… Μας ταξιδεύουν νοερά πίσω
στον τόπο και στον χρόνο και γεφυρώνουν το χθες με το σήμερα!...
Μακάρι να υπάρξει συνέχεια ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γράφει η Πετρούλα Μπουγιούρα
Όλη μου τη
ζωή, θυμάμαι το μαγαζί μας! Από μικρό παιδί παίζοντας κρυφτό και άλλα παιγνίδια
στο στενό του, ύστερα ξεκινώντας δειλά – δειλά να σερβίρω μέσα από την παιδική
μου αθωότητα, ακόμη και ως φοιτήτρια, μέσα από τις εμπειρίες μου σε άλλα
επαγγέλματα, βαθιά μέσα μου ήξερα πως θα γυρνούσα εδώ.
Το παραδοσιακό καφενείο λειτουργούσε ως τόπος συνάντησης της δημόσιας ζωής,
της παρέας με κουβέντες, πειράγματα, πολιτικές συζητήσεις και με παιγνίδια
τραπουλόχαρτων. Επίσης λειτουργούσε ως τόπος ανταλλαγής πληροφοριών και
κλείσιμο συμφωνιών.
Οι οικογένειες Μόρογλου, Γιώργου και Γιάννη Αρανίτη,
Αντρέα και Αντώνη Παπακωνσταντίνου
Χώρος λοιπόν κοινωνικός, αναπαραγωγής ειδήσεων,
πληροφοριών, ενίοτε και κουτσομπολιών, πεδίο μαζικής πληροφόρησης κι
επικοινωνίας. Οι μικρές πόλεις βλέπετε έχουν τα δικά τους πλεονεκτήματα αφού
και οι πλέον ασήμαντες πράξεις, τα πλέον ασήμαντα γεγονότα ή οι στιγμές σαν και
τούτες στην ταβέρνα ή στο καφενείο μετουσιώνονται σε ομορφιά, σε μεγαλείο.
Μήτσος Σπετσιώτης(Κοκορίλας), Διαμαντής Γκάτσος,
ο Τελώνης και ο Αστυνόμος Ερμιόνης, άγνωστος...
Παλαιότερα το καφενεία όπως και η ταβέρνα
υπήρξαν ανδρικά άβατα, ήταν ανδροκρατούμενοι χώροι. Οι εποχές όμως άλλαξαν και
τα παραδοσιακά καφενεία έχουν αλλάξει χαρακτήρα, διάκοσμο, υπηρεσίες, κάποια
μεταμορφώνονται σε καφετέριες στις οποίες χώρο έχουν και οι γυναίκες. Το δικό
μας καφενείο που το ξεκίνησε ο παππούς μου, Γιώργος Στάικος μεταμορφώθηκε σε
καφέ και εστιατόριο, το οποίο πλέον διοικούν οι γυναίκες της οικογένειάς μας.
Παρ’ όλες τις εξελίξεις, εξακολουθεί
φυσικά να είναι πρωταγωνιστής της καθημερινής ζωής του τόπου καθώς αποτελεί
σημείο αναχώρησης και εισόδου στην πόλης από τη θάλασσα και τη στεριά. Εδώ
συγκεντρώνονται οι μόνιμοι θαμώνες αλλά και οι περαστικοί επισκέπτες.
Ο παππούς μου, Γιώργος Στάικος, στιβαρός
άνδρας, πάντα με τη γιαγιά μου Βιβή δίπλα του, συνεργάτη στη ζωή και στη
δουλειά, δεν επέτρεπε σε κανέναν από τους θαμώνες να παρεκτραπεί.
Λευτέρης Γκάτσος η σύζυγός του του
Αργυρούλα Γεωργίου
Ως καφενείο πρωτολειτούργησε τη δεκαετία του ’30 από
τον Αναμερόγλου και στη συνέχεια από τον Λευτέρη Γκάτσο. Τον Μάρτιο του 1969
ήρθε στα χέρια των παππούδων μου.
Η γιαγιά μου Βιβή, ζαχαροπλάστισσα,
αυτοδίδακτη και μαγείρισσα παλιάς κοπής, έβαζε στο φαγητό, στους σπιτικούς
μεζέδες και στα γλυκά της, την προσωπική της σφραγίδα.
Τζώρτζης & Κοσμάς Σκούρτης, Κώστας Βλάχος, Τάκης Λαδάς, Μίμης Σχοινάς,
Τάσος Λαλούσης, Γιώργος Στάικος
Στο πέρασμα του χρόνου, τη σκυτάλη πήραν
οι κόρες τους, Μαρία και Αντωνία που εξευγένισαν τις παραδοσιακές
γαστρο-μαγειρικές αξίες και προσέθεσαν τη σύγχρονη ελληνική κουζίνα. Έχοντας
γεννηθεί στο περιβάλλον του μαγαζιού, ήξεραν πολύ καλά τα μυστικά για την
επιτυχία της οικογενειακής επιχείρησης. Η μητέρα μου, Μαρία, πρόσχαρη και
κοινωνική και η θεία μου, Αντωνία, μαστόρισσα στη κουζίνα, συμπληρώσανε τέλεια
η μία την άλλη και δίνοντας το δικό τους στίγμα, προσάρμοσαν την παράδοση στη
ζωή του σήμερα.
Τα εδέσματα που σερβίρουμε, ποικίλα και
πλούσια. Από παραδοσιακό μουσακά μέχρι σουπιές με λιγκουΐνι , φτιαγμένα με την
μαγειρική φαντασία της θείας μου Αντωνίας και τα λαχταριστά γευστικά γλυκά από
τον τσελεμεντέ της γιαγιάς μου Βιβής.
Οι ντόπιοι, μικροί και μεγάλοι, πίνουν
γουλιά – γουλιά τον σέρτικο ελληνικό καφέ και οι επισκέπτες γεύονται αιθέριες
γεύσεις στον καλαίσθητο χώρο μας, όπως υπέροχα μαγειρευτά και λαχταριστούς
μεζέδες της στεριάς και της θάλασσας.
Επίκαιρο κάθε στιγμή και κάθε ώρα της
ημέρας, το μαγαζί μας! Προσελκύει για καφέ, γλυκό, αναψυκτικό, απογευματινό
κρασάκι. Ωραία ζωντανή ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί χαλάρωση.
Καθίστε αναπαυτικά και παραδοθείτε,
απολαύστε με άνεση, ευγένεια και θαλπωρή γαστρονομικά μονοπάτια με υπέροχα
χειροποίητα εδέσματα.
Νιώστε το σπίτι μας,
σπίτι σας!
