Μου τα έστειλε- ως πολύ ενδιαφέροντα(!) το πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μου και τα μοιράζομαι μαζί σας...
Μικρά γυμνάσματα λησμονιάς
Οι άνθρωποι βιάζονται:
έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί - πού καιρός να γνωρίσουν τη
ζωή τους.
Μικρή πραγματεία
Κάποτε θα ήθελα να
μιλήσω γι’ αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη – αλλά μου είναι
απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ.
Εφαρμοσμένος Μαρξισμός
Και καμιά φορά ενώ είμαι
μόνος στην κάμαρα, κρύβω τα λίγα χρήματά μου, για να μπαίνει πιo άφοβα απ’ το παράθυρο το φως του φεγγαριού.
Συγκομιδή
Κι όταν με πλησίασαν με
προτεταμένα όπλα, εγώ χαμογέλασα με περιφρόνηση και σηκώνοντας τα χέρια μου
ψηλά άρχισα να μαζεύω τα μήλα της χρονιάς.
Καλοκαίρι
«Δε μ’ άφησαν πάλι να
κοιμηθώ» έλεγε κάθε πρωί η γριά που κοιμόταν στον κήπο. Και βέβαια θα εννοούσε
τα’ άστρα Ή τα παιδιά που είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο.
Ανταμοιβή
Ένα παιδί κοιμάται. Όλη
τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη
χρυσαφιά της γλώσσα το ξεσκέπαστο πόδι του.
Παράδοξα απογεύματα
Μια γυναίκα καθόταν σ’ ένα
παγκάκι στο πάρκο, ολομόναχη. Κρατούσε μιαν ομπρέλα, δεν είχε πού να πάει,
ώσπου σηκώθηκε και με αργά, αβέβαια βήματα Ανέβηκε στον ουρανό.
Άγνωστα εγκλήματα
Συχνά, όταν ήμουν παιδί,
οι μεγάλοι κουβέντιαζαν χαμηλό-φωνα, μόνο και μόνο για να μην κρυφακούσω.
Έτσι μου σκότωσαν για
πάντα τον επίλογο.
Αισθητική
Όσο για κείνη την
ιστορία, υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερη όμως πάντα
είναι αυτή που κλαίς.
Διαθήκη
Ίσως να το ‘βρα. Αλλά
δεν θα σας το πω. Γιατί τότε εσείς τι θα ψάχνετε;
Απάντηση
«Μα πως περπατάς επί των
κυμάτων;» ρώτησα.
«Έχασα το δρόμο» μου λέει. >>>>
