Τι κι αν είναι μεγάλες ηλικιακά;
Ο πόνος της απουσίας τους ήδη υπάρχει!
Σήμερα οι κάτοικοι του Ηλιοκάστρου συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία
τη συντοπίτισσά τους Ελένη Χαρμπή.
Η εξόδιος ακολουθία σεμνή και λιτή, με τα παιδιά της Ματίνα και Γιώργο,
τους συγγενείς, φίλους, συμπατριώτες.
Όλοι τους λυπημένοι και παρόντες στο
αποχαιρετιστήριο πρωινό. Οι εγγονές της Αγγελική και Ελένη έκλαψαν
τον αποχωρισμό τους με την ψυχή τους. Έκλαψαν για «τη γιαγιά τους την καλή, που
είχε κότες στην αυλή».
Την κ. Ελένη την είχα γειτόνισσα στο νηπιαγωγείο τα χρόνια που υπηρέτησα
στο Ηλιόκαστρο. Το θεώρησα καθήκον μου να είμαι εκεί. Γυναίκα στιβαρή, δυνατή,
επικοινωνιακή, μαχητική, πρόθυμη, δημιουργική, αντρογυναίκα και συνάμα όμορφη
και πολύ θηλυκιά.
Έζησε χαρές και λύπες, δούλεψε πολύ να αναστήσει τη γη της και να κρατήσει
όρθιο το ορφανεμένο σπιτικό της, να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να
αποκαταστήσει τα παιδιά της.
Και τα χρόνια πέρασαν, τα στιβαρά χέρια έγιναν αδύναμα, οι ορθές πλάτες
κύρτωσαν, το μυαλό έχασε τη διαύγειά του. Έτσι σήμερα η μέση της κυρα- Ελένης,
τα χέρια της, τα πόδια της και η ψυχούλα της από τις πίκρες, μα και
τις γλύκες της ζωής θα ξεκουραστούν.
Θα σεργιανά στα ανθοστόλιστα λιβάδια χωρίς το βάρος του γερασμένου της
κορμιού, με την ψυχή της να φτερουγίζει με λαχτάρα για τα παιδιά, τα εγγόνια
και τα δισέγγονά της.
Αντίο γιαγιά Ελένη. Καλό Παράδεισο!
Βιβή Σκούρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου