Λακωνικό αλλά «Πιπεράτο»

** 

 του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Μας κάνει καλό, Ελληνικό ευλογημένο και καθόλου χειμωνιάτικο, καιρό εδώ και μερικές μέρες και μπροστά μας η «Καθαρά Δευτέρα» ημέρα που σύμφωνα με την Λαϊκή μας παράδοση πετάμε χαρταετούς...

     Τα ζήλεψαν τα  ύψη τχαρταετού και βάλθηκαν να τα φτάσουν οι τιμές των εδεσμάτων που σχετίζονται με αυτη τη μέρα...

     Και σκέφτηκα ο αφελής, τι καλά θα ήταν καθώς έρχονται Εθνικές Εκλογές να φορτώσουμε συμβολικά στους χαρταετούς μας εκείνους τους ψεύτες Μπλε, Πράσινους και Πολύχρωμους πολιτικούς μας που τους πιστέψαμε, τους εκλέξαμε και μας κατάντησαν στα χάλια που βιώνουμε και αφού πάρει ύψος ο αετός μας, να κόψουμε το σχοινί και ας τους πάρει ο Άνεμος μακρυά από την Ελλάδα...

     Τους τίμιους στη γειτονιά μας τους γνωρίζουμε και και καθώς θα έχουμε «απλή αναλογική» προτείνω να τους επιλέξουμε και ας μην έχουν το «χρώμα» μας γιατί τους χρειαζόμαστε εμείς και η Δημοκρατία μας!..    

Καμπάνα χτυπάει η «εξάρτηση» από το διαδίκτυο!..

                                Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Το γονικό λειτούργημα, οι ρόλοι της μάνας και του πατέρα, ήταν ανέκαθεν απαιτητικοί και δύσκολοι, και έχουν γίνει ακόμη πιο δύσκολοι στην εποχή μας, την εποχή της ψηφιακής πληροφορικής και των πληροφοριακών συστημάτων, που συχνά μεταλλάσσονται και σε όργανα συστηματικής και ανεξέλεγκτης «παρά-πληροφόρησης».

    Βιώνουμε στον 21ο αιώνα την εποχή της έκρηξης και της πρωτόγνωρης προόδου της πληροφορικής και το διαπιστώνουμε αυτό όχι μόνο σε επίπεδα επιχειρήσεων, οργανισμών Πανεπιστημίων και Ερευνητικών Ιδρυμάτων αλλά βλέποντας παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες να χρησιμοποιούν κομπιούτερ, laptop, tablet και κινητά τηλέφωνα…

     Το σημερινό μου άρθρο δεν στοχεύει στην «δαιμονοποίηση» της υψηλής τεχνολογίας, ούτε και στην «τρομοκράτηση» των αναγνωστών μου. Στοχεύω, όμως, να ενεργοποιήσω την προσοχή όλων μας στους κινδύνους, (αντιστρέφω το ελληνικό απόφθεγμα δηλώνοντας «ουδέν καλόν αμιγές κακού»), του διαδικτύου και των μέσων πρόσβασης σε αυτό.

     Επιτραπέζια κομπιούτερ, laptop, tablets και κινητά τηλέφωνα με έγχρωμες οθόνες εντυπωσιακών και ταχύτατων απεικονίσεων της ψηφιακής τεχνολογίας και αναμεταδόσεως μηνυμάτων θέλγουν και βοηθούν τους ειδικούς, αλλά, αλίμονο, συχνά εμπλέκουν σε «περιπέτειες» συνανθρώπους μας όλων των ηλικιών. >>>>>

Ελλάδα: τι ακολουθεί στα ΠΩΛΕΙΤΑΙ;

 

                            Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Βρισκόμαστε για δέκατη τρίτη, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, συνεχή χρονιά υπό  τον αυστηρό έλεγχο των σύγχρονων «οικονομικό-πολιτικό-κατοχικών-Δομών» που τις γνωρίσαμε στην Πατρίδα μας αρχικά με την μορφή της «Τρόικας» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) η οποία, σαν τους 3 Σωματοφύλακες του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Αλεξάνδρου Ντουμά πατέρα (διότι με το ίδιο όνομα υπήρξε και υιός) ) που τελικά ήταν 4, έγινε «τετράδα» και τώρα πια μεταμορφώθηκε (είναι εντυπωσιακά πλούσια η ελληνική γλώσσα όπως και η ελληνική φαντασία μας), σε «Θεσμούς» των Ευρωπαίων και άλλων ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ μας που αφού ήδη εισέπραξαν δυόμιση φορές όσα τους χρωστούσαμε συνεχίζουμε να τους χρωστάμε άλλα τόσα,,,

     Ελάτε, σήμερα να δούμε περιληπτικά τα, δυστυχώς και χωρίς ευχολόγια και ευγενικούς προσδιορισμούς, πολύ πικρά δεδομένα: >>>>>>

Λακωνικά αλλά Πιπεράτα!.. - > Ο καθηγητής κοινωνιολογίας Γιώργος Πιπερόπουλος για το blog...

    

Οι «μηχανισμοί άμυνας του Εγώ» λειτουργούν σε υποσυνείδητο επίπεδο, δηλαδή δεν γίνονται συνειδητά αντιληπτοί από το άτομο που τους χρησιμοποιεί και αποτελούν μέρος της ψυχοδυναμικής θεωρίας του Freud.

     Η «προβολή» (projection) είναι o αμυντικός μηχανισμός με τον οποίο ένα άτομο «βλέπει»  τα απαράδεκτα χαρακτηριστικά ή τις παρορμήσεις του σε κάποιον άλλον για να αποφύγει να αναγνωρίσει αυτά τα χαρακτηριστικά ή τις παρορμήσεις στον εαυτό του.

     Την επόμενη φορά που ένα συγκεκριμένο άτομο, συγγενής, φίλος, συνεργάτης θα σας «ξαφνιάσει» κατηγορώντας σας για ιδιότητες που διακρίνουν αυτόν και όχι εσάς δανείστε του τον καθρέπτη σας....

Καμπάνα αφύπνισης η «παιδική βία» στην Ελλάδα…

                        Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     «Τάραξε» την απορροφημένη στην τηλετύφλωση των Συστημικών ΜΜΕ (Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού) ελληνική κοινή γνώμη το περασμένο Σάββατο 4 Φεβρουαρίου μιλώντας στο MEGA ο ειδικός αστυνομικός αναλυτής κ Σταύρος Μπαλάσκας αναφέροντας ότι τον τελευταίο χρόνο η ΕΛΑΣ αντιμετώπισε τουλάχιστον 4-5 χιλιάδες περιστατικά «παιδική βίας» στα οποία πρωταγωνιστούν και παιδιά ηλικίας μόλις 10 ετών!...     

https://www.megatv.com/2023/02/04/egklimatikotita-sok-apo-tin-ayksisi-ton-symmorion-anilikon/

     Τα πολύ συχνά κρούσματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, φόνοι, ληστείες, κλοπές, βιασμοί και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, καταχρήσεις με ναρκωτικά, εκβιασμοί, εκπόρνευση, και ιδιαίτερα κρούσματα «παιδική βίας» και αντιπαράθεσης «συμμοριών» με μαχαίρια αποτελούν πρωτόγνωρες πραγματικότητες για την ελληνική κοινωνία που απαιτούν συστηματική μελέτη.

     Θα προσπαθήσω με το σημερινό μου άρθρο να προσφέρω μια ψυχό-κοινωνική ερμηνεία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς στην πάλαι ποτέ ειρηνική, ρομαντική, φιλική, ανθρώπινη «Ψωροκώσταινα», στην  Πατρίδα μας Ελλάδα, όπου πριν μερικές δεκαετίες υπήρχε εμφανέστατα και αδιαμφισβήτητα ο απαιτούμενος σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας ανάμεσα σε συμπολίτες, με την εξαίρεση μιας ελάχιστης μειονότητας μεμονωμένων ατόμων και συγκεκριμένων «συμμοριών» με αντικοινωνική συμπεριφορά. 

     Ευελπιστώ ότι δεν θα δημιουργήσω φοβικές αντιδράσεις, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη δημοσιοποίηση των ανησυχιών που με διακατέχουν, όπως και πολλούς άλλους συναδέλφους των κοινωνικών επιστημών, αναφορικά με την αύξηση των περιστατικών βίαιης συμπεριφοράς. Οι εκρήξεις βίας προέρχονται, συνήθως, από αυξημένα επίπεδα θυμού και απογοήτευσης, αλλά την τελευταία δεκαετία διαπιστώνουμε και αύξηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζεται με την ανεργία και την ανέχεια στην καθημαγμένη ελληνική οικονομία και επιδεινώθηκαν με τα δεδομένα της πανδημίας. >>>>

Ένας ελάχιστος «Φόρος Τιμής» στους δύο ηρωικούς μας πιλότους!..

        

                                

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

 

    

‘Ένα ελάχιστο «Φόρο Τιμής» στα δυο παλληκάρια, τους πεσόντες στην ώρα του καθήκοντος Έλληνες πιλότους της Πολεμικής μας Αεροπορίας καταθέτω δημοσίως σήμερα ως πρώην επισκέπτης Καθηγητής των Ενόπλων μας Δυνάμεων (Ανωτάτη Σχολή Πολέμου-ΑΣΠ/ Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου-ΑΔΙΣΠΟ/ και Σχολή Διοικήσεως και Επιτελών-ΣΔΙΕΠ) εκφράζοντας τα ίδια συναισθήματα πόνου και μαζί τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειές τους όπως νομίζω ότι κάνει ήδη εδώ και τρεις θλιβερές ημέρες σιωπηρά με δύο δάκρυα στα μάτια κάθε Έλληνας και Ελληνίδα κάθε Ελληνόπουλο και κάθε Ελληνοπούλα.

    Με τον τιμητικό βαθμό του Αντιπτεράρχου και με την παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κηδεύεται σήμερα στην Τρίπολη ο συγκυβερνήτης του μοιραίου F-4/ Phantom II υποσμηναγός Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικα 29 ετών, και θα κηδευθεί με τον τιμητικό βαθμό του Αντιπτεράρχου με την παρουσία εκεί της Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας αύριο στο Νευροκόπι ο κυβερνήτης του αεροσκάφους Σμηναγός Ευστάθιος Τσιτλακίδης 31 ετών.  

     Συγκλονίσθηκε η Πατρίδα μας με το άκουσμα της πτώσης του αεροσκάφους της Πολεμικής μας αεροπορίας στη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης επιπέδου πολεμικών επιχειρήσεων άμυνας της Πατρίδας που κόστισε τη ζωή στους δύο «Ήρωες» πιλότους.

      Κάθε φορά που συνειδητοποιώ με ποια χρηματικά ποσά αμείβονται οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων μας Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ κορυφαία στελέχη της ελληνικής δημοσιογραφίας με τα παχυλά, μερικοί με αστρονομικά εισοδήματα ΔΕΝ μας λένε και ΔΕΝ θα μας πούνε ποτέ;

     Ποιος ήταν ο μισθός των «πεσόντων» στα Ίμια «Ηρώων» μας του Υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του Υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του Αρχικελευστή Έκτωρα Γιαλοψού, και μερικά χρόνια αργότερα την 23η Μαΐου του 200 του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη και άλλων πεσόντων ανδρών των Ενόπλων μας Δυνάμεων, του Πυροσβεστικού Σώματος ή το μηνιάτικο που παίρνουν ως σύνταξη οι χήρες και τα ορφανά τους για να το συγκρίνουμε με τις αμοιβές των Βουλευτών μας και τις συντάξεις τους;

    Καταθέτω σήμερα δημοσίως ότι μένουν ζωντανά στη μνήμη μου η ώρα και η ημέρα της δολοφονίας του Σμηναγού Ηλιάκη από Τούρκο πιλότο που παραβίαζε τον Ελληνικό εναέριο χώρο του Αιγαίου καθώς εκείνη την ώρα έκανα τη διάλεξή μου στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου στη Θεσσαλονίκης. Περίπου στις 12.45 ο χειριστής του τούρκικου αεροσκάφους F-16C, Χαλί Ιμπραήμ Οσκεμπίρ, κάνοντας έναν δολοφονικό ελιγμό, χτύπησε με το δεξί φτερό την καλύπτρα του αεροσκάφους του Ηλιάκη, με αποτέλεσμα αυτό να πάρει ανεξέλεγκτη πορεία και να φονευθεί με την πτώση του ο «Ηρωας» Έλληνας πιλότος  Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης. 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

