ΕΡΩΤΗΣΗ
ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ: «ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΑΙΡΕΘΟΥΝ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΜΕ ΕΝΑΡΞΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΑΠΟ 1/1/2020»
Ερώτηση
κατέθεσε σήμερα ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αργολίδας Γιάννης Γκιόλας προς τους
συναρμοδίους υπουργούς Οικονομικών και Εργασίας, για να μην εξαιρεθούν οι νέοι
επιστήμονες (γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, οικονομολόγους, γεωτεχνικούς) που
έκαναν έναρξη επαγγελματικής δραστηριότητας από την 1/1/2020της χορήγησης έκτακτου επιδόματος των 400
ευρώ, που προτίθεται η Κυβέρνηση να δώσει.
Στην ίδια
ερώτηση περιέχεται και το αίτημα αύξησης του πενιχρού ποσού των 400 ευρώ.
Την ερώτηση
συνυπογράφουν ακόμη 46 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
Ακολουθεί
ολόκληρο το κείμενο της ερώτησης: >>>>>>>>>
Τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά
που με την ολοκλήρωσή τους μορφοποιούν νέα σχήματα, δομές, θεσμούς και θεσμικά
όργανα είναι δύσκολο, εάν όχι ακατόρθωτο, να τα μελετήσει και να τα
αξιολογήσει κανείς με επιτυχία την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο διαπιστώνουμε ότι
με lockdown και απαγορεύσεις κοινωνικών επαφών τέτοια μεγάλα
φαινόμενα βιώνουμε στην Πατρίδα μας αλλά και διεθνώς.
Κλεισμένοι στα διαμερίσματά μας κολλήσαμε
ακόμη περισσότερο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και καθώς το κατ’ εξοχήν «Μέσο
Μαζικού Εκμαυλισμού» η γοητευτική εικόνα της τηλεόρασης μας έχει αδρανοποιήσει
πλήρως αποδεικνύουμε αληθές το Κινέζικο ρητό που διατείνεται ότι «μια εικόνα
αξίζει όσο χίλιες λέξεις».
Και όπως συμφωνούν φίλοι και φίλες,
γνωστοί και άγνωστοι, επώνυμοι και (όχι ανώνυμοι αλλά λιγότερο γνωστοί) η
ποιότητας της τηλεοπτικής πραγματικότητας βρίσκεται σε «ελεύθερη πτώση»
αναζητώντας το δικό της ναδίρ…
Η ιστορική φράση που πιστώνεται στον
«γέρο» της Δημοκρατίας ότι «στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και πένονται οι
πολίτες» θα την προσαρμόσω στα τρέχοντα υπογραμμίζοντας ότι σήμερα «ευημερεί η
τηλεθέαση από πολίτες που πένονται.»
Η καθημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα
ξεκινά χαράματα, καθώς οι παρουσιαστές των εκπομπών σε σταθμούς τηλεοράσεων και
ραδιοφώνων πανελλαδικής εμβέλειας βοηθούμενοι από «ειδικούς» περί την οικονομία
και στελέχη των κομμάτων της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης βομβαρδίζουν τα
αυτιά μας με αριθμούς, επιχειρήματα, εικόνες και λεκτικές απεικονίσεις της
καθημερινής μας πραγματικότητας και τελειώνει τις μεταμεσονύκτιες μικρές ώρες
με τις σχετικές πολιτικές, οικονομικές, και τις «δήθεν» πολιτισμικές εκπομπές.
Δεχόμαστε όσα οι παρουσιαστές των εκπομπών
και οι προσκαλεσμένοι τους μας σερβίρουν και μας οδηγούν ως Έθνος με
αδιαφιλονίκητη σιγουριά σε βαθιά απαξίωση και κατάθλιψη!…
Αναφέρομαι, όπως καταλάβατε, στη
ραδιοτηλεοπτική ‘καθημερινότητα’ της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που εκπροσωπούν
οι εβδομηντάρηδες/ογδοντάρηδες που συνθέτουν την ευπαθή ομάδα των
δεινοπαθούντων Ελλήνων συνταξιούχων.
