Μαύρες θύμισες και εμπειρικές μαρτυρίες, που’χουν σαν στάμπα την ψυχή μας σημαδέψει αυτή την εποχή …

...Κάποιοι κουβαλούσαν το δικό τους Σταυρό του Μαρτυρίου, 

βαδίζοντας το δικό τους Γολγοθά…

Τότε εγώ, υπηρετούσα στο πολεμικό αρματαγωγό «ΧΙΟΣ»

 και ήμουν αυτόπτης μάρτυρας …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Διαβάστε ακόμα προηγούμενη σχετική  ανάρτηση - κλικ ΕΔΩ

==================================================================================================================

ΚΑΛΑΜΑΤΑ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967

Γράφει ο Κώστας Διον. Τσεφαλάς

Από τις φυλακές ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ τη μέρα αυτή, ξεκινάει μια πομπή που διασχίζει την Αριστοτέλους με κατεύθυνση το λιμάνι.

Μια πομπή που μοιάζει σαν χορός αρχαίας τραγωδίας και που κανείς δεν γνωρίζει αν θα εμφανιστεί ο απομηχανής Θεός ή όχι.

Καμιά τριανταριά άνθρωποι, που τα έχουν δώσει όλα για το καλό της πατρίδας, άσχετο αν κάποιοι όμως αποφάσισαν για το αντίθετο, με αυτοσχέδιους μπόγους στην πλάτη ή ξύλινα βαλιτσάκια, περικυκλωμένοι από Χωροφύλακες, κάνουν τον κόσμο γύρω τους να στέκεται παγωμένος.

Όσοι από τους συγγενείς προσπαθούν να πλησιάσουν δέχονται τα χτυπήματα από τους υποκόπανους των Χωροφυλάκων.

Η πομπή καταλήγει στο λιμάνι όπου τους περιμένει ένα γκρίζο πλοίο με το όνομα «ΧΙΟΣ».

Οι Χωροφύλακες τους σπρώχνουν με τη βία μέσα και τότε σπάει η σιωπή και κλάματα και αλαλαγμοί ακολουθούν από το πλήθος.

            Όταν μετά από 5 περίπου χρόνια ο πατέρας μου Διονύσης Κ. Τσεφαλάς μου εξιστορούσε το «ταξίδι» προς τον τόπο της εξορίας τη Γυάρο, μου μιλούσε με θερμά λόγια για αρκετούς από τους ναύτες του αρματαγωγού «ΧΙΟΣ» και για το πώς βοηθούσαν τους κλεισμένους στ’ αμπάρια, τους έδιναν κουράγιο, νερό και φαγητό από το δικό τους.

Σε μια τυχαία συζήτηση αγαπητέ Μάκη έμαθα ότι υπηρετούσες ναύτης σ’ εκείνο το αρματαγωγό και ήσουν κι εσύ ένας από αυτούς που προσέφερε παρόμοια βοήθεια.

Όσο περνούσε ο καιρός και σε γνώριζα καλύτερα, διαπίστωνα ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά η δική σου και των άλλων ναυτών δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα μιας ευγενικής ψυχής που κυριαρχείται από αίσθημα προσφοράς, κατανόησης, αλληλεγγύης.

Στις μέρες μας αυτή η άδολη προσφορά από μέρους σου συνεχίζεται με άλλους τρόπους και είναι τούτο που φοβούνται οι διώκτες σου, οι οποίοι αμφιβάλλω αν είχαν πάρει είδηση τι σημαίνει ΧΟΥΝΤΑ, καταπάτηση δικαιωμάτων, δημοκρατία στο γύψο, βασανιστήρια από αρχιβασανιστές σαν τον Θεοφιλογιαννάκο, Μπάμπαλη, Χατζηζήση, Μάλλιο, που σακάτεψαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ κόσμο και κοσμάκη.

            Σίγουρα τους σημερινούς σου διώκτες  τότε, θα τους ενδιέφερε ποια θα ήταν η πορεία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ.

            Για άλλη μια φορά αγαπητέ Μάκη στο πρόσωπό σου, ως γιός ενός από τους χιλιοβασανισμένους, αλλά υπερήφανους και έντιμους ανθρώπους, που θυσίασαν τη ζωή τους στο βωμό υψηλών ιδανικών, θέλω να ευχαριστήσω τους ναύτες του «ΧΙΟΣ» και να θυμίσω ότι η ανθρωπιά, η έγνοια και η αλληλεγγύη δυστυχώς δεν χάθηκε και ο δικός τους ο αγώνας άξιζε τον κόπο.