Σήμερα γιορτάζει η Αγία Κυριακή - προστάτιδα του γέλιου και της κατάθλιψης στη ζωή των ανθρώπων πολύ περισσότερο στις μέρες μας ...

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Στις 7 Ιουλίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη «Κυριακής της Μεγαλομάρτυρος», το όνομα της οποίας συναντάμε συχνά μέχρι τις μέρες μας. 

Γεννήθηκε κατά τον 3^ο αιώνα μ.Χ. στη Νικομήδεια της Μ. Ασίας από Έλληνες γονείς, ευσεβείς χριστιανούς. Της δόθηκε το όνομα Κυριακή, καθώς γεννήθηκε ημέρα Κυριακή (την ημέρα του Κυρίου).

Σύμφωνα με τον συναξαριστή ο άρχοντας της Βιθυνίας Ιλαρίωνας, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, στον οποίο στάλθηκε σιδηροδέσμια η Αγία (σε ηλικία 21 ετών), την υπέβαλε σε φριχτά βασανιστήρια προκειμένου να αποκηρύξει τη χριστιανική της πίστη. Η Κυριακή, όμως, δεν υπέκυπτε στα μαρτύρια με αποτέλεσμα να αποκεφαλιστεί (289 μ.Χ.).

Στην Ερμιονίδα, αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν δύο ναοί που τιμώνται στο όνομα της Αγίας. Το ένα εξωκλήσι βρίσκεται στον «Κάμπο». Περιποιημένο, ασβεστωμένο πάντα σημαιοστολισμένο, το θυμάμαι, την ημέρα της γιορτής του. Το άλλο, που δεν έτυχε ποτέ να επισκεφθώ, βρίσκεται Ν.Α. των Διδύμων, στον δρόμο προς το Λουκαΐτι.

Υπάρχει, επίσης, και ο τρισυπόστατος ναός του νέου κοιμητηρίου Ερμιόνης που είναι αφιερωμένος στον Ταξιάρχη (Παλαρμιώτης, 6 Σεπτεμβρίου), στους Άγιους Πάντες και στην Αγία Κυριακή, της οποίας το όνομα είχε η κτητόρισσα του ναού Κούλα Παπαμιχαήλ.

Λέγεται πως η Αγία είναι η προστάτιδα του γέλιου, της συνειδητής εκδήλωσης που δηλώνει την ευχάριστη ψυχική διάθεση των ανθρώπων. Είναι, όμως, κι εκείνη που θεραπεύει τον άνθρωπο από την κατάθλιψη και τα άλλα ψυχικά νοσήματα.

Τέλος υπάρχει και άλλη Αγία Κυριακή που εορτάζει στις 25 Φεβρουαρίου μαζί με τα πέντε αδέλφια που μαρτύρησαν την εποχή του Νέρωνα.

Χρόνια πολλά, λοιπόν στην Κυριακή, στην Κούλα, στην Κέλλυ και στους Κυριάκους που γιορτάζουν σήμερα, καθώς οι περισσότεροι άρρενες γιορτάζουν στις 29 Σεπτεμβρίου, του Αγίου Κυριακού.

Σημ. Η φωτο είναι από το ιστολόγιο «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ», Θεσσαλονίκη 2008.

 

Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης -> [...] Αστείρευτη πηγή έμπνευσης και ανεξάντλητη δεξαμενή ιδεών παραμένει πάντα η ιδιαίτερη πατρίδα του καθενός....

…Χρειάζεται πνευματική καλλιέργεια και σεμνότητα

 με λίγα λόγια να λες πολλά …

Κείμενο με πολλά μηνύματα και  αποδέκτες, που μας ήρθε στην ώρα του! – καλώς μας ήρθε … 

STAM.DAM.D.

============================================================================================================

 Έμπνευση και Δημιουργία  

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Έμπνευση και Δημιουργία είναι δυο λέξεις που, με τις συγγενικές τους ευρηματικότητα - εφευρετικότητα, δημιουργικότητα κ.α., εδώ και αρκετά χρόνια «αρέσουν ιδιαίτερα», γι’ αυτό επιλέγονται και γράφονται ως Πρωτοχρονιάτικες, εόρτιες και γενέθλιες ευχές.

Έμπνευση είναι η σύλληψη, συνήθως μιας πρωτότυπης ιδέας, που προκαλεί στο άτομο ενθουσιασμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κινητοποιείται το σύνολο των παραγωγικών του δυνάμεων, οι οποίες ασκούν τρομερή πίεση προκειμένου να βγει κάτι νέο και να «αποκαλυφθεί» μια καινούργια ιδέα.

Δημιουργία είναι η δυναμική κατάσταση, που μέσα από το κενό ή το τίποτα βγαίνει κάτι νέο που φυσικά δεν προϋπήρχε. Με άλλα λόγια η δημιουργία είναι η μορφωτική δύναμη που «αποκαλύπτει» την καινούργια ιδέα ενώ η έμπνευση αποτελεί το πρώτο επίπεδο της δημιουργίας.

