηκε σε όλη την Ερμιονίδα η θλιβερή είδηση, καθ’ ότι ο
Χρήστος ήταν πολύ γνωστός στην περιοχή, εκτός των επαγγελματικών του ασχολιών
και για την 20 ετή θητεία ως αιρετός στις εθελοντικές υπηρεσίες των
κοινών μας συμφερόντων, - στη δράση των συλλογικών μας φορέων και αυτής της
Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Την τελευταία φορά είχε εκλεγεί ως πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Ερμιόνης, και ήταν εν ενεργεία μέχρι χθες, όπου εκτελούσε με επιτυχία τα καθήκοντά του, τηρουμένων των αναλογιών εκ των γνωστών συνθηκών που υπάρχουν σε όλη τη χωρά…
Την τελευταία φορά είχε εκλεγεί ως πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Ερμιόνης, και ήταν εν ενεργεία μέχρι χθες, όπου εκτελούσε με επιτυχία τα καθήκοντά του, τηρουμένων των αναλογιών εκ των γνωστών συνθηκών που υπάρχουν σε όλη τη χωρά…
Ως χαρακτήρας του γενικά ήταν ήπιος, -
άνθρωπος χαμηλών τόνων, ευγενικός και συγκρατημένος και όσο αν είχε πρόβλημα στις
σχέσεις με τους συμπολίτες του, δεν ερχόταν εκρηκτικά ευθέως σε ρήξη. Με δύο
λόγια, ήταν άνθρωπος από αυτούς που η κοινωνία μας γενικά θα ήθελε να είχε.
Εμείς από τη θέση αυτή, να του ευχηθούμε
καλό και ειρηνικό να είναι το τελευταίο του
ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει το σώμα του…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
28 Μαρτίου 2019
Το τελευταίο αντίο στο Μίμη Κατσογιώργη (Παπουλάκης)
...Πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας ήρεμα όπως και αυτός ήταν,
«πήρε μαζί του και το επάγγελμα του τσαγκάρη»…
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το έμαθα μόλις χθες!
Έφυγε από τη ζωή ο τσαγκάρης της γειτονιάς, ο κυρ-Μίμης Κατσογιώργης (Παπουλάκης). Τον είχα γείτονα στο παλιό ενοικιασμένο Νηπιαγωγείο, ήταν και συμμαθητής της μαμάς μου. Άκουγε τις φωνές των παιχνιδιών και των τραγουδιών μας κι ακούγαμε τους ήχους από το σφυράκι του καθώς κάρφωνε τις σόλες των παπουτσιών. Επιδιόρθωσε εκατοντάδες παπούτσια, έραψε, σόλιασε, άλλαξε τακούνια.
Μπροστά στον πάγκο του κάθε πρωί, με την ποδιά του, τα δερμάτινα δαχτυλίδια στα δάχτυλα, εργαζόταν ασταμάτητα. Το μικρό φωτεινό εργαστήρι του κοντά στα Μαντράκια ήταν πάντα ανοιχτό. Ο χαμηλός πάγκος με τα σύνεργα: κόλλες, καρφάκια, βελόνες, κερωμένη κλωστή, σφυράκια, σουβλιά, το αμόνι και από κάτω ο κουβάς με νερό για να μαλακώνει τα δέρματα. Στο πλάι η μηχανή, στην αράδα τα καλαπόδια και στους τοίχους παλιές φωτογραφίες, ημερολόγια, ποστ.
Ο κυρ- Μίμης, με το γλυκό χαμόγελο στα χείλη, με το γάργαρο γέλιο του και τα πετυχημένα αστεία του, σε μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία με τους βοηθούς του και σε νεότερες στο μετέπειτα εργαστήρι του μέσα στη λουλουδιασμένη αυλή του σπιτιού του. Μορφή που δεν ξεχνιέται εύκολα.
Ειλικρινή συλλυπητήρια στους δικούς του. Καλή Ανάπαυση σ’ εκείνον.
Έφυγε από τη ζωή ο τσαγκάρης της γειτονιάς, ο κυρ-Μίμης Κατσογιώργης (Παπουλάκης). Τον είχα γείτονα στο παλιό ενοικιασμένο Νηπιαγωγείο, ήταν και συμμαθητής της μαμάς μου. Άκουγε τις φωνές των παιχνιδιών και των τραγουδιών μας κι ακούγαμε τους ήχους από το σφυράκι του καθώς κάρφωνε τις σόλες των παπουτσιών. Επιδιόρθωσε εκατοντάδες παπούτσια, έραψε, σόλιασε, άλλαξε τακούνια.
Μπροστά στον πάγκο του κάθε πρωί, με την ποδιά του, τα δερμάτινα δαχτυλίδια στα δάχτυλα, εργαζόταν ασταμάτητα. Το μικρό φωτεινό εργαστήρι του κοντά στα Μαντράκια ήταν πάντα ανοιχτό. Ο χαμηλός πάγκος με τα σύνεργα: κόλλες, καρφάκια, βελόνες, κερωμένη κλωστή, σφυράκια, σουβλιά, το αμόνι και από κάτω ο κουβάς με νερό για να μαλακώνει τα δέρματα. Στο πλάι η μηχανή, στην αράδα τα καλαπόδια και στους τοίχους παλιές φωτογραφίες, ημερολόγια, ποστ.
Ο κυρ- Μίμης, με το γλυκό χαμόγελο στα χείλη, με το γάργαρο γέλιο του και τα πετυχημένα αστεία του, σε μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία με τους βοηθούς του και σε νεότερες στο μετέπειτα εργαστήρι του μέσα στη λουλουδιασμένη αυλή του σπιτιού του. Μορφή που δεν ξεχνιέται εύκολα.
Ειλικρινή συλλυπητήρια στους δικούς του. Καλή Ανάπαυση σ’ εκείνον.
Κυριακή, 30 Ιουνίου 2019
Αυτοί που φεύγουν …
Για το τελευταίο της ταξίδι αναχώρησε σε ηλικία 83 ετών η μητέρα της αγαπητής - και δικής μας φίλη - Τζένη Ντεστάκου (στενή συνεργάτιδα και αρθρογράφο τουblog μαζί με τον δικό μας Γιάννη Mix.Σπετσιώτη)
Ευχόμαστε στη φίλη μας - τα βαθιά μας συλλυπητήρια και στην εκλιπούσα, καλό να είναι το ουρανοπόρο της ταξίδι…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Το τελευταίο αντίο στην Μαρία Βρεττού…
Σε ηλικία 101 ετών απεβίωσε η Μαρία Βρεττού στην Ερμιόνη. Συγγενείς, φίλοι και άλλοι συμπολίτες την κατευόδωσαν στην τελευταία της κατοικία.
Ευχόμαστε καλό να είναι το τελευταίο της ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει…
--------------------------------------------------------------------------------------------------
29 Ιουλίου 2019
Το τελευταίο αντίο στην κυρά Ελένη Χαρμπή
Τι κι αν είναι μεγάλες ηλικιακά;
Ο πόνος της απουσίας τους ήδη υπάρχει!
Σήμερα οι κάτοικοι του Ηλιοκάστρου συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία τη συντοπίτισσά τους Ελένη Χαρμπή.
Η εξόδιος ακολουθία σεμνή και λιτή, με τα παιδιά της Ματίνα και Γιώργο, τους συγγενείς, φίλους, συμπατριώτες.
Όλοι τους λυπημένοι και παρόντες στο αποχαιρετιστήριο πρωινό. Οι εγγονές της Αγγελική και Ελένη έκλαψαν τον αποχωρισμό τους με την ψυχή τους. Έκλαψαν για «τη γιαγιά τους την καλή, που είχε κότες στην αυλή».
Την κ. Ελένη την είχα γειτόνισσα στο νηπιαγωγείο τα χρόνια που υπηρέτησα στο Ηλιόκαστρο. Το θεώρησα καθήκον μου να είμαι εκεί. Γυναίκα στιβαρή, δυνατή, επικοινωνιακή, μαχητική, πρόθυμη, δημιουργική, αντρογυναίκα και συνάμα όμορφη και πολύ θηλυκιά.
Έζησε χαρές και λύπες, δούλεψε πολύ να αναστήσει τη γη της και να κρατήσει όρθιο το ορφανεμένο σπιτικό της, να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να αποκαταστήσει τα παιδιά της.
Και τα χρόνια πέρασαν, τα στιβαρά χέρια έγιναν αδύναμα, οι ορθές πλάτες κύρτωσαν, το μυαλό έχασε τη διαύγειά του. Έτσι σήμερα η μέση της κυρα- Ελένης, τα χέρια της, τα πόδια της και η ψυχούλα της από τις πίκρες, μα και τις γλύκες της ζωής θα ξεκουραστούν.
Θα σεργιανά στα ανθοστόλιστα λιβάδια χωρίς το βάρος του γερασμένου της κορμιού, με την ψυχή της να φτερουγίζει με λαχτάρα για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της.
Αντίο γιαγιά Ελένη. Καλό Παράδεισο!
Βιβή Σκούρτη
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
22 Αυγούστου 2019
Το τελευταίο αντίο στην Αργύτσα (Άργυ) Μάγκου – εκ των υστέρων …
Πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή η αγαπητή σε όλους τους Ερμιονίτες Άργύτσα (Άργυ) Μάγκου.
Ήταν αδερφή του αείμνηστου Δημήτρη Μάγκου.
Όλοι οι Ερμιονίτες τη θυμόμαστε τα καλοκαίρια στη βεράντα του σπιτιού της διαβάζοντας ένα βιβλίο.
Η ζωή μπορεί να της στέρησε τη σωματική ευρωστία, αλλά της χάρισε πλούσια πνευματικά και ψυχικά προσόντα.
Θα τη θυμόμαστε για πάντα.
Καλή ανάπαυση.
ΥΓ. Εγκάρδια συλλυπητήρια στην οικογένειά της
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
---------------------------------------------------------------------------------------------
25 Αυγούστου 2019
«Δώδεκα και μισή
πώς πέρασε η ώρα.
Δώδεκα και μισή
πώς πέρασαν τα χρόνια»
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ)
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ)
για να ανακοινώσει το μισεμό από τη ζωή του Δημήτρη (Μίμη)Παπανδρέου.
 |
| Αποκριές στα Μαντράκια ... |
Υπήρξε όμορφος νιός• ψηλός, μελαχρινός, με σγουρά μαλλιά, με πυκνό, αυστηρό μουστάκι που γέμιζε το επάνω χείλος και μπάσα φωνή.
 |
| Από αριστερά: Μίμης Σκούρτης - Μίμης Παπανδρέου- Διαμαντής Μπενάρδος |
Όταν είμαστε μικρά ήταν ο καθημερινός επισκέπτης του σπιτιού μας, καθότι παιδικός φίλος, σύντροφος στα μακρινά ταξίδια και κουμπάρος του πατέρα μας. Τον φωνάζαμε και τα τρία αδέλφια νουνό μας, κι ας είχε βαφτίσει μόνο τον Άρη.
Τα τελευταία του χρόνια δέθηκε στον ασφαλή σκαρμό της οικογένειας της κόρης του, απολαμβάνοντας τη φροντίδα τόσο εκείνης όσο και των εγγονιών του.
Γερό σκαρί, αλλά τον πλημμύρισαν τα χρόνια, έτσι μαϊνάρισε τα πανιά του κι αποχαιρέτισε πρώτα τη θάλασσα και τώρα για πάντα τη στεριά.
Αντίο νουνέ, αντίο θαλασσόλυκε
Βιβή Σκούρτη
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σάββατο, 31 Αυγούστου 2019
Το τελευταίο αντίο στην Ελένη Σκούρτη…
(σύζυγος του αείμνηστου Κώστα – Καρακώτσα)
… Ζητούμε Δημόσια Συγνώμη για να την προηγούμενη ανακριβή αναφορά μας (η οποία κατέβηκε αμέσως ) - ότι δεν κτύπησε η καμπάνα της εκκλησίας και δεν έγινε η επικήδειος ακολουθία….
