Χθες το δειλινό στο μνημείο των Ηρώων μας στην Ερμιόνη, μια ομάδα μικρών παιδιών έπαιζε αμέριμνα στην πλακόστρωτη πλατειούλα του μνημείου. Μου τράβηξαν την προσοχή και σκέφτηκα, πως καλό θα ήταν να τα πλησίαζα και να έκανα μια μικρή συζήτηση μαζί τους, εάν ξέρανε κάτι για το χώρο τον οποίο παίζανε.
Πράγματι, τα παιδιά ανταποκριθήκανε στο κάλεσμα μου και μαζευτήκαν τριγύρω. Τους ρώτησα: - τι είναι αυτό παιδιά που ξεχωρίζει μπροστά σας;.
- ένα άγαλμα κύριε, μου είπε μια μικρούλα.
–Ναι, αλλά όχι ακριβώς της απάντησα. - Προσέξτε πως πάνω στην μαρμάρινη στήλη, είναι γραμμένα ονόματα και μάλιστα, με χρυσά γράμματα- ποιοι είναι αυτοί;;
- είναι ήρωες του 1821, απάντησε ένα άλλο μεγαλύτερο κοριτσάκι.
– Ναι, είναι ήρωες, αλλά όχι του 1821, μα των νεότερων πολέμων της ελληνικής ιστορίας που χύσανε το αίμα τους και δώσανε τη ζωή τους στις πολεμικές μάχες για την Ελευθερία της πατρίδας μας - της Ελλάδας μας. Όπως καταλαβαίνετε, ο χώρος αυτός είναι ιερός και με τον ανάλογο σεβασμό πρέπει να είναι και το παιχνίδι σας.
Τα παιδιά έκπληκτα από τη κουβέντα που είχαμε, ακούγανε με
προσοχή τα όσα τους είπα και το
μικρότερο παιδί της παρέας μου είπε στο τέλος της συζήτησης, - «Μάλιστα κύριε»…
Υστερόγραφο: Σκέπτεστε μήπως πρέπει η συμπεριφορά των μικρών
παιδιών πρέπει να μας παραδειγματίσει και να συνετίσει και εμάς τους μεγάλους;;;
STAM.DAM.D.