Αυτές τις ηλικιακές ομάδες ήδη εδώ και
πολλά χρόνια τις είχαν εγκλωβίσει στα διαμερίσματά τους θέματα υγείας και
οικονομικής ανέχειας και τους είχαν καθηλώσει μπροστά στους δέκτες της
τηλεόρασης σε καθημερινή βάση μετουσιώνοντάς τους σε φανατικούς θαυμαστές και
«καταναλωτές» που καταγράφουν τα μηχανάκια της AGB…
Τις θέσεις στην «τηλεθέαση» παίρνουν στη
συνέχεια με τα πάθη και τις παλινωδίες τους οι μέχρι πριν λίγο «οικονομικά
ενεργοί πολίτες» οι μπαμπάδες και μαμάδες που εκδιώκονται κατά χιλιάδες
αναπάντεχα βίαια από τους χώρους της παραγωγικής διαδικασίας καθώς εργοστάσια,
βιοτεχνίες και μικρό-μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν εξαιτίας της πανδημίας με
ρυθμούς απίστευτα γοργούς καθώς η ελληνική μας οικονομία τόλμησε να περάσει από
την αποκαλούμενη προ-βιομηχανική στην μεταβιομηχανική κοινωνία χωρίς να γίνει
ποτέ…βιομηχανική!…
Μετά παίρνουν τις θέσεις τους μπροστά στις
οθόνες των τηλεοπτικών δεκτών οι νεολαίοι όσοι βέβαια δεν πρόλαβαν να πάρουν το
δρόμο της Ξενιτειάς, αυτοί οι νεολαίοι που κρατούν πτυχία καλών σχολών και
τμημάτων ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων και μέχρι προ τινός ΤΕΙ αλλά
παραμένουν συνωστισμένα στην ουρά της…ανεργίας, σφαλερά προσκολλημένοι στην
ΕΛΠΙΔΑ ότι θα δούνε κάποια μέρα σύντομα το ποθητό φως στην άλλη άκρη αυτού του
πολύ απροσδόκητου σκοτεινού τούνελ!..
Εάν την παραπάνω καθημερινότητα που
βιώνουμε κάποιοι μας την περιέγραφαν μερικά χρόνια πριν ως πιθανό σενάριο –
αποτέλεσμα – της ένταξής μας στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ από τον κ Σημίτη και την ομάδα του
είμαι σίγουρος ότι με την κλασική ειρωνική διάθεση που μας διακρίνει ως λαό θα
λέγαμε:«Να μας λείπει το βύσσινο!…»
Το βύσσινο μας το σερβίρισαν, «Μαζί το
φάγαμε» μας είπε μετά ο κ Πάγκαλος οπότε χάσαμε το δικαίωμα να
παραπονιόμαστε!.. >>>>>>>>
Δεκάδες τα ρεπορτάζ μας από το 2008 που έγινε το έργο της πυρόσβεσης
στο Μπίστι και το παρέλαβε η δημοτική αρχή Ερμιόνης με άθλια κατασκευή – κάνοντας
στραβά μάτια - και στη συνέχεια άρχισε η καταστροφή από
βανδαλισμούςδιεστραμμένων «ανθρώπων»… Από το
2010 και μέχρι το 2019 με τον ενιαίο Δήμο Ερμιονίδας με Δήμαρχο αρχικά τον
Δημήτρη Καμιζή έγινε συμπληρωματικό έργο
τόσο στο αντλιοστάσιο, όσο και στις καταστραμμένες πυροσβεστικές φωλιές και αλλαγή
όλων των φρεατίων με τις βάνες του αγωγού
που μετέφερε τον νερό στις μάνικες των φωλεών. Τα καπάκια των φρεατίων ο πρώτος
εργολάβος τα είχε βάλλει πλαστικά και από τις πρώτες ημέρες σπάσανε από το περπάτημα των περιπατητών, ίσως
και σκόπιμα, μπήκανε λάσπες και χώματα στις βάνες του αγωγού και δεν λειτουργούσαν!! Μιλάμε για τρομερή ασέβεια στο χρήμα των φορολογούμενων δημοτών - πολιτών. Επί δημάρχου Δ. Καμιζή εκτός των άλλων σημαντικών
έργων ο νέος εργολάβος άλλαξε όλα τα καπάκια των φρεατίων και τα αντικατέστησε με ανοξείδωτη
λαμαρίνα. Αλλά και ο επόμενος Δήμαρχος (αείμνηστος) Δ. Σφυρής έκανε συμπληρωματικό
έργο κυρίως αλλαγή των κατεστραμμένων φωλεών κ.α. ....
Επομένως ο λαϊκισμός και ο γκεμπελισμός πρέπει να
σταματήσει από τα παπαγαλάκια, γιατί θόρυβο κάνουν και ζημιά σ’ αυτούς τους αιρετούς άρχοντες που
νομίζουν ότι τους προβάλλουν... Δεν ξέρουμε κι’ αν αυτοί το πιστεύουν…
Μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά-καταγραφή των δημοτικών πηγαδιών του Κρανιδίου στο παρελθόν, από τον αγαπητό συμπατριώτη μας Ευθύμη Τουτουντζή.
Για να διαβάσετε το δημοσίευμα - κλικ >>>ΕΔΩκαι με το + να ανοίξει....
Το λιθόστρωτο καλντερίμι που οδηγούσε τους κατοίκους του Κρανιδίου στο ιστορικό πηγάδι του Πύργου , δυτικά της πόλης, ευτυχώς και είναι το μόνο που διασώζεται ακόμα.
Το πηγάδι του Πύργου όπως το "εξυγιάναμε" και το εξωραϊσαμε το έτος 1999, κυρίως για λόγους σεβασμού και ανάδειξης της τοπικής μας Ιστορίας και Παράδοσης.
Το πηγάδι της Μιλίνδρας ,ανατολικά της πόλης του Κρανιδίου, όπως το "εξυγιάναμε" και το εξωραϊσαμε το έτος 1999, κυρίως για λόγους σεβασμού και ανάδειξης της τοπικής μας Ιστορίας και Παράδοσης.
Απομονώσαμε ένα μικρό απόσπασμα από την 3η τοποθέτηση του κ. Λάμπρου προς τον κ. Τσεγκή για τη λειτουργία της δημοτικής επιχείρησης που τα λέει όλα …
Λάμπρου - [...] Επανέρχομαι και σου ζητώ να αλλάξεις τακτική, γιατί δημιουργούνται σοβαρά θέματα , σοβαρούς μπελάδες δημιουργείς στον Δήμαρχο κ. Γ. Γεωργόπουλο ο οποίος έχει εξαγγείλει μια άλλη πορεία στην ΔΕΥΑΕΡ.
Προσέξτε πόσο εντέχνως καλύπτει τον κ. δήμαρχο ο οποίος έχει την τελική ευθύνη για την πολιτική και τη λειτουργία της ΔΕΥΑΕΡ. Ο κ. Γιάννης Γεωργόπουλος είναι αυτός (ως δήμαρχος) που διόρισε τον πρόεδρο και την πλειοψηφία του δ.σ. της δημοτικής επιχείρησης και τώρα προφανώς συμφωνεί με αυτή τη δήλωση – εκτός των άλλων – ότι ο κ. Τσεγκής με την πολιτική που εφαρμόζει βάζει σε μπελάδες τον κ. δήμαρχο που προφανώς είναι ανήμπορος να παρέμβει! Δεν ξέρουμε αν απαντήσει «στα blogανακοινώσεων» ο κ. δήμαρχος στον κ. Λάμπρου στο συγκεκριμένο απόσπασμα – σχόλιο του (εκτός των άλλων…) αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο.
Ακόμα, εάν εμείς είμαστε στη θέση του κ. Τσεγκή θα ρωτούσαμε δημόσια και ευθέως τον κ. δήμαρχο, - «είναι αλήθεια κ. Γεωργόπουλε ότι εγώ ως πρόεδρος της ΔΕΥΑΕΡ σας δημιουργώ μπελάδες και με αφήνετε να παραμένω στη θέση μου;;» ...
Όσο για τον κ. Λάμπρου βγήκε και αυτός στην αντιπαράθεση, να κάνει δήθεν αντιπολίτευση, έτσι για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια!...
Ο κ. Λάμπρου ως επικεφαλής της B΄ αντιπολίτευσης είναι αυτός που συνεργάστηκε με τον κ. δήμαρχο και παραχώρησε τη δ. σ. της παράταξής του κα. Αγγελική Λούμη που την διόρισε στη συνέχεια «υπέρ»- αντιδήμαρχο με πολλές και σοβαρές αρμοδιότητες! - Εκτός των άλλων... η κα Λούμη με απόφαση του κ. δήμαρχου, αναλαμβάνει ουσιαστικά ακόμα και την Υπέρ - Διοίκηση της ΔΕΥΑΕΡ! αφού θα «επικουρεί, συνδράμει, ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΙ το έργο του Διοικητικού Συμβουλίου και του Προέδρου της ΔΕΥΑΕΡ» !! ...
Ακόμα, ο κ. Λάμπρου παραχώρησε τον δ.σ. της παράταξής του Μανώλη Φλωρή για να τον διορίσει ο κ. δήμαρχος - πρόεδρο του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Ερμιόνιδας (ΔΛΤΕ)!
Επίσης, ο νεοδιόριστος Γ.Γ. του Δήμου, ήταν μέλος της παράταξης του κ. Λάμπρου και είχε εκλεγεί δ.σ. στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές.
Εάν όλα τα προαναφερόμενα αγαπητοί συνδημότες και αναγνώστες δεν σας λένε κάτι, και δεν αποβλέπουν κάπου, εμείς προς το παρόν, δεν μπορούμε να αναφερθούμε πιο αναλυτικά…
Κλείνοντας με δύο λόγια, μιλάμε για «γόρδιο δεσμό» που δεν τον κόβει,
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ έξω από ένα μεγάλο εργοστάσιο στο Αιγάλεω που
κατασκεύαζε καλσόν, βρέθηκα μαζί με άλλους συναδέλφους να μοιράζουμε
ανακοινώσεις της ΕΣΑΚ μαζί με την εφημερίδα της, την Εργατοϋπαλληλική Φωνή.
Ήταν η βάρδια που σχόλαγε στις 10, έκανε ψοφόκρυο και οι εργάτριες, στην μεγάλη
τους πλειοψηφία κοπέλες κάτω των 25 χρονών, έτρεχαν να προλάβουν τα λεωφορεία
στις στάσεις της Ιεράς οδού.
Κάποια στιγμή μια εργάτρια που βγήκε από τις τελευταίες, το πολύ 20 χρονών,
κοντοστέκεται και μας ρωτά. «Από το σωματείο είστε;» Της εξηγήσαμε τι ακριβώς
ήταν η ΕΣΑΚ, δεν πολυκατάλαβε και ούτε ρώτησε τίποτα άλλο γιατί στο αμέσως
επόμενο δευτερόλεπτο έβαλε τα κλάματα. Προσπαθήσαμε να την ηρεμήσουμε ρωτώντας
τι της συμβαίνει, μας κοίταζε και δεν έλεγε τίποτα παρά μόνο έκλαιγε βουβά. Της
προτείναμε να πάμε για καφέ για να μιλήσουμε, αλλά στην θέα ενός εργοδοτικού
ρουφιάνου που έβγαινε εκείνη την ώρα έφυγε τρέχοντας.
Μετά από δυο τρία βράδια πάλι έξω από το εργοστάσιο, βγαίνοντας η ίδια
κοπέλα μας κοιτάζει με νόημα και δίνει στην συντρόφισσα που ήμασταν μαζί στα
κρυφά ένα διπλωμένο χαρτί, που έγραφε «Ελάτε στην Αίγλη σε μισή ώρα» μια
καφετέρια λίγο παρακάτω. Όταν ήρθε, αφού μας συστήθηκε και αφού είπαμε διάφορα
άσχετα για να σπάσει ο πάγος, διαπιστώσαμε πως η Κατερίνα, έτσι την έλεγαν,
ούτε που μας άκουγε πάρα μόνο μας κοίταζε με εκείνο το βλέμμα του ανθρώπου που
του τα έχουν πάρει όλα, που τον έχουν αδειάσει, που νοιώθει βαθιά ταπεινωμένος
και ντροπιασμένος. Αυτό το βλέμμα το συνάντησα ξανά σε πολλές ακόμα γυναίκες στα
35 και βάλε χρόνια του εργασιακού μου βίου στον ιδιωτικό τομέα.
Ξεκίνησε να μας μιλά με μεγάλη δυσκολία, περιγράφοντας μας με μισόλογα και
φράσεις που κόβονταν στην μέση από την ντροπή γι’ αυτό που της συνέβαινε. Όπως
λοιπόν μας είπε, υποχρεωνόταν η ίδια και άλλες εργάτριες, από τους υπεύθυνους
του ποιοτικού ελέγχου του προϊόντος να μένουν με το εσώρουχο από την μέση και
κάτω για να δοκιμάζουν τα καλσόν μπροστά σε καμία δεκαριά άτομα που δήθεν
έλεγχαν το προϊόν. Ενίοτε το πράγμα δεν έμενε μόνο εκεί, αλλά συνοδευόταν σε
αρκετές περιπτώσεις από σεξιστικά (βέβαια τότε δεν υπήρχε ο όρος) υπονοούμενα
και σχόλια και το χειρότερο ήταν ότι κάποιοι από αυτούς άπλωναν και χέρι για να
ελέγξουν υποτίθεται την ποιότητα. Μας εξήγησε το πώς ένοιωθε όταν συνέβαινε αυτό,
θυμάμαι ακόμα την φράση της: «ένα σκουπίδι», ότι δεν μπορούσε να φύγει γιατί η
θεία της που την είχε βάλει στην εργοστάσιο θα την έστελνε πίσω στο χωριό, ότι
ο πατέρας της είχε πάθει ήδη δυο εμφράγματα και αν το μάθαινε μπορεί και να
πέθαινε, ότι δεν μπορούσε να το πει ακόμα και σε αυτόν που ήταν μαζί γιατί θα
την παρατούσε, όμως το λέει σε εμάς μήπως και μπορέσουμε να κάνουμε κάτι, αλλά
χωρίς η ίδια να το καταγγείλει ή να φανεί.>>>>>>>
Ευστρατία,
Μαρίτσα, Μηλίτσα. Αυτές κρατούν την Ελλάδα νέα. Στην ψυχή.
Θυμήθηκα την
γιαγιά μου. Την γειτονιά μου. Καθισμένες οι τρεις γιαγιάδες, με στραμμένα τα
μάτια και την ψυχή στο μικρό προσφυγόπουλο, δίνοντας του γάλα και
σιγοτραγουδώντας του, ανακάλεσαν τους ήχους που κουβαλάει η βαθιά μας
μνήμη.
Σαν να τις
άκουγα.
Σαν να
περνούσε στο αίμα μου η φωνή τους.
Σαν πουλιά
που κάθονται στις φωλιές τους μετά από ώρες πέταγμα ήρθαν και κάθισαν τα λόγια
τους.
«Αυτά πέρασαν
και οι μανάδες μας.»
Μέσα σ΄αυτή
την αποπνικτική ατμόσφαιρα, μιας ζωής αφόρητης σε όλα τα επίπεδα, εμείς
οι παραπεταμένοι της Ευρώπης, οι τιμωρημένοι για έβδομη χρονιά, σε εξοντωτικούς
φόρους, ανελέητο κυνηγητό και μηδενική ανάπτυξη, έχουμε χάσει επαφή πια με την
ηρεμία της ψυχής.
Μπαίνουμε στο
2016 και οι μαθητές που ζητούν δωρεάν σίτιση αυξάνονται αντί να μειώνονται κι
αυτά τα άθλια υποκείμενα, με επικεφαλής τον εγκληματούντα εν καιρώ
ειρήνης Σόιμπλε, να λένε πως χρειαζόμαστε ακόμα σκληρή δουλειά.
Εννοώντας
θανάτους, πείνες, αυτοκτονίες.
Έφτασε το
νανούρισμα μέχρι τα πέρατα του κόσμου, έτσι όπως μόνο η αλήθεια φτάνει.
Διέσχισε τα πέλαγα, πέρασε πάνω κι από τα άλλα μικρά και μεγάλα σώματα που
βούλιαξαν στον δρόμο για μια καινούργια ζωή.
Άνοιξα την
τηλεόραση σήμερα το πρωί, να δω αυτά τα ίδια νέα, που συνεχίζουν να μοιάζουν με
τα παλιά, έκλεισα τον ήχο και παρακολουθούσα μόνο τους τίτλους:
Σύνταξη στα
390, Ο ΕΝΦΙΑ όχι μόνο δεν καταργείται αλλά
επεκτείνεται, Έρχονται οι αριστεροί
πλειστηριασμοί.
Είχα κλείσει
την φωνή και άκουγα νοητά το τραγούδι που έλεγαν οι γιαγιάδες στο μικρό.
Ένα τέτοιο
ίδιο άκουγα κι εγώ μικρός.
Θυμήθηκα την
γιαγιά μου, η οποία χάθηκε την μέρα που πατούσα για πρώτη φορά την σκηνή του
Θεσσαλικού θεάτρου.
Σκούπισα τα
δάκρυα μου πίσω απ΄την κουΐντα και βγήκα.
Εκείνη την
μέρα έμαθα πως χρειάζεται μόνο ένα βήμα να περάσεις από το κλάμα στο γέλιο κι
απ΄το γέλιο στο κλάμα.
Πόσο μας έχει
λείψει ένα τραγούδι, κάποιος να μας το πει. Σκληρή εποχή.
Ζούμε πια σε μια Ευρώπη που δεν
αντέχεται. Μόνο που αυτή η κατάσταση δεν θα τραβήξει για πολύ. Μάρτιο θα τα
βροντήξουμε όλα στον αέρα. Έτσι νοιώθω.
Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο 4 Ιανουαρίου 2019 ->
-> μια εβδομάδα μετά στις 11 του μηνός έγινε η επίθεση του χάκερ - >(επί το ελληνικότερο - διαδικτυακός πειρατής) και των εντολέων του... και διέγραψαν όλο το αρχείο του blog πάνω από 20.000 θέματα. Ευτυχώς που τα έχουμε αποθηκευμένα σε άλλο χώρο...
«Ύμνος»! για την εκπαιδευτική & μαθητική κοινότητα του Γυμνασίου και
της τοπικής κοινωνίας του Κρανιδίου της δεκαετίας του 1950-60, το
μυθιστόρημα του Θοδωρή Καραβά «ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ»
Ο συγγραφέας με μια ασύλληπτη φαντασία που
καμουφλάρει πραγματικά και αληθινά γεγονότα, ξεδιπλώνει με αριστοτεχνικό
μυθιστορηματικό τρόπο γλυκόπικρες θύμισες από τα εφηβικά του χρόνια ως μαθητής
στο ιστορικό εξατάξιο Γυμνάσιο Κρανιδίου και στην ευρύτερη τοπική κοινωνία των
Kρανιδιωτών, όπως και όλης της Ερμιονίδας.
Μέσα από τις αφηγήσεις του βγαίνει αβίαστα
το συμπέρασμα - η αγάπη του γι’ αυτόν τον τόπο, αν και περαστικός από
εδώ…
Το βιβλίο του έχει εκδοθεί από
το 1995 και δεν ξέρουμε πόσοι Κρανιδιώτες και άλλοι Ερμιονιδείς το έχουν
διαβάσει. Πάντως, - όπως αναφερθήκαμε- εμείς την Παρασκευή το
πήραμε στα χέρια μας, όταν ο συγγραφέας μάς έκανε τη μεγάλη τιμή να μας
επισκεφθεί στο σπίτι μας και προς μεγάλη μας έκπληξη να το
προσφέρει.
Τον ευχαριστούμε θερμά
και πάλι για την ευγενική χειρονομία του!
Εικόνες μαγικές σε ένα κράμα με μοσχοβολιές και απίθανα χρώματα και το μυρωδάτο αγέρι της θάλασσας του ερμιονικού κόλπου να με
ταξιδεύει, σε θύμισες από χρόνους του παρελθόντος αλαργινούς …
Διάβασε και εσύ το άρθρο Μίλτο Ιωαννίδη δημοσιογράφε εξ Άργους
και μέλος της επιτροπής του Δήμου Ερμιονίδας για τις επετειακές εκδηλώσεις "200 χρόνια από την επανάσταση του 21" που θα κάνετε και στο δικό μας Δήμο, για να μάθεις και να μπορείς να καταλάβεις τι είναι η Επανάσταση των προγόνων μας και να λες κάποια πράγματα, εφόσον σε επέλεξαν - ως μέλος της επιτροπής να ασχοληθείς με τις εργασίες της και την ιστορία μας! Εκτός πια να "προσεύχεστε", να συνεχιστεί ο εγκλεισμός μας, εξ αιτίας της πανδημίας...
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Είπε κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος:
«Λένε (ορισμένοι πολιτικοί) ότι θέλουν να χωρίσουν την Εκκλησία από το κράτος.
Αν μπορούσαν να χωρίσουν και τον λαό από το κράτος θα ήταν το τέλειο!» (η
παράθεση από μνήμης).
Είναι φανερό, από σωρεία ενδείξεων,
ότι το 1821 οι Έλληνες δεν ξεσηκώθηκαν για να ιδρύσουν έθνος-κράτος ευρωπαϊκού
τύπου. Στόχος αυτονόητος ήταν «να πάρουνε την Πόλη και την Αγιά-Σοφιά». Ο ίδιος
ο Όθωνας, με την είδηση θανάτου του σουλτάνου Μαχμούτ (1839), ήταν έτοιμος να
πάει στην Κωνσταντινούπολη και να στεφθεί αυτοκράτορας! Όμως το κατεπείγον, από
την πρώτη κιόλας Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, ήταν να διακηρυχθεί, με την
ορολογία της εποχής, η συγκρότηση πολιτειακού σχήματος που να πραγματώνει την
επανένταξη των Ελλήνων στην κοινωνία των εθνών.
Η καθολικευμένη στην Ευρώπη
ορολογία-γλώσσα της εποχής έλεγε «θρησκεία» και εννοούσε Ρωμαιοκαθολικισμό και
Προτεσταντισμό – η Ορθοδοξία αφορούσε στα σλαβικά φύλα, όχι στην κυρίως Ευρώπη,
όπου διεκδικούσαν θέση οι Έλληνες. Επιπλέον, όταν τα «Συντάγματα» των εξεγερμένων
Ελλήνων χρησιμοποιούσαν την έκφραση «Η επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία είναι η
της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας», ήταν αδύνατο να έχουν διαγνώσει τον
αντιθετικό νοηματικό χαρακτήρα που εύστοχα προσδόθηκε στις λέξεις «εκκλησία»
και «θρησκεία» περίπου στα μέσα του 20ού αιώνα.
Ας μου επιτραπούν τηλεγραφικές
διευκρινίσεις: Η λέξη «θρησκεία» παραπέμπει σε ένα απολύτως ατομοκεντρικό
γεγονός: ατομικές πεποιθήσεις, ατομική πειθάρχηση σε ηθικές εντολές, ατομική
συμμετοχή στη λατρεία, τελικά και ατομική «σωτηρία»: συνέχιση της ατομικής
ύπαρξης σε έναν «υπερβατικό», αέναο χρόνο. Η λέξη «εκκλησία» σήμαινε αρχικά τη
σύναξη, μάζωξη, συνάθροιση των πολιτών, που αποφάσιζε για τον συλλογικό βίο.
Και, στη συνέχεια, έναν τρόπο ύπαρξης και βίου, που πραγματώνει τη ζωή ως
σχέση, ως κοινωνία αναγκών, ελπίδων, στόχων. Μια αληθινή σχέση που ελευθερώνει
την ύπαρξη από τον χρόνο, όπως την ελευθερώνει και ο έρωτας.Διακόσια χρόνια
τώρα, το μικρό κομμάτι του Ελληνισμού που ελευθερώθηκε, ζει μέσα σε ένα ψέμα
αυτοκαθορισμού του. Αποτυπωμένο το ψέμα σε όλα τα Συντάγματα, από το πρώτο, της
Επιδαύρου (1822), ως τον σημερινό πασοκικό τραγέλαφο, επαναλαμβάνουν το ίδιο
«θεμελιώδες» άρθρο: «Επικρατούσα θρησκεία εις την ελληνικήν επικράτειαν είναι η
της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας».
Το «επικρατούσα θρησκεία» κραυγάζει
ότι είναι δάνειο από τη Δύση. Σημαίνει μια ατομική επιλογή που υπερτερεί
αριθμητικά, δεν σχετίζεται με την ταυτότητα του Έλληνα.
Γι’ αυτό και στα τρία πρώτα
Συντάγματα (Επιδαύρου, Άστρους, Τροιζήνας) είναι σαφής η ανάγκη να καθοριστεί
ποιος είναι ο Έλληνας – τι κάνει τον Έλληνα να είναι Έλληνας: η φυλή, η
γεωγραφία, μια κοινή ιδεολογία; Ορίζουν λοιπόν και τα τρία πρώτα Συντάγματα
ότι: – «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της
Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Ελληνες και απολαμβάνουν
άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωμάτων» (Επίδαυρος, 1822).
– Ακριβής επανάληψη και στο Σύνταγμα
του Άστρους (1823).
– «Έλληνες είναι, όσοι αυτόχθονες
της Ελληνικής Επικρατείας πιστεύουσιν εις Χριστόν. Όσοι από τους υπό τον
Οθωμανικόν ζυγόν, πιστεύοντες εις Χριστόν, ήλθαν και θα έλθωσιν εις την
Ελληνικήν Επικράτειαν διά να συναγωνισθώσιν ή να κατοικήσωσιν εις αυτήν. Όσοι
εις ξένας Επικρατείας είναι γεννημένοι από πατέρα Έλληνα» (Τροιζήνα, 1827).
Η λέξη «πολιτισμός» σημαίνει τον
«τρόπο βίου στην πόλη» και κατά προέκταση τον κοινό «τρόπο βίου». Σήμερα η
σημασία των λέξεων (δηλαδή, η νοο-τροπία, ο τρόπος-του-νοείν) έχει αλλάξει
ριζικά. Όταν τότε οι Ελληνες έλεγαν πιστεύω, έχω πίστη, εννοούσαν:
εμπιστεύομαι, έχω εμπιστοσύνη. Η πίστη δεν ήταν εγωτική πεποίθηση, ατομική
επιλογή ιδεολογίας και ηθικού κώδικα, ήταν τρόπος ζωής, τρόπος σχέσεων. Όπως
αγαπάς τη μητέρα σου ή η μητέρα το παιδί της, όπως η φιλία, όπως ο έρωτας δεν
είναι επιλογές «πεποιθήσεων» ή καλλιέργεια συναισθημάτων, έτσι και η μετοχή
στην Εκκλησία ήταν σχέσεις, τρόπος ύπαρξης, πράξη αυθόρμητη, καθημερινή –
σταυροκόπημα, αναμμένο καντήλι, κοινή όλων νηστεία, διάλογος με τους αγίους
(όπως ο Μακρυγιάννης με τον Αϊ-Γιάννη), μετοχή στη γιορτινή χαρά της Κυριακής και
κάθε πανηγύρεως.
Ζούμε σε άλλη κοινωνία από αυτήν που
έσωζε κάποτε ελληνική ιδιαιτερότητα, αυτήν που προϋπέθεταν τα πρώτα Συντάγματα
της ανεξαρτησίας. Σήμερα έχει αλλάξει και η σημασία των λέξεων, η νοο-τροπία
(τρόπος-του-νοείν). Με απλοϊκό ορθολογισμό πρέπει να παραδεχτούμε ότι γι’ αυτό
το σαφέστατο ιστορικό τέλος της Ελληνικής Διαφοράς, τέλος της Ελληνικότητας,
ευθύνη καίρια έχει ο ελλαδικός κλήρος, οι επίσκοποι.
Ανέχθηκαν και ανέχονται να
χαρακτηρίζεται στο Σύνταγμα η Εκκλησία σαν «επικρατούσα θρησκεία». Αυτή τη
θρησκειοποίηση τη θέλουν, τους βολεύει. Είναι υπάλληλοι του κράτους, τους
μισθοδοτεί, για τις δικές του σκοπιμότητες, το επίσημα και υποχρεωτικά άθεο
κράτος. Η επισκοπική ηγεσία της Εκκλησίας συνήθως από κοινωνικά στρώματα πολύ
χαμηλής καλλιέργειας, ζουν σαν μαικήνες και άρχοντες, με στόλο ιδιωτικών
αυτοκινήτων, επαύλεις, παραθαλάσσια θέρετρα, σωρεία υποκόμων – κάποιοι απαιτούν
μέχρι και 4.000 ευρώ για να λειτουργήσουν σε ενορία της επισκοπής τους! Ίσως οι
λιγότεροι. Αλλά οι υπόλοιποι σιωπούν.
Το χειρότερο από όλα: Έχουν αλλοτριώσει το περιεχόμενο της εκκλησιαστικής ζωής και αλήθειας σε, χυδαία χρησιμοθηρικό, κηρυγματικό ηθικισμό. Κήρυγμα, ιδεολογική προπαγάνδα, ωφελιμολογία – ούτε λέξη για το νόημα της ζωής και του θανάτου.
Σημείωση του blog : - Αυτή τη δικαστική απόφαση που παρανόμως δημοσιεύει ο Νάργος Λ. ( προσβάλλει πολύ ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα) είναι η πρωτόδικη (δεν ξέρουμε που και πως τη βρήκε...) και λίγες μέρες μετά στο Εφετείο αθωώθηκαν πανηγυρικά, όλοι η δημοτικοί σύμβουλοι του δημάρχου Δ. Καμιζή
Γι' αυτό αποκαλούμε αυτό το ιστολόγιό τους Βρομοblog και πολύ λίγος είναι αυτός ο χαρακτηρισμός...
Τώρα για το ποντικάκι διαχειριστή του, τι να άλλο να πούμε;; - Τα έχουμε πει όλα...
ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ ...
Για να διαβάσετε την καταπληκτική απάντηση του Αντιδημάρχου Καθαρότητας Γιάννη Τσαμαδού σημερινός φίλος του Νάργου...
Μιλάει και ο Νάργος για πολιτικό και ηθικό ανάστημα που τα έχει ισοπεδώσει όλα ...
ΦΩΤΟ -> Το γραφείο του... ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος, τότε που σ' αυτές τις εκλογές, όχι μόνο πάτωσε, αλλά και πιο κάτω... Μας θυμίζει σκηνικό από την εκπομπή "Αλ τσαντίρι" του Λάκη Λαζόπουλου... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: - Αγαπητοί συμπολίτες, αυτοί λοιπόν οι ίδιοι άνθρωποι χθες και σήμερα, ταλαιπωρούν το Δήμο μας και ανάλογα με τα συμφέροντά τους, διατηρούν τις λυκοφιλίες
τους...
...Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ταλαιπωρούν την Ερμιόνη μας και την Ερμιονίδα εδώ
και 25 χρόνια και θα την ταλαιπωρούν, όσο εμείς συνεχίζουμε να στεκόμαστε θεατές στο έργο τους…
...Οι ίδιοι και οι όμοιοί τους, μαζί με τα blogsπου τους προβάλλουν
συντηρούν το απόστημα!!! …