Τα ίδια τα αισχρά παπαγαλάκια της Ερμιόνης που τρείς μέρες τώρα στα γνωστά στέκια τους μετά το θάνατό της και την ταφή της σχολίαζαν πως η αποθανούσα ετάφη αδιάβαστη μετά από επιθυμία της (αναφερόντουσαν και σε δήθεν γεγονότα με τον εφημέριο του χωριού…) αφού παραπληφόρησαν όλους τους Ερμιονίτες και εμάς, τώρα το γυρίζουν και λένε την αλήθεια, πως η ταφή έγινε με όλους τους τύπους τους θρησκευτικούς και τους κοινωνικούς…
Ας όψονται οι ελεεινοί και τρισάθλιοι αίωνιοι συκοφάντες…
Ο Διαχειριστής του blog εύχεται στην εκλιπούσα συμπολιτισσά μας καλό να είναι το τελευταίο της ταξίδι, ελάφρύ το χώμα που τη σκεπάζει και καλή ανάπαυση…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Κυριακή, 1 Σεπτεμβρίου 2019
Ελένη Κ. Σκούρτη (η Καρακώτσαινα) για το κατευόδιο - συνέχεια...
...Με το θάνατό της ήρθε ή ώρα για την «αιώνια ανάπαυσή της»,
Μια γυναίκα που η μοίρα της έλαχε να ζήσει μόνη, να πασχίσει πολύ στη ζωή της
και να πονέσει αφάνταστα...
και να πονέσει αφάνταστα...
 |
Τα παράξενα της μοίρας: Που να ήξερε τότε πως το μικρό παιδί της
το είχε ανεβάσει πάνω στο χάρο, που όταν θα γινόταν έφηβος
θα της το έπαιρνε!
Και έκτοτε, άρχισε ο Γολγοθάς του ζευγαριού που αποκορυφώθηκε,
με την μοναξιά της και την αγριάδα των ανθρώπων....
Έκρυβε μια παράξενη δύναμη μέσα της. Και πώς να μην έκρυβε, τάχα!...
Φώτο από το αρχείο της Βιβής Σκούρτη
Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου 2019
Έφυγε από κοντά μας η ευγενική δωρήτρια του Κρανιδίου Μαρία Εμμ. Τόδωρη
Η εκλιπούσα με την ευγενική ψυχή της είχε δωρίσει το σπίτι της για να εγκατασταθεί το Λαογραφικό Κέντρο Κρανιδίου και πλήθος προγονικών κειμηλίων (από το 1999 και επι δημάρχου Δ. Καμιζή) για το οποίο μαζί με άλλες κυρίες συμμετείχε όλα αυτά τα χρόνια για την οργάνωση και τη λειτουργία του!
Το blog δια του διαχειριστή του ως ελάχιστη τιμή για την μεγάλη κοινωνική προσφορά της εκφράζει προς τους οικείους της τα βαθιά του συλλυπητήρια και με την ευχή να μην περάσει στη λήθη και στη λησμονιά από τους συμπολίτες της ..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου 2019
Έφυγε χθες (Πέμπτη) από την ζωή και κηδεύτηκε στον Ναό της Μεταμόρφωσης του Χριστού, η συμπατριώτισσα μας και δωρήτρια του Δήμου Κρανιδίου, Μαρία Εμμανουήλ Τόδωρη.
Έφυγε χθες από την ζωή και κηδεύτηκε στον Ναό της Μεταμόρφωσης του Χριστού η συμπατριώτισσα μας Μαρία Εμμανουήλ Τόδωρη οποία είχε δωρήσει στον Δήμο Κρανιδίου το κτήριο όπου στεγάζεται το Λαογραφικό Κέντρο Κρανιδίου καθώς και πλήθος προγονικών της κειμηλίων Λαογραφικού ενδιαφέροντος. Η Μαρία Τόδωρη πέρα από θερμή Πατριώτισσα υπήρξε λάτρης της τοπικής μας παράδοσης και πρωτοστάτησε ως εθελόντρια στην δημιουργία του Λαογραφικού Κέντρου του Δήμου Κρανιδίου το 1999.
Ας είναι Αιωνία η Μνήμη της.
Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου 2019
Το τελευταίο αντίο στον Γιώργο Αναργ. Μπουκουβάλα…
...Στον μοναχικό εθελοντή φροντίδας του πράσινου και εν γένει του φυσικού μας περιβάλλοντος,
γιατί ο Γιώργος δεν έμπαινε σε συλλογικά καλούπια…
…
Απρόσμενα άφησε τα εγκόσμια ο εκλιπών! Φαίνεται τον «ζήλεψε» η μοίρα ίσως και εμείς για τη ζωντάνια και την κινητικότητα που είχε, παρά το μεγάλο της ηλικίας του 80 και, χρόνων . Καμάρωνε και αυτός σε κάθε μας συνάντηση που είχαμε, στους ατέλειωτους περιπάτους μας…
Έτσι σήμερα στις 3 μ.μ. ώρα παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες (Ισχυροί άνεμοι- βροχές και καταιγίδες) αρκετοί συμπατριώτες– συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, συναχτήκαμε στον Ι.Ν. Ταξιαρχών όπου ετελέσθη η επικήδειος ακολουθία να δώσουμε τον ύστατο χαιρετισμό, να του πούμε το τελευταίο αντίο και να τον συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία…
Ευχόμαστε καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι και εκεί που θα πάει σύμφωνα με την παράδοση να αναπαυθεί γιατί στην επίγεια ζωή κούρασε και ταλαιπώρησε πολύ το κορμάκι του, (όπως όλοι μας άλλωστε οι άνθρωποι της βιοπάλης, της δημιουργίας και της προκοπής…)
Και πάλι καλό ταξίδι Γιώργο…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
 |
Στη Φώτο - Από δεξιά ο Γιώργος Μπ. πολύ νέος με άλλους συμπατριώτες, σε εθελοντική εργασία στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του "Ερμή"Ερμιόνης Ακολουθούν - Γιώργος Φοίβας - Γιάννης Γκάτσος + - Δημήτρης Μπουκουβάλας (αδερφός του εκλιπόντος) και Γιώργος Μερτύρης + Πρόεδρος του "Ερμή" |
Αφιέρωμα για το φευγιό του συμπατριώτη μας Γιώργου Μπουκουβάλα....
Απόσπασμα από το βιβλίο της Βιβής Σκούρτη με τίτλο:
"Σ' εκείνους που έχτισαν την Ερμιόνη",
τη σελίδα 45
(από τις εκδόσεις ΑΡΤΕΟΝ.)
Γιώργος Μπουκουβάλας
Ο Γιώργος Μπουκουβάλας απόμαχος και αυτός της δουλειάς, αλλά όχι της ζωής και της προσφοράς, αεικίνητος, με τη σύνταξή του κάθε άλλο παρά «άραξε». Προσηλωμένος σε οικογενειακές και προσωπικές αξίες αυτές της ειλικρίνειας, της εντιμότητας, της ανεξαρτησίας, της εργατικότητας, της προσφοράς. Τρέφεται με το να φυτεύει, ποτίζει, να περιποιείται δέντρα κατά μήκος του δρόμου της Μαγγούλας και του Μπιστιού, ανανεώνοντας όσα η αδιαφορία των τότε ιθυνόντων άφησε να χαθούν από τη βαμβακίαση. Ο Γιώργος μιλάει και τα μάτια του πετάνε σπίθες. Εκφράζεται ελεύθερα, περιγραφικά, παραστατικά, κατανοητά στις δικές μου ερωτήσεις και απορίες. Ο Γιώργος με τη μνημονική του δύναμη γέμισε τα κείμενά μου με νοστιμάδες γλωσσικές της τέχνης του.
«Εργάστηκα 42 χρόνια στην οικοδομή, από το 1955 μέχρι το 1997. Και να ξαναγεννιόμουνα την ίδια δουλειά θα έκανα. Δούλεψα μαστορόπουλο σε αρκετές μετασκευές και επιδιορθώσεις, γιατί την εποχή εκείνη αξιόλογα κτίσματα δεν γίνονταν. Επικρατούσε αυτό που λέμε: «σπίτι όσο χωρείς και χτήμα όσο μπορείς».
Αξιόλογα για την εποχή κτίσματα ήταν ο κινηματογράφος που επιστρατεύθηκε μεγάλος αριθμός εργατικών χεριών, οι αποθήκες του Συνεταιρισμού, η μία πτέρυγα του Μοναστηριού, αλλά και τα σπίτια του Παπαδόπουλου, του Ξενάκη, το ξενοδοχείο του Γιάννη Γεωργίου. Εγώ δούλεψα στην Ύδρα το 1955 στα καλντερίμια, στα «Καλά πηγάδια», από Αύγουστο μέχρι και Οκτώβρη. Το έργο είχε πάρει κάποιος εργολήπτης ονόματι Αλεξόπουλος. Τραβούσαν τότε το έργο «Το παιδί και το δελφίνι» και είδα τη Λόρεν από κοντά. Στο χτίσιμο της πέτρας με μύησε ένας παππούς, άπιαστος πετράς-φατσαδόρος. Ήμουν δέκα έξη χρόνων όταν με έβαλε να δουλέψω μεσομάστορας, μαθαίνοντάς μου έτσι το σταύρωμα της πέτρας που δε χρειάζεται να είναι εμφανίσιμο. Εκεί έμαθα το γώνιασμα στο αγκωνάρι, τις φαλτσογωνιές, το «σκάρπο», την κλίση δηλαδή του εξωτερικού πέτρινου τοίχου. Τέχνη είναι να ξεχωρίσεις από το σωρό τη σωστή πέτρα.
Δούλεψα στο λιμάνι το ’57, στον κινηματογράφο του Παλαιού, στο χτίσιμο των σχολείων στην Κινέττα και στη Σαμπάριζα, στο σπίτι του Γιώργου Κοτταρά.
Όμως τα περισσότερα εργασιακά μου χρόνια τα πέρασα στον Πειραιά. Το μεροκάματο ήταν πολύ καλό, αλλά η δουλειά ήταν σκληρή και ολημερίς. Η ειδικότητά μου ήταν καλουπατζής, αλλά τα ήξερα και φυσικά τα έκανα όλα, μέχρι και μωσαϊκά. Το σπίτι μου στα Μαντράκια, το έφτιαξα σχεδόν μόνος μου».
Μού μίλησε φλεγόμενος, ανεπιτήδευτος, με το προσωπικό του ύφος για την επαγγελματική του σταδιοδρομία με ένταση και πάθος. Για τα ανθεκτικά υλικά στους αιώνες, για τα παλιά πέτρινα σπίτια, τα ωραία αυτά οικοδομήματα που θέλουν φροντίδα κι επιμέλεια, που για συνδετικό υλικό έχουν κυρίως χώμα. Για τις πελεκητές πέτρες που με τα χτένια οι πετράδες έκαναν τους αλτιεφισέδες*. Για τους σαγρέδες (το πεταχτό) που σοβάντιζαν με το θυμαράκι χτυπώντας το πάνω στο ξύλο, ή με το μυστρί, αραιή λάσπη ίσως και χρωματισμένη με ώχρα. Με πήγε στους γωνιόλιθους του σπιτιού του Λαζαρίδη που στέκι εδώ φρουρός αισθητικού κάλλους και τους χάιδευε. Μού έδειξε πάνω στους τοίχους τη σταυρωτή χτισμένη πέτρα και την παράλληλη. Ζωγράφισε στο χαρτί για να καταλάβω ποιό ήτανε το τριβίδι, εργαλείο που έστρωνε το μάρμαρο και πώς ήταν το φραγκόφτυαρο, που τα έφτιαχναν οι μαραγκοί Σπύρος Μουτσάτσος, Θόδωρος Κανέλλης και ο Τσαλίκης.
Ο Γιώργος χτίστης, χειρώνακτας, δημιουργός, έφυγε σήμερα από κοντά μας, παίρνοντας μαζί του τις χαρές και τους καημούς της μαστορικής του τέχνης και ζωής που συνέχισε να υπηρετεί αθόρυβα και εθελοντικά με ευαισθησία, επιμονή, θάρρος κι ελπίδα. Καλή Ανάπαυση Γιώργο και ειλικρινή συλλυπητήρια στ' αδέλφια σου.
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019
Μόλις χθες πληροφορήθηκα (απίστευτο!) για το φευγιό πριν από καιρό ενός συναδέρφου μου (ψαρά) του Γιώργου Παυλίδη και τούτο διότι έλειπα από την Ερμιόνη.
Δεν κοιμήθηκα όλη τη νύκτα από τη σκέψη αυτή που με βασάνιζε και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δύο λόγια για τον εκλιπόντα για να βρω την γαλήνη της ψυχής μου!...
