Να μην ξεχνάμε πως το νόμισμα έχει δύο όψεις.... - και ο σεβασμός κερδίζεται δεν απαιτείται....

Θεσσαλονίκη: Η αποστομωτική απάντηση φοιτητή σε ηλικιωμένο άντρα 
που απαιτούσε να καθίσει στο λεωφορείο...

Αποστομωτικό μήνυμα: Ένας φοιτητής άφησε με το στόμα ανοιχτό τους επιβάτες στο λεωφορείο της γραμμής 8. Αυτή ήταν η απάντηση του απέναντι σε έναν ηλικιωμένο που ήθελε να καθίσει στο λεωφορείο.

Αποστομωτικό μήνυμα: Στο λεωφορείο

Ένας ηλικιωμένος άντρας μεταξύ 60-65 ετών μπήκε στο λεωφορείο στην στάση Αριστοτέλους προς Καμάρα. Μετά από πολύ λίγο άρχισε να γκρινιάζει για το ότι δεν σηκώθηκε κανείς για να κάτσει ο ιδιος.

Δεν είχε εντελώς άδικο αλλά ήταν αρκετά επιθετικός. Είπε φράσεις του τύπου: 

"Σήμερα οι νέοι δεν σέβεστε τίποτα”, “Χάθηκε ο σεβασμός από την κοινωνία μας”, “Οι νέοι σήμερα δεν υπολογίζετε τίποτα ούτε τους γονείς να βλέπατε όρθιους δεν θα σηκωνόσασταν ” .

Μέχρι που σε κάποια στιγμή είπε: “Φτιάχνετε μια κοινωνία που δεν υπάρχει σεβασμός σε τίποτα, θα σκοτώνεστε μεταξύ σας αύριο για μια θέση στο λεωφορείο” . 

Μετά από αυτή την φράση ένας νεαρός αρκετά σοβαρός του απάντησε με σεβασμό.  “Κύριε να σας πω λίγο; Σας ακούω πάνω από πέντε λεπτά να τα βάζετε με την νεολαία και γενικά με την κοινωνία.Θέλω απλά να σας θυμίσω ότι την κοινωνία αυτή εσείς την φτιάξατε. Εσείς τόσα χρόνια μας μάθατε να σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα και τον εαυτό μας με τις επιλογές σας. Η γενιά σας τόσα χρόνια παρακαλούσε για να βρει μια θεσούλα και να χώσει το παιδί του, την νύφη του, τον γαμπρό του, και καμιά 15αριά ξαδέρφια. Αδιαφορώντας φυσικά για τον αν αξίζουν την θέση" ...

Αποστομωτικό μήνυμα: «Η γενιά σας είναι αυτή που μας έμαθε στην μίζα»

Η γενιά σας είναι αυτή που ψήφιζε πάντα ανθρώπους χωρίς καμία αξία να μας κυβερνάνε αλλάζοντας τις αρχές της κοινωνίας, την Ιστορία, την παιδεία, την παράδοση. Η γενιά σας είναι αυτή που μας έμαθε στην μίζα.”.

Εκείνη την στιγμή ο ηλικιωμένος άντρας προσπάθησε να σταματήσει τον νέο. “Τι σχέση έχουν αυτά με το ότι δεν σηκώνετε κανείς για να κάτσει ένας ηλικιωμένος”.

Αποστομωτικό μήνυμα: «O σεβασμός κύριε κερδίζεται δεν απαιτείται»

Το παλικάρι απάντησε με αρκετή ηρεμία : “O σεβασμός κύριε κερδίζεται δεν απαιτείται, και εσείς προσωπικά αυτοχαρακτηριζεστε ηλικιωμένος μόνο και μόνο για να καθίσετε φαίνεστε μια χαρά και υγιείς. Αν όμως το ζητήσετε αυτό από κάποιον ευγενικά είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα σας πει όχι.

Το βασικό όμως είναι ότι επειδή ο σεβασμός κερδίζεται όπως προείπα και η δική σας η γενιά παραδίδει μια διαλυμένη χώρα μέσα στην ρεμούλα την κομπίνα και την βρόμα που οι νέοι παλεύουμε να αλλάξει προς το καλύτερο για τον αύριο τον παιδιών μας και όχι το δικό σας. Στο πρόσωπό σας εγώ βλέπω αυτόν που έχει καταδικάσει για χρονιά σύμφωνα με τις κομματικές του ορέξεις και τις επιλογές του και δυστυχώς σήμερα οι νέοι δεν μπορούν να σεβαστούν τον δήμιο τους .”

https://www.enimerotiko.gr/

Ο Γιάννης Σπετσιώτης με άρθρο του αναδεικνύει μορφές και προσωπικότητες της Ερμιόνης - γενέτειρας γης μας !! ....

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο – 16 Δεκεμβρίου 2016

[...]Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του γράφει: «Πατρίδα, να θυμάσαι πάντα αυτούς που για την τιμή και τη λευτεριά σου δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου εκείνοι έχυσαν αίματα και δάκρυα!» ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δεσμοί φιλίας και αίματος: 

«Μητσαίοι, Μαλλωσαίοι, Μερκούρηδες και Δεληγιανναίοι»

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Με αφορμή το επετειακό έτος των Μητσαίων, την ευχετήρια κάρτα του Ερμιονικού Συνδέσμου και το άρθρο του κ. Λίνου Μπενάκη «Η οικογένεια του Ιωάννου Δελληγιάννη» στο 19^ο τεύχος του περιοδικού «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα», δημοσιεύουμε και τα παρακάτω.

Ο καπετάν Γιάννης Γεωργίου Μήτσας είχε ως αχώριστο φίλο, πιστικό και σύντροφο τον συμπολίτη και γενναίο παλικάρι Θεοδωράκη Μάλλωση. Τον ακολουθούσε πιστά σ’ όλες τις αποστολές και ήταν εκεί, όταν ο καπετάν Γιάννης, στη μάχη της Καλλιρρόης, άφησε την τελευταία του πνοή «υπέρ πατρίδος». O Θεοδωράκης Μάλλωσης τιμήθηκε από την Πολιτεία για την προσφορά του με το «Αργυρούν Αριστείον του Αγώνα». Απεβίωσε το 1864 σε ηλικία 73 χρόνων στην Ερμιόνη.

Ο καπετάν Γιώργης Μερκούρης, ο Καρλάκης (τον έλεγαν έτσι επειδή είχε μικρό καΐκι, καρλάκι), γιος του ηρωικού πολέμαρχου της Επανάστασης Σπύρου Μερκούρη, παντρεύτηκε τη Θεοδότα (ή Θεοδώρα) Μήτσα, κόρη του καπετάν Σταμάτη Μήτσα. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο Σπύρος Μερκούρης, ο μετέπειτα Δήμαρχος Αθηναίων. Ο Σπύρος Μερκούρης ακολούθησε τον θείο του Αντώνη Μήτσα στη Θεσσαλική Επανάσταση του 1878, όπου και τραυματίστηκε στη δεύτερη μάχη του Πλατάνου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της 25^ης Οκτωβρίου 1933 στην εφημερίδα «ΕΡΜΙΟΝΙΣ» «επρότεινε όπως στηθή εις το «Μπίστι» και εις την θέσιν που ευρίσκετε ο μύλος πολυτελές κενοτάφιον εις μνήμην των Μητσαίων».

Ο Γεώργος Δεληγιάννης, συμβολαιογράφος στη Θεσσαλονίκη, ένα από τα εννέα παιδιά του Ιωάννη Εμ. Δεληγιάννη, επίσης συμβολαιογράφου της Ερμιόνης, και της Παγώνας Καραγιάννη, μεγάλωσε στην Ερμιόνη και φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων (1886 – 1990) και στο Μονοτάξιο Ελληνικό Σχολείο (1890 – 1891) της πόλης μας. Στη συνέχεια για δύο χρόνια φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο Κρανιδίου, όπου έλαβε και το απολυτήριό του (1894) που το υπογράφει ο Σχολάρχης Γ. Βανδώρος. Παντρεύτηκε τη Βασιλική (Κική) Μήτσα, κόρη του Σταμάτη Αντ. Μήτσα, εγγονού του καπετάν Σταμάτη. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη, καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Α.Π.Θ. και την Άννα, που είχε το όνομα της γιαγιάς της, συζύγου του Σταμάτη Αντ. Μήτσα.     

Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του γράφει: «Πατρίδα, να θυμάσαι πάντα αυτούς που για την τιμή και τη λευτεριά σου δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου εκείνοι έχυσαν αίματα και δάκρυα!». 

Αποτυπώματα Πολιτών της Ερμιονίδας του 20ου και 21ου αιώνα που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην πατρική γη!!!...

… για όσους αφουγκράζονται τα μηνύματα των καιρών...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Φώτο ρεπορτάζ από το αρχείο μας για τα εγκαίνια του βιολογικού σταθμού και έργου δημοτικής ύδρευσης Δήμου Κρανιδίου παρουσία του τότε Υπουργού Εσωτερικών Κώστα Σκανδαλίδη

Ένα ιστορικό γεγονός αναπτυξιακής δημιουργίας και 

περιβαλλοντικής σημασίας, που καταγράφεται στο μεγάλο έργο 

του Δημάρχου Δημήτρη Καμιζή.

Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον βαρύ χειμωνιάτικο καιρό με χιονιά και πολύ κρύο, όταν είδαμε μπροστά στα σκαλοπάτια του δημαρχείου να σταματάει το Ι.Χ. του υπουργού που οδηγούσε ο ίδιος... και βγαίνοντας να λέει στον κ. Καμιζή που είχε βγει να τον υποδεχθεί: "μεγάλη η χάρη σου δήμαρχε! Ο καιρός ήταν άθλιος, αλλά στο είχα υποσχεθεί".... 

Ο Δήμαρχος κατά την ομιλία υποδοχής του κ. Υπουργού.

Δεξιά και αριστερά όλη η πολιτική ηγεσία της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Νομού Αργολίδας.

Στο δημαρχείο ο κ. Υπουργός γράφει τις εντυπώσεις του στο βιβλίο των επισκεπτών.... Κατά τον αγιασμό των εγκαινίων του βιολογικού  σταθμού  στις κτιριακές του εγκαταστάσεις - αντλιοστάσια, ηλεκτρονικοί πίνακες κ α. ...

Το ρεπορτάζ μας δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα"ΑΡΓΟΛΙΔΑ" στις 28 Ιανουαρίου 2003

ΥΓ. -  Παραλειπόμενα:  Ο κ. δήμαρχος όταν αναφέρθηκε στην ομιλία του στο κόστος των έργων (1 δις 150 εκατομμύρια) δεν διευκρίνισε πως αυτό το ποσό ήταν σε δραχμές (είχαμε τότε το νέο νόμισμα του ευρώ) και ο  κ. Υπουργός έσπευσε αμέσως να συμπληρώσει πως "κ. δήμαρχε μιλάτε σε δραχμές για το κόστος του έργου γιατί μας ακούνε οι πολίτες" και αμέσως έγινε η    διευκρίνιση από τον κ. δήμαρχο με την απαραίτητη συγνώμη...

H άμαξα που μετέφερε τη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν διακοσμημένη με τόνους χρυσού και χιλιάδες πολύτιμους λίθους…

...την άρπαξε ο Πτολεμαίος πριν να φτάσει στον προορισμό της!! 

Το 323 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, ο έλληνας βασιλιάς που κατέκτησε τον κόσμο πέθανε σε ηλικία 33 ετών. Η σορός του δεν βρέθηκε ποτέ, αλλά σύμφωνα με αρχαία κείμενα η πομπή που τη μετέφερε από τη Βαβυλώνα ήταν ένα από τα σπουδαιότερα θεάματα που αντίκρισε ποτέ ο κόσμος.

Υπεύθυνος για την οργάνωση της πομπής ήταν ο Αρριδαίος, ο οποίος χρειάστηκε δύο χρόνια για να την προετοιμάσει.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει για την άμαξα του Μεγάλου Αλεξάνδρου:

«Η αρμάμαξα ήταν τόσο εντυπωσιακή και μεγαλοπρεπή στη θέα, που τα λόγια δεν μπορούν να την περιγράψουν. Η φήμη της διαδόθηκε τόσο, που προσέλκυσε πολλούς θεατές. Από κάθε πόλη που περνούσε όλοι έβγαιναν να την προϋπαντήσουν και μετά να την ξεπροβοδίσουν, χωρίς να μπορούν να χορτάσουν το θέαμα. Στη μεγαλοπρέπειά της συνέτεινε και η συνοδεία από ένα πλήθος οδοποιών και τεχνητών, καθώς και ένα σώμα στρατιωτικών…»

 Το σώμα του Αλεξάνδρου συντηρούταν με αρώματα!

Για την προφύλαξη του σώματος του Αλέξανδρου από την αποσύνθεση χρησιμοποίησαν αρώματα ή μέλι, τεχνικές συντήρησης της αρχαιότητας

Η αρμάμαξα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σύμφωνα με τις πηγές, ζύγιζε πάνω από 100 τόνους και ήταν διακοσμημένη με χρυσό και πολύτιμους λίθους.

Η στέγη ήταν ιωνικού ρυθμού και στηριζόταν με χρυσούς κίονες.

Στις τέσσερις γωνίες της οροφής υπήρχαν 4 αγάλματα της Νίκης Τροπαιοφόρου.

Κάτω από την οροφή της άμαξας υπήρχαν ανάγλυφες προτομές τραγέλαφων, των μυθικών ζώων.

Στις τέσσερις άκρες της άμαξας υπήρχαν φούντες με κρόσσια απ’όπου κρεμόντουσαν κουδούνια.

Απεικόνιση του 19ου αιώνα της νεκροπομπής του Μεγάλου Αλεξάνδρου σύμφωνα με τον Διόδωρο Η άμαξα είχε οροφή με πλάτος 3,70 επί 5,5 μέτρα. Σύμφωνα με την περιγραφή που έχει διασωθεί είχε αναρτήσεις για να αποφεύγονται οι κραδασμοί.

Ζωγραφική αναπαράσταση του 19ου αιώνα της νεκροπομπής του Μεγάλου Αλεξάνδρου σύμφωνα με την περιγραφή του Διόδωρου. Η άμαξα είχε οροφή με πλάτος 3,70 επί 5,5 μέτρα. Σύμφωνα με την περιγραφή που έχει διασωθεί είχε αναρτήσεις για να αποφεύγονται οι κραδασμοί
Την πομπή συνόδευαν η Ρωξάνη με το νήπιο Αλέξανδρο Δ”

Η σαρκοφάγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτελούταν από χρυσάφι και διέγραφε το σώμα του νεκρού.

 >>>>

Χορευτική Ομάδα Ερμιόνης (Χ.Ο.ΕΡ.) - είμαστε εδώ...

Στιγμές_2019 | Αποσπάσματα ετήσιας παράστασης |

24/08/2019

Εισερχόμενα

x

xoreutikiomadaermionis@yahoo.com <xoreutikiomadaermionis@

*Τι και αν ζυγώνουν τα Χριστούγεννα;
*Τι και αν αργήσαμε λίγο να μοιραστούμε τις δικές μας #Στιγμές_2019 μαζί σας;

*Είμαστε εδώ και για περίπου τριάντα λεπτά, γυρνάμε το χρόνο πίσω για να 

θυμηθούμε ξανά την καλοκαιρινή εκείνη στιγμή που σημάδεψε με τον πιο 

δημιουργικό τρόπο την πεντάχρονη πορεία μας...

*Δείτε το...
*Αγαπήστε το...
*Μοιραστείτε το...

#χοερ

Στιγμές_2019 | Αποσπάσματα ετήσιας παράστασης | 24/08/2019

Στιγμές_2019 | Αποσπάσματα ετήσιας παράστασης | 24/08/2019

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας - Η πατρίδα είναι «αίσθηση»! ....

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μάλλον εθελούσιος ο βιασμός

Christos Yiannaras | 09 Dec 2019

Δύσκολο να πείσει η επιφυλλίδα, ή έστω να προβληματίσει τον αναγνώστη, αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ικανό και ποιοτικά επαρκές για να αντιμετωπίσει την κρισιμότητα της καινούργιας τουρκικής απειλής. Προκαλεί η Τουρκία απροσχημάτιστα την ακεραιότητα του ελλαδικού κρατιδίου συνοδεύοντας τη θρασύτητα με επιδεικτική υπεροπλία.
Και την ίδια ώρα στην Ελλάδα, οι δημόσιες λειτουργίες πληροφόρησης των πολιτών (κυβερνητικές και ιδιωτικές - εμπορικές) λειτουργούν μάλλον με τη λογική της διαφημιστικής προπαγάνδας και καθόλου ή παρεμπιπτόντως με τη λογική κοινωνικού λειτουργήματος. Μεταφέρεται η λογική της εμπορικής διαφήμισης στο πεδίο της πολιτικής, μεταγγίζοντας στον πολίτη τη νοοτροπία πελάτη.
Τι σημαίνει «νοοτροπία πελάτη»: Να μετασχηματίζεται, στη συνείδηση του πολίτη, η πολιτική σε εμπόρευμα. Να μετέχουμε στα κοινά με κριτήρια χρηστικά, ωφελιμιστικά. Να είμαστε πελάτες των κομμάτων (που κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται) και ως πελάτες της εξουσίας (αφού εμείς την εκλέγουμε) απαιτούμε ιδιοτελείς «εξυπηρετήσεις». Η ίδια η λογική του «συστήματος» μάς θέλει πελάτες, όχι πολίτες, μας θέλει μαντρωμένους σε κομματικά ποιμνιοστάσια, να μας δίνει ηδονή η κομματική ετικέτα.
Η κομματική ετικέτα στρατεύει το αδύναμο άτομο στην ισχυρή συλλογικότητα. Δεν είσαι μόνος, «ανήκεις», αντλείς κύρος, αυθεντία από την ποσοτική ισχύ της ομάδας. Η εμπορευματική λογική κομμάτων και μέσων ενημέρωσης επιβάλλει την ταύτιση της πολιτικής με ένα παιχνίδι εντυπώσεων, στημένων και κατευθυνόμενων «πεποιθήσεων» – δεν επιτρέπονται ρωγμές ανησυχίας, αμφιβολίας ή άγνοιας. Ο πελάτης «έχει πάντα δίκιο» και ο πολίτης - πελάτης «ξέρει καλά», έχει πάντα δίκιο στις εκτιμήσεις και κυρίως στις «πεποιθήσεις» του.
Ολοι τα ξέρουμε όλα στη σημερινή Ελλάδα, κατέχοντας την «πληροφορία» έχουμε την ψευδαισθητική βεβαιότητα ότι μετέχουμε στην εξουσία. Οπως ακριβώς και στην ποδοσφαιρομανία. Εχοντας μάθει τα ονόματα παικτών, παραγόντων, διαιτητών, κεφαλαιούχων διακινητών της ραφιναρισμένης σωματεμπορίας, έχουμε και την ψευδαίσθηση ότι αγαπάμε το άθλημα, είμαστε «φίλαθλοι». Κι όταν αμφισβητηθεί η πληροφόρησή μας, στο ποδόσφαιρο ή στην πολιτική, η τεκμηρίωση θα στηριχτεί αυτονόητα και με ανεπίγνωστη θρασύτητα, σε απολύτως υποκειμενικές εμπειρίες, μη επαληθεύσιμες: «Μια ξαδέλφη μου, που έχει φίλη τη γραμματέα υπουργού, με βεβαίωσε... Το παιδί μου που δουλεύει στην Ολλανδία, διάβασε ότι...» – οι βεβαιότητες, σε κάθε παρακμιακή κοινωνία, δεν έχουν ούτε λογικό ειρμό ούτε στοιχειώδη προκαλύμματα σοβαρότητας.
Απέναντι σε μια Τουρκία που σαφώς βρίσκεται σε ανεξέλεγκτη διέγερση αχαλίνωτης υπερφροσύνης, αγερωχίας, αλαζονείας, η Ελλάδα εμφανίζεται να επιμένει, με παιδαριώδη επιπολαιότητα, στον αυτοκτονικό μικροκομματισμό της. Η πολιτική στελέχωση του υπουργείου Εξωτερικών κραυγάζει την ανυπαρξία εμπειρίας, ταλέντου και ειδικής κατάρτισης – είναι πρόκληση εξωφρενικής επιπολαιότητας να συγκροτείς, απέναντι σε έναν δαιμόνιο και αδίστακτο Ερντογάν, επιτελική ηγεσία της διπλωματίας σου με κριτήριο τα οικογενειακά ονόματα ή τις αρέσκειες ξένων πρεσβειών. Είναι αδιανόητο, απέναντι στην επιδεικτική και σκαιότατη υπεροπλία της Τουρκίας, να μην έχει επισυναχθεί στο ΓΕΕΘΑ ό,τι ευφυέστερο σε στρατηγική και τέχνη πολεμική γνώρισαν στα επιτελεία τους οι Ενοπλες Δυνάμεις τις τελευταίες δεκαετίες.
Και, το σπουδαιότερο από όλα: Φροντίζεις για τον εξοπλισμό και για τις επιτελικές ιδιοφυΐες που θα οργανώσουν την άμυνα, όταν ξέρεις γιατί πολεμάς, όταν δεν θέλεις να σου αρπάξουν κάτι, που χωρίς αυτό η ζωή σου δεν έχει νόημα. Σήμερα οι Ελληνώνυμοι δεν μοιάζει να έχουμε τίποτα που το λογαριάζουμε πολυτιμότερο από τη βιολογική μας επιβίωση, την οικονομική άνεση και τα ατομικά μας δικαιώματα. Το ενδιαφέρον για τη γλώσσα και τον πολιτισμό του παρελθόντος είναι μειοψηφικό, η συντριπτική πλειονότητα δεν θα καταλάβαινε διαφορά στη ζωή της, αν υπουργός Παιδείας ήταν κάποιος Σουλεϊμάν ή Ισμέτ ή Αχμέτ, στη θέση του Γαβρόγλου, της Κεραμέως ή της Γιαννάκου. Δηλώνεις «προοδευτικός», της Αριστεράς, της Δεξιάς ή του Κέντρου, όταν απαιτείς η Ελλάδα, ταυτισμένη με «ιερά»-ναούς (Παρθενώνα, Αγια-Σοφιά) να αυτοπροσδιορίζεται συνταγματικά σαν άθρησκο κράτος. Και όταν οι μόνες «ηθικές» σκοπεύσεις που ανέχεσαι είναι η ζωοφιλία, η οικολογία και η καταξίωση των σεξουαλικών διαστροφών.
Η «πατρίδα» δεν είναι χρηστική συμβατική οριοθέτηση, δεν είναι αποκύημα διεθνών συμφωνιών και πρωτοκόλλων ούτε χρηστικός κρατικός οργανισμός. Η πατρίδα είναι «αίσθηση» – και η αίσθηση, από τον Ηράκλειτο κιόλας, τον Πρωταγόρα και τον Πλάτωνα, σήμαινε τη γνώση που προκύπτει από τον συνδυασμό εντυπώσεων και φρόνησης, από τη σύνθεση εμπειρίας και λογισμού. Τέτοια συνείδηση πατρίδας δεν επιβιώνει στο σημερινό Ελλαδιστάν, η λέξη «πατρίδα» είναι ύποπτη εθνικισμού, επικίνδυνη υπονόμευση του ιστορικο-υλιστικού, παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού, προλεταριακού ή κεφαλαιοκρατικού.
Αυτές τις πιστοποιήσεις ο δαιμόνιος Ερντογάν δεν περιμένει να τις πληροφορηθεί από περιθωριακές επιφυλλίδες στον ελλαδικό Τύπο, τις γνωρίζει καλά και τις έχει πυξίδα για την εξωτερική του πολιτική. Αν δεν εκμεταλλευτεί τον μηδενιστικό διεθνισμό και τον ασφυκτικά κυρίαρχο αμοραλισμό του πολιτικού μας προσωπικού, των ΜΜΕ και μάλλον της πλειονότητας των Ελληνωνύμων, θα είναι μόνο γιατί ξέρει να περιμένει το αζημίωτο στη διεθνή του στρατηγική. Αλλά, «κοντός ψαλμός», μέρα με τη μέρα χτίζει σταθερά την οθωμανική Υπερδύναμη. Χωρίς (ακόμα) κάποιον Σουλεϊμάν ή Ισμέτ ή Αχμέτ στα εντόπια εδώ υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών, η Οθωμανική Υπερδύναμη οικοδομείται, από τον Τίγρη και τον Ευφράτη ώς τη Λιβύη.

«Τα εγκλήματα»! τον ρασοφόρων στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό πριν από τον Γάλλο Αβά Φουρμόντ….

[...] Η διαταγή των χριστιανών βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν ρητή: "ες έδαφος φέρειν" 

κι από τότε (4ο αι.) και για πολλούς αιώνες μανιασμένα πλήθη ρασοφόρων ισοπέδωναν ο,τιδήποτε θύμιζε τον ωραιότερο πολιτισμό, που γεννήθηκε ποτέ στη Γη. 

Βασικός τους στόχος ήταν η Ελλάδα και οι ναοί της.... 

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ 

ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΝΑΟΥΣ 

Η διαταγή των χριστιανών βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν ρητή: "ες έδαφος φέρειν" κι από τότε (4ο αι.) και για πολλούς αιώνες μανιασμένα πλήθη ρασοφόρων ισοπέδωναν ο,τιδήποτε θύμιζε τον ωραιότερο πολιτισμό, που γεννήθηκε ποτέ στη Γη.

Η Θεσσαλονίκη έχει ΕΘΝΙΚΙΑ ΜΝΗΜΕΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ! τα οποία πρέπει ν΄ αναδειχθούν! Όπως είναι το Πάνθειον (Ροτόντα) και ο πέριξ αυτής χώρος, ο Ναός της Αφροδίτης εις Πλατείαν Αντιγονιδών κ.ά.

Το "χαμάμ παραδείσου" (Πλατεία Αριστοτέλους) είναι κτισμένο επί τού Ναού των Πολιούχων μας Κάστορος και Πολυδεύκους, των Διοσκούρων!

Τό "Άλκαζάρ", είναι κτισμένο διά τού υλικού και επί των θεμελίων τού Ναού τού Ηρακλέους!!!

Το διαβόητο «Αλατζα Ίμαρέτ» είναι κτισμένο έκ τού ύλικού καί έπί τών θεμελίων τού Ναού τών Εστιάδων!!!

Ο καλούμενος ναός της "Αχειροποιήτου" είναι κτισμένος διά του υλικού και επί των θεμελίων τού Ναού τού Διονύσου!!!

 Ο καλούμενος ναός του αγίου Δημητρίου είναι κτισμένος διά τού ύλικού και των θεμελίων τού Ναού της Θεάς Δήμητρος!! !

Ή καλουμένη μονή των Λαζαριστών- "καθολικών" είναι κτισμένη διά τού υλικού και επί των θεμελίων τού Μεγάλου Ναού, έπίσης της Θεάς Μητρός Δήμητρος, όπου και εντός του τεμένους αυτής ετελούντο τα περώνυμα "ΔΗΜΗΤΡΙΑ", με θρησκευτικές τελετές και πανηγύρεις των Μακεδόνων της Μυγδονίας!!!

 Οι Κήποι του Πασά, στην Θεσσαλονίκη είναι και αυτοί χτισμένοι στα Αρχαία ερείπια του ιερού της Αφροδίτης.

Η Εκκλησία της Αγίας Σοφίας (Θεσσαλονίκη) πάνω στον Ναός της Θεάς Αθηνάς. Η “χαλκέων” στου Ηφαίστου.

 Με λίγη προσοχή, ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει, αρχαιοελληνικά σπαράγματα, στο προαύλιο κάθε βυζαντινού ναού στην Θεσσαλονίκη.

Χριστιανική αντιμετώπιση είχε και το Τροφώνιο μαντείο, καθώς χρειάστηκαν δύο εκκλησίες για να «καλύψουν» την αρχαιοελληνκή εμβέλεια του χώρου. Σήμερα θα δούμε μία διώροφη εκκλησία εκεί. Ο πρώτος όροφος που βρίσκεται και στην επιφάνεια είναι ο ναός της Αγίας Σοφίας.

Η δεύτερη εκκλησία βρίσκεται στο υπόγειο της πρώτης, δηλαδή μέσα στο σπήλαιο που από το έδαφος μπορούσε να κατέβει ο χρηστηριαζόμενος. Η υπόγεια αυτή εκκλησία είναι της Αγ. Βαρβάρας.

 Στο μαντείο του Αχέροντα έχει ιδρυθεί βυζαντινός ναός και χριστιανικό νεκροταφείο, για να μολυνθεί η περιοχή, το οποίο όμως μεταφέρθηκε κατά τις ανασκαφές, ενώ η μονή και η εκκλησία διατηρήθηκαν.

Στο Νεκρομαντείο Ταινάρου, θα δούμε σήμερα τον ναό του Ασωμάτου. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα θα δούμε πως είναι χτισμένος με τα οικοδομικά υλικά κάποιου Αρχαίου κτίσματος, τα οποία σαφώς προδίδουν την ύπαρξη Ιερού Αρχαίου, που δεν ήταν άλλος από τον ναό του Ποσειδώνα, όπως μας λένε και οι πηγές.

Η κρήνη της Κασταλίας, στους Δελφούς, είχε μετατραπεί και αυτή σε ένα μικρό εκκλησάκι, που όμως προς έκπληξη των ευσεβών χριστιανών, χρειάστηκε να γκρεμιστεί από την αρχαιολογική σκαπάνη.

 Ο παλαιός ναός του Αγ. Ανδρέα προστάτη της Πάτρας, είναι χτισμένος επάνω σε ολόκληρο το μαντείο της Δήμητρας και της θεάς Γης. Το νερό της πηγής στα τότε χρόνια θεωρούνταν αλάθητο στην διάγνωση των νόσων, σήμερα θεωρείται «αγίασμα».

Στο μαντείο Δειραδιώτου Απόλλωνος, είχε και εκεί ο βωμός καλυφθεί με χριστιανική εκκλησία, της οποίας υπάρχουν ερείπια σήμερα.

 Στο μαντείο Διδύμων ή αλλιώς Μαντείο των Βραγχιδών, κοντά στη Μίλητο, υπάρχει η χριστιανική εκκλησία στο όνομα του Ιωάννη του Θεολόγου.

Δίπλα στο μαντείο Πτώου Απόλλωνος, έχει χτιστεί η χριστιανική Μονή της Οσίας Πελαγίας.

Τον χώρο του μαντείου Ισμηνίου Απόλλωνος, μολύνει σήμερα το κοιμητήριο του Αγ. Λουκά.

Το ίδιο συμβαίνει και στο Μαντείο Αμφικλείας από το παρακείμενο κοιμητήριο.

Στην γενέτειρα πατρίδα του Πυθαγόρα, στην Σάμο και κοντά στο Πυθαγόρειο υπάρχει ένα σπήλαιο που πριν ακόμα από την εποχή του φιλόσοφου λειτουργούσε ως Μαντείο από την βαθύτατη Αρχαιότητα. Η ιέρεια που χρησμοδοτούσε ταυτίζεται με την Ιεροφίλη των Δελφών. Σήμερα στον χώρο αυτόν υπάρχει η εκκλησία Παναγία η Σπηλιανή, η Καληαρμένισσα, ενώ έξω από το σπήλαιο και κολλητά στην είσοδό του υπάρχει μία ακόμα εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, λες και υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να εξασφαλιστεί με δύο χριστιανικούς ναούς ο «εξαγνισμός» του χώρου. Και η καταγραφή των εκκλησιών που έχουν χτιστεί επάνω σε μαντεία, Αρχαίους ναούς και Ιερά δεν τελειώνει.

Η διαταγή των χριστιανών βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν ρητή: "ες έδαφος φέρειν" κι από τότε (4ο αι.) και για πολλούς αιώνες μανιασμένα πλήθη ρασοφόρων ισοπέδωναν ο,τιδήποτε θύμιζε τον ωραιώτερο πολιτισμό, που γεννήθηκε ποτέ στη Γη. Βασικός τους στόχος ήταν η Ελλάδα και οι ναοί της. Γκρέμισαν κι ισοπέδωσαν όσους Ελληνικούς ναούς τους επέτρεπαν οι ελάχιστες μεσαιωνικές τεχνικές τους γνώσεις και στη θέση τους έκτισαν χριστιανικούς. Ολόκληρες πόλεις έχασαν την Ελληνική φυσιογνωμία τους κι απέκτησαν μορφή βυζαντινότροπη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επί χιλιετίες κατοικούμενη Θεσσαλονίκη, στην οποία δεν υπάρχει ούτε για δείγμα κατάλοιπο κάποιου Αρχαίου Ελληνικού ναού αντιθέτως όμως, υπάρχουν πάμπολλοι χριστιανικοί ναοί.

Για όσους ναούς δεν είχαν τις δυνατότητες να γκρεμίσουν, τους κατέστρεφαν μερικώς -όσο μπορούσαν- και τους μετέτρεπαν σε χριστιανικούς.

Ούτε ο Παρθενώνας διέφυγε του μίσους τους, ο οποίος μετετράπη σε... Παναγία Αθηνιώτισσα.

Το παρακάτω βιβλίο, περιέχει εκατοντάδες έγχρωμες φωτογραφίες από ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας, αποτελεί ένα φωτογραφικό οδοιπορικό των θλιβερών καταστροφών των Ελληνικών ναών από τους χριστιανούς. Σκοπό έχει την αφύπνιση των σε πνευματική αφασία κι εθνικό κώμα ευρισκομένων νεοελλήνων. Το βιβλίο το προσφέρει ο συγγραφέας του Γιάννης Λάζαρης. 

Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης - με την ψυχή, το πνεύμα και το σώμα του, αφιερωμένα στην έρευνα ιστορικών γεγονότων!!! ...

Μητέρες φιλότεκνες – Ηρώων μάνες

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Στις 30 Ιανουαρίου 1883 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα Εφημερίς» η είδηση του θανάτου, προ μιας εβδομάδος στο Ναύπλιο, της Σταμάτας Βασιλείου, το γένος Ζέρβα από το Κρανίδι.

Η εκλιπούσα ήταν σύζυγος του Αναγνώστη - Δημητρίου Βασιλείου, «ενός εκ των ανδρείων αγωνιστών της Επαναστάσεως, αριστεύσαντα κατά την πολιορκίαν του Παλαμηδίου, δις γενόμενος Δήμαρχος Κρανιδίου».¹

Άνδρας φιλόθρησκος ο Δ.Β., χειροθετήθηκε σε αναγνώστη, ένα από τα κατώτερα αξιώματα του κλήρου, αλλάζοντας στη συνέχεια το όνομά του από Δημήτριος σε Αναγνώστη. Γράφτηκε ότι με τη Σταματίνα απέκτησαν δεκαοκτώ παιδιά! Θανόντος του συζύγου της, το 1846, η «φιλότεκνη» μάνα ανέθρεψε μόνη με πολλή αγάπη τους οκτώ ανήλικους γιους και τους σπούδασε όλους με τεράστιους κόπους και θυσίες. Αυτοί ήταν:

Ο Αναστάσιος, στρατιωτικός γιατρός/ο Ιωάννης, στρατιωτικός γιατρός/ο Βασίλειος, γιατρός/ο Αντώνιος, εφέτης/ο Κωνσταντίνος, αξιωματικός/ο Νικόλαος, δικηγόρος και συμβολαιογράφος/ο Ανδρέας, νομικός, βουλευτής και νομάρχης/ο Κυριάκος, ανώτερος υπάλληλος των σιδηροδρόμων.

Στις 17 Ιανουαρίου 1867, ανήμερα του Αγίου Αντωνίου, έπεσε «εις Καμαριώτην Κρήτης» ο υπίατρος του Ελληνικού Στρατού, Ιωάννης Α. Βασιλείου, δευτερότοκος γιος της οικογένειας, «ο Νεομάρτυς της Πατρίδος», όπως τον αποκάλεσαν τότε οι εφημερίδες των Αθηνών.²

Όταν η μάνα πληροφορήθηκε τον θάνατό του, ως άλλη Σπαρτιάτισσα, είπε: «Αν είναι να ελευθερωθεί η Κρήτη και ως αυτός ας πέσωσιν και οι δύο άλλοι αδελφοί του (Ανδρέας και Κυριάκος), οίτινες μετ’ αυτού συνανεχώρησαν».

Εμείς, οι λαλίστατοι, πώς μπορούμε να σχολιάσουμε τέτοια γεγονότα; Καλλίτερα να σιωπήσουμε και να παραδειγματιζόμαστε απ’ αυτά. Να τα παρουσιάζουμε εμφατικά στα παιδιά μας, για να γνωρίζουν την τοπική ιστορία και να νιώθουμε περήφανοι που ο Δήμος μας ανέδειξε τέτοιες μάνες ηρώων.

Σημειώσεις

1.    Στην ένδοξη κρανιδιώτικη οικογένεια Βασιλείου θα αναφερθούμε λεπτομερέστερα σε επόμενή μας επικοινωνία.

2.    Στη Μάχη της Κρήτης ο υπίατρος Ιωάννης Α. Βασιλείου, συμμετείχε εθελοντικά.

Πηγές

ü Παρασκευόπουλου Π. Γεωργίου, «Ακτίνες και Νέφη», Αθήνα 1932

ü Υπουργείον Στρατιωτικών, «Αγώνες και Νεκροί 1830 – 1930», εν Αθήναις 1932

Εφημερίδες

ü «Νέα Εφημερίς», 1883

ü «Αυγή», 1867