Γεννιέται όμως το ερώτημα: Ο άνθρωπος από πού αντλεί την έμπνευση; Και πώς μπορεί κανείς να «αποκτήσει» αυτό το λυτρωτικό χάρισμα;

Πηγή της έμπνευσης είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, που δέχεται «επιρροές» με τη μεταβίβαση των έμφυτων χαρακτηριστικών μέσω των γονιδίων (κληρονομικός παράγοντας) είτε μέσω του περιβάλλοντος στο οποίο αναπτύσσεται.

Ανάμεσα, λοιπόν, σ’ αυτό το γνωστό δίπολο, που μέχρι σήμερα η επιστήμη διερευνά και εξετάζει τα όριά του σε πολλούς τομείς, «αιχμαλωτίζεται» και η έμπνευση. Όμως η ποιότητα και ο βαθμός της εξαρτάται από τον τρόπο που κάποιος ζει, βλέπει, εξετάζει, ξεχωρίζει τα πράγματα αλλά και την αγάπη που έμαθε να δείχνει γι’ αυτά, δηλαδή στο πώς εκπαιδεύεται και μαθαίνει.

Το σχολείο είναι ο κατεξοχήν συστηματικός παράγοντας ανάπτυξης της έμπνευσης και δημιουργίας. Έχει μάλιστα τη δυνατότητα αλλά και την «υποχρέωση» να καθοδηγεί γονείς και μαθητές προς αυτόν τον στόχο.

Τις περισσότερες φορές εμπνευστής και δημιουργός είναι το ίδιο πρόσωπο. Άλλοτε πάλι άλλο πρόσωπο είναι ο εμπνευστής και άλλο ο δημιουργός. Τότε απαιτείται η θέληση και των δύο για συνεργασία. Αστείρευτη πηγή έμπνευσης και ανεξάντλητη δεξαμενή ιδεών παραμένει πάντα η ιδιαίτερη πατρίδα του καθενός.

Θα κλείσω με μια σύντομη ιστορία σχετική με το θέμα μου.

Κάποτε ένας βασιλιάς είχε ένα όμορφο κατακόκκινο κουστούμι που του άρεσε πολύ και γι’ αυτό το φορούσε καθημερινά για πολλά χρόνια. Με τον καιρό το κουστούμι άρχισε να φθείρεται και ο βασιλιάς κάλεσε τον πιο φημισμένο ράφτη του βασιλείου του και τον ρώτησε τι μπορεί να κάνει, για να μην το πετάξει.

-      Βασιλιά μου, θα φροντίσω να βγάλω ένα γερό κομμάτι ύφασμα από το κουστούμι και θα σας φτιάξω ένα όμορφο γιλέκο!

Ο βασιλιάς συμφώνησε και σε λίγες μέρες το γιλέκο ήταν έτοιμο.

Το φορούσε κάθε μέρα ο βασιλιάς και μετά από καιρό το γιλέκο άρχισε να λειώνει. Κάλεσε πάλι τον ράφτη κι εκείνος από το τριμμένο γιλέκο κατάφερε να βγάλει ένα γερό κομμάτι ύφασμα και να φτιάξει έναν σκούφο.

Ο βασιλιάς φορούσε συνεχώς τον σκούφο μέχρι που φθάρθηκε κι αυτός! Τότε ο ανεξάντλητος σε έμπνευση ράφτης/δημιουργός από ένα μικρό κομμάτι γερό πανί που είχε απομείνει, έντυσε δύο κουμπιά που στόλιζαν καθημερινά τα ρούχα του βασιλιά για πολλά χρόνια μέχρι τον θάνατό του!

Σαν σήμερα το 1827 πέφτει μαχόμενος στην Αττική γη η θρυλική φυσιογνωμία της Επανάστασης ο Ερμιονίτης οπλαρχηγός Γιάννης Μήτσας!! ...

 […]Τέτοιοι άνδρες πραγματικά πεθαίνουν όρθιοι!

 Γίνονται σύμβολα παντοτινά, που καθοδηγούν και εμπνέουν! ...

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Γιάννης Σπετσιώτης συνεχίζοντας την ιστορική (κι' όχι μόνο) έρευνά του, με ένα εκπληκτικό γλαφυρό λόγο και περιγραφή, συνυφασμένα με το υψηλό πατριωτικό αίσθημα, μας ενημερώνει μέσα από τις πηγές του, για το γεγονός της ηρωικής πτώσης... του "Καστρίτη Ήρωα" Γιάννη Μήτσα, αλλά και την επίσης ηρωική στάση του αδελφού του Σταμάτη όταν αντίκρισε το άψυχο κορμί του!! ...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

      27 Μαρτίου 1827

196 χρόνια από τη θυσία του Γιάννη Μήτσα 

υπέρ Πίστεως και Πατρίδος

     

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

α)Το παλικάρι

«Όστις δεν εγνώρισεν τον Ιωάννην Μήτσαν δεν εγνώρισεν τι σημαίνει γίγας. 
Ηρωική ήτο η καρδιά του και το ανάστημά του υπερφυές».¹

Ο καπετάν Γιάννης Μήτσας, ο Καστρίτης, γεννηθείς εις Ερμιόνη το 1794, ήταν μια θρυλική φυσιογνωμία των χρόνων της Επανάστασης… Η εξωτερική του εμφάνιση είχε κάτι το υπερβολικό. Η κορμοστασιά του επιβλητική και αγέρωχη με υπερφυσική σωματική δύναμη. Το μέτωπό του φαρδύ, νεανικό, ολοκάθαρο. Τα φρύδια του πυκνά, σε ευθεία γραμμή, τα μάτια του σπινθηροβόλα και άτρομα μέσα στις βαθιές κόγχες τους. Η μύτη του ευθεία, με ελαφρύ γύρισμα στο τελείωμά της, προεξείχε από το μεγάλο μουστάκι, που κάλυπτε ολόκληρο το πάνω χείλος. Το στήθος του αντρίκιο, έδινε την εντύπωση πως βόλι δεν τον άγγιζε...

…Πρώτος έφθανε στις μάχες και δεν δίσταζε να χτυπηθεί με πολλαπλάσιες εχθρικές δυνάμεις, καθώς διέθετε εκτός από ανδρεία και τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους. Η παρουσία του εμψύχωνε τους ραγιάδες και τ’ όνομά του, συνώνυμο της τόλμης, της αποφασιστικότητας και της λεβεντιάς, ενθάρρυνε τους Κατωναχαγιώτες, όταν απογοητευμένοι, ορισμένες φορές, κυριεύονταν από απελπισία…

β)Η τελευταία πράξη

…Οι μάχες που δόθηκαν τις επόμενες ημέρες ήσαν φονικότατες. Οι Τούρκοι του Κιουταχή και οι Έλληνες του Καραϊσκάκη πολεμούσαν με λύσσα και πολλές φορές πιάνονταν στα χέρια.

Στις 27 Μαρτίου -η ημερομηνία δεν επιβεβαιώνεται, όπως και κάποιες άλλες του αγώνα- γράφτηκε η τελευταία πράξη της ζωής του Γιάννη Μήτσα. Κατά τη διάρκεια νυχτερινής αντεπίθεσης των Ελλήνων για να ανακαταλάβουν τις θέσεις τους, αφού πολέμησαν ηρωικά μπούκα προς μπούκα, δηλ. σώμα με σώμα, έπεσε νεκρός κάτω από το ταμπούρι του ο γίγαντας! Βρισκόταν στο συγκρότημα Ταμπουρίων του Μπιν-Βασίρι ανάμεσα στο Κερατσίνι και τον Πειραιά, στην ονομαστή μάχη και σφράγισε με τη συγκλονιστική του θυσία τον αγώνα. «Την Ε^η της προ του τότε Πάσχα Μεγάλης Εβδομάδας εφονεύθησαν οι υπό τον Γενναίον οπλαρχηγόν, ο εξ Ερμιόνης Ιωάννης Μήτσας και ο εκ Στεμνίτσης Μηλιώνης, εις τα μεταξύ Πειραιώς και Κερατσινίου Ταμπούρια του Μπιν-Βασάρι, επιπεσόντες νυκτός να κυριεύσουν και κυριεύσαντες το μεγαλύτερον», γράφει ο Μ. Οικονόμου.

Γύρω από το άψυχο σώμα του ήρωα ακολούθησε ομηρική μάχη. Οι Τούρκοι επεδίωξαν να το λαφυραγωγήσουν και να το ατιμάσουν. Οι Έλληνες, ωστόσο, κατόρθωσαν να διασώσουν τον νεκρό και τα όπλα του.

Ο αδελφός του Σταμάτης, όταν πληροφορήθηκε το θλιβερό γεγονός, κατέφτασε σιωπηλός, για να παραλάβει το άψυχο κορμί. Με δυσκολία έκρυβε την ταραχή και τον μεγάλο του πόνο. Μόλις το αντίκρισε, ασκεπής σταυροκοπήθηκε και αγκάλιασε τον νεκρό. Ύστερα ευλαβικά τον τοποθέτησε σε ασφαλές μέρος μακριά από το πεδίο της μάχης, τον ασπάσθηκε με σεβασμό, σκούπισε τα δάκρυα που ανάβλυζαν απ’ τα μάτια του με τα δυο του χέρια και την άκρη της φουστανέλας, σταυροκοπήθηκε ξανά και κάνοντας ένα βήμα πίσω, έφυγε τρέχοντας για τη μάχη, που δεν είχε ακόμα τελειώσει!

Τον γενναίο Ερμιονίτη πολέμαρχο έκλαψε πικρά και ο αχώριστος συμπολίτης μπιστικός του, Θοδωράκης Μάλλωσης. Ένα ξεχωριστό παλληκάρι του αγώνα, που ακολουθούσε τον Μήτσα σε όλες τις μάχες. Έτσι βρέθηκε στο πλευρό του και την ύστατη στιγμή, όπως η μοίρα των πιστών ορίζει.

Το θρηνητικό φύσημα του αέρα, ο λυγμός των πουλιών, το μοιρολόγι των κυμάτων της ερμιονίτικης θάλασσας μετέφεραν το θλιβερό και αναπάντεχο άγγελμα του θανάτου στην Ερμιόνη πολύ γρήγορα. Ο γίγαντας Γιάννης Μήτσας έπεσε! Σείστηκε ο Κουλάς συθέμελα! Η γυναίκα του και η μικρή μονάκριβη κόρη του παρέμειναν ασάλευτες, βουβές...²

γ) «Η θυσία του αντρειωμένου»

Πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου - Δουρούκου

Πολλές φορές κρίνεται σκόπιμο να παρακολουθεί κανείς την Ιστορία μέσα από την Τέχνη. Έργα ζωγράφων, ποιήματα και πεζά λογοτεχνών «διδάσκουν με ευχαρίστηση», καθώς η αισθητική πλήρωση συνοδεύει τη γνώση.³ Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου – Δουρούκου, που παριστά με συγκλονιστικό τρόπο τον θάνατο του Γιάννη Μήτσα.

«Η ανδρεία του κληρονομιά μας», σχολίασε σχετικά η ζωγράφος εντυπωσιάζοντας και πρωτοτυπώντας στην παρουσίαση του ηρωικού πολέμαρχου την ύστατη ώρα. Ορθός, άφοβος, μοναχός, ήρεμος αντιμετωπίζει στωικά τον θάνατο, αψηφώντας τη φύση που στην πιο γλυκιά της ώρα, προσκαλεί και προκαλεί για ζωή.

«Στην κεφαλή του κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος, ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χεροκροτούσε»,⁴ θα έγραφε ο εθνικός μας ποιητής συμπάσχοντας με τον ήρωα.   

Τέτοιοι άνδρες πραγματικά πεθαίνουν όρθιοι! Γίνονται σύμβολα παντοτινά που καθοδηγούν και εμπνέουν.

δ) «Οι νεκροί του Φαλήρου» - «Ελεγείον επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη»

Ποιήματα του Αχιλλέα Παράσχου

Η ηρωική θυσία των αγωνιστών στη μάχη του Φαλήρου συγκίνησε ιδιαίτερα τον ελληνολάτρη ποιητή Αχιλλέα Παράσχο. Στο ποίημά του «Οι νεκροί του Φαλήρου» (Η΄ μέρος) αναφέρεται και στον θρυλικό Γιάννη Μήτσα. Μια δεύτερη αναφορά υπάρχει και στο «Ελεγείον» (Γ΄ μέρος), που ειπώθηκε «Επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη». Στους φλογερούς και πατριωτικούς στίχους του ποιητή συναντάμε όλους τους ήρωες της Επανάστασης, που τον ενέπνευσαν.

«Οι νεκροί του Φαλήρου», (Η΄)

…Τους ήρωας, που πρόφθασα παιδάκι, ξαναείδα!

Είδα του Γρίβα τη ματιά, τον πυργωτό Γκρηζιώτη,

το Βάσσο, τον Νικηταρά κοντά στο Γαρδικιώτη.

Ματιές αϊτών, στήθια πλατιά, κορμιά πλατάνια είδα,

πιστόλες μέσ’ στο μάλαμα, σπαθιών γερτή λεπίδα.

Είδα τον Κώστα Μπότσαρη, τον Κίτσο τον Τζαβέλλα,

είδα του Χατζή – Πέτρου μας την άσπρη φουστανέλλα.

Του Μακρυγιάννη το κορμί, στηλόνετο μπροστά μου

και του Πλαπούτα τ’ άρματα καμάρον’ η ματιά μου.  

Όλους εκείνους έβλεπα που πρόφθασα, κι ακόμα

το Μήτσα μας, που σκέπασε προχθές το μαύρο χώμα.

Τη λεβεντιά της Ρούμελης και του Μοριά τα κάλλη

εχόρτασε το μάτι μου, και ξαναείδα πάλι

εκείνους που ελάτρευσα, εκείνους που λατρεύω

και μέσ’ στο κοιμητήριο τη νύχτα τούς γυρεύω!

 

«Ελεγείον - Επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη», (Γ΄).

…Φευ! Όσοι διεφύγατε του Χάρωνος το όμμα,

Μη έτι μας αφήνετε, ημίθεοι πολέμου.

Μένε, Κανάρη, με ημάς περίμενε ακόμα.

Μη αποθνήσκεις, Βέρη μου, μη φεύγεις, Βαλτινέ μου!

Μη, Γιάννη – Κώστα, τους νεκρούς συντρόφους σου ποθήσεις,

Και μένε, Μήτσα, με ημάς, Δαγκλή, μη μας αφήσεις! 

1.  Αναφορά στον Γιάννη Μήτσα του εισηγητή του Νομοσχεδίου «Περί συντάξεως των χηρών και προικίσεως των ορφανών του αγώνος», στη διάρκεια της ΝΖ’ (57^ης) συνεδρίασης της Βουλής, στις 21 Απριλίου 1858.

2.  Γιάννης Μ. Σπετσιώτης, «Ιστορικές σελίδες της Ερμιόνης» - Ημερολόγιο.

3.  Δημήτριος Ιω. Κουκουλομμάτης, «Λογοτεχνία και Παιδαγωγική», Αθήναι 1990.

4.  Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι πολιορκημένοι».

========================================================================================================================

Dina Marmarinou

Καλημέρα!!

Με πολύ ενδιαφέρον διάβασα την αξιόλογη δουλειά σου που σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή να είσαι καλά Γιάννη πατριώτη μου και γείτονα !!!!

Επισκέψεις στο αρχείο μας σε ζοφερούς καιρούς και στην τοπική μας κοινωνία!!! ...

 Για μια ακόμα φορά σ’ ευχαριστούμε καλέ μου φίλε ...

Το ντοκουμέντο με τη  συνταρακτική ομιλία του Ερμιονίτη  ήρωα του 21 Σταμάτη Μήτσα στη Βουλή των Ελλήνων που μας παρουσιάζει σήμερα >>> ΕΔΩ ο αγαπητός συμπολίτης και φίλος  Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης, δείχνει για μια ακόμα φορά - ανάγλυφα,  ποιοι,  όταν κοπάσει η καταιγίδα... βγαίνουν από τις τρύπες τους που είναι κρυμμένοι  και παρεισφρύουν στα Κέντρα Εξουσίας (σε όλα τα επίπεδα)  για το γνωστό πλιάτσικο και το βόλεμα των δικών τους ανθρώπων... 

 Ωστόσο, τέτοιες σημαντικές πτυχές της ιστορίας μας, δείχνουν το ήθος και τη δύναμη ψυχής μεγάλων μορφών του Έθνους μας   που κάνουν τη μεγάλη διαφορά, και  με "δαφνοστέφανα στην κεφαλή τους" γίνονται οδηγοί, στο δρόμο το δικό μας και των απογόνων μας!!! ... .

Για μια ακόμα φορά σ’ ευχαριστούμε  καλέ μου φίλε και για αυτή τη σημαντική έρευνά σου και είμαι σίγουρος δεν είναι η τελευταία...

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.  

============================================================================================================================================================

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Ο Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης συνεχίζει με προσήλωση και αγάπη την έρευνα σε ιστορικά στοιχεία του τόπου μας κι’ όχι μόνο...

Αυτή τη φορά ο συμπολίτης μας παρουσιάζει ένα σπάνιο και μεγάλης αξίας ντοκουμέντο της Νεότερης Ιστορίας της Ερμιόνης! 

Σταμάτης Αδριανού Μήτσας

 «Η ιστορική και έντονα συγκινησιακή του ομιλία

από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων»

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Με αφορμή την επέτειο των 145 χρόνων από τον θάνατο του Ερμιονίτη ΗΡΩΑ της επανάστασης του 1821 και στη συνέχεια Συνταγματάρχη της φάλαγγας και βουλευτή της επαρχίας Ερμιονίδος καπετάν Σταμάτη Αδριανού Μήτσα, δημοσιεύουμε «το ακόλουθο σύντομον μεν αλλ’ εκφραστικότατον λογίδριον» δείγμα ήθους, θάρρους και παρρησίας του άνδρα! Καθώς νομίζουμε πως τα σχόλια περιττεύουν, μένουμε στα όσα αναφέρονται στο εν λόγω δημοσίευμα.

«Η ιστορία διεφύλαξε την ομιλίαν του χωρικού του Δουνάβεως επί των Αυτοκρατόρων της Ρώμης. Του ατρομήτου Μίτσα η συνηγορία υπέρ του Κολοκοτρώνη σύντομoς μεν αλλ’ εκφραστική έχει τύπους καλλονής υψίστους. Την 15 Δεκεμβρίου προκειμένης της εκλογής Καρυταίνης παρέστη εις το βήμα της Βουλής ο Ταγματάρχης Μίτσας, Βουλευτής Ερμιονίδος, ανήρ αναστήματος μεσαίου, έχων στέρνα πλατύτατα, μύστακας πηχηαίους, βλέμμα βλοσυρόν και πλήρες ζωής, κόμην μακράν, ως των ηρώων της Ιλιάδος και φέρων τα ενδύματα του πολέμου, την φουστανέλαν και το φέσιον· εξήγαγε το κάλυμμα της κεφαλής, εζήτησε πρώτος τον λόγον· είπεν ότι ολίγα ομιλήσει περί της αποκλείσεως του Κολοκοτρώνου από της Βουλής· και έπειτα είπε ταύτα:

Κύριοι! Εγώ και τους Δελιγιαναίους γνωρίζω, και γέρους και νέους, και εις τον Πλαπούτα και τον Κολοκοτρώνην έχω μεγάλο σέβας. Πέρσι όμως θυμάστε ότι μας έφεραν ένα νομοσχέδιον δια το κριθάρι των ίππων μερικών αγωνιστών. Τότε ήλθεν εις τον ύπνο μου ο Γέρος της Πελοποννήσου με πλήθος αγωνιστάς σκοτωμένους και λαβωμένους, και μου είπε:

-       Γιατί δεν μας δίδετε κ’ εμάς το ταΐνι μας; Γιατί μας λησμονήσετε τόσω γλήγορα;

-       Τι φταίμ’ εμείς, αρχηγέ; Αυτός που τα μοιράζει φταίει.

-       Αμ’ πούθεν είν’ αυτός;

-       Να, ένας Φράγκος, πού ξέρω ’γω.

Τότε μ’ εκύτταξε λυπημένος, και εθύμωσε κ’ έφυγε. Τώρα φοβούμαι πάλι μην έλθη και μ’ ερωτήση:

-       Εδώ κάνετε Βουλή δια την Πατρίδα· πώς δεν βλέπω και κανέναν από τη φάρα μας; Πρώτα επροφασίζουσουν ότι ο υπουργός ήτο ξένος· τώρα πού είναι ο Μιαούλης, ο Μπότσαρης, ο Ζαΐμης, ο Κουντουριώτης, ο συναγωνιστής Ρήγας και άλλοι, γιατί δεν βλέπω και κανένα Κολοκοτρώνη μαζί σας; 

Λέγω να του αποκριθώ ότι δεν έχει ψήφους στον τόπο του. Όμως φοβούμαι μη μου ειπή:

-       Αμ’ πως εις το Βαλτέτσι είχαμε ψήφους για θάνατο ή ζωή· Στην Πάτρα είχαμε όταν τσακίσαμε τον Κακλαμάν-Πασσά, κ’ εφώναξαν οι Τούρκοι: «Ραι, Κολοκοτρώνη!» Πώς στο χαλασμό του Δράμαλη με 32.000 Τουρκιά είχαμε ψήφους· εις του Μπραϊμη είχαμε, και τώρα δεν έχομε;

Τι να του αποκριθώ τότε, Κύριοι; Στο κίνημα του 1854 άμα εφθάσαμε στον Αρμυρό, αμέσως οι Τούρκοι για τον Κολοκοτρώνη μ’ ερώτησαν, και ένας-ένας μου έλεγε:

-       Ήλθε κανένας από τη φάρα του;

-       Σας λέγω λοιπόν, ότι δεν μας κάμει τιμήν να μην ήναι στη Βουλή και κανένας Κολοκοτρώνης, και όπως θέλετε κάμετε.

Τα δάκρυα συνώδευσαν την ειλικρινή ταύτην και Ομηρικήν ομιλίαν του γέροντος τούτου στρατιώτου, αναμνησθέντος της εποχής του αγώνος. Η Βουλή συνεκινήθη σύμπασα!»

Σημ. Ο δεύτερος Βουλευτής Ερμιονίδας σ’ εκείνη τη βουλευτική περίοδο ήταν ο Ανδρέας Ζέρβας από το Κρανίδι.

Ιστορικά ντοκουμέντα που βγάζει στην επιφάνεια ή έρευνα του Γιάννη Σπετσιώτη και αφορούν το Κρανίδι και την Κοιλάδα ...

 

Δημήτριος Προκοπίου Ηλιού

1885 - 1923

Εκτός από τους πεσόντες στα πεδία των μαχών υπερασπιζόμενους την πατρίδα και την ελευθερία, πολλοί ήσαν κι εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους τραυματίες στα νοσοκομεία ή άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σπίτια τους ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες. 

Σε έναν τέτοιον ήρωα, τον Δημήτριο Προκοπίου Ηλιού, αναφέρεται το κείμενο που ακολουθεί. Το έγραψε ο συνονόματος εγγονός του Δημήτριος Προκοπίου Ηλιού, ο νεώτερος, βασισμένος στις διηγήσεις της  γιαγιάς του Βασιλικής Κεφάλα Ηλιού.

Ο αείμνηστος παππούς μου, Δημήτριος Ηλιού του Προκοπίου, γεννήθηκε στο Κρανίδι στις 2 Ιουλίου 1885, όπως αναφέρεται στην οικογενειακή, διπλή εικόνα, που παραγγέλθηκε στο Άγιο Όρος, ως αφιέρωση των γονιών του για τη γέννησή του. Στην εικόνα αυτή απεικονίζονται στο επάνω μέρος ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και στο κάτω ο Άγιος Οσιομάρτυρας Προκόπιος. Επίσης, στην αφιέρωση της εικόνας μπορούμε να διαβάσουμε: «Η παρούσα εικών έζωγραφήθη εν τώ Αγίω Ορει του Άθωνος δια χειρός Αβραμίου Μοναχού Σεραφείμ Ιερομονάχου, δια συνδρομής του κυρίου Προκοπίου εκ της πόλεως Κρανιδίου, Εν τη ιερά Νέα σκήτη τη 2 Ιουλίου 1885». 

Ο αείμνηστος υπηρέτησε, συνολικά, στο Ναυτικό επί εξήμισι (6,5) χρόνια, αρχομένης της κανονικής του θητείας και κατόπιν ως έφεδρος υπαξιωματικός πυροβολητής στο Θ/Τ Γ. Αβέρωφ από την παραλαβή του. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο πολεμικό πλοίο ήταν αυτός που φρόντιζε και τον μικρό Ναό του Αγίου Νικολάου, αφού ως ιδιώτης, εκτός από τις εργασιακές ενασχολήσεις του ήταν και Ιεροψάλτης στον μοναδικό, τότε, Ναό της Παναγίας με το ομώνυμο Μοναστήρι, της Κοιλάδας, ιδιοκτησίας της οικογένειας, όπου και βρίσκεται το μνήμα του εξαδέλφου του, Αρχιμανδρίτη Μακαρίου Ηλιού.¹ 

Ο εν λόγω ιερός χώρος είχε ανεγερθεί προ της Επανάστασης του 1821 και ακόμη υπάγεται στη Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης και Ερμιονίδος.

Δυστυχώς οι κακουχίες² που πέρασε έγιναν αιτία να ζει πλέον μια ασθενική ζωή και όπως φαίνεται στη δεύτερη εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που αφιέρωσαν οι γονείς του και αποτέλεσε «μάταιο» τάμα για την υγεία του. Στο κάτω μέρος της εικόνας αναγράφεται η φράση: «Δαπάνη Προκοπίου Ηλιού του υιού αυτού Δημητρίου, 1921». 

Το τέλος του δεν άργησε να έλθει. Όταν η υγεία του επιβαρύνθηκε πολύ, εκλήθη ο γιατρός από το Κρανίδι, ο οποίος αρνιόταν να τον επισκεφθεί σχεδόν για μια εβδομάδα. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο είχε επηρεάσει ο Διχασμός της εποχής, μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών, την κοινωνία. Τελικά αναγκάστηκαν να τον μεταφέρουν με κάρο της εποχής. Ήταν όμως αργά. Στη διάρκεια της διαδρομής άφησε την τελευταία του πνοή…

Ο Δημήτριος Πρ. Ηλιού ήταν παντρεμένος με τη Βασιλική Κεφάλα, κόρη της Θεοδώρας και του Γεωργίου Κεφάλα, Αρχιτελώνη³ του Πόρου, Επινείου του Ναυπλίου, απογόνου του Αγωνιστή Παναγιώτη Γ. Κεφάλα, που συμμετείχε στην Επαναστατική Κυβέρνηση του 1823 - 1824 του Κρανιδίου.

Όπως δε, φαίνεται στον πίνακα του Φον Ες, ήταν αυτός που κρατούσε τη σημαία μαζί με τον ιερωμένο στα τείχη της Τριπολιτσάς. Σκοτώθηκε με τον κουμπάρο του Παπαφλέσσα στις 20 Μαΐου 1825 στο Μανιάκι. Στο Δυρράχι της Αρκαδίας ανεγέρθη προτομή του και η μνήμη του εορτάζεται κατ’ έτος στην επέτειο της μάχης στο Μανιάκι.

Στις εκδηλώσεις των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 τιμήθηκε δεόντως, αφού ολόκληρος ο τοίχος της Βιβλιοθήκης της Τριπόλεως καλύφθηκε από ζωγραφική απεικόνιση του Αρχιστράτηγου Θ. Κολοκοτρώνη και του Π. Κεφάλα. Η γιαγιά Βασιλική υπήρξε και πρωτεξαδέλφη του Ιωάννη Κοντοβράκη, Δικηγόρου και Βουλευτή Αργολίδος.

Επιμέλεια: Γιάννης Σπετσιώτης 

1.   Ο αρχιμανδρίτης Μακάριος Ηλιού υπηρετούσε ως εφημέριος στο Λυγουριό. Για αρκετά χρόνια παρέμεινε στο Άγιο Όρος με τον συμπατριώτη του ιερομόναχο Σαμιώτη. Ήταν μια ιερατική φυσιογνωμία και γνώστης της Βυζαντινής Μουσικής. Ήταν φίλος του πατέρα μου Μιχαλάκη Σπετσιώτη και είχε συγγένεια με την οικογένεια Κουτούβαλη (Διαμαντάρα) της Ερμιόνης.

2.   Επισκέφθηκα πολλές φορές το ένδοξο πολεμικό πλοίο το οποίο, ως γνωστόν βρίσκεται στο Π. Φάληρο και παρατηρώντας τις αιώρες που αναπαυόταν το πλήρωμα αντελήφθην τι μπορεί να προκληθεί, μόνο από αυτό, σε κάποιον μετά από χρήση 2-3 ετών.

3.   Οι κακές γλώσσες της εποχής υποστήριζαν ότι ο διορισμός του σχετιζόταν με την προσφορά του προγόνου του Π. Κεφάλα, καθώς και του πατρός της συζύγου, του εξαδέλφου του Κωνσταντίνου Ηλιού, που την αποκαλούσαν πάντα «Μποτσαρίνα» και όχι με το όνομά της. Υπήρξε κόρη του Ιωάννη Μπότσαρη, απογόνου της οικογενείας των Μποτσαραίων, που υπηρέτησε ως Τελώνης στη Σμύρνη.

Ο Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης - Τέτοια ημέρα - Σαν Σήμερα, ξετυλίγει μέσα από την έρευνά του και νέες πτυχές, του επιφανή πολιτικού (!) της Ερμιονίδας Γεωργίου Ι. Μίληση

 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ…

Με αφορμή την επέτειο των 123 χρόνων από τον θάνατο του Γεωργίου Ιω. Μίληση,  - ακολουθεί αναφορά μας στον επιφανή πολιτικό της Ερμιονίδας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝ. ΜΙΛΗΣΗΣ

(1824-1898)

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Ο Γεώργιος Ι. Μίλησης ήταν ο πρώτος από τους τέσσερις πληρεξούσιους αντιπροσώπους που επιλέχθηκαν στην Ερμιονίδα για την «Εν Αθήναις Β^ας των Ελλήνων Εθνοσυνέλευσιν (1862)».

Η συμμετοχή του σ’ αυτή ήταν ιδιαίτερα σημαντική και οι θέσεις του πολλές φορές διευκόλυναν την Εθνοσυνέλευση να λάβει τις ορθές αποφάσεις, κυρίως όταν προέκυπταν νομικά ζητήματα.

Αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς μελετώντας προσεχτικά τα Πρακτικά της Εθνοσυνέλευσης καθώς και τον τύπο της εποχής που αναδείκνυε τα νομικά, πολιτικά και  κοινωνικά θέματα που προέκυπταν.

Πραγματικά ο Γεώργιος Ιωάν. Μίλησης ήταν ένας διακεκριμένος νομικός, πολυμαθέστατος και ευρυμαθέστατος και αυτό ήταν γνωστό στους νομικούς και πολιτικούς κύκλους της Χώρας.

Σε κάποια, λοιπόν, από τις Συνεδριάσεις της Εθνοσυνέλευσης αμφισβητήθηκε έντονα από τον Γεώργιο Μίληση αλλά και άλλους πληρεξούσιους, όπως αναφέρεται στην εφημερίδα «ΝΟΜΙΜΟΦΡΩΝ», η απόλυτη πλειοψηφία για τη θέση του Προέδρου με βάση τον αριθμό των ψήφων που δόθηκαν στον κ. Επαμεινώνδα Δεληγιώργη.

Συγκεκριμένα ενώ «οι ψηφοφορήσαντες» ήσαν διακόσιοι τριάντα επτά (237) και ο Δεληγιώργης έλαβε εκατόν δέκα εννέα (119) ψήφους, δηλαδή την απόλυτη πλειοψηφία, οι νόμιμοι ψήφοι που έλαβε ήταν εκατόν δέκα οκτώ (118), καθώς κατά τη διαλογή βρέθηκε ένα ψηφοδέλτιο περισσότερο από τους κυάμους (κουκιά) που έριχναν στην κάλπη.

Ο Μίλησης υποστήριξε ότι οι κύαμοι χρησιμεύουν για να γίνεται ο έλεγχος του αριθμού των νόμιμα «ψηφοφορησάντων». ‘Όταν όμως βρεθούν ψηφοδέλτια περισσότερα των κυάμων «νομίμως συνάγεται» ή ότι ένας έριξε δύο ψηφοδέλτια στην κάλπη ή ότι ψήφισε κάποιος χωρίς να έχει το δικαίωμα ψήφου, γι’ αυτό και δεν είχε «κύαμον» να ρίξει στην κάλπη. Έτσι το ψηφοδέλτιο που δεν αντιστοιχεί σε κουκί, πρέπει να αφαιρεθεί. Αν, όμως, αφαιρεθεί μία ψήφος από τον Επαμεινώνδα Δεληγιώργη και αντί εκατόν δέκα εννέα (119) του καταλογισθούν εκατόν δέκα οκτώ (118), που δεν αποτελούν την απόλυτη πλειοψηφία των διακοσίων τριάντα επτά (237) ψήφων, ο υποψήφιος δεν μπορεί να αναλάβει τη θέση του Προέδρου.

Δεν γνωρίζω τι απέγινε τελικά. Γνωρίζω, όμως, ότι από τότε μέχρι σήμερα οι έννοιες αξιοκρατία, αντικειμενικότητα, αμεροληψία - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - είναι ξεχασμένες και εκτοπισμένες από τη ζωή μας. Το συναντάμε καθημερινά σε όλο το φάσμα των συναλλαγών μας και το χειρότερο μας έχει γίνει συνήθεια!