Πολλές ημέρες τώρα ο
νους μου πηγαίνει μελαγχολικά, στο πιο κάτω ποίημα της Ελένης Παπαδοπούλου
Προσπαθώ να
εξηγήσω αυτή την εμμονή της βασανιστικής σκέψης μου, αλλά
εις μάτην ...
Σ.Δ.
Αφιερωμένο εξαιρετικά
...
->«Μείναμε λιγοστοί κι
αμετανόητοι, όσοι ακούμε τις σιωπές,
τους άηχους θρήνους της
ομορφιάς, που ανυπεράσπιστη αφανίζεται…
Όσοι αντέχουμε τα
υπόηχα κύκνεια άσματα μοναδικών πλασμάτων…
Μείναμε λίγοι όσοι,
αντί της γρίπης ή του ιού - covid! διαλέγουμε να πολεμήσουμε
τα αθρόα κρούσματα της λύπης του καιρού μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου