....Η μη-ντροπή είναι σημάδι ύστατης έκπτωσης σε παρακμή, ένας αφανής θάνατος...
==============================================================================================================================
Άγρυπνη αυτοσυνειδησία
Christos
Yiannaras | 02 Jan 2023
Ποιός από τους ιθύνοντες, ή τους
κατ’ επίφασιν διαχειριστές της εξουσίας στην Ελλάδα σήμερα, διανοείται την
τόλμη και τη διακινδύνευση να αναχαιτίσει το τσουνάμι της παρακμής που σαρώνει
την ελληνώνυμη κοινωνία και πατρίδα; Ο μόνος δημόσιος λόγος που πασχίζει να
κερδίσει το ενδιαφέρον των πολλών είναι οι ευτελέστερες δυνατές κομματικές
αντιμαχίες. Λόγος σπανίως ευφυής και σπανιότερα έμπειρος, εξουδετερωμένος a
priori από την ατολμία του, την παγιωμένη ιδιοτέλειά του.
Από καταβολής του ελλαδικού
κρατιδίου, ο λόγος της παθιασμένης κομματικής αντιμαχίας δεν ενδιαφέρεται να
λύσει προβλήματα, να φωτίσει τα αδιέξοδα, να δοκιμάσει το διαφορετικό. Και η
διαπίστωση αυτή συγκεφαλαιώνει έναν πρώτο δύσκολο γρίφο: Γιατί ο εκπεσμός από
τη στόχευση στο «κοινό καλό» να καταλήγει σε μια κενή και στείρα κενολογία, που
απλώς επωάζει τη μετάλλαξη του κοινού πόθου σε συνταγή ψευδαισθήσεων
«εξυγίανσης»; Τουλάχιστον θα ήταν μια ελπίδα, αν λειτουργούσε ντροπή. Η
μη-ντροπή είναι σημάδι ύστατης έκπτωσης σε παρακμή, ένας αφανής θάνατος.
Δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι
διεθνώς θετικό, κάποια ελπίδα ανάκαμψης, όσο οι ισχυροί της γης ενεργούν με
αυθαίρετη, αχαλίνωτη εξουσία, με προκλητική αδιαφορία για νόμους, συντάγματα,
θεσμούς. Ο κυρίως παγκόσμιος εφιάλτης σήμερα είναι οι εκλεγμένοι από τους λαούς
άρχοντες, που περιφρονούν απροκάλυπτα τις εντολές των ψηφοφόρων τους και
οδηγούν σε παρανοϊκή αιματοχυσία την ανθρωπότητα, σε στερήσεις ανυπόφορες και
υποχρεωτική προσφυγιά.
Ο θανατηφόρος παραλογισμός φτάνει
στο απόγειο, όταν η αυθαιρεσία των κυβερνώντων μοιάζει να αξιοποιεί την
ιλιγγιώδη πρόοδο της τεχνολογίας, όχι για την εξυπηρέτηση των ανθρώπινων
αναγκών, αλλά για τη θωράκιση της συλλογικής απληστίας προνομιούχων κρατών ή
και μόνο των φατριών που ηγεμονεύουν σε αυτά τα κράτη. Τόση πρόοδος της γνώσης
– επιστήμης, τόση εμπειρία των πλεονεκτημάτων της συναλληλίας και του ολέθρου
των διχασμών, δεν έχει διδάξει τίποτε τις πλουτοφόρες βιομηχανίες εξοπλισμών,
της παραγωγής όπλων αφανισμού μεγαλουπόλεων – φτάσαμε στο σημείο η εικόνα της
φρίκης των πολέμων με όπλα σύγχρονης τεχνολογίας να κυκλοφορεί στη διεθνή
εμπορία του θεάματος, αποφέροντας στους αυτουργούς του εγκλήματος πρόσθετο
οικονομικό όφελος ως εικόνα συναρπαστική.
Αλλά, το οδυνηρότερο από όλα είναι η
σιωπή των ταγών: Συμπληρώνεται χρόνος από την έναρξη της διεθνικής παράνοιας,
που εγκαινιάστηκε με την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία. Πόσους νεκρούς,
πόσους ανάπηρους, πόσους ξεσπιτωμένους απέφερε αυτή η εισβολή, ποια τραγωδία
ζουν Ρώσοι και Ουκρανοί, δεν ξέρουμε, ακόμα και οι φωτογραφίες που εγκρίνονται
(ή και κατασκευάζονται) για τη διεθνή «πληροφόρηση» δεν έχουν εγγύηση
αξιοπιστίας. Αλλά αυτό που εκπλήσσει, περισσότερο από όλα, είναι η τέλεια νέκρα
θεσμών και ηγητόρων, που η κοινωνική τους λειτουργία είναι, πρωτίστως, να
παρεμβαίνουν στα όσα τεκταίνονται σε επίπεδο συλλογικών μορφωμάτων και θεσμών
σε κάθε τόπο και χρόνο.
Ακαδημίες επιστημών, πανεπιστημιακές
σχολές και ερευνητικά κέντρα, θεσμοί Δικαίου, συνδικαλιστικές συντεχνίες,
ιερατικά κονκλάβια, κάθε μορφής συσπειρώσεις και οργανισμοί που δημιουργούνται
για να υπηρετήσουν την απόλυτη προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας, να
αντιταχθούν τώρα στην αυθαιρεσία και στα μονοπώλια της παραπειστικής
πληροφόρησης. Αν τέτοιοι θεσμοί παρακάμψουν και αγνοήσουν την παγκόσμια απειλή
που συνιστά ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, ποιος άλλος ή τι άλλο θα μπορούσε να
αποτρέψει τον εφιάλτη της σύγκρουσης ΝΑΤΟ – Ρωσίας;
Ο πάπας, εγγυητής της ενότητας των
Ρωμαιοκαθολικών Εκκλησιών και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, συνοδικός
διάκονος της ενότητας των «κατά την Οικουμένην» Ορθόδοξων Εκκλησιών, ας
παρέμβουν από κοινού, όχι για να «παιδαγωγήσουν» και «συμβουλέψουν» Ρώσους και
Ουκρανούς, αλλά για να φωτίσουν – φανερώσουν τι σημαίνει «πατρότητα» μέσα στην
Εκκλησία και ότι η ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος είναι φανέρωση της νίκης
κατά πάνω στον θάνατο, όχι μια ιδεολογική συναίνεση και ταύτιση απόψεων.
Η πληθώρα των καθημερινών ειδήσεων
συγκλίνει, απλώς, σε κοινό και γενικευμένο απελπισμό. Στήριγμα και θησαύρισμα
ελπίδας θα μπορούσε να οικοδομήσει μόνο το είδος της αφοβίας και τόλμης που
γεννιέται από τη γλώσσα που μιλάμε και την καρτερία, που μας δίδαξαν οι
σφαγιασμένοι πρόγονοί μας της Μικρασίας, του Πόντου, της Βόρειας Ηπείρου, της
Βόρειας Κύπρου. Η άσβεστη μνήμη του τουρκικού πρωτογονισμού και της αδιάντροπης
προδοσίας των «φιλελλήνων» της Δύσης είναι το μόνο εχέγγυο ιστορικής μας
επιβίωσης.