Αυτό που θέλω να πω πρώτα είναι, πως κάθε φορά που φεύγει από τη ζωή μας ένας απόμαχος της θάλασσας και συγκεκριμένα της ψαροσύνης σβήνει και ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας που έχει η Ερμιόνη με την ψαράδικη τάξη.
Ένα κεφάλαιο που δεν συμπληρώνεται από τους απογόνους μας αφού και αυτό το επάγγελμα «πεθαίνει μαζί με τον ζωικό πλούτο της θάλασσας» και κανένας νέος δεν το ακολουθεί!
Οι λόγοι γνωστοί και χιλιοειπωμένοι …
Ο Γιώργος μαζί με τον αείμνηστο αδερφό του τον Λάμπη γέννημα θρέμμα παιδιά της θάλασσας από την μικρή παιδική τους ηλικία στις ψαρόβαρκές όπως όλοι εμείς οι ψαράδες. Δούλεψε σκληρά (υπήρξαμε και ανταγωνιστές…) οι μοίρα όμως τον κτύπησε νωρίς πολύ βαριά και σαν να μην έφτανε αυτό… του επιφύλαξε και ένα βασανιστικό τέλος «βάζοντας τον να παλέψει με την ανίκητη νόσο» αυτήν που αποκαλούμε – επάρατο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καλή του ψυχολογία που αυτή καθυστέρησε το φευγιό του – υποθέτω – και όταν συναντιόμαστε μου έλεγε –«το παλεύω και θα το ξεπεράσω»! Εγώ για να του σηκώσω το ηθικό του έλεγα - «το εύχομαι και προσεύχομαι για σένα»! ...
Όμως, σε συναντήσεις που είχα μαζί του στο λιμάνι, δυό φορές βρήκα ευκαιρία και του ζήτησα να τον φωτογραφίσω. Αυτός το κατάλαβε για πιο λόγο του ζητούσα αυτό, αλλά του άρεσε και δέχθηκε. Έτσι, με τον φωτογραφικό φακό μου απαθανάτισα με ένα κλικ τη μορφή του και νομίζω με την δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών περνάει στην αιωνιότητα!
Με αυτά τα λίγα λόγια του εύχομαι καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι, «για το οποίο κανείς μας δεν γνωρίζει τη διάρκειά του» και στην οικογένειά εκφράζω - έστω και αργά - τα συλλυπητήριά μου, να είναι καλά και να τον μνημονεύουν…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Το τελευταίο αντίο στον ΠαπαΠαναγιώτη Δασκαλοθανάση
Έφυγε σήμερα από τη ζωή μας πλήρης ημερών (93 χρόνων) ο επί πολλά χρόνια εφημέριος του Ι.Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Ερμιόνη ΠαπαΠαναγιώτης Δασκαλοθανάσης
 |
Φώτο – από την εκδήλωση της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας (2019) του «Ερμιονικού Συνδέσμου»
|
Ήταν δάσκαλός μου στη Βυζαντινή μουσική τα πρώτα χρόνια που ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Ερμιόνη περί το 1956 /57.
Οι δρόμοι μας όμως χώρισαν, όταν ακολούθησα εκ των συνθηκών... το επάγγελμα του πατέρα μου (αυτό του ψαρά) ταξιδεύοντας και ψαρεύοντας στις ελληνικές θάλασσες!
Ωστόσο, ο δεσμός μας παρέμεινε ατόφιος μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του και εκφραζόταν ποικιλοτρόπως και από τους δύό μας όταν συναντιόμαστε...
'Με αυτά τα λίγα λόγια (που μπορούσα να γράψω πάρα πολλά) θέλω να τον κατευοδώσω και να του πω - καλό ταξίδι αγαπημένε μου ιερέα και άξιε οικογενειάρχη!
Στα παιδιά του και στις οικογένειες τους εκφράζω τα βαθιά μου συλλυπητήρια και εύχομαι Υγεία,
να τον θυμούνται και να τον μνημονεύουν...
να τον θυμούνται και να τον μνημονεύουν...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΊΤΗΣ
==========================
Τετάρτη, 8 Ιανουαρίου 2020
Το τελευταίο αντίο στον Σωτήριο Γκίκα…
Πριν από λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας ο Σωτήρης Γκίκας ( ο φούρναρης).
Ένας τίμιος αγωνιστής της ζωής, φίλος καλός, συμπαθής σε όλους τους Ερμιονίτες.
Μια εμβληματική φιγούρα στα Μαντράκια! που θα τον έβρισκες πάντα καθισμένο
στην καφετέρια «Ερμιονίς» να απολαμβάνει το καφεδάκι του.
στην καφετέρια «Ερμιονίς» να απολαμβάνει το καφεδάκι του.
Η ζωή πολλές φορές του έδειξε το άσχημο πρόσωπό της,
όμως αυτός με θάρρος πάντα τα αντιμετώπιζε.
όμως αυτός με θάρρος πάντα τα αντιμετώπιζε.
Ευχόμαστε καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι και καλή ανάπαυση…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Απουσίες στα μητρώα σημειώνουμε, για μακρινά και αγύριστα ταξίδια" ...
Το τελευταίο αντίο στον Γιώργο Νοταρά!! ...
29 Σεπτεμβρίου 2021
Μόλις το πληροφορηθήκαμε, πως έφυγε από ανάμεσά μας, ο εκλεκτός συμπατριώτης και αγαπητός φίλος Γιώργος Κ. Νοταράς σε ηλικία 88 χρονών…
Καλό ταξίδι Γιώργο, εσύ και εμείς από ταξίδια ξέρουμε, πότε με καλοσυνάτες θάλασσες και ποτέ με φουρτουνιάρικες! Με θυελλώδεις έως πολύ θυελλώδεις ανέμους! Εσύ στους ωκεανούς που ταξίδευες με ποντοπόρα πλοία είχες ταξιδέψεις και με κυκλώνες στις ατέλειωτες ιστορίες μας που λέγαμε ο ένας στον άλλο....
Όμως εκεί που δεν μπορούσα να σε συναγωνιστώ, ήταν η μεγάλη αγάπη που είχες για τον τόπο που μας γέννησε, την Ερμιόνη μας. Και αυτό, το έδειχνες ποικιλοτρόπως με την απλοχεριά σου και τις δωρεές παντού. Πολλές μαρμάρινες πλάκες αναφέρουν το όνομά σου ως δωρητής και ευεργέτης.
Όμως, το μεγαλύτερο καμάρι σου και τιμή σου ήταν όπως μου έλεγες, τον χαρακτηρισμό που σου είχαν αποδώσει «ο αλιβάνιστος» φυσικά, οι λιβανισμένοι...
Και αυτό το καλοκαίρι που έμεινες στο σπίτι μου είπαμε πολλές ιστορίες και άλλες συζητήσεις που σε ορισμένες περιπτώσεις με οδηγούσαν στο φευγιό σου ..
Εύχομαι Γιώργο καλό να είναι το τελευταίο σου ταξίδι και το πιστεύω αυτό, γιατί οι συνθήκες που γίνεται το καθιστούν γαληνεμένο …
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΊΤΗΣ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Το τελευταίο άρθρο του στο blog του ->
http://oalivanistos.blogspot.com/
Ο ΔΗΜΟΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ (ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ)
Κε, Δήμαρχε στη χώρα της Δημοκρατίας, που η κοινωνία μας θεωρείται ανθρωποκεντρική και η ισοτιμία των πολιτών, είναι κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας επιβάλει, από οικοδεσπότες των εκδηλώσεων, βράβευσης διεθνώς αναγνωρισμένων προσωπικοτήτων, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, που μας αξίωσε η αξιότιμη συμπατριώτισσα μας κα Μαριάννα Βαρδηνογιάννη, να τις παρακολουθήσουμε από την κλειδαρότρυπα του πρώην Δημαρχείου μας!!!
Κε, Δήμαρχε η πανδημία του Κορονοϊού, ως ανωτέρα βία, δικαιολογούσε την αναβολή των εκδηλώσεων, για την οποία θα έπρεπε να ενημερώσετε την αξιότιμο κα Βαρδηνογιάννη για να αποφεύγεται ή όποια δυσαρέσκεια.
Άνευ Θυμιάματος Λιβανιού
Νοταράς Γεώργιος
ο Αλιβάνιστος / Ερμιονίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου