Κάθε φορά όταν πεζοπορώ περνώ από το νεκροταφείο μας να ξεκουραστώ για λίγο. Και έχοντας μπροστά μου όλα τα μνήματα των προγόνων μας αλλά και άλλων συμπολιτών που έχουν εκδημήσει, - σε πολλές περιπτώσεις και νεότερων από εμάς, πέφτω σε βαθιά σκέψη και περισυλλογή. Συνεχώς στροβιλίζει στο νου μου, η μεγάλη αγωνία, αυτή της ζωής μας και του θανάτου!
Και μέσα στην περιδίνηση αυτού του σημαντικότατου προβληματισμού, μια φωνή μου λέει μέσα μου, πως «όλοι οι άνθρωποι φυσικά και εγώ, πρέπει να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός, που κανείς θνητός δεν μπορεί να αποφύγει». Και αυτή η φωνή συνεχίζει να μου λέει ότι - «μπροστά στο Θάνατο πρέπει στεκόμαστε με υπερηφάνεια – αγέρωχοι, με πίστη και όχι με οδυρμούς και κλάματα! - Γιατί «ο θάνατος, πατείται θανάτω»...
Άλλωστε αυτό αναφέρεται στο τροπάριο της Εκκλησίας μας με την Ανάσταση του Χριστού.
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω
θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου