Οι ευχές του blog δια του διαχειριστή του…
Οι δικές μας ευχές για
την Ανάσταση του Χριστού μας είναι βασισμένες
στη χριστιανική ρήση του ποιητή -
«όποιου του μέλλει
Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!»
Το αναφέρει και στο πιο
κάτω κείμενο που έχουμε αναρτήσει από το βιβλίο του
ο Γιάννης
Σπετσιώτης.
Το blog και ο διαχειριστής του, θα βιώσει και φέτος όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες
με το πιο δυνατό αίσθημα, το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου, γιατί
όλο το χρόνο ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά, επειδή κάποιοι... ντόπιοι... «Ιουδαίοι», προσπαθούν να μας σπιλώσουν και να μας συκοφαντήσουν,
(πάγια τακτική τους άλλωστε) μάταια όμως, γιατί η αλήθεια και μάλιστα η
αποδεδειγμένη δεν σπιλώνεται... Δεν συκοφαντείται! Απλώς, διώκεται
προσωρινά, ανεβαίνει το δικό της «Γολγοθά», αλλά στη συνέχεια τελικά,
Ανασταίνεται...
«Χρόνια Πολλά»
με οδηγό πάντα
τα αληθινά αγωνιστικά αισθήματα,
για ειλικρινείς
κοινωνικές σχέσεις...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Από τον επίλογο του βιβλίου του Γιάννη
Σπετσιώτη
«Ω γλυκύ μου έαρ!»
«Η Μεγάλη Παρασκευή στην Ερμιόνη χθες και σήμερα»
----------------------------------------------------------
ΠΡΟΑΓΓΕΛΜΑ
«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής
το δροσάτο, ύστερο αστέρι…» Δ. Σολωμός
Λίγες ώρες
απομένουν για να ξημερώσει η καινούργια μέρα που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την
προηγούμενη. Χαρμόσυνες πρωινές καμπανοκρουσίες θα αναγγείλουν την Πρώτη
Ανάσταση, όπως ο λαός ονομάζει την κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Το «μέγα
σφόδρα λίθο» που μ’ αυτόν σφραγίστηκε ο τάφος του Ιησού θα τον
δούμε «αποκεκυλισμένο». Συντρίμμια θα είναι οι σιδερένιοι
μοχλοί και διαλυμένα τα κλειδιά των χάλκινων πυλών του Άδη, για τα οποία μίλησε
ο προφήτης Ησαΐας και ο Ψαλμωδός. Ο Θεός «θα καταλύσει την εξουσία
του», θα απελευθερώσει τους δεσμώτες του και θα φέρει την ελπίδα και
το φως της ζωής.
Τις μωβ
βιολέτες, τις πασχαλιές και την πένθιμη φτέρη θα αντικαταστήσουν οι ανθοί της
νεραντζιάς και της πορτοκαλιάς, τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά. Στις εισόδους
του ναού οι κορδέλες θα έχουν αναστάσιμους χρωματισμούς. Με κόκκινα και άσπρα
χρώματα θα ντυθεί η Αγία Τράπεζα. Στον ιστό του Ταξιαρχιού θα
κυματίζει η ελληνική σημαία και η σημαία της Ανάστασης του Ιησού, προμήνυμα και
της δικής μας ανάστασης…
Στην εκκλησία
θα αρχίσει το γιορτινό «επιστέγασμα» των κατανυκτικών ακολουθιών της Μεγάλης
Εβδομάδας.
Θυμάμαι τον
παπα-Μιχάλη το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου, όταν «έμπαινα» στο ιερό, ντυμένο
στα ολόλευκα, τ΄ανοιξιάτικα άμφιά του, που θα φορούσε στο εξής κάθε Κυριακή και
μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη. Φάνταζαν όμορφα κι εντυπωσιακά στα παιδικά μου
μάτια! Ήταν στολισμένα με τετράγωνα σε τρία διαφορετικά μεγέθη που διακρίνονταν
πάνω στο ύφασμα, όπως ακριβώς τα υδατογραφήματα πάνω στο χαρτί. Στεκόταν ορθός,
στ’ αριστερά, δίπλα από την αγία Πρόθεση, τυλίγοντας «επιμελώς» σε ολόλευκα,
παραλληλόγραμμα χαρτάκια τα υψώματα, που είχε βγάλει με «χειρουργική ακρίβεια»
από τα πρόσφορα, «τα προσκόμιδα», όπως τα λέμε. Τα είχαν φέρει οι πιστοί πρωί
πρωί, πριν ακόμα χτυπήσουν οι καμπάνες, τυλιγμένα σε λινές, κεντητές πετσέτες
για να τα «διαβάσει» και να τους δώσει στη συνέχεια, μετά τη θεία κοινωνία, το
ύψωμα μαζί και το αντίδωρο.
Αξεπέραστος
στην οργάνωση της λειτουργικής ζωής, ο αλησμόνητος ιερέας! Έδινε με την
ψαλμωδία του, τα άμφια που φορούσε, ακόμα και με τον ιδιαίτερο τρόπο που
χτυπούσε τις καμπάνες, το βαθύ νόημα και τη… βαρύτητα της Ημέρας!
Οι ψάλτες με
«ταλαιπωρημένους λαιμούς» από τις καθημερινές πολύωρες ακολουθίες έψελναν τους
πρώτους αναστάσιμους ύμνους σε χαμηλές βάσεις. Η φωνή τους κουρασμένη, κάποιες
φορές βραχνή. Προσπαθούσαν να τη μαλακώσουν με καραμέλες ευκάλυπτου ή
τις πράσινες, του λαιμού, όπως τις λέγαμε στην Ερμιόνη.
«Ανάστα ο Θεός
κρίνον την γην!», αναφωνούσε ο ιερέας διατρέχοντας με
γρήγορο βηματισμό το κεντρικό κλίτος του ναού και σκορπίζοντας δεξιά και
αριστερά κλωνάρια με λεμονανθούς που ευωδίαζαν. Οι πιστοί, σε κλίμα χαράς και
συγκίνησης, με υψωμένα χέρια τ’ άρπαζαν στον αέρα, ενώ οι ψάλτες επαναλάμβαναν
πανηγυρικά το νικητήριο παιάνα!
Κατά τη
διάρκεια της θείας λειτουργίας, έπαιρναν την αγία μετάδοση πολλά παιδιά που
συνοδεύονταν από τους γονείς τους φορώντας καμαρωτά τα λευκά, ολοκαίνουργια
παπούτσια, δώρο της «νουνάς». Ακόμα μεταλάμβαναν ασθενείς και ηλικιωμένα άτομα,
που αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τη μεταμεσονύχτια ακολουθία της Λαμπρής.
Μετά την
εκκλησία, οι Ερμιονίτες κατέβαιναν στα μαγαζιά στο Λιμάνι και στις μικρές
πλατείες του Ταξιάρχη και της Παναγίας, για να κάνουν τα τελευταία ψώνια τους,
κυρίως φαγώσιμα.
O χρόνος
που απέμενε για το χαροποιό γεγονός φάνταζε ατελείωτος σε μικρούς και μεγάλους.
Οι ώρες κυλούσαν αργά, βασανιστικά, γεμίζοντάς τους με ανυπομονησία και λαχτάρα. τις
δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο οι έντονες και γαργαλιστικές μυρουδιές από τις
κουζίνες «που είχαν πάρει φωτιά» κι «έσπαζαν τις μύτες». Oι περισσότεροι αντιστέκονταν στους «γευστικούς πειρασμούς», όσο
προ-κλητικοί κι αν ήταν, γιατί αυτή η μέρα «απαιτεί να περιμένουν...».
Επιθυμούσαν να
ακούσουν πρώτα το ελπιδοφόρο σάλπισμα του ουρανού που σε λίγο θα ηχούσε! Να
πληροφορηθούν το θαύμα της Ανάστασης και να το δουν ανταμωμένο με την άνοιξη
που εκείνη την ώρα είχε το γενικό πρόσταγμα πάνω στη φύση που αναγεννιόταν! Να
γεμίσουν το νου και την καρδιά τους από οιστρήλατους λόγους και ήχους
φωτισμένων υμνωδών και μελωδών! Να προετοιμάσουν την ψυχή τους, με τις εικόνες
των λέξεων, των χρωμάτων, των αρωμάτων, των ήχων που μυστηριακά δρώντας τη
συγκλόνιζαν, να ζήσει την Ανάσταση Εκείνου αλλά και την προσωπική της ανάσταση!
Στη νύχτα που ερχόταν ήθελαν να βρουν τη δική τους σωτηρία, να ζήσουν τη δική
τους κάθαρση, γνωρίζοντας ότι «όποιου του
μέλλει ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!».20
-Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα τούτη τη μέρα! σκέφτομαι…
«Είθε το πανηγύρι,
οι κρότοι τα τρίγωνα, οι μπόμπες,
οι (σ)τρακα(σ)τρούκες, τα φούσια,
τα κλειδιά με το μπαρούτι και τα γαλλιφώτα
που θα ακολουθήσουν,
να αναγγείλουν μια μονιμότερη ανάσταση
και άνοιξη για τους ανθρώπους!»
