Φώτο από το βιβλίο της Βιβής Σκούρτη«Οι σφουγγαράδες της Ερμιόνης»

Μια αναφορά σε μια γενιά που έγραψε την ιστορία της με την αλμύρα της θάλασσας και μια αλμυρογέννητη…. μπορούσε να αποδώσει τόσο πιστά...

 

 Η φωτο είναι από παραλία χωριού στη Χαλκιδική μάλλον  μέρα γιορτινή -  μεγάλης αργίας....

Εικονίζονται πρώτος από αριστερά - ο Δημήτρης Λακούτσης, δίπλα του παιδί από το χωριό,  καθιστός στην κουπαστή της βάρκας ο Αργύρης Καραλής + δίπλα του παιδί από το χωριό, καθιστοί οι καραβοκυραίοι – Μιχάλης Καραλής + Μανώλης Λακούτσης και  άλλα μικρά παιδιά από το παραλιακό χωριό…  

Οι ψαροβάρκα τραβημένη στη στεριά για καθαρισμό και ανάπαυλα των καραβοκυραίων  και του πληρώματος. 

Τα αλιεύματα - χταπόδια απλωμένα για να ξεραθούν και να πωληθούν σε καλή τιμή στο τέλος του ταξιδιού στα Ουζερί του Πειραιά,  ενώ τα σφουγγάρια έτοιμα κι’ αυτά, στοιβαγμένα σε τσουβάλια, θα πωληθουν και αυτά στο τέλος και αυτή θα είναι η αμοιβή τους αν όλα πάνε καλά για να γίνει το μερδικό....

Αυτή η βάρκα – ερμιονίτικο σκαρί τύπου «παπαδιά» ήταν το εργαλείο της αλιείας τους ταξιδεύοντας, και εκεί μέσα γινόντουσαν  όλες οι ανθρώπινες ανάγκες τους....

Ζωή πολύ σκληρή στην ξενιτειά, αλλά τόσο φυσιολογική εκείνα τα χρόνια  και επιτρέψτε μας να το γνωρίζουμε....

Κείμενο

Σταμ. Δαμαλίτης

 

Ως μνημόσυνο σ’ αυτούς που έχουν φύγει …

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ ΜΑΣ…

-> Καλοκαίρι 2005 στο στέγαστρο του Αϊ Γιάννη στο Μπίστι - Ερμιόνη

Δήμαρχε Ερμιονιδας Ι. Γεωργόπουλε – η δημοσιογραφία είναι έλεγχος των κρατούντων !!...

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!! -> κ. δήμαρχε...

Κύριε δήμαρχε πάρα πολλές οι ερωτήσεις  που σας έχω υποβάλλει από αυτό το βήμα με την ιδιότητα του τοπικού δημοσιογράφου και αυτή του δημότη Ερμιονίδας που άπτονται των κοινών μας συμφερόντων και υποθέσεων, και εσείς δεν μου απαντάτε,  σκεπτόμενος  και νομίζοντας, πως με αγνοείτε…

Αντί αυτού, εκκρεμούν πολλές  μηνύσεις εις βάρος μου – από εσάς και του γνωστού  περίγυρού σας -  αιρετών και μη, για να μην ξεχνιόμαστε …

Ωστόσο κ. δήμαρχε εγώ θα συνεχίσω να σας ρωτάω εκτός των άλλων για τα έργα που έχουν γίνει  στον περιβάλλοντα χώρο του δημοτικού ανεμόμυλου στο «Κρόθι» Ερμιόνης  χαρακτηρισμένος  ως διατηρητέο  παραδοσιακό κτίσμα και έχουν αναστατώσει όλους τους κατοίκους της Ερμιόνης αλλά και της Ερμιονίδας γιατί έχουν αλλάξει εντελώς την εικόνα του φυσικού περιβάλλοντος, προφανώς όπως έχουν σχεδιαστεί, ίσως με κάποιες κρυφές εντολές! ...

 Και σας ρωτάω ευθέως κ. δήμαρχε:

-Τα έργα αυτά που βλέπουμε όλοι μας από την παραλία της Ερμιόνης, έχουν γίνει  βάσει περιβαλλοντικής μελέτης που έχει εκδώσει η Δ/νση Δασών Αργολίδας;; ...

- Υπάρχει πολεοδομική άδεια αν χρειάζεται ή από άλλη υπηρεσία;;...

- Υπάρχει έγκριση από την Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων επίσης αν χρειάζεται;;;

- Υπάρχει έγκριση από την ΕΠ.Α.Ε. (Επιτροπή Αρχιτεκτονικού Ελέγχου;;;) ...

- Το έργο αυτό υπάρχει στο τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου ;;

- Με ποια διαδικασία και σε ποιόν ανάδοχο ανατέθηκε η μελέτη;;

Κάποιοι επισκέπτες της πόλης μας που έχουν πάει εκεί να δουν τη θέα, μας ρωτούν για την ιστορία του μύλου και την κατάντια του και δεν ξέρουμε τι να πούμε και τι να αποκρύψουμε για να μη δυσφημήσουμε το Δήμο μας και αυτούς που τον διοικούν!!!

Γι’ αυτά τα λίγα προς το παρόν κ. δήμαρχε πρέπει να μας απαντήσετε για να ενημερωθούν όλοι οι δημότες…

...   Κλείνοντας, θα σας πω και αυτά κ. δήμαρχε: - δεν έχετε το δικαίωμα να μην απαντάτε στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου, αλλά και σε κάθε Δημότη –Πολίτη αφού διαχειριζόσαστε κοινές υποθέσεις, δημοτικό χρήμα και περιουσία του Δήμου !! ...

... Δεν έχετε το δικαίωμα να αποφασίζετε για τις Δημοτικές Κοινότητες του Δήμου χωρίς τη συνεργασία σας με τους Κοινοτάρχες και χωρίς να αφουγκραζόσαστε τις απόψεις τουλάχιστον, των ενεργών πολιτών - δημοτών...

Ο Δήμος και οι Κοινότητες της Ερμιονίδας δεν είναι δοβλέτι ή τσιφλίκι δικό σας και των συνεργατών σας, αιρετών και μη ...

Εδώ είμαστε και σας περιμένουμε και θα επανέλθουμε…

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Αφιέρωμα του blog ως μνημόσυνο για το φευγιό της αγαπημένης μας Ανθούλας …

 

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Αγαπημένη μου, εγώ δεν περίμενα να γράψω για εσένα με αφορμή το τελευταίο σου ταξίδι, -> μέσα στα τόσα της ζωής σου, με την καλλιτεχνική σου ανησυχία και την κοινωνική σου προσφορά. 

Ανθούλα, είναι τόσες πολλές οι προσλαμβάνουσες που αναδύονται από μέσα μου, τόσο από την προβολή του έργου σου δημοσιογραφικά, αλλά και τις πάρα πολλές φορές που είχαμε συνεργαστεί δίπλα – δίπλα στο Ι.Λ.Μ.Ε. και αλλού, που δεν χωράνε σ’ αυτό το αποχαιρετιστήριο σημείωμα....

 Όμως, θέλω γλυκιά μου να σε αποχαιρετήσω με μια στροφή από τους στίχους του ποιητή: 

-> «Ήσουν καλή κι ήσουν γλυκιά κι είχες τις χάρες όλες, όλα τα χάδια του αγεριού, του κήπου όλες τις βιόλες. 

Το πόδι ελαφροπάτητο σαν τρυφερούλι ελάφι, πάταγε το κατώφλι μας κι έλαμπε σα χρυσάφι»…

Καλό να είναι το τελευταίο σου ταξίδι και να είσαι βέβαιη, πως τα ΄έργα σου που υπάρχουν παντού και στο σπίτι μου, θα μείνουν στην αιωνιότητα….

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ

Ο  πίνακας αυτός της Ανθούλας παριστάνει τα βάσανα της ψυχής!!! 

Σε μια επίσκεψη στο σπίτι της στα «Μαντράκια» - πήγαινα συχνά εκεί – τις λέω Ανθούλα θέλω να δω την τελευταία σου δουλειά. Έχω πάθος με τα έργα εικαστικής  τέχνης και όπου βρεθώ αγοράζω. Μου δείχνει τα έργα της και δίπλα ο δάσκαλός μου και σύζυγός της Δημήτρης Δουρούκος - αείμνηστος. Κοιτάω τα έργα της και το μάτι  μου έπεσε σ’ αυτόν τον πίνακα. Μου λέει η Ανθούλα προβληματισμένη:«Μάκη το μάτι σου πέφτει στα καλά. Αυτό είναι το καλύτερο και πιο αγαπημένο μου έργο, γιατί απεικονίζει τα βάσανα της ψυχής….» -Μου λέει την τιμή.... - Δεν μπορώ να στο δώσω πιο χαμηλά»... - Αυτή τη στιγμή παρενέβη ο δάσκαλός μου και τις λέει – Ανθούλα δώσε το  πιο φτηνά στον Μάκη αφού του αρέσει,. Πράγματι, μου έκανε καλύτερη τιμή αγόρασα και άλλους τρείς πίνακες. Βέβαια, έχω στη συλλογή μου και αρκετά έργα της δώρα σε έμενα για όλη την προβολή που έχω κάνει στο έργο της και τη φιλία που είχαμε δημιουργήσει. 

Κάνω αυτή την αναφορά στη μνήμη της, γιατί τα γραπτά μένουν και οι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται ποτέ κι’ όταν φεύγουν από αυτή τη ζωή…. 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Για να δείτε όλη την ανάρτηση - κλικ -> ΕΔΩ...

Συνεχίζει ο Γιάννης Σπετσιώτης με αμείωτο ρυθμό και αγάπη για την ιδιαιτέρα μας πατρίδα την Ερμιόνη την καταγραφή των παραδόσεών μας στο νέο του βιβλίο ….

 

ΤΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ

Κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο της σειράς «ΤΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ» το οποίο περιλαμβάνει τις θρησκευτικές συνήθειες, θέματα μαγείας, προλήψεων, δεισιδαιμονιών καθώς και τρία κεφάλαια που αναφέρονται στα τοπωνύμια, τα πηγάδια και τα πηλοτεχνήματα του τόπου μας. Θεωρώ πως και στο βιβλίο αυτό οι αναγνώστες θα βρουν ενδιαφέροντα στοιχεία για μια ζωή που πέρασε αλλά πάντοτε είναι παρούσα.

Έτσι, για μια ακόμη φορά, επιβεβαιώνεται ότι ο μεγάλος δαμαστής του χρόνου παραμένει ο γραπτός λόγος για χάρη της ιδιαίτερης πατρίδας και των παιδιών μας.

Καλή ανάγνωση!

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στις δημοτικές βιβλιοθήκες Κρανιδίου και Ερμιόνης καθώς και στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη. 

 

Δύο μνημόσυνα μαζί!! -> Το ένα αφορά την περίοδο Απρίλιος – Ιούνιος 2020 με την περιπετειώδη κατάσταση της υγείας μου – παράλυση νεύρων - και το άλλο εις μνήμη του Γ. Ν. που συχνά μας επισκέπτεται νοερά …

 

 Σάββατο 6 Ιουνίου 2020

Γιώργος Νοταράς - Μάκη Δαμαλίτη μας έλειψες....

 ΜΑΚΗ ΔΑΜΑΛΙΤΗ

Μας έλειψες, όχι μόνο για την ενημέρωση, αλλά και για το έναυσμα που μας δίνει ο συλλογισμός σου, να προβληματιζόμαστε... 
Να είσαι πάντα καλά.

Νοταράς

Η μοίρα… των περιθωριακών(!) οικισμών της Ερμιονίδας…

 

Όπως με το Λουκαΐτι, έτσι και με το Ράδο;;;

Δηλαδή κ. δήμαρχε και πρόεδρε της ΔΕΥΑΕΡ, αν δεν ήταν ο κ. Μαργέτας ως αντιπολιτευτικός παράγοντας, τι θα κάνανε οι συμδημότες μας σ’ αυτά τα χωριά;;;

ΣΤΑΜ.ΔΑΜ.

======================================================================================================

 

Χωρίς νερό το Ράδο

 

Επισκέφθηκα σήμερα το πρωΐ τα Γραφεία της Δ.Ε.Υ.Α.ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ στο Κρανίδι, με σκοπό την ενημέρωση για το πρόβλημα των τελευταίων ημερών, σχετικά με την υδροδότηση του οικισμού Ράδο, της Δημοτικής Κοινότητας Διδύμων.

Συνομίλησα με την Αναπληρώτρια Διευθύντρια της Δ.Ε.Υ.Α.ΕΡ και ταυτόχρονα απέστειλα το e mail με τα ερωτήματα στην ίδια και στον Πρόεδρο της Δ.Ε.Υ.Α.ΕΡ.

Κατέστησα σαφές ότι ,λόγω και των αναμενόμενων θερμοκρασιών,  η δεξαμενή πρέπει άμεσα να γεμίσει με νερό που θα μεταφερθεί με βυτία.

Παραθέτω το e-mail:

Προς τον

Πρόεδρο της Δ.Ε.Υ.Α.ΕΡ

Κ. Πρόεδρε,

Αναφέρομαι στο πρόβλημα υδροδότησης  στον οικισμό Ράδο.

Σας μεταφέρω ερωτήματα των κατοίκων που τέθηκαν κατά την επίσκεψή μου εκεί, το Σάββατο 8-6-2024 .

1.   Πότε ο οικισμός θα τροφοδοτηθεί κανονικά με νερό;

2.   Βγήκαν τα αποτελέσματα στα δείγματα νερού που εστάλησαν για ανάλυση;

3.   Τι γίνεται με τον καθαρισμό της δεξαμενής;

4.   Πότε η δεξαμενή θα μπορεί να δεχτεί νερό;

5.   Όταν δεχτεί νερό η δεξαμενή θα είναι από τη γεώτρηση ή θα γίνει μεταφορά με βυτία;

6.   Γιατί η δεξαμενή ήταν ξεκλείδωτη;

Επιπλέον των παραπάνω παρακαλούμε να μας ενημερώσετε για την σημερινή κατάσταση της γεώτρησης, γιατί δηλαδή δημιουργούνται συχνά προβλήματα μ τη λειτουργία της, που στο παρελθόν δεν υπήρχαν. Υπάρχει κάποιο τεχνικό θέμα γενικότερα;

Σε ποιο στάδιο βρίσκεται ο δρόμος πρόσβασης των βυτίων στη δεξαμενή;

Σας γνωστοποιούμε ότι σήμερα θα επισκεφθούν το χώρο της δεξαμενής ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Διδύμων κ Μπουγιούρας Κώστας και ο Δημοτικός Σύμβουλος κ Αποστόλου Παναγιώτης.

Κρανίδι 10-6-2024

Γιάννης Μαργέτας

 

Τα «ψηλά γράμματα - άυλα τιμαλφή» του μεγάλου δάσκαλου - > «βάλτε γυαλιά να τα διαβάσετε» …

 

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας [....] αλήθεια για τους Έλληνες ήταν η αθανασία – αληθινό είναι ό,τι δεν φθείρεται, δεν μεταβάλλεται, δεν πεθαίνει....

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

-----------------------------------------------------------------------------------

Η αγυρτεία ως δήθεν «πολιτισμός»

Christos Yiannaras | 18 May 2020

Πολιτισμός είναι το παράγωγο (προϊόν) της πόλεως, ο τρόπος ατομικού και συλλογικού βίου που προκύπτει, όταν η συλλογικότητα κατορθώσει να λειτουργεί ως πόλις. Τόσο το ιστορικό γεγονός όσο και η έννοια πόλις είναι γέννημα των Αρχαίων Ελλήνων. Το γέννησε η ανάγκη τους, όχι μόνο η σκέψη τους.
Δεν ήταν ένα εφάπαξ, εφήμερο γέννημα της κοινής ανάγκης των Ελλήνων η πόλις, ούτε ένα σταθερό, παγιωμένο κατόρθωμα. Ήταν το ζητούμενο (ο στόχος) της συμβίωσης. Με την ελληνική πόλιν, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, στόχος - σκοπός - επιδίωξη της συλλογικότητας έγινε η πραγματοποίηση της αλήθειας. Και αλήθεια δεν σήμαινε κάποιαν ορθότητα συλλογισμών, αρχών ή διατυπώσεων, αλήθεια για τους Ελληνες ήταν η αθανασία – αληθινό είναι ό,τι δεν φθείρεται, δεν μεταβάλλεται, δεν πεθαίνει 
Υπάρχει στον ορίζοντα του ανθρώπινου επιστητού «κάτι» αθάνατο, ένα «κριτήριον αληθείας»; Ναι, είπαν οι Ελληνες με τη γραφίδα του Ηράκλειτου. Υπάρχει, όχι «κάτι τι», αλλά ένα πώς, ένας τρόπος του αθανατίζειν – ο τρόπος της του παντός διοικήσεως. Είναι οι κατά λόγον σχέσεις αρμονίας, που καθιστούν το σύμπαν κόσμον: κόσμημα αθάνατης και άφθαρτης ευμορφίας.
Πόλις, λοιπόν, είναι το άθλημα - επιδίωξη να λειτουργήσει η συλλογική συμβίωση των ανθρώπων με τον τρόπον της αθανασίας, της συμπαντικής κοσμιότητας. Η πραγμάτωση του στόχου συνιστά τον κοινόν της πόλεως κόσμον, δηλαδή το κατόρθωμα της «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξης. Και ως προϊόν της πόλεως, το κατόρθωμα της αλήθειας ονομάζεται πολιτισμός. Ταυτίζεται ο πολιτισμός όχι τόσο με το αποτέλεσμα, όσο με τον τρόπο επιδίωξης του αποτελέσματος – τρόπο ιεράρχησης των αναγκών, τρόπο του νοείν (νοο-τροπία), τρόπο συμπεριφοράς, κοινωνικής συμμετοχής στη διαχείριση της εξουσίας. 

Ο παγκοσμιοποιημένος σήμερα τρόπος (ή «παράδειγμα») του ανθρώπινου βίου και της οργάνωσης του βίου είναι προϊόν και παράγωγο άλλης στόχευσης, άλλων προτεραιοτήτων. Πρωταρχικό ζητούμενο δεν είναι το κοινωνούμενο αληθές, αλλά το ατομικά χρήσιμο. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι «φωτίστηκαν»: την προτεραιότητα του χρησίμου (και όχι του αληθούς) τη λογαριάζουν φωτισμό γενικευμένον, ήγουν «Δια-φωτισμό». Το φιλοσοφικό υπόβαθρο του Διαφωτισμού το είπαν «Ιστορικό Υλισμό», που προσφέρεται αμφιπρόσωπος: ως ολοκληρωτισμός στο όνομα της «εργατικής τάξης» ή ως ολοκληρωτισμός στο όνομα της «ελευθερίας του κεφαλαίου».

Και στις δυο περιπτώσεις, είναι απόλυτος ο ατομοκεντρισμός, λάβαρο τα «δικαιώματα του ατόμου»: Υποταγή της ζωής σε νομικές κατασφαλίσεις του εγώ και θωράκιση της μαζοποίησης των συμφερόντων με την «πάλη των τάξεων» – θλιβερό και συχνά μακάβριο τέλος της πολιτικής, της πόλεως, του πολιτισμού. Ομως, στο λεξιλόγιό του, το «παράδειγμα» (paradigm) του αμφιπρόσωπου Ιστορικού Υλισμού συντηρεί τα σημαίνοντα της ελληνικής κάποτε πόλεως: political, Politics, politician, Policy, για να παραπέμψει σε σημαινόμενα, όχι απλώς διαφορετικά, αλλά ριζικής αντίθεσης και παραποίησης της ελληνικής σημαντικής.
Η κυριολεξία της πλαστογραφίας αποτυπώνεται στη σχιζοφρένεια που προδίδει η γλώσσα η δική μας, των σημερινών Ελληνώνυμων. Επιμένουμε σε λέξεις που παρέπεμπαν κάποτε σε ιλιγγιώδη κορυφώματα σχέσεων κοινωνίας (κατορθωμένης αλήθειας), για να σημάνουμε σήμερα καμώματα έσχατης ευτέλειας, χυδαίου ατομοκεντρισμού: Δημοκρατία κάποτε, και «δημοκρατία» σήμερα! Υπουργός - υπούργημα κάποτε, και ποια έκπτωση σήμερα! Νόμος - Δίκαιο κάποτε, «δικαιώματα» σήμερα!Πληροφόρηση άλλοτε, αδίστακτη προπαγάνδα σήμερα! Και πάει λέγοντας
Φοράμε φανταχτερή πανοπλία, καλογυαλισμένη, με χυδαίες μεταλλάξεις της σημαντικής των λέξεων. Εγγίζουν τα όρια του γελοίου οι καταχρήσεις και διαστροφές της σημασίας του πολιτισμού. Μιλάμε για «εκδηλώσεις πολιτισμού», ακόμα και όταν πρόκειται για κοινότοπες φιέστες ψυχαγωγίας ή και μόνο διασκέδασης. Το ραδιοτηλεοπτικό, αδιάντροπο εμπόριο εντυπωσιασμού λανσάρεται σαν προσφορά «πολιτισμού». Οποιαδήποτε φτηνιάρικη θεατρική «επιθεώρηση», απίστευτου κρετινισμού και χυδαιότητας, διαφημίζεται σαν προσφορά στον «πολιτισμό». Πλήθος ανθρώπων, στην Ελλάδα αμέτρητο, χρυσοπληρώνει αετονύχηδες τάχα και Εκδότες, για να τυπώσουν και δώσουν μορφή βιβλίου σε μικρονοϊκά σκαριφήματα στιχουργίας ή αφήγησης ή «στοχασμού» (!) ή αυτοβιογραφικής κενολογίας
Βιβλιοκρισία δεν λειτουργεί, εξαγοράζονται μόνο «παρουσιάσεις», αλληλοεξυμνήσεις δημοσιευμάτων, αλλά και θεατρικών παραστάσεων, εκθέσεων ζωγραφικής, «επιστημονικών» πονημάτων ανατριχιαστικής μετριότητας. Δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα είναι αδιανόητη κάθε δημόσια κριτική λειτουργία – ακόμα και κρατικοί θεσμοί «βραβεύσεων» έχουν τυφλά ενταχθεί στο παρακμιακό αλισβερίσι ναυτιώδους αμοραλισμού.
Γέννημα αυτής της παρακμιακής αδιαντροπιάς και γελοιότητας είναι και ο επικαιρικός νεολογισμός «άνθρωποι του πολιτισμού», που «κινητοποιούνται» τελευταία για να εισπράξουν κρατικό επίδομα λόγω «πανδημίας». Οι αληθινοί δημιουργοί, στον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, ξέρουν ότι το «χάρισμα» που τους έχει δοθεί, δίνει «νόημα» στην ύπαρξή τους, όση φτώχεια κι αν τους πνίγει. Θορυβούν οι κομπάρσοι. Αν ξαναϋπάρξουν ποτέ «πόλεις», από το πρυτανείο θα σιτίζονται πρώτοι οι δημιουργοί.

 

Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που μένει απραγματοποίητο μέχρι τις μέρες μας στις Η.Π.Α.... -> αλλά και σ' όλο τον κόσμο...

[...] Οταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφήσουμε να ηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε Πολιτεία και κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε εκείνη την ημέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι άνθρωποι και λευκοί άνθρωποι, Εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του παλιού νέγρικου ύμνου: 

«Επιτέλους ελεύθεροι! 

Επιτέλους ελεύθεροι! 

Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, 

επιτέλους είμαστε ελεύθεροι!»...

===============================================================================================================

 «Έχω ένα όνειρο…»

Ο πολιτικός έγχρωμος ηγέτης των μαύρων της Αμερικής (Η.Π.Α.) που έσπασε τα δεσμά της δουλείας τους με τους πύρινους λόγους του που τελικά το πλήρωσε και αυτός με τη ζωή του.

Ο άλλος δολοφονημένος μεγάλος Αμερικανός ηγέτης Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ακούγοντας την ομιλία του που έμεινε στην ιστορία με την  ονομασία  «έχω ένα όνειρο!» θετικά προβληματισμένος, θαύμαζε την ρητορική του Μάρτιν Κινγκ.

Ωστόσο, ένα από τα όνειρά του έγινε πραγματικότητα με την εκλογή έγχρωμου Προέδρου στις Η.Π.Α. του Μπαράκ Ομπάμα αλλά ο ρατσισμός και οι δολοφονίες  των νέγρων καλά κρατούν στη κραταιά χώρα μέχρι τις μέρες μας ...

Στο παρακάτω ένθετο που πηγή μας είναι το διαδίκτυο (ΒΗΜΑ on line) θα διαβάσετε ορισμένα αποσπάσματα από την ιστορική ομιλία του.

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

(1929 - 1968)

«Εχω ένα όνειρο!» ->>>

...Άλλωστε, για όλους μας κάποτε, κτυπάει μια καμπάνα...

Αναδημοσίευση ...

Συμβουλές από ένα φίλο...

Ένας φίλος από τα παλιά, προφανώς ενημερωμένος από το blog,  με πήρε στο τηλέφωνο για να μου δώσει συμβουλές και γενικά να προσέχω…

Και η απάντηση μου κοφτή και συνηθισμένη: 

«Σε ευχαριστώ φίλε αλλά το ξέρεις πολύ καλά, πως εγώ ζω το σήμερα και τη στιγμή… Άλλωστε και η γνωστή ρήση λέει, πως όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος… Ποιος ξέρει αύριο αν ζω ή θα ζουν αυτοί για να με εκδικηθούν! Τόσο απλή είναι η ζωή μας. Ένα πέρασμα είναι, από την μια πλευρά στην άλλη και τίποτα άλλο»!!

Καληνύχτα φίλε…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

ΥΓ. Στη συνέχεια θυμήθηκα μια φράση από το βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ 
«Για ποιον κτυπάει η καμπάνα» 

Ο ήρωας του έργου του συγγραφέα  είπε στη φίλη του όταν την αποχαιρετούσε να πάει σε μια  μάχη,
 (Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος) 

«Αν ακούσεις και κτυπάει πένθιμα η καμπάνα σκέψου, 
πως ίσως είναι η δική μου καμπάνα»... 

Και έτσι συνέβη...!! 

Άλλωστε, για όλους μας κάποτε, κτυπάει μια καμπάνα…

 

Κι’ όμως, η Ερμιόνη μας είναι ωραία...

...εμείς χάσαμε την ομορφιά της ψυχής και του πνεύματός μας, γιατί έτσι απλά, μας έφυγε το μακιγιάζ...

Χθες ένας ξένος επισκέπτης μου είπε αυτό το χιλιοειπωμένο -
«Η Ερμιόνη σας είναι πολύ ωραία! - σαν νησί μοιάζει...»

Έτσι, από χθες σιγοτραγουδάω το πιο κάτω τραγούδι και θυμάμαι δύο αγαπητούς - φίλο και φίλη, που πριν μερικά χρόνια μου το θύμισαν και το έκανα θέμα στο blog...

================================================================================================== 

Αφιέρωμα - για το δικό της/τους το χατίρι...

Και πολύ πιθανόν, από εδώ να πέρασε ο ποιητής και εμπνεύσθηκε το ποίημα -
«Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα...»
το οποίο και μελοποιήθηκε από το μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη!

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

>>> " Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα"

Φώτο - σχόλιο
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Το διαβάζουν αναγνώστες τωρα από το αρχείο του blog ...

Πρότυπα ανθρώπων και δασκάλων που πέρασαν από το Γυμνάσιο Κρανιδίου και άφησαν ανεξίτηλα, νοσταλγικά συναισθήματα σεβασμού και αγάπης, στους μαθητές τους...

Μια άριστη παρουσίαση του συγγραφέα Γιάννη Μ. Σπετσιώτη, 

για έναν ξεχωριστό δάσκαλό του!

==================================================================================================================

ΧΡΙΣΤΟΣ Ν. ΜΠΟΥΚΗΣ

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

«Και τον βίον αδιάβλητος και τοις τρόποις ανεπίληπτος και ταις εμπερίαις άριστος»¹

Τον γνώρισα το 1959 όντας μαθητής της Β΄ τάξης, αν δεν με απατά η μνήμη μου, του Γυμνασίου Κρανιδίου. Εκείνος ήταν ο καθηγητής μας στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Σοβαρός, γλυκομίλητος, ευγενέστατος, με ήσυχο γαλήνιο βλέμμα και ψυχική γενναιοδωρία, απαραίτητη για «το κτίσιμο» των παιδικών ψυχών. Σαφής, μεταδοτικός και εκφραστικός στη διδασκαλία «κατά κοινή ομολογία», καθώς δίδασκε και σε άλλες τάξεις τα μαθήματα των Αρχαίων και των Νέων Ελληνικών, αφού εκτός από τη θεολογία είχε σπουδές και στη φιλολογία. Άριστος επιστήμονας και παιδαγωγός, λαμπρός «χειριστής» της εφαρμοσμένης Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής.

Με τη διδασκαλία του προσανατόλιζε, παραδειγμάτιζε, ενέπνεε, αφού γι’ αυτόν διδασκαλία δεν ήταν εκείνο που έκανε αλλά αυτό που ο ίδιος ήταν!

Γοητευτικός, όμορφος, κομψός με σήμα κατατεθέν τις χαρακτηριστικές γραβάτες εξαιρετικής ποιότητας που έλαμπαν στα πεντακάθαρα πουκάμισά του και τραβούσαν την προσοχή των μαθητών.

-      Για να δούμε με τι χρώμα γραβάτας θα παρουσιαστεί σήμερα ο Θεολόγος, αναρωτιόμαστε.

Τα χρόνια πέρασαν, η ελκυστική του παρουσία είχε μείνει κάπου βαθιά στην άκρη του μυαλού μου. Τη δεκαετία του 1970, νεαρός δάσκαλος τότε εγώ, τον συνάντησα ξανά. Ο Χρίστος Μπούκης, έχοντας ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές, με δύο διδακτορικά αν δεν κάνω λάθος, αναλάμβανε τη διεύθυνση του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης! Ήταν η κορυφαία «επιτελική» θέση της μαχόμενης Β/θμιας Εκπαίδευσης. Σ’ αυτή, τα προηγούμενα χρόνια, είχαν υπηρετήσει ηγετικές μορφές της Παιδείας και διαπρεπέστατοι επιστήμονες και παιδαγωγοί, όπως ο Νικόλαος Εξαρχόπουλος, ο Δημήτριος Γληνός, ο Κωνσταντίνος Γεωργούλης και άλλοι.

Μισό αιώνα αργότερα από τυχαία γεγονότα άκουσα ξανά τη φωνή του. Ήμουν Σχολικός Σύμβουλος και υπηρετούσα στο ΥΠ.Ε.Π.Θ. ως Σύμβουλος των αειμνήστων Υπουργών Μ. Γιαννάκου και Γ. Καλού σε θέματα Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Δεν θυμάμαι, αν και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αν του τηλεφώνησα εγώ για ένα βιβλίο που είχε εκδώσει εκείνη την εποχή ή εκείνος, να ρωτήσει για θέμα της αρμοδιότητάς μου.

Αναγνώρισα αμέσως τη ζεστή φωνή του, σαν αστραπή πέρασαν από το νου μου εικόνες και αναμνήσεις, τον χαιρέτησα με απέραντο σεβασμό και συγκίνηση, του θύμισα ποιος είμαι και ένιωσα τη δική του αμηχανία και έκπληξη. Χάρηκε για την υπηρεσιακή μου εξέλιξη, με ρώτησε για την οικογενειακή μου κατάσταση, τις ενασχολήσεις μου και εγώ με τη σειρά μου τον ενημέρωσα για το θέμα του. Κλείσαμε το τηλέφωνο και τις επόμενες ημέρες έλαβα το βιβλίο του με τον τίτλο «ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

Πρόκειται για ένα βαθυστόχαστο σύγγραμμα, όπου παρουσιάζεται η πορεία του ανθρώπινου όντος προς τη θέωση, «τον τελικό σκοπό της δημιουργίας και της θείας οικονομίας». Οι σελίδες του αποπνέουν το άρωμα και το μεγαλείο των θεολογικών και φιλοσοφικών λέξεων, αναφορών και εννοιών, όπως η Πίστη, η Ελπίδα, η Αγάπη και η Γνώση, η Λογική, η Λατρεία, η Σιωπή και ο Κατανυκτικός Λογισμός, η Ταπείνωση, ο Έρωτας του Θεού, η Έκσταση και η Θέωση για την ανακαίνιση του κόσμου!

Με τον καθηγητή Χρίστο Μπούκη δεν είχα κάποια ιδιαίτερη γνωριμία. Ήταν όμως, θα έλεγα, το απωθημένο των πρώτων μαθητικών μου χρόνων. Ήταν ο εκπαιδευτικός που παραδειγμάτιζε και προσανατόλιζε και εγώ τον εκτιμούσα, τον θαύμαζα και τον …ζήλευα! Γι’ αυτό, όταν αργότερα ακολούθησα την εκπαιδευτική πορεία, ήταν ένα από τα λιγοστά πρότυπα των δασκάλων που με γοήτευαν!

Τον Αύγουστο του 2022 η κυρία Δήμητρα Αξαρλή, βιβλιοθηκονόμος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κρανιδίου, παρουσίασε από τον ιστότοπο της Βιβλιοθήκης Κρανιδίου τον άριστο φιλόλογο και παιδαγωγό Γιάννη Λουκά από το Κρανίδι, ο οποίος δεν δίδαξε ποτέ στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Σήμερα με μεγάλη χαρά παρουσιάζω έναν από τους δασκάλους μου που δίδαξε στο Γυμνάσιο Κρανιδίου, τον Χρίστο Μπούκη. Είναι ένας πολλά οφειλόμενος φόρος τιμής για μία ειδική, ξεχασμένη και εν πολλοίς παραγνωρισμένη «στόφα» ανθρώπων, που έκανε κάτι πολύ απλό όσο και μεγαλειώδες: έμαθε στα παιδιά γράμματα και δίδαξε ήθος!

1.   Επιγραφή στη μαρμάρινη στήλη του παλιού σχολείου της Παροικιάς στην Πάρο με την ένδειξη «Ο καλός μας δάσκαλος». Νίκος Βατόπουλος, εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11-9-2010.  

1 σχόλιο:

Σταμάτης είπε...

Μας αρέσει η τήρηση της δεοντολογίας του Γιάννη Σπετσιώτη, που σέβεται και αναφέρεται στις πηγές του. – Όπως κάνει στην υπ’ αριθμ. 1 σημείωση

11/12/2022 8:16 μ.μ.