Αφιέρωμα στην ακτοπλοΐα του Αργοσαρωνικού του περασμένου αιώνα!!
 |
| "Υδράκι" |
Χρόνια πολύ δύσκολα, φτωχά, με ζωή αβέβαιη!
Γεμάτα
όμως προσδοκία, ελπίδα, όνειρα, φιλοδοξία, πραγματικό έρωτα, ανακατεμένα με
πόνο, αγωνία, μα και με το χειρότερο απ’ όλα, αυτό του μισεμού από τα δικά μας
αγαπημένα πρόσωπα, - γονείς, αδέρφια, φίλους αγαπημένες / ους.
 |
| "Κύκνος" |
Όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί με το σώμα μας και πολλές φορές με τη θολή σκέψη μας και τη βαριά καρδιά μας, ταξιδεύανε αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον, όχι μόνο για τους ταξιδευτές αλλά και γι’ αυτούς που έμεναν πίσω. Γέροι γονείς, αδερφές, μικρότερα αδέρφια, αγαπημένη και πάνω απ’ όλα, η ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Σ’ αυτά τα χρόνια, προσπαθώ να γυρίσω, που η Ερμιόνη ήταν το επίνειο της Ερμιονίδας και η συγκοινωνία ήταν μόνο θαλάσσια και πέρα από τον επιβατικό και εμπορικό χαρακτήρα που είχαν αυτά τα πλοία, ήταν και σε μεγάλο βαθμό και μέσα κοινωνικής επαφής και συνοχής, αφού οι χαρές και οι λύπες μας «μεταφέρονταν... με αυτά».
 |
| "Καλαμάρα" |
 |
| "Πίνδος" |
Στα ταξίδια αυτά είχαν δημιουργηθεί οι μεγάλοι έρωτες, τα ιστορικά προξενιά..
Με αυτά τα πλοία μεταφερόταν ο ανθρώπινος πόνος, με τον άρρωστο
τοποθετημένο πάνω σε φύλλο ξύλινης πόρτας (αυτή την εποχή δεν υπήρχαν
ράντζα) συνοδεία των συγγενών του.
Θα ταξίδευε ο ναυτικός για να μπαρκάρει σε μεγαλύτερα πλοία του εξωτερικού και του εσωτερικού και με αυτά θα επέστρεφε πάλι πίσω στην πατρίδα.
Θα μεταφέρονταν τα προικιά, τα γαμπριάτικα, τα νυφικά, οι μπουμπουνιέρες, τα βαπτιστικά.
 |
| "Νεράϊδα" |
Οι τραπεζαρίες και τα
σαλόνια τους ήταν συνδεδεμένα με τη ζωή μας. Ήταν για μικρούς και μεγάλους τα
δικά μας πλοία. Ο καθένας από μας είχε και τη δική του προτίμηση και την αγάπη
αν θέλετε για το κάθε πλοίο χωριστά, στην κάθε εποχή.
Είχε μεγάλη σημασία η ταχύτητα που είχε το
κάθε πλοίο. Η κατασκευή και το σκαρί του, οι χώροι ενδιαίτησης, η συμπεριφορά
και η εξυπηρέτηση του πληρώματος και το πόσο αγαπητός στον κόσμο ήταν ο
καπετάνιος.
 |
| "Καμέλια" |
Στις μικρές κοινωνίες των λιμανιών του Αργοσαρωνικού κυρίως τις ημέρες των αργιών και εορτών αλλά και τις καθημερινές, η άφιξη και η αναχώρηση του πλοίου ήταν μέσα στα κυριότερα ενδιαφέροντα των κατοίκων και ένα γεγονός. Πολύς κόσμος παραβρισκόταν εκεί, στην προβλήτα του κάθε λιμανιού, για να δει, να συζητήσει και να σχολιάσει, όλο αυτό το αλισβερίσι του πήγαινε - έλα επιβατών και εμπορευμάτων. Γι’ αυτό και η φράση που είχε γίνει σλόγκαν αυτά τα χρόνια « θα σε δω στο πλοίο...»
 |
| "Αίγινα" |
Άφησα για τελευταίο μια γλυκεία θύμηση των παιδικών μας χρόνων – μαθητές του
δημοτικού σχολείου τότε. Είμαστε χωρισμένοι σε δύο τρεις ομάδες, που η κάθε
ομάδα υποστήριζε με σθένος και φανατισμό το πλοίο της δικής της προτίμησης.
Μέχρι και στα χέρια πιανόμαστε και σε πετροπόλεμο φτάναμε!!
 |
| "Μυκήναι" |
Αυτό τα λέει όλα....
Παρουσιάζει ανάγλυφα το δεσμό που είχαν οι κάτοικοι με αυτά τα πλοία και κυρίως τα παιδιά, που η παιδική τους αθωότητα εκφράζει αυθόρμητα αυτά τα συναισθήματα!!
Ωστόσο, καταδεικνύει και
τη διαφορά αυτών των χρόνων με τα σημερινά...
Αυτό άλλωστε δικαιολογεί και τον τίτλο >>>
"τα πλοία που φύγαν, αγάπες μας
πήρανε..."
Φώτο -Στέφος
Αλεξανδρίδης
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
