Κύριε δήμαρχε μετά από 4 χρόνια τι κάνατε για την Ερμιόνη σύμφωνα με τα εύλογα και αναγκαία που παρατηρεί ο πρώην πρόεδρος της Κοινότητας και νυν δ.σ. Ιωσήφ Γανώσης;;;

Κύριε Γεωργόπουλε αντί απαντήσεων αυτό που κάνατε 2 μήνες μετά το 2020, - ήταν μπαράζ μηνύσεων στο πρόσωπό μου και αυτός «ο κυρίαρχος λαός» σας επέλεξε πάλι δήμαρχο!! … 

STAM.DAM.D.

=========================================================================================================================================

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Ιωσήφ Γανώσης Πρόεδρος Κοινότητας Ερμιόνης 

- Προς Δήμαρχο Ερμιονίδας κ. Ιωάννη Γεωργόπουλο...

...Από τα ασβεστώματα και τα κλαδέματα - αυτά που λέτε έργο...  

- >  στα δύσκολα ....

=================================================================================================================

ΕΡΜΙΟΝΗ  23/6/2020 Προς Δήμαρχο Ερμιονίδας κ. Ιωάννη Γεωργόπουλο

 

Κύριε Δήμαρχε,

Η περιοχή Αλμυριές που περικλείεται από το SM. ΔΗΜΗΤΡΑ – το Γήπεδο Ποδοσφαίρου – το χώρο της Λαϊκής Αγοράς – το Διοικητικό κτίριο του Λιμεναρχείου- τα Σχολικά Κτίρια – το Αγροτικό Ιατρείο και το  ιδιόκτητο κτίριο του ΟΤΕ, είναι ένας οικισμός που αναδείχτηκε τα τελευταία 40 χρόνια μετά την επέκταση του σχεδίου πόλης.

Δυστυχώς η τότε επικρατούσα άποψη κατασκευής κατοικιών, η ανύπαρκτη ρυμοτόμηση, οι ανύπαρκτες υποδομές αποχετευτικού και συλλογής ομβρίων υδάτων ανέδειξε έως σήμερα μια πολύ αρνητική εικόνα, αντίθετη προς τον βασικό αρχιτεκτονικό κορμό της πόλης μας.

Στο κτιριακό συγκρότημα του σημερινού Δημοτικού Σχολείου, όπου δυστυχώς χαρακτηρίζει την περιοχή επιβάλλεται η τοποθέτηση κεραμοσκεπής, όπως ορίζει ο ΓΟΚ  για τις νεόκτιστες κατοικίες της πόλης μας, αλλά και όλα τα Δημοτικά και Σχολικά κτίρια πρέπει να εισέλθουν σε ένα ενεργειακό πρόγραμμα πράσινης και εναλλακτικής ενέργειας.

Η προβλεπόμενη κατασκευή  και λειτουργία  Τουριστικής Μαρίνας στην περιοχή, αναβαθμίζει σε πρωτεύοντα ρόλο την περιοχή που εκ των πραγμάτων πρέπει ο Δήμος μας να την εντάξει τάχιστα  ολάκερη σε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα αστικής αρχιτεκτονικής ανάπτυξης και υποδομών.

Παράλληλα με τον σχεδιασμό αυτόν πρέπει να ξεκινήσουν οι ενέργειες για να επικαιροποιηθεί και να ενεργοποιηθεί ο φάκελος της επέκτασης του Σχεδίου Πόλης, ο οποίος εδώ και τρεις δεκαετίες έχει παραμείνει στα συρτάρια, με αρνητικά αποτελέσματα και εις βάρος της ορθολογικής ανάπτυξης και αρχιτεκτονικής ταυτότητας της πόλης μας.

Κύριε Δήμαρχε,

όπως καλά θα γνωρίζετε ορθή και σωστή οικιστική αστική ανάπτυξη σε μια τέτοια περιοχή, όπου καθημερινώς φοιτά από τα προσχολικά χρόνια  όλο το αυριανό δυναμικό της πόλης μας, είναι βασικό   στοιχείο της ανάπτυξης του ταλέντου τους της συγκοινωνιακής και κυκλοφοριακής αγωγής τους της ορθής αντίληψης για την λειτουργία της πόλης του 21ου αιώνα και βασική εικόνα για την ευταξία και καθαριότητα.

Η ρυμοτόμηση – η πεζοδρόμηση – η κατασκευή πλατιών – αλσυλλίων – η ρύθμιση του κυκλοφοριακού και η ορθή χρήση των προτερημάτων της Κοινοτικής μας  έκτασης αναβαθμίζουν, διαμορφώνουν και αναπτύσσουν την δυναμική της  έτσι και αλλιώς τοπικής μας κοινωνίας αλλά και αναπαράγουν στον καλύτερο δυνατό βαθμό τις κοινωνικές σχέσεις των συμπολιτών μας.

Κύριε Δήμαρχε,

συγχωρήστε μας για τις υποδείξεις μας αλλά η Κοινότητα μας καθημερινώς προβληματίζεται συνομιλεί και αφουγκράζεται τους συμπολίτες μας, νέους και νέες παραγωγούς και επαγγελματίες – επιστήμονες και νοικοκυρές και θα προσπαθεί και θα συνεχίζει να καταθέτει τις προτάσεις της και τις απόψεις της εμπλουτίζοντας τον προσωπικό σας προβληματισμό , ο οποίος θα είναι σίγουρα χρήσιμος στην πολιτική σας χάραξη, για την οποία εσείς και οι συνεργάτες σας Δημοτικοί Σύμβουλοι ιεραρχείτε και χαράσσετε

Με τιμή

Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ  ΕΡΜΙΟΝΗΣ

ΙΩΣΗΦ ΓΑΝΩΣΗΣ

Γι' αυτά θα μας πουν κάτι οι ευρωβουλευτές;;; ..

 

Γιώργος Καλοχαιρέτας

Απλά πράγματα...

Όλες οι αντιδράσεις:

96Nikos Bratsis, Stelios Zervopoulos και 94 ακόμη

Βρήκε το βηματισμό στο γέρμα του ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας μετά από τις εμπειρίες του ως δημοσιογράφος, εκδότης κ.α. …

 

Γιώργο σου εύχομαι πάντα τέτοια! -. Κάλιο αργά, παρά ποτέ …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

=====================================================================================

Τιμητική Διάκριση στον Αργείο Λογοτέχνη Γιώργο Ν. Μουσταΐρα από την Ε.Ε.Λ.

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.), την Κυριακή 2 Ιουνίου 2024, σε ειδική εκδήλωση, που έλαβε χώρα στην αίθουσά της στην Αθήνα, παρουσίασε την έκδοσή της «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2024» και βράβευσε Ποιητικές Συλλογές, στα πλαίσια του Διαγωνισμού «Μάρκος Αυγέρης 2024».

Ο Αργείος Λογοτέχνης Γιώργος Ν. Μουσταΐρας συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση τής ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ με το διήγημά του «Παρά τρίχα παρεξήγηση, μεσημεριάτικα…».

Επίσης, τού απονεμήθηκε Τιμητική Διάκριση για την Ποιητική του Συλλογή «Σκόρπια φύλλα καρδιάς» (Εκδόσεις Ερωδιός) από την Ταμία της Εταιρίας κα Ελένη Κοντόζογλου – Συκά, παρουσία του Προέδρου της Ε.Ε.Λ. κου Κώστα Καρούσου

Αφού ευχαρίστησε το Προεδρείο και τα μέλη της Εταιρίας, ο Γιώργος Μουσταΐρας, τονίζοντας πως η μεγαλύτερη τιμή γι’ αυτόν είναι το ότι ανήκει στην ιστορική αυτή Ένωση, διάβασε το τελευταίο του ποίημα «Μέσα στη νύχτα περπατώ», που πρόσφατα μελοποιήθηκε από τον Αργείο μουσικοσυνθέτη Θεόφιλο Μετασίδη:

https://www.youtube.com/watch?v=x_eDoqx2BM4

Χωρίς σχόλια .....

 

Αφιερωμένο γλυκά - νοσταλγικά(!) - στην παλιά γειτονιά μου σε πρόσωπα και πράγματα που δεν υπάρχουν πιά…

Ένα σεργιάνι από εκεί - > και, τι σου είναι το μυαλό…  

===================================================================================

Τραγούδια που αγαπήσαμε 

…Δεν είναι όνειρο η ζωή, δεν είναι πανηγύρι…

 -> από την μεγάλη Βίκη Μοσχολιού

 

Βιτρίνα με θαλασσινά είδη -> για μουσείο…

Σήμερα στο  γνωστό εστιατόριο στην βόρεια παραλία της Ερμιόνης …

Φώτο - Stam. dam.D.

Ο Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης - > μας ρίχνει στα βαθιά, χωρίς σωσίβιο… - > με ψυχοπαιδαγωγικά θέματα...

ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΣΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑ - ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Η σκέψη του ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα της νοητικής διεργασίας, όταν ο νους καλείται να αντιληφθεί δεδομένα, να παράγει ιδέες, να λύσει προβλήματα, να προσεγγίσει καταστάσεις, να αναγνωρίσει σχέσεις, να καταλάβει συνέπειες κ.ο.κ. Υπάρχουν «δύο είδη» σκέψεων. Η συγκλίνουσα - κριτική σκέψη και η αποκλίνουσα -δημιουργική σκέψη.

Η πρώτη έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, όπου «στις αρμοδιότητές του» είναι η λογική, η γλώσσα, οι αριθμοί, η αλληλουχία, η γραμμικότητα (αφήγηση γεγονότων και περιστατικών με τη σειρά που έγιναν), η ανάλυση, η προσοχή, η ερμηνεία των συμβόλων κ.α.

Η δεύτερη έχει τα γνωρίσματα του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου που εκτελεί διαφορετικές λειτουργίες και είναι η έδρα της φαντασίας και της ονειροπόλησης, του ρυθμού και των χρωμάτων, της διάστασης, της σύνθεσης και των αυτοσχεδιασμών.

Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω με τη συγκλίνουσα - κριτική σκέψη το άτομο αναλύει, συγκρίνει, ταξινομεί, σειροθετεί, κατηγοριοποιεί σύμφωνα με αυστηρούς λογικούς κανόνες με σκοπό να βρει τη μία, κοινή, λογική και αποδεκτή λύση.  Ποικιλία εναλλακτικών λύσεων εδώ δεν υπάρχει. Ισχύει το σχήμα «σωστό – λάθος».

Με την αποκλίνουσα - δημιουργική σκέψη το άτομο οδηγείται σε πρωτότυπες και ποικίλες ιδέες, σε ασυνήθιστες χρήσεις, σε τροποποιήσεις, διάφορες επινοήσεις κ.ο.κ. Εδώ επιτρέπεται η ποικιλία των εναλλακτικών λύσεων με σκοπό να βρεθεί ο μεγαλύτερος και ο εντυπωσιακότερος αριθμός των ιδεών και των επινοήσεων. Αυτά που αναφέραμε στη θεωρία, ας τα δούμε και στην πράξη με παραδείγματα.

1.   Συγκλίνουσα  - κριτική σκέψη.

παρ.: Υπογράμμισε τη διαφορετική λέξη: Αγγλία, Ρώμη, Ισπανία, Βουλγαρία, Δανία κ.ο.κ.

2.   Αποκλίνουσα - δημιουργική σκέψη.

παρ.: Να γράψεις όλες τις πιθανές χρήσεις που μπορείς να σκεφθείς για ένα «παπούτσι» κ.ο.κ.

Πώς, όμως, η οικογένεια αλλά και το σχολείο μπορούν να αναπτύξουν σε παιδιά και εφήβους τα δύο αυτά είδη της σκέψης στο πλαίσιο του παιχνιδιού και της ψυχαγωγίας, βελτιώνοντας έτσι τη μαθησιακή τους ικανότητα και την εφευρετικότητά τους, ενώ παράλληλα, καλλιεργούν και αναδεικνύουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και τα ταλέντα τους;

Ασκήσεις για την ανάπτυξη της συγκλίνουσας - κριτικής σκέψης μπορεί να είναι:

Λύσεις λαβυρίνθων, παζλ, ερμηνεία παροιμιών, συμπλήρωση σχημάτων (όπως στο test Raven), αναγνώριση προφορικών παραλογισμών, εύρεση ομοιοτήτων και διαφορών και πολλές άλλες, προσέχοντας πάντα να είναι ανάλογες με την ηλικία και τις νοητικές δυνατότητες του παιδιού.

Ασκήσεις για την εξέλιξη της αποκλίνουσας - δημιουργικής σκέψης μπορεί να είναι οι όσο το δυνατόν περισσότερες απαντήσεις σε ερωτήσεις, όπως οι παρακάτω:

-      Τι μπορεί να σκεφθείς για τη χρήση π.χ. ενός μαντηλιού.

-      Πόσους ήχους μπορείς να βγάλεις από ένα χαρτί.

-      Πόσα σχήματα μπορείς να βγάλεις με τη μία ή τις δύο παλάμες σου.

-      Βάλε έναν τίτλο σε μια ιστορία και όλα όσα σχετίζονται με τη δημιουργική ή αναδυόμενη γραφή.

Φεστιβάλ χορού & γλεντιού από την Χ.Ο. Ερμιόνης ...

 

Άρθρα και κείμενα που μας θυμίζουν οι αναγνώστες με τη διαρκεί έρευνά τους στο αρχείο του blog ..

Μια Φώτο από άλλη εποχή! - προς σκέψη και προβληματισμό…

Η ερμιονίτικη μαντολινάτα, που πέρασε από την πόλη μας,  σαν διάττοντας αστέρας, 

αφήνοντας πίσω της μια γλυκιά ανάμνηση…

Καλοκαιριάτικη βραδιά πριν τριανταέξη χρόνια στους δρόμους της Ερμιόνης...

Επικεφαλής ο αείμνηστος κοινοτάρχης Απόστολος Σπετσιώτης

Βγάλαμε από το αρχείο μας αυτή τη φωτογραφία, μήπως και προβληματιστούν κάποιοι «παράγοντες…» του τόπου μας, (έτσι θέλουν να τους λέμε!) για το πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε λίγα χρόνια εδώ στη τοπική μας κοινωνία και για τα οποία αυτοί ευθύνονται!!!

Ακόμα για να μπορέσουμε (εάν μπορούμε…) να συγκρίνουμε μόλις μερικά χρόνια πριν, την παιδεία που δίναμε στα παιδιά μας και πως καλλιεργούσαμε την ψυχή τους και να το συγκρίνουμε με το σήμερα...

STAM.DAM.D. 

Ταξίδι θαλασσινό «φόρος τιμής» στις εποχές που αφήσαμε!! ...

 

 Αφιέρωμα στις παιδικές αναμνήσεις των ανέμελων χρόνων μας,

  στην είσοδο του καλοκαιριού,

 και με την πιο θερμή ευχή -> ΥΓΕΙΑ  σε όλους μας …

(Από το προσωπικό μας αρχείο - 9 Αυγούστου 2010)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από το Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη

 

 Νοσταλγικό φύσημα και αεράκι δροσερό το κείμενο της Ρίνας Λουμουσιώτη, αφιερωμένο στο φίλο της Λάμπη, που ήταν και δικός μου φίλος, ξεσκέπασε τις θαλασσινές μου εικόνες και κουβέντες του μπάνιου, ευτυχισμένες μνήμες που τόσα χρόνια η ψυχή μου τις είχε φυλαγμένες, προστατευμένες, να μη σκορπίσουν στη λησμονιά.

Κοντά σ’ αυτό και η έκθεση φωτογραφίας που οργάνωσε το περασμένο καλοκαίρι η «Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Ερμιόνης», της οποίας μέλος είναι και η Ρίνα, όπου βραβεύτηκε  η φωτογραφία ενός παιδιού που πέφτει στη θάλασσα με τα πόδια μαζεμένα, «εκτελώντας» το γνωστό στην Ερμιόνη, «λίλιμο».

Με αυτή την αφορμή, οι αναμνήσεις μου ξεπρόβαλαν και γρήγορα ανέβηκαν τα σκαλάκια του νου μου «σαν μια πρόκληση, σαν ένα μήνυμα», βάλσαμο ζωής.

Με συναισθήματα λαχτάρας και πόθου ταξίδεψα χρόνια πίσω και έγραψα για τα θαλασσοπαιγνίδια τα δικά μου, του τόπου μας.

Μα θέλω να προλάβω, να θυμηθώ, να πω κι άλλα, γιατί ετούτος ο τόπος, κήπος εύφορος «της παιδικής μου ζωής και της νιότης», κρατάει πολλές μακρινές αναμνήσεις που ποτέ …δεν παρήλθαν.

 

Ψάχνοντας τις μπανιέρες και τα ονόματά τους.

ü Μαγκούλα, η αφετηρία. Στον γνωστό κολπίσκο έκαναν το μπάνιο τους τα μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα και όσα έμεναν στα περιβόλια της γύρω περιοχής. Οι περισσότερες γυναίκες έπεφταν στη θάλασσα με τις ρόμπες, λουλουδάτες ή μονόχρωμες, τα νυχτικά, τα ροζ υφασμάτινα κομπινεζόν που φούσκωναν στο νερό και φανέρωναν όσα ήθελαν να κρύψουν, αλλά και με το φακιόλι στα μαλλιά -για να μην τα βρέξουν. Οι άντρες κολυμπούσαν με τα σώβρακα που έφταναν μέχρι τα γόνατα. Αέρας κομψότητας και άνεση κυκλοφορίας για την περίσταση! Πρόκληση θυμηδίας!

ü Το βαγόνι - > Μαζευόμαστε τα αγόρια για να κάνουμε τις βουτιές, όταν είχαμε χορτάσει το μπάνιο και επιζητούσαμε το κάτι άλλο. Η τοποθεσία ήταν ιδανική!

ü Η Σκάλα. Ίδια γεύση! Βουτιές, μακροβούτια, φύσημα, λίλιμα, πατητές, φλόμο!

 

ü Η μπανιέρα στο Γκουρουμέσι ή η μπανιέρα του Παύλου. 

Ο μεγάλος βράχος στη μέση του κατηφορικού τοπίου -σήμερα στη θέση του είναι κτισμένα σπίτια με ωραία θέα, δέσποζε στην περιοχή και της είχε δώσει το όνομά του.[1] Ήταν ακριβώς κάτω από το περιώνυμο καφενείο του Παύλου Οικονόμου, όπου σήμερα έχει το σπίτι της η Ευγενία, η κόρη του, που ήταν συμμαθήτριά μου.

Ο βράχος αυτός ήταν …ιερός, κάτι σαν σύμβολο! Έμοιαζε, καθώς τον κοίταζες από μακριά, με τεράστιο ανθρώπινο κεφάλι, όπου ξεχώριζε η πελώρια μύτη του. Εδώ, καθώς μου διηγήθηκαν και οι παλαιότεροι, μαζεύονταν όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια και έπαιζαν διάφορα παιγνίδια, πολλά χρόνια πριν την κατοχή. Έπαιξα κι εγώ εκεί και οι συνομήλικοί μου!

Όταν φτιάχτηκε ο περιφερειακός δρόμος, η μεγάλη πέτρα κύλησε προς τη θάλασσα και χωρίστηκε σε τρία κομμάτια, που μέχρι και σήμερα διακρίνονται στον βυθό. Σ’ ένα από αυτά, που έπεσε στη μπανιέρα μας, αναφέρεται και η Ρίνα, νοσταλγικά, ξεδιπλώνοντας τη δική της σχέση, τις δικές της εμπειρίες.

Στη μπανιέρα, λοιπόν, του Γκουρουμέσι ή του Παύλου, μόλις έκλειναν τα σχολεία, άτακτα στίφη από Ταξιαρχιώτες, Μυλιώτες, παιδιά του πάνω μαχαλά και της λαρτανίας, Σκορδοχωρίτες με τ' όνομα, από τα Καραβανέικα, αλλά και Μαντρακιώτες και… αδέσποτα, ο περισσότερος παιδόκοσμος της Ερμιόνης μαζευόμαστε εκεί. Για να πάρουμε τη θέση μας στην πιο ξακουστή μπανιέρα του τόπου, μία με μιάμιση ώρα πριν τις 12, και ν’ αρχίσει το μεγάλο πανηγύρι! Φορούσαμε, όσοι είχαμε βέβαια, τα …μπανιερά μας, έτσι έλεγαν τότε τα μαγιό, ενώ οι άλλοι έκαναν μπανιερό το μαύρο, τις περισσότερες φορές, ή το άσπρο σωβρακάκι (σορτσάκι) που φορούσαμε στις γυμναστικές επιδείξεις την τελευταία βδομάδα της σχολικής χρονιάς.

- Φόρεσε, βρε, εκείνο το σωβρακάκι που έκανες γυμναστικές επιδείξεις και πήγαινε    για μπάνιο!

- Καλέ αυτό κολλάει επάνω με τη θάλασσα και…

- Κι επειδή; Κλεμμένα τα ΄χεις;[2]

Στα κορίτσια οι μανάδες ήταν περισσότερο αυστηρές.

-  Κοίταξε, μόλις βγεις από τη θάλασσα να ’χεις το νου σου, να ρίξεις αμέσως την πετσέτα πάνω σου και να σκεπάσεις τα πόδια. Μην κάθεσαι έτσι… και σε κοιτάζουν όλοι! Είδα εκείνον τον..... να έχει ανοίξει  ένα στόμα να, σα χάνος, και να σε κοιτάει! Θα σε φάνε με τα μάτια τα αγόρια που κολυμπάτε μαζί! Πρόσεχε, έχε το νου σου! Μη δίνεις δικαιώματα!

Ήταν υπέροχες οι στιγμές του μπάνιου! Παιδικά σώματα, κοκαλιάρικα τα περισσότερα, υγιή, καρκανιάρικα, αραδιασμένα στα βράχια. Κορμιά εφήβων σφριγηλά, δυνατά, μαυρισμένα! Άνθη όλα της θάλασσας που την έραιναν καθημερινά!

Κι εσύ; Ζούσες λίγες ώρες με αυτούς που αγαπούσες και θαύμαζες, που ήσαν έτοιμοι να σε βοηθήσουν με τη θέρμη της οικογενειακής υποστήριξης, αν τους χρειαζόσουν, όταν κάποιος, άδικα, σε είχε πειράξει. Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ίδιοι, οι πιο δυνατοί από σένα, σου έκαναν «πατητές», στα ξαφνικά, μια και δυο και τρεις φορές συνέχεια, μέχρι να σκάσεις και να σε πάρουν τα κλάματα. Σε χόρταιναν θαλασσινό νερό, που το έβγαζες, χωρίς να το θέλεις με βουλωμένα τα αυτιά, από τη μύτη και το στόμα!

ü Τα Μαντράκια. Έκαναν μπάνιο, όσοι είχαν εκεί κοντά τα σπίτια τους.

 

ü Ο μαστρο-Γιάννης. Η μικρή αμμουδιά που ήταν κάτω από το ξυλουργείο, είχε το όνομα του πρωτομάστορα που έφτιαχνε καταπληκτικές βάρκες και άλλα σκαριά. Εδώ κολυμπούσαν οι γείτονες και, κάπως παράμερα, νεαρά αγόρια και κορίτσια που είχαν συμπληρώσει τα 15 ή 16 χρόνια και είχαν βγει στην «τρυφερίτσα», όπως λέμε στον τόπο μας.

 

ü Το Κουλούρι. Είναι το μέρος λίγο πριν φτάσουμε στην ταβέρνα του Τζιέρη ερχόμενοι από τα Μαντράκια, με την πλατιά πέτρα για άνετη ηλιοθεραπεία. Δεν μπόρεσα να μάθω, γιατί λέγεται έτσι. Κάποιοι την ονόμαζαν και «χού-ντ-ζα» (μυτούλα), γιατί έμοιαζε με μύτη.

ü Ανάμεσα στις μπανιέρες «μαστρο-Γιάννη» και «Κουλούρι» ήταν ο Κουραμπιές. Το όνομά της παρμένο από μια πέτρα που ΄χε το σχήμα του γευστικού γλυκού. Όταν ανοίχτηκε ο δρόμος, η πέτρα έγινε χίλια κομμάτια και μαζί της ξεχάστηκε και η μπανιέρα!

ü Η Συκιά. Το δέντρο που υπάρχει εκεί, έδωσε το όνομά του στην τοποθεσία.

ü Το Μαδέρι. Εδώ αρχίσαμε να ερχόμαστε για μπάνιο, απ’ ότι θυμάμαι, στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε άνοιξαν τον δρόμο και έφτιαξαν μια τσιμεντένια μικρή βάση με ξύλινο μαδέρι, για να κάνουμε βουτιές.

 

 

ü Ο Άγιος Γιάννης. Είχε μόνιμους επισκέπτες και μέχρι σήμερα το ίδιο συμβαίνει. Εδώ και στις τρεις προηγούμενες μπανιέρες, κολυμπούσαν τότε τα παιδιά που είχαν το σπίτι τους στο λιμάνι, οι Λιμανιώτες και στο Μπίστι, οι Μπιστιώτες.  - >>

ü Το πρώτο παγκάκι και τα διπλά παγκάκια (πρώτη μπανιέρα στο Μπίστι).

  Ηγετική μορφή εκεί, ο Νίκος Σαρρής! (+) Ωραίος, μαυρισμένος με μαλλιά μακριά κι ένα επιτελείο είκοσι περίπου φίλων, τότε τη δεκαετία του 60. Στο ίδιο μέρος, σήμερα, εμείς, εδώ και σαράντα περίπου χρόνια. Ατέλειωτες συζητήσεις, περιστατικά…, εντυπώσεις, μνήμες, εμπειρίες, λόγια πολλά, τότε και τώρα.

Η Σπηλιά (δεύτερη μπανιέρα στο Μπίστι). Στέκι ερωτευμένων και άλλων… ύποπτων καταστάσεων.

ü Η αμμουδιά του Μύλου. Μια απ’ τα ίδια. Εδώ απέφευγες τις περίεργες ματιές και τα… επαινετικά σχόλια.

ü Κατάκαβα. Μπροστά στο Φανάρι στο Μπίστι.

ü Το Καραβάκι. Η μικρή αμμουδιά, αμέσως μετά το Φανάρι, καθώς στρίβουμε για το λιμάνι. Κολυμπούσαν, προσωρινά, κάποιοι επισκέπτες της Ερμιόνης, που δε γνώριζαν την περιοχή.

 

Κολυμβητική Παιδεία

1.  Όσα παιδιά δεν μπορούσαν να μάθουν εύκολα μπάνιο και ήσαν αθάρρευτα με το θαλασσινό νερό, είχαν τα σωσίβιά τους. Δύο μεγάλες, κίτρινες κολοκύθες δεμένες με σκοινί γύρω απ’ τη μέση, για να μπορούν έτσι, άφοβα, να επιπλέουν. Αυτή η διαφορετικότητα, πολλές φορές, έδινε αφορμή για κοροϊδίες και υποτιμητικά σχόλια.

-  Ου βρε φοβιτσιάρη, τζίτζο, τι τις θέλεις τις κολοκύθες; Δεν ξέρεις μπάνιο;

2.  Μερικά παιδιά που δεν είχαν μάθει να κολυμπούν καλά, κουβαλούσαν μαζί τους το «αθάνατο». Ήταν ένα ξύλο ελαφρύ, γύρω στο 1,20 μ. που επέπλεε στο νερό, ο κορμός από το φυτό αγάβη ή αγαύη, το γνωστό μας αθάνατο.[3] Το κρατούσε το παιδί με απλωμένα μπροστά τα δυο του χέρια και χτυπώντας τα πόδια του, κολυμπούσε. Όταν ο κορμός ήταν μακρύς, μπορούσαν ν’ ακουμπήσουν δύο ή ακόμα και τρία παιδιά. Τότε το «αθάνατο» γινόταν πηγή έμπνευσης και η φαντασία τους οργάνωνε όμορφα παιγνίδια.

3.  Οι τυχεροί -και αυτοί ήσαν λίγοι, είχαν τη «σαμπρέλα», τον ελαστικό στρογγυλό σωλήνα από τη ρόδα των αυτοκινήτων. Ο ιδιοκτήτης του καθότανε στη μέση σαν κυβερνήτης σκάφους και οι υπόλοιποι, με τη δική του συγκατάθεση πάντα, πιανόμαστε γύρω-γύρω και ξανοιγόμαστε στα βαθιά. Κάποιες φορές είχαμε πετύχει το στόχο να φτάσουμε απέναντι, στο Μαυρονήσι και να επιστρέψουμε με τον ίδιο τρόπο. Περισσότερο από 3 ώρες κολύμπι, αν θυμάμαι καλά και σε ηλικία 13-14 χρόνων. Η αγωνία των δικών μας ανθρώπων, αν δεν επιστρέφαμε στην ώρα μας, έφτανε στο κατακόρυφο και στα όσα επακολουθούσαν έχουμε αναφερθεί παλαιότερα. Εγώ δεν είχα ποτέ σαμπρέλα, αν και ο θείος μου, ο Βλάσης Βρεττός, είχε αυτοκίνητο. Αρνιόταν να μου την …παραχωρήσει, έχοντας κάνει άδηλη συμφωνία με τους γονείς μου, για να μην πνιγώ!

Υπήρχαν και κάποια παιδιά που ζήλευαν όποιον είχε σαμπρέλα. Τα μεγαλύτερα, μάλιστα, πολλές φορές ζητούσαν αφορμή να τον «εκδικηθούν». Έτσι, άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά, με ένα μαχαίρι ή άλλο αιχμηρό αντικείμενο, του κατέστρεφαν τη σαμπρέλα. Μόλις το αντιλαμβανόταν το παιδί ξεσπούσε σε λυγμούς και σε γοερούς θρήνους. Ήταν απαρηγόρητο...

4.  Τα αγόρια που ήξεραν καλό μπάνιο κολυμπούσαν με «πάσες» -«απλωτές» τις λένε άλλοι, έτσι λέγαμε στην Ερμιόνη την κίνηση των χεριών που μοιάζει με το «ελεύθερο» στην αθλητική κολυμβητική ορολογία, χτυπώντας, ταυτόχρονα, τα πόδια ρυθμικά και με δύναμη πάνω-κάτω στο νερό, για να προχωρήσουν.

Με τον τρόπο που γίνονταν οι «πάσες», εύκολα ξεχώριζες τον Ερμιονίτη που είχε σχέση με τη θάλασσα, γιατί οι «πάσες» του ήταν αρμονικές σε αντίθεση με το βουνίσιο και τις …ατσούμπαλες απλωτές του!

5.  Τα κορίτσια κολυμπούσαν μ’ έναν πολύ όμορφο τρόπο, που μοιάζει με το πρόσθιο των κολυμβητριών. Τα χέρια άνοιγαν σε όλη τους την έκταση μπροστά από το στήθος και τα πόδια ανοιγόκλειναν ρυθμικά, όπως οι αντικριστές λεπίδες του ψαλιδιού. Κάποιοι γονείς δεν επέτρεπαν στα κορίτσια τους το μπάνιο. Η μητέρα και η γιαγιά σχολίαζαν αποδοκιμαστικά:

-  Που-του-ρα-τα, μπίνιεν μπάνιο! (οι π-τ-ν-ς κάνουν μπάνιο!)

6.  Άλλοι έκαναν «τάβλα», ύπτιο, και χτυπώντας με δύναμη τα πόδια προκαλούσαν αφρό, σαν την προπέλα του πλοίου, όταν βάζει μπρος και ξεκινά. Όσοι δεν ήξεραν καλό μπάνιο ή πρωτομάθαιναν, έκαναν «σκυλάκι». Κουνούσαν τα χέρια τους δυνατά και γρήγορα μπροστά στο στήθος τους, όπως ακριβώς κάνουν με τα μπροστινά τους πόδια οι σκύλοι, κάνοντας χαρές στα αφεντικά και τους φίλους τους.

7.  Από την 1η  μέχρι και τις 15 Αυγούστου, τα μπάνια δεν επιτρέπονταν. Οι γονείς δεν μας άφηναν να κολυμπήσουμε, γιατί έβγαιναν «οι δέρμιζες», ζώα θαλασσινά, ασπόνδυλα, που μοιάζαν με τις βδέλλες, καθώς μού έλεγε ο καλός μου φίλος, Αργύρης Καραλής. Αναδεύονταν στο βυθό, με κόκκινες, πράσινες, κίτρινες χρωματιστές ραβδώσεις κι ένα χνούδι απαλό κάλυπτε το σώμα τους, που σαν ερχόταν σε επαφή με το δέρμα μας, προκαλούσε ερύθημα, κοκκινίλα, έντονη φαγούρα και πόνο.

Μας φόβιζαν, λοιπόν, οι γονείς μας, με τις δέρμιζες, ενώ στην πραγματικότητα ήθελαν να μας κρατήσουν στα σπίτια, να ξεκουραστούμε και να δυναμώσουμε, μετά από σαράντα περίπου μέρες ασυδοσίας, από τις αρχές του Ιουνίου που τα σχολεία είχαν κλείσει.

Ταυτόχρονα άρχιζε και η νηστεία! Μέσα στο Δεκαπενταύγουστο, συνήθως του Σωτήρος, έπρεπε να μεταλάβουμε. Τη μέρα της μετάληψης, το μπάνιο απαγορευόταν αυστηρά, επειδή την ώρα εκείνη φτύνουμε συνεχώς, πράγμα ανεπίτρεπτο, σύμφωνα με την τοπική μας παράδοση, σε όποιον έχει πάρει τη θεία κοινωνία.

Όλα αυτά ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου και άγγιξαν τρυφερά τον κόσμο της νιότης μου. Εικόνες και ήχοι ανεπανάληπτοι, γεύσεις και μυρωδιές μεθυστικές, η καρδιά του τόπου μου, το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, που φωτίζει, παρηγορητικά, τις δύσκολες εποχές που περνούμε...

 

Σημειώσεις

Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι του αείμνηστου φωτογράφου της Ερμιονίδας, Στέφου Αλεξανδρίδη και οι έγχρωμες του Σταμάτη Δαμαλίτη. 

===================================================

---

[1] Στα αρβανίτικα γκουρ-μέσι, σημαίνει πέτρα μεσαία ή πέτρα στη μέση, ελληνικά το λέμε Γκουρουμέσι.

[2] Κάτι ανάλογο γινόταν και με τις χειροποίητες, αυτοσχέδιες, πάνινες τσάντες ορισμένων παιδιών, γαζωμένες από τις μανάδες τους, για να βάζουν «τα σχολικά». Τις ίδιες τσάντες τα παιδιά τις έπαιρναν στο ψάρεμα. Μόλις έκλεινε το σχολείο, άδειαζαν τα «γράμματα», μολύβια και τετράδια, και τις γέμιζαν με καρτσίνες, κηρίριζες, πορφύρες και άλλα δολώματα. Εκεί έχωναν και τα ψάρια που έπιαναν. 

[3] Όλα τα αθάνατα που υπάρχουν σήμερα στο Μπίστι, τα φύτεψε η τάξη μας, κατά το σχολικό έτος 1956-57.