Έχω ξαναγράψει
πως το σπίτι της στα «Μαντράκια» το επισκεπτόμουν συχνά. Είχαμε
αναπτύξει φιλική σχέση τόσο με αυτήν, όσο και με τον σύζυγό της που ήταν
δάσκαλός μου στο Δημοτικό σχολείο. Την έβλεπα να δουλεύει ακούραστα. Σε μια από
τις επισκέψεις μου εκεί, τη βρήκα στην κουζίνα να παρασκευάζει μια σπανακόπιτα.
Εγώ με το δάσκαλο είχαμε πιάσει τη συζήτηση στο καθιστικό και αυτή συμμετείχε
στην κουβέντα δουλεύοντας παράλληλα στην κουζίνα. Όταν τελείωσε με
την σπανακόπιτα, βάζει το ταψί στο φούρνο να ψηθεί, σκουπίζει τα χέρια της στην
μπροστέλα από τις ζύμες και άλλα και μας λέει. - Εσείς συνεχίστε την κουβέντα
σας και εγώ θα πάω να τελειώσω κάτι στο ατελιέ και έρχομαι.
Σε μια άλλη επίσκεψή μου τα τελευταία χρόνια, μου χάρισε αυτή τη ζωγραφική λέγοντας μου, αυτό είναι για
σένα, να σου θυμίζει τα ταξίδια σου στη θάλασσα.
Αυτή ήταν η Ανθούλα. Κυρία σε όλες τις κοινωνικές γραμμές
και συμπεριφορές. Γι’ αυτό τέτοιοι άνθρωποι με τέτοιο έργο και κοινωνική προσφορά,
δεν ξεχνιούνται ποτέ… Αιωνία της η μνήμη!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
ΥΓ. Θα θυμάμαι ιστορίες με την Ανθούλα και θα γράφω ως μνημόσυνο, γιατί οι άνθρωποι ξεχνιούνται όταν τους ξεχνάμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου