Σκέψεις – προβληματισμοί μας πριν 20 χρόνια που κορυφώθηκαν στις μέρες μας και είναι μάστιγα για την ελληνική κοινωνία…
Τώρα τρέχουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι στους τηλεοπτικούς σταθμούς και αλλού, καλούν στα πάνελ ειδικούς – με το αζημίωτο... να κάνουν αναλύσεις και να δώσουν συμβουλές... για το κακό που προϋπήρχε…
 |
| Κλικ στο δημοσίευμα να ανοίξει ... |
Πολλές φορές είναι αυτές, που από κακοήθεια και μόνο, - επειδή μας λείπει η
ανάλογη παιδεία και ο προβληματισμός, - με πολύ ευκολία βιαζόμαστε να
αποδώσουμε τον πικρόχολο χαρακτηρισμό «του χασικλή, του αλκοολικού, του
εξαρτημένου» σε έφηβους – νέους και νέες-, που μόλις έκαναν τα πρώτα τους
φτερουγίσματα στους καινούργιους ορίζοντες της εφηβικής τους ζωής...
Και άλλες τόσες φορές με την ίδια ευκολία έχουμε αποδώσει την ευθύνη στους
γονείς, στην οικογένεια ( και μάλιστα σ’ αυτές τις οικογένειες, που κατοικούν
σε σπίτια που στους πόρους των εσωτερικών τοιχωμάτων, δεν έχει εισδύσει
ίχνος νικοτίνης και τα ντουλάπια της κουζίνας τους ή του καθιστικού τους δεν
έχουν φιλοξενήσει ποτέ τους φιάλη αλκοόλ ή κουτί καφεΐνης).
Έχει αναλογιστεί ποτέ κανείς από αυτούς τους ανεύθυνους και κακοήθεις
σχολιαστές, πόσες μορφές εξαρτήσεων το ίδιο επικίνδυνες και βλαβερές – στην
υγιή λειτουργία της ανθρώπινης ψυχής, του πνεύματος και του σώματος –είναι
αυτές που ακολουθούν και αυτούς του ίδιους σε όλο το διάβα της ζωής τους και
περνάνε απαρατήρητες γιατί έτσι μας συμφέρει και δεν είναι ποινικοποιημένες στο
κοινωνικό και πολιτικό μας δικαστήριο;
Έχουν προβληματιστεί ποτέ αυτοί οι συλλογικοί φορείς των «γονέων και
κηδεμόνων», των «χριστιανικών αδερφοτήτων» κ.α., που μέσα από τις επιφανειακές
τους δραστηριότητες κυρίως για τη δική τους προβολή και με οδηγό την
εθελοτυφλία, πόσες φορές έχουν αντισταθεί στις πιο πάνω μάστιγες και με τι
τρόπο;
Έχουμε δει έστω και μια φορά σε μια τοπική κοινωνία να αφήσουν οι νοικοκυρές
και οι μανάδες τα γυαλιστερά σαλόνια τους, οι άντρες τις πράσινες τσόχες και
(το πάθος τους για τη χαρτοπαιξία) στα καφενεία τους... και άλλες ανώφελες
ενασχολήσεις, οι ιερείς των εκκλησιών μας να μη κτυπήσουν τις καμπάνες για
όρθρο και εσπερινό αλλά γι’ αυτή τη μεγάλη εξέγερση της τοπικής τους κοινωνίας,
οι δάσκαλοι να κλείσουν τα σχολεία τους και με τους μαθητές να ξεχυθούν στους
δρόμους, η δημοτική αρχή να κλειδώσει το δημαρχείο και με μπροστάρη το Δήμαρχο
να αναρτήσει σε ένα κοντάρι μια μαύρη σημαία και να ηγηθεί αυτού του μεγάλου
συλλαλητηρίου και να βροντοφωνάξουμε με όλη τη δύναμη και την οργή της ψυχής
μας: « φτάνει πια ανδρείκελα, μαριονέτες και δημαγωγοί των Λαών, αφήστε τα
παιδιά μας να ονειρεύονται τον πραγματικό έρωτα..., την πρόοδο, την ειρήνη και
την αγάπη μεταξύ όλων των ανθρώπων της Γης;»
Όχι! Αντί όλων αυτών κωφεύουμε, εθελοτυφλούμε και η μοναδική σκέψη που
δηλητηριάζει τη ψυχή μας στροβιλίζει στο μυαλό μας: « Τι με νοιάζει εμένα το
δικό μου το παιδί δεν εθίστηκε στα ναρκωτικά, μόνο μερικά «σφηνάκια» και καμιά
«μπόμπα» στα μπαράκια». Και δε βλέπουν τον κανακάρη τους και την κορούλα τους
που όταν σηκώνονται από το κρεβάτι τους στις δώδεκα η ώρα το μεσημέρι από το
ξεφάντωμα της νύκτας, το πρώτο που κάνουν με τα μισάνοιχτα μάτια τους, είναι να
πάρουν το πακέτο με τα τσιγάρα απ’ το κομοδίνο και στη συνέχεια ένα μεγάλο
ποτήρι με «νες ή άλλο καφέ» τους περιμένει, γιατί τελικά δε μπορούν να
ξυπνήσουν ολοκληρωτικά...
Και όμως, παρ’ όλα αυτά, οι άμοιροι γονείς και οι περισσότεροι από εμάς,
συνεχίζουμε να δηλώνουμε: « Όχι το δικό μας το παιδί δεν εθίστηκε στα
ναρκωτικά, δεν είναι εξαρτημένο, αντίθετα, το άλλο παιδί είναι χασικλής – κλου,
επειδή πάνω στην εφηβική επανάσταση του σώματος και της ψυχής του εκτός των
άλλων, η ίδια η κοινωνία του τον οδήγησε, τον παρότρυνε θα λέγαμε, να δοκιμάσει
και ένα τσιγαριλίκι...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
