Όλα, κατά τη γνώμη μου, τα αντικατέστησε στη σύγχρονη εποχή,
το κοινωνικό δίκτυο…
Γιατί την εποχή μας τη λένε ηλεκτρονική και ένα κουμπί
ρυθμίζει τη ζωή μας(!) αλλά όχι την ψυχή
μας…
Θυμάμαι, στα παιδικά και νεανικά μου χρόνια, με τι λαχτάρα
και προσμονή περίμεναν οι εορταζόμενοι την ονομαστική τους γιορτή, να φορέσουν
τα καλά τους, να πάνε να εκκλησιαστούν και κατόπιν να ανοίξουν τα
σπίτια τους και να περιμένουν τους επισκέπτες χωρίς καμία πρόσκληση, αφού η πόρτα εισόδου
του σπιτιού, ήταν για όλους τους συντοπίτες τους ανοικτή…
Τι χαρά και τροφή… της ψυχής τέτοιες συναντήσεις με ξεφαντώματα αναλογίζομαι που στις μέρες μας,
τα σκόρπισε ο άνεμος και γίνανε συντρίμμια…
Τώρα, ψάχνουμε ωστόσο μάταια, μέσα από την έκφραση του πληκτρολογίου να πάρουμε μια ευχή ακόμα
και από τη διπλανή πόρτα της γειτονιάς μας…
Με αυτά τα λίγα, θέλω
να σας μεταφέρω τις σκέψεις μου και τον προβληματισμό μου, πάνω στο θέμα και αν θέλετε μου λέτε και εσείς, με τον ίδιο τρόπο τις δικές σας …
ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