     Κατά τα άλλα, ενόψει εκλογών και ενώ αγγίζει πλέον επίπεδα «παραληρήματος» η χυδαία επιθετική ρητορική του Τούρκου Προέδρου κ Erdogan, συνεχίζονται οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας στο Αιγαίο και τα επικίνδυνα παιχνίδια του Τουρκικού Λιμενικού Σώματος ενάντια στα σκάφη του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος, συνεχίζονται οι «κοκορομαχίες» εντός Βουλής και σε ραδιοτηλεοπτικά μπαλκόνια και παράθυρα, ακούμε προτροπές τύπου «παραιτήσου» ή τετριμμένες και χιλιοειπωμένες μεγαλοστομίες τύπου «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο» ή ακόμη «θα χυθεί άπλετο φως» και βαρβαρότητες όπως «θα πέσουν κεφάλια», ενώ το «γάντζωμα σε καρέκλες εξουσίας» αγγίζει πρωτόγνωρα επίπεδα στο πολιτικό μας στερέωμα από εκλεγμένους «Εθνοπατέρες και Εθνομητέρες» και σε τοπικές συνάξεις από «φερέλπιδες» υποψηφίους…

--------------------------------------  

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής  Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας 

 

14η Μαΐου: Η Τουρκία Εκλογές, εγώ Γενέθλια!…

 

                               Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Εύχομαι να μην παρεξηγηθεί ως «δείγμα επιπολαιότητας ή εγωκεντρικής αφέλειας» ο τίτλος μου αλλά είναι γεγονός ότι στη γειτονική μας Τουρκία ο Πρόεδρος κ Erdogan όρισε επισήμως την 14η Μαΐου ως ημέρα Εθνικών εκλογών και, ώ τι σύμπτωση, η 14η Μαΐου είναι η επίσημα καταγεγραμμένη ημέρα των Γενεθλίων μου!..

      Έκλεισα την προηγούμενη παράγραφο με θαυμαστικό και ομολογώ ότι στο σημερινό μου άρθρο, με αφορμή αυτή την σύμπτωση, θα αφήσω στην άκρη τις δικές μας Εθνικές εκλογές που μάλλον θα γίνουν στις 9 Απριλίου και θα ασχοληθώ με τα Τουρκικά κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικά δεδομένα φέρνοντας, ως Πανεπιστημιακό δάσκαλος και ερευνητής στο προσκήνιο σημαντικά στοιχεία και πραγματικότητες που κάποιοι από τους αγαπητούς αναγνώστες/ αναγνώστριες ίσως αγνοούν.

     Με άλλα λόγια θέτω υπόψη σας οικονομικά κυρίως δεδομένα που προσωπικά θεωρώ ως πολύ σοβαρούς λόγους «συμπάθειας» Ευρώπης και Αμερικής στον Τούρκο Πρόεδρο…

     Ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, υπό το ογκώδες και ενίοτε ακόμη και χυδαίο «υβρεολόγιο» του Τούρκου Πρωθυπουργού και των κορυφαίων στελεχών του με διαρκείς απειλές ενάντια στην ασφάλεια της Εθνικής μας Κυριαρχίας!..

     Και ενώ συμβαίνουν αυτά Ελληνίδες και  Έλληνες>>>>>

Διαφθορά και Διαπλοκή: κάνω «κάλεσμα» για Κάθαρση!...

 Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Δεν θα αναφερθώ στο σημερινό μου άρθρο στην Ευρωβουλή που ξευτελίζεται με Qatar-Gate και άλλα απίστευτα οικονομικής κυρίως και μαζί ηθικής φύσεως αλλά στα θέματα ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ που ταλανίζουν επί σειρά ετών την Ελλάδα και την Ελληνική Δημόσια Διοίκηση και καλώ ΟΛΟΥΣ να φροντίσουμε για Κάθαρση!..  

     Πολλά ειπώθηκαν επί δεκαετίες από Πρωθυπουργούς και Προέδρους Κομμάτων και από επιφανείς πολίτες, αλλά όλοι αναρωτιόμαστε, «Παναγιά μας, Μεγαλόχαρη», αλήθεια τι πέτυχαν μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις και Αντιπολιτεύσεις;

     Εδώ και αρκετές δεκαετίες η αρμόδια «Επιτροπή Διαφάνειας» του ΟΗΕ χτυπά όχι καμπανάκι αλλά ΚΑΜΠΑΝΕΣ για τα σημεία και τέρατα διαφθοράς, των καταχρήσεων και της περιβόητης «μίζας» από άκρο σε άκρο του πλανήτη μας!

     Στον σχετικό πίνακα η Ελλάδα βρίσκεται στην 58η θέση ανάμεσα σε 180 χώρες του πλανήτη με σκορ 49/100 (δηλαδή στη μέση της κλίμακας όπου το σκορ 0  σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ διαφθορά και το σκορ 100 ΑΠΟΛΥΤΗ καθαρότητα!..

https://www.transparency.org/en/cpi/2021/index/grc

     Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ-ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που Κυβέρνησαν και Κυβερνούν.

     Η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από την οποία πηγάζει η ΜΙΖΑ ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή.

     Επιπρόσθετα, όμως, εμείς οι Έλληνες διακρινόμαστε για την σχιζοειδή συμπεριφορά μας τη μια στιγμή να κατηγορούμε το αδηφάγο, σπάταλο, φορομπηχτικό και απρόσωπο Κράτος και την άλλη να εκλιπαρούμε μέσα από θεσμοθετημένα κομματικά όργανα και φορείς ΑΥΤΟ το ΚΡΑΤΟΣ να προσλάβει εμάς ή τα παιδιά μας!..

     Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα.

     Θυμάμαι ότι είχα πληγωθεί ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του John Gunther με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» όπου ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα με πρόθεση να χαριτολογήσει ότι: «Μετά την χειραψία με τους Έλληνες, που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού κακού, μετρήστε τα δάκτυλά σας!...» >>>>

Χαρακτηρίζοντας όλους ως «Καραγκιόζηδες» απαξιώνουμε τον Καραγκιόζη!..

                         Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Ελπίζω ότι οι φίλες και φίλοι αναγνώστες μου δεν θα προσβληθούν από το σημερινό μου πιπεράτο άρθρο-άποψη όχι επειδή περιέχει χυδαιότητες και βωμολοχίες, αλλά επειδή ίσως δεν συνάδει με την ιδιότητα του Καθηγητή Πανεπιστημίου...

     Υποθέτω ότι όσοι και όσες με συμπαθούν ως πρώην φοιτητές και φοιτήτριές μου ή  τωρινοί αναγνώστες μου, θα αντιτάξουν δρώντας με καλοπροαίρετη αίσθηση προστασίας μου, ότι κάποιες αλήθειες εκφράζονται καλύτερα με το Αριστοφανικό χιούμορ οπότε το σημερινό πιπεράτο δεν συνιστά υποβάθμιση της ιδιότητας του Πανεπιστημιακού «δασκάλου»...

Παίρνω, λοιπόν, θάρρος και εκστομίζω, «βροντοφωνάζω» είναι η πιο ορθή έκφραση: Να σταματήσουμε επιτέλους την απαξίωση του Καραγκιόζη!... >>>>>>

Εάν συνεχίσουμε όπως πάμε, «Άνδρες το…Ζητούμενο!..»

                              Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Δύσκολες εποχές για όλους τους Έλληνες οικογενειάρχες, επαγγελματίες, μισθωτούς,  μεροκαματιάρηδες, και χειμώνας με δυσθεώρητες τιμές στην ενέργεια ακόμη πιο δύσκολες για όσους παραμένουν άνεργοι...

     Προσβολές με υπονοούμενα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, υποκλοπές, «αρπαχτές» και μετά υπεκφυγές, παρεμβάσεις, θεατρινισμοί, παλιμπαιδισμοί, νταηλίκια εκ του ασφαλούς με χέρια υψωμένα σε στυλ ικέτη ή γροθιές σφιγμένες απειλητικά και τελικά «κομψές» είσοδοι στα, και «γενναίες» αποχωρήσεις από, τα ραδιοτηλεοπτικά παλκοσένικα.

     Και οι περιώνυμες κουκούλες να καλύπτουν πρόσωπα διαδηλωτών στους δρόμους και στις πλατείες, στα σουπερμάρκετ, στα Πανεπιστήμια και, συμβολικά, στο διαδίκτυο.

     Ανυπόφορη, τελικά, μέσα στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός πόνου και χαμένων μεγαλείων με γυναίκες επιθετικές, άνδρες παθητικούς και ελάχιστους πλέον «Κυνηγούς…»

«΄Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…»

     Για το λεξικογράφο (Τεγόπουλος – Φυτράκης) ο  «άνδρας» είναι αρσενικός και ενήλικος άνθρωπος, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια του, ο «στρατιώτης» για το διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.  

     Για τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητα που βιώνουμε τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα «διατιμημένων».

     Εάν, όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε τη διάσταση του «Αγαθού».

     Για το πρώτο «μισό» των εκπροσώπων του μοντέρνου  φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο «σκιά του παρελθόντος του» και για το δεύτερο «μισό» του συνόλου των φεμινιστριών ένα ακόμη απλό αλλά προσπελάσιμο εμπόδιο στη δική τους ανοδική πορεία σε ψηλότερους θώκους εξουσίας του κοινωνικού συστήματος!

     Κοινωνικό-ψυχολογικά οι πρώτες «μισές» έχουν δίκιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη» που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων.

     Σε Πανεπιστήμια ιδρύματα πολλές πρωτιές κερδίζονται πια από θυγατέρες και εγγονές μας και ακόμη και στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές πολλές πρωτιές τις κέρδισαν γυναίκες! 

     Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα, σύζυγο, πατέρα!

     Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια πλευρά παρείχε στον άνδρα εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την άλλη τον τύλιγε σε άγχος, ανησυχία, μοναξιά.

     Αυτά τα προβλήματα τα έχουν τώρα πια και οι εργαζόμενες γυναίκες και ιδιαίτερα εκείνες που ανήκουν στην κατηγορία των «στελεχών» πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο. >>>>>>>>

Βιώνουμε μια ιδιόμορφη, σύγχρονης μορφής οικονομική «Κατοχή»!..

                                         Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος* 

     Βρισκόμαστε για δωδέκατη, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, συνεχή χρονιά υπό τον έλεγχο των σύγχρονων «οικονομικό-πολιτικό-κατοχικών-Δομών» που τις γνωρίσαμε στην Πατρίδα μας Ελλάδα αρχικά με την μορφή της «Τρόικας» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) η οποία, σαν τους 3 Σωματοφύλακες του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Αλεξάνδρου Ντουμά (πατέρα διότι με το ίδιο όνομα υπήρξε και υιός) ) που τελικά ήταν 4, έγινε «τετράδα» και τώρα πια μεταμορφώθηκε (είναι εντυπωσιακά πλούσια η ελληνικά γλώσσα όπως και η ελληνική φαντασία μας, σε «Θεσμούς» των Ευρωπαίων και άλλων ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ μας που αφού ήδη εισέπραξαν δυόμιση φορές όσα τους χρωστούσαμε τους χρωστάμε άλλα τόσα...

     Ελάτε, σήμερα, αφότου μπήκαμε στον Νέο Χρόνο 2023 να δούμε περιληπτικά τα, δυστυχώς και χωρίς ευχολόγια και ευγενικούς προσδιορισμους, πολύ πικρά δεδομένα: >>>>>

Ευχές για το Νέο Χρόνο από τον Καθηγητή Γιώργο Πιπερόπουλο...

     Φίλες και φίλοι αναγνώστες μου εδώ στον αγαπημένο ιστοχώρο, καθώς σας εύχομαι τα καλύτερα για το Νέο Χρόνο 2023 που υποδεχθήκαμε πριν λίγες ώρες θα ομολογήσω ότι μου πέρασε από το νου αστραπιαία η σκέψη πόσο πιό όμορφα θα ήταν τα πράγματα εάν αυτή τη φορά ΔΕΝ θα άλλαζε ο Χρόνος αλλά ότι θα άλλαζε ο Κόσμος...

     Αν ήμουν μάγος, ειλικρινά, θα το φρόντιζα αλλά αφού δεν είμαι ως κοινός θνητός και συνάνθρωπος εύχομαι το 2023 να ξαναγίνουμε:

     Συγκάτοικοι στην πολυκατοικία μας, συνοδοιπόροι στους δρόμους της πόλης μας, συμπολίτες στο Δήμο μας και Συμπάσχοντες και συγχαίροντες ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ...

