 |
|
…Και η βάρκα έμεινε μόνη… -> μόνα τους
και τα παραγάδια … |
=======================================================================================================================
Πριν λίγες ημέρες
αποχαιρετήσαμε τον συμπατριώτη μας Δημήτρη Π. για το τελευταίο του ταξίδι που η
ειμαρμένη – η μοίρα, του είχε ορίσει!
Αυτόν τον αποχαιρετισμό κάνω και εγώ με πολλή λύπη, γιατί ο εκλιπών ήταν σε έμενα πολύ συμπαθής από τα νεανικά του χρόνια, – χωρίς να του το έχω δείξει… - όταν τον έβλεπα παράλληλα με το Γυμνάσιο – και το Λύκειο που φοιτούσε, τις ελεύθερες ημέρες και ώρες, να δουλεύει και στην οικοδομή.
Πρότυπο εργατικού ανθρώπου, κάτι που εκτιμώ πάρα πολύ…
Στη συνέχεια τον τράβηξε η πλανεύτρα θάλασσα στην αγκαλιά της
ως ναυτικό – καπετάνιο, με τα ποντοπόρα πλοία σε
μεγάλα ταξίδια…
Τα τελευταία χρόνια αφού συνταξιοδοτήθηκε πραγματοποίησε το όνειρο του κάθε ναυτικού: -« να πάω στο χωριό μου, να αγοράσω μια βάρκα να πηγαίνω για ψάρεμα» - Για να μην αποχωριστεί τελειωτικά το υγρό στοιχείο που ήταν σφιχταγκαλιασμένος και τόσες πολλές θύμισες του έφερνε στη σκέψη του, από τα μεγάλα πολύχρονα ταξίδια του.
Τη συνήθεια αυτή της εργατικότητας και της δημιουργίας που
είχε αποκτήσει στη ζωή του, πώς θα την ξεπερνούσε;;; - αναλογιζόμουν...
Όμως, ο Δημήτρης, δεν αγόρασε μια βάρκα όπως κάνουν πολλοί, αλλά
ασχολήθηκε με το ψάρεμα ερασιτεχνικά μεν, αλλά σε επαγγελματική βάση χωρίς
να το βλέπει ως οικονομικό βοήθημα…
Ψάρεμα με παραγάδι, μια πολύ δύσκολη δουλειά με τον τρόπο που ψάρευε αυτός ως
ερασιτέχνης…
Αυτό επιτρέψτε μου να το γνωρίζω, διότι από 6 χρονών παιδί
μέχρι τα 60 μου χρόνια αυτό ήταν το επάγγελμά μου σε μεγάλα ταξίδια, όπως έχω αναφερθεί άλλες φορές
εδώ…
Με αυτές τις σκέψεις, θέλω να εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια
στη σύζυγό του, τα παιδιά του και στους οικείους του…
Εύχομαι, καλό και γαλήνιο να είναι το τελευταίο του ταξίδι και
καλή αντάμωση, όπως συμβαίνει σε όλους τους θνητούς…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
