«Το δρομολόγιο που μου άλλαξε τη ζωή»
– Η εξομολόγηση ενός ταξιτζή για τον πιο απρόσμενο επιβάτη
Η εξομολόγηση ενός ταξιτζή σχετικά
με το δρομολόγιο που του άλλαξε τη ζωή. -> Όπως σημειώνει έχει περάσει
μια εικοσαετία τότε που έκανε αυτή τη δουλειά.
Και την περιγράφει ως εξής: -> ” Ήταν μια
ευχάριστη δουλειά για κάποιον που δεν θέλει ένα αφεντικό συνέχεια πάνω από το
κεφάλι του. Αλλά και για κάποιον που του αρέσει να γνωρίζει συνέχεια ανθρώπους.
Ένα βράδυ συνέβη κάτι καταπληκτικό. Κάτι
που θα το θυμάμαι για πάντα. Κάποιος ζήτησε ταξί από μια ήσυχη περιοχή της
πόλης. Πήγα στο σημείο και είδα ότι αυτός που ζήτησε ταξί, έμενε σε ένα μικρό
αλλά πολύ όμορφο σπίτι.
Όση ώρα περίμενα απ’ έξω να ανοίξει η
πόρτα, σκεφτόμουν ότι ο πελάτης θα ήταν κάποιος μεθυσμένος που ήθελε να γυρίσει
σπίτι του. Κάποια που τσακώθηκε με τον εραστή της ή κάποιος που εργάζεται
πρωινή βάρδια σε κάποιο εργοστάσιο στο βιομηχανικό τμήμα της πόλης. Περιπτώσεις
δηλαδή που συναντούσα πολύ συχνά.
Γύρισα και κοίταξα ξανά προς το σπίτι.
Το κτίριο ήταν σκοτεινό, εκτός από ένα μοναδικό φως σε ένα παράθυρο στο
ισόγειο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι
ταξιτζήδες θα κόρναραν μια, δυο φορές. Στη συνέχεια, αν εξακολουθούσε να μην
εμφανίζεται κανείς, θα έφευγαν για να παραλάβουν τον επόμενο πελάτη.
Η αλήθεια είναι ότι είχα μπει σε
πειρασμό να φύγω. Το είχα κάνει και σε άλλες περιπτώσεις αλλά αυτή τη φορά κάτι
με σταματούσε. Κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω.
Βγήκα από το αυτοκίνητο, περπάτησα μέχρι
την πόρτα και χτύπησα το κουδούνι. «Μισό λεπτό», μου απάντησε μια εύθραυστη,
αδύναμη φωνή από το εσωτερικό. Έμοιαζε σαν τη φωνή μιας πολύ ηλικιωμένης
γυναίκας”.
Ο ταξιτζής και το
δρομολόγιο που του άλλαξε τη ζωή
“Στεκόμουν έξω από την πόρτα και
μπορούσα να ακούσω κάτι βαρύ να σέρνεται στο πάτωμα. Μετά από μια μακρά παύση,
η πόρτα τελικά άνοιξε.
Μια κοντή, αδύνατη ηλικιωμένη γυναίκα στάθηκε μπροστά μου. Με την πρώτη
ματιά έμοιαζε ότι ήταν από 85 μέχρι 90 χρονών. Ίσως και λίγο παραπάνω.
Φορούσε ένα φόρεμα με λουλούδια και ένα
καπέλο με ένα βέλο καρφωμένο πάνω του. Ήταν το είδος των ρούχων που σήμερα
μπορεί κάποιος να δει μόνο στις ασπρόμαυρες ταινίες του 30 και του 40. Δίπλα
της υπήρχε ακουμπισμένη στο πάτωμα μια μικρή νάιλον βαλίτσα.
Φαινόταν λυπημένη αλλά ήρεμη. Έριξα μια
διακριτική ματιά από την πόρτα στο εσωτερικό του σπιτιού. Όλα τα έπιπλα ήταν
καλυμμένα με χαρτιά από εφημερίδες και ύφασμα. Έμοιαζε ακατοίκητο, σαν να μην
έμενε ποτέ κανείς σε αυτό.
Δεν υπήρχαν ρολόγια στους τοίχους, δεν
υπήρχαν διακοσμητικά, χαλιά, τίποτα.
«Μπορείτε να μεταφέρετε την βαλίτσα μου
έως το αυτοκίνητο σας παρακαλώ; Θα ήθελα για μερικές στιγμές να μείνω μόνη. Στη
συνέχεια, αν θέλετε, ελάτε να με βοηθήσετε να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο.
Δεν νιώθω πολύ δυνατή» την άκουσα να μου λέει ευγενικά.
Πήρα την βαλίτσα, την τοποθέτησα στο
πορτ μπαγκάζ και στη συνέχεια επέστρεψα για να την βοηθήσω. Κράτησε το χέρι
μου, και περπατήσαμε αργά μέχρι την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου.
Συνέχεια με ευχαριστούσε. «Δεν είναι τίποτα» της έλεγα. «Απλώς προσπαθώ να συμπεριφέρομαι στους επιβάτες μου με τον τρόπο που θα συμπεριφερόμουν και στη μητέρα μου»”.
“Όταν μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στο
αυτοκίνητο, μου έδωσε μια διεύθυνση και στη συνέχεια με ρώτησε: «Θα μπορούσαμε
να περάσουμε μέσα από το κέντρο της πόλης;»
«Μα δεν είναι ο πιο σύντομος δρόμος» της
απάντησα.
«Ω, δεν πειράζει» μου είπε. «Δεν βιάζομαι. Ούτως ή άλλως πηγαίνω στο γηροκομείο». >>>>>>>