     Μακάρι να αποδειχθεί το 2023 η καλύτερη μέχρι τώρα χρονιά του 21^ου αιώνα!

Ο Καθηγητής Πιπερόπουλος στην Κριτικη Επιτροπή «Βραβεία Ο.Τ.Α. 2019-2023»

 

     Μέλος της Κριτικής Επιτροπής «Πολιτισμού, Αθλητισμού και Τουρισμού» για την απονομή των «Βραβείων Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Ο.Τ.Α. 2019-2023» που τελούν υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, της Ενωσης Περιφερειών Ελλάδος (ΕΝΠΕ) και της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) ορίστηκε ο Καθηγητής Πιπερόπουλος. https://www.otaawards.gr/

    Ο Γιώργος Πιπερόπουλος, Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ του Βρετανικού Πανεπιστημίου DURHAM είναι Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. https://www.durham.ac.uk/business/our- people/georgios-piperopoulos/

     Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής των Βραβείων Ο.Τ.Α. 2019-2023 είναι η κ. Αλεξάνδρα Ροιγκάκου, Αναπληρώτρια Διοικήτρια της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας (Ε.Α.Δ.). Η κριτική επιτροπή αποτελείται από εξέχουσες προσωπικότητες του Δημοσίου, του Ακαδημαϊκού αλλά και του Ιδιωτικού τομέα με πλούσια δράση στην ελληνική κοινωνία και αποτελεί εγγύηση διαφάνειας και  εγκυρότητας τόσο για τις διαδικασίες του διαγωνισμού όσο και της ανάδειξης των νικητών. Όλες οι κατηγορίες θα εκπροσωπηθούν ξεχωριστά από μέλη με πολυετή εμπειρία και γνώση του αντικειμένου.

     Ο Καθηγητής Πιπερόπουλος συμμετέχει στην Κριτική Επιτροπή Βραβείων «Πολιτισμού, Τουρισμού, Αθλητισμού» στην οποία επίσης συμμετέχουν μεταξύ άλλων η κ Αντζελα Γκερέκου, Πρόεδρος του Ε.Ο.Τ., οι Γενικοί Γραμματείς του Υπουργειου Πολιτισμού και Αθλητισμού κκ Γιώργος Μαυρωτάς (Αθλητισμού) και Γιώργος Διδασκάλου (Πολιτισμού), η κ Μαρία Γάτσου Γενική Διευθυύντρια Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), ο Καθηγητής Άγγελος Αντωνόπουλος, Πρόεδρος Δ.Σ. Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) και ο κ Άρης Σουλούνιας, Αντιπρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος

     Τα Βραβεία Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης 2019-2023 (OTA AWARDS 2023), είναι τα μοναδικά βραβεία που υπάρχουν στη χώρα και τα οποία απευθύνονται αποκλειστικά στους Πρωτοβάθμιους & Δευτεροβάθμιους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για να αναδείξουν και να επιβραβεύσουν δράσεις και έργα για την Ποιότητα Ζωής των Πόλεων αλλά και τις Υπηρεσίες προς τον Πολίτη για το σύνολο της τετραετίας.

    Τα καινοτόμα Βραβεία με τίτλο: «Το αποτύπωμα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Ελληνική πραγματικότητα» στοχεύουν:

     Να αναδείξουν τις πόλεις και τις περιφέρειες της Ελλάδας, που μέσα στην τετραετία, 2019-2023 κατέφεραν να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής στους πολίτες τους

     Να επιβραβεύσουν τους ανθρώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που με σκληρή δουλειά κατάφεραν να βελτιώσουν την καθημερινότητα των πολιτών τους με ταυτόχρονη βελτίωση των περιβαλλοντικών τους επιδόσεων, αφήνοντας το δικό τους ξεκάθαρο αποτύπωμα στην κοινωνία δημιουργωντας Δήμους & Περιφέρειες «πρότυπα»

     Να προβληθούν οι Δήμοι, Περιφέρειες και Οργανισμοι Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα βραβευθούν προωθώντας τις δράσεις και τα έργα τους ως παραδείγματα προς μίμηση, ώστε να ενθαρρυνθούν και άλλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Χριστούγεννα 2022: θα γεννηθεί ξανά η Ελπίδα!..

 

                            Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*  

     Περιμένουμε το ερχόμενο Σάββατο 24η Δεκεμβρίου 2022, την Αγία Νύχτα της συμβολικής γέννησης του Θεανθρώπου, την Θεϊκή υπόσχεση και την ΕΛΠΙΔΑ για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους…

     Και καθώς την Κυριακή 25η Δεκεμβρίου, 2022, ανήμερα των Χριστουγέννων ,θα γευόμαστε πατροπαράδοτα εδέσματα και γλυκίσματα στρωμένα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, καθώς θα ανοίγουμε κάτω από το μεγάλο ή μικρό, πλούσια ή λιτά στολισμένο σε κάθε σπίτι Χριστουγεννιάτικο δένδρο τα δώρα μας, αμέτρητοι συνάνθρωποί μας, κάποιοι ίσως και μέσα στην ίδια με εμάς πολυκατοικία, θα παραμείνουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της ανείπωτης πικρής δικής τους καθημερινότητας έλλειψης της ΕΛΠΙΔΑΣ και της προοπτικής για ένα καλύτερο αύριο των ίδιων και των παιδιών τους….

     Ποιος θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε αποκαλούμενη «Ψωροκώσταινα», στη χώρα της «φαιδρής πορτοκαλιάς», της γειτονιάς των ονείρων και της γονικής προτροπής του τύπου: «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την αγέλη, της απομόνωσης χωρίς την αίσθηση της ομάδας!..

     Σε καθημερινή βάση συνεχίζουμε την Εθνικής μας πορεία στο μέλλον με την  ντροπή των οικονομικών «θεσμών», με την παρουσία ατάλαντων και ΑΤΙΜΩΡΗΤΩΝ πολιτικών και την συστηματική αποδόμηση προγραμμάτων και δομών «κοινωνικής βοήθειας σε παιδιά».

     Συνεχίζουμε, ως φιλοθεάμον κοινό να ανοίγουμε τους δέκτες των έγχρωμων τηλεοράσεων βιώνοντας την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχικής διαδικασίας σε κάποια σύναξη με ποικιλώνυμες ονομασίες, μισόγυμνες καλλονές, «μη – φανατικούς» αρσενικούς και χαζοχαρούμενες γλάστρες…

     Ζούμε ιδιοκτήτες και ενοικιαστές σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες έχοντας διακόψει τη συμμετοχική διαδικασία στην «κεντρική θέρμανση» και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για ΟΛΟΥΣ μας παρένθεση της …ζωής!

     Να τη δούμε στις πρακτικές της διαστάσεις την ψυχοκοινωνική μας κατάντια;

     Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας.

     Στρυμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, παμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…

     Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολεία και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας και αναψυχής.

     Είμαστε τώρα πιά  και οι νέο-Έλληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου χωρίς συναισθήματα, χωρίς ανθρωπιά!..

     Ο Αμερικανός ψυχολόγος Rollo May έχει γράψει πολύ εύστοχα ότι «ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή μας από τη Φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή μας από τον ίδιο μας τον εαυτό…»

    Στη μοίρα του καθένα μας, στο αντί-εγωιστικό «δόσιμο» στον συνάνθρωπό μας, στην παρέα, η ανθρώπινη ομάδα αποτελούσε πάντοτε και μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί ένα καθοριστικά σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και με αυτή την έννοια, αυτό το «δόσιμο» μπορεί να ξεκινήσει μια ατέλειωτη σχεδόν σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου.

     «Ανέκαθεν ο άνθρωπος ήταν αγελαίο ζώο» όπως το διατύπωσε και ο μεγάλος Μακεδόνας  φιλόσοφος, ο δάσκαλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ανθρωπότητας Αριστοτέλης δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν.

     Ο συνάνθρωπός μας στην υπηρεσία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο για όλους εμάς που είμαστε οικονομικά ενεργοί, όπως και ο συνάνθρωπός μας στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζεται κάθε λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερόνυχτο από το αίσθημα της έλλειψης ΕΛΠΙΔΑΣ..

     Εάν σκύψουμε προσεκτικά εσείς και εγώ, βαθιά μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου Ελληνικού μας υποσυνείδητου, στα αρχέτυπα της ανθρώπινης ομαδικής συμπεριφοράς που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Δωριέων και Αχαιών, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν ΟΛΑ τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική όψη της σύγχρονης αυτής ψυχοκοινωνικής και πολιτισμικής ασθένειας που λέγεται έλλειψη ΕΛΠΙΔΑΣ!..

     Εκεί βαθιά στην ψυχή της Ελλάδας μας υπήρχε και υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε, υπάρχουν «φιλότιμο», «κυμπαριλίκι» και «μπέσα».

     Μέσα στη γιορτινή ατμόσφαιρα θα λειτουργήσει και φέτος η αντίφαση της χαρούμενης επιφάνειας που, δυστυχώς, δεν μπορεί να καλύψει το εσώτερο δράμα εκατοντάδων χιλιάδων μοναχικών συμπολιτών μας, οι οποίοι όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική τώρα πιά και στην Ελλάδα κάποιοι, με αυξανόμενους ρυθμούς μετά την πανδημία, θα προσπαθήσουν να θέσουν τέρμα στο συναίσθημα της απελπισίας μέσα από την πράξη της αυτοχειρίας…

     Χριστούγεννα, Πρωτόγεννα, ΠΡΩΤΗ γιορτή του Χρόνου!…

     Οι σύγχρονες τάσεις της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΪΗΣΗΣ  και της εμπορευματοποιημένης  αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση πλούτου και δύναμης εντάσσονται στην εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας ότι ο ΠΛΟΥΤΟΣ φέρνει την ΕΥΤΥΧΙΑ…

     Με λεφτά μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι αγάπη!..

     Τώρα πια αναμφίβολα οι Έλληνες ξυπνάμε από το ψεύτικο όνειρο που μας σέρβιραν διαβεβαιώνοντάς μας ότι ΌΛΟΙ μπορούμε να συμμετέχουμε στο παιχνίδι του πλούτου καθώς  βλέπουμε ουρές στα δωρεάν συσσίτια και ανεργία που μας γυρνούν 50 χρόνια πίσω αναρωτιόμαστε όλοι εμείς τι μπορούμε να προσφέρουμε στους συμπατριώτες μας και την οικουμένη;

«Γυάλινη οροφή»: συμβολική καταπίεση γυναικών στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες

                            Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Συμμετείχα πρόσφατα ως ομιλητής σε ειδική ημερίδα που συνδιοργάνωσε ο Δήμος Κατερίνης με τον Δικηγορικό Σύλλογο Κατερίνης με θέμα την ενδοοικογενειακή, και όχι μόνο, βία ενάντια στις γυναίκες. Στην εισήγησή μου έδωσα τον χαρακτηριστικό τίτλο:

     «Γυάλινη οροφή: Η συμβολική βία στις γυναίκες επιστήμονες-επιχειρηματίες στον ανδροκρατούμενο κόσμο».

     Ξεκίνησα με το ερώτημα: «Θα ήταν διαφορετικά το 2008 τα πράγματα εάν αντί της Lehman Brothers που κατέρρευσε αναπάντεχα δημιουργώντας παγκόσμια οικονομική κρίση εάν η κολοσσιαία εταιρεία ήταν Lehman Sisters;»

     Η ειρωνική αυτή ερώτηση, ειλικρινά καλοπροαίρετη αλλά ταυτόχρονα και καυστική σε Αριστοφανικό στυλ, έπαιξε πολλές φορές στα Διεθνή ΜΜΕ μετά την «πτώση» της ομώνυμης εταιρίας που εικάζεται ότι λειτούργησε ως «αφετηρία» του Παγκόσμιου οικονομικού «μίνι-κραχ» που ξεκίνησε το 2008 και οδήγησε δύο χρόνια αργότερα την Ελλάδα στην «επιτήρηση» (ανεπιθύμητη αγκαλιά) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τα καταστροφικά δυσβάστακτα «Μνημόνια».

     Το «ρητορικό» ερώτημα ήταν καυστικό, αλλά και αναμφισβήτητα περιεκτικό, και έφερε στο προσκήνιο μια πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλές επαγγελματίες, ταλαντούχες γυναίκες που απασχολούνται ως μεσαία και ανώτερα στελέχη σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, σε επιχειρήσεις και στην πολιτική.

