.jpg)
Θυμάμαι ακόμα το περιβόητο ποίημα του νομπελίστα Άγγλου
ποιητή Ράντγιαρντ Κίπλινγκ ως διαθήκη στο γιό του, μη έχοντας κανένα άλλο περιουσιακό
στοιχείο να του αφήσει…
Για την περίπτωση μας παραθέτω τέσσερις στίχους, που ταιριάζουν απόλυτα σ’ αυτή τη νοσηρή κατάσταση που δημιουργούν στο Δήμο μας ορισμένοι συνδημότες μας - αρκετοί είναι και αιρετοί!! - για λόγους οποιουσδήποτε προσωπικούς... και τους άλλους συνδημότες που εθελοτυφλούν, επειδή νομίζουν, πως δεν τους αφορά η κάθε περίπτωση, περί κοινού συμφέροντος…
Ο ποιητής αρχίζει στις συμβουλές προς τον γιό του ως εξής:
-> «Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, όταν γύρω σου όλοι τα έχουν χαμένα και
φταίχτη σε κράζουν για τούτο»…
[…[Αν μπορείς να υποστείς μιαν αλήθεια που πεις, να την βλέπεις εστραμμένη από αχρείους και να γίνεται φάκα για βλάκες …
[…] Κι’ αν της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,
να σκύβεις ξανά το φτιάχνεις, ξανά με φθαρμένα εργαλεία…
Και τελειώνει το ποίημα του ο Κίπλινγκ με αυτά τα λόγια προς τον γιό του:->
«Τότε δική σου θα’ ναι όλη γη και ό,τι γύρω της κλείνει και τρανότερος θε’ να’σαι ένας άνδρας παιδί
μου»
Νομίζω, πως με αυτό το σημείωμα τα λέω όλα ως τελευταία απάντηση σε αυτούς που χυδαιολογούν εις βάρος μου επωνύμως, ψευδωνύμως και ανωνύμως … και προσεύχομαι: -> «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκά 23/ 24)
ΣΤΑΜ.ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