     Για παράδειγμα, ενώ οι γυναίκες υπερτερούν αριθμητικά των ανδρών σε πολλά Πανεπιστημιακά τμήματα και σχολές, στη συνέχεια «μένουν πίσω» σε ότι αφορά στην επαγγελματική τους εξέλιξη και καριέρα.

     Οι στερεοτυπικές «ερμηνείες» περισσεύουν και επικεντρώνονται, σχεδόν κατά κανόνα, στην προτίμηση των γυναικών για δημιουργία οικογένειας και απόκτηση παιδιών επιλογές που σίγουρα είναι εις βάρος της «καριέρας» τους και τις αποτρέπει να αφιερώσουν την απαιτούμενη ενέργεια, το ενδιαφέρον και το ζήλο στις επαγγελματικές τους δραστηριότητες.     Κατά συνέπεια η εξέλιξη των γυναικών ως στελέχη επιχειρήσεων και οργανισμών υστερεί σε σύγκριση με τους άνδρες συναδέλφους τους.

     Η «ερμηνεία» είναι σαθρή καθώς σχετικές επιστημονικές έρευνες πιστοποιούν ότι ακόμη και οι γυναίκες-στελέχη που είναι πρόθυμες να «θυσιάσουν» την κλασική γυναικεία ροπή προς την μητρότητα και τη δημιουργία οικογένειας συνεχίζουν να παραμένουν στα μεσαία και ανώτερα επίπεδα της στελεχιακής διαστρωμάτωσης και παρά το γεγονός ότι διαθέτουν όλη την αναγκαία κατάρτιση, τις δεξιότητες, την εμπειρία και τα ηγετικά ταλέντα, συχνά ξεπερνιούνται από τους αρσενικούς ανταγωνιστές του που ίσως δεν διαθέτουν τα ίδια με αυτές προσόντα.

     Σε τελική ανάλυση επιχειρήσεις, οργανισμοί εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και ολάκερη η κοινωνία «χάνουν» εμποδίζοντας τις γυναίκες από το δικαίωμά τους να ανέλθουν στα υψηλότερα επίπεδα της διοίκησης. Αυτές οι τακτικές τελικά κοστίζουν πολύ ακριβά έστω και αν δεν αντικατοπτρίζονται στους ετήσιους ισολογισμούς.

     Με άλλα λόγια όταν η εκπαίδευση, οι εμπειρίες, οι ικανότητες και τα ταλέντα που έχουν οι γυναίκες-στελέχη δεν αξιοποιούνται κατάλληλα, χάνουν οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί και, κατά επέκταση, και οι κοινωνίες γενικότερα. Αυτό φέρνει στο νου τα αποτελέσματα των ερευνών που αφορούν στο θέμα της «σιωπηρής γνώσης» που παραμένει αχρησιμοποίητη σε πολλές επιχειρήσεις και οργανισμούς.>>>>>

Πολιτικό κουκλοθέατρο! Μετά, πούρα Αβάνας και σαμπάνιες!…

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

      Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, προσγειωμένοι στην πραγματικότητα αλλά διατηρώντας το δικαίωμα να είμαστε ταυτόχρονα, όσοι θέλουμε, και συναισθηματικοί στην αξιολόγηση της πολιτικής μας πραγματικότητας πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήδη ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος για τις Εθνικές (με απλή αναλογική) εκλογές του 2023.

     Θα αρχίσουμε, σύντομα νομίζω να βλέπουμε για μια ακόμη φορά τις γνωστές περιοδείες και «εμφανίσεις» του Πρωθυπουργού μας και των Αρχηγών κομμάτων και θα ακούσουμε πολλές φορές στις επόμενες πολλές εβδομάδες αλλά λίγους μήνες  ξανά μεγαλοστομίες που περνούν στην εθνική μας λήθη μόλις τελειώνουν οι εκλογικές αναμετρήσεις (αν και αυτή τη φορά λόγω απλής αναλογικής δεν θα σβήσουν το βράδυ της πρώτης Κυριακής της εκλογικής αναμέτρησης του 2023 όπως γίνεται τα τελευταία 30 χρόνια μετά το 1993…)

     Φίλοι και εχθροί, όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και τώρα, μας χαρακτηρίζουν ως έναν ιδιόμορφα «περίεργο» Λαό, ικανό να σκαμπανεβάζει ανάμεσα σε ναδίρ και ζενίθ εν ριπή οφθαλμού, επιδεικνύοντας συμπεριφορές που θυμίζουν «Ελβετικές αγελάδες». Είμαστε Λαός που διανύοντας μια τρισχιλιετή Ιστορία συχνά πρωταγωνίστησε, πρωτοτύπησε και μνημονεύεται με σελίδες «ολόχρυσες» στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα, αναχαιτίζοντας τους Πέρσες, στην Αλβανία και στο Ρούπελ, αναχαιτίζοντας τις φασιστικές δυνάμεις του Άξονα!…

     Στα παιδικά μας κιόλας χρόνια μάθαμε εμείς, συνέχισαν τα παιδιά μας και, ευτυχώς, συνεχίζουν να μαθαίνουν τα εγγόνια μας για τον «Χρυσό Αιώνα» του Περικλή, για τη γέννηση της Δημοκρατίας ως πολιτικό σύστημα που οι λαοί ολόκληρης της γης εφαρμόζουν ή αγωνίζονται ενάντια σε αυταρχικά καθεστώτα ελπίζοντας ότι θα έρθει η ημέρα να την εφαρμόσουν ως πολίτευμα στις χώρες τους.

     Τον ίδιο εκείνο «χρυσό αιώνα» λέγεται ότι στην Αθήνα «εφευρέθηκαν» και τα αποκαλούμενα «νευρόσπαστα» (κούκλες ή αγαλματάκια που η κίνησή τους γινόταν με το τράβηγμα κορδονιών δεμένων στα άνω και κάτω άκρα τους).

     Από την Αθήνα και τη Ρώμη το σύγχρονο κουκλοθέατρο και οι μαριονέτες του έγραψαν λαμπρές καριέρες στη διασκέδαση παιδιών και ενηλίκων σε Ευρώπη και Αμερική.

     Τα αρχαϊκά «νευρόσπαστα», λοιπόν, είναι οι σύγχρονες «μαριονέτες» του κουκλοθέατρου με παραστάσεις που συγκινούν μικρούς και μεγάλους.

     Το κλασικό κουκλοθέατρο με «νευρόσπαστα», δηλαδή μαριονέτες, και το γνωστό «πολιτικό θέατρο» (το ελληνικό μερικοί το χαρακτηρίζουν και ως «θέατρο του παραλόγου») έχουν τελικά ένα σημαντικό, λειτουργικό και εκ των «ων ουκ άνευ…» σημείο αναφοράς:>>>>>>

«Μια φορά και έναν καιρό είχαμε όνειρα...»

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Τώρα πια μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους για Έλληνες και Ελλάδα, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά, αλλά ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας.

     Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια».

     Κολλήσαμε στους καναπέδες μας και στις τηλεοράσεις μας που έχουν αδρανοποιήσει σήμερα τον μέσο Έλληνα, την μέση Ελληνίδα…

     Τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους μορφοποιούν νέα σχήματα, δομές, θεσμούς και θεσμικά όργανα, είναι δύσκολο, εάν όχι ακατόρθωτο, να τα μελετήσει και να τα αξιολογήσεις κανείς με επιτυχία την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη. >>>>>>

Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις…

 

                               Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Αφορμή για το νέο μου άρθρο/άποψη που φιλοξενείται σήμερα εδώ έδωσε η χθεσινή έναρξη Κυριακή 20 Νοεμβρίου του Παγκόσμιου Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος της FIFΑ-2022 που είδε το Εθνικό Ποδοσφαιρικό συγκρότημα της οικοδέσποινας χώρας Qatar να χάνει με σκορ 0-2 από το Εθνικό συγκρότημα του Ecuador.

     To FIFA-2022 Qatar έχει 2 «πρωτιές»:

     διεξάγεται για πρώτη φορά σε χώρα του Αραβικού κόσμου 

     και για πρώτη φορά μήνα Νοέμβριο καθώς αυτό θα ήταν παντελώς αδύνατο με δεδομένη την αφόρητη ζέστη των καθιερωμένων μηνών Ιουνίου, Ιουλίου σε αυτή την περιοχή.

     Η φετινή είναι η τελευταία φορά στο Παγκόσμιο Ποδοσφαιρικό Πρωτάθλημα FIFA με συμμετοχή 32 χωρών καθώς από το επόμενο του 2026 στις ΗΠΑ, το Μεξικό και τον Καναδά θα συμμετέχουν πλέον ποδοσφαιρικές ομάδες από 48 χώρες…

https://en.wikipedia.org/wiki/2022_FIFA_World_Cup

     Αφήνω φίλες και φίλοι για σήμερα στην άκρη τον γνωστό μου κοινωνικό-ψυχό-πολιτικό-οικονομικό προβληματισμό και θα ασχοληθώ με τα ποδοσφαιρικά αναφερόμενος σε ένα πολύ ενδιαφέρον και γνωστό διεθνώς ποδοσφαιρικό ανέκδοτο:

     Λίγο πριν από τον σημαντικό αγώνα της ομάδας που διεκδικεί τον τίτλο, ο τεχνικός ηγέτης της ομάδας (ο προπονητής) δίνει στους παίκτες του, με περισσή μυστικότητα, από ένα άσπρο χαπάκι μεγάλου μεγέθους.

     Έκπληκτος ο νεαρός αθλητικογράφος που αντιλαμβάνεται την μυστική κίνηση πλησιάζει τον προπονητή με τον οποίο μετά από χρόνια γνωριμίας τον συνδέει και μια αίσθηση οικειότητας και του ζητά, σχεδόν επιτακτικά, να του εξηγήσει «τι ακριβώς είναι αυτά τα χάπια; ΝΤΟΠΑ;».

    «Α, μπα, είναι αθώα χάπια συμπυκνωμένης ζάχαρης» του εξηγεί με εμφανέστατη ειλικρίνεια ο προπονητής.

     «Και τι καλό μπορεί να κάνει σε αυτούς τους ώριμους, γυμνασμένους αθλητές ένα χαπάκι συμπυκνωμένης ζάχαρης;» ρωτά ο νεαρός δημοσιογράφος.

     «Τίποτε απολύτως» του απαντά ο προπονητής και συνεχίζει: «Αλλά οι παίκτες μου πιστεύουν ότι τους βοηθά και έτσι παίζουν… καλύτερα!».

     Ο αθλητικογράφος με διεγερμένο στο κρεσέντο το αίσθημα της περιέργειας πλησιάζει έναν παίκτη της ομάδας, για τον οποίο είχε κάνει και ειδικό αφιέρωμα στην εφημερίδα του,  και σχεδόν επιτακτικά απαιτεί να του εξηγήσει:

     «Τι χαπάκι είναι αυτό που πήρες;».

     Ο παίκτης με πρόδηλα τα σημάδια κάποιας ανησυχίας, κοιτάει γύρω του στα κλεφτά, πλησιάζει τον δημοσιογράφο στο αυτί και του λέει ψιθυριστά:

 «Είναι χαπάκι συμπυκνωμένης ζάχαρης!…».

     Τινάζεται με ξάφνιασμα ο δημοσιογράφος και με ορθάνοιχτα μάτια, γεμάτος ειλικρινή απορία, ρωτά τον φίλο του παίκτη:

     «Καλά και σας βοηθούν εσάς απλά χαπάκια συμπυκνωμένης ζάχαρης;»

     «Φυσικά όχι» απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο παίκτης και συνεχίζει:

     «Όμως ο προπονητής μας πιστεύει ότι μας βοηθούν και επειδή εμείς τον αγαπάμε, τα παίρνουμε!…».

     Θεμελιακό πρόβλημα για τον κάθε προπονητή είναι η κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του κάθε παίκτη και η δημιουργία, μέσα από συστηματική δουλειά, ενός αρμονικού συνόλου όπου οι αδυναμίες και οι ικανότητες του καθενός αλληλεπικαλύπτονται με τέτοιο τρόπο, ώστε στο τέλος να παρουσιάζεται μια ισορροπημένη ομάδα με προσωπικότητα, δυναμισμό και την θετική ψυχολογία που στοχεύει στη νίκη, αλλά μπορεί να χειρισθεί με επάρκεια και το ενδεχόμενο της ήττας!…

     Ένα συναφές επίσης πρόβλημα για τον κάθε προπονητή αποτελεί και το προγενέστερο βίωμα κάθε παίκτη του.>>>>>>>